คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - 5 -
5
“สุขสันต์วันเกิดอีกทีนะซองจง ^^” พี่มยองซูพูดพร้อมรอยยิ้มขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปโรงเรียน
“ขอบคุณนะครับ…. ถ้าพี่ไม่มาอวยพรผม ผมก็จำไม่ได้แล้วล่ะครับว่าวันนี้วันเกิดผม”
“นายนี่น้า.. ลืมแม้กระทั่งวันเกิดของตัวเองเลยหรอ ฮะฮะ”
“พี่ก็ลืมวันเกิดตัวเองเหมือนกันแหละครับ อย่ามาว่าแต่ผมเลย”
“ใครลืมม? ฉันไม่ได้ลืมซักหน่อย นายอย่ามามั่วนะ -3-“
“อ้อเหรอครับ พี่ไม่ลืมหรอก ไม่เค้ยไม่เคย”
“นี่นายประชดพี่ปะ?”
“เปล่าซักหน่อยนี่ครับ ^^~”
“อย่ายิ้มแบบนี้อีกนะ”
“ทะ…ทำไมเหรอครับ?” หรือพี่เขาไม่ชอบ…?
“มันน่ารักน่ะสิ เห็นแล้วใจเต้นแรง คิคิ” พี่มยองซูพูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“ใครไปถึงโรงเรียนก่อนคนนั้นชนะ ใครแพ้ต้องเลี้ยงข้าวกลางวันนะ” พี่มยองซูยิ้มราวกับเด็กๆและวิ่งนำไปก่อน …พี่เขาทำให้ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว ถึงมันจะเป็นแค่คำพูดตลกๆ ผมรู้…แต่ผมก็ชอบคิดเข้าข้างตัวเองทุกที ผมมองแผ่นหลังของพี่มยองซูที่กำลังวิ่งไปข้างหน้า …ไม่ว่าพี่เขาจะรักผมหรือไม่รักผม สิ่งสำคัญที่สุดคือผมกับพี่เขายังอยู่ด้วยกัน แค่นั้นผมก็มีความสุขแล้วล่ะครับ
“รอผมด้วยสิครับ!” ผมตะโกนตามหลังพี่มยองซูก่อนจะเริ่มออกวิ่ง …สิ่งสำคัญสำหรับผมก็มีแค่นั้นจริงๆนั่นแหละครับ
.
.
.
.
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์~!” ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าบ้านพ่อแม่ของผมพ่อแม่ของพี่มยองซูก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมกับเค้กที่อยู่ในมือ บ้านทั้งบ้านเต็มไปด้วยลูกโป่งและสายรุ้ง
“เป่าเทียนสิลูก” แม่มาโอบผมพร้อมกับให้เดินไปยังเค้ก พี่มยองซูที่เดินตามเข้ามาในบ้านยิ้มเล็กๆพร้อมกับมาร่วมวงร้องเพลง
หลังจากที่เพลงวันเกิดที่ถูกร้องโดยพ่อแม่ของผมพ่อแม่ของพี่มยองซูและพี่มยองซูจบลง ผมก็หลับตาพร้อมกับขอพร ก่อนจะเป่าเทียนที่อยู่ข้างหน้าให้ดับลง ผมตัดเค้กให้ทุกคนในบ้าน งานวันเกิดปีนี้ของผมมันอาจจะดูเรียบๆ แต่ผมก็มีความสุขนะ…อาจจะเป็นเพราะว่าผมได้อยู่กับคนที่ผมรักหรือเปล่า? ผมไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้วจริงๆ….
.
.
.
“ฝันดีนะครับ ^^” ผมโค้งให้กับพ่อแม่ของพี่มยองซูที่เดินข้ามถนนกลับบ้านและโบกมือบ้ายบายพี่มยองซูกับพ่อแม่ของผม ผมช่วยแม่ล้างจานก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำ หลังจากอายน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ไม่รู้อะไรมาดลใจทำให้ผมไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่ผมไม่ได้ยุ่งกับมันมาเดือนกว่าๆแล้ว
ผมเข้าไปในบอร์ดที่ผมเล่นประจำหัวข้อกระทู้เด่นของวันนี้คือ ‘เทรนนี่ค่าย Hk’ ผมคลิ๊กไปที่กระทู้นั้นและสิ่งที่ผมคิดไว้ก็เป็นเรื่องจริง พี่มยองซู รูปของเขาปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เมื่อผมเลื่อนมาอ่านคอมเมนต์ ผมก็ยิ้มออกมาเมื่อส่วนใหญ่จะเป็นแต่คอมเมนต์ด้านบวก มีคนรู้จักพี่มยองซูบ้างแล้วซินะ ความฝันของพี่เขาเริ่มใกล้เข้ามาแล้วสินะ.. พอคิดถึงเรื่องนั้นผมทั้งดีใจและใจหาย ผมดีใจที่มีคนที่รักเขาและคอยให้กำลังใจเขา แต่ผมก็ใจหายด้วยเหมือนกันเมื่อเขาจะต้องกลายเป็นบุคคลสาธารณะ เขาจะเป็นคนที่ผมไม่สามารถเอื้อมถึง ….แต่ถ้านั่นเป็นความฝันของพี่มยองซู ผมไม่เป็นไร :)
.
.
.
.
.
[ Myungsoo’s Part ]
ผมขึ้นไปยังห้องเรียนของผมทันทีที่บอกลาซองจงเรียบร้อยแล้ว ผมวางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะก่อนจะฟุบหลับ เหนื่อยเป็นบ้า…
ตึง!
“พ่อคนดัง ห้องเรียนนะครับไม่ใช่ห้องนอน” เสียงฝ่ามือที่กระแทกโต๊ะของผมดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงของอูฮยอน
“จะไปไหนก็ไปเหอะง่วงนอนว่ะ” ผมตอบกลับไปขณะที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น
“ย่าห์ๆๆๆๆ จะดังแล้วถึงกับไล่เพื่อนฝูงเลยเหรอฮะ” อูฮยอนเลื่อนเก้าอี้มานั่งโต๊ะผมและกำลังพูดไม่หยุด ไม่ใช่อะไรนะครับแต่ผมจะหงุดหงิดทุกทีตอนง่วงนอนและโดนกวนซึ่งผมกำลังโดนกวนและผมกำลังง่วงนอน! -______-
“ดังอะไรแล้วใครไล่ ฉันง่วงนอนเข้าใจปะ?” ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับมันพร้อมกับสายตาที่มันดูก็น่าจะรู้ว่าผมหงุดหงิดแค่ไหนมันน่าจะรู้ว่าผมอารมณ์ไม่ดีและไปหาแฟนของมันซะ แต่มันไม่ใช่! อูฮยอนยังนั่งอยู่ที่เดิมและจ้อไม่หยุด -__-
ผมผิดเองครับ อูฮยอนมันพูดน้อยที่ไหน
“ดังอะไร? ย่าห์ มยองซู นายยังกล้าพูดอีกเหรอ -___- ตอนนี้คนเขารู้จักนายกันจะหมดแล้วจ้ะ”
“ธรรมดาของคนหล่อ” ผมฟุบหน้าอีกครั้ง เอาล่ะผมจะนอนและไม่สนใจมันแล้วกัน -__-
“จ้าจ้า คนหล่อหล่อที่สุดในสามโลกแล้วจ้ะ มีคนเอารูปนายไปลงเน็ตจนตอนนี้นายเริ่มมีแฟนคลับแล้วนะรู้ปะ?”
“ไม่รู้”
“งั้นก็รู้ได้แล้ว แล้วก็ระวังนะรูปเก่าๆน่ะถูกขุดแน่ -___-“
“กลัวทำไมฉันหล่ออยู่แล้ว ทุกมุมนั่นแหละ นายไม่ทำการบ้านหรือยังไงเห็นทุกทีไม่เคยทำมา”
“ฉันทำเสร็จแล้วต่างหาก -___- นี่เราก็ไม่ได้คุยกันนานแล้วนะอย่าเย็นชาแบบนี้สิ -3-“ อูฮยอนพูดพร้อมกับบุ้ยปาก เอ่อ… สำหรับผู้หญิงที่ชอบมันอาจจะแบบ กรี้ดโอป้าน่ารักจัง แต่สำหรับผมไม่ว่ะครับ -__-
“ดงอูฮยองก็ไปอยู่กับโฮย่า แกก็ชอบหายหัวไปเรื่อย ฉันก็กลับบ้านกับซองจงดิวะ”
“เออใช่ พูดถึงซองจง ซองจงเขาชอบแกใช่ปะวะ?”
คำถามนั่นทำให้ผมนิ่งไป 10 วิ ที่ซองจงเขาโทรมาบอกผมตอนนั้น ผมรู้ว่าเขาพูดเรื่องจริง ผมรู้ทั้งหมดนั่นแหละว่าเขารู้สึกยังไง แต่ที่ผมตอบเขาไปแบบนั้น….ผมรับรักเขาไม่ได้
“….ไม่รู้ดิ”
“ฉันว่าใช่”
“ถ้ารู้แล้วจะถามทำไม -__-“
“แล้วนายคิดยังไงกับน้องเขา รู้จักกันมาปีนึงแล้วไม่ใช่เหรอตั้งแต่วันที่ฉันเตะบอลใส่จนน้องเขาสลบไปแบบนั้น”
“อืมใช่ ฤดูใบไม้ร่วง….ก็ 1 ปีแล้วล่ะ”
“แล้วแกรู้สึกยังไงกับน้องเขาวะ ฉันซีเรียสแล้วนะ ฉันรู้ตั้งแต่ที่พวกนายเริ่มไป-กลับพร้อมกันแล้วล่ะ น้องเขาชอบเขินตลอดตอนอยู่ใกล้นาย แกไม่รู้เลยหรือไง?”
“ฉันรู้”
“แล้วแกจะให้ซองจงชอบแกข้างเดียวแบบนี้ตลอดเลยเหรอวะ?”
“…ฉันยังไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองเลยว่ะว่าฉันชอบซองจงหรือเปล่า”
“สรุปคือแกไม่ได้ชอบซองจงงั้นสิมยองซู? ฉันสงสารซองจงว่ะ”
“….”
“ฉันว่าที่ซองจงหวั่นไหวกับนายตกหลุมรักนายเพราะนายชอบไปทำให้เขาเข้าใจผิดใช่ไหมล่ะ นายชอบทำตัวแบบที่มันเกินพี่น้องใช่ไหมล่ะ?” จับมือ จับผม นี่มันเกินไหมล่ะ? -___- ผมว่ามันก็ไม่นะพี่น้องเขาก็ทำแบบนี้กัน
“ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อยนี่”
“ฉันว่าแกทำ”
“ถ้าแกจะคิดแบบนี้แล้วแกมาถามฉันทำไมนัมอูฮยอน -_-“
“แกเลิกทำให้น้องเขาคิดไปไกลเหอะในเมื่อนายไม่ได้ชอบน้องเขา…”
“……”
ผม….รู้สึกยังไงกับซองจงกันแน่?
- - - - - - - -
มาต่อตอนนี้ด้วยความรู้สึกผิดเบาๆ ;___;
ไรท์เตอร์ดองนานมากเลย ลงน้อยอีกต่างหาก
บางทีเราก็ต้องมีช่วงที่คิดอะไรไม่ออกบ้างเนอะ 555555 #แถ
คอมเมนต์ของทุกคนคือกำลังใจของไรท์เตอร์เลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ <3
จริงๆเข้ามาว่าจะมากดลบนี่แหละแล้วก็เพิ่งเห็นว่ามีคอมเม้นต์เพิ่มขึ้นกลับมาถึงบ้านเลยรีบปั่นต่อให้จบ
แล้วก็ลงเลย ขอบคุณนะคะที่ชอบ ^---^
ใครอยากคุยกับไรท์เตอร์ ทวงนิยาย ยืมเงิน ทวงหนี้#หืม? บลาาๆ > @waniiz2 < เลยนะคะ
สุดท้ายขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนจริงๆนะคะ <3
เดี๋ยวไรท์จะรีบมาต่อให้นะคะะ อาทิตย์หน้านะ ><
ความคิดเห็น