ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 ป่วย ?
'ข
เช้าวันใหม่
โกคุเดระตื่นขึ้นมาบนเตียง เพราะแสงแดดยามเช้ามันปลุกเขาให้ตื่นจากห้วงความฝัน
' จริง ๆ เราต้องนอนอยู่ตรงหน้าต่างนี่ ? '
" อ้าว.. โกคุเดระคุง ตื่นแล้วเหรอ ? หม่าม๊าให้มาตามไปทานอาหารเช้าน่ะ " ยามาโมโตะเปิดประตูเข้ามา
" อะ..อืม เดี๋ยวตามไป ไม่ต้องรอ " โกคุเดระเอาขาหย่อนลงพื้นพลางบิดขี้เกียจ
" อื้ม ตามมาเร็ว ๆ ล่ะ " ยามาโมโตะปิดประตูลงเบา ๆ ' โกคุเดระเนี่ย เวลาหลับก็น่ารักได้เสมอเลยนะ ' ยามาโมโตะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ตอนที่เขากำลังอุ้มโกคุเดระไปนอนที่เตียงพลางสังเกตผิวสีขาวจัด ดวงตาอันคมกริบแม้จะหลับใหล ริมฝีปากบางเบา ยิ่งตอนแก้มแดงระเรื่อยิ่งน่ารักเข้าไปอีก นั่นทำให้เขาถอนตัวไม่ขึ้นจริง ๆ แต่เขาไม่ใช่หลงรักโกคุเดระจากภายนอกเท่านั้น จริง ๆ แล้วถึงแม้โกคุเดระจะหยิ่ง ๆ แต่เขาก็นิสัยดีไม่น้อยเลย
ฮิบาริมานั่งพิงต้นไม้ที่อยู่หลังบ้าน
' บ้านนี้วุ่นวายชะมัด ..ผมเกลียดการสุมหัวที่สุด ! ' ฮิบาริบ่นในใจ พลางหลับตา
" นี่ซือคุง ทำไมฮิบาริคุงไม่ค่อยเข้ากับคนอื่น ๆ เลยล่ะ " นานะมาปรึกษาลูกชายพลางมองฮิบาริจากในบ้าน
" คุณฮิบาริไม่ค่อยชอบการสุมหัวน่ะครับ = = "
" เอ๋ ? อย่างนั้นหรอ "
" คุณป้าค่ะ หนูทำอาหารเสร็จแล้วค่า เดี๋ยวพวกเราเอาอาหารมาเสิร์ฟเลยนะค่ะ "
" จ้า ๆ " นานะมองทุกคนที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ' สึนะเนี่ย มีเพื่อนเยอะเหมือนกันแฮะ '
" เฮ้ออออ ! " สึนะถอนหายใจกับการบ้านที่มันช่างยากเย็น
" รุ่นที่ 10 ทำอะไรอยู่เหรอครับ ? " โกคุเดระถามพลางขยับเข้าไปใกล้ ๆ
" ก็การบ้านข้อนี้น่ะสิ ฉันแก้โจทย์ไม่ได้น่ะ "
" ถ้าไม่รังเกียจให้ผมสอนได้มั้ยครับ ? "
" อะ...อื้ม ขอบใจนะ "
" ข้อนี้ทำอย่างนี้...... "
ยามาโมโตะมองทั้งสองคนจากเงามืด พรางยิ้ม.. ไม่ใช่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่ยิ้มมีความสุข แต่เป็นยิ้มเศร้า ๆ ' ฉันไม่ดีพอสำหรับนายใช่มั้ย ' ยามาโมโตะแอบน้อยใจคนเดียว เหมือนขาพลันจะไม่มีแรงขึ้นมาดื้อ ๆ จู่ ๆ ขาก็ทรุดลงไป ยิ่งเห็นทั้งสองใกล้กันเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บใจเพิ่มขึ้น
" ขอบใจนะ โกคุเดระ ฉันเข้าใจขึ้นเยอะเลยแหละ "
" ไม่เป็นไรครับ เพื่อรุ่นที่ 10 ล่ะก็เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยครับ ^^ "
ติ๊ง ~ ต๊อง ~
" ซือคุง ~ ไปดูให้แม่หน่อยสิ ใครมาน่ะ "
" ค๊าบ ๆ " สึนะลุกขึ้นพลางเดินไปเปิดประตู
" หะ..หา !! ดร. ชามาล "
" ก็ใช่น่ะสิ " ชามาลเดินเข้าบ้านมาพลางมองไปรอบ ๆ
" ฮึ่บ ! มาแล้วหรอชามาล " รีบอร์นกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของชามาลพลางกระซิบอะไรบางอย่าง
' มีคนเพิ่มมาอีกแล้วเหรอเนี่ย ? ' สึนะบ่นพลางถอนหายใจแล้วมานั่งที่เดิม
" รุ่นที่ 10 ครับ ผมขอขึ้นไปบนห้องก่อนได้มั้ยครับ "
" อื้อ ^^ " ชามาลมองตามหลังไปเงียบ ๆ แล้วเดินตามขึ้นไป
เวลาผ่านมานานสองนาน รีบอร์นตามหายามาโมโตะทั่วบ้านก็พบว่ามาอยู่ข้าง ๆ บันได
" ยามาโมโตะ... "
" หืม ? มีอะไรเจ้าหนู "
" โกคุเดระยังไม่ลงมาอีกเหรอ "
" อืม "
" ฉันว่านายไปดูหน่อยก็ดีนะ ไปเถอะ " ยามาโมโตะมองรีบอร์นอย่างงง ๆ แม้จะไม่รู้ว่ารีบอร์นหมายถึงอะไรกันแน่ เหมือนมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แต่ก็พอดีเลย เขากำลังเป็นห่วงโกคุเดระพอดี
ก๊อก ก๊อก
ยามาโมโตะเคาะประตูเบา ๆ ไม่นานนักประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของโกคุิเดระที่ยืนไม่มั่น และหน้าตาของโกคุเดระที่แดงผ่าว
" โก... " ก่อนที่จะได้ถามอะไร โกคุเดระก็ล้มลงไป ยามาโมโตะจึงรีบคว้าเอาไว้ เพราะย่อตัวเพื่อรับโกคุเดระ ทำให้เสียหลักนั่งลงไป จมูกที่เองไม่กี่เซนก็ถึงกัน ' ใกล้เกินไปแล้ว ' ตอนนี้ร่่างของโกคุเดระคุงกำลังอยู่ในอ้อมกอดของยามาโมโตะ ยามาโมโตะรับรู้ถึงอุณหภูมิของร่างกายโกคุเดระที่กำลังร้อนจัด จึงผละร่างของโกคุเดระคุงออก พลันลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
" โอเคแล้วใช่มั้ย ชามาล "
" อืม โอเคแล้ว... " ชามาลพูดกับรีบอร์นพลางมองขึ้นไปด้านบน
" เจ้าหนู ยาลดไข้อยู่ตรงไหน ?? " ยามาโมโตะวิ่งลงมา
" กล่องยาห้องครัวน่ะ " รีบอร์นตอบ ไม่ทันได้พูดอะไรอีก ยามาโมโตะก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัวทันที
" มันไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย ? "
ยามาโมโตะเดินช้า ๆ พลางวางน้ำอุ่นไว้บนหัวเตียง
ยามาโมโตะบิดผ้าหมาด ๆ พลางเช็ดไปบริเวณใบหน้า
" ...หนาว " โกคุเดระพูดเสียงเบา เหมือนเขาจะละเมอไป
" ...โกคุเดระ ลุกขึ้นมากินยาก่อนสิ " ยามาโมโตะเขย่าตัวเบา ๆ
" อืม... " โกคุเดระครางเบา ๆ แต่เพราะพลาดท่าทำให้ตกลงมาจากเตยง แต่ยังดีที่ยามาโมโตะรับไว้ได้ทันก่อนที่จะตกลงไป โกคุเดระจึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของยามาโมโตะโดยปริยาย
ตึก ตึก ตึก
ยามาโมโตะได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นระรัว '...โกคุเดระ'
ก๊อก ก๊อก !
ยามาโมโตะเดินไปเปิดประตู
" สึนะหรอกเหรอ ? "
" ได้ยินว่าโกคุเดระไม่ค่อยสบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่า ? "
" เป็นไข้น่ะ... "
" อืม... รุ่นที่ 10 " โกคุเดระคราง 'ขนาดละเมอยังเป็นสึนะเลย เราคงไม่มีทางแทรกเข้าไปได้เลยใช่มั้ย ?'
" แล้วดีขึ้นหรือยังล่ะ ? "
" ดีขึ้นแล้วน่ะ สึนะไปพักผ่อนก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะดูแลโกคุเดระเอง "
" ฝากด้วยนะ " สึนะเดินออกไป พร้อมกับปิดประตูเบา ๆ ยามาโมโตะจ้องมองใบหน้าของโกคุเดระที่อยู่บนเตียงอย่างเนิ่นนานจึงผล็อยหลับไปในที่สุด
แสงแรกของเช้าวันต่อมา มันเจิดจ้าจนโกคุเดระต้องตื่นในที่สุด
' อึดอัดจัง ' แต่เป็นเพราะการที่นอนมานานจึงปรับตัวยังไม่ไหวเหมือนเปลือกตามันไม่มีแรง
" อืม.... " ยามาโมโตะซุกเค้ามาหาไออุ่นด้วยการขยับตัวเข้ามาใกล้โกคุเดระมากขึ้น
' ขออยู่อย่างนี้ซักพักได้มั้ย ? โกคุเดระ '
" 5555 เจ้าเด็กหัวจุก ! แน่จริงก็ตามคุณแรมโบ้ให้ทันสิ ! "
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ แรมโบ้ ! "
" อ๋า... " แรมโบ้หยุดนิ่งเมื่อเห็นภาพชายสองคนที่คุ้นเคยดีกำลังนอนด่ายกันหมดเตียง
'''''
ตอนนี้ยังไม่มีชื่อช่วยกันตั้งหน่อยเน้อ : ))
เช้าวันใหม่
โกคุเดระตื่นขึ้นมาบนเตียง เพราะแสงแดดยามเช้ามันปลุกเขาให้ตื่นจากห้วงความฝัน
' จริง ๆ เราต้องนอนอยู่ตรงหน้าต่างนี่ ? '
" อ้าว.. โกคุเดระคุง ตื่นแล้วเหรอ ? หม่าม๊าให้มาตามไปทานอาหารเช้าน่ะ " ยามาโมโตะเปิดประตูเข้ามา
" อะ..อืม เดี๋ยวตามไป ไม่ต้องรอ " โกคุเดระเอาขาหย่อนลงพื้นพลางบิดขี้เกียจ
" อื้ม ตามมาเร็ว ๆ ล่ะ " ยามาโมโตะปิดประตูลงเบา ๆ ' โกคุเดระเนี่ย เวลาหลับก็น่ารักได้เสมอเลยนะ ' ยามาโมโตะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ตอนที่เขากำลังอุ้มโกคุเดระไปนอนที่เตียงพลางสังเกตผิวสีขาวจัด ดวงตาอันคมกริบแม้จะหลับใหล ริมฝีปากบางเบา ยิ่งตอนแก้มแดงระเรื่อยิ่งน่ารักเข้าไปอีก นั่นทำให้เขาถอนตัวไม่ขึ้นจริง ๆ แต่เขาไม่ใช่หลงรักโกคุเดระจากภายนอกเท่านั้น จริง ๆ แล้วถึงแม้โกคุเดระจะหยิ่ง ๆ แต่เขาก็นิสัยดีไม่น้อยเลย
ฮิบาริมานั่งพิงต้นไม้ที่อยู่หลังบ้าน
' บ้านนี้วุ่นวายชะมัด ..ผมเกลียดการสุมหัวที่สุด ! ' ฮิบาริบ่นในใจ พลางหลับตา
" นี่ซือคุง ทำไมฮิบาริคุงไม่ค่อยเข้ากับคนอื่น ๆ เลยล่ะ " นานะมาปรึกษาลูกชายพลางมองฮิบาริจากในบ้าน
" คุณฮิบาริไม่ค่อยชอบการสุมหัวน่ะครับ = = "
" เอ๋ ? อย่างนั้นหรอ "
" คุณป้าค่ะ หนูทำอาหารเสร็จแล้วค่า เดี๋ยวพวกเราเอาอาหารมาเสิร์ฟเลยนะค่ะ "
" จ้า ๆ " นานะมองทุกคนที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ' สึนะเนี่ย มีเพื่อนเยอะเหมือนกันแฮะ '
" เฮ้ออออ ! " สึนะถอนหายใจกับการบ้านที่มันช่างยากเย็น
" รุ่นที่ 10 ทำอะไรอยู่เหรอครับ ? " โกคุเดระถามพลางขยับเข้าไปใกล้ ๆ
" ก็การบ้านข้อนี้น่ะสิ ฉันแก้โจทย์ไม่ได้น่ะ "
" ถ้าไม่รังเกียจให้ผมสอนได้มั้ยครับ ? "
" อะ...อื้ม ขอบใจนะ "
" ข้อนี้ทำอย่างนี้...... "
ยามาโมโตะมองทั้งสองคนจากเงามืด พรางยิ้ม.. ไม่ใช่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่ยิ้มมีความสุข แต่เป็นยิ้มเศร้า ๆ ' ฉันไม่ดีพอสำหรับนายใช่มั้ย ' ยามาโมโตะแอบน้อยใจคนเดียว เหมือนขาพลันจะไม่มีแรงขึ้นมาดื้อ ๆ จู่ ๆ ขาก็ทรุดลงไป ยิ่งเห็นทั้งสองใกล้กันเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บใจเพิ่มขึ้น
" ขอบใจนะ โกคุเดระ ฉันเข้าใจขึ้นเยอะเลยแหละ "
" ไม่เป็นไรครับ เพื่อรุ่นที่ 10 ล่ะก็เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยครับ ^^ "
ติ๊ง ~ ต๊อง ~
" ซือคุง ~ ไปดูให้แม่หน่อยสิ ใครมาน่ะ "
" ค๊าบ ๆ " สึนะลุกขึ้นพลางเดินไปเปิดประตู
" หะ..หา !! ดร. ชามาล "
" ก็ใช่น่ะสิ " ชามาลเดินเข้าบ้านมาพลางมองไปรอบ ๆ
" ฮึ่บ ! มาแล้วหรอชามาล " รีบอร์นกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของชามาลพลางกระซิบอะไรบางอย่าง
' มีคนเพิ่มมาอีกแล้วเหรอเนี่ย ? ' สึนะบ่นพลางถอนหายใจแล้วมานั่งที่เดิม
" รุ่นที่ 10 ครับ ผมขอขึ้นไปบนห้องก่อนได้มั้ยครับ "
" อื้อ ^^ " ชามาลมองตามหลังไปเงียบ ๆ แล้วเดินตามขึ้นไป
เวลาผ่านมานานสองนาน รีบอร์นตามหายามาโมโตะทั่วบ้านก็พบว่ามาอยู่ข้าง ๆ บันได
" ยามาโมโตะ... "
" หืม ? มีอะไรเจ้าหนู "
" โกคุเดระยังไม่ลงมาอีกเหรอ "
" อืม "
" ฉันว่านายไปดูหน่อยก็ดีนะ ไปเถอะ " ยามาโมโตะมองรีบอร์นอย่างงง ๆ แม้จะไม่รู้ว่ารีบอร์นหมายถึงอะไรกันแน่ เหมือนมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แต่ก็พอดีเลย เขากำลังเป็นห่วงโกคุเดระพอดี
ก๊อก ก๊อก
ยามาโมโตะเคาะประตูเบา ๆ ไม่นานนักประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของโกคุิเดระที่ยืนไม่มั่น และหน้าตาของโกคุเดระที่แดงผ่าว
" โก... " ก่อนที่จะได้ถามอะไร โกคุเดระก็ล้มลงไป ยามาโมโตะจึงรีบคว้าเอาไว้ เพราะย่อตัวเพื่อรับโกคุเดระ ทำให้เสียหลักนั่งลงไป จมูกที่เองไม่กี่เซนก็ถึงกัน ' ใกล้เกินไปแล้ว ' ตอนนี้ร่่างของโกคุเดระคุงกำลังอยู่ในอ้อมกอดของยามาโมโตะ ยามาโมโตะรับรู้ถึงอุณหภูมิของร่างกายโกคุเดระที่กำลังร้อนจัด จึงผละร่างของโกคุเดระคุงออก พลันลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
" โอเคแล้วใช่มั้ย ชามาล "
" อืม โอเคแล้ว... " ชามาลพูดกับรีบอร์นพลางมองขึ้นไปด้านบน
" เจ้าหนู ยาลดไข้อยู่ตรงไหน ?? " ยามาโมโตะวิ่งลงมา
" กล่องยาห้องครัวน่ะ " รีบอร์นตอบ ไม่ทันได้พูดอะไรอีก ยามาโมโตะก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัวทันที
" มันไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย ? "
ยามาโมโตะเดินช้า ๆ พลางวางน้ำอุ่นไว้บนหัวเตียง
ยามาโมโตะบิดผ้าหมาด ๆ พลางเช็ดไปบริเวณใบหน้า
" ...หนาว " โกคุเดระพูดเสียงเบา เหมือนเขาจะละเมอไป
" ...โกคุเดระ ลุกขึ้นมากินยาก่อนสิ " ยามาโมโตะเขย่าตัวเบา ๆ
" อืม... " โกคุเดระครางเบา ๆ แต่เพราะพลาดท่าทำให้ตกลงมาจากเตยง แต่ยังดีที่ยามาโมโตะรับไว้ได้ทันก่อนที่จะตกลงไป โกคุเดระจึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของยามาโมโตะโดยปริยาย
ตึก ตึก ตึก
ยามาโมโตะได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นระรัว '...โกคุเดระ'
ก๊อก ก๊อก !
ยามาโมโตะเดินไปเปิดประตู
" สึนะหรอกเหรอ ? "
" ได้ยินว่าโกคุเดระไม่ค่อยสบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่า ? "
" เป็นไข้น่ะ... "
" อืม... รุ่นที่ 10 " โกคุเดระคราง 'ขนาดละเมอยังเป็นสึนะเลย เราคงไม่มีทางแทรกเข้าไปได้เลยใช่มั้ย ?'
" แล้วดีขึ้นหรือยังล่ะ ? "
" ดีขึ้นแล้วน่ะ สึนะไปพักผ่อนก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะดูแลโกคุเดระเอง "
" ฝากด้วยนะ " สึนะเดินออกไป พร้อมกับปิดประตูเบา ๆ ยามาโมโตะจ้องมองใบหน้าของโกคุเดระที่อยู่บนเตียงอย่างเนิ่นนานจึงผล็อยหลับไปในที่สุด
แสงแรกของเช้าวันต่อมา มันเจิดจ้าจนโกคุเดระต้องตื่นในที่สุด
' อึดอัดจัง ' แต่เป็นเพราะการที่นอนมานานจึงปรับตัวยังไม่ไหวเหมือนเปลือกตามันไม่มีแรง
" อืม.... " ยามาโมโตะซุกเค้ามาหาไออุ่นด้วยการขยับตัวเข้ามาใกล้โกคุเดระมากขึ้น
' ขออยู่อย่างนี้ซักพักได้มั้ย ? โกคุเดระ '
" 5555 เจ้าเด็กหัวจุก ! แน่จริงก็ตามคุณแรมโบ้ให้ทันสิ ! "
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ แรมโบ้ ! "
" อ๋า... " แรมโบ้หยุดนิ่งเมื่อเห็นภาพชายสองคนที่คุ้นเคยดีกำลังนอนด่ายกันหมดเตียง
'''''
ตอนนี้ยังไม่มีชื่อช่วยกันตั้งหน่อยเน้อ : ))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น