คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - 4 -
4
-Lee Sung Jong-
“ผมไปแล้วนะครับบบบ” ผมโค้งให้แม่ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ที่วางไว้บนโต๊ะ ส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อยและเดินไปใส่รองเท้าผมหายใจเข้าลึกๆจากนั้นจึงเปิดประตูที่อยู่ตรงหน้าออกและผมก็พบกับร่างสูงที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมพูดทักทายด้วยรอยยิ้มและเดินไปยืนข้างๆ
“อรุณสวัสดิ์ วันนี้อารมณ์ดีเชียวนะ” พี่มยองซูพูดพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า
“ผมก็อารมณ์ดีทุกวันนั่นแหละครับ …ช่วงนี้ดูท่าพี่จะเหนื่อยๆนะ” ผมสำรวจใบหน้าพี่มยองซูที่ตอนนี้ใต้ตาเริ่มมีสีดำจางๆแล้ว ทุกๆเย็นผมกับพี่มยองซูจะกลับบ้านด้วยกันซักพักผมก็เห็นพี่มยองซูออกไปนอกบ้านกลับมาอีกทีก็ 4-5 ทุ่มบางวันที่เป็นวันหยุดพี่มยองซูก็จะกลับมาตอนตี 2-3 เลย บางทีผมก็คิดว่าผมคิดผิดหรือเปล่าที่ให้พี่เขาไปออดิชั่นแบบนั้น? พี่เขาต้องซ้อมหนักแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่….บางทีตอนที่ผมมองหน้าของพี่มยองซูที่เริ่มโทรมขึ้นทุกวันๆ ความรู้สึกผิดก็เอ่อล้นขึ้นมาทุกที
“ก็ซ้อมหนักนิดหน่อยนะ” พี่มยองซูพูดก่อนจะหาวออกมา….เมื่อคืนผมลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำตอนตี 4 ผมยังเห็นไฟห้องของพี่มยองซูเปิดอยู่ดูท่าจะซ้อมเต้นหรือไม่ก็ซ้อมร้องเพลงจนถึงดึกดื่นสินะ…
“มยองซูอา….~” เสียงแหลมๆของผู้หญิงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เราสองคนหันกลับไปโดนไม่ได้นัดหมาย …นาบี …คนคนนั้นกลับมาอีกแล้ว เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งก่อนจะมาแยกผมกับพี่มยองซูออกจากกัน เธอเกี่ยวแขนพี่มยองซูไว้พร้อมกับรอยยิ้ม….ที่ดูไม่จริงใจ ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้เลย
“นาบีเธอมาที่นี่ได้ยังไง บ้านเธอไม่ได้อยู่แถวนี้นี่”
“ฉันไปหานายที่บ้านมาน่ะแต่นายออกมาก่อนแล้วฉันก็เลยวิ่งตามออกมา” พวกเขาสองคนคุยกันอย่างสนิทสนมผมจึงเลือกที่จะเดินตามหลังไปเงียบๆ
“นาบีเอาแขนของเธอออกไปได้แล้วน่า เธอเดินเองดีๆไม่ได้หรือไง” พี่มยองซูพูดพร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่ารำคาญ
“เมื่อก่อนฉันทำแบบนี้ก็ไม่เห็นว่าอะไรเลยนี่” นาบีพูดพร้อมกับทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ
“เมื่อก่อน…ไม่ใช่ตอนนี้” พี่มยองซูพูดกับนาบีด้วยดวงตาไม่สบอารมณ์ พี่มยองซูแกะมือของนาบีออกก่อนจะเดินกลับมาหาผม
“อีซองจงนายเดินเร็วๆหน่อยสิจะเดินตามหลังทำไมกัน” พี่มยองซูพูดก่อนจะจับมือของผม และลากผมให้เดินตามไป พี่มยองซูเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆราวกับจะหนีจากนาบีแน่นอนว่าพี่มยองซูต้องเดินเร็วกว่าอยู่แล้ว และเพราะวันนี้นาบีเธอใส่รองเท้าส้นสูงที่สูงมาก…จนตัวเธอจะสูงเท่าผมอยู่แล้ว เพราะรองเท้าส้นสูงนั่นทำให้เธอวิ่งเร็วไม่ได้
“มยองซู รอฉันด้วยสิ!” พี่มยองซูไม่สนใจเสียงเรียกแต่จับมือผมไว้แน่น …ถ้านี่มันเป็นความฝันผมก็ไม่อยากตื่นอีกแล้ว….
“ผู้หญิงคนนี้นี่เซ้าซี้เป็นบ้า นี่ดีนะที่นาบีย้ายออกตั้งแต่ปีที่แล้ว” พี่มยองซูหยุดพักหายใจเมื่อเข้ามาถึงบริเวณโรงเรียนแล้ว
“ฮ่ะฮ่ะพี่มยองซูดื่มน้ำหน่อยนะดูท่าพี่จะเหนื่อย” ผมยื่นขวดน้ำที่ผมเอามาจากบ้านให้ชายตรงหน้า
“ขอบใจนะ” พี่มยองซูรีบดื่มน้ำอย่างกระหายก่อนจะปิดฝาขวดและส่งคืนให้ผม
“อ้อพี่มยองซูผมทำข้าวกล่องมาให้”
“หะ? ข้าวกล่องจริงปะเนี่ยอีซองจงนายทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ?”
“ผมเก่งใช่มั้ยล่ะ? ฮ่าฮ่าฮ่า”
“นายนี่สุดยอดไปเลยนะงั้นเที่ยงนี้เดี๋ยวพี่จะไปหานายที่ห้องนะแล้วไปกินข้าวด้วยกัน นายรีบเข้าห้องเหอะเดี๋ยวสายนะ” พี่มยองซูรับกล่องข้าวไปก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย …น่ารักจัง -//-
วันนี้เหมือนผมจะไม่ค่อยมีกะจิตกะใจเรียนเพราะเอาแต่เฝ้าคิดถึงช่วงพักเที่ยง….พี่เขาบอกว่าจะมาทานข้าวกับผม ….เหมือนฝันเลยนะ
กริ๊งงงงงงงงง~
เสียงกริ่งของวันนี้เหมือนจะเพราะเป็นพิเศษอาจเป็นเพราะผมเฝ้ารอมันตั้งแต่ตอนเช้าแล้วก็เป็นได้
“อีซองจงไปกินข้าวกันเหอะ”
“พวกนายไปกันเถอะวันนี้ฉันเอาข้าวมาน่ะ ^^” ผมปฎิเสธเพราะว่าวันนี้ผมรอกินข้าวพร้อมกับคนพิเศษน่ะสิ…
“งั้นพวกฉันไปละนะ” ใช้เวลาเพียงไม่นานห้องทั้งห้องก็เหลือแค่ผมคนเดียว
“อีซองจงงงง~~” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากนอกห้องจากนั้นร่างสูงก็มาหยุดที่หน้าโต๊ะผม
“หิวข้าวแล้วล่ะมากินข้าวกันเหอะ” พี่มยองซูลากเก้าอี้จากโต๊ะข้างหน้าผมแล้วเปิดกล่องข้าวออกมันมีทั้งข้าวปั้น ไข่หวาน และ แฮม มันเป็นอาหารง่ายๆที่ผมพอจะทำทันตอนเช้า ถึงอย่างนั้นข้าวมันก็ดีกว่ากินแค่ขนมปังกับนมใช่ไหมล่ะครับ? ปกติพี่มยองซูจะกินแค่ขนมปังแต่ช่วงนี้พี่มยองซูต้องนอนดึกตื่นเช้าแถมซ้อมหนักอีกต่างหาก….
“โหย น่ากินมากเลยอ่ะ ฉันกินล่ะนะ” พี่มยองซูยิ้มก่อนจะตักไข่หวานเข้าปาก
“เห้ยอีซองจงอร่อยมากอ่ะ! ขอบคุณนะที่ทำมาให้”
“แค่พี่ชอบผมก็ดีใจแล้วครับ” ผมยิ้มกลับ ผมชอบรอยยิ้มของพี่มยองซู…แค่พี่มยองซูยิ้มผมก็มีความสุขมากแล้ว
.
.
.
“เฮ้ออิ่มจัง นายเก่งมากเลยนะ”
“งั้นวันหลังผมจะทำให้พี่ทานอีกนะครับ ^^~”
“ช่วงนี้เหมือนนายเปลี่ยนไปนะมีทำอาหารแถมตอนนั้นยังถักผ้าพันคออีกมีความรักปะเนี่ย?” เหมือนกับมีลูกศรปักเข้าที่กลางอก….ผมควรจะบอกว่าอะไรดี? ผมควรบอกพี่มยองซูไปเลยดีมั้ยว่าผมชอบเขา?
“ไม่บอกครับ ^^~” สุดท้ายผมก็เลี่ยงด้วยคำพูดสั้นๆง่ายๆพร้อมกับรอยยิ้ม
“แบบนี้นายมีความรักชัวร์ บอกพี่มานะ!” พี่มยองซูจ้องตาผม
“ถ้าถึงเวลาแล้วผมจะบอกพี่เองครับ …พี่ต้องรอวันนั้นนะ”
“พี่จะรอ” ….แล้ววันนั้นมันวันไหนดีล่ะครับ
“บ๊ายบายทำการบ้านด้วยนะ” พี่มยองซูมาส่งผมที่บ้านเหมือนทุกวันเมื่อผมมาถึงบ้านผมจึงจัดการทานอาหารเย็น ทำการบ้าน และอาบน้ำตามระเบียบ ผมนอนลงบนเตียงและมองไปยังบ้านของพี่มยองซูห้องนอนกับพี่มยองซูตรงกับผมพอดี …ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำไมผมไม่รู้จักพี่มยองซูทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันขนาดนี้ …ไฟห้องนอนของพี่มยองซูยังปิดสนิทพี่เขาคงยังไม่กลับบ้านสินะ ผมหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมาดูเวลามันบอกว่าเป็นเวลา 3 ทุ่มครึ่ง พี่มยองซูจะซ้อมอยู่หรือเปล่านะ? ผมตัดสินใจโทรไปหาพี่มยองซู…บางทีสิ่งที่ผมปิดบังไว้ตลอด 1 ปีก็ถึงเวลาที่จะเปิดเผยมันซักที ผมรอสายไม่นานเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา
[ ฮัลโหลว่าไงซองจง ]
“พี่ทำอะไรอยู่เหรอครับ? ซ้อมอยู่หรือเปล่า?”
[ เปล่าหรอกช่วงพักน่ะ ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ? ]
“พี่ว่างคุยหรือเปล่า…”
[ ว่างสิ ]
“วันนี้พี่ถามผมใช่มั้ยว่าผมมีความรักหรือเปล่า?”
[ อือใช่ ]
“ผม….กำลังมีความรักครับ”
[ ว้าววว…ใครเหรอ? ]
“ผม….”
[ …. ]
“ชอบ…”
[ …. ]
“…..”
[ …. ]
“พี่….นั่นแหละครับ”
[ ….. ]
“……” ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้น จนมันทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมา….กลัวว่าเรื่องระหว่างผมกับเขาจะไม่เหมือนเดิม …ผมไม่น่าพูดออกไปเลยจริงๆ
[ ฮ่าฮ่านี่นายกลัวฉันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ? มุขนายตลกใช้ได้เลยนะ ] พี่มยองซูตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะ …หะ หัวเราะ?
“คะ…ครับ ช่วงนี้พี่เหนื่อยๆนะผมกลัวพี่เครียดเกินไปไง แหะๆ…งั้นผมไม่รบกวนพี่แล้วครับ ซ้อมต่อเถอะ สู้ๆนะครับ” ผมรีบวางสาย…. บางทีแบบนี้จะดีกว่าหรือเปล่า?
.
.
.
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆหมอนดังขึ้น ผมมองดูชื่อของคนที่โทรหาผมตั้งแต่เช้าแบบนี้และนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน…ครับ พี่มยองซู
“ครับ?”
[ อีซองจงนายตื่นหรือยัง? ]
“ครับ ผมตื่นแล้ว”
[ นาย….มาที่ระเบียงหน่อยสิ ] ระเบียง? ผมประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็เดินออกไปโดยดีเมื่อผมเดินออกไปก็พบกับพี่มยองซูที่ถือโทรศัพท์ไว้
[ สุขสันต์วันเกิดนะ... ] พี่เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ผมยิ้มตามได้ง่ายๆ …วันนี้วันเกิดผมสินะ? ….ทั้งๆที่ผมแทบจะจำไม่ได้แต่พี่เขายังจำได้แบบนี้….ผมมีความสุขจัง
- - - - - - -
สั้นใช่ไหมมม? ฮือ TT หายไปนานไรท์คิดไม่ออกจริงๆตอนนี้ 55555. ><
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้น้า ไม่มีคนเม้นท์เลย TT
ตอนหน้าแอดจะเอายาวกว่านี้แน่นอนเย้ >< #ที่แบบไม่อัพนาน+อัพน้อยคือไม่ใช่อะไรหรอกมันน้อยใจไง ฮือ TT
ความคิดเห็น