ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 รวมตัว...
ร่า่งเด็กอายุประมาณ 5 ขวบ ใส่สูทและสวยหมวกสีดำ กำลังเดินทางไปตามที่อยู่ของสมาชิกแฟมิลี่คนอื่น ๆ พร้อมกับ ' วางกระดาษ ' ซึ่งถูกพิมพ์มาอย่างดี สอดไว้ใต้ประตู
' แฟมิลี่น่ะ ก็ต้องอยู่ร่วมกันให้ได้สึนะ หึ '
- - - - - - - - - - -
เช้าวันเสาร์ที่บ้านสึนะ
<< Tsuna talk >>
" ซือคุงงง เพื่อน ๆ ลูกมาหาแน่ะจ่ะ รีบตื่นสิจ้ะ " ผมลุกขึ้นพลางบิดตัว อะไรกันมาแต่เช้าเลยหรอเนี่ย
" ครับ ๆ " ผมเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับตะลึงกับสมาชิกในบ้าน ไม่ใช่แค่ยามาโมโตะกับโกคุเดระ แต่มากันหมดเลยนี่นา ! อย่าเพิ่งงงว่ามากันหมดมีใครบ้าง ก็ประกอบด้วย ..คุณพี่ , ฮารุ , เคียวโกะ , ยามาโมโตะ , โกคุเดระ , คุณฮิบาริ , โครม ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่เกาะอยู่บนไหล่ของผม
" มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย รีบอร์น ! "
" พวกเขา.. จะมาอยู่ที่นี่สักพักหนึ่งละนะ "
" รีบอร์น ! นายอย่ามาคิดอะไรแผลง ๆ แบบนี้ได้มั้ย "
" แฟมิลี่น่ะ .. ก็ต้องหัดอยู่ด้วยกันไว้บ้างสิ " ฮึ่ยยยย ! เจ้าหมอนี่นิ ไม่เคยปรึกษากันบ้างเลย
" แล้วแม่ไม่ว่าหรอ ? คนเยอะซะขนาดนี้น่ะ "
" หม่าม๊าน่ะหรอ ไม่ว่าหรอกออกจะยินดีซะอีก "
" แล้วจะให้นอนที่ไหนกันล่ะ ? "
" ผู้หญิงก็ให้ไปนอนก้องหม่าม๊า ส่วนผู้ชายก็ห้องนายแล้วกัน "
" ห้องฉัน !! " ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ รีบอร์นก็กระโดดลงจากตัวผมไปแล้ว โธ่เอ๊ย !! แล้วจะนอนกันยังไงเนี่ย !?
- - - ขอแบบอธิบายล่ะกันเนอะ ตัวละครมันเยอะ =0= - - -
รีบอร์นเรียกทุกคนให้มาคุยกันที่ห้องรับแขก โดยอ้างว่า แฟมิลี่ต้องรู้จักการอยู่ร่วมกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน ทุกวันมีกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หรือ ง่าย ๆ ก็ฝึกการอยู่ร่วมกันนั่นเอง
" งั้นฉัน ฮารุ โครม คุณแม่ อี้ผิง จะดูแลส่วนอาหารและงานบ้านแล้วกันนะจ๊ะ " เด็กสาวผู้มีผมสีน้ำตาลทอง ๆ เสนอขึ้นมา
" โอเคงั้นให้พวกเคียวโกะดูแลส่วนนี้แล้วกัน ...แล้วอย่าลืมนะการต่อสู้ต่าง ๆ ที่ผ่านมาน่ะ อย่าให้รู้ถึงหูหม่าม๊า ...รวมถึงคนอื่นด้วย " รีบอร์นกล่าวเตือน
" อื้ม "
" งั้นก็แยะย้ายกันได้แล้วล่ะ " ทุก ๆ คนเลือกที่จะไปจัดที่นอนของตัวเองแต่เพราะจำนวนคนที่เยอะบวกกับห้องของสึนะเล็กเกินไป คุณแม่จึงอณุญาติให้ใช้ห้องเก็บของที่มีขนาดกลางได้ (( ไรเตอร์คิดขึ้นเองจ่ะ )) และห้องเก็บของก็จะมีห้องย่อยไป 3 ส่วน ห้องแรกสึนะ ห้องที่สองโกคุเดระกับยามาโมโตะ ห้องที่สามเรียวเฮ ส่วนฮิบาริสึนะได้ยกห้องของตัวเองให้
" เฮ้อออ ~ เสร็จสักทีนะ " สึนะถอนหายใจพลางบิดตัวไปมา
" จะว่าไปห้องนี้ก็ใหญ่เหมือนกันเนอะ เล่นเอาเหนื่อยเลย " ยามาโมโตะพูดพลางนวดกล้ามเนื้อของตัวเองเบา ๆ โกคุเดระที่เอาแต่ก้มหน้าเป็นฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
" ....ไอ่เรื่องทำความสะอาด ฉันไม่เกี่ยงหรอก แต่ทำไมฉันถึงได้มานอนคู่กับไอ่บ้าเบสบอลด้วยล่ะ !! " โกคุเดระสบถเสียงดัง
" ใจเย็น ๆ ก่อนนะ โกคุเดระ ^^;;; "
" เอ๋ ? ว่าแต่คุณพี่ไปไหนล่ะเนี่ย " ยามาโมโตะถามขึ้น
" จริงด้วยแฮะ "
" อยู่นั่นไง นอนแอ้งแม้งอยู่กลางห้องนั่นน่ะ " โกคุเดระพูดพลางชี้อย่างขยะแขยง
" ....เหนื่อย ..แบบ สุดขั้ว..เลย " เรียวเฮนอนพลางละเมอเบา ๆ
ห้องพักของฮิบาริ
เจ้าของผมสีดำสนิทกำลังนั่งอยู่บนเตียง พลางรอรองกรรมการคุมกฏทั้งหลายจัดของให้
' น่าเบื่อชะมัด ต้องมารวมหัวแบบนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ แลกกับได้สู้กับเจ้าหนูนิ ยอม ๆ ไปแล้วกัน ' เจ้าของเรือนร่างทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ' ไปตรวจเมืองหน่อยดีกว่า ' ฮิบาริคิดก่อนจะกระโดดลงทางหน้าต่างเพื่อไปตรงระเบียง
" อ้าว นั่นฮิบาริคุงใช่มั้ย ? " เสียงหวาน ๆ ที่ทักเขาอย่างสนิทสนม ทำให้ฮิบาริต้องหันไป แม่ของซาวาดะหรอ ?
" อืม "
" จะออกไปข้างนอกเหรอ งั้นแม่ขอฝากซื้อของด้วยได้มั้ยจ๊ะ ? " นานะพูดพลางยื่นกระดาษให้ฮิบาริ ฮิบาริรับมาแล้วพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินออกไป
" ฝากด้วยน๊าาา ~ ฮิบาริคุงงง ^^ "
ฮิบาริเดินผ่านตลาดด้วยท่าทางเบื่อ ๆ ' ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฉันต้องมาซื้อของเองแบบนี้ ' ฮิบาริบ่นในใจพร้อมกับมองหาร้านที่ต้องการ
" แรมโบ้ รอบ้างสิ ! ฉันซื้อให้อยู่แล้วน่า " ในขณะนั้นเองสึนะ ที่ต้องพาแรมโบ้ออกมาซื้อทาโกะยากิก็เหลือบไปเห็นฮิบาริที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อย่างกับหาอะไรบ้างอย่างอยู่ ' เอ๊ะ ! นั่นคุณฮิบารินี่ ออกมาตอนไหนกันนะ แล้วมาทำอะไรกัน เหมือนไม่ใช่เดินตรวจเมืองเหมือนทุกครั้งซะด้วยสิ '
สึนะตัดสินใจจะไปทัก เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
" ฉึนะ ๆ จะไปไหนง่า ? " แรมโบ้วิ่งมากระตุกขากางเกงเื่มื่อเห็นสึนะกำลังเดินไปอีกทาง
' จริงด้วยสิ ! แรมโบ้ยังอยู่นี่นา งั้นก้ไปช่วยคุณฮิบาริไม่ได้แล้ว = [ ] = '
" แรมโบ้ !! เอาเงินนี่ไป แล้วกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ " สึนะยื่นเงินไปให้แรมโบ้ พร้อมกับวิ่งไปหาฮิบาริทันที
" เอ่อ.. คุณฮิบาริครับ หาอะไรอยู่เหรอ ? " สึนะถามพร้อมกับเหลือบมองตัวอักษรในกระดาษ
" .... "
" ลายมือแม่นี่... " ' อย่าบอกนะ ! ว่าแม่ให้คุณฮิบาริออกมาซื้อของน่ะ =[ ]= '
" อืม "
" เดี๋ยวผมช่วยไหมครับ ? " สึนะยื้มพร้อมกับคว้ากระดาษมา
" ก็ดี " ฮิบาริพูดจบก็เดินออกไปจากตลาดทิ้งใ้ห้สึนะต้องอยู่คนเดียว
' นี่กะจะชิ่งใช่มั้ยเนี่ยยย ! '
ที่บ้าน โกคุเดระกำลังเดินไปเดินมาพลางสบถอย่างหัวเสีย
" คุณรีบอร์น หายไปไหนกันนะ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ! "
ตึก ๆ
" อ๊ะ ! คุณรีบอร์น ! " โกคุเดระรีบวิ่งไปหาอัลโกบาเลโน่แห่งอรุณ รีบอร์น พลางคว้าตัวมาไว้บนฝ่ามือ
" มีอะไร โกคุเดระ ? "
" คุณรีบอร์น ! ผมไม่ยอมนะเรื่องห้องนอนอ่ะ ผมจะนอนกับรุ่นที่ 10 ! "
" ให้เจ้าสึนะมันนอนคนเดียวแหละดีแล้ว นายก็นอนกับยามาโมโตะไปเถอะ " พูดจบรีบอร์นก็กระโดดลงจากฝ่ามือ แล้วเดินเข้าครัวไปทันที
สวบ !
เสียงพุ่มไม้ที่เคลื่อนไหวทำให้โกคุเดระรีบควักระเบิดออกมาทันที
" ใครน่ะ !! "
" ฮ่า ๆ โดนจับได้ซะแล้วสิ " ยามาโมโตะลุกขึ้นยืน พลางปัดใบไม้ที่ติดอยู่ตามตัวออก
" นายไปทำอะไรในนั้นอ่ะ เจ้าบ้าเบสบอล = = " โกคุเดระถามพลางทำสายตาเอือม ๆ
" นี่ โกคุเดระฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย " ร่างสูงถามด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้คนฟังไม่กล้าปฎิเศธ
" อะ..อื้ม "
" นายไม่อยากนอนคู่กับฉันหรอ "
" ใช่ !! คนที่ฉันจะนอนด้วยมีแต่รุ่นที่ 10 เท่านั้นแหละ ! "
" งะ .. งั้นหรอ " ร่างสูงตอบกลับด้วยสายตาอันสั่นเครือ พร้อมกับเดินจากไป
" เจ้าหนู .. ฉันว่านายเปลี่ยนให้โกคุเดระไปนอนกับสึนะเถอะ " ยามาโมโตะนั่งคุยกับรีบอร์น
" ทำไมล่ะ "
" ฉันไม่อยากเห็นโกคุเดระคุงหนักใจ "
" อย่ามาท้อเพราะเรื่องแค่นี้ ! นายต้องสู้ต่อไปสิ " ยามาโมโตะมองหน้ารีบอร์นสักพักแล้วก็พูดออกมา
" อื้ม .. ฉันจะพยายาม "
" ทานแล้วนะคร๊าบบบ / ค๊าาา " ทุก ๆ คนมาทานอาหารกันที่ห้องครัว วันนี้บรรยากาศดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะจำนวนคนที่มากขึ้น
" จ้าาา ทานกันเยอะ ๆ น๊า ^^ " สึนะที่กำลังกินแอบคิดในใจว่า ' ปกติก็เยอะจะตายอยู่แล้ว แต่นี่มันเยอะคูณ 2 เลยนะเฟ้ยยย ! แม่จะใจดีไปไหนเนี่ย = = '
" สึนะ .. กินไปอย่าบ่น " รีบอร์นที่แอบอ่านใจสึนะสวนกลับทันควัน
" รีบอร์น... อย่ามาอ่านใจฉันสิเฟ้ยย ! "
" โอ๊วววว !! อาหารของหม่าม๊าอร่อยแบบสุดขั้วเลยยยย ! "
" หม่าม๊า ~ คุณแรมโบ้จะเอาข้าวอีก " ' เราต้องพยายามชินกับเสียงพวกนี้ให้ได้ - -llll ' สึนะแอบบ่นในใจ
ยามราตรี ยามที่ผู้คนกำลังหลับใหลโกคุเดระได้แอบมานั่งมองดวงจันทร์ที่ส่องแสงสีเหลืองนวลออกมา นั่งมองผ่านทางหน้าต่างจากห้องของตนเอง
' รุ่นที่ 10 ก็เหมือนดวงจันทร์ ...ที่เราไม่สามารถแตะต้องได้ ได้แต่คอยจ้องมองเท่านั้น ' โกคุเดระที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เพราะมีไออุ่นจากมือของใครสักคนมาจับที่ไหล่ข้างขวาของเขา
" โกคุเดระ ? ทำไมยังไม่นอนล่ะ พักผ่อนไม่เพียงพอมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ " ยามาโมโตะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
" ฉันอยากคิดอะไรสักหน่อย ว่าแต่นายเถอะบอกแต่คนอื่นแล้วแกไม่นอนหรือไง = = "
" ฮ่า ๆ จริงด้วยแฮะ "
ฟึ่บ !
ยามาโมโตะนำผ้าห่มมาคลุมไหล่ของโกคุเดระไว้
" งั้นก็ห่มนี่ไว้แล้วกัน เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ ^^ " ณ เวลานั้นหัวสมองของโกคุเดระว่างเปล่า ความรู้สึกนี้มัน ?
- - - -
เมนต์บ้างก็ได้นะ >W< ไรเตอร์เขียนผิด หรือ ให้ปรับปรุงในส่วนไหนก็บอกได้จ้า จะเก็บไว้พิจารณา ^^
' แฟมิลี่น่ะ ก็ต้องอยู่ร่วมกันให้ได้สึนะ หึ '
- - - - - - - - - - -
เช้าวันเสาร์ที่บ้านสึนะ
<< Tsuna talk >>
" ซือคุงงง เพื่อน ๆ ลูกมาหาแน่ะจ่ะ รีบตื่นสิจ้ะ " ผมลุกขึ้นพลางบิดตัว อะไรกันมาแต่เช้าเลยหรอเนี่ย
" ครับ ๆ " ผมเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับตะลึงกับสมาชิกในบ้าน ไม่ใช่แค่ยามาโมโตะกับโกคุเดระ แต่มากันหมดเลยนี่นา ! อย่าเพิ่งงงว่ามากันหมดมีใครบ้าง ก็ประกอบด้วย ..คุณพี่ , ฮารุ , เคียวโกะ , ยามาโมโตะ , โกคุเดระ , คุณฮิบาริ , โครม ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่เกาะอยู่บนไหล่ของผม
" มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย รีบอร์น ! "
" พวกเขา.. จะมาอยู่ที่นี่สักพักหนึ่งละนะ "
" รีบอร์น ! นายอย่ามาคิดอะไรแผลง ๆ แบบนี้ได้มั้ย "
" แฟมิลี่น่ะ .. ก็ต้องหัดอยู่ด้วยกันไว้บ้างสิ " ฮึ่ยยยย ! เจ้าหมอนี่นิ ไม่เคยปรึกษากันบ้างเลย
" แล้วแม่ไม่ว่าหรอ ? คนเยอะซะขนาดนี้น่ะ "
" หม่าม๊าน่ะหรอ ไม่ว่าหรอกออกจะยินดีซะอีก "
" แล้วจะให้นอนที่ไหนกันล่ะ ? "
" ผู้หญิงก็ให้ไปนอนก้องหม่าม๊า ส่วนผู้ชายก็ห้องนายแล้วกัน "
" ห้องฉัน !! " ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ รีบอร์นก็กระโดดลงจากตัวผมไปแล้ว โธ่เอ๊ย !! แล้วจะนอนกันยังไงเนี่ย !?
- - - ขอแบบอธิบายล่ะกันเนอะ ตัวละครมันเยอะ =0= - - -
รีบอร์นเรียกทุกคนให้มาคุยกันที่ห้องรับแขก โดยอ้างว่า แฟมิลี่ต้องรู้จักการอยู่ร่วมกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน ทุกวันมีกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หรือ ง่าย ๆ ก็ฝึกการอยู่ร่วมกันนั่นเอง
" งั้นฉัน ฮารุ โครม คุณแม่ อี้ผิง จะดูแลส่วนอาหารและงานบ้านแล้วกันนะจ๊ะ " เด็กสาวผู้มีผมสีน้ำตาลทอง ๆ เสนอขึ้นมา
" โอเคงั้นให้พวกเคียวโกะดูแลส่วนนี้แล้วกัน ...แล้วอย่าลืมนะการต่อสู้ต่าง ๆ ที่ผ่านมาน่ะ อย่าให้รู้ถึงหูหม่าม๊า ...รวมถึงคนอื่นด้วย " รีบอร์นกล่าวเตือน
" อื้ม "
" งั้นก็แยะย้ายกันได้แล้วล่ะ " ทุก ๆ คนเลือกที่จะไปจัดที่นอนของตัวเองแต่เพราะจำนวนคนที่เยอะบวกกับห้องของสึนะเล็กเกินไป คุณแม่จึงอณุญาติให้ใช้ห้องเก็บของที่มีขนาดกลางได้ (( ไรเตอร์คิดขึ้นเองจ่ะ )) และห้องเก็บของก็จะมีห้องย่อยไป 3 ส่วน ห้องแรกสึนะ ห้องที่สองโกคุเดระกับยามาโมโตะ ห้องที่สามเรียวเฮ ส่วนฮิบาริสึนะได้ยกห้องของตัวเองให้
" เฮ้อออ ~ เสร็จสักทีนะ " สึนะถอนหายใจพลางบิดตัวไปมา
" จะว่าไปห้องนี้ก็ใหญ่เหมือนกันเนอะ เล่นเอาเหนื่อยเลย " ยามาโมโตะพูดพลางนวดกล้ามเนื้อของตัวเองเบา ๆ โกคุเดระที่เอาแต่ก้มหน้าเป็นฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
" ....ไอ่เรื่องทำความสะอาด ฉันไม่เกี่ยงหรอก แต่ทำไมฉันถึงได้มานอนคู่กับไอ่บ้าเบสบอลด้วยล่ะ !! " โกคุเดระสบถเสียงดัง
" ใจเย็น ๆ ก่อนนะ โกคุเดระ ^^;;; "
" เอ๋ ? ว่าแต่คุณพี่ไปไหนล่ะเนี่ย " ยามาโมโตะถามขึ้น
" จริงด้วยแฮะ "
" อยู่นั่นไง นอนแอ้งแม้งอยู่กลางห้องนั่นน่ะ " โกคุเดระพูดพลางชี้อย่างขยะแขยง
" ....เหนื่อย ..แบบ สุดขั้ว..เลย " เรียวเฮนอนพลางละเมอเบา ๆ
ห้องพักของฮิบาริ
เจ้าของผมสีดำสนิทกำลังนั่งอยู่บนเตียง พลางรอรองกรรมการคุมกฏทั้งหลายจัดของให้
' น่าเบื่อชะมัด ต้องมารวมหัวแบบนี้ แต่ทำไงได้ล่ะ แลกกับได้สู้กับเจ้าหนูนิ ยอม ๆ ไปแล้วกัน ' เจ้าของเรือนร่างทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ' ไปตรวจเมืองหน่อยดีกว่า ' ฮิบาริคิดก่อนจะกระโดดลงทางหน้าต่างเพื่อไปตรงระเบียง
" อ้าว นั่นฮิบาริคุงใช่มั้ย ? " เสียงหวาน ๆ ที่ทักเขาอย่างสนิทสนม ทำให้ฮิบาริต้องหันไป แม่ของซาวาดะหรอ ?
" อืม "
" จะออกไปข้างนอกเหรอ งั้นแม่ขอฝากซื้อของด้วยได้มั้ยจ๊ะ ? " นานะพูดพลางยื่นกระดาษให้ฮิบาริ ฮิบาริรับมาแล้วพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินออกไป
" ฝากด้วยน๊าาา ~ ฮิบาริคุงงง ^^ "
ฮิบาริเดินผ่านตลาดด้วยท่าทางเบื่อ ๆ ' ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าฉันต้องมาซื้อของเองแบบนี้ ' ฮิบาริบ่นในใจพร้อมกับมองหาร้านที่ต้องการ
" แรมโบ้ รอบ้างสิ ! ฉันซื้อให้อยู่แล้วน่า " ในขณะนั้นเองสึนะ ที่ต้องพาแรมโบ้ออกมาซื้อทาโกะยากิก็เหลือบไปเห็นฮิบาริที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อย่างกับหาอะไรบ้างอย่างอยู่ ' เอ๊ะ ! นั่นคุณฮิบารินี่ ออกมาตอนไหนกันนะ แล้วมาทำอะไรกัน เหมือนไม่ใช่เดินตรวจเมืองเหมือนทุกครั้งซะด้วยสิ '
สึนะตัดสินใจจะไปทัก เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
" ฉึนะ ๆ จะไปไหนง่า ? " แรมโบ้วิ่งมากระตุกขากางเกงเื่มื่อเห็นสึนะกำลังเดินไปอีกทาง
' จริงด้วยสิ ! แรมโบ้ยังอยู่นี่นา งั้นก้ไปช่วยคุณฮิบาริไม่ได้แล้ว = [ ] = '
" แรมโบ้ !! เอาเงินนี่ไป แล้วกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ " สึนะยื่นเงินไปให้แรมโบ้ พร้อมกับวิ่งไปหาฮิบาริทันที
" เอ่อ.. คุณฮิบาริครับ หาอะไรอยู่เหรอ ? " สึนะถามพร้อมกับเหลือบมองตัวอักษรในกระดาษ
" .... "
" ลายมือแม่นี่... " ' อย่าบอกนะ ! ว่าแม่ให้คุณฮิบาริออกมาซื้อของน่ะ =[ ]= '
" อืม "
" เดี๋ยวผมช่วยไหมครับ ? " สึนะยื้มพร้อมกับคว้ากระดาษมา
" ก็ดี " ฮิบาริพูดจบก็เดินออกไปจากตลาดทิ้งใ้ห้สึนะต้องอยู่คนเดียว
' นี่กะจะชิ่งใช่มั้ยเนี่ยยย ! '
ที่บ้าน โกคุเดระกำลังเดินไปเดินมาพลางสบถอย่างหัวเสีย
" คุณรีบอร์น หายไปไหนกันนะ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ! "
ตึก ๆ
" อ๊ะ ! คุณรีบอร์น ! " โกคุเดระรีบวิ่งไปหาอัลโกบาเลโน่แห่งอรุณ รีบอร์น พลางคว้าตัวมาไว้บนฝ่ามือ
" มีอะไร โกคุเดระ ? "
" คุณรีบอร์น ! ผมไม่ยอมนะเรื่องห้องนอนอ่ะ ผมจะนอนกับรุ่นที่ 10 ! "
" ให้เจ้าสึนะมันนอนคนเดียวแหละดีแล้ว นายก็นอนกับยามาโมโตะไปเถอะ " พูดจบรีบอร์นก็กระโดดลงจากฝ่ามือ แล้วเดินเข้าครัวไปทันที
สวบ !
เสียงพุ่มไม้ที่เคลื่อนไหวทำให้โกคุเดระรีบควักระเบิดออกมาทันที
" ใครน่ะ !! "
" ฮ่า ๆ โดนจับได้ซะแล้วสิ " ยามาโมโตะลุกขึ้นยืน พลางปัดใบไม้ที่ติดอยู่ตามตัวออก
" นายไปทำอะไรในนั้นอ่ะ เจ้าบ้าเบสบอล = = " โกคุเดระถามพลางทำสายตาเอือม ๆ
" นี่ โกคุเดระฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย " ร่างสูงถามด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้คนฟังไม่กล้าปฎิเศธ
" อะ..อื้ม "
" นายไม่อยากนอนคู่กับฉันหรอ "
" ใช่ !! คนที่ฉันจะนอนด้วยมีแต่รุ่นที่ 10 เท่านั้นแหละ ! "
" งะ .. งั้นหรอ " ร่างสูงตอบกลับด้วยสายตาอันสั่นเครือ พร้อมกับเดินจากไป
" เจ้าหนู .. ฉันว่านายเปลี่ยนให้โกคุเดระไปนอนกับสึนะเถอะ " ยามาโมโตะนั่งคุยกับรีบอร์น
" ทำไมล่ะ "
" ฉันไม่อยากเห็นโกคุเดระคุงหนักใจ "
" อย่ามาท้อเพราะเรื่องแค่นี้ ! นายต้องสู้ต่อไปสิ " ยามาโมโตะมองหน้ารีบอร์นสักพักแล้วก็พูดออกมา
" อื้ม .. ฉันจะพยายาม "
" ทานแล้วนะคร๊าบบบ / ค๊าาา " ทุก ๆ คนมาทานอาหารกันที่ห้องครัว วันนี้บรรยากาศดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะจำนวนคนที่มากขึ้น
" จ้าาา ทานกันเยอะ ๆ น๊า ^^ " สึนะที่กำลังกินแอบคิดในใจว่า ' ปกติก็เยอะจะตายอยู่แล้ว แต่นี่มันเยอะคูณ 2 เลยนะเฟ้ยยย ! แม่จะใจดีไปไหนเนี่ย = = '
" สึนะ .. กินไปอย่าบ่น " รีบอร์นที่แอบอ่านใจสึนะสวนกลับทันควัน
" รีบอร์น... อย่ามาอ่านใจฉันสิเฟ้ยย ! "
" โอ๊วววว !! อาหารของหม่าม๊าอร่อยแบบสุดขั้วเลยยยย ! "
" หม่าม๊า ~ คุณแรมโบ้จะเอาข้าวอีก " ' เราต้องพยายามชินกับเสียงพวกนี้ให้ได้ - -llll ' สึนะแอบบ่นในใจ
ยามราตรี ยามที่ผู้คนกำลังหลับใหลโกคุเดระได้แอบมานั่งมองดวงจันทร์ที่ส่องแสงสีเหลืองนวลออกมา นั่งมองผ่านทางหน้าต่างจากห้องของตนเอง
' รุ่นที่ 10 ก็เหมือนดวงจันทร์ ...ที่เราไม่สามารถแตะต้องได้ ได้แต่คอยจ้องมองเท่านั้น ' โกคุเดระที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เพราะมีไออุ่นจากมือของใครสักคนมาจับที่ไหล่ข้างขวาของเขา
" โกคุเดระ ? ทำไมยังไม่นอนล่ะ พักผ่อนไม่เพียงพอมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ " ยามาโมโตะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
" ฉันอยากคิดอะไรสักหน่อย ว่าแต่นายเถอะบอกแต่คนอื่นแล้วแกไม่นอนหรือไง = = "
" ฮ่า ๆ จริงด้วยแฮะ "
ฟึ่บ !
ยามาโมโตะนำผ้าห่มมาคลุมไหล่ของโกคุเดระไว้
" งั้นก็ห่มนี่ไว้แล้วกัน เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ ^^ " ณ เวลานั้นหัวสมองของโกคุเดระว่างเปล่า ความรู้สึกนี้มัน ?
- - - -
เมนต์บ้างก็ได้นะ >W< ไรเตอร์เขียนผิด หรือ ให้ปรับปรุงในส่วนไหนก็บอกได้จ้า จะเก็บไว้พิจารณา ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น