คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - 3 -
3
สุดท้ายแล้วใบไม้ก็ต้องร่วงหล่นจากต้นไม้ปล่อยให้ต้นไม้มีใบไม้ที่ดีกว่า…ส่วนใบไม้ใบเดิมนั้นก็ทำได้เพียงมองดูต้นไม้เจริญเติบโตต่อไป…
- Lee Sung Jong -
30 นาทีผ่านไป…ผู้เข้าประกวดทั้ง 5 คนก็เดินออกมา ผมจึงรีบวิ่งไปหาพี่มยองซูทันที
“พี่มยองซู…เป็นไงบ้าง?”
“อืม….ไม่รู้สิ เขาบอกว่าจะส่งผลออดิชั่นให้พรุ่งนี้”
“พี่ทำเต็มที่หรือเปล่า?” พี่มยองซูมองมาที่ผมแล้วก็ขยี้หัวผมเบาๆ
“นายทำตัวเหมือนพ่อเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันหิวแล้วล่ะนายต้องเลี้ยงข้าวฉันนะ” พี่มยองซูกอดคอผมแล้วก็พาออกไปจากตึก …ผมได้กลิ่นน้ำหอมๆอ่อนของพี่เขา …ตอนนี้หัวใจผมราวกับจะหลุดออกมา มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่เขากับผมใกล้ชิดกันแต่ผมก็ยังไม่ชินซักทีผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่พี่มยองซูกอดคอผม…
“อืมมม… เอาอันนี้สองชุดละกันครับ” พี่มยองซูสั่งอาหารกับเด็กเสิร์ฟที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มตอนที่กำลังมองพี่มยองซูอยู่ …เหอะ -____-
“นี่อีซองจง นายว่าพี่จะออดิชั่นผ่านมั้ย?”
“พี่ผ่านอยู่แล้วล่ะ พี่มยองซูซะอย่างงง”
“นี่ถามจริงเหอะทำไมนายถึงอยากให้ฉันไปออดิชั่นขนาดนั้นฮะ?”
“…ผมก็แค่รู้สึกว่าพี่จะไปได้ดีกับทางนี้น่ะครับ ถ้าพี่ไม่ชอบมันผมก็ขอโทษด้วยนะครับบางทีผมอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป”
“เห้ยๆ ฉันไม่ได้ว่านายซักหน่อย ไม่ต้องทำหน้าสำนึกผิดขนาดนั้นก็ได้”
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ” พนักงานเสิร์ฟคนเดิมถือถาดอาหารที่มีแกงกิมจิอยู่บนนั้นมาเสิร์ฟให้
“ขอบคุณมากครับ”
“เอ่อออ…โอป้าคะ ฉันรู้สึกชอบโอป้ามากเลย …คือขอเบอร์หน่อยได้มั้ยคะ” ผู้หญิงคนนั้นบิดตัวไปมา พี่มยองซูหยิบช้อนขึ้นมาก่อนจะตอบนิ่งๆ
“ขอโทษนะครับผมไม่ใช้โทรศัพท์” ผู้หญิงคนนั้นทำคอตกก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์
“ทำไมพี่ไม่ให้เบอร์เขาไปล่ะ เขาก็น่ารักดีออก”
“พี่ไม่ชอบน่ะสิผู้หญิงที่มาขอเบอร์ผู้ชายก่อนเนี่ยนะ…” พี่มยองซูทำหน้าเอือมระอาก่อนจะตักอาหารที่อยู่ตรงหน้าเข้าปากไป ผมแอบยิ้มเล็กน้อยถ้าเกิดพี่เขาให้เบอร์ไปจริงๆล่ะก็….ผมคงจะเสียใจมากแน่ๆ
“พี่ไปละนะ นอนหลับฝันดีล่ะพรุ่งนี้เจอกัน” พี่มยองซูมาส่งผมที่หน้าบ้านเช่นเคยก่อนจะหันหลังเข้าบ้านตัวเองไป หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จพวกเราก็ไปห้าง ไปสวนสาธารณะ ไปเล่นเกมส์จนตอนนี้ก็ประมาณ 6 โมงเย็นแล้ว
“เป็นไงบ้าง วันนี้สนุกมั้ย” แม่ที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้าไปในบ้าน
“สนุกดีครับ” ผมยิ้มให้แม่ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
“เดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วแม่จะขึ้นไปตามนะ”
“ครับ” ผมทิ้งตัวลงบนเตียงของผมแล้วก็หยิบรูปของพี่มยองซูที่ถ่ายคู่กับผมที่ตั้งไว้หัวเตียงมาดู เมื่อผมมองรูปนี้มันทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้ง ผมหวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ… ผมมองออกไปที่ระเบียงต้นไม้ที่กำลังเคลื่อนไหวไปตามลมตอนนี้เหมือนอากาศกำลังดีผมจึงเลือกที่จะลุกแล้วเดินไปที่ระเบียง …ลมกำลังดีเหมือนที่คิดไว้ด้วยจริงๆนะ แสงอาทิตย์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ต้นไม้เริ่มเหลือแต่กิ่งก้าน อากาศเย็นๆ สื่อว่าอีกไม่นานฤดูหนาวกำลังจะมาแล้ว… อีกไม่นานพี่เขาก็จะออกจากโรงเรียนไปใช้ชีวิตมหา’ลัยต่อ …ผมควรจะบอกรักพี่มยองซู? หรือเก็บโอกาสแบบนี้ไว้?
“มยองซู…ฉันอยู่หน้าบ้านนาย นายออกมาหาฉันหน่อยได้มั้ย?” เสียงผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางถือโทรศัพท์ดังอยู่หน้าบ้านผม …มยองซู?
“นะมยองซู….ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว” เธอยังคงร้องไห้ต่อไปแล้วร่างสูงที่ผมคุ้นเคยก็เดินมาหยุดตรงหน้าเธอ …พี่มยองซูกับคนคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกันนะ?
“เธอมาทำอะไรที่นี่…นาบี” พี่มยองซูมองด้วยสายตาไม่สบอารมณ์
“ฮือมยองซูฉันขอโทษฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว” นาบีร้องไห้ก่อนจะซบพี่มยองซู …ภาพนั้นมันทำให้ผมชาไปทั้งตัว พี่มยองซูเอื้อมมือไปลูบหลังของเธอเบาๆ
“เกิดอะไรขึ้น…”
“ฉันเลิกกับเขาแล้ว …ฉันขอโทษนะมยองซู” นาบีเงยหน้าขึ้นไปสบตากับพี่มยองซู “เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?” พี่มยองซูยังไม่ตอบ …ผมเดินเข้าไปในห้องและปิดระเบียงไว้ …ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว …นาบีคนนั้นแฟนเก่าของพี่มยองซูสินะ? คนที่พี่มยองซูเคยพูดถึงว่ายังลืมไม่ได้คือคนนี้สินะ? …ผมรู้สึกชาไปทั้งร่างกาย รู้สึกเหมือนโดนตบหน้า รู้สึกเหมือนโดนหักหลัง แต่ผมมีสิทธิ์รู้สึกแบบนั้นด้วยเหรอ? คำตอบคือไม่ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เขามากสุดก็แค่รุ่นน้อง คนแถวบ้าน …แค่นั้นจริงๆ สุดท้ายแล้วพี่มยองซูก็จะกลับไปหาคนที่เขารักสินะ? คนที่เคยใช้เวลาร่วมกันกับเขามานับ 2 ปี
“ฉันเลิกกับเขาแล้ว …ฉันขอโทษนะมยองซู เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?” ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแค่มองหน้าของหญิงสาวคนที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงของเขา
“ฉันผิดไปแล้ว…ฉันขอโทษที่เคยโกหกนาย นายให้อภัยฉันอีกครั้งได้มั้ย?” เขาควรจะทำยังไง? ตลอดเวลา 1 ปีที่เลิกกันเขายังลืมเธอไม่ได้ แต่สิ่งที่เธอทำกับเขามันทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกจากแฟนและเพื่อนที่เคยสนิท…ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมเธอจะหลอกเขาอีกมั้ย?
“ฉันรู้นะว่านายยังคิดถึงฉัน นายยังลืมฉันไม่ได้ นายยังรักฉันเหมือนเดิมใช่มั้ย?” หญิงสาวกุมมือของร่างสูงและเริ่มร้องห่มร้องไห้อีกครั้ง
“ใช่….ฉันยังลืมเธอไม่ได้”
“มยองซู….” หญิงสาวหยุดร้องไห้ ยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันยังรักเธอเหมือนเมื่อก่อน” มยองซูแกะมือเรียวที่กุมมือของเขาไว้ออกไป
“นาบี…เธอรู้มั้ยฉันรักเธอมากแค่ไหน….แต่วันนั้นวันที่เธอกับไอ้หมอนั่นรวมหัวกับแทงข้างหลังฉัน วันนั้นฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเลยนะ… เธอเป็นคนเลือกที่จะไปเอง แล้ววันนี้เธอกลับมาขอร้องให้เป็นเหมือนเดิมงั้นเหรอ?”
“ฉันผิดไปแล้วฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้รักเขาฉันรักนายต่างหาก!” นาบีเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไงตลอด 2 ปีเธอก็บอกว่าเธอรักฉันแต่เธอกลับมาทำแบบนี้ …น้ำตาไม่ได้ช่วยแก้ไขทุกอย่างเสมอไป น้ำตาของเธอมันไม่มีผลอะไรกับฉันอีกแล้วนาบี แล้วก็ไม่ต้องมาแถวนี้อีก ในเมื่อเธอเลือกที่จะไปเองก็อย่ามายุ่งกันอีกเลย ลาก่อน…” มยองซูหันหลังเดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง เขารู้สึกเหมือนขาของตัวเองไม่มีแรง เขาอยากไปกอดคนตรงหน้าและให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม…แต่เขากลัว เขากลัวว่าเธอจะมาทำร้ายเขาอีกครั้ง ความเชื่อใจของเขาต่อเธอมันหมดไปแล้ว…
เมื่อแน่ใจว่ามยองซูเดินเข้าไปในบ้านแล้วหญิงสาวที่เคยทรุดลงไปกับพื้นก็ลุกขึ้นยืนและเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า
“กระโปรงเปื้อนไปหมดแล้ว…นี่ฉันทำขนาดนี้แล้วนะ กระโปรงตัวนี้เพิ่งใส่ครั้งแรกด้วยสิ” เธอปัดดินออกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออกไปยังคนที่คุ้นเคย
“วันนี้ไม่สำเร็จ…แต่ที่รัก นายไม่ต้องห่วงหรอกนะฉันทำได้แน่”
“ย่าห์ อีซองจงงง!” ….เสียงพี่มยองซู นี่ผมฝันไปหรือว่าประสาทหลอนไปเอง? ผมลืมตามองขึ้นไปยังเพดาน …เมื่อคืนแฟนเก่าพี่มยองซูกลับมาง้อสินะ พี่เขาจะกลับไปคบเหมือนเดิมมั้ยนะ? …ผมกลัว ผมไม่อยากรับรู้เรื่องต่อไปนี้ถ้าพี่เขากลับมาคบกันจริงๆผมคงรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
“อีซองจง!!” นี่ผมไม่ได้ฝันไปหรอกเหรอ? ผมลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงไปที่ระเบียง พี่มยองซูยืนอยู่ข้างล่าง
“พี่ผ่านแล้วนะ พี่ได้รับเลือกแล้ว!” ราวกับผมลืมเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจเมื่อคืนไปหมดและวิ่งออกไปนอกบ้าน
“พี่มยองซู….พี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย?”
“พี่ไม่ได้ล้อเล่นพี่พูดจริงๆ!” พี่มยองซูเปิดอีเมลล์ของค่ายที่ส่งมาและนั่นมันก็…เป็นเรื่องจริง
“พี่สุดยอดไปเลย!”
“ซองจงขอบคุณนะ…” พี่มยองซูเข้ามากอดผม เหมือนผมจะหยุดหายใจไปดื้อๆ
“ผะ…ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย พี่มยองซูเก่งอยู่แล้ว” พี่เข้าจ้องตาผมพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“ขอบคุณที่ให้พี่ไปออดิชั่นน่ะสิ…” แค่เห็นพี่มยองซูยิ้มแค่เห็นพี่มยองซูมีความสุข…ผมรู้สึกมีความสุขมากกว่าร้อยเท่าไปเลยล่ะ ผมชอบรอยยิ้มแบบนี้จริงๆ
หลังจากที่ผมกลับไปอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยผมกับพี่มยองซูก็ออกไปร้านไก่ทอดร้านโปรดของเขา..ตามที่ผมสัญญาไว้ว่าถ้าพี่เขาผ่านผมจะต้องเลี้ยงไก่ทอด
“เอาชุดนี้ ชุดนี้ แล้วก็ชุดนี้ครับ”
“พะ…พี่มยองซูพี่จะกินหมดเหรอ?”
“นานๆทีได้กินของฟรีนี่นะ ฮิฮิ” พี่มยองซูยิ้มราวกับเด็กๆที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ ผมจ่ายเงินให้พนักงานร้านแล้วจึงเดินไปหาพี่มยองซูที่โต๊ะ
ผมนั่งเท้าคางมองพี่มยองซูที่ถือกล้องตัวโปรดเอาไว้ในมือ
“นายชอบมองหน้าพี่ขนาดนั้นเลยหรอ เผลอไม่ได้เลยนะ” พี่มยองซูพูดและอมยิ้มออกมาเล็กๆแต่ตาของเขายังคงจดจ่ออยู่ที่กล้องของเขา
“ก็เดี๋ยวผมอาจจะเจอพี่น้อยลง….ผมกลัวลืมหน้าพี่ไง”
“คนหล่อแบบพี่มีคนเดียวนั่นแหละ” พี่มยองซูหัวเราะคิกคักคนเดียว …ผมไม่มีวันลืมพี่มยองซู พี่มยองซูคือคนแรกที่ผมรักต่อให้ผมไม่ได้เจอพี่เขาเป็นสิบปีแต่ผมก็เชื่อว่าใบหน้าของเขาจะยังคงอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป
“นี่…พี่มยองซูดังแล้วอย่าลืมผมนะ สัญญา” ผมชูนิ้วก้อยขึ้นมา พี่มยองซูมองมาที่ผมก่อนจะยิ้มออกมา
“แน่นอน” พี่มยองซูชูนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วของผม ผมไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้าพี่มยองซูจะลืมผมหรือเปล่า….คงมีผู้คนมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตและผมก็อาจจะเป็นแค่จุดเล็กๆในความทรงจำ แต่วันนี้พี่เขายังมีผมอยู่ในความคิด ในวันนี้พี่เขายังคุยกับผม ถึงในวันข้างหน้าผมอาจจะหายไปจากความทรงจำของพี่เขาแต่ผมเชื่อว่าวันนั้น…เมื่อผมมองย้อนกลับมาในอดีต ผมเชื่อว่าวันนั้นผมยังมีความสุขกับการเฝ้าคิดถึงอดีตที่ผมกับพี่มยองซูคุยกันและอยู่ด้วยกันแบบนี้
“ขอบคุณที่เลี้ยงนะ” ผมกับพี่มยองซูเดินออกมานอกร้านหลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย
“ไม่เป็นไรครับ ผมสัญญากับพี่ไว้แล้วนี่นา”
“นายนี่น่ารักจังน้า” พี่มยองซูเอามือมาลูบหัวผมราวกับผมเป็นเด็กเล็กๆ…แต่ผมก็ชอบนะ จากนั้นผมกับพี่มยองซูก็เดินเล่นไปเรื่อยเข้าร้านนั้นออกร้านนี้
“แล้วพี่จะต้องไปเริ่มเทรนเมื่อไหร่หรอครับ” ผมถามขึ้นขณะที่พวกเรากำลังนั่งทานไอศกรีมอยู่ที่สวนสาธาณะใกล้ๆ
“อาทิตย์หน้าน่ะ”
“อืม…พี่มยองซู เมื่อคืนแฟนเก่าพี่มาหาพี่เหรอ?”
“….นายรู้ได้ยังไงน่ะ”
“ถ้ามันถือว่าเป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวแล้วพี่ไม่ชอบผมก็ขอโทษด้วยนะครับ…พอดีตอนนั้นผมออกมายืนที่ระเบียงอยู่พอดี” ผมหยุดทานไอศครีมเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของพี่มยองซู….ผมไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ใช่ไหม? ผมควรเปลี่ยนเรื่องหรือเปล่า?"
“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย….ใช่แล้วล่ะ เขา…นาบีมาหาพี่น่ะ เขามาขอให้พี่กลับไปเป็นเหมือนเดิม” พี่มยองซูถือไอศกรีมไว้และมองไอศกรีมที่กำลังค่อยๆละลาย
“…แล้วพี่ตอบไปว่าอะไรเหรอครับ?”
“พี่บอกให้เขากลับไป…พี่ไม่เชื่อใจเขาอีกแล้วน่ะ พี่อยู่กับน้องชายพี่แบบนี้ดีกว่า เนอะ” พี่มยองซูหันมายิ้มให้กับผม ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนผ่าว …พี่เขาชอบทำให้ผมคิดไปเองว่าพี่เขาก็คิดเหมือนกัน …ทั้งๆที่บางทีแล้วมันอาจจะไม่ใช่แบบที่ผมคิดเลยซักนิด
ความคิดเห็น