คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - 1 -
1
-Lee Sung Jong-
สีของใบไม้ที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีตามฤดูกาลของมัน….ใบไม้ก็เริ่มร่วงหล่นลงไปตามกาลเวลา ทุกๆอย่างมันกำลังเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีวันหยุด อีก 1 วินาทีต่อจากนี้ทุกๆอย่างมันก็จะกลายเป็นความทรงจำ…. ฤดูใบไม้ร่วงบางคนก็บอกว่าเป็นฤดูแห่งการจากลาแต่ผมกลับชอบฤดูนี้นะอาจจะเป็นเพราะว่ามันทำให้ผมได้เจอเขาหรือเปล่านะ?
‘เพราะเธอเป็นต้นเหตุทำให้2คนนี้ทะเลาะกันเธอก็ต้องถูกทำโทษด้วยเข้าใจมั้ยอีซองจง?” เสียงประกาศกร้าวของครูหัวหน้าระดับชั้นทำให้ผมที่ตัวลีบอยู่แล้วยิ่งลีบอยู่อีก ผมต้องเข้าห้องปกครองเพราะนูน่าสองคนที่เข้ามาแย่งผมเนี่ยนะ? ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเนี่ยนะ? ไม่ยุติธรรม TTT
‘พวกเธอสองคนไปขัดห้องน้ำซะ ขัดให้สะอาดถ้าฉันเห็นมันสกปรกแม้แต่นิดเดียวละก็เธอต้องทำความสะอาดตึกทั้งตึกแน่’
‘คะ…ค่ะ’
‘ส่วนเธออีซองจงไปกวาดใบไม้ที่สนามบอลซะ’ เพราะเถียงไปก็ไม่ได้ประโยชน์ผมก็เลยต้องถือไม้กวาดแล้วมาหยุดอยู่ตรงสนามบอล…ตอนแรกผมคิดว่ามันจะเป็นงานง่ายแต่ตอนนี้…ฤดูใบไม้ร่วง ตอนนี้แค่ลมที่พัดมาเบาๆใบไม้ก็ร่วงแทบหมดต้นแล้ว…คืนนี้ผมจะกวาดใบไม้เสร็จมั้ย? …ครูไม่เข้าใจผม T^T
แกรก…แกรก
บางทีการกวาดใบไม้อาจจะไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออย่างที่คิดเพราะยังมีนักเรียนที่กำลังเตะบอลกันอย่างสนุกสนาน พร้อมกับกลุ่มรุ่นพี่ที่จับกลุ่มกับเล่นกีตาร์แล้วก็ร้องเพลง…มันก็สนุกไปอีกแบบนะ
‘น้องระวังง!!’ …และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท
‘ตื่นซักทีนะนายน่ะ’ ทันทีที่ผมตื่นผมก็ได้ยินเสียงเรียกจากผู้ชายที่ผมไม่รู้จัก…ใบหน้าของเขามันเหมือนกับประติมากรรมแกะสลักอะไรประมาณนั้นจมูกที่โด่งเป็นสัน ดวงตาคมกริบ ริมฝีปากสีชมพู ทุกๆอย่างมันลงตัวไปหมด…แล้วผมจะมาอธิบายลักษณะของรุ่นพี่คนนี้ทำไมกัน?
‘ฉันคิดว่านายจะไม่ฟื้นแล้วซะอีกนอนไปซะนานเลยนะนายน่ะ’ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู 23:19 ห้าทุ่ม!?
‘อะ…เอ่อ ผมขอโทษด้วยนะครับที่ให้เฝ้าผมซะนานเลย จริงๆพี่กลับไปก่อนเลยก็ได้’ ผมหลบตารุ่นพี่ที่กำลังจ้องผมอยู่
‘นายเป็นลมไปนะ…จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้อยากเฝ้าหรอกถ้าฉันไม่เป่ายิงฉุบแพ้นะ -___-‘ พี่เขาพูดพร้อมกับทำหน้าแบบไม่อยากนึกถึงอดีตอันขมขื่น -w-
‘ผะ…ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับเพราะผมแท้ๆพี่ก็เลยต้องลำบากไปด้วยเลย’
‘ไม่เป็นไรหรอกไม่ใช่เพราะนายซักหน่อยเพราะนัมอูฮยอนบ้านั่นต่างหาก นายน่ะถ้าฟื้นแล้วก็รีบลุกเหอะเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง’
‘คะ…ครับ’ ผมรีบลุกจากเตียงแล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
‘เดี๋ยวฉันไปส่ง มันดึกแล้วเดี๋ยวถ้านายเกิดเป็นลมอีกจะยุ่ง’
‘ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่…’
‘ไม่ได้รบกวนฉันเต็มใจ’ จากนั้นผมก็ไม่กล้าพูดอะไรตลอดทางผมต้องยอมให้พี่เขามาส่ง นี่ผมรู้สึกผิดต่อพี่เขาจริงๆนะต้องมาเฝ้าผมต้องแต่ห้าโมงเย็นจนถึงห้าทุ่มแบบนี้…
‘นายชื่ออะไร?’
‘ผะ…ผมชื่ออีซองจงครับ’
‘ฉันชื่อคิมมยองซูนะ…อยู่ม.ปลายปีที่ 2 นายอาจจะไม่รู้แต่บ้านฉันอยู่ตรงข้ามกับนายเพราะงั้นนายเลิกรู้สึกผิดได้แล้วล่ะนะ’ ผมมองพี่เขาจากด้านข้าง ผมรู้สึกว่าพี่เขาเป็นคนอบอุ่น…ถึงพี่เขาจะทำเป็นเก๊กเย็นชาแบบนั้น…ไม่รู้สิ ผมคิดว่าภายในพี่เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น ตั้งแต่วันนั้นความรู้สึกของผมต่อพี่เขาก็เปลี่ยนไปจากคนที่ไม่รู้จักกับกลายเป็น ‘รัก’
“ซองจงงงง มยองซูมาแล้วแน่ะ” เสียงแม่ที่ตะโกนมาจากข้างล่างทำให้ผมต้องรีบหันไปมองกระจกพร้อมกับสำรวจตัวเองอีกครั้ง…วันนี้ผมจะไปเที่ยวกับพี่เขาครับ
“ว่าไงงงงวันนี้แต่งตัวหล่อเชียวนะ”
“พี่ก็หล่อเหมือนกันแหละครับ” พี่มยองซูมาพร้อมกับชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า นั่นเป็นคอนเซ็ปท์ของพี่เขาแหละครับ….วันนี้พี่เขาสะพายกล้อง canon ตัวโปรดของเขามาด้วย
“ฉันรู้อยู่แล้วน่า” พี่มยองซูหัวเราะเบาๆก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ผมแล้วจัดหน้าม้าของผมให้เข้าที่
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจของผมมันเต้นดังราวกับจะหลุดออกมา…ใกล้เกินไปแล้ว
“โอเคคคค ป้ะ…ขอบใจนะที่มาเป็นเพื่อนฉันน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่พี่ต้องเลี้ยงข้าวผมนะ”
“ไม่มีปัญหา” พี่เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้…. น่ารักเกินไปแล้ว
พี่มยองซูพาผมขึ้นรถเมล์ไปที่ทะเลที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ทันทีที่เดินมาถึงทะเลผมก็กางแขนออกแล้วก็หายใจเอากลิ่นเค็มของทะเลเข้าไปเต็มปอด…สดชื่นจังเลยยย ไม่ได้มาทะเลนานแค่ไหนแล้วนะ
แชะ
“พี่มยองซู!” ผมรีบหันกลับไป…มะ เมื่อกี้รูปจะออกมาน่าเกลียดมั้ยนะ TT
“ฮะฮะฮะ ไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกเพราะมันดูดีหรอกนะฉันถึงถ่ายนะ” พูดจบพี่เขาก็เดินออกไปถ่ายรูปมุมอื่น ประมาณบ่ายๆพี่มยองซูเลยพามาทานข้าวที่ร้านริมชายหาด กว่าจะออกมาขนาดนี้พี่เขาแอบถ่ายรูปผมไปได้ซัก 100 รูปแล้วล่ะมั้ง - -‘’
“อีซองจง” ผมที่กำลังดูเมนูอาหารเงยหน้าไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า
แชะ
“พี่มยองซูถามจริงทำไมพี่ชอบแอบถ่ายรูปผมจัง”
“ก็นายหล่อนี่นา” พูดจบพี่เขาก็ดูรูปภาพที่กล้องของเขาพร้อมกับยิ้มอยู่คนเดียว
ตึกตัก ตึกตัก
พี่เขาทำให้ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว…
“ย่าห์ เงียบทำไมโกรธเหรอ”
“เปล่าซักหน่อย ผมจะโกรธพี่ทำไมล่ะ” ผมพูดแล้วก็ทำหน้าให้เป็นปกติ ซักพักอาหารก็มาวางอยู่ตรงหน้าพวกเราเงียบไปซักพักเพราะแต่ความหิวที่สะสมมาตั้งแต่ตอนเช้า
“ตอนนี้นายก็อยู่ ม.5 แล้วดิ ปีหน้าฉันก็ไม่เจอนายที่โรงเรียนแล้วนะอย่าให้โดนบอลอัดใส่จนเป็นลมเหมือนปีที่แล้วอีกล่ะ ฮะฮะ”
“พี่แซวผมอีกแล้วนะ…ว่าแต่พี่จะไปต่อมหาลัยไหน?”
“ยังไม่รู้เหมือนกันฉันว่าจะลองไปออดิชั่นที่ค่ายเพลงดูดีมั้ย? ฮ่าฮ่า”
“ผมว่าพี่ต้องออดิชั่นผ่านแน่เลย”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ”
“ถ้าพี่ดังแล้วอย่าลืมผมล่ะ”
“ฉันจะลืมนายได้ยังไงนายน่ะเป็นคนสำคัญของฉันเลยนะ” ผมอึ้งไปเล็กน้อย…คนสำคัญเขาอาจจะหมายถึงน้องชาย …แต่ขอให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยได้มั้ย?
“เรากินเสร็จแล้ว…งั้นกลับบ้านกันเลยมั้ย?”
ระหว่างทางกลับบ้านเรานั่งอยู่ที่แถวหลังสุดของรถ…ไม่รู้เพราะอะไรตอนนี้ทั้งรถเหลือแค่เราเพียงสองคน ตอนนี้พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มทอแสงสีส้มผมมองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไหล่ ….พี่มยองซู เขากำลังนอนหลับและกำลังพิงที่ไหล่ผม ….ตึกตักตึกตัก ใกล้เกินไป…. ผมจ้องมองพี่เขาอยู่เนิ่นนานผมจัดผมที่ตกลงมาบังหน้าพี่มยองซูให้เข้าที่ ….ตอนพี่เขาหลับพี่เขาก็ยังดูดีได้เสมอเลยนะ… เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งปีถึงบ้านเราจะอยู่ใกล้กันก็จริง…ถ้าพี่เขาไปอยู่ในหอพักล่ะ? เราก็จะไม่ได้เจอกัน…ผมอยากจะบอกให้เขารู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา…แต่ถ้าเขาไม่ได้ชอบผม ถึงตอนนั้น…เราก็คงไม่ได้คุยกันอีก
“…..พี่มยองซูผมรักพี่มากเลยนะ” ผมจ้องมองเขาและพูดเบาๆเพราะเขากำลังหลับอยู่ผมเลยกล้าที่จะพูดออกไปเพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดออกไป
….ขอให้พี่เขาไม่ได้ยินที่ผมพูดจริงๆนะ ผมยังไม่พร้อมที่จะเป็นแค่คนเคยรู้จักกับพี่เขาตอนนี้
ความคิดเห็น