ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 การกลับมา [ แก้ไข ]
10 ปีผ่านไป
@ AIR PORT
" ฮัลโหลเจ๊ โอเค ๆ ให้ไปเลยเหรอ !? เพิ่งมาถึงเนี่ยนะ อือ ๆ " ผมวางสายจากเจ๊คนละแม่แล้วสูดอากาศหายใจลึก ๆ ฮึบบบบ !! ><" อากาศดีจริง ๆ ที่นามิโมริเนี่ยไม่เปลี่ยนเลยน้าาาา ~ มาครั้งแรกก็ 10 กว่าปีที่แล้วแน่ะ = =" แต่ก็รู้สึกดีใจเหมือนกันที่จะได้มาอยู่ที่นี่ แต่อีกใจหนึ่งก็หวิว ๆ เหมือนกันแฮะ ที่ต้องจากอิตาลีกระทันหันแบบนี้ แต่เอาเถอะ ที่นั่นช่างโหดร้ายยยยย ><"
ผมเดินออกมาจากสนามบิน พลางหารถแท็กซี่เพื่อจะไปบ้านรุ่นที่ 10
" เฮ้ !! นั่นโกคุเดระคุงใช่มั้ย ?? " ก่อนที่ผมจะได้ขึ้นแท็กซี่ก็มีเสียงหนึ่งรั้งผมไว้ก่อน
" ... " ผมไม่ตอบเพียงแต่หันไปมองเขาอย่างช้า ๆ ใครกันน่ะ ?
" ใช่จริง ๆ ด้วยแฮะ "
" นายเป็นใคร ? " ผมถามห้วน ๆ สั้น ๆ แต่ก็ทำให้ชายคนนั้นนิ่งไปเลย อ้อ ! ผมลืมบอกไปชายคนนั้นมีรูปร่างที่สูงกว่าผม พร้อมกับผมสีดำสนิท
" อ่า .. นายจำฉันไม่ได้เหรอ ? "
" (- - )( - -) " ผมไม่ตอบแต่เพียงส่ายหัวเท่านั้น
" ช่างเถอะ .. เข้าหนูให้ฉันมารับนายน่ะ กลัวนายจะเดินหลงทาง "
" เจ้าหนู ? แล้วจะไปไหน ?? " ตอนนี้หัวสมองของผมมีแต่คำถามหมอนั่นเป็นใครกัน !?
" ไปบ้านสึนะไง "
" นายรู้จักรุ่นที่ 10 งั้นเหรอ !? "
" อื้อ งั้นไปกันเถอะ ! " รุ่นที่ 10 !! รอผมอีกสักนิดนะครับ ผมจะรีบไปหา้เดี๋ยวนี้เลยยย ! ><
ตู้มมม !!
ทันทีที่มาถึงก็มีเสียงระเบิดพร้อมกับ ..
" งะ .. แง อดทนไว้ ไม่ไหวแล้ว แง๊ ~ " จะ..เจ้าวัวบ้า ??
" แรมโบ้ เป็นงะ .. โกคุเดระคุง ?? " รุ่นที่ 10 ลงมาเพื่อดูอาการของแรมโบ้ เขาดูอึ้งมากเมื่อเห็นผม
" รุ่นที่สิบบบ !! เป็นยังไงบ้างครับ ..?? สบายดีมั้ย "
" ฉันสบายดี โคุเดระคุงล่ะ ?? "
" ผมก็สบายดีครับ " ..แล้วรุ่นที่ 10 คิดถึงผมบ้างหรือเปล่าล่ะ ?? บ้าเอ๊ย ! คิดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ผมสลัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัว เป็นอย่างนี้ทุกทีเลยน้า เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสนั่นแล้วน่ะมันห้ามคิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ
- - - YAMAMOTO TAKESHI - - -
ผมจ้องมองโกคุเดระที่กำลังคุยกับสึนะอย่างออกนอกหน้า ...นายจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ ?? ไม่คิดจะทักกันบ้างเหรอ ?? นายไม่มีฉันอยู่ในความทรงจำของนายบ้างเหรอ ?? สักนิดก็ยังดี ความรู้สึกน้อยใจวิ่งผ่านหัวใจที่กำลังอ่อนล้าของผม ยิ่งทำให้มันอ่อนล้าเข้าไปใหญ่ ตอนแรกผมก็ดีใจนะที่เขากลับมา แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอิจฉาสึนะ ..ไม่นะ ! อย่ามาคิดเรื่องบ้า ๆ พรรค์นั้น !!
" ...โมโตะคุง ? " เสียงของสึนะทำให้ผมต้องออกจากห้วงของภวังค์
" หา ? "
" นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยเหรอเนี่ย "
" อ่า .. ขอโทษนะสึนะ มัวคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่น่ะ " ผมฝืนยิ้มไปให้สึนะ " ฉันถามว่าจะเข้าบ้านก่อนมั้ย ? "
" ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้วฝากบอกลาแม่ของสึนะด้วยนะ ^^ " ผมยิ้มพลางโบกมือก่อนที่จะหันหลังเดินกลับบ้านไป ผมอยากอยู่ที่นั่นนาน ๆ ที่ ๆ มีโกคุเดระอยู่ แต่เขาคงไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยเท่าไหร่้ ฉันอิจฉานายจริง ๆ เลย สึนะ ..
ผมเดินผ่านคลองที่อยู่แถวบ้าน ผมมองเห็นเด็ก 2 คน กำลังนั่งคุยกัน ..ผมกับโกคุเดระคุงนั่นเอง ..ที่นั่นที่ผมด้รู้จักโกคุเดระ ได้รู้จักรัก ตลอด 10 ปี ผมไม่เคยเจอเขาเลย เรามักจะคลาดกันเสมอ พอผมไปบ้านสึนะเมื่อไหร่ เขามักจะกลับอิตาลีไปก่อนเสมอ .. วันนี้เป็นวันแรกในรอบ 10 ปีที่ผมได้อยู่กับเขา แต่ผมก็ไม่อาจอยู่นาน ๆ ได้ ผมทนดูภาพบาดตาแบบนั้นไม่ได้... เฮ้อ .. อะไรกัน ? แปบเดียวก็ถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ย
ผมเดินเข้าไปในบ้านพลางไปฟุบตัวลงที่เคาต์เตอร์ พ่อของผมที่กำลังทำความสะอาดอยู่ก็หันมาถามผม
" เป็นอะไร ? เจ้าทาเคชิทำหน้าเครียดมาเชียว "
" พ่อ... " ผมมองหน้าผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังมองมาทางผม อย่างน้อย ..พ่อก็คงช่วยแก้ปัญหาได้บ้าง
" มีอะไรเจ้าทาเคชิ !? "
" พ่อ ..ผมผิดไหม ..ถ้าผมจะ ...รักผู้ชายด้วยกันน่ะ "
" ... " พ่อเงียบไปพักหนึ่งแล้วก็พูดออกมา
" ไม่ผิดหรอกความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะ " พูดจบพ่อก็เดินไปหลังร้านทิ้งให้ผมต้องอยู่คนเดียว .. งั้นฉันก็รักนายต่อไปได้ใช่มั้ย เพียงแต่นายจะให้ฉันรักนายหรือเปล่า
เช้าวันต่อมา
ผมตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปโรงเรียนเมื่อมาถึงทางสี่แยกผมก็เจอโกคุเดระกับสึนะ ..ที่กำลังเดินมาด้วยกันทั้ง 2 คนเดินคุยกันจนแทบจะไม่รู้ว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ ผมปรายตามอง ..ภาพที่ผมไม่อยากจะเห็นพลางเดินไปโรงเรียน ...ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกันนะ ไม่อยากจะรบกวนพวกนายเลย
" อ้่าว ! ยามาโมโตะ " สึนะวิ่งมาเรียกผม ผมหันไปมองแต่ก็เห็นหน้าของโกคุเดระที่มองมาอย่างเคียดแค้น
" อื้ม ..มีอะไรเหรอสึนะ "
" เดินไปโรงเรียนกับพวกเรามั้ย ?? "
" ไม่ล่ะ ขอบใจนะพอดีฉันต้องรีบไปเข้าชมรม "
" อ้อ งั้นเหรอ อื้ม ๆ ไปเถอะ " ...โกคุเดระ ฉันให้นายอยู่กับคนที่นายรักสองต่อสองแล้วนะ แม้ว่าฉันจะเจ็บแต่ถ้านายมีความสุขฉันก็ดีใจ ผมยิ้ม.. แล้วตรงไปที่โรงเรียนทันที...
ช่วงพักกลางวัน ผมแยกตัวออกจากพวกสึนะมานั่งพิงต้นไม้หลังตึกเรียน พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยผมหลับตาทีไร ภาพของโกคุเดระคุงก็แว้บเข้ามาในหัวสมองเสอ เฮ้อ ! นี่ฉันรักนายแล้วจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย
" นี่... ยามาโมโตะ " ผมหันไปตามเสียงเรียก อ้าว ! เจ้าหนูนี่เอง
" มีอะไรเหรอ ?? " เจ้าหนูขึ้นมานั่งที่ไหล่ของผม
" นายชอบโกคุเดระงั้นเหรอ ? " อึก !
" นายรู้ได้ไงน่ะ !? "
" ฉันอ่านใจนายออกนะ แต่ไม่ถึงกับต้องอ่านใจฉันก็พอเดาออกแล้วล่ะ ท่าทางนายมันบ่งบอกมากเลย "
" อย่าไปบอกโกคุเดระแล้วกันนะ "
" ฉันจะช่วยนายเอง... " เหมือนมีเทวดาตัวน้อยมาช่วยให้รักของผมเป็นจริง ขอบคุณนะเจ้าหนู !!
ขอบคุณที่อ่านจ้า สั้นไปขออภัยด้วยนะเจ้าค่ะ TT'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น