คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คนมาใหม่!? 100%
“แทคคคคคคคคคค!!!”
ร่างโปร่งบางดำผุดดำว่ายอย่างทุรักทุเรเพื่อไปหาคนอีกคนที่กำลังลอยคออยู่กลางทะเล ซึ่งไม่อาจทราบได้เลยว่าคนผู้นั้นจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แทคนายอย่ามาเล่นแบบนี้นะ!
“แทคๆ! แทค! ตื่นสิแทค! แทคค!!” ร่างโปร่งบางเขย่าตัวอีกคนให้รู้สึกตัว แต่ไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะลืมมาขึ้นมาสบตัวกับเขาเลย ไม่จริงหรอกคนจบน้ำจะลอยได้ไง คนที่ลอยมีแต่ศพอืดๆ เท่านั้นล่ะ ร่างโปร่งคิด แต่ก็มิอาจวางใจได้ เพราะร่างสูงมักจะเป็นตะคริวบ่อยๆ
“แทคคค ฮึก แทค ลืมตาเถอะนะ ฮึก แทค” ปกติแล้วนิคคุณไม่ใช่คนที่อ่อนไหวอะไร แต่ตอนนี้หัวใจของเขามันบีบรัดมากเหลือเกินเขายังทำใจไม่ได้เรื่องจากพรากจากกันแล้วยังจะมีเรื่องแบบนี้อีกเหรอ สวรรค์โหดร้ายจริงๆ ทำไมจะต้องทำแบบนี้กับเขาด้วย
“แบร่!!!! ฮ่าๆๆๆ!!!” จากร่างที่ดูเหมือนจะไร้วิญญาณของแทคยอนนอนอืดอยู่ ตอนนี้เกิดนึกสงสารเด็กน้อยตาดำๆ ขึ้นมาทันตาเมื่อเห็นน้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตาคู่นั้น เขาเล่นแรงไปไหมนะ แต่ร่างสูงยังเป็นตลกกลบเกลื่อน โดยที่ร่างบางเม้มปากจ้องเขม็งมองร่างสูงอย่างไม่ละสายตา
“โอ๋ๆๆ อย่ารร้องเลยนะ เค้าก็แค่อยากรู้ว่าตัวเองรักเค้ามากแค่ไหนนะ โอ๋ๆ”
“…” ร่างสูงทำท่าทีโอบกอดอีกคน แต่กลับถูกเมินกอดอันแสนอบอุ่นนั้นด้วยการสะบัดแขนออกของร่างบางอย่างแรง ก่อนจะเดินหนีขึ้นฝั่งไป
“คุณ! รอเดี๋ยวสิ อย่าโกรธเลยนะ คุณณณ!!!” แทคยอนตะโกนไล่หลังร่างบางไปแต่กลับไม่มีสัญญาณตอบรับแต่อย่างใด ร่างบางค่อยๆ เดินไปที่บังกะโลริมชายหาดอย่างเงียบโดยไม่สนใจคนที่เดินตามหลังมา ไม่มีท่าทีร้อนรนหรือแสดงสีหน้าโกรธแต่อย่างใด แทคยอนไม่ชอบที่สุดเวลาที่ร่างบางมีสภาพอารมณ์แบบนี้เพราะเขาเดาอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ถูกจริงๆ
ณ บังกะโลริมชายหาดอันเงียบสงบ เงียบเสียจนได้ยินเสียงแมลงที่ส่งเสียงยามค่ำคืนดังชัดเจนราวกับอยู่ป่าอเมซอน หรือแม้กระทั่งเสียงหายใจของทั้งสองคนก็ยังดังชัดกว่าคลื่นน้ำทะเลที่คอยซัดอยู่เป็นระยะเสียอีก ไม่มีแม้แต่บทสนทนาพูดคุยกันระหว่างแทคยอนและนิคคุณ ดูเหมือนคนที่จะอึดอัดที่สุดจะเป็นร่างสูงนี่ล่ะ คอยถอนหายใจเสียงดังเป็นระยะเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายกลับทำเป็นไม่ได้ยินมัน นี่เขาเล่นแรงเกินไปรึป่าวนะ…
ครืดดดดด! ครืดดดดด! ครืดดดดด!!!
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทานข้าวสั่นอย่างรุนแรงเหมือนมันตั้งใจทำลายบรรยากาศอันแสนอึดอัดนี้ ร่างบางเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ห้องครัวเพื่อเดินมารับสายของตน โดยมีสายตาคมที่นั่งอยู่บนโซฟาจดจ้องอย่างไม่กระพริบ
“ว่าไง มีอะไรให้รับใช้จ๊ะ” ร่างบางรับสายอย่างอารมณ์ดี นายปรับอารมณ์ได้เก่งมากคุณ
“หืม?! ว่าไงนะ! บ้าน่าเป็นไปได้ยังไง!” ร่างบางกระหน่ำคำพูดออกมาเป็นระยะ
“อย่าคิดมากนะอูยอง ได้สิ ได้เดี๋ยวพี่ไปหา รอพี่ที่บ้านนะ!” ร่างบางรีบวางสายทันทีที่พูดจบก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรเหรอคุณ” แทคยอนถามอย่างตระหนก โดยที่ร่างบางหยุดการกระทำครู่หนึ่งก่อนจะบอกร่างสูงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“คุณมินจุนจะแต่งงานน่ะ…….แต่ไม่ใช่กับอูยอง” ร่างบางตอบโดยเว้นประโยคสุดท้ายเล็กน้อย เพราะร่างบางเองก็ไม่คิดว่าเรื่องบ้าๆ แบบนี้จะเกิดขึ้นกับคู่รักน่ารักๆ แบบนี้
“บ้าน่า! คนที่มันจะแต่งต้องเป็นตัวเล็กสิ!” แทคยอนถึงกับไม่เชื่อหูตัวเอง
“อืม”
“แล้วจะไปไหน?!!” แทคยอนเดินไปใกล้กับร่างบางโดยจับแขนร่างบางไว้ให้หยุดการกระทำ
“จะไปหาอูยองน่ะสิ เด็กนั่นต้องการคนปลอบใจนะ” ร่างบางตอบพร้อมกับเอามือของอีกคนออกไปจากแขนตนแล้วเก็บของใส่กระเป๋าดังเดิม แทคยอนสบตากับอีกคน อืมก็จริงเวลานี้เจ้าตัวเล็กต้องการ การปลอบโยนเป็นที่สุด แต่!! ทำไม ทำไมจะต้องนิคคุณด้วย ให้ตายสิ!
“นายยังไม่หายโกรธฉันเหรอคุณ” แทคยอนยืนถาม
“ฉันไม่ได้โกรธนายหรอกแทค เรารีบไปกันเถอะนี่ก็ดึกแล้ว” หลังจากที่เก็บเสื้อผ้าสัมภาระทุกอย่างของตัวเองและของร่างสูงเสร็จ ร่างบางก็ขนของไปไว้ในรถอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจอีกคนสักเท่าไร ราวกับว่าอีกคนไม่ได้ยืนอยู่ในห้องนี้ ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตามอีกคนไปที่รถแล้วขับรถออกอย่างค้างๆ คาๆ
---------------------------------25%--------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป!!!!!!!
สวัสดีค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ นะที่อัพแค่นี้ วันนี้ไรเตอร์ปวดหัวจริงๆ มีแต่เรื่องเข้ามา สุดๆ อ่ะ(บ่นนิด)
แถมวันพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดแต่เช้าอีกก็เลยขออัพสักนิด(นิดไปป่ะ) ตอนนี้งานกองเป็นภูเขา(ดินพอกหางหมาชัดๆ) ไรท์จะพยายามอัพให้ถี่และครบตอนเร็วๆนี้แน่นอนนะค่ะ เพราะที่จริงไรท์ตั้งใจจะเขียนเรื่องยาว แต่ดันเสล่อเขียน sf เพราะอยากลองปู่กะด้ง^^
ขอขอบคุณทุกๆ คอมเมนต์ กำลังใจ ที่มีให้นะคะ ไรท์จะพยายามปรับปรุงผลงานให้ดีที่สุด
บรรยากาศในรถนี่มันนนน……เงียบยิ่งกว่าป่าช้าสะอีก แถมสองข้างทางก็มีแต่ป่ารกไปหมดร่างสูงคิด นายจะไม่พูดอะไรกับฉันจริงๆ ใช่ไหมคุณ ร่างสูงขับรถไปชำเลืองมองร่างบางไป
“คุณ ฉันขอโทษ อย่าโกรธฉันเลยนะ หืม” แทคยอนพูดขณะขับรถอยู่ร่างบางเงี่ยหูฟังแล้วเอ่ยปากบอกไม่โกรธ แต่การกระทำมันไม่ใช่
“แล้วนายเป็นอะไรคุณ” แทคค่อยๆลดความเร็วของรถลงแล้วเลี้ยวเบนรถจอดลงที่ข้างทาง
“จอดรถทำไมแทค! มันอันตรายนะ”
“ก็นายโกรธฉันอยู่นี่ ฉันจะเคลียร์ให้รู้เรื่อง!” หลังจากจอดรถเสร็จร่างสูงก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วหน้าไปทางร่างบางข้างกายพร้อมกับกอบกุมมือบางมาอยู่ในอุ้งมือของตน
“คุณ อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันผิดไปแล้วฉันขอโทษ” ร่างสูงพูดน้ำเสียงขี้อ้อนสุดๆ จนร่างบางเอียงคอฟังแล้วหันมาหาอีกคนก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แทคคค….ฉันไม่ได้โกรธนายหรอกนะ” นิคคุณพูดยิ้มๆ อย่างอ่อนโยนกับคนรักของเขาที่แสนหวงสุดใจ ใช่เขาไม่ได้โกรธ เขาไม่เคยโกรธผู้ชายตรงหน้าเขาเลยสักครั้ง
“ไม่ได้โกรธแล้วเป็นอะไรล่ะ ฉันไม่ชอบเลยนะที่นายเป็นแบบนี้”
ร่างบางถอนหายใจอีกรอบเว้นระยะการพูดเล็กน้อย
“ฉันก็แค่….ทำใจไม่ได้น่ะ” นิคคุณพูดเขินๆ และแสดงออกถึงอาการน้อยเนื้อต่ำใจอย่างเห็นได้ชัด
“คุณณณณ” ร่างสูงเอ่ยเสียงอีกคนเสียงเบาอย่างปลอบโยนพร้อมกับเอามือลูบเบาๆ ที่หัวของอีกคน เขาผิด ผิดที่ทำให้คนที่เขารักต้องมาเป็นทุกข์แบบนี้ “คุณ”
“หืม”
“มันอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย……….ไปอยู่กับฉันนะ” แทคยอนพูดน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ได้หรอกแทค” ร่างบางตอบอย่างไม่คิด
“ทำไมล่ะ นายก็แค่ย้ายไปอยู่กับฉันที่นู่นไปบริหารงานที่นู่นก็ได้นี่ ส่วนที่นี่ก็ให้คนอื่นบริหารไป นะคุณนะ ไปอยู่กับฉันเถอะนะ” แทคยอนอ้างสารพัดวิธีคิด
“....” นิคคุณไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองหน้าคนรักของตนเองยิ้มๆ
“โทษที……” แทคยอนเอ่ยเสียงเบาเหมือนเด็กน้อยที่ทำผิดแล้วกำลังจะโดนทำโทษ “คุณ เชื่อฉันสิ เราสองคนจะผ่านมันไปด้วยกันและจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดี” แทคยอนพูดพร้อมกับจูบที่หน้าผากบางอย่างอ่อนโยน
“อืมมม ฮึก ฮึก” ร่างบางยิ้มรับคำแต่น้ำใสๆ ก็ไหลออกมา
“อย่าร้องสิ เดี๋ยวตาบวมน้า” ร่างสูงพรมจูบที่เม็ดหยดน้ำตาของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม เขาอยากปลอบ อยากจูบ อยากกอด อยากทำให้คนตรงหน้ามีความสุขที่สุด แต่อีไม่นานนี้เขากำลังจะทำมันพัง
“อื้อออ.........อืมม” ร่างบางส่งเสียงจากการจูบไปพร้อมกับรับรสกาแฟขมของอีกฝ่ายด้วยความเคลิบเคลิ้ม ริมฝีผากหยักค่อยๆเล็มกลืนกินริมฝีปากบางก่อนจะค่อยๆชิมรสหวานของอีกฝ่ายผสมกับรสขมของตัวเอง ลิ้นหนาตวัดกับลิ้นบางอย่างคุ้นเคย ไม่มีใครที่ทำให้ร่างสูงได้เคลิบเคลิ้มเท่ากับคนตรงหน้าเขาอีกแล้ว
“อืออออ......แทค....อือออออออ พอก่อน” เสียงกระเส่าของร่างบางดังขัดขึ้นท่ามกลางกองเพลิง
“นายไม่ชอบเหรอคุณ” ร่างสูงไม่พูดเปล่า มือบวกกับแขนที่ยาวและยั๊วเยี๊ยราวกับปลาหมึกกำลังซุกไซร้ไปมาตามร่างกายของร่างบาง จนอีกคนอ่อนระทวย
“อ๊ะ!”
“อา.......ไอ้หน้ายาวเอ๊ย!......อือออออออ” เสียงบ่นพึมพำบ่นไปมาขณะที่เจ้าตัวเมาแอ๋อยู่ที่โต๊ะม้านั่งหน้าร้านสะดวกซื้อ พูดจาไม่รู้เรื่องเพราะแอลกอฮอล์ได้นำพาไปแล้ว ใครที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ต้องเหลียวมามองเพราะไอ้คำด่าสารพัดที่ออกมาจากปากตัวเล็ก
“ไอ้แก่! แกมันงี่เง่า!”
“ไอ้งั่งเอ๊ย!”
“ฉันไม่เก่งรึไง แกถึงได้ไปมีคนอื่น!.............ฮึกกก! ไอ้คิมมินจุน!” ใช่ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เพียงอย่างเดียวที่ทำให้สติของตัวเล็กหลุด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นไม่กี่ชั่วโมงมานี้มันยิ่งกว่าทำให้สติหลุดสะอีก น้ำตาที่ไม่เคยไหลมาหลายปีกลับไหลออกมาสะดื้อๆ ‘คิมมินจุนนายคนเลยทำให้ฉันร้องไห้’
“อกหักเหรอตัวเล็ก!”
ควับ!
ร่างเล็กที่นั่งกระแทกเบียยัดปากอยู่ก็หันควับทันทีที่ได้ยินเสียงนั่น ชายแปลกหน้าไม่สิ ไม่แปลกหน้าเท่าไหร่ เพราะเหมือนจะเคยเจอกันที่ร้านกาแฟตอนเช้า เอ๊ะ! หรือตอนบ่ายนะ อ่อ!
“แก! ยังมีหน้ามายุ่งกับฉันอีกเหรอ!” คนหน้าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ชี้หน้าอีกฝ่าย
“อย่าพูดจาห่วนๆ สิตัวเล็กไม่น่ารักเลย” ร่างหนาค่อยๆเดินมานั่งม้านั่งฝั่งตรงข้ามกับร่างเล็ก ก่อนจะหยิบฉวยเอาเบียร์อีกกระป๋องที่ตัวเล็กยังไม่ได้ดื่มขึ้นมาซดดื้อๆ
“ไม่เวรนี่!” ร่างเล็กด่า
“โห! คำศัพท์”
เคร๊ง!
“โอ๊ย! ตัวเล็ก!” พูดยังไม่ทันได้หายใจร่างเล็กก็ปากระป๋องเบียร์เฮดช็อตเต็มๆ
“รีบไปก่อนที่ฉันจะฆ่าแกกกกกกกกกกกกก!!!” ร่างเล็กกำลังจะง้างหมัดต่อยอีกฝ่ายแต่กลับถูกอีกฝ่ายตั้งรับได้ทัน โดยจับแขนของร่างเล็กแน่น
“ปล่อย!” ร่างเล็กขัดขืนไปมา
“ฉันจินอุน เพื่อนเก่านายไง” ร่างหนาพูดน้ำเสียงจริงจัง
“……”
“แล้วก็เป็นแฟนเก่าเฟยด้วย!”
คอนโดที่ไม่ใหญ่ไม่โตของอูยองตอนนี้มันดูแคบไปถนัดตาเมื่อมีใครอีกคนมาอยู่ในห้องนี้ด้วย พื้นที่ก็เหลือตั้งมากมายแต่อารมณ์ความรู้สึกตอนนี้มัน อึดอัดพิลึก
“ไม่ร้องแล้วเหรอ เข้มแข็งเหมือนเดิมเลยนะ!” ร่างหนาเอ่ย
“....”
“ลองเก็บไปคิดดูล่ะ ตัวเล็กฉันต้องการนาย ไปก่อนนะ บาย!” ร่างหนาไม่พูดพร่ำทำเพลงก่อนจะเดินไปที่ประตู
“ฉันจะเชื่อใจนายได้แค่ไหน!?” อูยองตะโกนตามหลังไป
“มากเท่าที่นายรักไอ้มาเฟียนั่นละกัน” ร่างหนาตะโกนกลับมาพร้อมกับแผ่นหลังที่หายไป อูยองคิดหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทั้งหมดมันเกิดขึ้นในคืนนี้ คืนเดียวกัน คืนที่ทำให้เขาจำไปตลอดกาล
ตืดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดดดดด ตืดดดดดด
อูยองรีบวิ่งไปที่หน้าจอมอนิเตอร์ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูให้คนมาใหม่ได้เข้ามา
“อูยองงงงงงง” ร่างบางที่เดินเข้ามารีบโผลเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างหวงแหน “นายไม่เป็นไรนะ หือออ”
“ครับ ผมมม……ผมไม่เป็นไร” ถึงแม้ว่าตัวเล็กปากจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่ในใจลึกๆแล้วคนเราก็ต้องคิดมากล่ะนะ ร่างบางคิด
“ป่ะดึกแล้ว ไปนอนกันเหอะ”
เอ่อออ…..ไม่อาบน้ำก่อนอ่ออออ!”
นิคคุณลากตัวเล็กไปที่เตียงแล้วจับนอนกอดกันบนเตียง “กลิ่นเบียร์หึ่งเลยตัวเล็ก”
ร่างเล็กที่นอนซบอกของคนผู้พี่เงยหน้าสบตา “ก็ผมบอกแล้วว่าไม่อาบน้ำเหรอ”
“ช่างมันเถอะ……..ตัวเล็ก~”
ร่างบางค่อยๆ ลูบหัวอีกคนอย่างเอ็นดู คนที่นอนซบไหล่เขาเปรียบเสมือนน้องชายแท้ๆ อะไรที่ทำให้ได้เขาก็จะทำ
“คืนนี้ นอนหลับกันเถอะนะ อย่าคิดอะไรปล่อยให้ในหัวขาวโพลนไปหมด คืนนี้ คืนนี้คืนเดียว แล้วเราก็จะผ่านมันไปด้วยกัน~~” ดวงตากลมโตสบตากับคนตัวเล็กที่ซบไหล่บางส่งผ่านจิตใจว่าปล่อยมันไป
“ครับพี่คุณ~”
ความคิดเห็น