คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter:1 ชาแรกรุ่น
ChocoNila มนต์รักเบเกอรี่
Chapter:1 ชาแรกรุ่น
แสงอาทิตย์เรืองรองยามเช้าตรู่ช่างดูสดใสและมีพลังให้กับคนที่จะต้องทำงานยามเช้าให้มีพลังในการทำงานต่อไป แม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม
“หือ?~ อะไรนะสอบตก!” หนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ สูงขาวได้สัดส่วนของชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความตกใจเล็กๆ กับประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ที่ออกมาจากปากของเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับหยิบเอกสารที่อีกฝ่ายถือมาอ่าน
“อืมมม~” หนุ่มผมดำแกมน้ำตาลม่วงสวมชุดสูทสีดำเทาที่ดูเข้ากับสีผิวอย่างไม่มีที่ติกล่าวขึ้นกับความซวยมาตลอดชีวิตของเขานั่นก็คือ ‘การสอบตกทุกเทอม ทุกปี ตั้งแต่เรียนประถมยันมหาลัย’
“เอาน่าชานซองสู้ๆ สอบแก้สะแล้วก็นะ…ตั้งเรียนให้เพิ่มขึ้นขยันเพิ่มขึ้นอีกนิด เดี๋ยวนายก็ทำได้^^”
นิคคุณชายหนุ่มผิวกายขาวละเอียดเนียนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ความสูง สัดส่วนต่างๆ ของหน้าตาและร่างกายหาที่ติมิได้เช่นกันกล่าวขึ้นหลังจากที่เห็นผลการสอบในมือ
“นายก็พูดงี้ทุกปีไม่เบื่อมั่งเหรอคุณ…” ชานซองย้อนอย่างกับว่านิคคุณเป็นฝ่ายผิดที่เขาสอบตก
“แล้วนายจะให้ฉันพูดว่า…ไอ้โง่ แค่สอบแค่นี้ก็สอบไม่ได้ ไปสอยไข่มดแดงไป๊…งั้นเหรอ~”
“…จัดเต็มเนอะคุณ(- -) อึ้งอ่ะ! นายด่าฉันครั้งแรกในชีวิตเลยนะ” ชานซองพูดไปทำหน้าเหวอไปเพราะอึ้งกับคำพูดเมื่อกี้ ปกตินิคคุณไม่ใช่คนแบบนี้เพราะแสนจะหล่อเหลาถึงแม้จะไปทางสวยมากกว่า สุภาพ เรียบร้อย ไม่มีที่ติกระทั่งการเรียน
“วันนี้ฝนตกแน่เลยวะคุณที่นายพูดแบบนี้อ่ะ…นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำเมฆหมอกมาแล้วไง” ชานซองพูดไปชี้หน้าต่างของตึกมหาวิทยาลัยไป
“ฉันก็แค่พูดตามที่นายบอกนี่นาไม่หยาบเลยนะ อิอิ” นิคคุณทำหน้าตาน่ารักอีกแล้ว…รู้ไหมมันทำให้อีกคนหัวใจเต้นแรง~
“รีบไปที่ร้านกันเถอะ” ชานซองเอ่ยชวนอีกคนให้รีบไปที่ร้าน ร้านนั้นก็คือร้านเบเกอรี่ที่ร่วมหุ้นกันสามคนซึ่งมีชานซอง นิคคุณและอูยองเพื่อนสนิทสมัยมัธยมทั้งสามคน
“โหย~กว่าจะมากันได้นะครับผม รู้ไหมเหนื่อยแค่ไหนเนี่ยต้องดูแลร้านคนเดียว ร้านเปิดแปดโมงนะจ๊ะ แล้วดูสิตอนนี้จะเที่ยงแล้ว”
ชายร่างเล็กน่ารักน่าเอ็นดูยามพบเห็นพูดขึ้น ร่างเล็กที่มีผมสีแดงสดที่ย้อมมาสดๆ ร้อนๆ ความน่ารักที่เห็นและเป็นอย่างผิวเผินซึ่งจริงๆ ร่างเล็กผู้นี้ร้ายใช่เล่น เป็นผู้ซึ่งไม่ยอมใครแต่ขัดกับหน้าตาและการเรียนสุด ร่างเล็กชอบทำอาหารโดยเฉพาะเบเกอรี่ทำให้เขาเลือกที่จะเรียนเป็นเชฟ ซึ่งอยู่คนละมหาวิทยาลัยกับชานซองและนิคคุณ
“บ่นๆ บ่นอยู่นั่นแหละฉันกับคุณก็มาแล้วนี่ไง ฮู้~” ชานซองและนิคคุณเดินเข้ามาในร้านเบเกอรี่เล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งพวกเขาทั้งสามคนนั้นเป็นหุ้นส่วนร่วมกันเปิดร้านโดยมีอูยองเป็นเชฟมือทอง นิคคุณเป็นแคชเชียร์และเป็นตุ๊กตาให้กับร้านเป็นอย่างดี ส่วนชานซองนั้นก็เป็นเด็กเสิร์ฟรูปหล่อ ทั้งรับออเดอร์ เสิร์ฟ ล้านจาน ทำความสะอาดร้าน เปิดร้าน ปิดร้าน เช็ดโต๊ะหน้าต่าง ต้อนรับลูกค้า ลาลูกค้า สรุปคือชานซองทำทุกอย่าง แต่ยังไงสะนิคคุณตุ๊กตาของร้านก็แสนใจดียื่นมือขาวๆ เนียนๆ เข้ามาช่วยงานชานซองเสมอทำให้นิคคุณยุ่งกว่าเสียอีก
ชานซองกับนิคคุณเดินไปที่หลังร้านเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวก่อนจะออกมารับลูกค้าต่อจากอูยอง ลูกค้าส่วนใหญ่ของที่นี่ก็จะเป็นหนุ่มสาววัยรุ่น และผู้ที่ชื่นชอบรับประทานเบเกอรี่ ที่มีเมนูออกมาใหม่เรื่อยๆ โดยมีลูกค้าประจำมากมายส่วนใหญ่แล้วลูกค้าประจำพวกนี้จะมาเฉพาะตอนที่ร้านมีขนมออกใหม่และก็จะซื้อไปรับประทานบ้าน
“สวัสดีครับ ChcoNila ยินดีต้อนรับครับบบบบ~”
ชานซองโน้มตัวต้อนรับลูกค้าสาวนางหนึ่งแล้วเชิญไปนั่งที่โต๊ะที่บรรยากาศดีที่สุดในร้านให้หล่อน หล่อนแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดกินใจหนุ่มๆ ในร้านแม้กระทั่งจอมกะล่อนอูยองยังโผล่หัวออกจากครัวมาดูหล่อน หล่อนแต่งเดรสสั้นและรองเท้าส้นสูงชนิดหัวเข็มแบบสูงปรี๊ดสีแดงสดซึ่งตัดกับผมสีทองของเธอโดยสิ้นเชิง หล่อนถอดแว่นตากันแดดยี่ห้อดังออกก่อนจะสั่งอาหาร
“รับอะไรดีครับคุณผู้หญิง^^” ชานซองยิ้ม
“เอ่อ…ที่นี่ตกแต่งสวยดีนะค่ะดูอบอุ่นดี”หล่อนชม
“ครับขอบคุณครับ ตอนนี้ทางร้านของเรามีชาอังกฤษรุ่นแรกของต้นด้วยนะครับเชื่อกันว่ามันบริสุทธิ์มากๆ ด้วย แล้วก็มีครัวซองม็อคคา นั่นแน่ไม่เคยทานใช่ไหมครับครัวซองม็อคคาพอดีว่าเชฟของทางร้านเราเขาคิดค้นและลองทำดูซึ่งได้ผลตอบรับดีมาก ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงจะรับดีไหมครับ^^” ชานซองไม่ค่อยใส่ใจกับคำชมสักเท่าไรนักเพราะเขาเป็นพวกทำๆ ไปกับหน้าที่ซึ่งหน้าที่ตอนนี้ของเขาก็คือรับออเดอร์
“ที่นี่มีพนักงานสองคนเองเหรอค่ะ เท่าที่ฉันทราบลูกค้าเยอะพอสมควร”
หล่อนก็ไม่สนชานซองเช่นกันจนชานซองยิ้มเจื่อนๆ
“ครับแต่มีเชฟอีกคนหนึ่งรวมเป็นสามครับ…สรุปคือเอาตามที่ผมพูดใช่ไหมครับ”
“ค่ะ!”
“ครับ^^” ฟังเราพูดมั่งเปล่าวะผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบเอาใจผู้หญิงนะเว่ย! ชานซองคิด
“เดี๋ยวค่ะ!” ชานซองยังไม่ทันจะเดินไปที่ตู้เค้กหล่อนก็เรียกกลับจนชานซองต้องปั้นหน้ายิ้มอีกรอบ
“ครับผม^^”
“ชานซองเอ่อ…ชานซอง น้องชายของพี่แทคยอนใช่ไหมค่ะ”
“…” รู้ได้ไงวะ ชานซองยืนนิ่งด้วยความงุนงง นิคคุณเองที่เห็นท่าไม่ดีจึงเดินมาหาก่อนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“อึ้งแบบนี้ต้องใช่แน่ๆ เลย ดิฉันแฟนพี่แทคยอนเองค่ะเจสสิกา” หล่อนแนะนำตัวอย่างเชิดแต่หารู้ไม่ว่าคนฟังมิได้ใส่ใจหรอกว่าพี่ชายของตนเองตอนนี้จะเป็นอะไรยังไงจะมีแฟนแบบไหนแล้วก็คือใครด้วย
“อ่อเหรอครับ!” ชานซองพูดแบบนั้นแล้วก็ลากนิชคุณที่งุนงงกว่าใครไปที่เคาน์เตอร์เพื่อไปชงชาจะได้เอาไปเสิร์ฟหล่อนเดรสสีแดงผมทองที่นั่งหัวโด่อยู่
“ไอ้เด็กโง่เอ๊ย! อนาคตฉันเป็นพี่สะใภ้แกนะยังไม่รู้อีก” เจสสิกาพูดพึมพำกับตนเองหลังจากที่ถูกชานซองไม่สนใจ
“เห่ย! แฟนพี่แกเหรอชาน” อูยองที่สอดรู้ตั้งแต่อยู่ในครัวเดินออกมาที่เคาน์เตอร์ถามอย่างเป็นกันเองโดยไม่ได้ดูสีหน้าของคนที่ถูกถาม
“ไม่รู้!”
“อะไรของแกเนี่ยเห่ยถามดีๆนะเนี่ย…คุณว่าไงใช่ป่ะ” อูยองหันไปถามนิคคุณที่กำลังชงชาอยู่ก่อนจะเสียอารมณ์อีกครั้งเมื่อนิคคุณยิ้มให้แล้วส่ายหัว
“วุ๊! ~ แต่ละคนรู้อะไรบ้างเนี่ย”อูยองหงุดหงิดเพราะอยากรู้แต่ก็ไม่ได้รู้สักที
“แกอยากรู้ก็ไปถามหล่อนเองสิ เอ้านี่! ไปเสิร์ฟหล่อนเลยไป๊น่ารำคาญ” ชานซองด่าใส่ก่อนจะคว้าถาดที่มีอาหารอยู่ให้อูยองไปเสิร์ฟ
“เออเดี๋ยวกูจะถามให้รู้เรื่องเลย” อูยองเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหา
“ได้แล้วครับครัวซองม็อคคาสุดพิเศษ แล้วก็ชาอังกฤษแรกรุ่น^^” อูยองเสิร์ฟหล่อนก็ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายเนื่องจากเธอกะว่าจะมาเปิดตัวแล้วก็คุยสนิทสนมกับน้องชายของแทคยอนสะหน่อยแต่เสียงานจนได้
“เอ่อ ผมจางอูยองเพื่อนชานซองเองครับ คุณเจสสิกาเป็นแฟนของพี่แทคยอนเหรอครับ^^” อูยองถามโดยไม่ดูสีหน้าของคนที่ถูกถามอีกตามเคย จนหล่อนหันมาจิกตาใส่แล้วก็มองอูยองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะมองกลับไปที่หน้าแล้วจิกตาเหลือกใส่ส่งข้อความทางกระแสจิตว่า ‘อย่าสาระแน’
“^^”
อูยองได้ปั้นหน้ายิ้มอันหล่อเหลาให้หล่อน ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์ที่นิคคุณกำลังง่วนอยู่กับการเขียนบัญชีส่วนชานซองยืนจ้องเจสสิกาด้วยความเซง
“แมร่ง! สุดยอดตบสักยกสองดีไหมวะเนี่ย เห็นว่าเป็นลูกค้านะเนี่ย”อูยองสบถ ‘คิดว่าสวยนักรึไง โถ่ว’
“บ้ารึไงด้ง ลูกค้านะ” นิคคุณผู้แสนดีกล่าวตอบ
“เอาเลยดิเอาเลยอยากเห็นวะ!” ชานซองเสริม เขาเองก็อยากเห็นเหมือนกัน พูดง่ายๆภาษาชาวบ้านเลยก็คือ เขาไม่ชอบพี่ชายตัวเองรวมถึงทุกคนที่เกี่ยวข้องกับพี่ชายเขาทั้งสิ้น
“พอสักทีเถอะน่าสองคนนี้นี่! ลูกค้ามาแล้วนู๊นชานไปต้อนรับไปแล้ว นายไม่มีอะไรทำเหรอด้งทำไมไม่ไปอยู่ในครัว” นิคคุณบ่น
“ไม่มี! ฉันทำเบเกอรี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว” อูยองตอบก่อนจะกระโดดเข้าไปที่เคาน์เตอร์ส่วนชานซองก็ออกไปต้อนรับลูกค้า
“ว่าไงชานซองร้านนายน่ารักดูอบอุ่นดีนะ”
ทันทีที่ชานซองเดินออกไปต้อนรับลูกค้าก็ทำสีหน้าเบื่อหน่ายชีวิตก่อนจะถูกทักอย่างเป็นกันเองจากผู้ที่เขาคุ้นเคยมาตลอดชีวิต แต่ไม่อยากอยู่ด้วยทั้งชีวิต
“พี่มาที่นี่ทำไม แค่ยัยแฟนนั่นผมก็อยากจะถีบหัวส่งอยู่แล้วนะ!” ชานซองตอบแทนที่จะพูดจายินดีต้อนรับ
“แกพูดอะไรนะเจสสิกาเขาเป็นคนดีแกจะด่าอะไรก็ด่าฉันคนเดียวสิ” พี่ชายของชานซองพูดอย่างหงุดหงิดกับการที่ชานซองน้องชายของเขาพูดจาแบบนั้นถึงแฟนของตนก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ
“คุณไปรับออเดอร์ทีสิ!~” แทนที่ชานซองจะเดินตามพี่ชายของเขาไปแต่กลับเดินมาที่เคาน์เตอร์แล้วใช้ให้นิคคุณไปรับออเดอร์แทนอีก
“ทะ ทะทำไมต้องเป็นฉันอ่ะ~ แล้วนั่นพี่ชายนายเหรอชาน” นิคคุณชี้หน้าตัวเองแบบเอ๋อๆ ว่าทำไมต้องเป็นเขา แล้วเขาเองก็ไม่เคยรู้จักอะไรกับญาติของชานซองสักนิด
“น่านะไปทีนะ คุนนี่นะ~” ชานซองอ้อน
“อื้ม!”
ทุกครั้งและก็เสมอด้วยที่นิคคุณชอบทำตามใจชานซอง ไม่ว่าชานซองจะขออะไรนิคคุณก็จะสนองทุกเรื่องไป
“สวัสดีครับยินดีต้อนรับนะครับผม จะสั่งออเดอร์เลยไหมครับ^^” นิคคุณพูดจาสุภาพและแสนดีตามปกติ หลังจากที่นิคคุณพูดจบเจสสิกาและแทคยอนพี่ชายของชานซองก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เหมือนกับว่านิคคุณไปขัดความสุขของเขาทั้งสอง เพราะก่อนที่นิคคุณจะเดินไปถึงทั้งคู่ก็กุ๊กกิ๊กกันอยู่
“นายเป็นใครเนี่ยทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย เป็นเพื่อนชานซองหรือเป็นแค่พนักงานที่นี่” แทคยอนถามทั้งๆที่เขารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่านิคคุณคือเพื่อนของน้องชายเขามาจากการจ้างนักสืบดูพฤติกรรมน้องชายตัวเอง
“เอ่อ…คือ…ผมชื่อนิคคุณครับ” นิคคุณเริ่มตอบเสียงสั่นเพราะน้ำเสียงของแทคยอน
“ฉันถามว่านายเป็นใคร ไม่ได้ถามว่านายชื่ออะไร” แทคยอนย้อนเสียงเรียบแต่ดูเข้มจนน่ากลัว
“ผะ ผะผมเป็น…”
“จะเป็นอะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับพี่ห่ะ!”
ชานซองเดินเข้ามาแทรกเหตุการณ์พร้อมกับโอบเอวของนิชคุณไว้แน่นราวกับ…
“ทำไมพี่ชอบสอใส่เกือกเรื่องของผมนักน่ะ ทีผมยังไม่จะยุ่งเรื่องพี่เลยหัดเคารพความเป็นส่วนตัวสะบ้างสิพี่!!!”
ชานซองตำหนิพี่ชายของตนต่อหน้าคนมากมายในร้านมันเป็นกิริยาที่ไม่ควรจริงๆ
“แก! แกว่าฉันงั้นเหรอ…ก็ดูแกทำตัวสิถ้าแกตั้งใจเรียน ได้เกรดดีๆ แล้วก็เลิกทำตัวเสเพล ฉันก็คงจะไม่ยุ่งกับแกหรอก แต่นี่แกทำให้ทุกคนที่บ้านเป็นห่วงไม่รู้รึไงห่ะ! แล้วนี่ใครล่ะแฟนแกรึไง…ต่ำ!”
แทคยอนตะโกนเสียงดังกับคำสุดท้ายนั้น ทำเอาชานซองหน้าแดงเพราะความโกรธและเกลียดคนตรงหน้าซึ่งต่างจากอีกคนที่นั่งยิ้มอย่างสะใจ…ผู้หญิงคนนั้น
“กล้าดียังไงมาบอกว่าผมต่ำห่ะ!” ชานซองขึ้นเสียงจนคนในร้านเริ่มเช็คบิลออกไปจนหมด นิคคุณต้องเขย่าตัวชานซองแล้วเขย่าอีกเพื่อเรียกสติ ส่วนอูยองก็ไล่ลูกค้าที่ทานเสร็จแล้วต่อด้วยการปิดหน้าร้านเสร็จสรรพเพื่อตอนนี้ในร้านกำลังจะเกิดสงครามย่อมๆ
“ฉันไมได้ว่าแก...อีกคนต่างหาก หวังเกาะน้องฉันละสิถึงง่ายแบบนั้นนะ” แทคยอนทิ้งระเบิดลูกเบ้อเริ่ม
“ต่ำ ต่ำยังไงมิทราบ พี่จำใส่กะโหลกไว้เลยนะถ้าไม่มีคนคนนี้ก็ไม่มีผมคนนี้ในวันนี้ ผมว่าคนที่ต่ำคือพี่ต่างหาก!!!”
“ไอ้ชานซอง! อ่อไอ้ประโยคที่แกพูดเมื่อกี้นี้ ‘ถ้าไม่มีคนคนนี้ก็ไม่มีผมคนนี้ในวันนี้’ เหอะ! ~ นาย! นายใช่ไหมที่เป็นสาเหตุที่ทำให้น้องฉันต้องสอบตก เกรดการเรียนแย่ แล้วก็ชอบเที่ยวคลับนายคงจะชักชวนน้องชายฉันล่ะสิ เดาไม่ผิดจริงๆ เมื่อกี้นี้ที่ฉันเห็นนายครั้งแรกฉันก็ดูออกแล้วว่านายเสแสร้งแอ๊บเสียงแล้วก็กิริยามารยาทเหมือนน่ารักเป็นคนดีที่แท้มันก็….” แทคยอนเว้นคำพูดไว้ก่อนจะมองนิคคุณตั้งแต่หัวจรดเท้า ชานซองกำหมัดแน่น
“ทำไมเหรอครับ ผมทำไมเหรอครับ” นิคคุณถามเรียบๆ การที่นิคคุณมีปฏิกิริยาเงียบๆ แบบนี้นั่นหมายความว่าเขากำลังโกรธ
“ง่าย....แกคงจะไปเจอแฟนแกแถวข้างถนนที่ยืนรอคนมาซื้อต่อคืนใช่ไหม~” เท่าที่แทคยอนทราบข้อมูลจากพวกนักสืบพวกนั้น นิคคุณเองก็มีประวัติไม่ค่อยดีสักเท่าไร
“…” นิคคุณเงียบพร้อมกับหลับตาลงเพื่อระงับความโกรธต่างๆ มันทำให้แทคยอนคิดว่านั่นคือความจริง แต่ชานซองไม่เป็นเช่นนั้นแน่เขากระชากคือเสื้อพี่ชายตนเองอย่างแรงก่อนจะชกหมัดไปที่แก้มขวาเต็มๆ จนแทคยอนล้มลงกับพื้น
“อุ๊ย! แทคยอนค่ะเป็นอะไรมากไหมค่ะ” เจสสิกาที่นั่งยิ้มเย้ยตั้งแต่ต้นจนจบก็เริ่มมีบทบาทอย่างเสแสร้ง!
“พี่บ้ารึไงห่ะกล้าดียังไงมาด่านิคคุณแบบนี้!!!” ชานซองตะโกนใส่
“แล้วทีแกมีสิทธิอะไรมาด่าแฟนฉันล่ะ!” แทคยอนปาดเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปาก
“พี่จำเอาไว้เลยนะ ต่อให้นิคคุณจะเป็นขอทาน ยาจกที่ไหนผ่านอะไรมา อดีตก็ไม่สำคัญเพราะเขาเป็นคนดี ไม่ได้แอ๊บเหมือนยัยพริกชี้ฟ้าแดงนี่สักนิด ยัยนี่เทียบคุณไม่ติดหรอก!”
แทคยอนกระชากคอเสื้อชานซองกลับที่ชานซองกล้าเปรียบเจสสิกากับนิคคุณ
“เอาสิต่อยเลย! ถ้าต่อยแล้วก็ช่วยๆ พายัยนี่ออกไปจากร้านนี้แล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีกเพราะพวกผมไม่ต้อนรับ ไอ้ด้งส่งแขก!!!” สุดท้ายแทคยอนก็ยอมปล่อยมือจากคอเสื้อน้องชายตัวเอง ไม่ทันที่อูยองจะส่งแขกแทคยอนเองก็จัดการลากแฟนสาวออกไปจากร้านเองเรียบร้อย ชานซองตามหลังไปอย่างหน้าหมันไส้ ก่อนที่ทุกคนจะจัดร้านแล้วเปิดร้านในสภาพปกติ
อาทิตย์ตกดินแสงสว่างบนท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการในร้านเข้ามาเนืองๆ ไม่ได้เยอะเหมือนช่วงบ่ายๆ จนเข็มนาฬิกาเดินชี้เลขเก้าบอกว่าตอนนี้ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว ในร้านเหลือลูกค้าเพียงสองสามคนเท่านั้น พวกเขาจึงค่อยๆ เช็คจำนวนเบเกอรี่และสตอคของต่างๆในร้านไปพลางๆ
“ชาน ทำไมไม่เห็นบอกฉันเลยว่านายพี่ชายด้วย” นิคคุณเอ่ยถามชานซองระหว่างที่เช็ดถ้วยชามไปด้วย ชานซองชักสีหน้าทันทีที่พูดถึงพี่ชายของเขาก่อนจะมองมาทางร่างบางด้วยสายตาค้อนๆ ใส่แบบไม่สบอารมณ์
“พี่แบบนั้นฉันก็ไม่ได้อยากมีหรอก” ชานซองตอบห้วนๆ
“เขาเป็นพี่นายนะถึงแม้เขาจะอารมณ์ร้ายก็เหอะ” ก็จริงที่มีพี่แบบนั้นใครๆ ก็ไม่อยากจะมี ทั้งอารมณ์ร้าย พูดเองเออเองให้ร้ายคนอื่นแบบนั้น
“เขาเป็นพี่นายนะพูดดีๆด้วย เดี๋ยวก็หายเองแหละ” นิคคุณแนะนำ เพราะคนแบบนี้ต้องพูดจาดีๆ ถึงจะอารมณ์ดี ชานซองชักสีหน้าอีกครั้งที่นิคคุณพูดดูเหมือนจะไม่โกรธอะไรพี่ชายเขาเลย
“ถ้าฉันเป็นนายนะอกแตกตายแน่ๆ ทนได้ไงให้คนอื่นเขาด่าแบบนั้นน่ะ” ชานซองบ่น
“ก็นั่นพี่ชายนายนี่ จะทำอะไรได้ แล้วอีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริงจะแคร์อะไร จริงไหม^^” นิคคุณพูดยิ้มๆ จนตาโตๆกลายเป็นรูปสระอิทำให้คนไม่สบอารมณ์ต้องยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ ชานซองเอามือลูบที่ผมลื่นของนิคคุณอย่างอ่อนโยน
“ผมหงอกอ่ะถอนบ้างนะ” ตอนแรกก็กะว่าจะโรแมนติกหรอกแต่เขาอยากแกล้งร่างบางให้หงุดหงิดเล่นมากกว่า
“เดี๋ยวเถอะ ไปเก็บจานที่โต๊ะนั้นเลยไป!” นิคคุณหมันไส้เลยไล่ชานซองไปเก็บโต๊ะแล้วตัวเองก็เคลียร์บัญชีต่อ อูยองที่จัดการทำเค้กในครัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาพร้อมชุดธรรมดาที่ไม่ใช่ชุดเชฟเบเกอรี่ที่เขาใส่ทำงานเป็นประจำทุกวัน
“จะกลับแล้วเหรออูยอง” นิคคุณถามขณะอูยองเดินมาที่เคาน์เตอร์
“อืม พอดีมีนัดน่ะไปก่อนนะ” นิคคุณโบกมือลาเพื่อนรักที่อยู่คนละสถาบันกันอย่างอูยอง ถึงจะอยู่คนละมหาวิทยาลัยแต่พวกเขาสามคนก็จบมาจากที่โรงเรียนมัธยมเดียวกันและก็มีความฝันเดียวกันว่าจะเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ กันแบบไม่หวังกำไรอะไรมากมายเหมือนกับว่าเปิดกันเล่นๆ และได้ประสบการณ์ไปในตัว
ไม่นานร้านก็ปิดลงในเวลาสี่ทุ่มตามปกติหลังจากที่นิคคุณและชานซองจัดการเก็บข้าวของในร้านเรียบร้อยแล้ว โดยชานซองอาสาขับรถไปส่งนิคคุณที่บ้านเอง
“ฝันดีคุนนี่ เจอกัน” ชานซองปลดสายเข็มขัดนิรภัยให้ร่างบางพร้อมบอกลากับรีบหอบแก้มเนียนอย่างถือวิสาสะ ร่างบางถึงกับตวาดใส่ด้วยความตกใจ
“ชานซอง!” นิคคุณเอามือลูบแก้มตัวเอง
“โทษทีปากลั่น ฮะๆ” ชานซองยังพูดทะเล้น นิคคุณค้อนใส่แล้วเอามือผลักหัวใหญ่ๆ ของชานซองแรงๆ
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวใครเห็นเข้าจะไม่ดี” นิคคุณกำชับก่อนจะลงไปจากรถ ยืนรอจนรถของชานซองขับออกไปจนพ้นบ้านของเขา มือบางยังคงลูบที่แก้มของตนเองอย่างแผ่วเบาแล้วบอกตัวเองว่าเขาจะต้องชัดเจนกับชานซองมากกว่านี้คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดโดยเฉพาะตัวชานซองเอง
“ขอบคุณนะครับพี่ ผมจะรอนะครับ ครับ ขอบคุณครับ^^” นิคคุณกดวางสายแล้วรอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะเขาพึ่งโทรไปหารุ่นพี่ที่รู้จักกันเพื่อขอมาช่วยงานที่ร้านเบเกอรี่ เนื่องจากชานซองคงจะทำงานไม่ได้แล้วเพราะว่า
“ให้ตายเส้! ทำไมเกรดเป็นแบบนี้! ฉันต้องลงเรียนใหม่อ่ะคุณ ฉันไม่ยอมๆๆๆ ฉันอยากจบพร้อมนาย” ชานซองนั่งโวยวายกับโทรศัพท์ตัวเองที่แจ้งว่าเกรดของเขาไม่ถึงเกณฑ์จะต้องลงเรียนใหม่ในบางรายวิชาซึ่งเขาจะจบไม่พร้อมรุ่น หรือได้รับปริญญารอบที่สองนั่นเอง
“เอาน่าอย่าห่วงไปเลยเดี๋ยวฉันจะติวให้เอง ส่วนเรื่องที่ร้านฉันให้พี่มินจุนมาช่วย ไม่ต้องห่วง^^” นิคคุณยิ้มบางให้กำลังใจชานซองอย่างต่อเนื่อง รอยยิ้มที่บริสุทธ์และออกมาจากใจของร่างบางไม่ว่าใครที่ได้เห็นก็หลงรักตามๆ กันแน่นอนไม่แม้แต่ชานซอง เขาหลงรักมานานมากแล้วด้วยเช่นกัน
ร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินกับรองเท้าหนังสีน้ำตาลเงาวับช่วยให้ร่างสูงที่ดูดีอยู่แล้วกลับดูสง่าขึ้นมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า ใบหน้าคมจมูกที่โด่งได้รูปปากหยักที่ดูมีเสน่ห์ทำให้ร่างสูงดูโดดเด่นกว่าใคร เขากำลังยืนคิดอะไรบางอย่างที่ริมกระจกในห้องทำงานที่เผยให้เห็นสภาพเมืองที่มีแต่การจราจรติดขัดและท้องฟ้าที่ดูครึ้มฟ้าครึ้มฝนซึ่งไม่ต่างจากอารมณ์ของเขาในตอนนี้
“ครับพ่อ ผมจะจัดการเองไม่ต้องห่วง” แทคยอนตอบรับคำสั่งจากผู้เป็นพ่อซึ่งตอนนี้ประชุมสำคัญอยู่ที่ญี่ปุ่นโทรมาหาเขาเมื่อครู่ว่าให้ดูแลน้องชายตัวดีที่ไม่เอาการเอางานเลยสักอย่าง แทคยอนกดวางสายแล้วคว้ากระเป๋าตังและกุญแจรถหรูของตนทันที เขาจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างงจริงจังเสียที เขาต้องให้น้องชายตัวดีของเขาเลิกเสเพลแล้วตั้งใจเรียนและมุ่งมั่นการทำงานเพื่อบริษัทและครอบครัวให้มาก
“ฉันจะต้องกำจัดนายให้ได้ก่อน พ่อหน้าสวย!”
----------------------------------------------------------
อ่า! ไรเตอร์ลงให้ตอนดึกของวันเสาร์เลยนะเนี่ย พอดีวันพรุ่งนี้มีนัดสำคัญมากกกก นั่นก็คือ ทำสีผม =..= (สำคัญมาก:ประชด) เลยลงให้ก่อนจ๊ะ
ตอนแรกอาจจะมาแบบแปลกๆไปสักหน่อยนะคะ พอดีตอนแรกของเรื่องนี้ไรเตอร์แต่งทิ้งไว้ตั้งสามปีแน่ะ –o-
ชื่อพี่คุณอาจจะมี นิชคุณ บ้าง (ตอนนี้พิมพ์ นิคคุณ) เพราะไรเตอร์อาจจะแก้ไม่หมดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้
#ขอสปอยพี่คุณนิดนึง พี่คุณของเราสุดแสนจะรันทด คนรอบข้างบอกเลย เลว!
#สปอยแทค แทคยอนนี่ของเรางี่เง่าสุดขีดระดับ10เต็ม10เลยทีเดียวเชียว
สุดท้าย เรื่องนี้จะลงช้าเนอะเพราะต้องเคลียร์เรื่อง รักไม่ต้องการเวลา ให้จบก่อน (แล้วจะรีบลงเรื่องนี้ทำไมว่ะ!?)
Enjoy Reading
ความคิดเห็น