คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แต่งงาน!
ร่างเล็กเดินลงแท็กซี่อย่างหงุดหงิด ทำไมนะเหรอ ก็เขาจำใจต้องมาบ้านอิมาเฟียติ๊งต๊องนะสิ ก็เมื่อวานดันลืมกระเป๋าตังไว้ที่ห้องของมินจุนสะได้ทำให้ต้องมาทวงคืน ตัวเล็กเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้าน ไม่สิคฤหาสน์ขนาดมหึมาที่ได้มาจากการโกงกิน(มั้ง)ของมาเฟียบ้าๆ บอๆ สะมากกว่า
“สวัสดีครับคุณอูยอง” ระหว่างทางทางเดินมาห้องโถงก็มีลูกน้องห้าหกคนยืนตามจุดตำแหน่งต่างๆ ที่คอยเฝ้ายามอยู่โค้งคำนับตัวเล็กอย่างเป็นพิธี จนถึงห้องโถงก็พบกับลูกน้องคนสนิทของมินจุนยิ้มและพูดทักทายอย่างเป็นกันเอง ใช่เขาชอบแบบนี้มากกว่าการที่จะมาคำนงคำนับบ้าบอนั่น
“อืมม สวัสดี คุณมินจุนละ”
“อ่อ อาบน้ำอยู่ครับ ให้ผมไปตามให้ไหม” ชางมินลูกน้องคนสนิทตอบ
“ไม่ต้องละเดี๋ยวฉันรอตรงนี้แหละ” ตัวเล็กตอบนิ่งๆ
ชางมินยิ้มตอบกลับให้ร่างเล็กก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนชั้นสองของบ้าน ถึงแม้อูยองจะไม่ต้องการให้ไปตาม แต่หน้าที่ของลูกน้องก็ต้องทำ
“นายน่ะ!” ระหว่างที่อีกคนไปตามเจ้าของบ้าน ตัวเล็กก็เดินเข้าไปใกล้ๆ กับลูกน้องของมินจุนที่ยืนเฝ้าบันไดอยู่ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนท่าทางจะเป็นเด็กใหม่ อย่างนี้ต้องรับน้อง หึ!
“ผมเหรอครับ?!” อีกคนทำหน้าตาเหรอหราพรางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ร่างเล็กพยักหน้าตอบกลับ
“นายเคยดูมายากลไหม!” ร่างเล็กถาม
“มะ ไม ไม่เคยครับ!” อีกคนตอบตะกุกตะกักทำเอาอีกคนได้ใจ
“พอจะมีสักหมื่นวอนไหม ฉันจะโชว์มายากลให้ดู เอามาสิ๊!” อูยองยิ้มแป้นแล้นพร้อมกับสั่งให้อีกคนควักแบงค์หมื่นวอนมาให้ตน
“นายจับตาดูให้ดีๆ นะ ตอนนี้แบงค์หมื่นวอนของนาย อยู่ในมือฉัน ดูดีๆน่ะ” อูยองเอาแบงค์หมื่อนวอนวางไว้บนมือตัวเองพร้อมกับทำท่าทางโยกย้ายมือไปมาเหมือนนักมายากลมืออาชีพ
“…”
“ทาดา!! ตอนนี้แบงค์หมื่นวอนไม่ได้อยู่ในมือฉันแล้ว! เป็นไง!” จะให้มันอยู่ในมือได้ยังไงล่ะก็ในเมื่อเขาพึ่งเอาแบงค์หมื่นวอนของอีกคนยัดใส่กระเป๋าเสื้อไปแล้ว
“เอ่ออออ.....(-..-;)....” ลูกน้องของมินจุนถึงกับเอือมการกระทำของอีกฝ่าย นี่ถ้าไม่ใช่แฟนนายกูจะตบบ้องหูให้! ตัวเล็กทำหน้าแป้นแล้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แถมหัวเราะร่า
“มานี่เลยยยยยยย!” ร่างสูงที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบก็เดินลงมาคว้าแขนของอีกคน พร้อมกับถือวิสาสะควักกระเป๋าเสื้อหยิบแบงค์หมื่นวอนมาคืนลูกน้องตนที่ทำหน้าเหรอหราอยู่ นี่ลูกน้องกูโง่หรือแฟนกูเจ้าเลห์ว่ะ ร่างสูงคิด
“ไปไหน?! วันนี้ผมจะมาเอากระเป๋าตังคืนน่ะ”
“ไปหาไรกินกันเหอะ!” ร่างสูงรู้ว่าตัวเล็กถ่อมาถึงบ้านตนทำไม เขายื่นกระเป๋าตังให้อีกฝ่ายก่อนจะลากไปขึ้นเพื่อไปหาอะไรกินกัน
“ไม่หิวเว๊ยยยยยยยยยยย!!!” ถึงแม้ปากบอกเช่นนั้นแต่ตัวเองก็เดินโล่ไปที่รถก่อนใคร
“เป็นอะไร ไม่อร่อยเหรอ?” ตัวเล็กถามร่างสูงที่เอาแต่เขี่ยอาหารในจานไปมาแล้วก็นั่งเหม่อออกไปข้างอีก
“ป่าวหรอกแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” ร่างสูงตอบยิ้มๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าร่างสูงมีเรื่องไม่สยายใจอยู่แน่ๆ แต่เพียงอีกฝ่ายไม่ยอมเปิดปากบอกเขาเท่านั้นเอง ถ้าอยากบอกก็ไม่ต้องบอกสิ ชริ!
“อูยอง” อยู่ๆ ร่างสูงก็เรียกชื่อตัวเล็ก
“หืม มีไร”
“นายคิดว่า นายจะหาแฟนใหม่แบบฉันได้อีกไหม” คำถามตลกสิ้นดีแบบคุณเนี่ยน่ะ ไม่เอาอ่ะ! อูยองคิด ถึงแม้คำถามจะดูตลกแต่สีหน้ามันกับตรงข้ามอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไม! จะตายแล้วเหรอถึงได้ถาม”
“-..- เอาดีๆ”
“หาใหม่อะหาได้ แต่เอาแบบคุณอ่ะ ผมไม่เอาหรอก ได้แฟนหรือได้เด็กเอ๋อมาคบก็ไม่รู้ บ้าๆ บอๆ สติไม่มีฟุ้งซ่าน!” อูยองบ่นอุบอิบปนท่าทางตลกๆ จากที่ดูเครียดๆ มันก็ช่วยให้อีกฝ่ายผ่อนคลายได้อย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงยิ้มบางๆ พร้อมกับเอามือขยี้หัวตัวเล็กไปมา
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดด!!!
คนมันจะดวงซวยมันก็ซวยของมันจริงๆ เบอร์โทรที่เขาไม่ได้เมมชื่อเอาไว้แต่ร่างสูงกลับจำมันได้ดีว่าเบอร์ที่โชว์อยู่นี้เป็นของใคร ร่างสูงทำท่าทีลังเลว่าจะรับดีหรือไม่รับดี แต่ตัวเล็กส่งสายตาบอกให้เขารับสิไม่เป็นไรหรอกอาจจะสำคัญก็ได้นะ สายตาแบบนั้นเขารักมันที่สุดเลย
“ฮัลโหล” ร่างสูงตอบสั้นๆ
[พี่มินจุนค่ะ พรุ่งนี้หมอนัดให้ไปตรวจอัลตราซาวนะคะ คุณหมออยากจะให้พี่ไปด้วยเพื่อที่จะให้คุณพ่อดู]
เสียงจากปลายสายทำเอาคนฟังใจคอไม่ดีสักเท่าไร
“ได้สิ”
[ขอบคุณนะคะพี่ ขอให้ทำงานราบรื่นนะคะ บายคะ]
“อืมม บาย”
ปกปิด! ปกปิด! ปกปิดชัดๆ! นายปกปิดอะไรฉันอยู่แน่ๆ คิมมินจุน สายตาและรังสีพิฆาตส่งผ่านออกมาจากตัวเล็กอย่างเห็นด้ชัด
“มีอะไรรึป่าว คุณมินจุน” ร่างเล็กถามอย่างเป็นห่วง
“ป่าว แค่เรื่องงานติดขัดนิดหน่อย แต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้วล่ะ^^” ร่างสูงเลือกที่จะปิดมันภายใต้รอยยิ้มบางนั่น ได้ถ้านายเลือกที่จะไม่บอกฉันก็ตามใจ คิมมินจุน
“ไปเกาะเหอะ คุณอย่างเล่นน้ำทะเล” เสียงเจื้อยแจ้วของร่างบางที่ดูท่าทีสดใสนอนอยู่บนเตียงนุ่มสีขาว กับร่างสูงที่นอนเท้าคางมองดูร่างบางอย่างมีความสุขอยู่
“อยากไปป่ามากกว่าอ่ะ” ร่างสูงตอบ
“ไม่เอา! จะเล่นน้ำทะเล!” ร่างบางทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปนอนตะแคงหันหลังให้อีกฝ่าย ชริ!
“อ่ะๆๆ! ทะเลก็ทะเลตามใจๆ!” ร่างสูงตอบพร้อมๆ กับจับร่างของอีกคนให้หันมานอนตะแคงมามองหน้าเขา ร่างสูงมองหน้าอีกคนที่เขาฝันและถวิลหามาตลอด ใบหน้าที่เขาหวง ใบหน้าที่เขาอยากปกป้องมาตลอด เขาจะได้เห็นมันใกล้ๆ ชัดๆ แบบนี้อีกครั้งเมื่อไรกัน ในเมื่อเขาเองจะจำใจไปอยู่ที่ที่แสนห่างไกลเหลือเกิน
“มองอะไร!?” ร่างบางถาม
“มองนายไง จะให้มองอะไรล่ะ”
“คุณจะคิดถึงผมไหม แทคยอน” ร่างบางถามออกมาสะดื้อๆ ใช่ เขาอยากจะถามคำถามนี้มาตลอด ไม่แม้แต่ร่างบางที่อยากจะถาม อีกฝ่ายเองก็อยากจะถามแบบนี้เช่นกัน
“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย จะไม่ให้คิดถึงได้ไงในเมื่อนายออกจากยั่วฉันสะขนาดนี้ คุณ” ร่างสูงตอบทำเอาอีกคนหน้าแดงเพราะความเขินหรือจะร้องไห้กันแน่นะ
“อย่าร้องนะ!!!” แทคยอนดุ แต่กลับทำอีกคนร้องไห้โฮมาสะอย่างนั้น ทำให้เขาจำใจปลอบร่างบางยกใหญ่
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะ คุณคนดีของหมอแทค เดี๋ยวหมอแทคจะตรวจภายในน่ะ ถ้าไม่หยุดร้อง!”
“ฮึก!” คำปลอบแสนหวานของนายหายไปไหนหมดนะแทค เอาแต่ขู่อยู่นั่นล่ะ ฮึ่ยย!!
“ฮ่าๆ หยุดร้องแล้ว กลัวโดนตรวจภายในหรอจ๊ะเบเบ๊” แทคยอนทำหน้าทะเล่นใส่
“บ้า!”
“บ้าเหรอ! เดี๋ยวหมอบ้าจะตรวจภายในให้นะครับ” แทคยอนลุกขึ้นคร่อมอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว พร้อมกับทำหน้าตาอ้อล้อใส่
“ไม่เอาแทค ไม่เอา!” ร่างบางใช้มือยันร่างสูงที่กำลังจะซุกไซร้ซอกคอเขาอยู่
“ทำไมล่ะ” ร่างบางนิ่งแปปหนึ่งก่อนจะพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมด้านบนแทนแถมทำสีหน้าออดอ้อน อ๊าย! น่ารักเป็นที่สุด นายมันตัวยั่วชัดๆ นิคคุณ!
ร่างบางค่อยๆ ขยับหน้าตนไปใกล้ๆ ร่างสูงจนจมูกชนกัน ก่อนจะเอ่ยบอกรักแล้วก็คำหวานให้อีกฝ่ายได้เขินหน้าแดง บอกรักกันด้วยภาษากายพร้อมๆ กับมอบไออุ่นที่มีให้กันและกัน
ตอนนี้ดูเหมือนรอบๆ ตัวของมินจุนมันมีแต่รังสีความหดหู่ตลบอบอวนไปหมด แม้แต่ชางมินลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับรับรู้ความรู้สึกนั้นได้
ชางมินคอยรอบมองผู้เป็นนายจากทางกระจกมองหลังตลอดเวลา เขาไม่ชอบเลยที่เจ้านายตนเป็นแบบนี้ ไม่ชอบที่เจ้านายไม่มีความสุข ไม่ชอบที่เจ้านายของตนเครียด ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยชอบท่าทีติ๊งต๊องบ้าๆ บอๆ (หรือพูดง่ายๆ ว่าโง่ไปวันๆ) สักเท่าไรแต่การเห็นเจ้านายของตนได้หัวเราะร่าเริงไปกับเด็กหนุ่มคนนั้นยังจะดีกว่าเสียอีก ตั้งแต่เด็กคนนั้นเข้ามาในชีวิตของนายเขา ทุกๆ อย่างก็จะดูราบรื่นสดใสไปหมด แต่ดูตอนนี้สิ!
ตอนนี้รถได้มาจอดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลที่คุ้นเคย นั่นก็คือโรงพยาบาลของเพื่อนสนิท โรงพยาบาลที่เขาจะฝากชีวิตของเขาไว้ที่โรงพยาบาลไอ้เพื่อนแทคนี่ล่ะ มินจุนไม่อาจเสี่ยงให้เฟย ผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ไปอยู่ในโรงพยาบาลที่ไร้คุณภาพได้
“จะบอกคุณอูยองเมื่อไรล่ะครับนาย” ชางมินเอ่ยผ่านกระจกมองหลัง
“หึ!” มินจุนยิ้มบางให้ตัวเอง “ตอนนี้เธอตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว นายคิดว่าไงชางมิน” ผู้เป็นนายถามขึ้นมา
“คุณเฟย รักคุณมาตลอดนี่ครับ” ชางมินตอบเรียบ ใช่เขารู้ว่าเฟยคิดอย่างไรกับเขามาตลอด เขาเองก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว คนที่เขารักคนเดียวตอนนี้ก็คือ อูยอง อูยองคนเดียว!
“รออยู่แถวๆ นี้ล่ะ”
“ครับนาย” มินจุนเดินลงจากรถพร้อมสั่งชางมินให้จอดรถรอแถวๆ นี้
“อ๊ะ! คุณมินจุนนิ!” ร่างบางของใครบางคนที่กำลังเดินเข้าไปยังตัวตึกของโรงพยาบาล ได้สังเกตเห็นมินจุนเดินไปที่ตึกกุมารเวช “คุณมินจุนมาทำอะไรที่ตึกกุมารเวชน่ะ?!” ร่างบางเดินคิดไปเรื่อยจนมาหยุดอยู่ที่ลิฟต์
“อ่าวคุณ! เอ่อมีประชุมนะไปรอที่ห้องก่อนนะ” เมื่อประตูลิฟต์เปิดก็เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงสง่าหน้าตาคม สันกรามชัดเด่นริมฝีปากบาง สวมเสื้อกราวขาวสะอาด ช่างดูดีอะไรเช่นนี้นะ พร้อมด้วยพวกแพทย์ด้วยกันยืนกันเต็มเลิฟต์ไปหมด
“อ๊ะ! อ่อๆ ได้สิ ไม่ต้องรีบหรอกคุณจะรอ” ร่างบางหลุดจากภวังค์ก่อนจะตอบยิ้มๆ แล้วเดินสวนเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะโบกมือให้อีกคนที่ยืนอยู่ข้างนอกลิฟต์พร้อมคณะแพทย์อีกสองสามคน
“เขามาทำอะไรนะ?!”
“มึงจะเอายังไง! ตอบมาเร็วว!!!” ร่างเล็กกระชับคือเสื้อของอีกฝ่ายซึ่งเป็นลูกค้าเฮงซวยสุดในรอบปีที่เขาเคยเจอมา กล้าดียังไงมาชักดาบแล้วยังจะแต๊ะอั๋งจับก้นเขาอีก สิ้นคิดที่สุด!
“เอานายไง!” ดูมันตอบ! อูยองจ้องเขม็งใส่อีกฝ่ายทันทีแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่เพียงเท่านั้นทั้งสองฝ่าย พนักงานต่างพากันเข้ามาห้ามแถมลูกค้าบางรายก็จ่ายเงินแล้วลุกหนีไป ใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าของร้านน่ะเด็กใคร!
“แน่ใจ!?” ดูเหมือนร่างเล็กจะเล่นเกมอะไรบางอย่าง
“แล้วสนป่ะล่ะ!!” ลูกค้าจอมหื่นตอบอย่างยียวน อูยองยิ้มรับกับคำตอบนั้น มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนเจ้าเลห์ที่สุด อูยองส่งรอยยิ้มและสายตาแพรวพราวว่าตนนั้นจะเล่นด้วย
“เดินไปรอที่หลังร้านฉันจะเคลียร์ลูกค้าให้เสร็จก่อน” อูยองกระซิบเบาๆ ที่หูของอีกฝ่าย ก่อนจะสั่งให้พนักงานที่ร้านคนหนึ่งเดินพาไอ้ลูกค้าจอมหื่นไปที่รอเขาที่หลังร้าน
ขณะที่อูยองกล่าวขอโทษขอโดยลูกค้าคนอื่นๆ ที่นั่งหน้าสลอนคอยชมเหตุการณ์ในร้านที่แสนวุ่นวายอยู่ ก็มีเสียงโครมคราม ปนเสียงโอดโอย เล็ดลอดออกมาจากหลังร้านเป็นระยะ
“เหอะ! รู้จักฉันน้อยไปไอ้หมาข้างถนน!” อูยองยิ้มแป้นราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เขาเพิ่งจะชอบลูกน้องของมินจุนก็วันนี้แหละ มีประโยชน์จริงๆ เมื่อก่อนมินจุนจะชอบส่งลูกน้องมาคอยยืนเฝ้าหน้าร้านบ่อยๆ จนทำให้ลูกค้าไม่เข้ามา ก็ลูกค้าที่ไหนจะเข้ามาในร้านล่ะมีแต่พวกมาเฟียยืนอยู่ พี่คุณกับอูยองก็เลยออกความเห็นละครึ่งทาง ให้มาเฝ้าได้แต่แค่รอหลังร้านก็พอ มีเรื่องวุ่นวายอะไรค่อยออกมาเคลียร์
“เป็นไงชอบไหม!” อูยองเดินมากระแนะกระแหนอีกคนที่ตอนนี้หน้าไม่เหลือชิ้นดีเลย คงจะโดนซ้อมมาหนักจริงๆ
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวเล็ก!” ร่างสูงโอดโอยแล้วก็ทิ้งบอมไว้ให้ร่างเล็กได้ฉงนเล่นก่อนจะเดินกระเผกๆ ออกไปข้างนอกร้าน
“ใครน่ะ!?” จากสะใจก็กลายมาเป็นฉงนแทน ก็ไอ้ฉายาตัวเล็กนั่นน่ะ มีคนรู้ไม่กี่คนเองนอกสะจากว่า จะเป็น ‘คนรู้จัก’
“ขอบคุณมากสำหรับวันนี้นะค่ะพี่”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ยินดี” มินจุนค่อยๆ พยุงตัวร่างของหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อตอนนี้ว่าเธออุ้มท้องที่เป็นลูกของเขาอยู่ ทำไมเขาถึงมั่นใจน่ะเหรอว่านั่นเป็นลูกเขา ก็เมื่อสามเดือนสี่เดือนก่อนเขาดันไปมีความสัมพันธ์กับเจ้าหล่อนเข้า ด้วยความเมานะสิ! แต่เธอเองก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพราะต่างรู้จักกันมาก่อน เฟยเป็นลูกของเพื่อนพ่อของเขา ทำให้ทั้งสองคนรู้จักกันมาและแอบชอบกันในอดีต เขารู้ดีว่าเฟยไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น ดังนั้นเขาจะต้องรับผิดชอบเธอด้วยใจ ถึงแม้ว่าใจของเขาตอนนี้จะไม่พร้อมก็ตาม
“พักที่นี่ถาวรเลยล่ะกัน พี่ให้คนเตรียมไว้ให้แล้ว” ร่างสูงพูดเรียบๆ แต่น้ำเสียงนั้นกลับอ่อนโยนจริงๆ
“ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับโดยมีชางมินพยุงตัวเธอขึ้นไปห้องนอนชั้นสองของบ้านอีกที
“นั่นใครน่ะ!?” เสียงแหลมๆ นั่นทำให้มินจุนที่เงียบๆ อยู่ถึงกลับหันไปหาต้นเสียงแทบไม่ทัน เสียงห้วนๆ นั่นจะเป็นเสียงใครได้ล่ะ นอกสะจากเสียงของอูยอง
อูยองมีสีหน้าหงุดหงุดปนฉงนสุดๆ ตั้งแต่ที่ร้านกาแฟยันบ้านของมินจุน ทั้งเรื่องเงินเกินงบที่ร้าน เรื่องไอ้ลูกค้าหื่นๆ ไหนจะเรื่องมีแฟนติ๊งต๊อง ไหนจะเรื่องที่มินจุนมีเรื่องหนักใจแล้วไม่ยอมบอกเขา แล้วนี่อะไรอีก ผู้หญิงนั่นเป็นใครกัน!!!!!!
“มาคุยกับพี่ที่ห้องทำงานหน่อยสิ” นานแค่ไหนแล้วที่มินจุนไม่ได้แทนตัวเองว่าพี่กับร่างเล็ก ตอนแรกก็ทำเอาร่างเล็กงงอยู่เหมือนกันที่ได้ยิน มินจุนจับมือของอูยองอย่างอ่อนโยนให้เดินตามเขามาที่ห้องทำงานเพื่อที่จะคุย คุยเรื่องที่ควรจะคุยสะให้จบ แม้เขาและอูยองจะเสียใจแค่ไหนก็ตาม
“ว่าไง มีไรเหรอ!”อูยองปล่อยมือออกจากร่างสูงแล้วทำท่าบิดขี้เกียจไปมา เหนื่อยจริงๆ วันนี้
“อูยอง” ร่างสูงเห็นท่าทีของอีกคน เขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะเริ่มต่อยังไงดี
“หืม?!”
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ” ร่างสูงมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา มองดวงตาเล็กๆ นั่นมันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด ผิด จริงๆ
“อะไรอ่ะ!? งง?!”
“พี่ขอโทษ ที่พี่ทำให้อูยองเสียใจ พี่รักษาสัญญาไม่ได้” ร่างสูงจับมือร่างเล็กให้มากุมที่หน้าอกเขา พร้อมๆ กับพูดคำขอโทษไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“…”
“พี่กำลังจะแต่งงาน กับผู้หญิง….ผู้หญิงคนเมื่อกี้”
“…”
“เขาชื่อเฟย ตอนนี้เฟยกำลังตั้งท้องลูกพี่อยู่ อูยอง” มินจุนพูดอย่างอายปากเป็นที่สุด เขาไม่เคยรู้สึกกระดากปากมาเท่านี้มาก่อนในชีวิต น่าสมเพชสิ้นดีมินจุน!
“อ๊า! นี่อย่ามาตลกน่าไอ้คุณติ๊งต๊อง มันไม่ตลกน่ะ อ๊า!” อูยองจากหน้าเจื่อนๆ ก็ยิ้มขึ้นมาแล้วก็สะบัดมือร่างสูงออก ใช่ นี่คนตรงหน้าเขากำลังแกล้งเขาอยู่ใช่ไหม มันไม่ใช่ความจริงใช่ไหม ดวงตามคู่นั้นของร่างเล็กมันมีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่ตลอด ตอนนี้มันจะไหลแล้วนะ มินจุนไอ้คนบ้า!
“อูยอง ฟังพี่น่ะ พี่จะแต่งงานกับเฟยอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า พี่ขอโทษ” มินจุนคว้ามือเล็กๆ นั่นอีกครั้ง ตอนนี้สีหน้าและอารมณ์ของร่างสูงเพิ่มความจริงจังขึ้น ใช่เพราะมันคือความจริงยังไงล่ะ
“…”
“พี่ไม่อาจทิ้งภาระนั่นให้ผู้หญิงคนนั้นแบกไว้คนเดียวหรอกนะ พี่จะต้องรับผิดชอบ” มินจุนพูดทั้งน้ำตา น้ำตานี้ไม่เคยไหลออกมาอีกเลยหลังจากเรื่องร้ายๆ ที่ทั้งสองเผชิญมาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขากลับทำให้มันไหลออกมาอีกครั้ง เพราะอะไรนะเหรอ เพราะรักไงล่ะ หวงคนตรงหน้านี้เหลือเกิน เขาไม่อยากจากคนนี้จริงๆ!
อูยองสะบัดของร่างสูงอย่างแรง ก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่ายอย่าเรียบเฉย
“ก็ดีแล้วนี่” เมื่อร่างเล็กพูดจบประโยคก็เดินออกจากห้องทำงานทันที เขาเดินออกมาอย่างเงียบๆ โดยมีเสียงตะโดนของอีกคนอยู่ด้านหลัง
ตอนนี้เขากลัว กลัว กลัวไปไหม กลัวว่าจะไม่มีใครมามาดูแล กลัวจะไม่มีใครมารักเขาอีก กลัวว่าอีกคนจะหายไป จางอูยอง นายกลัวอยู่ใช่ไหม!
ร่างเล็กเดินออกมายังห้องโถงแล้วก็เอาแต่กำหมัดแน่นทุบที่อกตัวเอง มันอะไรกัน! นายกลัวอะไรที่ไหนเล่า จางอูยอง นายเก่งจะตาย นี่ก็แค่ฝันไป อย่าคิดมากสิ!
“อูยอง!” ร่างสูงวิ่งมาสวมกอดร่างเล็กจากทางด้านหลัง
“ปล่อย!” ร่างสูงไม่ปล่อยแต่เพิ่มความกระชับของกอดเข้าไปอีก เขาไม่อายใครหน้าไหนทั้งนั้น แม้จะมีลูกน้องสองสามคนยืนอยู่ในเหตุการณ์ก็ตาม
“ปล่อย!”
“อูยอง พี่ขอโทษ! พี่รัก พี่รักอูยองคนเดียวจริงๆ นะ” ร่างสูงพูดทั้งน้ำตาใบหน้าของเขากำลังซบที่ไหล่ของร่างเล็กที่ตอนนี้ตัวสั่นเท่าไปหมด อูยอง นายก็ร้องไห้อยู่ใช่ไหม พี่ขอโทษ
“พี่น่ะ! ทำถูกแล้ว ผมมันไม่ได้คู่ควรกับพี่ตั้งแต่แรก คนอื่นก็รู้กันทั่ว มีแต่พี่เท่านั้นแหละที่ยังจะหลงผมหัวปักหัวปำ”
“…”
“อย่าลืมเชิญผม ฮึก! มางานด้วยล่ะ! ฮึก!” อูยองแกะมือของอีกฝ่ายออกจากตัวเขา ก่อนจะเดินหนีไป
“อูยอง!” ตัวของร่างสูงทรุดลงที่กลางห้องโถง ทุกอย่างตอนนี้มันประดังเข้ามาในหัวเต็มไปหมด ฮึก! พี่ขอโทษ อูยอง พี่ขอโทษ
“เหอะ! ที่แท้ก็คบกันนี่เอง!”
“อ๊ค แทคยอน! อ๊ค แทคยอนนนนนนนนนน!!”
ซ่า! ซ่า! ซ่า!
“แทคยอนนนนน คุณอยู่ไหนนนนน!!”
“อ๊ค แทคยอนนนนนน!!!”
เสียงน้ำทะเลซัดเข้าชายฝั่งที่ดูเหมือนว่าจะกลืนกินเสียงของร่างบางไปจนหมด เมื่อกี้เขาเล่นน้ำกับอีกคนอยู่ดีๆ อีกคนก็หายไปสะดื้อๆ นายแกล้งฉันอยู่ใช่ไหม อ๊คแทคยอน
“ออกมานะ! อ๊ค แทคยอน!”
ซ่า! ซ่า! ซ่า!
ห่างไปไม่ไกลจากนิคคุณมากนัก เขาสังเกตเห็นร่าง ร่างของมนุษย์ที่มันดูคุ้นเคยลอยคออยู่กลางทะเล ไม่! อ๊คแทคยอนนน ไม่!
ร่างบางรีบวิ่ง ปนว่ายน้ำไปที่กลางทะเลทันที แม้เขาจะเหนื่อยกับการดำผุดดำว่ายมานาน แต่เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ ฮึก! ไม่จริง!
อ่าวยังไงๆ!! เงิบไปตามๆ กัน มันคืออะไรงงไปหมดล่ะสิ ด้งนายเข้มแข็งไปป่ะ !
แล้ว อพท. แกไปจมน้ำตายตอนไหน อ่อมันไม่ดราม่าอย่างที่คิดหรอกค่ะ ! ชื่อเรื่องมันก็บอกอยู่แล้วใช้ม๊า! ฮ่าๆ
สำหรับ NC! ตอนนี้ยังไม่มีมานะจ๊ะ อ๊ะๆๆๆ!!! แต่มีแน่นอน!!!!
อย่าลืมติดตาม และคอมเมต์ ติ ชม ให้กำลังใจ ไรเตอร์คนนี้ด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น