คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : [Moment] น้องชายของสุมิเระ
น้องชายของสุมิเระ
1 สิงหาคม 2014
22.15 น.
ห้องรับแขก
เนื่อง จากวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของ คาโต้ มิตสึโอะ น้องชายของสุมิเระ ดังนั้น การพูดคุยในค่ำคืนนี้ โทโมมิจึงให้สุมิเระพูดถึงน้องชายของเธอตลอดสองชั่วโมงเต็ม!
“พอดีว่าสตาฟซังสืบมาได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของน้องชายของซูจัง ฉันแอบไปดูรูปของน้องเขามาด้วย บอกตรงๆเลยนะ หล่อมาก” โทโมมิทำหน้าเขิน “ผิวเข้มด้วย ที่สำคัญนะ แก้มกลมไม่แพ้พี่สาวด้วย! เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญซูจังเลยจ้า~”
“เดี๋ยวนะ” อายะยกมือ “ทำไมสีผิวของพี่น้องคู่นี้ต่างกันมากขนาดนี้ล่ะ คนพี่ข๊าวขาว คนน้องก็ดำดีสีไม่ตก ฮ่าๆๆๆ”
“น้อง ของฉันผิวเข้มอย่างที่โทโมะซังบอกไว้จริงๆนั่นแหละ เข้าเรื่องกันดีกว่า น้องชายของฉันชื่อคาโต้ มิตสึโอะนะคะ เกิดวันที่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 1998 อายุก็ครบสิบหกปีเต็ม กรุ๊ปเลือดเอเช่นเดียวกับฉัน ส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดเซนติเมตร น้ำหนักหกสิบสามกิโลกรัม มีจุดเด่นคือผิวเข้มและลักยิ้มกระชากใจสาว...”
สุมิเระพูดยังไม่ทันจบ อายะก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ลักยิ้ม!” อายะทำตาโต “ท่าทางนายมิตสึโอะจะหล่อน่าดูเลยนะเนี่ย ขอดูรูปหน่อยได้ไหม”
อายะนี่มันอายะจริงๆเลยนะ...
“เดี๋ยวเปิดรูปหมอนี่ให้นะอายะซัง ให้ฉันอธิบายเรื่องราวของมันให้จบก่อน” สุมิเระพูดต่อ “มิ ตสึโอะน่ะ สนใจในเรื่องดนตรีอย่างมาก โดยเฉพาะกีต้าร์ ทำให้ครูสอนดนตรีสนใจเขามาก มิตสึโอะจึงกลายเป็นนักดนตรีของโรงเรียนไปในทันที และเขาเองก็เป็นมือกีต้าร์ของวง Love Rhythm อีกด้วย”
“Love Rhythm…” ซากุระทำท่าครุ่นคิด “พอเวลาที่ได้ยินชื่อนี้แล้วทำไมนึกถึงซิทคอมที่พี่ติ๊ก เจษฏาภรณ์เล่นด้วยก็ไม่รู้...”
“ใช่รักริทึ่มป่ะ!? ฉันเคยดูนะเรื่องนี้ แต่ดูย้อนหลังผ่านยูทูปน่ะ ฮ่าๆๆๆ” ยูมิพูด
“เรื่องนั้นแหละยูมิซัง เรื่องนี้สมัยฉันอยู่ ป.3 ฮ่าๆๆ” ซากุระคุยกับยูมิเสร็จก่อนที่จะหันไปมองหน้าสุมิเระ “เชิญสุมิเระซังพูดต่อเลยค่ะ”
“Love Rhythm ก็เป็นวงดนตรีของโรงเรียนไม่ใช่เหรอ หรือยังไง?” นานะสงสัย
“คือวงดนตรีของโรงเรียนที่ฉันหมายถึงเนี่ย คือวงโยธวาทิต มันเป่าแซกโซโฟน ส่วนวง Love Rhythm น่ะ เป็นวงดนตรีที่มันและเพื่อนอีกสามคนตั้งขึ้นมาเอง ก็เป็นหนึ่งในวงดนตรีของโรงเรียนด้วย อ้อ! มันอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันด้วย”
“สนใจเรื่องเพลงทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ” โทโมมิยิ้ม
“คุณพ่อของฉันก็เคยเป็นนักร้องอินดี้มาก่อนค่ะ” สุมิเระพูด
“ว้าวววว ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นทั้งซูจังทั้งมิตคุงเลยนะเนี่ย อ่ะ เชิญซูจังพูดต่อเลย” โทโมมิทำหน้าภาคภูมิใจก่อนที่จะให้สุมิเระพูดต่อ
“และ นี่คือโฉมหน้าของมิตสึโอะค่ะ มิตจี้เปิดรูปนั้นให้หน่อย รูปที่มันใส่เสื้อแขนสั้นสีขาวแล้วล้วงกระป๋ากางเกงยีนส์ แล้วก็โชว์ลักยิ้มสวยๆน่ะ” สุมิเระให้มิจิโกะที่นั่งใกล้โน้ตบุ๊คมากที่สุดเปิดรูปของมิตสึโอะผ่านจอโปรเจกเตอร์ให้ทุกคนดู
“โอเคค่ะสุมิเระซัง” มิจิโกะทำมือโอเคให้สุมิเระ
“หล่ออ่ะ!!!” ทุกคนถึงกับตาแพรวพราวใส่รูปของมิตสึโอะบนจอโปรเจกเตอร์
“กริ๊ดดดดดดดดดดด!!!” อายะกริ๊ด “มีน้องชายหล่อขนาดนี้ทำไมไม่บอกกันก่อน!!!”
“เอ่อ ใจเย็นๆนะอายะ” ยูกิเอะพูดกับอายะด้วยน้ำเสียงอย่างเกรงใจ
“หน้าตาแอบคล้ายเธอเหมือนกันนะเนี่ยซูจัง” นานะพูด
จากนั้นมิจิโกะก็เปิดรูปของมิตสึโอะทุกอิริยาบทให้ทุกคนดู จนกระทั่งถึงรูปนี้...
“ทุกคนอยากดูรูปถ่ายนักเรียนของมิตสึโอะกันไหม” สุมิเระถาม
“อยากกกกก” ทุกคนตอบ
“จัดไป!”
จากนั้นรูปในโปรเจกเตอร์ก็ปรากฏรูปถ่ายนักเรียนของมิตสึโอะที่ยิ้มแป้นพร้อมโชว์ลักยิ้มสวยๆและชื่อจริงของเขาขึ้นมา
ทันใดนั้นเอง ซากุระก็ยกมือขวาของเธอจนสุดแขนทันที
“แหม่ ถ้าไม่มีชื่อนี่นึกว่า วรเวช ดานุวงศ์ นะคะเนี่ย เหมือนมาก...”
พอซากุระพูดจบ ทุกคนก็มองเธอเป็นตาเดียวกันทันที
“ใครอ่ะ” ทุกคนสงสัย
“คะ?” ซากุระทำหน้าสงสัยเป็นการตอบกลับทุกคน
“ก็บุคคลที่เธอพูดถึงเมื่อกี้ไง ใครหน้าเหมือนมิตคุงนะ?” โทโมมิถามซากุระ
“อ๋อ บุคคลที่ฉันกล่าวไปเมื่อสักครู่นี้ เขาเป็นนักร้อง นักแสดง และผู้กำกับชื่อดังของเมืองไทยค่ะ มีชื่อเล่นว่าแดน นอกจากนั้น เขายังเคยเป็นสมาชิกบอยแบนด์ชื่อดังแห่งวง D2B ที่โด่งดังเมื่อสิบสามปีก่อนอีกด้วยนะ มิตสึโอะซังน่ะเหมือนพี่แดนจริงๆนะ ผิวเข้มกับลักยิ้มแบบนี้ใช่เลย!” ซากุระอธิบายให้ทุกคนฟัง
“งั้นเธอก็เปิดรูปพี่แดนให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันจะได้รู้ว่าหน้าของเขาเป็นอย่างไร แล้วเหมือนมิตสึโอะมากน้อยแค่ไหน” สุมิเระเค้นคำตอบจากซากุระ
“แปบนึงนะสุมิเระซัง” ซากุระทำมือโอเคใส่สุมิเระพร้อมหารูปพี่แดนในไอโฟนของเธอ “นี่ค่ะ เหมือนมิตสึโอะซังมากไหมล่ะคะ ฮ่าๆๆ”
“อืม...” สุมิเระทำท่าครุ่นคิด “มิตสึโอะก็เหมือนพี่แดนอยู่นะ เหมือนที่สีผิวกับลักยิ้ม แต่อย่างอื่นไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่”
“มิ้นท์จัง” อายะยกมือขวาให้ซากุระ “ฉันขอค้าน พี่สาวหน้าเหมือนพี่โชอย่างกับฝาแฝดซะขนาดนี้ มิตคุงก็ต้องเหมือนพี่โชสิ”
“แหม่ อายะซัง ฉันบอกว่ามิตสึโอะซังเหมือนพี่แดนจริงๆนะ ฉันดูที่โดยรวม!” ซากุระเริ่มโมโหอายะแล้ว
“เอ๊ะ ไอ้เด็กบ๊องนี่ ฉันก็บอกแล้วไงว่ามิตคุงน่ะเหมือนพี่โช!” อายะชี้หน้าซากุระ
“เหมือนพี่แดนมากกว่านะ!” ซากุระแย้ง
“เหมือนพี่โชมากกว่า!” อายะแย้ง
“เหมือนพี่แดน!" ซากุระลุกขึ้นยืนพร้อมโวยวายใส่อายะ
“เหมือนพี่โช!" อายะลุกขึ้นยืนพร้อมชี้หน้าและจ้องหน้าซากุระด้วยความหมั่นไส้
“เหมือนแดน วรเวช!”
“เหมือนซากุไร โช!”
“ซากุไรซังไม่มีลักยิ้มสักหน่อย ผิวไม่ได้เข้มแบบนี้ด้วย! เหมือนพี่แดนก็เหมือนพี่แดนสิ มิตสึโอะซังน่ะ!” ซากุระยังยืนยันคำตอบของเธอเหมือนเดิม
“ฉันขอยืนยันคำเดิมว่ามิตคุงน่ะเหมือนซากุไร โช!” อายะก็เช่นกัน เธอก็ยังคงยืนยันคำตอบของเธอเหมือนเดิม
“เอ่อ พี่ใหญ่กับน้องเล็กทั้งสอง ใจเย็นๆก่อนนะ” สุมิเระพยายามทำให้ซากุระกับอายะสงบศึก “ฉันว่ามิตสึโอะน่ะ เหมือนทั้งพี่โชและพี่แดนอะไรนั่นทั้งสองคนนั่นแหละ”
“สุมิเระซังอย่าเรียกพี่แดนแบบนั้นสิคะ!” ซากุระเบ้ปาก
“เอ่อ ฉันไม่ได้เข้าข้างใครนะ” ยูมิยกมือขวา “ฉัน พอรู้จักพี่แดนนะ ฉันว่านะ มิตคุงน่ะเหมือนทั้งสองคนเลยแหละ ตอนทำหน้าเฉยๆเหมือนพี่โช ตอนยิ้มเหมือนพี่แดน แต่สีผิวจะเหมือนพี่แดนมากกว่านะ ฮ่าๆ”
“แต่ฉันคิดต่างจากพวกเธออ่ะ” ยูกิเอะยกมือขวา “มิตคุงน่ะเหมือนพี่โชอยู่นะ แต่น้องเขาเหมือนน้องเล็กแห่งวง GOT7 ที่เป็นคนไทยมากกว่านะ เห็นแบบนี้ฉันก็ติ่งเกาหลีนะเฮ้ย”
“นิโนะซัง เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” สุมิเระทำหน้างงใส่ยูกิเอะ “น้องเล็กใน GOT7 จริงๆคือยูคยอมต่างหากล่ะไม่ใช่แบมแบม”
“อ้าว แบมแบมไม่ใช่น้องเล็กของวงนี้หรอกเหรอเนี่ย เห็นหน้าตาและนิสัยเด็กที่สุดในวงแล้วอ่ะ” ยูกิเอะเงิบ
“คนที่เป็นน้องเล็กไม่จำเป็นต้องหน้าละอ่อนสุดในวงค่ะนิโนะซัง ส่วนมากพวกน้องเล็กเนี่ย หน้าแก่กว่าพี่ๆในวงอีกนะ ฮ่าๆๆๆ” สุมิเระหัวเราะ
“เห็นด้วยๆ ลีดเดอร์มักจะหน้าเด็กกว่ามักเน่” ยูมิยกนิ้วโป้งให้สุมิเระ
“ตาม ความคิดส่วนตัวของฉันนะ ฉันว่ามิตคุงน่ะเหมือนแบมแบมผสมพี่โช แล้วก็เหมือนพี่แดนด้วย เหมือนแบมแบมตรงที่ปากห้อย ถุงใต้ตาเยอะ และมีแก้มเยอะเหมือนกันนี่แหละ ฮ่าๆๆๆๆ” ยูกิเอะหัวเราะ
“อืม...” สุมิเระทำท่าครุ่นคิดอีกครั้ง “ก็เหมือนแบมแบมอยู่นะมิตสึโอะน่ะ ตอนทำแก้มป่องๆนี่โคตรเหมือน เออนี่ ฉันมีรูปคู่ของฉันกับมันด้วยล่ะ อยากดูไหม”
“อยากกกก” ทุกคนตอบ
“มิตจี้เปิดรูปคู่ของฉันกับมิตสึโอะหน่อยจ้า~” สุมิเระให้มิจิโกะเปิดรูปคู่ของเธอกับมิตสึโอะผ่านจอโปรเจกเตอร์
จากนั้นรูปที่สุมิเระกับมิตสึโอะถ่ายรูปด้วยกันก็ปรากฏขึ้นบนจอโปรเจกเตอร์
ทันใดนั้นเอง ซากุระก็ยกมือขวาของเธอขึ้นมาอีกครั้ง
“นะ...นี่มัน...” ซากุระอึ้งเล็กน้อย
“อะไรอีกล่ะมิ้นท์จัง” อายะมองซากุระอย่างหมั่นไส้
“ระ...รูปนี้น่ะ เหมือนซากุไร โชกับพี่แดน วรเวชถ่ายรูปคู่กันเป๊ะๆเลย!” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงอย่างตื่นเต้นพร้อมชี้ไปที่จอโปรเจกเตอร์
“มิ้นท์เอ๊ย...” สุมิเระยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย “มิ้นท์นี่มันมิ้นท์จริงๆเลยนะ ตั้งแต่ตอนที่บอกว่าทรงผมของโอโนะเหมือนพี่วอยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“พี่วอย? ใครอีกล่ะนั่น” ฟูกะสงสัย
“แต่โอกาสที่ซากุไรซังกับพี่แดนมาถ่ายรูปคู่กันจริงๆนั้นเป็นศูนย์ค่ะ ฮ่าๆๆๆ” ซากุระหัวเราะก่อนที่จะหันไปมองฟูกะ “เมื่อกี้ฟูกะซังพูดว่าอะไรนะคะ”
“พี่วอยที่เธอเคยเอาไปเปรียบเทียบกับโอโนะ ซาโตชินั้นคือใคร” ฟูกะถาม
“อ๋อ วันนั้นฟูกะซัง ยูมิซัง นานะซัง และนิโนะซังไม่ได้ไปคุยเรื่องนี้ที่ห้องรับแขกนี่ พี่วอยที่ฟูกะซังสงสัยนั้น เขาคืออดีตศิลปินดูโอ้ชื่อดังของเมืองไทยค่ะ ปัจจุบันน่าจะทำงานด้านเบื้องหลังแล้วนะคะ เห็นได้ข่าวว่ามีธุรกิจที่ญี่ปุ่นด้วย ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า เห็นเขามาญี่ปุ่นบ่อย อื่นๆนอกจากนี้ฟูกะซังไปดูคลิปย้อนหลังในยูทูปเอาเองนะ เรื่องที่พวกฉันคุยเรื่องของ เจอาร์-วอย อยู่น่ะ”
“โอเค ขอบคุณจ้า” ฟูกะยิ้มหวานให้ซากุระ “แล้วพี่วอยเหมือนโอโนะตรงไหนเนี่ย”
“เหมือนที่ทรงผมน่ะฟูกะซัง ในมิวสิควิดีโอเพลง A.RA.SHI คือเหมือนมาก เหมือนจริงๆนะ ว่าแล้วก็ให้สุมิเระซังพูดต่อดีกว่า ฉันแย่งซีนไปเยอะแล้ว แฮะๆ” ซากุระลูบหัวของตัวเอง
ทันใดนั้นเอง อายะก็ทำตาเปล่งประกายใส่จอโปรเจกเตอร์ทันที
“พ่อหนุ่มคาโต้ ชาติที่แล้วเจ้าทำบุญด้วยอะไรมา ชาตินี้เจ้าถึงได้เกิดมาหล่อขนาดนี้ ลักยิ้มนั้นกระชากใจข้าพเจ้ามากเลย” อายะพูดด้วยน้ำเสียงแบบหนังจีนกำลังภายใน
“คิดจะจีบเด็กหนุ่มเหรอป้า?” ฟูกะมองอายะด้วยสายตาอย่างเจ้าเล่ห์
“หยาบคาย!” อายะตบหัวฟูกะเบาๆ
“ถึงจะตบเบาๆแต่มันเจ็บนะอายะซัง!” ฟูกะเบ้ปาก
“เอาล่ะๆ” สุมิเระตบมือ “เดี๋ยวฉันจะให้ทุกคนคุยกับมิตสึโอะผ่านสไกป์นะ สนมั้ย”
ทุกคนพยักหน้าเป็นคำตอบ
“เดี๋ยวไลน์ไปหามันก่อนนะ” สุมิเระนั่งลงพร้อมไลน์ไปหามิตสึโอะ
‘Sumire : มิตสึโอะ
Mitsuo : ครับ?
Sumire : เปิดสไกป์ได้ไหม ตอนนี้เลย
Mitsuo : หา? จะให้คุยกับทุกคนในตอนนี้เลยเนี่ยนะ
Sumire : เออดิ เปิดเลย ทุกคนอยากคุยกับนายแล้วเนี่ย
Mitsuo : คร้าบบบ~ พี่สาวคนสวย~
Sumire : มันใช่เวลาอวยพี่ตัวเองมั้ยยะอีตาบ้า เปิดสไกป์เดี๋ยวนี้เลย!
Mitsuo : จะเปิดเดี๋ยวนี้แหละคร้าบ~’
“รอสักครู่นะ มันกำลังเปิดสไกป์อยู่ มิตจี้เปิดสไกป์ไว้เลยนะ เดี๋ยวฉันไปพิมพ์ยูสเซอร์เนมและพาสเวิร์ดของฉันเอง” จากนั้นสุมิเระก็เดินไปที่โน้ตบุ๊คเพื่อล็อคอินสไกป์ของตัวเอง
จากนั้นภาพบนจอโปรเจกเตอร์ก็ปรากฏใบหน้าหล่อๆของมิตสึโอะขึ้นมา
“สวัสดีจ้ามิตสึโอะคุง” ทุกคนยกเว้นซากุระทักทายมิตสึโอะผ่านสไกป์
“แดนซัง สวัสดีค่า~” ซากุระโบกมือให้มิตสึโอะผ่านสไกป์
(สวัสดีครับทุกคน เอ่อ มิ้นท์จัง ผมชื่อมิตสึโอะนะ ไม่ได้ชื่อดัน*ซะหน่อย) มิตสึโอะทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงสดใส
“แฮะๆ ก็มิตสึโอะซังน่ะเหมือนพี่แดนมากๆเลยนี่นา” ซากุระยิ้ม
(เอาที่มิ้นท์จังสบายใจเลยครับ) มิตสึโอะยิ้มมุมปากให้ซากุระ
“งั้นฉันก็เรียกมิตสึโอะซังว่าแดนซังได้น่ะสิ~” ซากุระทำหน้าแมวใส่มิตสึโอะ
(ตามสบายเลยครับมิ้นท์จัง) มิตสึโอะยิ้มใส่ซากุระเพื่อเป็นการตอบกลับ
มิตสึโอะ...อย่ายิ้มแบบนั้นสิ รู้ตัวบ้างไหมว่านายน่ะ ทำสาวๆใจละลายเพราะลักยิ้มของนายไปหลายคนแล้วนะ!
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องจีบกันแล้วนะแดนมิ้นท์ นี่กะจะควบทั้งพี่ทั้งน้องเลยใช่มั้ยเนี่ยยัยมิ้นท์ แหม่ เธอนี่ก็ร้ายเหมือนกันนะ” โทโมมิพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่าโทโมะซัง” ซากุระเขิน “ฉันคิดกับสุมิเระซังและแดนซังแค่พี่น้องเท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย”
โทโมมิยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ซากุระเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ
“เอ่อ แดนคุง เอ๊ย มิตคุง ช่วยแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักกันหน่อยจ้า~”
(อ่า...ก็ สวัสดีอย่างเป็นทางการนะครับทุกคน ผมชื่อคาโต้ มิตสึโอะ ชื่อเล่นจริงๆคือมิตคุง แต่จะเรียกผมว่าดันตามมิ้นท์จังก็ได้ไม่ว่ากัน ปัจจุบันผมก็กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่หนึ่งครับผม ส่วนอนาคตน่ะเหรอ...) มิตสึโอะกลอกตามองไปบนที่เพดานก่อนที่จะพูดต่อ (ผมอยากเป็นนักดนตรีครับ!)
“อืม เป้าหมายในชีวิตชัดเจนดี” โทโมมิยิ้มให้มิตสึโอะ
(ขอบคุณครับโทโมะซัง แฮะๆ) มิตสึโอะลูบหัวตัวเองพร้อมยิ้มแห้งๆให้ทุกคน
“เอ่อ ฉันขอถามคำถามที่เสียมารยาทหน่อยนะ” มิจิโกะยกมือขวา “ทำไมนายดูขี้เก๊กจังเลยอ่ะ”
(ฮ่าๆๆ ผมโดนประจำเลยนะไอ้เรื่องที่ชอบทำตัวขี้เก๊กเนี่ย จริงๆหน้าของผมก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ แต่จริงๆแล้วผมน่ะเป็นคนร่าเริงสดใสมากๆเลยนะ ไม่ได้เป็นคนขี้เก๊กอย่างที่หลายๆคนเข้าใจเลยนะครับ เออนี่ ผมจะบอกอะไรให้นะ พี่สุมิเระเองก็โดนหาว่าขี้เก๊กไม่แพ้ผมเหมือนกัน ตั้งแต่ตอนที่ตัดผมใหม่ๆแล้วล่ะ)
ทุกคนหันไปมองสุมิเระเป็นตาเดียว
“จริงเหรอ” โทโมมิหันไปมองสุมิเระ
“แหม ได้ทีจะฉวยโอกาสที่จะแฉฉันเลยนะหล่อน” สุมิเระส่งสายตาอำมหิตใส่มิตสึโอะ “ก็ จริงอย่างที่หมอนั่นพูดนั่นแหละ ตอนที่ฉันตัดผมใหม่ๆน่ะ ฉันก็โดนหาว่าขี้เก๊กบ้าง หยิ่งบ้าง แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่อย่างที่หลายๆคนเข้าใจเลยนะ ฉันเฟรนด์ลี่จะตายไป”
“ดะ...เดี๋ยวนะ” ฟูกะยกมือขวาพร้อมมองมิตสึโอะแบบหวั่นๆ “ทำไมเธอถึงเรียกมิตคุงว่าหล่อนล่ะซูจัง อย่าบอกนะว่ามิตคุงเป็น...”
“บ้าน่าฟูกะซัง” สุมิเระแค่นหัวเราะ “ที่ฉันเรียกมิตสึโอะว่าหล่อนนั้น ฉันแค่เรียกแบบขำๆน่ะ มันเป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซนต์จริงๆนะ ทุกคนสบายใจได้”
“โล่งอกไปที~” อายะเอามือทาบอกตัวเอง “แดนคุง ถามอะไรอย่างนึงได้ไหม”
(ว่ามาเลยครับอายะซัง) มิตสึโอะยิ้ม
“นายเกิดวันเดียวกับดิจิมอนด้วยนี่” อายะพูด
(ใช่ครับ ผมชอบมากๆเลยนะดิจิมอนน่ะ ชอบทุกภาคเลย เท่ากับว่าผมเองก็อายุมากกว่าดิจิมอนหนึ่งปีเต็มๆเลย ฮ่าๆๆ)
“นอกจากนายจะเกิดวันเดียวกับดิจิมอนแล้ว นายยังเกิดวันเดียวกับทิฟฟานี่ด้วยนี่” ยูกิเอะพูดแทรกขึ้นมา
(ถูก ต้องแล้วครับนิโนะซัง คนนี้อ่ะผมชอบมากๆเลย ชอบมาตั้งแต่เดบิวท์ด้วย เพราะรอยยิ้มของทิฟฟานี่นี่แหละครับที่ทำให้ผมชอบ) มิตสึโอะยิ้มแบบเขินๆ (พอรู้ว่าผมเกิดวันเดียวกับทิฟฟานี่ ผมรู้สึกภูมิใจมากๆเลยล่ะ)
“ใช่ๆ หมอนี่เกิดวันเดียวกับทิฟฟานี่ มีเมนในโชโจจิไดคือคนนี้ด้วยนะ ส่วนฉันเมนแทยอน หลงในน้ำเสียงของเธอ ฮ่าๆๆ” สุมิเระเสริม
(เอ่อ ทุกคนครับ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เรื่องที่พี่สุมิเระตัดผมนี่แหละ อยากฟังไหม)
“แดนคุงใจเย็นๆ” อายะยืดมือทั้งสองข้างเบรกมิตสึโอะ “พวกฉันยังไม่รู้จักนายมากกว่านี้เลย อย่าเพิ่งเล่า รอก่อนนะ”
“อายะซัง” ซากุระหันไปมองอายะ “ถ้าอายะซังคิดว่ามิตสึโอะซังไม่เหมือนพี่แดนจะเรียกเจ้าตัวว่าแดนคุงทำไมคะ”
“อืม...” อายะทำท่าครุ่นคิด “ดูไปดูมามิตคุงเนี่ยก็เหมือนพี่แดนเหมือนกันนะ เอาเป็นว่าเรื่องเมื่อกี้ฉันขอโทษก็แล้วกัน”
“ใช่ม้า~ ฉันพูดอะไรก็ถูกหมดแหละ” ซากุระจับมือและยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ใส่อายะ
“มิตคุง” คาเรนยกมือขวา “นายชอบสาวๆตระกูลสี่สิบแปดไหม”
(ชอบสิครับคาเรนซัง! ผมชอบมากๆเลย จะติดตามฝั่งอากิฮาบาระกับนัมบะมากเป็นพิเศษ ฮ่าๆ)
“โอชิ**ใครเอ่ย?” คาเรนถามมิตสึโอะ
(ผมชอบมิลค์กี้มากเป็นพิเศษครับ น่ารักมากๆเลย รองลงมาก็ซายาเน่ ถ้าเป็นฝั่ง AKB ผมชอบโคจิฮารุครับ รุ่นใหม่ๆก็ชอบอันนิน ริจจัง และมี่อง) มิตสึโอะยิ้มเขินๆอีกครั้ง
“แหม โอชินายแต่ละคนนี่ เนื้อ นม ไข่ทั้งนั้นเลยนะมิตคุง” ฟูกะเหล่ตาไปมองมิตสึโอะ “ถามอะไรอีกอย่างนึงดิ นายเมนใครในอาราชิเหรอ”
“ไม่น่าถามเลยนะฟูกะ ซูจังหน้าเหมือนพี่โชอย่างกับไปโคลนนิ่งมาซะขนาดนี้ มิตคุงก็ต้องเมนพี่โชอยู่แล้วนี่เนอะ ใช่มะ?” โทโมมิพูด
(ใช่ ครับโทโมะซัง ที่ผมชอบพี่โชนั้นเป็นเพราะว่าผมชอบเสน่ห์ของเขาส่วนหนึ่ง ส่วนอีกส่วนหนึ่งก็พี่สุมิเระดันไปหน้าเหมือนพี่โชนี่แหละครับ ฮ่าๆ)
“ว่าแล้วเชียว” โทโมมิส่ายหน้าเล็กน้อย “แล้วเมื่อกี้ที่นายบอกว่ามีโอชิใน NMB48 คือมิลค์กี้ อย่าบอกนะว่า...” พูดจบเธอก็หันหน้าไปมองสุมิเระ
(ฮ่าๆๆๆ โทโมะซังคิดถูกแล้วครับ) มิตสึโอะพูดอย่างรู้ทัน (ตอนที่พี่สุมิเระไว้ผมยาวน่ะ เหมือนมิลค์กี้มากๆเลยนะ แต่ก็เหมือนพี่โชด้วย)
“เออใช่! ตอนที่ฉันเห็นสุมิเระซังมาออดิชั่น SL2 เนี่ย เหมือนมิลค์กี้มากๆเลยล่ะ” ซากุระพูดแทรกขึ้นมา
“เฮ้ย! อย่าขุดเรื่องนี้ขึ้นมาสิมิ้นท์” สุมิเระเขิน “แล้วเธอจำฉันได้ยังไง ตอนนั้นฉันโคตรสาว”
“ก็ มีชื่อ คาโต้ สุมิเระ ขึ้นไว้อยู่น่ะ ฉันก็เลยจำได้ สุมิเระซังในวันนั้นกับสุมิเระซังในวันนี้ดูเปลี่ยนไปมากเลยนะคะ ตัดผมแล้วเบ้าหน้าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย” ซากุระยิ้มให้สุมิเระ
(พี่ สุมิเระตอนไว้ผมยาวน่ะดูน่ารักก็จริง แต่จริงๆนั้นเจ้าตัวเป็นคนแก่นมากๆเลย ชอบเล่นกีฬาแมนๆ อย่างฟุตบอลอะไรทำนองนี้ล่ะครับ ฮ่าๆ)
“อืม ไม่แปลกใจเลยที่นายจะชอบมิลค์กี้กับพี่โชเนอะ เพราะว่าหน้าเหมือนพี่สาวมากๆ” โทโมมิพูด
“และสักวันนึงสุมิเระซังจะชอบพี่แดนเพราะหน้าเหมือนน้องชายด้วยค่ะ ฮ่าๆๆๆ” ซากุระเสริม
“แหม” สุมิเระเหลือบมองซากุระด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
(มิ้นท์จังครับ) มิตสึโอะเรียกซากุระ
“มีอะไรคะแดนซัง” ซากุระทำตาเปล่งประกายใส่มิตสึโอะ
(ผม อยากรู้จักคนที่เธอบอกว่าเหมือนผมอ่ะครับ อะไรเวชๆวงศ์ๆสักอย่างนี่แหละ ช่วยเขียนชื่อของเขาให้ดูหน่อยได้ไหม เดี๋ยวผมจะไปเสิร์ชชื่อเขาผ่านกูเกิ้ล)
“ได้สิคะแดนซัง! เดี๋ยวจดให้นะ” จากนั้นซากุระก็หยิบกระดาษพร้อมเขียนชื่อ ‘คนๆหนึ่ง’ ให้มิตสึโอะดู
และ ‘คนๆหนึ่ง’ ที่ว่านั่นก็คือ...
“นี่ค่ะ” ซากุระยื่นกระดาษให้มิตสึโอะดู
‘Dan Worrawech Danuwong’
(ขอบคุณมากเลยนะมิ้นท์จัง) จากนั้นมิตสึโอะก็จดชื่อของพี่แดนลงในกระดาษของตัวเอง
“มิตสึโอะซังน่ะเหมือนพี่แดนจริงๆนะ หน้านี่ใสกิ๊งเหมือนพี่แดนสมัยออกอัลบั้ม D2B Type II และสมัยแดนบีมอัลบั้มแรกเลยล่ะค่ะ นี่ฉันพูดจริงๆนะ ฮ่าๆๆ”
มิตสึโอะยิ้มให้กับซากุระเล็กน้อยด้วย
“แดนซังอย่ายิ้มแบบนี้สิ พวกฉันใจละลายหมดแล้วนะ!” ซากุระปิดหน้าตัวเองด้วยความเขินอาย
“แดนมิ้นท์อิสเรียล วู้ววววว~~” ริเอะที่นั่งเงียบมานานก็ตะโกนขึ้นมาบ้าง “ให้ซูจังอยู่กับฟูกะเถอะนะมิ้นท์” จากนั้นเธอก็พูดติดตลกใส่ซากุระด้วย
“ก่อนที่จะให้ฟูกะซังมาอยู่กับฉัน ฉันว่าริเอะซังอยู่กับร่มล่องหนที่ฉันจะเขวี้ยงไปดีไหม” สุมิเระขู่และพูดติดตลกใส่ริเอะ
“ว้ายยยยย เค้ากลัว ไม่เอาน่าซูจัง อย่าจริงจังสิ เค้าแค่พูดเล่นเอง นะๆ” ริเอะกอดขาข้างซ้ายของสุมิเระพร้อมทำน้ำเสียงอ้อนวอน
“นี่ ถ้าริซาโกะซังยังอยู่บ้านเนี่ย สุมิเระซังกับฟูกะซังคงโดนหนักไม่ใช่น้อย ริซาโกะซังกับริเอะซังเนี่ยเป็นสุดยอดนักชงคู่จิ้นประจำบ้านเลยนะ” มิจิโกะเสริม
“เธอก็ด้วยมิตจี้! อยู่แก๊งเดียวกันไม่ใช่เรอะ” สุมิเระชี้หน้ามิจิโกะ
“ก็ทั้งสองคนนั้นเฟรนด์ลี่นี่นา” มิจิโกะยิ้มแห้งให้สุมิเระ
“โธ่ ริเอะซัง บอกแล้วไงว่าฉันกับสองพี่น้องคาโต้นี่ฉันคิดเพียงแค่พี่น้องจริงๆ” ซากุระยืนยันคำตอบให้ริเอะ
“จ้า~ มิ้นท์น้อย ฉันแค่แกล้งเธอเท่านั้นเองแหละ ไม่ต้องคิดมาก มิตคุงก็ไม่ต้องคิดมากนะ” ริเอะลูบหัวซากุระแล้วก็หันหน้าไปมองมิตสึโอะ
(คร้าบบบบ ริเอะซัง) มิตสึโอะตอบรับริเอะ
“เฮ้ย พวกหล่อน” โทโมมิทำเสียงดุใส่ทุกคน “พวกแกให้เกียรติมิตคุงบ้างสิ แบบนี้น่ะ” จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนทำท่าโหนรถเมล์ขึ้นมา “แบบเนี้ย ทำเป็นรึเปล่า!?”
“ท่าโหนรถเมล์? เกี่ยวอะไรกับการให้เกียรติมิตคุงอ่ะ ฉันงงจริงๆ” นานะสงสัย
“ก็ท่าโหนรถเมล์นี่คือท่าเกรงใจไง มิ้นท์สอนมา” โทโมมิอธิบายให้นานะฟัง
“อ๋อ คือโทโมะซังจะบอกว่าหัดเกรงใจมิตคุงกันบ้าง ประมาณนี้ใช่ไหมคะ” นานะทำตาโตใส่โทโมมิ
“นั่นแหละ พวกแกหัดเกรงใจมิตคุงบ้างสิ ริเอะก็ไปเกรียนนอกเวลาเลยไป” โทโมมิก็ยังทำเสียงดุใส่ทุกคนต่อไป
“โทโมะซัง ท่าโหนรถเมล์เนี่ย มิ้นท์ก็สอนฉันมาเหมือนกัน มาจากเพลงอะไรนะมิ้นท์” สุมิเระพูด
“เพลงเกรงใจของแร็พเตอร์ค่ะ” ซากุระยิ้ม
“นั่นแหละๆ ท่าสวยดี แต่ทำบ่อยๆเดี๋ยวเอวเคล็ดเอานา...” โทโมมิพูดติดตลก
“เอวไม่เคล็ดหรอกน่าโทโมะซัง ท่านี้สามารถเต้นได้ทุกเพศทุกวัยค่ะ” ซากุระพูด
“โอเค เรื่องท่าโหนรถเมล์นี่ขอจบเพียงแค่นี้ก่อน” โทโมมินั่งลง “มีใครอยากรู้ตัวตนของมิตคุงมากกว่านี้ไหม”
“มิตคุง” ริเอะยกมือขวา “นายชอบอนิเมะเรื่องอะไร”
(หลายเรื่องเลยครับริเอะซัง ดิจิมอนนี่ผมก็ชอบนะ แต่ถ้าเป็นอนิเมะใหม่ๆ ผมชอบไททันกับ Free! ครับ)
ริเอะอึ้งไปกับคำตอบของมิตสึโอะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ
“นี่นายชอบดู Free! ด้วยเหรอ แน่ะๆๆ ดูเพื่อจุดประสงค์อะไรรึเปล่าเนี่ย” ริเอะชี้หน้ามิตสึโอะพร้อมทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่เขาด้วย
(ผมอยากมีซิกแพคล่ำๆครับ) มิตสึโอะตอบไปตามความจริง
“หูยยยยยยยย ขอให้มีซิกแพคล่ำๆสมใจนะจ๊ะมิตคุง” ริเอะส่งวิ้งค์ให้มิตสึโอะ
“ทุกคน ฉันจะบอกอะไรให้ หมอนี่มันซ่อนรูปนะ ภายนอกจะดูผอม แต่พอถอดเสื้อออกมาแล้วเนี่ย อู้หู...ยามะพีชิดซ้ายไปเลยครับพี่น้อง!!” สุมิเระเสริม
(ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่สุมิเระ ผมไม่ได้มีซิกแพคเยอะแบบยามะพีสักหน่อย แต่ผมอ่ะซ่อนรูปจริงๆนั่นแหละ)
“ซ่อนรูปทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ” ยูกิเอะยิ้ม
“ห้ะ? เมื่อกี้นิโนะซังว่าไงนะ?” นานะหันไปมองยูกิเอะ “คนอย่างซูจังเนี่ยนะซ่อนรูป นิโนะซังคิดไปเองรึเปล่า~”
“ฉัน-พูด-จริง” ยูกิเอะเน้นคำให้นานะ “ไม่ เชื่อไปดูรูปซูจังในไอจีของเธอได้เลย ตอนที่ซูจังออกกำลังกายน่ะ หุ่นดีมาก ซ่อนรูปด้วยนะ ไม่แปลกใจเลยที่มิตคุงจะมีโอชิในตระกูลสี่สิบแปดเป็นคนประเภทเนื้อ นม ไข่ ฮ่าๆๆ ขนาดฉันที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังชอบเลย"
“อ๊ะ เมื่อกี้นิโนะพูดถึงหุ่นของซูจังด้วยใช่มั้ย” โทโมมิตบมือเหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง “งั้นให้มิตคุงตัดสินเลยดีกว่า นายว่าใครใน SL5 หุ่นดีที่สุด!”
(โทโมะซังทำผมไปไม่เป็นเลยครับ) มิตสึโอะกุมขมับ (จริงๆผมว่ารุ่นนี้หุ่นดีทุกคนเลยนะ แต่คนที่หุ่นดีที่สุดในรุ่นน่ะเหรอ อืม...)
“ขอบคุณที่ชมพวกฉันหุ่นดีนะแดนคุง เขินจัง ฮ่าๆ” อายะจับหัวตัวเองด้วยความเขินอาย
“มิตคุงพูดมาเลยว่าใครหุ่นดีสุดในรุ่น” ฟูกะชูกำปั้นทั้งสองข้างขึ้นมาพร้อมจะลุ้นคำตอบจากมิตสึโอะแล้ว
(ผมไม่เข้าข้างใครทั้งนั้นนะครับ ผมว่านะ หุ่นของพี่สุมิเระสวยที่สุดครับ) มิตสึโอะยกนิ้วโป้งให้ทุกคน
“ว่าแล้วเชียว” ยูกิเอะพูดด้วยน้ำเสียงอย่างเสียดาย “แต่ยอมรับเลยว่าซูจังหุ่นดีมากจริงๆ รู้ไว้เลยนะซูจัง เธอจงภูมิใจซะนะที่เธอมีหุ่นที่ผู้หญิงหลายๆคนต้องการ ผิวก็ขาวด้วย” จากนั้นเธอก็หันไปยิ้มให้สุมิเระด้วย
“แหม นิโนะซัง ขอบคุณสำหรับคำชมนะ แต่ฉันไม่มีสูตรการกินอย่างตายตัวนะ เพียงแค่ควบคุมอาหารเท่านั้นเอง” สุมิเระเขิน “จริงๆ หุ่นของนิโนะซังก็ดีไม่แพ้ฉันเลยนะ”
“แน่ะๆๆ แดนคุง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ” อายะมองมิตสึโอะด้วยความเอ็นดู
(ถ้ามีใครพูดถึงสาวหุ่นดีเนี่ย ผู้ชายอย่างผมก็ต้องฟินอยู่แล้วสิคร้าบ~) มิตสึโอะทำหน้าฟิน (คนอื่นไม่ต้องน้อยใจไปนะ อย่างที่บอกไป ทุกคนหุ่นดีอยู่แล้วนะครับ)
“ทุกคนมีคำถามแค่นี้ใช่ไหม มิตคุงจะได้เล่าเรื่องที่ซูจังตัดผมสักที ฉันเองก็อยากฟังแล้วนะว่าทำไมซูจังถึงตัดผม” โทโมมิพูด
“ยังมีอีกคำถามนึงค่ะโทโมมิซัง” มิจิโกะยกมือขวา “นายหน้าเหมือนใครเหรอ”
“ก็มิตสึโอะซังหน้าเหมือนพี่แดน วรเวช ดานุวงศ์ไงล่ะมิจิโกะซัง” ซากุระพูดติดตลก
“ไม่ใช่ละมิ้นท์ ฉันจะถามมิตสึโอะว่าเหมือนใครระหว่างพ่อกับแม่ของเขาต่างหาก” มิจิโกะพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่ก็แอบอมยิ้มกับคำพูดติดตลกของซากุระด้วย
(ส่วนมากผมได้จากพ่อมากกว่าแม่นะครับ สีผิวกับหน้าตาก็เหมือนพ่อ ส่วนลักยิ้มนี่ได้จากแม่ครับ)
“ดีจังเลย” โทโมมิยิ้มและปรบมือให้มิตสึโอะ “ไม่มีใครสงสัยในตัวมิตคุงแล้วเนอะ”
“ค่าาาา” ทุกคนตอบโทโมมิ
(เอาเป็นว่าถ้าใครอยากรู้จักตัวตนของผมอีกก็ถามพี่สุมิเระหรือคุยกับผมผ่านทวิตเตอร์และอินสตาแกรมได้นะ แอคเคาท์มีชื่อว่า mitsuo_k ครับผม ส่วนไลน์นี่หลังไมค์ละกันนะครับ แฮะๆ)
“มิตคุงเล่ามาเลย เรื่องของซูจังน่ะ” โทโมมิเปิดโอกาสให้มิตสึโอะเล่าเรื่องของสุมิเระแล้ว
(คือเรื่องของพี่สุมิเระเป็นอย่างนี้ครับ...) มิตสึโอะเกริ่นนำก่อนที่จะเข้าสู่เรื่องที่เขาจะเล่าให้ทุกคนฟังต่อไปนี้
7 มีนาคม 2012
16.45 น.
บ้านคาโต้
‘มิตสึโอะ’
นั่นคือเสียงของ ‘สุมิเระ’ ที่กำลังเดินลงบันไดเรียกน้องชายของเธออย่าง ‘มิตสึโอะ’ อยู่ ซึ่งน้ำเสียงที่เธอพูดออกไปนั้นดูเดือดร้อนได้ชัดเจนมาก
‘มีอะไรครับพี่’ มิตสึโอะที่กำลังดูทีวีอยู่นั้นก็หันหน้าไปมองร่างบางซึ่งเป็นพี่สาวของตัวเองอย่างกังวล
‘ฉัน ทนไม่ไหวแล้วกับไอ้โรคจิตพวกนั้น โทรมาขอเล่นเซ็กส์โฟนอยู่นั่นแหละ แล้วพวกมันเอาเบอร์ของฉันมาจากไหนกันนะ ปฏิเสธกี่ครั้งก็ไม่ได้ผล มันยังตามตื๊อฉันอีก ทนไม่ไหวแล้ว!’ สุมิเระเหวี่ยงใส่มิตสึโอะอย่างเต็มที่
‘อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเอง พี่ก็อยู่เฉยๆสิ มันจะได้ไม่ตามมาราวีพี่อีก’ มิตสึโอะแนะนำวิธีที่ทำให้สุมิเระหนีจาก ‘ไอ้โรคจิต’ พรรคนั้นได้
มิตสึโอะ...วิธีแค่นั้นก็ช่วยให้สุมิเระหนีจากไอ้โรคจิตพรรคนั้นได้เพียงแค่ระยะสั้นเท่านั้นเองนะ
‘วิธีของนายก็ช่วยได้เพียงแค่ระยะสั้นเท่านั้นแหละ’ สุมิเระกอดอกพร้อมเบ้ปากใส่มิตสึโอะ
‘แล้ววิธีแบบไหนล่ะที่จะช่วยให้พี่หนีจากพวกนั้นแบบถาวรได้’ มิตสึโอะสงสัย
‘ฉันจะไปตัดผม’ สุมิเระยืนยันคำตอบอย่างเด็ดขาด
มิตสึโอะอึ้งไปกับคำพูดของสุมิเระเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ
‘ห้ะ? พี่จะไปตัดผมจริงๆเหรอ’
‘เออดิ ลูกผู้หญิงพูดแล้วไม่คืนคำนะจ๊ะ’ พูดจบสุมิเระก็เดินไปนั่งข้างๆมิตสึโอะพร้อมขยี้หัวของเขาเล่นๆ
‘ผมเคยได้ยินแต่ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำนะ พี่สาวใครก็ไม่รู้แมนจัง’ มิตสึโอะพูดติดตลก
‘วันนี้แหละที่นายจะได้เห็นพี่สาวตัวเองแบบแมนๆแล้ว’
คำพูดของสุมิเระที่พูดไปเมื่อสักครู่นี้ทำเอามิตสึโอะตกใจมาก
‘เอาจริงๆเหรอพี่!?’ มิตสึโอะทำตาโต
‘อื้ม’ สุมิเระไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มให้มิตสึโอะอย่างเดียว ‘เดี๋ยวฉันไปร้านตัดผมแล้วนะ มิตสึโอะจะเอาอะไรอีกไหม เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้’
‘ใช่สิ!’ มิตสึโอะตบมือเหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง ‘พี่ฝากซื้อซิงเกิล Wild at Heart ของอาราชิมาให้ผมหน่อยได้ไหม วันนี้เป็นวันแรกที่วางจำหน่ายซิงเกิลนี้ด้วยนะ ผมชอบดู Lucky Seven ที่มัตสึจุนเล่นมากๆเลยนะ สนุกดี’
‘พี่ซื้อให้อยู่แล้วล่ะน้องชายสุดที่รักของพี่~’ สุมิเระกอดมิตสึโอะ ‘ไม่ต้องบอกพี่ก็ซื้อมาให้อยู่แล้ว เอาเวอร์ชั่นปกติละกันนะ’
‘ครับ’ มิตสึโอะยิ้มให้สุมิเระ ‘เดินทางให้ปลอดภัยนะ’
‘จ้า~’ พูดจบสุมิเระก็เดินออกไปที่ร้านตัดผมทันที
18.40 น.
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
‘คร้าบบบบบ~’ มิตสึโอะที่กำลังนั่งดูทีวีเพลินๆอยู่นั้น พอได้ยินเสียงออดหน้าบ้านปุ๊บ เขาก็รีบออกไปเปิดประตูทันที
พอ มิตสึโอะเปิดประตูออกมา เขาก็พบเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือน ซากุไร โช วงอาราชิอย่างกับไปโคลนนิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าประตูพอดี ซึ่งทำเอามิตสึโอะอึ้งไปชั่วครู่หนึ่ง...
‘คะ...คุณ’ มิตสึโอะทำตาโตและอ้าปากกว้างใส่เธอคนนี้
‘มิตสึโอะ’ เธอเรียกมิตสึโอะในขณะที่เจ้าตัวกำลังอึ้งอยู่
‘คุณ...รู้จักผมด้วยเหรอ’ มิตสึโอะก็ยังอึ้งอยู่
‘นี่พี่เอง คาโต้ สุมิเระ พี่สาวนายอ่ะ’ สุมิเระชี้ตัวเอง
‘ห้ะ? นี่พี่สุมิเระเหรอ ไม่ต้องมาหลอกผมเลย ผมไม่เชื่อหรอก พี่สุมิเระต้องสวยหวานสิ ไม่ใช่แบบนี้’ มิตสึโอะก็ยังทำทีท่าว่าไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าเขานั้นคือพี่สาวของเขาจริงๆ
‘นี่พี่จริงๆนะ ดูหน้าดีๆสิ’ สุมิเระยังยืนยันคำตอบเหมือนเดิม
มิตสึโอะยื่นหน้าและจ้องสุมิเระอย่างจริงจัง
‘ใช่พี่สุมิเระจริงๆด้วย ทำไมพี่หน้าเหมือนพี่โชจังเลย’ มิตสึโอะถามสุมิเระ
‘หืม’ สุมิเระทำหน้างง ‘ตอนแรกก็ไม่ได้คิดหรอกนะ แต่พอนายถามขึ้นมา ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนพี่โชจริงๆด้วยแฮะ’
‘อย่างที่พี่บอกไว้เลย วันนี้จะได้เห็นพี่สุมิเระแบบแมนๆสักที แล้วก็ได้เห็นจริงๆ’ มิตสึโอะทำตาแพรวพราวใส่สุมิเระ
‘จ้าๆ เข้าบ้านกันเถอะ’ จากนั้นสุมิเระก็จูงมือมิตสึโอะเข้าบ้านไปพร้อมๆกัน
‘ถามจริงๆเหอะมิตสึโอะ นี่นายจำพี่ตัวเองไม่ได้จริงๆเหรอ’ สุมิเระขมวดคิ้ว
‘พี่นี่ก็...’ มิตสึโอะเอามือเช็ดปากของตัวเองก่อนที่จะพูดต่อ ‘ก็พี่เล่นมาปรากฏตัวในลุคใหม่แบบนี้ ตัดผมสั้นกุดแบบนี้ ใครจะไปจำได้ล่ะคร้าบบบบ’
‘จ้าๆ พี่เข้าใจ’ สุมิเระเอามือจับไหล่ข้างซ้ายของมิตสึโอะ
‘แล้วเพื่อนๆของพี่เขาจำพี่ในลุคนี้ได้ไหมเนี่ย’
‘ยังๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเซอร์ไพรส์~’ สุมิเระพูดด้วยน้ำเสียงอย่างตื่นเต้น
‘อืมหืม ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ยว่าพอพี่สุมิเระตัดผมแล้ว เบ้าหน้าก็เปลี่ยนไปด้วย พี่ได้สังเกตรึเปล่า’ มิตสึโอะถามสุมิเระ
‘พี่เพิ่งสังเกตตอนที่ตัดผมเสร็จนี่แหละ ตัดผมแล้วเบ้าหน้าเปลี่ยนไปจริงๆ ฮ่าๆ’ สุมิเระหัวเราะไปลูบหัวของตัวเองไปด้วย
‘พี่หน้าเหมือนพี่โชมากๆเลยนะรู้ไหม เหมือนมากๆด้วย อย่างกับไปโคลนนิ่งมา’ มิตสึโอะยิ้มให้สุมิเระ
‘แหม ก็ไม่ขนาดถึงกับไปโคลนนิ่งมาหรอกน่า’ สุมิเระตบไหล่มิตสึโอะเบาๆ ‘ขอบคุณที่บอกว่าฉันหน้าเหมือนพี่โชนะ แต่อันที่จริงฉันจงใจตัดทรงผมแบบเดียวกับพี่โชในมิวสิควิดีโอเพลง Wild at Heart ของอาราชินี่แหละ ฮ่าๆ’
‘ถึงว่าสิ ทำไมพี่ถึงได้หน้าเหมือนพี่โชขนาดนี้ ผมภูมิใจมากๆเลยนะที่มีพี่สาวหน้าเหมือนเมนหลักในอาราชิของผม!’ มิตสึโอะเม้มปากพร้อมชูกำปั้นข้างซ้ายให้สุมิเระ
‘จ้า~ ไอ้น้องชายจอมบ้ายอ’ สุมิเระยิงฟันดึงแก้มยุ้ยๆของมิตสึโอะทั้งสองข้างแบบเล่นๆ
ทันใดนั้นเอง คุณแม่ของสุมิเระกับมิตสึโอะก็เดินลงบันไดเพื่อกินข้าวเย็น แต่ก่อนที่จะได้กินข้าวเย็นนั้น เธอกลับมองสุมิเระแบบแปลกๆ
‘มิตสึโอะ นั่นใครน่ะลูก กอดลูกซะแน่นเชียว’
‘มามิ’ คุณแม่ของสุมิเระกับมิตสึโอะถามคนที่กำลังกอดมิตสึโอะด้วยความสงสัย
‘แม่ นี่หนูเองนะ สุมิเระไง ไม่ใช่เพื่อนของมิตสึโอะหรอก ถ้าเป็นเพื่อนกันจริงคงไม่กอดแน่นแบบนี้หรอกเนอะ เพื่อนผู้หญิงน่ะ ฮ่าๆๆ’ สุมิเระยืนยันคำตอบกับมามิอย่างติดตลก
‘สุมิเระเหรอ...’ มามิยังคงอึ้งในลุคใหม่ของลูกสาวของตัวเองอย่างสุมิเระ
‘ใช่ หนูเอง’ สุมิเระชี้ที่ตัวเอง ‘หนูก็บอกกับพ่อและแม่แล้วไงว่าวันนี้จะไปตัดผม’
‘โดนแฟนทิ้งรึไงถึงไปตัดผม’ มามิถามสุมิเระอย่างติดตลก
‘โธ่ แม่นี่ก็ ไม่ใช่ซะหน่อย แฟนเฟิงอะไรกัน หนูไม่มีแฟนซะหน่อย ช่วงนี้หนูไม่อยากมองหน้าผู้ชายคนไหนอีกแล้วนอกจากพ่อกับน้องชาย’ สุมิเระเบ้ปาก
‘อ้าว แล้วจีดราก้อนกับศิลปินค่ายจอห์นนี่ส์ล่ะครับ’ มิตสึโอะถามสุมิเระอย่างติดตลก
‘ไอ้บ้า!! นั่นคนละส่วนกันว้อย!!’ สุมิเระปาหมอนใส่มิตสึโอะ
‘อ่ะ โอเคจ้า แม่รู้แล้วว่านี่คือลูกสาวแม่จริงๆ ลักษณะนิสัยดูแก่นๆแบบนี้น่าจะมีแค่สุมิเระคนเดียว สุมิเระนี่มันสุมิเระจริงๆ’ มามิยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อย
สุมิเระถึงกับยิ้มหน้าแป้นเลยทีเดียวสำหรับคำพูดของมามิ
‘มากินข้าวกันเถอะ’ มามิชวนสุมิเระกับมิตสึโอะมากินข้าวด้วยกัน ‘วันนี้พ่ออาจจะกลับบ้านตอนค่ำๆนะ แต่เรามากินข้าวกันก่อนดีกว่าเนอะ ฮ่าๆ~’
1 สิงหาคม 2014
23.40 น.
(เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ) มิตสึโอะพูด
“อืม หืม ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย สาเหตุที่ซูจังตัดผมก็เพราะว่าหนีพวกโรคจิตจริงๆ ไอ้พวกนั้นก็นะ แค่เด็กสาวอายุสิบหกในขณะนั้นอย่างซูจัง มันก็ยังจะคิดไปมีเซ็กส์โฟนกันเนอะ เฮ้อ ปวดตับแทนซูจังเลย” โทโมมิกุมขมับ
“เออนี่ แล้วตอนที่มันจะเซ็กส์โฟนกับเธอเนี่ย เธอรับรึเปล่า” นานะทำท่าหวาดระแวงใส่สุมิเระ
“รับก็บ้าแล้วล่ะนานะเอ๊ย” สุมิเระพูดติดตลก “ไม่รับแน่นอน ขนาดในไลน์ก็ยังจะมาขอเซ็กส์โฟนกันอีก”
“หา!? ในไลน์ด้วยเหรอ” นานะสงสัยและพูดด้วยน้ำเสียงอย่างหวาดระแวง
“ก็ใช่สิ แต่ฉันบล็อคพวกมันเลยนะ น่ารำคาญมากๆเลย” สุมิเระยืนยันคำตอบ
“ฉันขอชื่นชมในความใจเด็ดของเธอเลยซูจัง ประชดไอ้พวกโรคจิตนั้นด้วยการตัดผมซะเลย ฮ่าๆๆ” อายะหัวเราะ “แล้วเรื่องราวเป็นไงต่อ หลังจากที่เธอตัดผมแล้วน่ะ”
“พวกมันก็จำฉันไม่ได้ พอมันโทรหาฉันอีก ฉันก็บอกอย่างเด็ดขาดไปเลยว่า คาโต้ สุมิเระที่สวยหวานและน่ารักคนนั้นได้ตายไปแล้ว” สุมิเระพูดด้วยน้ำเสียงอย่างจริงจัง
“เหลือแต่ คาโต้ สุมิเระที่หล่อก็ได้ สวยก็ดี มีหน้าตาเหมือน ซากุไร โช อย่างกับไปโคลนนิ่งมาสินะ” ฟูกะต่อประโยคให้สุมิเระ
“แล้วพวกมันก็ตัดขาดจากฉันไปเลย” สุมิเระยิ้มบางๆ
“เออนี่ ซูจัง” ริเอะยกมือขวา
“มีอะไรเหรอริเอะซัง” สุมิเระหันไปมองริเอะ
“อยากจะถามอะไรสักนิดหน่อยเกี่ยวกับครอบครัวของเธอน่ะ” ริเอะสงสัย
“ว่ามาเลยริเอะซัง” สุมิเระเปิดโอกาสให้ริเอะถามแล้ว
“ครอบครัวนี้มีชื่อเหมือนตัวละครในการ์ตูนของอาจารย์ฟูจิโกะ F. ฟูจิโอะทั้งนั้นเลยนี่นา ทั้งแม่ของเธอที่ชื่อมามิ ลูกสาวกับลูกชายก็ชื่อสุมิเระกับมิตสึโอะ แล้วพ่อของเธอชื่ออะไรอ่ะ”
“ชื่อทาเคชิค่ะ” สุมิเระยืนยันคำตอบ
“ว่าแล้วเชียว” ริเอะส่ายหน้าเล็กน้อย “พ่อแม่ของเธอคงชอบการ์ตูนของอาจารย์ฟูจิโกะ F. ฟูจิโอะมากๆเลยสินะ ถึงตั้งชื่อลูกเป็นชื่อตัวละครในปาร์แมนกันเลยทีเดียว”
“ดีนะที่มามิซังไม่ได้ตั้งชื่อซูจังว่ากังโกะน่ะ มิตสึโอะกับกังโกะ พี่น้องบ้านซึวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” โทโมมิหัวเราะ
“โทโมะซัง ฉันกำลังจะพูดเรื่องนี้พอดีเลย!” ยูมิพูด “ดี แล้วล่ะที่ซูจังมีชื่อว่าสุมิเระ ถ้าชื่อกังโกะนี่คือเงิบไปตามๆกันเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆ โดยส่วนตัวฉันเกลียดกังโกะอ่ะ หน้าตาก็น่าหมั่นไส้มากๆเลย ในปาร์แมนก็โอเค แต่ในโดราเอมอนนี่ทำตัวได้โคตรน่าหมั่นไส้สุดๆ”
“แล้วก็...มิตคุง!” ริเอะหันไปมองมิตสึโอะ “นายชอบดูอนิเมะด้วยใช่มั้ย”
(ครับ) มิตสึโอะตอบริเอะ
“แล้วนายชอบแต่งคอสเพลย์ด้วยรึเปล่าเนี่ย” ริเอะชี้ไปที่มิตสึโอะ
(ชอบสิครับริเอะซัง ผมเริ่มแต่งคอสเพลย์จริงๆก็เมื่อตอนประถมหกนี่แหละครับ แต่งคอสเพลย์เป็นพวกไอดอลก็เคยนะครับ)
“แล้วนายกล้าแต่งคอสเพลย์มาดูคอนเสิร์ต SL5 รึเปล่าเนี่ย” ริเอะพูดติดตลก
(ถ้ามีวีคเพลงของศิลปินค่ายจอห์นนี่ส์ผมจะแต่งคอสเพลย์ไปดูคอนเสิร์ตครับ) มิตสึโอะยืนยันคำตอบ
“แน่ใจนะ” ริเอะเหล่มองมิตสึโอะ “ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำนะ!”
(ครับผม!)
“เอาล่ะๆ” โทโมมิตบมือ “พวกเธอได้คุยกับมิตคุงอย่างสมใจแล้วใช่ไหม”
“ค่า~” ทุกคนพูด
“ทีนี้ใครจะเป็นตัวแทนขอบคุณมิตคุง” โทโมมิถาม
“ฉันเองค่ะ!” ซากุระลุกขึ้นยืน
“แหม มีจุดประสงค์อะไรรึเปล่าเนี่ยมิ้นท์” โทโมมิเหล่มองซากุระด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะโทโมะซัง ฉันก็แค่อยากขอบคุณแดนซังเท่านั้นเอง” ซากุระยืนยันคำตอบ
“อ่ะ โอเคๆ” โทโมมิทำมือโอเค
“แค่ สองชั่วโมงที่ได้คุยกับแดนซังอยู่ตรงนี้ คือสองชั่วโมงที่มีความหมาย และฉันมีเพียงหนึ่งคำ แทนล้านคำในใจ แดนซังช่วยฟังหน่อยได้ไหม คำนั้นคือคำว่า...รักแดนซังค่ะ***” พูดจบซากุระก็ทำมือรูปหัวใจใส่มิตสึโอะด้วย
(ขอบคุณนะครับมิ้นท์จัง ขอบคุณทุกคนด้วยที่อยากรู้จักในตัวผมมากขึ้น ขอบคุณจริงๆนะ) มิตสึโอะก้มหัวให้ทุกคน
ระหว่างที่ซากุระเป็นตัวแทนขอบคุณมิตสึโอะนั้น จู่ๆสุมิเระก็หายไป...
“เออนี่ ซูจังหายไปไหน” โทโมมิมองไปทั่วๆห้อง
“นั่นสิโทโมะซัง เมื่อกี้เห็นยืนอยู่เลย” มิจิโกะหันซ้ายหันขวา
“ช่างซูจังเถอะ เอาเป็นว่า...” โทโมมิพูดยังไม่ทันจบ ไฟก็ดับไปเสียก่อน
พรึ่บ!
“ไฟดับ!” ยูกิเอะพูดเสียงดัง
ทันใดนั้นเอง สุมิเระก็ปรากฏตัวด้วยเค้กก้อนใหญ่ที่มีคำอวยพรให้มิตสึโอะพร้อมเทียนสิบหกแท่ง แล้วมิจิโกะก็เดินไปเปิดไฟพอดี
“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday to...มิตสึโอะคุง ” ทุกคนช่วยกันร้องเพลง Happy Birthday ให้มิตสึโอะ
“สุข สันต์วันเกิดนะมิตสึโอะน้องรัก ปีนี้นายก็อายุสิบหกแล้วนะ เริ่มโตเป็นหนุ่มแล้ว ขอให้นายมีความสุขมากๆเลยนะ รู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายสุดๆ มาดูคอนเสิร์ตให้ได้ทุกสัปดาห์เลยนะ!” สุมิเระอวยพรวันเกิดให้มิตสึโอะ
(ขอบคุณคร้าบบบ) มิตสึโอะยิ้มจนเห็นแก้มยุ้ยๆและลักยิ้มอย่างชัดเจน
“เป่าเค้กหน่อยยยยย” สุมิเระยิ้ม
จากนั้นมิตสึโอะก็เป่าเค้กผ่านสไกป์ตามที่สุมิเระบอก
“ขอบคุณซูจังมากๆเลยนะที่แนะนำน้องชายให้รู้จัก น้องแกนี่หล่อจริงๆ” โทโมมิยกนิ้วโป้งให้สุมิเระ
สุมิเระก็ยิ้มเพื่อเป็นการตอบกลับโทโมมิด้วย
(ทุกคน ผมไปอาบน้ำก่อนนะ ขอบคุณทุกคนด้วยที่ช่วยกันร้องเพลง Happy Birthday ให้ผม สุดท้ายนี้ ช่วยเป็นกำลังใจให้พี่สุมิเระด้วยนะครับ♥) มิตสึโอะทำมือรูปหัวใจให้ทุกคนพร้อมปิดสไกป์ไป
งานโปรโมทพี่สาวตัวเองต้องมาสินะมิตสึโอะ...
“มิตคุงปิดสไกป์ไปล่ะ ทุกคน รีบไปอาบน้ำ แปรงฟัน แล้วนอนเลยนะ อนุญาตให้ซ้อมนิดๆหน่อยๆได้”
“ขอบคุณค่า~” ทุกคนตอบโทโมมิ
จากนั้นโทโมมิก็เดินออกจากบ้านไป แล้วทุกคนก็ไปอาบน้ำ แปรงฟัน แล้วเข้านอนตามที่โทโมมิสั่ง (บางคนไปซ้อมโชว์ของตัวเองหรืออาจจะนั่งคุยบริเวณริมสระว่ายน้ำ)
คืนนี้ขอให้ฝันดีนะทุกคน!
*คำว่า ‘แดน’ ถ้าอ่านเป็นสำเนียงญี่ปุ่นจะออกเสียงว่า ‘ดัน (ダン)’
**โอชิ = เมนหลัก คำนี้มักจะใช้สำหรับแฟนคลับของสาวๆ 48Family (AKB48 , SKE48 , NMB48 , HKT48) รวมไปถึงวงคู่แข่งอย่าง Nogizaka46 ด้วย
***คำพูดของซากุระในประโยคนี้ ดัดแปลงมาจากเพลง แค่หนึ่งนาที ของ D2B
Comment:
และแล้วคริสก็แต่งโมเม้นท์นี้เสร็จ!
ขอโทษที่ให้รอนานนะทุกคน
โมเม้นท์นี้มิ้นท์เกรียนใส่แดนคุง เอ๊ย มิตคุงไปเยอะเลยล่ะ 555555555
แต่ก็ถูกอย่างที่มิ้นท์พูดไว้อ่ะนะ รูปถ่ายนักเรียนของมิตคุงนี่มันพี่แดนสมัยออกอัลบั้ม D2B Type II ชัดๆ 5555555555
บอกตรงๆเลยนะ น้องชายของซูจังแซ่บมาก!
อ้อ! ที่มิตคุงบอกว่าให้ซูจังฝากซื้อซีดีซิงเกิล Wild at Heart ของอาราชินั้น สรุปว่าวันนั้นซูจังก็ซื้อมาด้วยนะ ทำเอามิตคุงดีใจมากๆเลยล่ะ ^o^
ความคิดเห็น