คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : [Moment] ไอ้ที่มันเป็นอย่างเงี้ยะ เพราะเธอคนเดียว (20%)
ไอ้ที่มันเป็นอย่างเงี้ยะ เพราะเธอคนเดียว
26 สิงหาคม 2014
15.30 น.
หน้าบ้าน
วันนี้เป็นวันที่สุมิเระได้ออกจากโรงพยาบาลพอดี โดยมีโทโมมิเป็นคนไปส่งถึงที่บ้าน และเมื่อเพลงธีม Yume no Uta ดังขึ้นมา สาวๆทั้งหกคนก็รีบเดินออกมาที่นอกบ้านทันที
“กลับมาแล้วนะทุกคนนนน” สุมิเระปรากฏตัวในชุดสีขาว แจ๊คเก็ตสีดำ กางเกงขายาวสีดำพร้อมตะโกนด้วยน้ำเสียงอันสดใส
ทั้งหกคนมองสุมิเระเป็นตาเดียวทั้งหมดเลย
“ซูจัง!!” ทุกคนทำหน้าตะลึงใส่สุมิเระ
“สุมิเระซางงงงงงง” ซากุระวิ่งไปโอบกอดเอวของสุมิเระพร้อมร้องไห้ไปด้วย
“มิ้นท์...” สุมิเระทำหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อโดนซากุระโอบกอดที่เอวของเธอ “ฉันขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วงกันขนาดนี้...”
“สุมิเระซัง รู้ไหมคะว่าตอนที่สุมิเระซังนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลน่ะ ฉันน่ะ ถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยนะ และเหงาด้วยเมื่อไม่มีคนมาเล่นกับฉันน่ะ บรรยากาศในบ้านก็ดูเงียบเหงาวังเวงไปหมด...” ซากุระพูดไปร้องไห้ไป
“ฉันขอโทษจริงๆด้วยนะมิ้นท์” สุมิเระลูบหัวซากุระอย่างอ่อนโยน
“เป็นยังไงบ้างซูจัง หายดีแล้วใช่ไหม” ฟูกะถาม
“ก็...อาการดีขึ้นมากแล้วล่ะนะ แต่ยังไม่หายสนิท” พูดจบสุมิเระก็ลูบหัวของตัวเองด้วย
“ยังไงก็ขอให้อาการปวดไมเกรนของเธอหายสนิทนะ สู้ๆ!” ฟูกะยกกำปั้นข้างขวาขึ้นมาเพื่อส่งสัญญาณว่าเป็นกำลังใจให้สุมิเระ
“ขอบคุณนะฟูกะซัง ถ้าฉันได้กำลังใจจากพวกเธอนี่คงหายดีแน่ๆเลย เอาล่ะ เข้าไปในบ้านดีกว่าเนอะ” สุมิเระยิ้มบางๆ
หลังจากนั้นทุกคนก็เดินเข้าไปในบ้าน
15.35 น.
ห้องโถง
หลังจากที่ทุกคนเดินไปรับสุมิเระแล้ว โทโมมิจึงให้ทุกคนคุยกับสุมิเระให้หายคิดถึงกันก่อน โดยที่สุมิเระนั่งฝั่งกลางที่อยู่ตรงข้ามกับทีวี (ฝั่งเดียวกับโทโมมิ) และอีกหกคนก็นั่งฝั่งซ้าย
“คาดว่าพวกเธอคงคิดถึงซูจังกันมากเลยสินะ” โทโมมิพูด
“ช่ายยยยย~~” ทุกคนยกเว้นสุมิเระตอบ
“ซูจัง รู้ไหมว่าตอนที่เธอสลบไปน่ะ ทุกคนตกใจมากเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น มิ้นท์ก็ร้องไห้ด้วย ฉันถึงกับต้องรีบไปปลอบทันที” ฟูกะทำหน้าเศร้า
“อ๋อ เรื่องนั้นฉันรู้จากเซกิซังแล้วล่ะ ฉันรู้สึกผิดจริงๆอ่ะ” สุมิเระก็ทำหน้าเศร้าไปด้วย
“เซกิ? ใช่สตาฟของ SL5 รึเปล่า ที่ผมบลอนด์น่ะ” อายะถาม
“อ้าว นี่เธอยังไม่รู้จักสตาฟของรายการอีกเหรออายะ น่าจะรู้จักกันครบแล้วนะ” โทโมมิพูด
“ฉันรู้จักแค่บางคนน่ะโทโมะซัง ส่วนคนที่ชื่อเซกินี่เพิ่งมารู้จักนี่แหละ แต่จำได้ว่าสีผมของเซกินั้นเด่นมาก” อายะตอบโทโมมิ
“เอ่อ อายะซัง หมอเจ้าของไข้ของฉันน่ะเพื่อนกับอายะซังด้วยนี่ คุณโฮชิโนะ เอริกะน่ะ” สุมิเระพูดกับอายะ
“อ๋อ เอริกะน่ะเหรอ” อายะยิ้ม “ใช่แล้ว เอริกะน่ะเป็นเพื่อนฉันเอง สามารถทำงานได้ทั้งหมอและพยาบาล แต่เธอจะทำงานด้านพยาบาลมากกว่า ฉันดีใจนะที่มีเพื่อนของฉันมาเป็นหมอเจ้าของไข้ให้กับเธอเนี่ยซูจัง จะได้ช่วยดูให้หน่อยว่าน้องสาวสุดที่รักคนนี้เป็นยังไงบ้าง แล้วตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม”
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะอายะซัง” สุมิเระยิ้ม
“อืม คราวหลังอย่าเครียดนะอีกนะ มากอดหน่อย~” อายะกางมือออก
จากนั้นสุมิเระก็เขยิบตัวเข้าไปกอดอายะ
ความคิดเห็น