คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : [Moment] แจกโจทย์เพลงในสัปดาห์ที่ 8 (20%)
แจกโจทย์เพลงในสัปดาห์ที่ 8
24 สิงหาคม 2014
20.05 น.
ห้องรับแขก
หลังจากที่สาวๆทั้งหกคนและโทโมมิได้ดูรีรันคอนเสิร์ตในสัปดาห์ที่เจ็ดพร้อมกับโฟนอินหาคาเรนไปเรียบร้อยแล้ว โทโมมิจึงให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัยก่อนที่จะแจกโจทย์เพลงในตอนสองทุ่มอีกเช่นเคย
และในวันนี้ โทโมมิก็จะสไกป์ไปหาสุมิเระที่ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอีกด้วย
แล้วโจทย์เพลงในสัปดาห์ที่แปดนี้คือโจทย์เพลงอะไรกันนะ...?
“เฮ้ พวกเธอ~ มีความสุขกันหน่อยสิ ทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ไม่เหมาะกับทุกคนเลย คอนเสิร์ตไม่สนุกเหรอ ฉันว่าพวกเธอก็ทำโชว์ออกมาได้สุดความสามารถแล้วนา...” โทโมมินั่งลงไปที่ Bean Bag รูปทรงหยดน้ำสีแดงที่เก่าพร้อมในมือถือแฟ้มสีน้ำตาลที่มีชีสท์เพลงอยู่ด้วย
“คอนเสิร์ตอ่ะสนุก แต่พวกฉันคิดถึงซูจังน่ะสิโทโมะซัง ยิ่งตอนที่ดูโชว์ของซูจังนะ ฉันเองก็แอบน้ำตาซึมด้วยล่ะ” ฟูกะตอบไปตามความจริง
“ใช่แล้วล่ะฟูกะซัง ก็ฉันคิดถึงสุมิเระซังนี่นา ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้” ซากุระทำหน้าอมทุกข์ใส่โทโมมิ และน้ำตาของเธอนั้นก็เริ่มเอ่อล้นนิดๆแล้วด้วย
“ไม่เอาน่ามิ้นท์...” โทโมมิยื่นตัวเข้าไปปาดน้ำตาของซากุระที่กำลังไหลลงมา “ทำหน้าทุกข์แบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ คิโนชิตะ ซากุระที่ทุกคนรู้จักต้องเป็นเด็กสาวที่น่ารักสดใสสิ ไม่ใช่เป็นแบบนี้”
“ขอบคุณค่ะโทโมะซัง” ซากุระกอดโทโมมิไปร้องไห้ไป
“เช็ดน้ำตานะ” โทโมมิหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ซากุระ “นิโนะ เชื่อมต่อสไกป์ไปหาซูจังได้หรือยัง” จากนั้นเธอก็หันไปมองยูกิเอะที่กำลังเชื่อมต่อสไกป์ไปหาสุมิเระด้วย
“เสร็จแล้วค่า~” ยูกิเอะทำมือโอเคให้โทโมมิ
“โอเค เดี๋ยวพวกเราคุยกับซูจังกันเลย” โทโมมิกลับมานั่งที่เดิม
จากนั้นภาพของสุมิเระที่อยู่ในชุดผู้ป่วยสีฟ้าก็ปรากฏบนจอโปรเจกเตอร์
(สวัสดีจ้า~) สุมิเระโบกมือให้ทุกคนผ่านสไกป์
“สวัสดีจ้า~” ทุกคนโบกมือทักทายสุมิเระเป็นการตอบกลับ
“สุมิเระซัง!!” ซากุระอึ้งเมื่อได้เจอสุมิเระผ่านจอโปรเจกเตอร์ “เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีใช่ไหม”
(อะ...อื้ม! ฉันสบายดี) สุมิเระตอบซากุระด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย แต่แววตาของเธอนั้นดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
“สุมิเระซัง ฉันคิดถึงพี่นะ รู้บ้างไหมว่าฉันไม่สบายใจเลย วันที่สุมิเระซังไม่อยู่ บ้านเงียบมากเลยนะ” ซากุระร้องไห้แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอย่างสะอื้น
(ฉันขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้ไม่สบายใจขนาดนี้...) สุมิเระก้มหัวให้ทุกคน (มิ้นท์ อย่างอแงแบบนี้สิ ถึงตอนนี้ฉันจะยังอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ยังไงก็มีพี่ๆอีกห้าคนมาดูแลและปลอบใจเธอนะ ไม่ร้องสิ)
“ฮึก...” ซากุระพยายามกลั้นน้ำตาโดยที่มีฟูกะเป็นคนเช็ดน้ำตาให้ด้วย
“อาการเป็นยังไงบ้างอ่ะซูจัง แล้วหมอบอกว่าเธอเป็นโรคอะไร” ยูมิถามสุมิเระด้วยน้ำเสียงปกติ
(ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะนะ ต้องนอนพักผ่อนให้เยอะๆน่ะถึงจะหาย ส่วนโรคที่ฉันเป็น เอ่อ...ถ้าบอกต่อหน้าทุกคนแบบนี้ ทุกคนจะรับกันได้ไหมเนี่ย) สุมิเระหันไปมองซากุระ
“บอกมาเถอะซูจัง ทุกคนจะได้ไม่คาใจกัน” ฟูกะพูด
(หมอบอกว่าฉันเป็นไมเกรนน่ะทุกคน) สุมิเระตอบไปตามความจริง
“ไมเกรน!” ซากุระทำตาโต “โรคนี้มันร้ายแรงพอสมควรเลยนะสุมิเระซัง...” จากนั้นน้ำตาของเธอก็ไหลอีกครั้ง
(มิ้นท์....) สุมิเระกังวล (อย่าร้องไห้สิ ฉันเห็นเธอร้องไห้แล้วรู้สึกไม่สบายใจเลยนะ)
“ก็จะไม่ให้ฉันร้องไห้ได้ยังไงล่ะสุมิเระซัง! ก็โรคนี้น่ะมันร้ายแรงนะ พอพี่บอกว่าเป็นโรคนี้ ฉันก็กังวลน่ะสิว่าสุมิเระซังจะหายจากโรคนี้ไหม ฮือออออออ” ซากุระปล่อยโฮต่อหน้าสุมิเระ
“ใจเย็นๆนะมิ้นท์” ฟูกะปลอบใจซากุระ “แล้วต้องทำยังไงบ้างอ่ะ”
(ก็...นอนให้เยอะๆ อย่าเครียด แล้วก็หลีกเลี่ยงพวกของหวานประมาณนี้)
“แล้วเธอก็ชอบกินของหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แล้วเธอจะรับได้เหรอ” ฟูกะกังวล
(หมอบอกว่าฉันน่ะกินของหวานได้ แต่ต้องกินในปริมาณที่น้อยลงเท่านั้นเอง ฟูกะซัง ช่วยปลอบโยนมิ้นท์ให้หน่อยนะ ฉันเห็นมิ้นท์ร้องไห้แล้วฉันไม่สบายใจจริงๆ)
“ถ้าอยากเห็นฉันอารมณ์ดีก็รีบกลับมาสิคะสุมิเระซัง...” ซากุระตอบสุมิเระในขณะที่เธอกำลังร้องไห้อยู่
“ยังไงก็ขอให้หายไวๆนะซูจัง ฉันจะเป็นกำลังใจให้” โทโมมิชูกำปั้นข้างขวาระดับอกพร้อมยิ้มให้สุมิเระ
(ขอบคุณมากเลยนะโทโมะซัง) สุมิเระยิ้ม
“แล้วตอนนี้สุมิเระซังอยู่กับใครคะ” ซากุระถาม
(อยู่กับ ’แดนซัง’ ของเธอไงจ๊ะ~) สุมิเระเขยิบตัวเข้ามาใกล้กล้องมากขึ้นพร้อมส่งวิ้งค์ให้ซากุระด้วย
“มิตสึโอะซังน่ะเหรอคะ” ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ตอนนี้น้ำตาของเธอเริ่มหยุดไหลลงบ้างแล้ว
(ก็ใช่น่ะสิ) สุมิเระยิ้มบางๆ (ปกติเธอชอบเรียกมันว่าแดนซังนี่นา ทำไมวันนี้กลับเรียกชื่อจริงซะล่ะ)
“ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์เรียกชื่อมิตสึโอะซังแบบนั้นน่ะค่ะ” ซากุระทำหน้าเศร้า
(ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว!) สุมิเระกอดอกพร้อมเบ้ปากใส่ซากุระ (บอกกี่ครั้งแล้วอย่าทำหน้าแบบนี้! แหมๆ เดี๋ยวนี้มีการเรียกชื่อตามอารมณ์ด้วยเหรอเนี่ย ไม่ธรรมดานะเด็กน้อย~) จากนั้นเธอก็ผิวปากเล็กน้อยด้วย
“อ๊ะๆอ้าว~ มีบุรุษพยาบาลส่วนตัวอย่างแดนคุงมาดูแลด้วยเหรอเนี่ย ไม่ธรรมดานะหล่อน” อายะพูดแทรกขึ้นมา
(อายะซังก็เว่อร์ไป) สุมิเระอมยิ้มเล็กน้อย (ปกติแล้ว วันไหนที่พี่ล้มป่วยขึ้นมา น้องต้องดูแลพี่สิ นี่แหละคือจรรยาบรรณของความเป็นพี่เป็นน้องกัน)
“เริ่ดค่ะ~” โทโมมิยกนิ้วโป้งข้างขวาให้สุมิเระ
(หูย...โทโมะซัง ไม่ขนาดนั้นหรอก) สุมิเระส่ายหัวพร้อมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองมิตสึโอะ (แดน เอ๊ย! มิตสึโอะ~~ โผล่หน้าให้สาวๆดูหน่อยซิ)
(คร้าบ~) มิตสึโอะขานรับสุมิเระก่อนที่จะหันไปมองกล้องในโน้ตบุ๊ค (สวัสดีนะครับทุกคน คิดถึงผมบ้างรึเปล่า~?) จากนั้นเขาก็โบกมือทักทายทุกคนผ่านสไกป์ด้วย
“คิดถึงทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละมิตสึโอะซัง แต่คิดถึงคนพี่มากกว่า” พอซากุระพูดจบ เธอก็กระตุกยิ้มด้วย
“คิดถึงสิจ๊ะแดนคุง~” อายะทำมือรูปหัวใจให้สองพี่น้องคาโต้ดูด้วย
(ไม่ค่อยเลยนะมิ้นท์จัง ฮ่าๆ) มิตสึโอะก้มหน้ายิ้มและส่ายหัวไปด้วย
“แล้วแดนคุงมารับหน้าที่เป็น ‘บุรุษพยาบาลจำเป็น’ ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย” อายะทำหน้าแมวใส่มิตสึโอะ
(มาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับอายะซัง เจอคาเรนซังกับอาโออิซังด้วย แล้วพวกเราสามคนก็ไปเยี่ยมพี่สุมิเระถึงห้องเลย...)
ทุกคน (รวมถึงสุมิเระด้วย) ตั้งใจฟังที่มิตสึโอะพูดกันอย่างเงียบๆ
(ต่อนะครับ เมื่อพวกเราสามคนเข้าไปในห้องแล้วก็เห็นพี่สุมิเระกำลังนอนแน่นิ่งไม่ได้สติพร้อมใส่หน้ากากออกซิเจนพอดีด้วย พอเห็นแบบนั้นแล้ว ใจผมร่วงหล่นลงพื้นเลย...) มิตสึโอะก้มหน้าลงพร้อมทำหน้าอมทุกข์ก่อนที่จะเล่าเหตุการณ์ในเมื่อเช้าให้ทุกคนฟัง
ความคิดเห็น