คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #65 : [Moment] โลกนี้ต้องมีผู้ชายอย่างเธอ...ซากุไร โช
โลกนี้ต้องมีผู้ชายอย่างเธอ...ซากุไร โช
ซากุไร โช (ญี่ปุ่น: 櫻井翔) เกิดวันที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2525 (ค.ศ. 1982) เป็นหนึ่งในสมาชิกวง ARASHI สถานที่เกิด โตเกียว การศึกษา มหาวิทยาลัยเคโอ สาขาเศรษฐศาสตร์ ซึ่งโชเป็นสมาชิกของวงที่จบการศึกษาสูงสุด และเป็นแรงบันดาลใจของเด็กๆ จอห์นนี่ส์จูเนียร์ แก่สมาชิกของวงนิวส์ โทโมฮิสะ ยามาชิตะ, เคอิจิโร่ โคยาม่า, ชิเงอากิ คาโต้ และ ยูยะ เทโกชิ ที่จะศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยหลังจากที่จบระดับมัธยมศึกษาตอนปลายแล้ว
ความสามารถพิเศษอันดับหนึ่งของโชคือด้านการเรียน เรื่องที่โชขึ้นชื่อมาก และได้รับคำชม (รวมถึงมันดูเหมือนเป็นสิ่งแทนตัวเขา) ก็คือ ความรู้ โชเก่งภาษาอังกฤษมาก เพราะเหตุนี้ทำให้เขาเขียนเนื้อเพลงได้ดี ในวงอาราชิ โชเป็นผู้ร้องท่อนแร็ป (แฟนๆบางทีก็เรียกเขาว่า "sakurap") และเขาจะเขียนเนื้อเพลงด้วยตนเอง โชเล่นดนตรีบางเครื่อง อย่างเช่น กีต้าร์ และ เปียโน
จุดเด่นของโชอยู่ที่หน้าตาหล่อแบบสุดๆ ตาโต ดูแมน สมชาย และปกป้องคนอื่น สุขุม มีความรู้ ให้ความรู้สึกแบบ คุณชายสุดหล่อ ในฝันของสาวๆ จุดนี้เองทำให้เขามีเสน่ห์อย่างมาก (เพราะการที่จะเรียนมหาลัยเคโอได้นั้น ไม่เพียงเก่งยังต้องรวยด้วย) โชเป็น Keio boy (คือเรียนที่ม.ปลาย keio แล้วต่อมหาลัย keio ด้วย)
โชไม่ได้มีตำแหน่งหัวหน้าวง แต่ก็ทำงานส่วนนั้น ช่วยเหลือโอโนะ ซาโตชิ โชเป็น MC ของวง และปัจจุบันโชเป็นผู้ประกาศข่าวอยู่ที่รายการ News zero รวมถึงได้เป็นผู้ประกาศของงานวอลเล่ย์บอลหญิงระดับโลก (จัดที่ญี่ปุ่น)
ในอาราชิ โชเป็นคนแรกที่มีคอนเสิร์ตเดี่ยวของตัวเอง ชื่อว่า "THE SHOW"
(ขอบคุณข้อมูลจาก Wikipedia) เราเลือกรูปพี่โชที่หล่อสุดๆแล้วนะ ฮ่าๆๆ
14 สิงหาคม 2014
20.35 น.
ห้องรับแขก
จากที่โทโมมิประกาศในทวิตเตอร์ว่าวันพฤหัสที่สิบสี่และวันศุกร์ที่สิบห้านี้ เป็นวันแห่งการ ‘ติ่ง’ ของสาวๆ SL5 ทุกคนรู้สึกดีใจกันมาก เพราะจะได้ติ่งกันเต็มที่ (แต่ต้องติ่งอย่างมีลิมิต)
และช่วงเวลานี้แหละ โทโมมิก็จะเข้ามาพูดคุยกับทุกคนอีกเช่นเคย วันนี้เธอจะมาพูดคุยกับทุกคนเรื่องอะไรกันนะ...?
“สวัสดีจ้าทุกคน วันนี้เราจะมาพูดถึงผู้ชายคนหนึ่งกัน” พอโทโมมิพูดจบก็ทรุดตัวนั่งลงบน Bean Bag รูปทรงหยดน้ำสีแดงทันที
ทุกคนสงสัยเล็กน้อย ผู้ชายคนหนึ่งที่โทโมมิหมายถึงคือใครกันนะ
“ผู้ชายคนหนึ่งที่ว่าเนี่ยคือใครเหรอโทโมะซัง” ยูกิเอะถาม
“ก็คนที่พวกเธอพูดถึงกันทุกวันไง เหมือนใครก็ไม่รู้อย่างกับไปโคลนนิ่งมา” จากนั้นโทโมมิก็หันไปมองหน้าสุมิเระทันที
“ซากุไร โช?” ฟูกะยกมือขวาให้โทโมมิ
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ!!” โทโมมิชี้ไปที่ฟูกะ “วันนี้จะมาพูดคุยถึงผู้ชายคนนี้กัน ส่วนมากรุ่นนี้จะชอบพี่โชกันใช่ม๊า ดังนั้นฉันก็สงสัยอยู่นิดหน่อยว่าเพราะเหตุใดพวกเธอถึงได้ชอบผู้ชายคนนี้กัน”
“เดี๋ยวนะโทโมะซัง” ซากุระยกมือขวาให้โทโมมิ “ทำไมต้องให้พูดถึงซากุไรซังคนเดียวด้วยล่ะคะ ทำไมไม่พูดถึงอาราชิทั้งวงเลย”
“ใช่ๆ แล้วคนที่ไม่ได้เมนพี่โชจะตอบคำถามนี้อย่างไร” ยูมิแย้ง
“ไม่ใช่เมนก็ตอบได้ ฉันเชื่อว่าพวกเธอต้องชอบผู้ชายคนนี้ แม้จะไม่ใช่เมนหลักก็ตาม จริงไหม” โทโมมิทำสายตาเจ้าเล่ห์ให้ยูมิกับซากุระ
“ค่ะๆ โอเคซึ้งแล้วค่ะโทโมะซัง” ซากุระยิ้มแห้งๆให้โทโมมิ
“เรียงตามลำดับเลขที่เลยนะ เริ่มจากฟูกะคนแรกเลย”
“ค่ะ!” ฟูกะยืนขึ้น “อืม...ฉันก็เป็นแฟนเกิร์ลธรรมดาคนหนึ่งนะคะที่ไม่ได้เลอค่าอะไร ฉันชอบพี่โชมาตั้งแต่ปี 2007 ค่ะ ฉันรู้จักเขามาตั้งแต่เดบิวท์แล้ว แต่ยังไม่ได้ติดตามมากเท่าไหร่ จนละครเรื่อง ‘ยามาดะ ทาโร่ โมโนกาตาริ’ ออกอากาศไปเพียงตอนแรกเท่านั้นแหละ ฉันรู้สึกชอบพี่โชขึ้นมาทันที ปกติฉันก็ชอบผู้ชายแนวหวานนิดๆ เซอร์หน่อยๆอยู่แล้วนะ พอมาเจอพี่โชเข้าไปล่ะก็...เหมือนเขากำลังขโมยหัวใจเล็กๆของผู้หญิงคนนี้แล้วล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆ ต่อนะ และเพลง Happiness ที่ฉันได้ไปในสัปดาห์นี้แหละ ทำให้ฉันกลายเป็นแฟนคลับของวงอาราชิอย่างเต็มตัว!” ฟูกะชูกำปั้นข้างซ้ายระดับไหล่และทำสายตาพร้อมเม้มปากอย่างมุ่งมั่นใส่กล้อง “จากนั้นก็จิ้นสมาชิกในวงด้วย พี่โชกับนิโนะนี่แหละ จิ้นมาตั้งแต่ยามาดะทาโร่ ฮ่าๆๆ”
จากนั้นฟูกะก็สูดลมหายใจอย่างเต็มที่ ก่อนที่จะพูดต่อ
“ซากุไร โช ขอบคุณนะคะที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งหลงเสน่ห์ของคุณไปมากขนาดนี้ แม้จะมีจิกกัดบ้าง แซะบ้างอะไรบ้าง แต่ยังไงก็รักพี่โชนะคะ” ฟูกะทำหัวใจใส่กล้อง “สุดท้ายนี้...โลกนี้ต้องมีผู้ชายอย่างซากุไร โชจริงๆค่ะ”
“แค่นี้ใช่ไหม” โทโมมิถาม
“ค่ะ มีแค่นี้” ฟูกะตอบ
“แล้วประโยคสุดท้ายนี่เธอเอามาจากไหน” โทโมมิถาม
“ก็เอามาจากเพลงไทยที่มิ้นท์เปิดกรอกหูฉันเกือบทุกวันอ่ะ เธอบอกว่ารู้จักเพลงนี้มาจากแนนซัง” ฟูกะตอบ
“แนนซัง? แม่ของมิ้นท์จังน่ะเหรอ” โทโมมิสงสัย
“ใช่ค่ะ แม่ของฉันเอง” ซากุระยกมือขวาให้โทโมมิ
“เอาล่ะๆ คนต่อไปเลยล่ะกัน ซูจางงงงง~”
ทุกคนปรบมือให้สุมิเระ
“เขินจัง ฮ่าๆๆ” สุมิเระยืนพร้อมเกาหัวเล็กน้อย “ฉันรู้จักอาราชิมาตั้งแต่เดบิวท์และชอบพี่โชมาตั้งแต่ปิกันจิดับเบิ้ลค่ะ ฉันเพิ่งแปดขวบเองนะตอนนั้น ฮ่าๆ ฉันรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์เฉพาะตัวค่อนข้างสูงทีเดียวเลยล่ะค่ะ แร็ปได้เท่มาก” จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างเขินอายอีกด้วย
“แล้วไงต่อ” โทโมมิพูด
“ไม่รู้จะอธิบายยังไงต่อแล้วอ่ะโทโมะซัง” สุมิเระยิ้มอย่างเขินอายอีกครั้ง
“อ่ะนั่นแน่ หน้าแดงแล้ว~” โทโมมิชี้ไปที่หน้าของสุมิเระ
“ใจเย็นๆซูจัง ค่อยๆเล่า” ริเอะทำมือห้ามสุมิเระ
“อื้ม” สุมิเระสูดลมหายใจอย่างเต็มที่พร้อมตั้งสติ
“ทำไมต้องเลียนแบบฉันด้วย” ฟูกะมองสุมิเระ
“ก็คนมันตื่นเต้นนี่นา เมื่อกี้ฟูกะซังไม่ตื่นเต้นบ้างเหรอ” สุมิเระตอบไปตามความจริง
“ตื่นเต้นสิ ฉันก็เกือบควบคุมสติไว้ไม่อยู่เหมือนกันนะ!” ฟูกะขึ้นเสียงกับสุมิเระ
“เล่าต่อนะ ตั้งแต่ปี 2004 เป็นต้นมา ฉันก็ชอบผู้ชายคนนี้อย่างจริงจัง ขอแม่ ขอญาติพี่น้องซื้อของหน้าคอนเสิร์ตด้วย ฮ่าๆ จากนั้นไม่นานมิตสึโอะก็มาชอบพี่โชตามฉัน พอๆกันเลยนะ ฉันชอบพี่โชตั้งแต่ประถมสอง ส่วนมันชอบมาตั้งแต่ประถมสาม ฮ่าๆๆๆๆๆ เท่ากับว่าปีนี้ฉันก็ชอบพี่โชมาสิบปีเต็ม รู้สึกแก่เบาๆ ฮ่าๆๆ” สุมิเระเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“ซูจัง ถ้าแกอายุย่างเข้าสิบแปดเรียกว่าแก่ แล้วฉันอายุยี่สิบเก้าจะเรียกว่าอะไรห้ะ?” โทโมมิทำหน้ากวนบาทาใส่สุมิเระ
“ก็เอาที่สบายใจละกันนะคะโทโมะซัง ฮ่าๆ”
“นี่แกเย้ยฉันเหรอ” โทโมมิยื่นหน้าออกไป
“ไม่มีทางหรอกค่ะโทโมะซัง ใครจะไปเยาะเย้ยต่อผู้มีพระคุณอย่างโทโมะซังได้ล่ะคะ” สุมิเระทำหน้าอ้อนใส่โทโมมิ “เข้าเรื่องกันดีกว่านะคะ เพราะพี่โชนี่แหละค่ะที่ทำให้ฉันแร็ปได้ เขาเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันทุกอย่างเลยนะ ฉันน่ะ รู้สึกโชคดีมากเลยนะที่มาชอบผู้ชายคนนี้ เขามีเสน่ห์ตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ ขอจบการพูดแต่เพียงเท่านี้ค่ะ สวัสดีค่ะ” สุมิเระก้มหัวให้ทุกคน
“ซึ้งว่ะ ต่างจากของฟูกะมาก ของฟูกะนี่โคตรมโน ของซูจังนี่มาจากความรู้สึกจากข้างในจริงๆ” โทโมมิพูด
“อ้าว! ฉันก็พูดมาจากความรู้สึกจากข้างในเหมือนกันนะ” ฟูกะแย้ง
“เหรอออ” โทโมมิทำน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ใส่ฟูกะ “เอาล่ะเชิญคนต่อไปเลยดีกว่า ยูมิน~ สแตนอัพพลีส~!”
“ขอบคุณค่ะคุณครู~!” ยูมิยิ้มหวานและชูสองนิ้วใส่ทุกคน “ฉันเมนไอบะนะ แต่ว่าก็ชอบพี่โชด้วย ฮ่าๆๆ ฉันก็รู้จักพี่โชมาตั้งแต่เดบิวท์นั่นแหละ ชอบจริงจังก็เพลงซากุระซาเกะ ประมาณเก้าปีที่แล้วได้มั้งนะ รู้สึกแก่ ฮ่าๆๆ เนื่องด้วยความที่ไม่ใช่เมน ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน โดยส่วนตัวแล้วฉันคิดว่าพี่โชน่ะ มีเสน่ห์มากๆตอนเล่นยามาดะทาโร่ แม้จะเป็นพระรองก็เถอะ ฮ่าๆ คือแบบ...หล่ออ่ะ แต่ที่พีคสุดๆก็เมื่อปี 2009 นี่แหละ พี่แกหล่อมากๆๆๆเลยล่ะ ผอมสุดๆ คางแหลมๆนั้นมีเสน่ห์มากๆเลย...อ่าส์~ สรุปว่าพี่โชเป็นคนที่หล่อมากอีกคนหนึ่งเลยนะ แม้จะไม่หล่อในสายตาบางคน แต่หล่อในสายตาฉันค่ะ...โอเคซึ้งนะ!”
“อืม...นี่ก็อีกคนที่ใช้หลักมโน ถ้าให้พูดถึงไอบะจะขนาดไหนเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“ถ้าให้ฉันพูดถึงไอบะ เล่าสามวันก็ยังไม่จบอ่ะ ฮ่าๆๆ” ยูมิเขิน
“เอาล่ะ เชิญมิตจี้พูดเป็นคนต่อไปกันเลยดีกว่า”
“ขอบคุณค่ะโทโมะซัง อยากจะบอกว่าฉันก็ไม่ได้มีเมนหลักในจอห์นนี่ส์คืออาราชินะคะ” มิจิโกะพูด
“อ้าว!?” ทุกคนทำหน้าตกใจ
“เมนหลักในจอห์นนี่ส์ของฉันคือเฮย์เซย์จัมพ์ค่ะ เมนยาบุ แต่ฉันก็ชอบอาราชิเหมือนกันนะ เมนพี่โช ตอนแรกก็ไม่ได้ติดตามมากขนาดนี้นะ แต่พอได้ทำความรู้จักกับสุมิเระซังเท่านั้นแหละ ทำให้ฉันเริ่มติดตามอาราชิมากขึ้น”
“ฮ่าๆๆๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ” สุมิเระพูด
“ค่ะ ขอบคุณที่ไซโคฉันนะคะ” มิจิโกะยิ้มกรุ้มกริ่มให้สุมิเระก่อนที่จะพูดต่อ “คือฉันก็รู้จักอาราชิมาตั้งแต่เดบิวท์นั่นแหละค่ะ”
มิจิโกะยังพูดไม่ทันจบ โทโมมิก็เบรกไว้ซะก่อน
“เอ่อ สรุปว่าทุกคนรู้จักพี่โชมาตั้งแต่อาราชิเดบิวท์ใช่ไหม แล้วมีใครรู้จักเขามาตั้งแต่เข้าจอห์นนี่ส์แล้วบ้าง”
ทุกคนส่ายหัวเป็นการตอบกลับ
“เอาเป็นว่าแต่ละคนไม่ต้องบอกว่ารู้จักมาตั้งแต่อาราชิเดบิวท์แล้วนะ อ่ะ มิตจี้พูดต่อเลย” โทโมมิเปิดโอกาสให้มิจิโกะพูดต่อ
“ค่ะ” มิจิโกะยิ้ม “ฉันชอบพี่โชมาตั้งแต่ยามาดะทาโร่เหมือนฟูกะซังนี่แหละค่ะ คือแบบว่า...ผู้ชายคนนี้ก็หล่อดีนะ ดูมีเสน่ห์ดี ดวงตากลมโตคู่นั้นมันโดนใจฉันมาก ปากก็น่าจุ๊บ พอมาถึงตอนที่พี่แกถ่ายนู้ดท่อนบนเท่านั้นแหละค่ะ อืมหืมมมม สุดยอดมาก!!” เธอทำหน้าภาคภูมิใจ
“ฮ่าๆๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะ
“ไม่คิดเลยนะว่าพี่โชจะถ่ายนู้ดได้ขึ้นมากขนาดนี้ โอ้วววว” มิจิโกะทรุดตัวลงไปพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอย่างตื่นเต้น
“มิตจี้ ฉันไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าคนที่มีลุคคุณหนูเจ้าระเบียบอย่างเธอก็มีมุมหื่นๆแบบนี้ด้วย ติดเชื้อหื่นจากนิโนะซังมารึเปล่าเนี่ย” สุมิเระแซวมิจิโกะ
“ฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วแหละสุมิเระซัง ไม่ได้ติดเชื้อหื่นจากนิโนะซังด้วย ผู้หญิงน่ะ ต้องมีหื่นบ้างอะไรบ้าง ชีวิตจะได้แจ่มใส~ อร๊างงงงงงงง~” มิจิโกะหมุนตัวพร้อมกางแขนทั้งสองข้างออกไป
“ใจเย็นๆนะมิตจี้” โทโมมิเอามือขวาพัดใส่หน้ามิจิโกะที่กำลังอยู่ในสภาวะฟื่น (ฟิน+หื่น) อยู่
“ใช่ๆ ผู้หญิงสมัยนี้น่ะ เรียบร้อยดังผ้าที่พับไว้อย่างเดียวไม่ได้แล้วนะ หื่นบ้างก็ได้ จะได้เป็นสีสันของชีวิต ฮ่าๆๆ” ยูกิเอะเสริม
“อ่า เข้าเรื่องดีกว่านะคะ แล้วฉันก็ค้นคว้าหาข้อมูลของพี่โชที่ฉันยังไม่รู้ด้วยล่ะ ทั้งสาเหตุที่เข้าจอห์นนี่ส์ ทั้งตอนที่ทำงานเป็นผู้ประกาศข่าวในรายการ NEWS ZERO และฉันก็รู้ด้วยว่าพี่โชน่ะเป็นคนที่ตรงต่อเวลาสุดๆไปเลย วางแผนเวลาที่จะทำนู่นทำนี่ด้วย ใครมาสายก็ไม่รอเลย เป๊ะจริงๆเลยผู้ชายคนนี้” มิจิโกะทำมือโอเค “อีกอย่างนะ ที่ฉันดูเป็นคนมีระเบียบแบบนี้ เพราะว่าได้พี่โชเป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตด้วยแหละค่ะ”
“หูยยยยยย” ทุกคนทึ่งกับคำตอบของมิจิโกะ
“ผู้ชายอย่างซากุไร โชนี่ดีจริงๆเลยนะทุกคน คนอะไร๊ เป็นได้ทั้งไอดอลทั้งผู้ประกาศข่าว เจแปนโอนลี่จริงๆนะคะ” มิจิโกะทำมือโอเคอีกครั้งให้ทุกคน “แต่ถ้าวันใดวันนึงฉันมีแฟนขึ้นมา ขอเป็นแบบพี่โชผสมยาบุก็แล้วกัน ไม่เอาคนเจ้าระเบียบ ตรงต่อเวลามากเกินไป ฉันอยู่ด้วยแล้วไม่สบายใจ ขอแบบกันเองดีกว่า” พอพูดจบเธอก็แอบอมยิ้มด้วย
“สมกับเป็นมิตจี้ เป๊ะเว่อร์!” ริเอะยกนิ้วโป้งให้มิจิโกะ
“ความในใจของฉันที่มีต่อพี่โช ก็มีแค่นี้แหละค่ะ” มิจิโกะยิ้มให้ทุกคนก่อนที่จะนั่งลงไป “ขอบอกอีกอย่างนึงนะคะ พี่โชไม่ต้องเปิดเหม่งบ่อยมากก็ได้นะคะ ฉันรับไม่ค่อยได้ค่ะ ฮ่าๆๆ เอาผมลงจะดูดีกว่า” จากนั้นเธอก็หัวเราะแบบปิดปากด้วย
โทโมมิเหมือนจะแอบแซะมิจิโกะด้วยการพูดไม่ออกเสียงด้วย ประมาณว่า ‘อิห่-านี่ ชอบทุกอย่างที่เป็นซากุไร โช แต่เสื-อกรับไม่ได้ที่เขาไว้ผมเปิดหน้าผากซะงั้น’ (ฮา)
“ขออีกอย่างนะคะ อย่ากินเยอะนะ ฉันจะไม่มองตรงนั้นแล้ว ถ้ามองตรงนั้นจะเป็นเรื่องใหญ่ ฮ่าๆๆๆ” มิจิโกะหัวเราะพร้อมปิดปากเป็นการปิดท้าย
“ใช่ๆ ซากุไรซังอย่ากินเยอะนะ ถ้าอยากจะรัก ให้มองซะใหม่*~” ซากุระเสริม
“เดี๋ยวนะ ตรงนั้นที่มิตจี้หมายถึงไว้นั้น คือห้ามมองตรงเหนียงใช่ไหม แล้วมิ้นท์ก็บอกว่าถ้าอยากจะรักให้มองซะใหม่ ให้มองที่หน้าห้ามมองตรงเหนียงสินะ” โทโมมิสรุป
“โทโมะซังอย่าพูดความจริงออกมาสิ! อายเขาหมด” ฟูกะยิ้มแก้เขิน
“นี่เธอยอมรับความจริงไม่ได้เหรอเนี่ย” โทโมมิถามฟูกะพร้อมยักไหล่ขวา
“ไม่ใช่ไม่ยอมรับความจริง แต่ก็นะ พี่โชแกก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ฮ่าๆๆ อย่ากินเยอะนะเฮีย เดี๋ยวอ้วน” ฟูกะยิ้มแก้เขินอีกครั้ง
“เอาล่ะๆ แซะพี่โชแค่นี้ก็พอแล้วนะ เดี๋ยวคนนอกเขาจะคิดว่าพวกแกเป็นแฟนคลับหรือแอนตี้กันแน่ แซะไอดอลในดวงใจเก่งจัง ต่อไปขอเชิญนิโนะยูเลยจ้า~” โทโมมิเปิดโอกาสให้ยูกิเอะพูดต่อ
“ขอบคุณมากเลยนะโทโมะซัง” ยูกิเอะก้มหัวให้โทโมมิก่อนที่จะพูดต่อ “ทุกคนก็พอจะรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันเมนนิโนะ ดูจากนามสกุลก็คงจะเดาได้ไม่ยากเนอะ อันที่จริงเมมเบอร์ในอาราชิที่ฉันสนใจคนแรกก็นิโนะนี่แหละ สนใจมาตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นเด็กฝึกหัดของค่ายเลย แหม่...คนอะไร๊ น่ารักจัง ตอนนี้กับตอนนั้นก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลย แล้วพอฉันประกาศว่ามีเมนในอาราชิคือนิโนะต่อหน้าเพื่อนๆเท่านั้นแหละ พวกเพื่อนๆก็แซวฉันในทันทีทันใด แซวว่าเป็นเนื้อคู่กันบ้างล่ะ ไซโคฉันกับนิโนะบ้างล่ะ ฮ่าๆๆ เกิดมามีหน้าตาที่แปรผันกับอายุในด้านบวกมันก็ดีแบบนี้นี่เอง ฮุฮ่าฮ่าฮ่า~”
“เอ่อ นิโนะจ๋า~?” โทโมมิเอามือซ้ายเท้าคางพร้อมเหล่มองยูกิเอะอย่างเจ้าเล่ห์ “หัวข้อในวันนี้คือพูดถึงซากุไร โชนะจ๊ะที่รัก~”
“ก็อารัมภบทก่อนไงโทโมะซัง” ยูกิเอะตอบโทโมมิ
“แหม่ อารัมภบทมาซะยาวเชียว อ่ะ เชิญพูดต่อเลย” โทโมมิตบมือ
“คือจริงๆแล้วฉันก็ชอบพี่โชมาตั้งแต่ประมาณปี 2003 มั้งถ้าจำไม่ผิด สมัยนั้นพี่แกเริ่มลดความเป็นเด็กแวนซ์ในตัวเองลงแล้ว สีผมที่ดูเข้มขึ้น ผิวก็ขาวขึ้น ฮ่าๆๆ” ยูกิเอะหัวเราะอย่างชอบใจ
“พี่โชในตอนนั้นก็ยังแวนซ์อยู่นะถ้าจำไม่ผิด ยิ่งตอนปิกันจิภาคแรกนี่โคตรแวนซ์ ฮ่าๆๆๆ” โทโมมิเสริม
“ใช่ๆๆ ปี 2002 น่ะ พี่โชแวนซ์สุดๆ ทำสีผมโทนอ่อนๆงี้ เจาะหู เจาะสะดืองี้ โอ๊ยยยย ฮ่าๆๆๆ” ยูมิเข้ามาเสริมด้วยอีกคน
“อันที่จริงฉันก็เคยเจาะหูกับเจาะสะดือตามพี่โชด้วยนะ แต่ฉันเจาะแค่สองอย่างเท่านั้นจริงๆ เจาะมากกว่านี้มันจะกลายเป็นเจร็อคมากไปหน่อย ฮ่าๆๆ และตอนนี้ฉันไม่เจาะสะดือแล้วนะ” ยูกิเอะพูด
“หนายยยยย ขอดูหน่อยยยย” โทโมมิจ้องไปที่เอวของยูกิเอะ
และยูกิเอะก็เปิดสะดือตามคำขอของโทโมมิ
“อู้ววววววว” ทุกคนตกตะลึงในเอวคอดๆของยูกิเอะ
“เป็นไง สะดือฉันสวยใช่มั้ยล่า~” ยูกิเอะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“สวยทั้งสะดือทั้งเอวเลยล่ะนิโนะซัง~” มิจิโกะทำตาเปล่งประกาย
“อ่ะ เปิดแค่นี้พอ” ยูกิเอะเอาชายเสื้อลงก่อนที่จะพูดต่อ “เอาจริงๆแล้วสมาชิกในวงนี้ต่างก็มีเสน่ห์เฉพาะตัวกันทั้งนั้นแหละ โดยครั้งนี้จะขอโฟกัสที่พี่โชก่อนละกัน เอ่อ...จะพูดว่าอะไรดีล่ะ ตอนแรกอ่ะ พี่โชน่ะ อยู่นอกสายตาของฉันมาตลอดเลยนะ แบบว่าไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่ นิโนะน่าสนใจกว่าเยอะ น่ารักด้วย ฮ่าๆ แล้วพี่โชแกก็ดูติสท์ๆด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆ แต่ตอนที่ทั้งคู่ได้เดบิวท์ในฐานะอาราชิ ฉันก็เริ่มสนใจพี่โชมากขึ้น”
“เพราะพี่โชชอบสนิทกับนิโนะใช่มะ” โทโมมิแทรก
“น่าจะประมาณนั้นแหละโทโมะซัง” ยูกิเอะยิ้มแก้เขิน “ฉันก็แอบเห็นด้วยกับมิ้นท์นะ ทำไมไม่พูดถึงอาราชิทั้งวงเลย พูดถึงแต่พี่โชคนเดียวทำไม โทโมะซังก็เมนมัตสึจุนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว กะ...ก็ฉันอยากรู้นี่นาว่าทำไมพวกเธอถึงได้ชอบผู้ชายคนนี้ เห็นพวกเธอคุยเรื่องพี่โชแทบทุกวันเลย ก็เลยเอามาเป็นหัวข้อการคุยประจำวันนี้” โทโมมิพูดไปตามความจริง
“โอเคค่ะโทโมะซัง มาเข้าเรื่องของฉันกันต่อนะ ฉันเองก็เริ่มจิ้นพี่โชกับนิโนะด้วย แบบว่าน่ารักดี ฮ่าๆๆ” ยูกิเอะพูด
“จับมือๆ” ฟูกะยื่นมือให้ยูกิเอะ
และยูกิเอะจับมือฟูกะแบบประมาณว่า ‘เห็นด้วย’
“ฉันเคยลองแต่งฟิคของคู่นี้ด้วย แต่อยู่ที่บ้าน ฮ่าๆๆ ไม่รู้สินะ อยู่ดีๆฉันก็มาชอบพี่โชได้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะว่าเรื่อง Cat’s Eye เรื่องนั้นเรื่องเดียวเลย♥” ยูกิเอะบิดตัวด้วยความเขินอาย
“ฮ่าๆๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะ
“และฉันก็ชอบพี่โชตั้งแต่นั้นมา อ้อ! ฉันก็ไปหาประวัติเพิ่มเติมของพี่โชมาด้วย คือแบบ...โคตรชอบในความพยายามของพี่มาก พี่โชนี่เพอร์เฟคแมนจริงๆเลย” ยูกิเอะคุกเข่าพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอย่างปลื้มปิติ “แต่ก็อย่างที่ยูมินพูดไว้นั่นแหละ ช่วงปี 2009 พี่โชนี่โคตรปัง! หล่อมากๆๆๆ ทำเอาฉันถึงกับหลงเมนในวงนี้กันเลยทีเดียว”
“นิโนะมีอะไรจะพูดอีกมั้ย” โทโมมิถามยูกิเอะ
“มีสิโทโมะซัง! ยังไงก็ขอขอบคุณที่ทำเสน่ห์ใส่ฉันนะ ทั้งพี่โชทั้งนิโนะเลย ฮ่าๆๆ รักทั้งสองคนมากๆเลยนะ อ้อ! รักอาราชิทั้งวงแหละ อยู่กันนานๆนะ♥” ยูกิเอะทำมือรูปหัวใจใส่กล้องด้วย
“โอเค~ ขอบคุณนิโนะยูมากๆเลยนะ คนต่อไปขอเชิญสาวเคโออย่างคาเรนลุกขึ้นยืนเลยจ้า~” โทโมมิเปิดโอกาสให้คาเรนพูดเลย
“ค่ะ” คาเรนยืนหันหน้าให้ทุกคนพร้อมยิ้มบางๆ “พี่โชเป็นศิลปินค่ายจอห์นนี่ส์คนที่สองเลยนะคะที่ฉันชอบ”
“แล้วคนแรกคือ?” โทโมมิถาม
“คิมุทาคุ**ค่ะ ฉันชอบเขามาก” คาเรนยิ้มกว้างใส่โทโมมิก่อนที่จะพูดต่อ “ตอนแรกฉันกะจะเมนมัตสึจุนนี่แหละ เพราะคิดว่าหล่อที่สุดแล้ว ฮ่าๆๆ ยิ่งตอนเล่นลูกสาวเจ้าพ่อขอเป็นครูภาคแรกนี่คือหล่อแบบแบดบอยมาก และอีกห้าปีผ่านไป ฉันก็เริ่มสนใจพี่โชมากขึ้น แม้ตอนนั้นจะดูเซอร์ไปหน่อยก็ตามที”
เมื่อคาเรนชมมัตสึโมโตะ จุนว่าหล่อแบบแบดบอยนั้น ทำให้ซากุระช้อนตาหวานๆใส่คาเรนทันที
“เธอชอบพี่โชตั้งแต่ยามาดะทาโร่ใช่มั้ย” ฟูกะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนรอความหวังจากคาเรน
“ตั้งแต่คิตโตะไดโจบุจ้า” คาเรนยิ้ม
“คิตโตะไดโจบุอยู่ในปี 2006 ย่ะ” ฟูกะพูด
“เออๆ นั่นแหละ ฉันชอบพี่โชมาตั้งแต่คิตโตะไดโจบุ ถึงแม้เวอร์ชั่นไลฟ์จะไม่ค่อยปลื้มทรงผมพี่โชเท่าไหร่หรอก ฮ่าๆๆ” คาเรนหัวเราะ “แต่ช่วงปี 2007 เรื่องยามาดะทาโร่นี่คือปังมากกกกก ทำให้ฉันหลงรักพี่โชไปในทันที หล่อมากกกก ถึงกับเปลี่ยนเมนทันที สรุปว่าฉันจะเมนคนนี้นี่แหละ ซากุไร โช!” จากนั้นเธอก็ชูกำปั้นข้างขวาของตัวเองขึ้นมาระดับอกอีกด้วย
“เดี๋ยวนะคาเรน” อายะแทรก “ฉันเคยเห็นเอสึมิเล่าเรื่องของเธอให้ฟังด้วย เห็นเธอบอกว่าชอบเฮย์เซย์จัมพ์ตั้งแต่ตอนที่เดบิวท์ด้วยนี่ งั้นก็คงชอบทั้งสองวงควบคู่ไปด้วยสินะ”
“ประมาณนั้นแหละอายะซัง” คาเรนยิ้ม “ทุกคนก็น่าจะรู้แล้วว่าเมนในจัมพ์ของฉันคือจิเน็น เพราะเขาหน้าเหมือนโคจิซังมากกกก ส่วนที่ฉันชอบพี่โชเพราะเขาหล่อค่ะ ฮี่~” จากนั้นเธอก็ยิ้มยิงฟันใส่กล้องด้วย
“เอาล่ะ ในฐานะที่คาเรนเรียนเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเคโอมา ฉันขอถามหน่อย แรงบันดาลใจในการเข้าคณะนี้เพราะพี่โชใช่หรือไม่!?” โทโมมิถามพร้อมชี้ไปที่คาเรน
“ขอบอกตรงๆเลยว่า...ใช่ค่ะ!” คาเรนชูกำปั้นข้างขวาของตัวเองอีกครั้ง “ฉันชอบวิชาคณิตศาสตร์กับอังกฤษมากเป็นพิเศษค่ะ ตอนแรกไม่รู้เลยว่าพี่โชเรียนมหาวิทยาลัยที่ไหน เพราะฉันเองก็พอได้ยินมาบ้างว่าในอาราชิมีเพียงแค่พี่โชคนเดียวที่เรียนสูงสุด แต่พอมารู้ว่าพี่โชแกจบจากคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเคโอนี่แหละค่ะ ตอนที่อยู่มัธยมปลายปีสามฉันจึงตัดสินใจจะเข้าคณะนี้ทันที ส่วนสถาบันจะที่ไหนก็ได้ สุดท้ายก็ได้เรียนที่เคโอนี่แหละค่ะ” พอเธอพูดจบ น้ำตาก็เริ่มไหลนิดๆแล้วด้วย
“เอ่อ...ใจเย็นๆนะคาเรน” ฟูกะทำหน้าหวั่นๆ
“พี่โชคะ...” คาเรนเริ่มร้องไห้พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ฉันมีแรงบันดาลใจในการเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยก็คือพี่โชนี่แหละค่ะ...ฮึก ขอบคุณมากนะคะที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับแฟนเกิร์ลตาดำๆคนหนึ่งนามมัตสึโอกะ คาเรนคนนี้ให้สามารถเข้าคณะและสถาบันเดียวกับพี่ได้ ขอบคุณจริงๆค่ะ ฉันชอบพี่โชในแบบที่เป็นพี่โชจริงๆ ฉันรู้สึกภูมิใจมากนะคะที่...ฮึก...เข้าเคโอได้...ฮึก รู้สึกตื้นตันจริงๆ...ฮือออออ” จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงไป
จากนั้นโทโมมิกับริเอะก็มาปลอบใจคาเรนด้วย
“โถ...คาเรน ขี้แยแบบวันที่พูดถึงเจอาร์-วอยอีกแล้วนะ อ่อนไหวยิ่งกว่าซูจังอีก” ริเอะลูบหลังคาเรนเบาๆ
“ไม่ร้องนะคาเรน เช็ดน้ำตาเถอะ” โทโมมิยื่นกระดาษทิชชู่ให้คาเรน
“ขอบคุณค่ะโทโมะซัง...ฮึก” คาเรนรับกระดาษทิชชู่จากโทโมมิพร้อมเช็ดน้ำตาไปด้วย
“คำถามของฉันมันกินใจมากเลยเหรอเนี่ย ขอโทษน๊า” โทโมมิลูบหัวคาเรน
“กินใจสิคะโทโมะซัง ตื้นตันด้วย” คาเรนหยุดร้องไห้แล้ว
“อืม...หยุดร้องก็ดีล่ะ คราวหลังอย่าขี้แยอีกน๊า เห็นในโมเม้นท์พูดถึงเจอาร์-วอยเธอก็ขี้แยไม่แพ้ตอนนี้ ฮ่าๆๆ” โทโมมิลูบหัวคาเรนอีกครั้ง
“คาเรนนี่คาเรนจริงๆ พอได้รักใครแล้วรักเลย” ฟูกะพูดพร้อมอมยิ้มไปกับความน่ารักของเพื่อนสนิทอย่างคาเรนด้วย
“ก่อนที่จะให้มิ้นท์พูด ขอถามเกี่ยวกับเรื่องการเรียนของเธอหน่อยนะคาเรน” โทโมมิถามคาเรนอีกครั้ง
“ว่ามาเลยค่ะโทโมะซัง” คาเรนเปิดโอกาสให้โทโมมิถามแล้ว
“ค่าเทอมที่เคโอค่อนข้างแพงนะ ครอบครัวเธอจ่ายไหวเหรอ” โทโมมิขมวดคิ้วพร้อมมองคาเรนด้วย
“ก็...ไหวอยู่นะคะ และฉันต้องสู้ด้วยลำแข้งของตัวเองด้วยการมาออดิชั่นที่นี่แหละ” คาเรนตอบ “คือโทโมะซังถามเหมือนตัวเองจบมาจากเคโอเลย ฮ่าๆๆ”
“พอดีว่าฉันมีเพื่อนเรียนที่เคโอน่ะ เรียนอักษร ส่วนฉันจบจากเมจิ” โทโมมิยิ้ม “ดีมากค่ะที่รัก ที่ตัดสินใจมาออดิชั่นที่นี่ ฮ่าๆ ชีวิตเธอนี่สู้ชีวิตมากๆเลยนะเนี่ยคาเรน”
“ฐานะฉันปานกลางค่ะ” คาเรนยิ้ม “ให้มิ้นท์จังพูดเลยดีมั้ย ดูเหมือนเจ้าตัวอยากพูดเกี่ยวกับพี่โชมากแล้วนะนั่น ฮ่าๆ” จากนั้นเธอก็หันไปมองซากุระด้วยความเอ็นดูด้วย
“นั่นสินะ เอาล่ะ ทีนี้ขอเชิญคิโนะมิ้นท์ลุกขึ้นยืนเลยจ้า~ กับเธอคนนี้ฮาแน่ๆ” โทโมมิเปิดโอกาสให้ซากุระพูดบ้างแล้ว
“ขอบคุณมากเลยนะคะโทโมะซัง” ซากุระก้มหัวให้โทโมมิก่อนที่จะพูดต่อ “ความรู้สึกของฉันที่มีต่อซากุไรซัง ขอเอาความรู้สึกนั้นมาบอกผ่านเพลงละกันนะคะ มีสามเพลงด้วยกัน เชิญรับฟังได้เลยค่า~” จากนั้นเธอก็หยิบไอโฟนของเธอเพื่อเปิดเพลงด้วย
♪ ก็ถูกใจอีกแล้ว มันอดไม่ไหวใจแตกอีกแล้ว สกัดยังไงก็เอาไม่อยู่ ควบคุมไม่อยู่ มันอู้ฮูซะทุกราย บาดใจอีกแล้ว มันหลบไม่พ้นใจหล่นอีกแล้ว ขนาดไกลๆมือไม้ก็สั่น ก็มันจะละลาย ถ้าหากละอายใจ ได้ไหมช่วยไปน่ารักไกลๆหน่อย ♪
♪ แค่เห็นเธอแล้วก็ใจละลาย ใจละลาย ใจละลายละลายละลาย (สายตาเมื่อสัมผัส หมดเรี่ยวแรงต้านทานใดๆ) ใจละลาย ใจละลาย ใจละลายละลายละลาย (หลอมละลายในพริบตา) ♪
♪ หายใจเข้าก็เฮ้อเธอ (เฮ้อเธอ) หายใจออกก็เฮ้อเธอ (เฮ้อเธอ) เป็นอะไรมากไหม ใจลอยแบบเนี้ย หายใจเข้าก็เฮ้อเธอ (เฮ้อเธอ) หายใจออกก็เฮ้อเธอ (เฮ้อเธอ) แต่ก็โอเคนะ เพราะมันเหนื่อยดี ♪
ระหว่างที่ซากุระเปิดเพลงจากไอโฟนของเธอไปด้วยนั้น เธอก็เต้นประกอบเพลงมั่วๆเพื่อความฟินไปด้วย (ฮา)
“ทั้งหมดนี้เป็นเพลงไทยหมดเลยเหรอเนี่ย” โทโมมิถามซากุระด้วยความอึ้ง
“ใช่ค่า” ซากุระยิ้มหวานใส่โทโมมิ
“งั้นก็ช่วยบอกได้ไหมว่าแต่ละเพลงต้องการสื่ออะไรบ้าง” โทโมมิถาม
“ได้ค่า” ซากุระยิ้มหวานใส่โทโมมิอีกครั้ง “เพลงแรกมีชื่อเพลงว่า ไปน่ารักไกลๆหน่อย ค่ะ ร้องโดยพี่แดนกับพี่บีม ไอดอลคนโปรดของฉันเอง เพลงนี้จะสื่อว่า ‘เห็นเธอทีไรก็ถูกใจอีกแล้ว มันอดไม่ไหวใจแตกอีกแล้ว’ สำหรับในกรณีนี้ แบบว่าเจอซากุไรซังทั้งในทีวีและคอนเสิร์ตก็รู้สึกควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่อ่ะค่ะ แล้วแฟนเกิร์ลก็ส่งสายตาอ้อนวอนพี่แกผ่านหน้าจอต่างๆอย่างทีวีหน่อยว่าช่วยไปน่ารักไกลๆหน่อย ประมาณนี้ค่ะ ส่วนเพลงที่สอง มีชื่อเพลงว่า ใจละลาย ความหมายก็ตรงตัวเลยค่ะ เห็นซากุไรซังแล้วใจละลายทู๊กกกกที แอร๊ยยยยย” จากนั้นเธอก็จับหน้าตัวเองด้วยความเขินอายด้วย
“นี่ๆๆ แล้วเอามัตสึจุนไปไว้ที่ไหนแล้วเนี่ย” ฟูกะถามซากุระอย่างติดตลก
“ฉันก็ยังเมนจุนเหมือนเดิมนั่นแหละฟูกะซัง เพียงแต่ว่าช่วงนี้ซากุไรซังชอบทำให้ฉันใจสั่นอยู่เรื่อย~” พอซากุระตอบคำถามของฟูกะจบ เธอก็หันไปมองสุมิเระด้วย
“แล้วความหมายของอีกเพลงนึงล่ะ” โทโมมิทวงคำตอบจากซากุระ
“ส่วนเพลงสุดท้ายมีชื่อเพลงว่า หายใจเป็นเธอ ค่ะ ประมาณว่า หายใจเข้าออกก็มีแต่ซากุไร โชค่ะ วี๊ดวิ้วววววว~~” ซากุระที่เพิ่งตั้งสติได้ก็ตอบโทโมมิทันที จากนั้นเธอก็หมุนตัวด้วยความเขินอายอีกด้วย
“เป็นเอามากนะเราเนี่ย” ฟูกะแซวซากุระ “ตกลงเธอเก็บจุนไว้บนหิ้งแล้วจริงๆใช่มะ”
“ก็บอกว่าฉันมีเมนในอาราชิคือมัตสึจุนเหมือนเดิมค่าโทโมะซางงงงง~~” ซากุระที่กำลังอยู่ในสภาวะฟินอยู่ก็ตอบคำถามของฟูกะด้วย แต่ว่าเธอเรียกชื่อคนถามผิดนะ
“เฮ้ยๆๆ นี่ฟินจนเรียกชื่อคนถามผิดแล้ว” ฟูกะส่ายหน้าเล็กน้อย “คนถามคือฉันเอง ฟูกะ ไม่ใช่โทโมะซัง”
“อ้าว ฟูกะซังเป็นคนถามเหรอ นึกว่าโทโมะซังเป็นคนถาม” ซากุระหันไปมองโทโมมิ
“เออเด่ะ ฉันเป็นคนถาม” ฟูกะแอบเบ้ปากเล็กน้อยด้วย “แต่ความหมายก็ฟินเหมือนกันนะเนี่ย” จากนั้นเธอก็เปลี่ยนสีหน้าจากเบ้ปากกลายเป็นอมยิ้มทันที
“เอาล่ะๆ” โทโมมิตบมือ “แล้วเธอชอบพี่โชมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย หืม?”
“เริ่มแอบชอบมาตั้งแต่ยามาดะทาโร่ค่ะ ...แม้ว่าเธอนั้นไม่รู้จักฉันสักหน่อย แต่ฉันก็แอบชอบเธอไม่ใช่น้อย หัวใจฉันยังเฝ้ารอ และเฝ้าคอย เฝ้าคอยให้เธอหันมา มองฉันสักที~” ซากุระตอบโทโมมิพร้อมร้องเพลง ‘แอบชอบ’ เป็นภาษาญี่ปุ่นด้วย “แต่เริ่มชอบจริงๆก็ตั้งแต่เพลง Believe ค่ะ ซากุไรซังในเพลงนี้หล่อมากกกก”
“สรุปว่าเธอชอบพี่แกมาตั้งแต่ปี 2009?” โทโมมิสงสัย
“ใช่แล้วค่าโทโมะซัง” ซากุระยิ้มหวานใส่โทโมมิเป็นครั้งที่สามแล้ว “ตอนปี 2008-2009 เนี่ย เป็นยุคทองของซากุไรซังก็ว่าได้นะคะ พี่แกหล่อมากจริงๆ สุมิเระซังหน้าตาเหมือนเขาในช่วงนั้นเป๊ะๆเลย!” จากนั้นเธอก็ยกนิ้วโป้งให้กับทุกคนด้วย
“ประโยคสุดท้ายนี่ฉันเห็นด้วยกับเธอเลยมิ้นท์” โทโมมิยิ้มให้ซากุระ “ช่วงปีนั้นเธอก็หลงเมนแบบจัดหนักเลยน่ะสิ ฮ่าๆๆ”
“ใช่แล้วล่ะโทโมะซัง ก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ฉันชอบซากุไรซังในช่วงนั้นมากกก นี่ยังรอปาฏิหาริย์เกี่ยวกับพี่แกอยู่นะ อยากให้ซากุไรซังเป็นเช่นวันก่อนจริงๆ ฮ่าๆๆๆ” ซากุระพูด
“โห...ปาฏิหาริย์เลยเหรอคิโนะจัง” มิจิโกะอึ้ง
“ใช่ค่ะมิจิโกะซัง พวกเราทั้งสองคนมาร่วมรอ ‘ปาฏิหาริย์’ นั้นด้วยกันเถอะ” จากนั้นซากุระก็ยื่นมือซ้ายให้มิจิโกะจับ
“ฮ่าๆๆ” มิจิโกะหัวเราะแล้วก็จับมือซากุระ
“และยังมีอีกเรื่องหนึ่งของซากุไรซังที่ฉันยังคาใจจนถึงทุกวันนี้ค่ะ” ซากุระมือขวาทาบอกตัวเอง
“เรื่องอะไรเอ่ย?” ฟูกะถาม
“ฟันของเขาค่ะ คือฉันสงสัยมานานมากแล้วค่ะ” ซากุระแอบอมยิ้มไปด้วย “ทำไมซากุไรซังถึงไม่ไปดัดฟันล่ะคะ ปล่อยให้เหยินแบบนี้อยู่ทำไม ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ” จากนั้นเธอก็ก้มหัวให้กล้องด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆ คาใจกับเรื่องแค่นี้เองเหรอเนี่ย” โทโมมิยิ้มให้ซากุระด้วยความเอ็นดูพร้อมขมวดคิ้วนิดๆด้วย
“ค่ะ คือพี่แกไม่คิดที่จะดัดฟันให้มันดูดีกว่านี้เลยเหรอคะเนี่ย พอฉันเห็นเขายิ้มเห็นฟันแล้วดูแปลกๆน่ะค่ะ แล้วโทโมะซังก็อย่าหัวเราะสิคะ” ซากุระพูดไปตามความจริง
“ฉันว่านะ พี่โชมีฟันเหยินๆแบบนี้อ่ะดีแล้ว ดูเป็นเอกลักษณ์ของเขาดี” ฟูกะเสริม
“เห็นด้วยกับฟูกะนะ พี่โชไม่ต้องไปดัดฟันน่ะดีแล้ว ดูดีจะตาย เหยินก็รักนะ♥” ริเอะก็เข้ามาเสริมกับเขาด้วย พร้อมกับการส่งจูบให้กล้องด้วย
“เรื่องที่ฉันหัวเราะเมื่อกี้ก็ขอโทษนะ ปกติตอนที่ฉันพูดถึงพี่โชด้วยเรื่องนี้กับเพื่อนๆ ฉันมักจะชอบขำน่ะ” โทโมมิก้มหัวนิดๆเพื่อเป็นการขอโทษ “มิ้นท์มีอะไรจะพูดอีกรึเปล่า”
“อ่า...คืออยากจะบอกว่าคำถามที่ฉันคาใจเรื่องฟันของซากุไรซังนั้น มันคือ ‘ความกล้า’ ของฉันล้วนๆเลยค่ะ และสุดท้ายนี้ ฉันอยากจะบอกว่ารักซากุไรซังมากๆเลยนะ แต่รักมัตสึจุนมากกว่านิดนึง อิอิ คือจริงๆก็รักอาราชิทั้งวงนั่นแหละ ถึงอายุจะเข้าเลขสามกันทุกคนแล้ว ก็อยากให้ดูแลรูปร่างกันหน่อยก็ดีนะ โดยเฉพาะซากุไรซังกับนิโนะ” ซากุระแอบอมยิ้มเบาๆ “คือไม่ใช่อะไรหรอก ฉันอยากเห็นยุคทองของซากุไรซังอีกครั้งนึงน่ะ ไม่รู้มันจะเป็นไปได้อีกครั้งนึงไหม...”
“ก็มองซูจังไปพลางๆก่อนดิ หน้าเหมือนกัน” ริเอะพูดติดตลก
“แหม่ ริเอะซัง” ซากุระทำไหล่ห่อใส่ริเอะเล็กน้อย “สุมิเระซังไม่เหมือนซากุไรซังร้อยเปอร์เซ็นต์ซะหน่อย สุมิเระซังก็คือสุมิเระซัง ซากุไรซังก็คือซากุไรซัง มาทดแทนกันไม่ได้หรอกค่ะ คนละคนกัน”
“แหน่ะ ทำเป็นมาสอนฉัน” ริเอะเหล่มองซากุระเล็กน้อย
“เปล่าสอนนะริเอะซัง ฉันก็แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้นเอง~” ซากุระยิ้มแก้เขิน
“ขอโทษนะมิ้นท์” มิจิโกะยกมือขวา “สังเกตตั้งแต่เมื่อกี้ละ ทำไมเธอถึงชอบเรียกพี่โชว่าซากุไรซัง? ทำไมไม่เรียกพี่โชเหมือนคนอื่นเขาล่ะ”
“คือแม่ฉันเคยเล่าเรื่องที่ซากุไรซังเอาร่มฟาดแฟนๆให้ฟังน่ะมิจิโกะซัง ฉันก็เลยหวาดกลัวเขา ก็เลยเรียกเขาว่าซากุไรซังจนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่แล้วแหละ” ซากุระตอบไปตามความจริง “สุดท้ายจริงๆนะคะทุกคน รักอาราชิทุกคนค่ะ♥” จากนั้นเธอก็ทำมือรูปหัวใจใส่กล้องด้วย
“ต่อไปขอเชิญริเอะเลยจ้า~” โทโมมิเปิดโอกาสให้ริเอะพูดบ้างแล้ว
“เดี๋ยวนะโทโมะซัง แล้วนานะล่ะ จะไม่ให้เจ้าตัวพูดถึงพี่โชสักนิดนึงเลยเหรอ จี้กับลิซ่าก็ด้วย” ริเอะขมวดคิ้วใส่โทโมมิด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวให้นานะกับจี้คุยเรื่องนี้ผ่านไลน์กลุ่มก็ได้ แล้วฉันจะเป็นคนเอาเรื่องนี้ไปแชร์ในทวิตอีกที ส่วนลิซ่าจะโฟนอินเข้ามาหลังจากที่เธอพูดจบ โอเคนะริเอะ” โทโมมิอธิบายให้ริเอะฟัง
ริเอะพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบกลับโทโมมิ แล้วเธอก็พูดต่อ
“อืม... จริงๆแล้วในวงนี้น่ะฉันชอบโอโนะมาก่อนนะ คือชอบมาตั้งแต่สมัยที่เจ้าตัวทำทรงผมเหมือนพี่วอยอย่างที่มิ้นท์จังพูดเอาไว้น่ะ ฮ่าๆๆ ส่วนพี่โชเนี่ย ฉันชอบมาตั้งแต่ปิกันจิภาคแรกนะ ที่เจ้าตัวเล่นเป็นแยงกี้*** ทุกคนจำกันได้ใช่ม้า~?” ริเอะเกริ่นนำก่อนเข้าเรื่อง
“ช่ายยยย~” ทุกคนตอบริเอะ
“ขอสาเหตุที่ชอบพี่โชหน่อย” โทโมมิยกมือขวาขึ้นมาในระดับไหล่
“เพราะหล่อค่ะ ฮ่าๆๆ” ริเอะหัวเราะและเอามือขวาปิดปากด้วย “ตอนแรกพี่แกก็หล่อแบบกวนๆนะ แต่พอหลายปีผ่านไป หล่อแบบผู้ดีมีคลาสอ่ะ” จากนั้นเธอก็ทำหน้าฟินด้วย
“แหม ฮ่าๆๆ” โทโมมิยิ้มให้กับความเขินของริเอะ “คือตอนแรกเธอมีเมนในอาราชิคือโอโนะใชไหม แล้วยังไงต่อ?”
“ก็อย่างที่ฉันบอกไว้นั่นแหละ ตอนที่อาราชิเดบิวท์ใหม่ๆน่ะ ฉันสนใจโอโนะเป็นคนแรกเลย แต่ก็ชอบแบบเด็กๆน่ะนะ ยังไม่ได้มีเมนหลักเป็นตัวเป็นตน พอมาถึงปิกันจินี่สิ พี่โชโคตรเท่!! ถึงกับประกาศต่อหน้าเพื่อนเลยล่ะว่าฉันมีเมนในอาราชิคือคนนี้นะ อะไรประมาณนี้ ฮ่าๆๆ แล้วฉันก็ชอบพี่โชมากกว่าเดิมก็ในเพลง One Love นั่นแหละ ทุกคนในเพลงนี้หล่อมาก” ริเอะยิ้มกรุ้มกริ่ม
“อ่าฮะ แล้วยังไงต่อ?” โทโมมิเอามือซ้ายเท้าคางพร้อมตั้งใจฟังที่ริเอะพูด
“แล้วช่วงปี 2007 เฮย์เซย์จัมพ์ก็เดบิวท์พอดีเลยด้วย ฉันก็เลยเมนยูโตะ แล้วฉันก็ชอบทั้งอาราชิทั้งจัมพ์ควบคู่ไปพร้อมๆกันตั้งแต่นั้นมา” ริเอะพูด
“แต่เพลง One Love นี่มันปี 2008 นะริเอะ” ยูกิเอะพูด
“ก็ใช่ไงนิโนะ ฉันหมายความว่าตั้งแต่จัมพ์เดบิวท์ ฉันก็เลยชอบอาราชิไปควบคู่ด้วยกัน ปัจจุบันมีเมนหลักในจอห์นนี่ส์คือสองวงนี้ ส่วนอาราชิเนี่ย ฉันชอบจริงๆจังๆตั้งแต่เดบิวท์แล้ว งงมั้ย?”
“ไม่งงๆ” ยูกิเอะส่ายหน้า
“เอ่อ สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่า ถึงหัวจะเหม่ง ไหล่ลู่ ฟันเหยินสักเพียงใด แต่ก็รักพี่โชมากๆเลยนะ อ้อ! รักอาราชิทั้งวงเลยด้วย จุ๊บ♥” ริเอะส่งจูบใส่กล้องเป็นการปิดท้ายด้วย
“ด้านลบของพี่โชมาเต็มเลยนะริเอะเอ๊ย” โทโมมิทำท่า Facepalm ใส่ริเอะ
“แหม่ โทโมะซัง ก็ฉันเป็นคนที่ชอบพูดความจริงนี่นา แฮะๆ” ริเอะยิ้มแก้เขิน
“จ้าๆ” โทโมมิตอบกลับริเอะแบบส่งๆ “ต่อไปฉันจะโฟนอินไปหาลิซ่านะ อ๊ะ สัญญาณมาแล้ว ฮัลโหล~” จากนั้นเธอก็รับสายจากริซาโกะ
(สวัสดีจ้าทุกคน~ คิดถึงสาวนักชงคนนี้กันบ้างมั้ยเอ่ย~?) ริซาโกะทักทายทุกคน
“คิดถึงงงงง” ทุกคนทักทายริซาโกะกลับ
“ลิซ่าซังชงกาแฟเก่งที่สุดในบ้านเลยนะ สมแล้วที่เคยเป็นบาริสต้าในสตาร์บัคส์มาก่อน” สุมิเระยิ้ม
(ซูจังนี่ล่ะก็~)
“ที่ฉันโฟนอินไปหาเธอเนี่ย คงรู้ใช่ไหมว่าพวกเราคุยเรื่องอะไรกันอยู่” โทโมมิพูดกับริซาโกะ
(รู้สิคะโทโมะซัง ก็คุยเรื่องพี่โชกันอยู่ไง ยังขำในส่วนของมิ้นท์จังยังไม่หายเลย ฮ่าๆ)
“แล้วดูพวกเราผ่านที่ไหน ในเว็บออฟฟิเชียลหรือในยูทูป?” โทโมมิถาม “ยังไงก็ปิดเสียงคอมด้วยนะ เสียงจะได้ไม่ซ้อนกัน”
(ปิดเสียงในคอมแล้วล่ะโทโมะซัง)
“มาเข้าเรื่องในตอนนี้ดีกว่า ลิซ่าเล่าประวัติความชอบของพี่โชมา แต่ไม่ต้องบอกว่ารู้จักตั้งแต่เดบิวท์นะ เพราะว่าทุกคนในที่นี้ก็รู้จักอาราชิมาตั้งแต่เดบิวท์ทั้งนั้น รวมฉันด้วย”
(ค่ะ คือจริงๆฉันชอบพี่โชมาตั้งแต่ซากุระซาเกะอ่ะนะ สารภาพตรงๆเลยว่ารู้จักเพลงนี้เพราะโฆษณาโรงเรียนกวดวิชาที่พี่โชเป็นพรีเซ็นเตอร์นี่ล่ะ แล้วฉันก็ชอบและติดตามอาราชิตั้งแต่นั้นมา ตอนนั้นเลยหาเมนในวงนี้ได้ทันทีตั้งแต่ดูโฆษณาตัวนั้นจบอ่ะ พี่โชหล่อมากกกกก แต่ยังไงก็ชอบที่พี่แกไว้ผมหน้าที่สุดล่ะ เปิดเหม่งเหมือนในเพลง Face Down แล้วมันยังไงไม่รู้อ่ะ แต่ก็หล่อไปอีกแบบนะ)
“แต่โฆษณานั้นพี่โชหล่อจริงๆนะ” ริเอะพูด
“พูดได้ถูกใจมากค่ะ ประโยคสุดท้ายน่ะลิซ่าซัง ฮ่าๆๆ” มิจิโกะพูดพร้อมปรบมือให้ริซาโกะไปด้วย
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าลิซ่าซังชอบพี่โชมาตั้งแต่ซากุระซาเกะเหมือนฉัน แล้วก่อนหน้านั้นชอบคนอื่นในอาราชิมาก่อนมั้ย” ยูมิถามริซาโกะ
(อืม...ไม่นะ ตอนอาราชิเดบิวท์ใหม่ๆนี่คือยังจำสมาชิกแต่ละคนไม่ได้เลย ดีนะที่หน้าตาไม่เหมือนกันสักคน เพิ่งมาจำแต่ละคนได้ก็ในเพลง Sunrise Nippon นั่นแหละ พี่โชโคตรเด่น ดูเป็นแร็ปเปอร์ที่ติสท์แตกดี ฮ่าๆๆ แต่พอหลายปีผ่านไป พี่แกหล่อแบบดูดีมีคลาสอย่างที่ริเอะพูดไว้จริงๆนั่นแหละ พูดถึงละครที่เขาแสดงบ้างดีกว่า พี่โชแสดงละครได้เก่งมากเลยนะ โดยเฉพาะ The Quiz Show 2 กับ Kazoku Game เรื่องแรกนี่ ตอนที่ใส่ชุดขาวคือโคตรสวย พูดเลย)
“ใช่เลยลิซ่า พี่โชใน The Quiz Show คือดีงามมาก ชอบชุดขาวมากกว่าตอนที่เป็น MC คามิยามะซะอีก ฮ่าๆ เวลาที่เล่นฉากเข้าคู่กับพี่ยู****เนี่ยคือฟินสุดๆ ว้าวววว” ฟูกะทำตาเปล่งประกาย
(ฟินแบบเครียดๆสินะ ฮ่าๆ เรื่องนี้ฉันชอบเพลงประกอบละครด้วย คือเข้ากับเรื่องได้ดีมาก ความทรงจำในวันพรุ่งนี้...)
“แต่ก็จริงอย่างที่ริซาโกะซังพูดไว้นะคะ ซากุไรซังในเรื่อง The Quiz Show คือสวย” ซากุระอมยิ้มให้กับคำพูดของริซาโกะ “เพลงประกอบเรื่องนี้ก็เพราะค่ะ”
(ฉันชอบละครที่พี่โชเล่นทุกเรื่องแหละ แต่จะว่าไปแล้วช่วงนี้พี่แกก็ไม่ค่อยได้เล่นละครอีกเลยเนอะ อยากเห็นพี่โชกลับมามีหุ่นแบบใน Kazoku Game อีกครั้งนึงอ่ะ คือดีเลย แต่ฉันก็แอบเป็นห่วงเหมือนกันนะ เห็นใน NEWS ZERO บางวีคก็บวมบางวีคก็ผอม กลัวจะโยโย่น่ะสิ ไม่เอานะคะพี่โชที่รักของทุกคน แฟนๆเป็นห่วงน๊า~)
“โดยเฉพาะวีคไหนที่ใส่เนคไทจะดูบวมค่ะ อิอิ” มิจิโกะแซะไอดอลในดวงใจของตัวเอง (อีกแล้ว)
(นี่หล่อนดูเซโร่ทุกวันจันทร์เลยสิเนี่ยมิตจี้)
“วันอื่นก็ดูบ้างไม่ดูบ้างค่ะ แต่วันจันทร์นี่ไม่พลาดเลย ถ้าพลาดก็จะไปดูภาพที่แฟนๆแคปไว้ในทวิตแทน อิอิ” มิจิโกะยิ้มยิงฟัน
(ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้พี่โชผอมแบบปี 2009 มาก ที่พวกเธอบอกว่าพี่แกในช่วงปีนั้นโคตรปัง แต่ก็จริงนะ ฉันชอบพี่โชในปีนั้นที่สุด หล่อ ดูดี มีกล้าม โอยยยยย ฉันนี่ใจละลายจนหลอมละลายในพริบตาเลยจ้า~)
“ประโยคสุดท้ายนี่เอามาจากเพลงที่ฉันเปิดเมื่อกี้ใช่มั้ยริซาโกะซัง?” ซากุระถาม
(ใช่จ้า ขอบใจสำหรับเพลงนะ ฟินทั้งสามเพลงเลย)
“เอาล่ะ มีอะไรจะพูดอีกมั้ยลิซ่า?” โทโมมิถาม
(อ่า... อยากจะบอกว่ารักอาราชิมากๆเลยนะ อยู่กับแฟนๆไปนานๆนะ อ๊ะ ขอนอกเรื่องนิดนึง ซูจังจ๋า~?)
“มีอะไรเหรอลิซ่าซัง?” สุมิเระทำหน้างง
(น้องชายเธอหล่อมากเลยนะ ฉันเองก็ฟอลทวิตกับไอจีของน้องเขาเรียบร้อยแล้วล่ะ ขอบใจที่แนะนำคนหล่อให้รู้จักนะ ฮ่าๆ ยังไงก็ทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพในวีคนี้ให้ดีที่สุดเลยนะ สู้ๆ ฉันจะเป็นกำลังใจให้ คนอื่นๆด้วยนะ เดี๋ยวเสาร์นี้ฉันจะไปเชียร์พวกเธอที่บูโดกันด้วย วันนี้ก็ขอบคุณโทโมะซังด้วยที่ให้ฉันแบ่งปันความติ่งของตัวเอง ฮ่าๆ แล้วเจอกัน ม๊วบ♥) ริซาโกะส่งจูบให้ทุกคนเป็นการปิดท้าย
“ต่อไปขอเชิญอายะจ้า~” โทโมมิเปิดโอกาสให้อายะพูดบ้างแล้ว
ทุกคนปรบมือให้กับอายะด้วยความเต็มใจ
“แหม่ ได้พูดเป็นคนสุดท้ายมันเสียเปรียบตรงที่คนอื่นแย่งพูดไปหมดแล้วเนี่ยแหละ ฮ่าๆ” อายะลุกขึ้นยืน
“ก็ใครใช้ให้หล่อนจับได้รหัส S12 ยะ?” โทโมมิเหล่มองอายะด้วยความเจ้าเล่ห์
“ตอนนั้นทุกคนก็ไม่รู้นี่นาว่าใครจะจับได้เบอร์ไหนบ้างนี่นา” อายะตอบโทโมมิก่อนที่จะเข้าเรื่อง “Topic ในวันนี้ดูกดดันฉันพอสมควรเลยแฮะ เพราะฉันก็ไม่ค่อยได้สนใจวงนี้เท่าไหร่ เอ่อ คือสนใจบ้างแหละ แต่สนใจวงนิวส์เป็นหลัก ฮ่าๆๆ จริงอยู่ที่ว่าฉันไม่ค่อยเหมือนคนอื่นเท่าไหร่ รูปลักษณ์ภายนอกเอย บุคลิกเอย ความชอบเอย แต่ก็นะ พอมาอยู่ร่วมกับคนอื่นแล้วก็จะพยายามปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นให้ได้ ตอนนี้ก็ปรับได้เยอะแล้ว”
“หล่อนจะเข้าเรื่องได้รึยังห้ะ อารัมภบทอยู่นั่นแหละ” โทโมมิบ่นใส่อายะ
“อ่ะๆ เข้าเรื่องก็ได้” อายะยิ้มเจื่อนๆ “ในวงนี้น่ะ ฉันถูกชะตากับนิโนมิยะคนแรกเลย เพราะน่ารัก ฮ่าๆๆ ตอนแรกฉันคิดว่าพี่โชไม่หล่อด้วยซ้ำ แต่ไปๆมาๆฉันก็เริ่มเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนความคิดที่ว่าพี่โชไม่หล่อตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวเรียนจบมหาวิทยาลัยนั่นแหละ เปลี่ยนแบบฉับพลันเลย! คือดูดีกว่าเดิมมาก!! ทำให้ฉันเริ่มหลงเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้มากขึ้นทุกครั้ง... ทุกครั้ง... และทุกครั้ง...” อายะพูดด้วยน้ำเสียงอย่างเคลิบเคลิ้ม
“สาบานได้นะว่าหล่อนเมนนิโนะน่ะอายะ มาแนวเดียวกับมิ้นท์อีกละ” โทโมมิทำท่า Facepalm ใส่อายะ
“ฉันเมนนิโนะจริงๆ แต่พี่โชก็สามารถทำให้หลงเมนได้นะ สรุปว่าฉันเริ่มหลงเสน่ห์ของพี่โชมาตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวเรียนจบมหาวิทยาลัย ชอบในตัวเขานะที่สามารถเรียนจบในระดับชั้นสูงสุดได้ มีเพียงแค่คนเดียวในวงด้วย เก่งจริงๆค่ะ” อายะปรบมือ “ตอนที่นิวส์โดนพักงานน่ะ ฉันก็หาเวลาช่วงนี้แหละที่จะไปชอบอาราชิ ฮ่าๆ อยากรู้ผลงานและประวัติของวงนี้เพิ่มเติม คอนเสิร์ตเดี่ยว THE SHOW ของพี่โชฉันก็มีโอกาสไปดูด้วยนะ”
“หูยยยยยยยย” ทุกคนอิจฉาอายะ
“คอนเสิร์ตเดี่ยวของพี่โชใครได้ไปดูบ้าง” อายะถามทุกคน
“ในช่วงสองปีนั้นฉันติ่งพี่แดนกับพี่บีมอย่างหนักเลยค่ะแต่ก็แอบเฮิร์ทกับเรื่องๆหนึ่งด้วย ที่บ้านก็ดูแต่เดอะสตาร์ปีสามเป็นหลัก พ่ออยู่ไทย แม่ก็ติ่งพี่บี้ เดอะสตาร์อย่างหนัก ก็เลยไม่ค่อยได้ติดตามฝั่งเจป๊อปเท่าไหร่ สรุปว่าฉันไม่ได้ไปดูค่ะ แฮะๆ” ซากุระยิ้มแห้งๆ
“ฉันมีโอกาสได้ดูด้วยแหละอายะซัง” ฟูกะตอบ
“ฉันก็ได้ไปดู บรรยากาศในคอนเป็นยังไงบ้างอ่ะอายะซัง” ริเอะพูด
“จำไม่ได้แล้วล่ะ ฮ่าๆ ขอพูดถึงยามาดะทาโร่บ้างนะ เรื่องนี้ดูครั้งแรกแล้วติดหนึบเลย ทั้งนิโนะทั้งพี่โชน่ารักมากกกกกกก นิโนะแต่งหญิงแล้วน่ารักมากๆ ทั้งชุดกี่เพ้าทั้งชุดเมด ฮ่าๆ” อายะหัวเราะ
“ใช่เลยอายะซัง! นิโนะแต่งหญิงแล้วน่ารักมากกก ส่วนอีกคน เวลาที่แต่งหญิงเหมือนกะเทยมากกว่า ...อย่าเพิ่งปาร่มใส่ฉันนะ” ฟูกะถูกใจกับคำพูดของอายะพร้อมยกมือสองข้างระดับไหล่
“ไม่ขนาดนั้นนะฟูกะซัง เวลาที่พี่โชแต่งหญิงก็น่ารักดีออก” มิจิโกะอมยิ้ม
“แต่เรื่องยามาดะทาโร่น่ะ พี่โชก็หล่อเหมือนกันนะ หล่อแบบเซอร์นิดๆ หวานหน่อยๆแบบที่ฟูกะเคยพูดไว้จริงๆนั่นแหละ” อายะอมยิ้ม “และละครเรื่องอื่นๆที่พี่โชแสดงก็ถึงขั้นระดับดีมากเลยแหละ โดยส่วนตัวชอบยามาดะทาโร่ , The Quiz Show และ Kazoku Game มากที่สุด เรื่องสุดท้ายนี่เล่นได้จิตมากๆ ขอยกนิ้วให้เลยค่ะ!” พูดจบเธอก็ยกนิ้วโป้งข้างขวาออกมาด้วย
และทุกคนก็ปรบมือให้กับอายะ
“มีอะไรจะพูดอีกมั้ยอายะ” โทโมมิพูด
“อ่า...ก็ขอขอบคุณพี่โชมากๆเลยนะที่ตัดสินใจเข้าจอห์นนี่ส์ ถ้าพี่โชลาออกจากจอห์นนี่ส์ในครั้งนั้น ก็คงไม่มีอาราชิมาจนถึงทุกวันนี้หรอกค่ะ ถึงฉันจะชอบนิวส์มากเพียงใด แต่ก็ไม่คิดที่จะลืมอาราชิและวงอื่นๆในจอห์นนี่ส์เลยน๊า~ รักเสมอ จุ๊บ♥” อายะส่งจูบให้กล้องเป็นการปิดท้าย
“เอาล่ะ ทีนี้ก็ส่งความรักที่มีต่อพี่โชกันครบสิบคนแล้ว รวมลิซ่าด้วย ทีนี้ถึงตาฉันบ้างล่ะ ปรบมือกันหน่อยยยย~” โทโมมิลุกขึ้นยืนพร้อมให้ทุกคนปรบมือ
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~~” ทุกคนส่งเสียงเฮให้โทโมมิ
“อยากจะบอกก่อนเลยว่าตอนแรกฉันไม่ค่อยชอบพี่โชสักเท่าไหร่นะ แบบ...คนอะไรวะ โคตรขี้เหร่เลย มาอยู่วงอาราชิได้ยังไงวะเนี่ย ฉันไม่เข้าใจเลย คนอื่นดูดีหมดยกเว้นพี่โช ยิ่งตอนไว้ผมสีโทนอ่อนๆนะ โคตรแวนซ์เลย เสี่ยวมาก” โทโมมิเกริ่นนำก่อน “ขอโทษแฟนๆพี่โชทุกคนด้วยที่ฉันพูดถึงพี่โชได้ฮาร์ดคอร์ขนาดนี้ คือเมื่อก่อนฉันไม่ชอบพี่โชจริงๆ แต่กลับชอบมัตสึจุนแบบสุดๆ ฮ่าๆ พอมาถึงช่วงที่พี่โชเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยอ่ะนะ ทำให้ฉันเปลี่ยนใจทันทีเลย”
“เปลี่ยนใจไปเมนพี่โชเหรอโทโมะซัง” มิจิโกะถาม
“เปลี่ยนใจกับคำพูดของตัวฉันเองน่ะสิมิตจี้ ฉันถึงกับถอนคำพูดที่เคยพูดกับพี่โชไว้ว่าไม่หล่อ เสี่ยวทันทีเลย ฉันขอโทษพี่โชด้วยนะที่เคยพูดถึงพี่ในแง่ลบ ฉันเคยคิดมาตลอดเลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่หล่อ แต่ไปๆมาๆก็เริ่มหล่อแล้วล่ะ โดยเฉพาะในช่วงปี 2007-2010 ดูเป็นคุณชายสุดๆ ปังมาก!” โทโมมิยกนิ้วโป้งข้างขวาขึ้นมาด้วยความปลื้มปิติ
“ขอบคุณที่โทโมะซังกลับใจนะ ไม่งั้นฉันคงงอนโทโมะซังไปตลอดเลย” ฟูกะถอนหายใจ
โทโมมิยิ้มให้กับฟูกะเป็นการตอบกลับ
“ส่วนเรื่องที่พวกเธอชอบแซะกันเนี่ย ขอไม่พูดถึงละกันนะ ขอบคุณที่เกิดมาหล่อนะพี่โช แต่ก็หล่อน้อยกว่าจุนนิดนึง” โทโมมิหันหน้าไปทางซ้ายพร้อมแอบอมยิ้มนิดๆ
“แหมมม” อายะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“ไม่ค่อยเลยนะโทโมะซัง แต่ฉันก็แอบเห็นด้วยในประโยคสุดท้าย ฮ่าๆ” ซากุระแซวโทโมมิ
“ส่วนคู่จิ้นในวงที่ฉันชอบมากที่สุดก็คือคู่ซึนเดเระอย่างโชจุนนั่นแหละ โมเม้นท์น้อยพอๆกับซากุมิยะ แต่ฉันก็ยังจะจิ้นต่อไป! สุดท้ายนี้ก็...รักอาราชิทุกคนนะ ไม่นอกใจด้วย!” โทโมมิทำมือรูปหัวใจพร้อมยิ้มใส่กล้อง
“อย่าตอกย้ำเรื่องซากุมิยะสิโทโมะซัง” ฟูกะทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้
“เปล่าตอกย้ำน๊า” โทโมมิยักไหล่ “เอาล่ะ ทีนี้ต่อไปฉันจะเล่าเรื่อง ‘จดหมายลับของฟูกะ’ กันบ้างนะ เรื่องราวจะเป็นอย่างไร มาฟังกันเลย”
เรื่องราวของฟูกะกับ ‘จดหมายลับ’ ฉบับนั้นจะเป็นอย่างไร ติดตามได้ในโมเม้นท์ต่อไป
*ประโยคที่ซากุระกับมิจิโกะพูดไว้นั้น มาจากเพลง อย่ามองตรงนั้น ของ คริสติน่า อากีล่าร์ (แต่ซากุระรู้จักเพลงนี้เพราะฮั่น เดอะสตาร์นำมาคัฟเวอร์ใหม่)
**คิมุทาคุ = คิมุระ ทาคุยะ เป็นหนึ่งในสมาชิกวง SMAP บอยแบนด์ตลอดกาลของญี่ปุ่น (เหนืออาราชิยังมี SMAP นะจ๊ะที่รัก♥) และเป็นนักแสดงชื่อดังอีกด้วย
***แยงกี้ = นักเลงญี่ปุ่น (ความหมายก็ใกล้เคียงกับยากูซ่านั่นแหละ = =)
****พี่ยู = โยโกยามะ ยู เป็นหนึ่งในสมาชิกวง Kanjani8
Comment:
แต่งเสร็จแล้วจ้าาาาาาา
โมเม้นท์นี้อวยพี่โชกันแบบสุดๆอ่ะ 5555555555555 (เมนคริสเองแหละคนนี้ หล่อนะถ้าดูดีๆ^^)
งานนี้น้องมิ้นท์วินสุดค่ะ! มีการบอกด้วยนะว่าช่วงปี 2006 ไม่ได้ไปดูคอนเดี่ยวของพี่โชเพราะครอบครัวอยู่ไทย (น้าแนนติ่งบี้ เดอะสตาร์ก็ไม่บอก อิอิ) 5555555
พออ่านมาถึงตรงนี้แล้ว รีดเดอร์คงจะคุ้นๆหน้าของพี่โชบ้างแหละเนอะ
ใช่แล้วล่ะ!! เขาคืออิมเมจของซูจังนั่นเอง!! 5555555555555
อยากรู้ว่าทำไมคริสถึงให้พี่โชเป็นอิมเมจของซูจัง ย้อนกลับไปดูได้ในตอนที่ 6 นะ
แล้วถ้าใครอยากรู้ว่าพี่โชในช่วงปี 2009 หล่อมากแค่ไหน ก็ไปเสิร์ชคำว่า ‘Sakurai Sho 2009’ ใน Google ได้เลยจ้ะ
ส่วนที่มิตจี้พูดถึงพี่โชถ่ายนู้ดท่อนบน ตามไปเสิร์ชคำว่า ‘Sakurai Sho Anan’ ใน Google ได้เลยนะ ถึงซิกแพคจะไม่เยอะมาก แต่แซ่บเว่อร์ คริสรับประกัน! -.,-
ความคิดเห็น