มายาลวง

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ปะทะหน้า (15%)

 

 

 

ปารีส.ฝรั่งเศส  วันที่  28  มีนาคม  2014     ณ   เวลา 6.00 น.

 

 

          เช้าอันสดใส บรรยากาศสดชื่นไร้มลพิษและกลิ่นควัน บริเวณรอบๆบ้านเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีและดอกไม้นานาพรรณชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดหยดน้ำค้างเล็กๆทีเกาะตามกิ่งและใบ ส่งกลิ่นหอมของกลิ่นเกสร ทำให้รอบๆบ้านดูร่มเย็นสงบ ประกอบไปด้วยแสงแดดอ่อนๆดูน่าชม แสดงได้ว่าบรรยากาศในตอนนี้มันน่าดู น่าชมและให้ความรู้สึกสดใส แต่ยกเว้นเธอที่แม้บรรยากาศรอบข้างจะสดใสเพียงใดแต่หาใจของเธอไม่ได้สดใสตามแต่อย่างใด 18 ปี ผ่านมาแล้ว แต่เธอไม่อาจลืม เขา ได้เลย ไม่เคยเลย ยิ่งลืม ยิ่งจำ ยิ่งคิดถึงมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้นทุกวัน

 

           ....กี่ครั้งแล้ว ที่เธอต้องจมอยู่กับอดีต ต้องจดจำไปอีกถึงเมื่อไหร่ ยิ่งอยากลืม กลับยิ่งจำ เหตุการณ์ที่มันไม่น่าจำกลับจำขึ้นใจ โดยเฉพาะเรื่องของเขา   กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องเจ็บปวดทุกครั้งยามนึกถึงเขา มันอาจจะดูไร้สาระ แต่กับเธอ มันเป็นเรื่องที่เธอต้องใช้กำลังใจอย่างหนักในการลืม เธอได้แต่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจ ทำตัวสดใส แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยตะกอนหน่วงๆที่คอยถ่วงใจให้ปวดทุกครั้งยามนึกถึงเขาคนนั้นที่ไล่เธอ เธอรู้ดี ว่าเขาไม่เคยแม้จะรับความรัก รับหัวใจของเธอไปอุ้มชู มีแต่จะทิ้งและเหยียบย่ำเหมือนมันเป็นสิ่งไร้ค่า และไม่มีวันที่เขาจะเธอ ไม่เลย ไม่มี เขาไม่เคยคิดเลย เขาไม่อยากจะเห็นหน้าเธอซะด้วยซ้ำ ความรักของเธอไม่มีทางเป็นไปได้เลย ไม่มี ไม่มีทางเลย...

 

 

          "ลินเราไปกันเถอะ เก็บจองเสร็จรึยัง"   น้ำเสียงทุ่ม นุ่ม และอ่อนโยน จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมาวิน พี่ชายต่างสายเลือดของเธออีกคน ที่รักเธอยิ่งกว่าสิ่งใด ปกป้องเธอตลอดมาจนถึงทุกวันนี้ เขาคือพี่ชายที่ดีที่สุด  ของเธอ  

 

          "เสร็จแล้วค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ กว่าจะถึงที่ไทยอีกนานเลย"  เสียงหวานตอบ ก่อนจะตามด้วยรอยยิ้ม ที่ดูฝืน จนคนมองรู้สึกได้

 

          "ยิ้มไม่ได้ก็อย่าฝืนเลยนะลิน พี่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นเรื่องอะไร ถ้าพี่เดาคงไม่พ้นเรื่องไอ้คิม แต่อย่าเพิ่งไปคิดมาก เราไปกันดีกว่าป่ะ ร่าเริงหน่อยเดี๋ยวพี่พาไปกินหนม"  มาวินบอกน้ำเสียงจริงจังในตอนแรก และกลายมาเป็นล้อเลียนในประโยคสุดท้าย

       

           "พี่วิน ลินโตแล้วนะ นี่แหน่ะ!" ลลินบอกแล้วทุกอกคนเป็นพี่พลางค้อนใส่ก่อนจะเดินขึ้นรถ ส่วนคนโดนทุบได้แต่หัวเราะที่โดนค้อนใส่

 

          ....จะได้เจอกันแล้วสินะ พี่คิมจะคิดถึงลินบ้างไหม....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ประเทศไทย . กรุงเทพมหานคร  วันที่ 28 มีนาคม 2014      ณ   เวลา 22.05

 

 

 

 

     ณ บ้านเพตราพชร

 

          คืมมืดอันเร่าร้อนเมื่อมีสองร่างบรรเลงบทรักกันไม่หยุดหย่อนกว่าพายุรักจะสงบก็ปาไปสี่ทุ่มกว่าๆ แล้วทั้งคู่ก็ได้หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์เข้ามา

 

          "คิมคะใครโทรมาหรอคะ" เสียงหวานเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายพลางลูบไล้แผงอกแกร่งอย่างยั่วยวน

 

          "คุณแม่น่ะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปรับสายก่อนนะครับ" ชายหนุ่มบอกก่อนจะก้มจูบริมฝีปากแดงสดอย่างรักใคร่ แล้วจึงลุกออกไป

 

          [ตามคิม มัวทำอะไรอยู่ห๊ะ กว่าจะรับสายแม่ได้ นี่อย่าบอกนะว่าอยู่กะยัยนางแบบหน้าลิเกอีกแล้วน่ะห๊ะ นี่แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่า...]

 

          "อย่าไปยุ่งกับเธอเพราะแม่ไม่ชอบ" ก่อนคนปลายจะพูดจบเขาก็ขัดขึ้นอย่างรู้ใจ ว่าประโยคถัดมาคืออะไร

 

          [หึ! รู้แล้วแต่ไม่เคยจำ แม่ล่ะเบื่อกับแกจริงๆ]

  

          "โธ่... คุณแม่ครับ อลิชาคือคนรักของผมนะครับ"  ภาคิมโอดครวญ

 

          [แต่แม่ไม่ชอบ ผู้หญิงอะไร ไม่ได้ แม่ให้แกคบกับยัยนั่นไม่ได้]

 

           "คุณแม่!"  ถาคิมเอ่ยเสียงสูก เมื่อถูกมารดาขัดใจ

 

          [แม่มองคนไม่ผิดหรอก ยัยนี่น่ะ มีแต่พิษสง ไม่เหมือนหนูลลิน]

 

          "หึ! ใครจะไปเหมือนลูกสาวคนโปรดของคุณแม่ล่ะครับ ลูกแท้ๆอย่างผมกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วนี่ครับ ลูกสาวคุณแม่ทำอะไรก็ถูกไปหมดซะทุกอย่าง เหอะ! ดีตายหละ มารยามากกว่า"

 

          [นี่! ตาคิม ใครสั่งสอนให้แกว่าผู้หญิงแบบนี้เนี่ยห๊ะ แล้วแกก็ไม่มีสิทธิไปว่าหนูลินอย่างนั่นนะ เพราะหนูลินดีกว่าผู้หญิงของแกก็แล้วกัน]

 

          "แล้วไงครับ สำหรับผม ยัยเด็กบ้านั่นคือตัวปัญหา ตัวภาระ แค่ด่านิดว่าหน่อยก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ เสียเงินส่งเสียอีกต่างหาก ผมไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย นำแต่ความเดือดร้อน"

 

           [นี่! ตาคิม หยุดพูดจาว่าร้ายน้องเดี๋ยวนี้นะ แกจะอะไรกับน้องนักหนา ฉันล่ะปวดหัวกับแกจริงๆ อ้อ! ไปรับพี่แกที่สนามบินด้วยล่ะ แล้วก็อย่าให้ฉันพูดซ้ำ แค่นี้แหละ] ปลายสายบอกเสียงเฉียบขาด แต่คนฟังหาได้รู้สึกอะไรไม่      

 

 

          "มีอะไรรึป่าวคะคิม" สาวสวยร่างบางหุ่นนางแบบเดินออกมาพร้อมกับกำลังมัดเชือกผ้าครุมที่เอว

 

          "เอ่อ ป่าวครับ คือคุณแม่ให้ไปรับมาวินที่สนามบินน่ะครับ ผมไปก่อนนะ" ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มเธอเบาๆ

 

          "นี่แหน่ะ! คิมก็"   อลิชา หรือ ชาช่า นางแบบชื่อดังได้สถานะว่าเป็นคู่ควงของหนุ่มธุรกิจไฟแรงแกล้งทำเป็นเขินอายทุบอกภาคิมเบาๆ คนโดนทุบก็หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัว ในเวลาไม่ถึง 20 นาที ชายหนุ่มก็ได้ออกจากโรงแรม แล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังสนามบินทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

 

 

         ร่างบอบบางกำลังอ้อนคนเป็นพี่อย่างน่ารัก แต่คนโดนอ้อนไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนให้เธอเลยสักนิด

 

          "นะคะพี่วิน พี่วินสุดหล่อ ให้ลินไปอยู่ที่คอนโดนะคะ นะ นะนะ"

 

          "อะไรลิน ไม่ต้องมาอ้อนพี่เลย ยังไงก็ไม่ได้"

 

          "โถ่... พี่วินจ๋า ลินอยากลองใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมั่ง อีกอย่างลินจะได้ไม่รบกวนคุณป้ากับพี่วินแล้วก็พี่.. พี่คิมด้วยไง"  ลลินแถไปเรื่อย ก่อนคนตัวสูงจะหันมาประจันหน้าแล้วยกมือขึ้นบีบบ่าคนตัวเล็กเบาๆ

 

          "นี่ลิน ลินจะหนีไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะ ลินต้องกล้าเผชิญหน้าสิ" มาวินบอกเสียงจริงจัง

 

          "พี่... พี่วิน เอ่อ พูดเรื่องอะไรคะ ลินไม่เข้าใจ"

 

          "พี่รู้นะลิน ลินขอพี่ไปอยู่คอนโดเพื่อหนีไอ้คิมใช่มั๊ย"

 

          "พี่วินรู้" ลลินตาโต หน้าตื่น เมื่อพี่ชายล่วงรู้ความในใจของเธอ

 

          "เธอคือน้องของพี่ลลิน ทำไมพี่จะไม่รู้ พี่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย" มาวินบอกเสียงอ่อนโยน ก่อนจะดึงตัวเธอมากอดเมื่อคนตัวเล็กมีน้ำใสๆเกาะรอบดวงตากลมสวย

 

          "อย่าร้องสิ โอ๋ๆ" มาวินปลอบทีเล่นทีจริง จนคนโดนปลอบต้องประท้วง

 

          "พี่วินลินโตแล้วนะ" ลลินบอกน้ำเสียงงอนๆ ก่อนจะยกมือเช็ดคราบน้ำตา คนเป็นพี่ก็ช่วยเช็ดให้อีกคน โดยที่ทั้งคู่ไม่นู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมา

 

          "อะแฮ่มๆ จองโรงแรมกันด้วยเลยไหมครับ เอ... หรือว่าไปต่อกันที่บ้าน หึ!" ชายหนุ่มบอกน้ำเสียงเย้ยหยัน ให้กับคนตัวเล็กที่หันหันหลังให้เขาอยู่

 

         "ไอ้คิม!" มาวินได้ยินแบบนั้นก็เริ่มเดือด เมื่อน้องชายของเขาดูถูกลลินมากเกินไป ก่อนจะพละออกจากคนตัวเล็ก เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อน้องชายตัวดี

 

         "แกไม่ควรดูถูกลินแบบนี้" มาวินบอกเสียงเดือด

 

         "แหม... แตะต้องไม่ได้เลยนะครับ แล้วเธอจะยืนหันหลังให้ฉันอีกนานไหมห๊ะ ไม่มีมารยาท" ภาคิมพูดกับพี่ชาย ก่อนจะปรายตาไปมองคนข้างหลังมาวินที่ยืนหันหลังให้อยู่ไม่ยอมขยับ

 

          ลลินกำมือแน่นก่อนจะพ่นหายใจออกมาแล้วหันหน้ามาประจันหน้าเขา ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาถาคิมและมาวินอึ้งไปตามๆกัน

 

          "สวัดดีค่ะ เอ่อ ไม่ทราบว่าเรารู้จักกันด้วยหรอคะ เอ..." หญิงสาวทำเสียงสงสัยแล้วเดินไปรอบๆตัวชายหนุ่มช้าๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา

 

          "อุ้ย! คุณภาคิม เพตราพชร เองหรอคะ ลินขอโทษนะคะพอดีลินจำไม่ได้ค่ะว่าคุณคือคุณภาคิม" หญิงสาวพูดก่อนจะยกยิ้มน้อยๆ ที่คนมองแล้วมันคือยิ้มเย้ยหยันกันชัดๆ  ชายหนุ่มจ้องตาเธอเขม็ง เธอก็จ้องกลับไม่แพ้กัน

 

          มาวินที่เงียบไปนานปรับสีหน้าอึ้งๆของเขากลายเป็นยิ้มออกมา นึกขำยัยตัวเล็กนัก ที่แสดงละครเก่งเหลือเกิน เมื่อกี้ยังร้องไห้กับเขาอยู่เลย ลลินเป็นคนเข้มแข็งจริงๆ แล้วเขาก็นึกสมน้ำหน้าภาคิมนัก ที่โดนลลินตอกกลับอย่างเจ็บแสบ เขาปล่อยมือออกจาเสื้อน้องจองเขา แล้วเดินมาคว้ากระเป๋าเดินทาง

 

           "พอๆ ทั้งสองคน แล้วแกเอารถไว้ตรงไหนไอ้คิม"

 

           มาวินเอ่ยห้ามสงครามสายตาของทั้งสองคนเอาไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นเอ่ยถามแทนก่อนที่สงครามจะเดือดไปกว่านี้

 

           ภาคิมไม่ตอบแต่เดินนำพวกเขาไป มาวินจึงพยักหน้าให้ลลินเป็นเชิงบอกว่า ไปกันเถอะ

 

 

 

 

******************************************

อัพวันละนิดจิตแจ่มใส

^[++++]^

ว้าาา~ ไม่มีกำลังใจเลย

ยังไงก็ให้กำลังใจเค้าหน่อยนร้า

******************************************

มาต่อให้แล้วคร้า

นิดเดียวเอง 555

หลายคนคงคิดว่า

หายไปหลายวันลงนิดเดียวเอง

5555

ไม่ต้องคิดมากค่ะ

วันนี้ไรท์ไม่ลงให้แค่นี้แน่ค่ะ

น่าจะดึกๆหน่อย

เดี๋ยวลงให้นะคะ

 

แก้คำผิดแล้วนะคะ 

55555

***********************************

 

ถ้าคืนนี้อัพทันก็จะลงให้นะคะ

ถ้าอัพไม่ทันก็ไม่ลงค่ะ

#เกิบใครสวยจุงเบย -.-

 

เอิ่ม ไรท์บ้าบออย่าสนใจ 

แต่ยังไงก็ให้กำลังใจเค้ามั่งนร้า

เปิดนิยายมาจะนั่งร้องไห้

5555 ;__;

เค้าฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะเออ จุ๊บๆ

รักคนอ่าน คนชม คนเม้น และแฟนๆทุกคน 

^3^

♥♥♥♥♥♥