มายาลวง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

เมื่อ 18 ปีที่แล้ว...



    "พี่คิมรอ น้องลินด้วยสิคะ" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อย นามว่า ลลิน วัชระกุล อายุ 5 ขวบ ตัวป้อมผิวขาวอมชมพู หน้าตาน่ารัก ตอนนี้หน้าแดงก่ำ เนื่องจากเหนื่อยที่วิ่งตามพี่ชายต่างสายเลือดที่เอาแต่เดินหนีเธออย่างเดียว

    "เธอจะตามฉันมาทำไม" เด็กหนุ่มวัย 14 ปี นามว่า ภาคิม เพตราพชร (พชร = พะ-ชอน) ทำหน้าระอากับเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก แต่ไม่ได้น่ารักสำหรับเขาเลย เธอคือตัวน่ารังเกียจ ที่เขาไม่อยากจะเข้าใกล้

    "น้องลินอยากเล่นกับพี่คิม" เด็กน้อยหอบฮัก ก่อนจะสูดอากาศหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเงยหน้าตอบพี่ชายต่างสายเลือดด้วยสีหน้าแจ่มใสประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

    แต่...
    
    สำหรับเขา เขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับรอยยิ้มนั่นเลยสักนิด เขาอยากจะจับยัยเด็กนั่นเหวี่ยงออกไปให้พ้นหน้าพ้นตาเสียด้วยซ้ำ

    "ฉันไม่ว่าง" เด็กหนุ่มตอบเสียงห้วน

    "ทำไมจะไม่ว่าง น้องลินก็เห็นว่าพี่คิมเดินอยู่เฉยๆ" เด็กน้อยไม่ยอมพยายามหาข้อต่อรองที่จะทำให้เด็กหนุ่มเล่นด้วย

    "ก็บอกว่าไม่ว่าง ก็คือไม่ว่างสิวะ ไปให้พ้นๆหน้าฉันได้แล้ว รำคาญ!!" เด็กหนุ่มตะคอกใส่ร่างเล็กอย่าโมโห ก่อนจะเดินจากไป โดยปล่อยให้ร่างเล็กตัวป้อมยืนสะอื้นด้วยความตกใจที่พี่ชายไล่ด้วยน้ำเสียงรุนแรง

    เธอก็แค่อยากเล่น อยากคุย อยากให้พี่ชายของเธอสนใจเธอบ้างถึงจะต่างสายเลือดก็เถอะ เธอเป็นที่รักของทุกๆคน แต่พี่ชายต่างสายเลือดของเธอกลับทำเหมือเธอเป็นตัวประหลาด คอยหนี คอยไล่ตลอดเวลา เด็กน้อยคิดอย่างน้อยใจคนที่เธออยากให้สนใจ กลับไม่สนใจเธอเลย

2 วันต่อมา...

 

    "น้องลินคะ วันนี้ป้าจะพาไปเที่ยวไปมั๊ยเอ่ย" คุณหญิงนวลศรี เพตราพชร แม่ของภาคิม เอ่ยถามเด็กน้อยที่นั่งซึมมาตั้งแต่วันก่อน ไม่ร่าเริง ไม่ค่อยพูดจา จนคุณหญิงนวลศรีอดห่วงไม่ได้

 

    "คุณป้าจะพาน้องลินไปไหนคะ" เด็กน้อยเงยหน้าถามผู้ใหญ่ที่เธอเคารพด้วยหน้าตาหมองเศร้าที่ปิดไม่มิด

 

    "ไปสวนสัตว์ไงคะ พาพี่คิมไปด้วยน้องลินจะไปมั๊ยคะ"

 

    "ไปค่ะ" เด็กน้อยลังเลนิดนึง เพราะเมื่อวันก่อนๆ พี่คิมของเธอบอกให้เธอไปพ้นๆหน้า แต่เธออยากเจอนี่นา ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าน้อยๆ

 

    "งั้นไปเตรียมตัวกันเลย" คุณหญิงนวลศรียิ้มกับความน่ารักของหลานสาวตัวน้อย

 

    

 

    "ภาคิม มาหาแม่หน่อยสิลูก" หลังจากปล่อยให้น้องลินแต่งตัวอยู่กับพี่เลี้ยง คุณหญิงนวลศรีก็ตรงมาหาลูกชายทันที

 

    "มีอะไรครับแม่" 

 

    "พาน้องไปสวนสัตว์กันหน่อยนะลูก ไปเตรียมตัวได้แล้ว"

 

    "ผมไม่ไปครับ" ภาคิมเอ่ยด้ยสีหน้าหมดอารมณ์อย่างสุดขีด

 

    "ภาคิม!" คุณหญิงนวลศรีตะคอกลูกชายอย่างช่วยไม่ได้ ที่ปฏิเสธการพบหน้าน้องลินมาตลอด ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าวันก่อนหน้านี้ต้นเหตุที่ทำให้น้องลินซึมเศร้าเพราะอะไร

 

    "ถ้าคุณแม่จะไปก็ไปกันสองคนเถอะครับ ผม ไม่ ไป" ภาคิมบอกกับมารดาก่อนจะเดินหลบออกไป

 

 

 

 

 

     "คุณป้าขา น้องลินอยากไปแล้วค่ะ"  หนูน้อยนามลลินเดินออกมาพร้อมพี่เลี้ยง แล้วเอ่ยถามคุณหญิงนวลศรีทันที

 

    "เอ่อ.. น้องลินคะ เราไปกันสองคนก็ได้เนอะ เอ่อ คือพี่คิมเค้าไม่ว่างน่ะลูก" คุณหญิงนวลศรีเอ่ยอย่างลำบากกลัวว่าน้องลินจะเสียความรู้สึก

 

    "พี่คิมไม่ไปหรอคะ งั้นน้องลินไม่ไปแล้วค่ะ" เด็กน้อยทำหน้าเศร้า ก่อนจะเดินออกไปที่สวน

 

    "เฮ้อ ฉันจะทำไงดีห๊ะ ดาว" คุณหญิงนวลศรีเอ่ยถามพี่เลี้ยงของน้องลินอย่างหนักอกหนักใจ

 

    "อย่าหาว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะคะ ดาวว่าส่งคุณหนูไปอยู่กับคุณวินที่ต่างประเทศดีว่านะคะ เพราะดูแล้วคุณวินรักคุณหนูเหมือนน้องสาวแท้ๆ ไม่เหมือน เอ่อ คุณ คุณคิมนะคะที่คอยเอาแต่ไล่คุณหนู"

เมื่อดาวพูดจบ คุณหญิงก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก 

 

เธอควรจะให้น้องลินไปอยู่กับลูกชายคนโตที่ฝรั่งเศสดีมั๊ยนะ เฮ้อ คุณหญิงนวลศรีคิดอย่างหนักใจ

 

 

 

 

    อีกด้านหนึ่งจองบ้านกำลังมีเด็กน้อยตัวป้มเดินไปเดินมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะมองไปเห็นใครบางคนที่เธอยากเจอ

 

    "พี่คิมคะ" เด็กน้องวิ่งตะโกนเรียกจองคนที่นั่งอยู่ในสวน

    เจ้าของชื่อที่ถูกเรียก หันมาช้าๆ ก่อนจะทำหน้าเซ็งสุดขีด

 

    "มีอะไร"

 

    "น้องลินขอถามอะไนหน่อยได้มั๊ยคะ" 

 

    "..." ภาคิมยกคิ้มข้างนึงเป็นเชิงบอกว่า มีอะไรจะถาม

 

    "ทำไมพี่คิมต้องเอาแต่ไล่ลิน ไม่สนใจกันเลย" 

 

    "สนใจ ...งั้นหรอ"

 

    "ทำไมล่ะคะ"

 

    "เกลียด ฉันเกลียดเธอได้ยินมั๊ย! ยัยเด็กบ้า! ออกไปให้พ้นๆหน้าฉัน!!"

 

    "พีคิม ฮึก ใจร้าย ฮือๆๆ" เด็กน้อยตัดพ้อเด็กหนุ่มอย่างน้อยใจ ก่อนจะวิ่งหนีไป


    "น้องลินเป็นอะไรคะ" คุณหญิงนวลศรีรีบเดินมาหาเด็กน้อยตัวป้มที่วิ่งร้องไห้โฮเข้ามาในบ้าน

    "ฮัึก พี่คิม ไล่ ฮึก น้องลิน ฮือๆๆ พี่คิมไม่รัก น้องลิน ฮือๆๆๆ" เด็กน้อยวิ่งเข้าไปกอดคุณหญิงนวลศรีอย่างเด็กต้องหาที่พึ่ง

    "น้องลินคะ อย่าร้องให้นะ เดี๋ยวป้าพาไปหาพี่วิน ไปอยู่กับพี่วินมั๊ยคะ"

    "พี่วิน ฮึก น้องลิน คิด ถึง ฮึก พี่วินจังเลยค่ะ" 

    "งั้นไปอยู่กับพี่วินนะคะ"

    "น้องลิน... น้องลินไปก็ได้ค่ะ น้องลินคิดถึงพี่วิน พี่วินรักน้องลิน ฮือๆ พี่คิมไม่รัก ฮือๆๆๆ"

    "จ้ะๆ ไปหาพี่วินกันพรุ่งนี้นะ"

    "ค่ะ" เด็กน้อยตบปากรับคำอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ถ้าเธอไป เธอก็จะไม่ได้เจอพี่คิมของเธออีกเลย แต่พี่คิมไม่รักน้องลิน น้องลินจะไปหาพี่วิน เด็กน้อยคิดในใจอย่างเสียใจที่ภาคิมไม่รัก



    อีกฝั่งหนึ่งของฝรั่งเศส...

    "ฮัลครับแม่ คิดถึงแม่จัง มีอะไรรึเปล่าครับถึงโทรมาหาผม"

    (จร้าแม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน วิน วินให้น้องไปอยู่ด้วยได้รึเปล่า)

    "น้องไหนครับ ไอ้คิมหรอครับ นี่มันยอมมาแล้วหรอครับ โห้ เรื่องมหัศจรรย์ที่มันจะมาอยู่กับผม"

    (ไม่ใช่คิม แต่เป็นน้องลิน)

    "จริงนะครับ แม่จะให้น้องลินมาอยู่กับผม ว้าว ดีเลยครับ ผมกำลังคิดถึงน้องพอดี"

    (จ้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ให้ดาวพาน้องไปหา ดูแลน้องดีๆนะตาวิน น้องยังเด็ก)

    "แน่นอนครับแม่ผมรักน้องของผมจะตาย"
 
    (จร้า งั้นคืนนี้กู๊ดไนท์นะจ๊ะ แม่คิดถึงนะลูก)

    "ครับกู๊ดไนท์ครับแม่ มิสยู นะครับ"

    หลังจากวางสายจากมารดามาวินก็ยิ้มอย่างดีใจที่น้องสาวจะมาอยู่ด้วย
 

************************************

ขอลงนิดนึงก่อนะคะ
มึนจริงๆคะ
5555
ง่วงมากๆ
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้นะคะ

************************************
อัพให้แล้วนะคร้าาาาา
พี่วินนี่รักน้องดีจัง *0*
ไม่เหมือนอีตาคิม
จะเป็นยังคอยติดตามนะคะ


♥♥♥♥