คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 『CHANGE』- Chapter 8
ว่ากันว่า.. หลงกับรัก มันมีเส้นบางๆกั้นเพียงนิดเดียว
.
.
เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองใช้เวลาร่วมรักกันไปทั้งหมดกี่ชั่วโมง แต่ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว ชานยอลไม่อยากรบกวนเพื่อนของตัวเองมากนักจึงกะว่าจะพาแบคฮยอนไปนอนพักเอาแรงต่อที่คอนโดของตน แต่เมื่อออกรถมาได้สักพักคนตัวเล็กก็เริ่มทำตัวพยศอีกรอบ
“พาฉันไปส่งห้องตัวเองเถอะ”
“ทำไม ?”
“แล้วจะให้ฉันไปห้องนายทำไม ไม่มีอะไรแล้วก็ต่างคนต่างแยกย้ายสิ”
“มีแน่แบคฮยอน แค่อาการมันยังออกมาไม่หมด ถ้านายได้นอนแล้วตื่นมาอีกรอบทีนี้นายจะปวดตัวมากกว่าเดิมอีก แล้วเชื่อเถอะนายต้องมีไข้เป็นของแถมด้วยแน่ๆ”
“รู้ดีจริง”
“พอดีประสบการณ์เยอะ”
“เหอะ! ฉันดูแลตัวเองได้”
“แน่ใจนะ ?! เป็นไข้ขึ้นมาจะให้พี่ลู่หานมาเช็ดตัวให้หรอ เห็นรอยที่ฉันทำไว้ทั่วตัวเลยนะ....”
ปาร์คชานยอลคนร้ายกาจ !
แบคฮยอนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับชานยอลจึงเลือกที่จะเงียบแล้วเอนหัวพิงกับกระจกรถ ด้วยความที่เหนื่อยล้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงผล่อยหลับไปอย่างง่ายดาย ชานยอลเห็นดังนั้นจึงจอดรถลงข้างทางก่อนจะเอื้อมไปปรับเบาะจัดท่าทางให้คนตัวเล็กนอนดีๆ ดวงตาคมกลมโตจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานที่ติดจะซีดเซียวเล็กน้อยแต่ก็ยังคงมีเส้นเลือดฝาดสีแดงประปรายอยู่บนใบหน้าจนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มยุ้ยนั่น
“ลูกหมาเอ๊ย”
.............
....
.
“ถอดเสื้อผ้า”
“.........”
“แบคฮยอน ฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้า !”
ฮื่ออออออ ถึงจะเคยๆกันแล้ว(?) พามายืนหน้าห้องน้ำแล้วบังคับให้ถอดเสื้อผ้า มันใช่หรอชานยอล มันใช่หรอออออ ?!
ความจริงไม่มีอะไรหรอกครับ ชานยอลแค่จะอาบน้ำให้ตามที่ได้บอกไว้ก่อนที่จะกลับจากผับ ใจร้ายมาด้วยตั้งนานแล้วไม่ต้องมาทำใจดีตอนนี้ก็ได้นะ ยังไงซะผมก็กำลังคิดที่จะตัดใจแต่ถ้าชานยอลยังมาทำดีใส่แบบนี้ ถึงแม้จะแค่แกล้งทำหรือทำแบบส่งๆเพราะต้องรับผิดชอบก็เถอะ ยังไงเค้าก็เป็นคนที่ผมรักมาก ต่อให้สิ่งที่ทำอยู่มันคือการโกหกหลอกลวงผมก็ยังเต็มใจเชื่อและมีความสุขกับภาพลวงตาเหล่านั้นอยู่ดี.. ถึงมองภายนอกผมจะทำเป็นไม่สนใจแล้วก็เถอะ
ผมค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกอย่างเชื่องช้า ด้วยความที่อาการปวดเนื้อปวดตัวเริ่มจะทวีความรุนแรงมากขึ้นกว่าตอนที่ผมตื่นครั้งแรกจะยกแขนหรือยกขาทีก็แลจะไม่ทันใจอีกคนเอาซะเลย จนในที่สุดเขาก็ต้องช่วยผมถอดเสื้อผ้าก่อนจะอุ้มเข้าห้องน้ำแล้ววางตัวผมลงอ่างหรูที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ ชานยอลนั่งลงที่ข้างอ่าง มือใหญ่ค่อยๆลูบไล้ผิวกายผมที่แช่อยู่ภายใต้น้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่สีขาวไล่ตั้งแต่ลำคอลงไปยังหัวไหล่ ไล่ตามท่อนแขนจนถึงปลายนิ้วก่อนจะกลับขึ้นมายังบริเวณหน้าอกแล้วไล่ลงไปยังบริเวณหน้าท้องที่เริ่มหดเกร็งเพราะความวาบหวิว เท้าเล็กของผมจิกกับเนื้อแข็งๆของอ่างแน่นเมื่อชานยอลเริ่มลูบไล้ไปมาบริเวณขาอ่อน แล้วอยู่ๆนิ้วยาวก็สอดเข้ามาภายในช่องทางที่บวมช้ำของผมด้วยความที่ตกใจร่างกายจึงเผลอขมิบตอบรับสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาทันที
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่จะทำความสะอาดให้”
“ทะ.. ทำอะไร”
“ก็ล้วงไอ่ที่ค้างอยู่ข้างในให้ออกมาไง ไม่เอามันออกนายจะไม่สบายตัวนะ”
“ฉันทำเองก็ได้ นายไม่เห็นต้องมาล้วงให้เลย อ่ะ.. อืออออ”
“แช่น้ำเงียบๆไปเถอะน่า” ชานยอลตัดบทผมด้วยการสอดนิ้วเข้าไปให้ลึกกว่าเดิมก่อนจะควานเอาสิ่งที่ค้างอยู่ภายในออกมาจนหมด ผมได้แต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย ก็จะไม่ให้อายได้ไงล่ะ นิ้วชานยอลขยับทีร่างกายมันก็ตอบรับอัตโนมัติโดยการตอดรัดนิ้วนั่นแน่นแถมยังเผลอส่งเสียงครางออกมาอีก หายตายเถอะ อยากจะเอาหัวจุ่มน้ำให้ตายคาที่
“ไม่ต้องอายหรอกน่า เดี๋ยวฉันทำให้บ่อยๆนายก็ชินเองแหล่ะ”
ยังจะมีคราวหน้าอีกหรอ ??!!
แล้วอยู่ๆชานยอลก็ดันคนตัวเล็กให้นอนเอาหัวพาดกับขอบอ่างพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้.. ใกล้จนแบคฮยอนเองต้องกลั้นลมหายใจของตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ไปกระทบโดนผิวหน้าของอีกคนเข้า ชานยอลยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยโดยที่แบคฮยอนไม่ทันได้เห็น ร่างสูงเตะริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากบาง กลีบปากของทั้งคู่สัมผัสกันแผ่วเบาโดยที่ไม่มีใครล่วงเกินไปมากกว่านั้น ชานยอลละออกจากกลีบปากบางเลื่อนขึ้นไปยังหน้าผากนวลพร้อมกับทิ้งสัมผัสอุ่นชวนฝันไว้ให้อีกคนได้เคลิ้ม แต่เพียงแค่ครู่เดียวคิ้วบางก็ต้องขมวดเข้าหากันแน่นกับคำถามของอีกฝ่าย
“พร้อมรึยังแบคฮยอน...”
“พะ.. พร้อมอะไร ??”
ชานยอลไม่ตอบแต่กลับโน้มใบหน้าของตัวเองเข้ามาใกล้หน้าของแบคฮยอนอีกรอบ คนตัวเล็กรีบหลับตาปี๋มือเรียวสวยจิกเข้าที่ขอบอ่างแน่น....
“แบคฮยอนคนบ้ากาม คิดว่าฉันจะปล้ำนายอีกหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ย๊าาาาาา !! แกล้งฉันหรอปาร์คชานยอล”
“โอ๊ยๆ พอๆ นอนเฉยๆจะสระผมให้” ชานยอลต้องรีบตะครุบมือเล็กที่กวักน้ำใส่เขาอย่างเอาเป็นเอาตายให้หยุด เมื่อคนตัวเล็กยอมนอนเฉยๆแล้ว มือใหญ่ก็เปิดน้ำจากฝักบัวแล้วค่อยๆปล่อยให้สายน้ำไหลลงบนเส้นผมสีอ่อน อีกมือที่ว่างก็วางกั้นไว้บนหน้าผากคอยกันไว้ไม่ให้น้ำกระเด็นเข้าตาคนที่นอนอยู่ เมื่อผมเปียกจนทั่วศีรษะแล้วจึงหยิบแชมพูกลิ่นเดียวกันกับที่ตนใช้มาเทพร้อมกับขยำรวมกับเส้นผมจนเกิดฟองสีขาวท่วมหัวคนตัวเล็ก
“สบายล่ะสิ นอนนิ่งเลย”
“ทำอย่างนี้ให้กับคู่นอนนายบ่อยหรอ”
“ไม่หรอก.. กับนายคนแรก”
ผมปล่อยให้ความเงียบเข้ามาทำลายบรรยากาศระหว่างเราอยู่สักพัก รอให้เขาล้างฟองสีขาวบนหัวผมออกจนหมดก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่คาใจออกไป
“นายต้องการอะไรกันแน่ชานยอล”
“ก็นายบอกให้ฉันจีบนายใหม่เองนี่ ฉันก็กำลังทำอยู่นี่ไง”
“ลากฉันไปปล้ำแล้วก็มาทำดีใส่เนี่ยนะ ?!”
“โธ่แบคฮยอน เราไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะที่จะมองตาแล้วเป็นแฟนกันได้เลยเหมือนเมื่อก่อนน่ะ”
ชานยอลพูดพร้อมกับดึงตัวผมให้ลุกขึ้นแล้วออกมายืนข้างอ่าง ก่อนจะเปิดฝักบัวแล้วล้างเนื้อตัวผมที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ออก เมื่อตัวผมปราศจากฟองสีขาวพวกนั้นแล้วชานยอลก็คว้าผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่มาพันรอบตัวผมไว้ ก่อนจะคว้าเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมของผมลวกๆเมื่อเห็นว่าหยดน้ำจากปลายเส้นผมหยดน้อยลงแล้วจึงพาผมออกจากห้องน้ำแล้วไปนั่งบนเตียงไซน์คิงของเขาที่มีเสื้อผ้าถูกพับวางไว้อยู่บนนั้นด้วย
“ใส่เสื้อผ้าซะ ฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวออกมาเช็ดผมให้”
ชานยอลหายเข้าไปอาบน้ำไม่เกินสิบนาทีก็ออกมาพร้อมกับเสื้อกล้ามสีดำกางเกงขายาวสีเทา.. ให้ตายเถอะ ใส่แค่นี้เขายังดูดีเลยครับ ใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมเมื่อเขาก้าวขึ้นเตียงมานั่งซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของผม ผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวที่ผมเอาวางไว้บนเตียงตอนที่ใส่เสื้อผ้าที่เขาเตรียมให้เมื่อครู่ ตอนนี้มันมาอยู่บนหัวผมก่อนจะสั่นไหวไปมาเนื่องจากแรงขยับของมือใหญ่
“ชานยอล.. ถ้าจะมาปั่นหัวกันเล่นก็พอเถอะ ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองไร้ค่าไปมากกว่านี้แล้ว”
“ฉันเช็ดหัวให้นาย มันทำให้นายถึงกับชีวิตไร้ค่าเลยหรอ”
“ปาร์คชานยอล ไม่ใช่เวลากวนตีน”
“พยอนแบคฮยอน ฉันก็จริงจังอยู่นี่ไง ช่วยเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆสักทีสิ พูดหลายรอบฉันก็รำคาญนะ”
“งั้นก็ไม่ต้องพูด!”
“ขี้งอน ขี้แย เอาแต่ใจ ชอบประชด ชอบเอาชนะ ทั้งหมดนี้รวมกันเป็น พยอนแบคฮยอน”
พูดจบผมก็โดนปาร์คชานยอลผลักให้นอนราบลงกับเตียง สองแขนของเขาเท้าลงกับเตียงคร่อมตัวผมไว้ ใบหน้าของเราใกล้กันมากจนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่เป่ารดใบหน้าของผม
“ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้มั๊ยแบคฮยอน”
“............”
“ฉันบอกเลยว่าตอนนี้ฉันยังไม่ได้รักนาย แต่นายทำให้ฉันหลงในเรือนร่างของนายจนฉันแทบคลั่ง ฉันหวงผิวขาวๆของนาย ฉันหวงริมฝีปากหวานๆของนาย ฉันหวงดวงตาสีดำคู่นี้ ฉันไม่อยากให้มันมีภาพของใครนอกจากหน้าของฉันคนเดียว เข้าใจมั๊ยแบคฮยอน”
“นายมีแต่ได้...”
“ขอเวลาฉันหน่อย อยู่ข้างๆฉันอย่าหนีไปไหน แล้วสักวันฉันจะรักนายเอง”
หนึ่งประโยคที่สร้างความสับสนให้ผมได้อย่างมหาศาล..
สับสนทั้งความคิด สับสนแม้กระทั่งหัวใจ..
.....
.
เขาหลับไปแล้วครับ..
หลังจากที่ผมพูดประโยคนั้นจบ ทั้งผมและเขาเราสองคนต่างเงียบกันทั้งคู่ เขานอนหงายจ้องเข้ามาในนัยน์ตาของผม ผมเท้าแขนคร่อมตัวเขาและจ้องไปในนัยน์ตาสีรัตติกาลคู่นั่นเช่นกัน เมื่อเกมจ้องตาของเราผ่านไปได้สักพัก ผมก็เป็นคนปิดเกมนั้นลงด้วยการก้มไปแนบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากบางสวยนั่น ส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานไล่ต้อนลิ้นเล็กจนอีกฝ่ายแทบขาดอากาศหายใจจึงได้ถอนจูบออกมา ผมไล่ริมฝีปากตัวเองไปตามแนวสันจมูกสวยขึ้นไปยังหน้าผากเนียนก่อนจะประทับริมฝีปากไปยังพื้นที่ว่างส่วนนั้น
“ฝันดีนะแบคฮยอน”
เขายอมหลับตานอนแต่โดยดีและเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว ผมว่าอาจจะเป็นเพราะร่างกายเขายังต้องการพักผ่อนอยู่อีกมากจึงหลับไปอย่างง่ายดายแบบนั้น ผมนอนลูบเขาพลางมองใบหน้าหวานยามหลับตาพริ้มไปด้วย ผมยังไม่รู้สึกว่ารักเขาจริงๆนะ ผมก็แค่หวงไม่อยากให้ใครได้สัมผัสทุกส่วนในร่างกายของเขา ผมอยากมีสิทธิ์ได้สัมผัสแค่เพียงคนเดียว ผมหลงใหลร่างกายของเขาจนแทบคลั่งจนทำให้เกิดความเห็นแก่ตัวบ้าๆแบบนี้ขึ้นมา
ขอโทษนะแบคฮยอนที่การเห็นแก่ตัวของฉันจะทำให้นายเจ็บ แต่ฉันจะพยายามรักนายให้เร็วที่สุด อย่าเพิ่งเดินวิ่งหนีฉันหายไปไหนเลยนะ...
xxxxxxxxxx
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังแทรกความเงียบยามวิกาลขึ้นมา มือยาวๆของผมคว้าสะเปะสะปะไปยังบนโต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียงก่อนจะหยิบเจ้าเครื่องที่ส่งเสียงร้องหนวกหูนั่นขึ้นมา ชื่อที่โชว์หรากลางหน้าจอโทรศัพทคือ ‘โอ เซฮุน’
“มีไรวะ”
“แบคฮยอนอยู่กับมึงหรอ”
“เออ”
“แล้วไม่บอกกูวะ กูเกือบโดนพี่ลู่หานกินหัวแล้วเนี่ย แบคฮยอนยังสบายดีอยู่ใช่มั๊ย”
“โทษทีกูลืมโทรไปบอก แบคฮยอนสบายดีไม่ต้องห่วง”
“ถ้าไม่คอยสร้างปัญหาให้ก็คงไม่ใช่ชานยอลเพื่อนกูสินะ แล้วให้กูทายพรุ่งนี้มึงคงไม่เข้าเรียน”
“ตามนั้น เช็คชื่อให้กูด้วย”
“ไม่เด็ดขาด ! มึงขาดเรียนแต่ได้เช็คชื่อ แบคฮยอนก็ขาดแต่ไม่มีคนเช็คให้ ไม่แฟร์ว่ะ กูไม่ให้น้องแฟนกูเสียเปรียบมึงไปมากกว่านี้หรอก”
“ขอบคุณครับคุณโอ เพื่อนที่ดีที่สุดของผม ห่าาาา แค่นี้นะกูจะนอนต่อ !”
ผมกดตัดสายมันทิ้งทันที่ที่พูดจบประโยค เห็นนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์โชว์ตัวเลข 01.05 .. ให้ตายเถอะ มันโทรมาถามหาแบคฮยอนตอนตีหนึ่งเนี่ยนะ ไม่โดนพี่ลู่หานกินหัวมันก็ลืมเรื่องแบคฮยอนเพราะมัวแต่นั่งตีบอสอยู่ เชื่อเถอะ.. เครื่องมือสื่อสารอิเล็กโทรนิกส์ถูกวางลงบนโต๊ะข้างเตียงเช่นเดิม ก่อนผมจะล้มตัวลงนอนอีกรอบก็ไม่ลืมที่จะชะโงกหน้าไปดูอีกคนว่ายังนอนหลับสบายดีอยู่หรือไม่
มองผ่านๆผมก็เห็นเค้านอนหลับนิ่งสนิทดี แต่พอสังเกตดีๆก็เห็นหน้าผากมนมีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาเต็มไปหมดทั้งๆที่อุณหภูมิภายในห้องถูกปรับไว้ 25 องศา ผมรีบเอามือของตัวเองไปอังหน้าผากอีกคนก่อนจะเลื่อนมาวัดอุณหภูมิตามตัว.. แบคฮยอนไข้ขึ้นแล้วครับ
ให้ตายสิ เมื่อตอนเย็นหลังจากอาบน้ำเสร็จผมลืมให้แบคฮยอนกินยากันไว้ก่อน
ผมเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก พยายามนึกถึงเมื่อก่อนตอนเราคบกันแล้วเค้าเป็นไข้ ผมจะต้องทำอะไรบ้าง ผมกลัว.. กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบตอนนั้นอีก
.
.
TBC..
#changeCB
ละมุนบ้างมั๊ย ? อยากให้ละมุน ฮึกกก.
น้องแบคก็แบบ ไม่อยากยอมแต่ก็รัก อิปาร์คก็แบบ ไม่ได้รักแต่อยากได้ อารมณ์ประมาณนี้นะ
สับสนเน๊อะ คนแต่งก็สับสน ฮ่าๆๆๆๆ
อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยน้า ~ ♥
ความคิดเห็น