คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 『CHANGE』- Chapter 3 ~ ♡ ~
คนเราก็มีเหตุผลที่จะทำอะไรสักอย่างด้วยกันทั้งนั้นแหล่ะ
....
..
.
“แบคฮยอน เราเลิกกันเถอะ”
“.............”
“.............”
“ทำไม?.. ทำไมเราต้องเลิกกันด้วย ฮึก... แบคทำอะไรให้ยอลไม่พอใจก็บอกกันสิ ทำไมต้องพูดแบบนี้”
“ก็นายมันน่าเบื่อ! เราคบกันมาตั้งปีกว่าแต่ฉันกลับได้จูบนายแค่สองครั้ง นอกเหนือจากนั้นก็ได้แค่กอด”
“ฮึกกก.. ยอลรักแบคที่ร่างกายหรอ”
“เหอะ! นายไม่เคยเข้าใจอะไรเลยแบคฮยอน เก็บรักแบบเด็กอนุบาลของนายไปใช้กับคนอื่นเถอะ”
“ฮือออออออ ชานยอล!”
“แล้วก็จำไว้ด้วยนะ...”
“น้ำตาของนายไม่สามารถทำให้ฉันกลับมาหานายได้หรอก !”
.
..
.....
ชานยอลจะรู้บ้างมั๊ยว่าคำพูดของชานยอลในวันนั้นมันทำร้ายจิตใจของคนฟังมากแค่ไหน ?
ชานยอลจะรู้บ้างมั๊ยว่าคำพูดของชานยอลในวันนั้นมันทำให้คนฟังหมดเรี่ยวแรงที่จะเดินกลับบ้าน..
ชานยอลจะรู้บ้างมั๊ยว่าคำพูดของชานยอลในวันนั้นมันทำให้คนฟังต้องนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นชั่วโมง..
ชานยอลจะรู้บ้างมั๊ยว่าคำพูดของชานยอลในวันนั้นมันทำให้คนฟังต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเรียกให้ชานยอลนั้นกลับคืนมา...
.
หลังจากวันที่ชานยอลบอกเลิกกับตน ต่างคนก็ต่างหลบหน้ากัน เหตุผลของชานยอลคงจะเป็นเพราะเบื่อหน้าแบคฮยอน แต่เหตุผลของแบคฮยอนคือยังไม่เข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับชานยอล คงเป็นโชคดีของทั้งคู่ด้วยเนื่องจากเป็นปีสุดท้ายของไฮสคูล จึงต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยที่ตนเองใฝ่ฝัน
แบคฮยอนรู้ว่าชานยอลจะเข้าคณะวิศวกรรมที่มหาลัยคยองฮี..
แต่ชานยอบไม่รู้ว่าแบคฮยอนก็สอบเข้าคยองฮีเช่นเดียวกัน..
ในขณะที่ชานยอลเดินเปลี่ยนคู่ควงขึ้นโรงแรมไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวัน น้ำตาของแบคฮยอนก็ไหลออกมาทุกครั้ง .. รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังดื้อด้านแอบตามไปดู ชานยอลคงไม่เห็นเขาในสายตาแล้วจริงๆถึงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแบคฮยอนมักจะแอบตามไปในสถานที่ที่ชานยอลไป
ในเมื่อรักคนคนหนึ่งไปแล้วหมดหัวใจ.. มันจึงยากที่จะตัดใจ
ในเมื่อแบคฮยอนยังคงต้องการชานยอลมาเคียงข้างเหมือนเมื่อก่อน แบคฮยอนก็ต้องลงมือทำอะไรสักอย่างให้ชานยอลหันกลับมามอง...
ในเมื่อชานยอลหลงใหลในเรือนร่าง
แบคฮยอนก็จะใช้ร่างกายนี่แหล่ะทำให้ชานยอลกลับมา !
.
.
“แบคฮยอน แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจกับผลลัพธ์ที่ออกมา”
“ผมไม่ได้มีทางเลือกมากนักนี่ลู่เก่อ”
ภายในห้องชุดขนาดไม่ใหญ่มากของคอนโดที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ก้าวเท้าเข้ามาหาคนที่นั่งเหม่ออยู่บนโซฟากลางห้องนานนับสิบนาทีเห็นจะได้ ลู่หานเดินมานั่งข้างๆก่อนจะโอบไหล่เล็กของผู้เป็นน้องพร้อมกับลูบขึ้นลงเพื่อปลอบประโลม
“พี่รู้ว่าเรารักชานยอลมาก แต่ก็อย่าลืมรักตัวเองด้วยนะ... เหนื่อยก็พัก ถ้าทำขนาดนี้แล้วเขาไม่รักก็พอเถอะ พี่จะอยู่เคียงข้างเราตลอดไป พี่สัญญา”
“ในอนาคต.. คนที่พี่จะอยู่เคียงข้างด้วยตลอดไปไม่ใช่ผมหรอก แต่เป็นเซฮุน”
“.........”
“ผมรู้ที่พี่ยังไม่รับรักเซฮุนอย่างสนิทใจก็เพราะผม พี่กลัวว่าถ้าคบกับเซฮุนแล้วจะไม่มีเวลาให้ผมเหมือนเมื่อก่อน พี่ยังไม่อยากปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแต่พี่ก็ไม่อยากปล่อยมือจากเซฮุน ผมพูดถูกมั๊ยล่ะ”
“หึ.... นายนี่มันคิดทันพี่ตลอดเลยนะ”
“ใครๆก็อยากอยู่กับคนที่ตัวเองรักตลอดเวลาทั้งนั้นแหล่ะ” แบคฮยอนเอนหัวซบไหล่พี่ชายหน้าหวานของตัวเองพร้อมกับเอาหน้าถูแขนไปมาอย่างอ้อนๆจนลู่หานอดที่จะหยิกแก้มนิ่มๆนั้นอย่างหมั่นไส้ไม่ได้
“ดีนะวันนี้พี่เอะใจเลยเดินไปหาเราที่ห้องพักคนเข้าประกวนน่ะ ถ้าเซฮุนไม่โทรตามชานยอลเราจะโดนไอ่บ้านั่นทำอะไรไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่เกือบๆ...”
“พี่ว่าถ้าไปถ่ายโฟโต้บุ๊คกันที่โบราโบร่า น้องพี่ไม่น่ารอดนะ”
“ผมเตรียมใจไว้แล้วน่า... ออกตัวแรงมาขนาดนี้แล้ว ลู่เก่อจะให้ผมกลับไปใส่แว่นหนาๆทำเงอะๆงะๆเหมือนเดิมหรอ หันหัวเรือกลับไม่ทันแล้ว”
“อย่าท้องป่องกลับมาละกัน พี่ยังไม่อยากเลี้ยงหลาน”
“ลู่เก่อ !!”
“ฮ่าๆๆๆๆ เห็นน้องพี่กลับมาทำหน้าเหวี่ยงได้พี่ก็สบายใจแล้ว คืนนี้พี่คงไม่ต้องนอนค้างด้วยแล้วสินะ”
“ไม่เป็นไรฮะ พี่กลับไปนอนบ้านใหญ่เถอะ พ่อกับแม่ไม่อยู่ ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเดี๋ยวบ้านมันจะน้อยใจเอานะ อีกอย่าง...พี่จะได้คุยโทรศัพท์กับเซฮุนอย่างสบายใจไง ไม่ต้องกลัวมีใครมาแอบฟัง ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ่เด็กแซบ !” ลู่หานคว้าคอแบคฮยอนให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะงับเนื้อตรงหลังคอไปทีนึง เมื่อจุดที่บ้าจี้ที่สุดในร่างกายถูกจู่โจมร่างเล็กก็อดที่จะดิ้นให้เป็นบ้าเป็นหลังไม่ได้จนเกือบตกโซฟา ดีที่คนเป็นพี่คว้าขึ้นมาทัน
“งืออออ พี่ลู่ชอบแกล้งน้อง”
“ก็แซวพี่ก่อนเอง ฮ่าๆ ๆ งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ” ลู่หานดึงแบคฮยอนเข้ามากอดพร้อมกับจูบหน้าผากมนเหมือนที่ชอบทำก่อนนอนเป็นประจำเพื่อให้น้องได้นอนฝันดี เมื่อร่ำลากันเรียบร้อยคนเป็นพี่ก็เดินไปยังประตู แต่ก่อนที่จะได้พ้นออกจากประตูห้องไป เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นตามหลังมาก็เรียกรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของตนเองขึ้นมาได้
“ลู่เก่อฮะ... ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ รักตัวเองให้มากๆก่อนจะมารักผมเถอะ”
พยอนแบคฮยอน คนที่ชอบห่วงแต่คนอื่นก่อนเสมอ ไม่ค่อยจะห่วงตัวเอง
พยอนแบคฮยอน น้องที่เขารักมาก รักจนลืมไปแล้วว่าความจริงเราทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน
ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่อะไรที่เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย....
xxxxxxxx
และแล้ววันที่ต้องไปถ่ายโฟโต้บุ๊คกันที่เกาะโบราโบร่าก็มาถึง
และการที่จะปฏิเสธที่จะนั่งกับคนข้างๆนี่ก็ไม่สามารถทำได้ด้วย
ตอนแรกชานยอลขอแลกที่กับทีมงานคนหนึ่งเพราะไม่อยากนั่งข้างๆแบคฮยอน แต่คำตอบของทีมงานก็ทำเอาต้องถอนหายใจและจำใจนั่งที่ที่ของตัวเองไปตลอดการเดินทาง
‘ คิงกับควีนควรจะทำตัวให้สนิทสนมกันไว้นะน้อง ตอนถ่ายรูปจะได้ไม่เกร็งไง ภาพจะได้ออกมาธรรมชาติที่สุด’
ชานยอลอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า ความจริงผมสองคนสนิทกันมากกว่าที่พวกพี่เห็นอีกนะครับ แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิด...
“ไม่เมาเครื่องใช่มั๊ย”
อยู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยถาม ทำเอาคนที่นั่งเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันหน้าไปตอบเจ้าของคำถาม
“ไม่ได้กินเหล้าบนเครื่องนะถึงจะเมาได้น่ะ”
“เอาดีๆ ไม่กวนตีน”
“ก็ไม่รู้ ไม่เคยขึ้นเครื่องบิน...” ปาร์คชานยอลส่ายหัวน้อยๆก่อนจะดึงให้คนที่นั่งอยู่ยืนขึ้นแล้วดันลงให้ไปนั่งยังที่ของตัวเองที่ติดกับริมกระจก
“เผื่อเมาเครื่องก็ดูวิวนอกกระจกไป มองออกไปนอกหน้าต่างมันจะช่วยให้ผ่อนคลายขึ้น”
มันจะไม่ผ่อนคลายเพราะได้นั่งติดกับนายนั่นแหล่ะ....
แบคฮยอนก็ได้แต่นั่งคิดในใจ
แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด สุดท้ายร่างเล็กก็เกิดอาการเมาเครื่องบินขึ้นมาจริงๆ
แล้วก็เป็นชานยอลนี่แหล่ะที่ขอยาแก้เมาเครื่องกับแอร์โฮสเตสให้ พร้อมกับบังคับให้คนเมาเครื่องบินหลับตานอนพักผ่อนซะ ผ่านไปสักพักอาการก็ยังดูไม่ดีขึ้นจนในที่สุดชานยอลก็ต้องคว้ามือเล็กมาวางไว้บนตักของตน พร้อมกับบีบๆนวดๆให้ผ่อนคลาย ความอบอุ่นที่ไหลผ่านฝ่ามือใหญ่ออกมายังฝ่ามือของตน ทำให้ร่างเล็กรู้สึกอบอุ่นและหลุดเข้าไปอยู่ในโลกแห่งความฝัน และจากนั้นไม่นานคนที่แผ่ความอบอุ่นผ่านฝ่ามือไปให้ก็เผลอหลับตามไปด้วย
โดยที่มือของทั้งคู่นั้นยังคงประสานกันแน่น ...
xxxxxxxx
“ดีมากเลยครับ.. น้องชานยอลข่วยโอบเอวน้องแบคฮยอนเข้ามาอีกหน่อยได้มั๊ย”
ร่างสูงทำตามที่ช่างภาพเอ่ยปากบอก แต่ทว่าเอวเล็กๆกลับขืนเอาไว้ ชานยอลจึงส่งสายตาดุใส่ร่างเล็กเชิงติว่าเวลานี้เป็นเวลาทำงาน แยกแยะให้ออกด้วย
“ปอดแหกรึไงแบคฮยอนคนเก่ง.. แล้วเมื่อไหร่จะต่อจากคราวที่แล้วสักทีละ” เมื่อร่างเล็กยอมขยับเข้าใกล้ ตนจึงก้มลงไปกระซิบทวงสัญญาทันที .. และก็ไม่ลืมที่จะส่งรอยยิ้มเหยียดหยามให้ไปด้วย
“หึ ! จะเอาตรงนี้เลยมั๊ยล่ะ ?” จบคำพูด ริมฝีปากบางก็ทาบทับเข้ากับริมฝีปากหนาทันที ลิ้นเล็กดุนดันเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นภายในโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างยั่วยวน มือเล็กลูบไล้ไปทั่วหน้าที่แข็งไปด้วยซิกแพค ชานยอลดันหลังเล็กให้มาแนบชิดกับตนมากขึ้นและมือหนาก็อยู่ไม่สุขสอดเข้าไปในเสื้อตัวบางเพื่อลูบไล้แผ่นหลังเนียนลื่นมือนั่นเช่นกัน
“อืมมม.. ชานยอล~” ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานๆ ความต้องการของชานยอลก็เริ่มสูงขึ้น ลิ้นเล็กซุกไซร์ขบเม้มเนื้อบริเวณซอกคอร่างสูงอย่างสนุกสนาน แต่แล้วร่างสูงที่กำลังเคลิ้มไปกับสัมผัสเร่าร้อนนั้นก็ต้องหยุดชะงักเพราะอีกฝ่ายผลักตัวเขาออกเบาๆ
“เคลิ้มเชียวนะชานยอล... อย่าลืมสิว่าเรากำลังถ่ายแบบกันอยู่” และเหมือนชานยอลเองก็เพิ่งจะดึงสติของตัวเองกลับมาได้ ตาคมก็รีบมองไปยังกลุ่มทีมงานเบื้องหลังทันที
“อ่ะ ! เอ่อออ.. วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้นะครับ น้อชานยอลน้องแบคฮยอนไว้เดี๋ยวพี่หามุมสวยๆได้ใหม่แล้วจะให้ทีมงานไปแจ้งอีกทีนะ”
“อ้าวๆๆๆ เลิกกองได้ !!”
ชานยอลก้มหัวให้กับช่างภาพก่อนจะรีบฉุดข้อมือเล็กให้เดินตามตนไป... และหายไปลับตาจากเหล่าทีมงานในที่สุด
“อูบิน เมื่อกี๊กดชัตเตอร์ทันบ้างมั๊ย ?” ช่างภาพประจำกองหันมาถามผู้ช่วยตน เพราะเมื่อครู่ตนเองมัวแต่อึ้งจึงลืมหน้าที่ไปชั่วขณะ..
“ไม่พลาดสักช๊อตครับ”
“ดีมากกกกกก.. แหม่ะ! คิงกบควีนปีนี้แรงดีจริงๆ ฉันล่ะชอบ ฮ่าๆๆๆ”
.
.
♥
( ทิ้งเมล์ไว้นะเดี๋ยวไรท์ส่งให้ หรือถ้าใครไม่สะดวกทิ้งเมล์ จะเมนชั่นขอทางทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ )
.
.
“ร้องไห้ทำไมแบคฮยอน ? ชินแล้วไม่ใช่หรอ ?”
“ฮึก .. ชานยอล .. ไอ่คนบ้า !”
“ชานยอลรู้มั๊ยว่านี่มันครั้งแรกของฉัน !!”
.
.
TBC…
#changeCB
กว่าจะปลดแบนให้ ㅠㅠ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ ~ ♥
ความคิดเห็น