ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
หลังจากที่ยังกุมิไปเซ่อซ่าจะตกบันไดจนได้ปิ๊งๆกะหนุ่มหน้าใส แถมได้ผ้าเช็ดหน้าเบอเบอรี่มาดมๆให้ชุ่มปอดซักพัก
ไปถึงโรงเรียนก็มีปากเสียงกะไอ้หัวหน้า แบบว่ามันบอกให้คุมิโกะทำหน้าที่สอนไป เอาให้นักเรียนปี3ห้องดีจบภายสามเดือนนี้ให้ได้ (เพื่อความดีความชอบของตัวเอง) แต่คุมิโกะบอกว่าชั้นไม่ได้เป็นครูประเภทนั้น
แต่ทั้งๆที่ยังกุมิพยายามเพื่อนักเรียนปี3ห้องดีเท่าไหร่ มันก็ไม่ได้ซาบซึ้งสลดใจใดๆทั้งสิ้น (ตอนนี้เราแอบเศร้าง่ะ ยังกุมิเหมือนไม่มีตัวตนในห้อง) จนเธอทนไม่ได้
"บอกว่าอรุณสวัสดิ์ ไม่ได้ยินกันรึไง?!!"
ทั้งห้องเงียบ เริ่มหันมามองตาขวาง แล้วยังกุมิก็ด่าๆ จนจินโมโห เดินเข้ามากระชากคอเสื้อ
"กลับไปนั่งที่" ยังกุมิเสียงเข้ม
จินยังนิ่ง.. แต่ในที่สุดก็กลับไปนั่งที่ แล้วยังกุมิก็ร่ายยาวด่า ด้วยความหวังว่าพวกนี้จะมีความคิด
ประมาณที่ทำอยู่ กร่างไปทั่ว ต่อต้านโรงเรียน จริงๆแล้วพวกนายมันก็แค่เด็กเอาแต่ใจเท่านั้นเอง
แต่ก็ไร้ผล.. พูดเท่าไหร่ ก็ไม่เข้าหัว มีแต่เทปเป้คนเดียว ที่เหมือนจะสงสารยังกุมินิดๆ แต่สุดท้ายก็ตามพรรคพวกออกจากห้องไป
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
ตามสัญญาที่ให้กับคาเมะ.. คุมิโกะทำงานพิเศษจำพวกใช้แรงงานหนัก ทั้งขุดถนน โบกรถ ตอนกลางคืน ขณะที่ตอนกลางวันก็ต้องไปสอน ทั้งๆที่ไม่มีใครสนใจฟังเลย (น่าฉงฉาน โถๆ)
จนในที่สุด ก็ได้ สามแสนเยนมาอยู่ในมือ.. เข้าไปที่ร้าน เพื่อหวังจะไถ่ตัวคาเมะ
"คืนโอดากิริ มาได้แล้ว"
"เรื่องนั้น.. จะเอาไงดีล่ะริว".. คนหนึ่งในแก๊งหันไปทางเคาวเตอร์
"อยู่หรอกเหรอ... จากนี้ ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วนะ"...
ริวเดินเนิบๆมาหา...
"ชั้นไม่ได้กังวลอะไรนิ" ตอบหน้าตาย
"กลับด้วยกันเถอะ"
คาเมะปรายตามองเงินสามแสนที่วางกองอยู่บนโต๊ะ..
"คุณครูหามาให้แหนะ ฮ่าๆ ๆ ๆ" ไอ้พวกเวรที่คลับพูดจบก็หัวเราะเยาะคุมิโกะด้วยความสะใจ
"...โอดากิริ.." คุมิโกะอึ้ง
"งั้นจะรับไว้ด้วยความขอบคุณนะ" จื๊ดดดด... สายตาอัน *** ของริว (เลวเจงๆ)
"หรือว่า.... นายหลอกงั้นเหรอ..."
คุมิโกะโดนจับโยนออกจากร้าน กลับบ้านไปด้วยความเจ็บช้ำสุดๆ ทั้งๆที่ทำเพิ่อทุกคนขนาดนี้
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
กลับไปในคลับ ริวและพรรคพวกกำลังเมาท์เรื่องยังกุมิกันมัน
คุมะซึ่งรู้เห็นเหตุการณ์มาตลอด เอาอาหารเข้าไปส่งที่คลับพอดี..
"รู้งี้บอกไปซักล้านก็ดี ฮ่าๆ ๆ ๆ" คนนึงในกลุ่มพูดขึ้น คุมะมองด้วยความแค้นใจ
"มือนี้ผมเลี้ยงเอง" ริวออกปาก และเดินมาจ่ายเงินคุมะ
"เงินถอนไม่ต้อง" ชะ.. นังเต่า
คุมะด้วยความสงสารอาจารย์ เลยด่าซะ
"โทษทีนะ.. เงินนี่เราคงรับไม่ได้"... เงินนี่น่ะ อาจารย์นายหามาด้วยความยากลำบากขนาดไหน รู้บ้างรึเปล่า เค้าเพื่อนายนะ!
ไงคะ เต่าอึ้ง.... สำนึกบ้างมั๊ยแก
คุมิโกะ กลับบ้านไปร้องไห้คนเดียว (น่าสงสาร) คุณตาเดินมาปลอบ
"อะไรเกิดขึ้นตาก็ไม่รู้หรอกนะ... แต่อย่าลืมนะ ว่าหลานมีตาอยู่ ร้องไห้ให้เต็มที่ไปเลย.. แล้วเริ่มต้นพรุ่งนี้ใหม่"
"คุณตา.. ขอบคุณนะ"...
แต่รุ่งขึ้น... ริวก็แสดงให้เห็นถึงความดีในตัว
เอาเงินมาคืนยังกุมิ
"มีส่วนที่ใช้ไปแล้ว แต่ทั้งหมดที่เหลือนี่ เอาคืนไป..."
"โอดากิริ"... คุมิโกะมองอย่างไม่เชื่อสายตา
"อย่าได้มาเข้าใกล้ชั้นอีกนะ"... พูดจบ คาเมะก็เดินจากไป
"พวกนั้นน่ะ... เป็นเพื่อนนายจริงๆเหรอ?...นั้นเป็นที่ของนายจริงๆน่ะเหรอ?!"
ยังกุมิตะโกนไล่หลังไป
"จนกว่านายจะมาโรงเรียน ชั้นจะไม่ยอมแพ้หรอก!!" คุมิโกะประกาศอย่างมาดมั่น
แต่ก็ไร้การตอบรับจากคาเมะ..
ขณะที่ตะโกนๆอยู่นั้น พวกจินก็เดินผ่านมาพอดี
"อ่าว นั่นมันริวนี่"... เพื่อนในกลุ่มพูดขึ้น พอจินปลายตาไปเจอ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที
"ยามางุจิน่ะ.." ทาเคดะ(เทปเป้)กำลังจะพูดถึงยังกุมิ แต่จินก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินหนีไปทันที...
คาเทดะ.. ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่สนใจใยดีริว
คาเคดะมายืนรอคาเมะ.. ยังกุมิเดินผ่านมาพอดี
"มีอะไรรึเปล่าคาเทดะ"
"ริว... จะมามั๊ยนะ"
"นาย.. สนใจเรื่องโอดากิริรึ? คุมิโกะถามด้วยความสนใจ
"เพราะฉัน...ฮายาโตะ และก็ริว เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมันม.ต้น.. เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอด.. "
เทปเป้พูดด้วยเสียงเศร้าๆ
"เพราะงั้น.. ถึงไม่อยากให้จบการศึกษาไปทั้งๆที่สองคนนั้นยังผิดใจกันอยู่.."
"งั้นเหรอ".. ยังกุมิมองมาที่เทปเป้อย่างมีความหวัง
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ.. ฉันจะทำให้โอดากินิมาโรงเรียนให้ได้"...
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
หลังจากที่คาเมะไปนอนบิ้วอารมณ์คิดทบทวนสิ่งที่ยังกุมิพูดกลางทุ่งได้ซักพัก
ก็ไปที่คลับ เพื่อขอลาออก...
"จะออกจากลุ่มพวกชั้นงั้นรึ?"
"พูดอะไรอยู่ นายคงรู้ตัวอยู่นะ"
และแล้ว..... ก็เตรียมโดนหิ้วไปตามระเบียบค่ะ
คุมะเจ้าเก่า เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี เห็นท่าคาเมะจะแย่เลยโทรไปบอกยังกุมิ...
คุมิโกะตามไปช่วยริวที่โกดัง แต่สายไปหน่อย คาเมะจังโดนรุมซะเละไปแล้ว โฮ ๆ ๆ
ตอนแรกๆ คุมิโกะก็เข้าไปพูดดีๆ
บอกว่าริวเป็นนักเรียนคนสำคัญ เพิ่งอายุ18 ยังต้องเจออะไรอีกมากมาย ฉันยังมีเรื่องที่ต้องสอนเค้ากองเป็นภูเขา บลา ๆ ๆ เพราะงั้น ขอร้องล่ะ คืนริวมาเถอะ
แต่ก็ไร้ผล.. พูดดีๆไม่รู้เรื่องก็บู๊ใส่ซะ เดี๊ยงกันไป..
คาเมะมองผ่านม่านเลือดอย่างอึ้งๆ โอว ครูกรูเจ็งมาก...
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
"มาทำไม" หนอย ไอ่เต่า รอดตายออกมาได้ทำเป็นปากดี "ชั้นหลอกเธอนะ!"
"ก็สญญาไว้แล้วไง" ยังกุมิพูด
"สัญญา?"
"ก็บอกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะปกป้องเสมอ"
"เธอบ้ารึไง!"
"สัญญาน่ะ เป็นสิ่งที่ต้องรักษานะ นายพูดเอง ว่าถ้าได้สามแสนแล้ว จะเลิกคบกับพวกนั้นได้ จะไปโรงเรียนได้.."
"ใครๆก็รู้ว่าไอ้เรื่องอย่างงั้น มันเชื่อไม่ได้"
"แต่ฉันไม่ใช่ครูธรรมดานี่ แล้วผิดตรงไหนล่ะ ถ้าครูจะเชื่อนักเรียน"...
ถึงพูดอย่างนั้น คาเมะก็ยังเชื่อในความคิดเดิมๆของตัวเอง.. ไม่เชื่อใจ
"จากนี้ตลอดไป ชั้นจะเชื่อในตัวนายนะ... นายน่ะ ก็เลิกคบพวกนั้นด้วยตัวเองนี่.. " ส่งสายตาหวานซึ้ง (มันเป็นครูกะนักเรียนจริงป่าววะเนี่ย)
"ชั้นไม่เชื่อครูหรอกนะ... ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นแหละ..." แล้วก็หันหลัง เดินจากไป...
"ชั้นเชื่อนาย โอดากิริ"... (อย่างแปล ยิ่งอายาชี่ ^^'')
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
และแล้วรุ่งขึ้น.. ริวก็มาโรงเรียน ท่ามกลางความตื่นตระหนกของทุกคน
(แม่เจ้าว้อย ท่าเดินมันยังเท่ห์)...
"อรุณสวัสดิ์ โอดากิริ.. มาจริงๆด้วยนะ" ยังกุมิพูดด้วยความดีใจ
"ชั้นไม่ได้มาเพื่อเธอซักหน่อย" ตอบอย่างเชิดๆ
แน่นอน จินไม่มีทางอยู่เฉย...
"ไม่ได้เจอกันนานนะ..." เหมือนจะทักดีๆ.. แต่แล้ว
"ชั้นน่ะ ไม่มีทางยกโทษให้นายหรอกนะ!!!" ผลั่วะ...จากจินไปเต็มรัก โถ.. เมะชั้น โดนแต่เช้า
ต้องถึงมือยังกุมิ จัดการ สาดน้ำตู๊มม.... เรียกสติ
"ทำอะไรวะ!" จินยัวะ ผมกรูเสียทรง
;ดี.. อย่างงี้ค่อยมีระเบียบกันได้ซะที" ยังกุมิเหาะไปด่าบนดาดฟ้า
"ฟังให้ดีนะ.. ชั้นน่ะ ไม่ยอมให้นายจบม.ปลายไปทั้งอย่างงี้เด็ดขาด ชีวิตม.ปลายน่ะมีครั้งเดียว ในชีวิตอีกยืนยาวของพวกนาย ช่วงเวลานี้มันจะเป็นสิ่งสำคัญขนาดไหน ชั้นจะสอนให้พวกนายเข้าใจอย่างลึกซึ้งเอง!"
ไปถึงโรงเรียนก็มีปากเสียงกะไอ้หัวหน้า แบบว่ามันบอกให้คุมิโกะทำหน้าที่สอนไป เอาให้นักเรียนปี3ห้องดีจบภายสามเดือนนี้ให้ได้ (เพื่อความดีความชอบของตัวเอง) แต่คุมิโกะบอกว่าชั้นไม่ได้เป็นครูประเภทนั้น
แต่ทั้งๆที่ยังกุมิพยายามเพื่อนักเรียนปี3ห้องดีเท่าไหร่ มันก็ไม่ได้ซาบซึ้งสลดใจใดๆทั้งสิ้น (ตอนนี้เราแอบเศร้าง่ะ ยังกุมิเหมือนไม่มีตัวตนในห้อง) จนเธอทนไม่ได้
"บอกว่าอรุณสวัสดิ์ ไม่ได้ยินกันรึไง?!!"
ทั้งห้องเงียบ เริ่มหันมามองตาขวาง แล้วยังกุมิก็ด่าๆ จนจินโมโห เดินเข้ามากระชากคอเสื้อ
"กลับไปนั่งที่" ยังกุมิเสียงเข้ม
จินยังนิ่ง.. แต่ในที่สุดก็กลับไปนั่งที่ แล้วยังกุมิก็ร่ายยาวด่า ด้วยความหวังว่าพวกนี้จะมีความคิด
ประมาณที่ทำอยู่ กร่างไปทั่ว ต่อต้านโรงเรียน จริงๆแล้วพวกนายมันก็แค่เด็กเอาแต่ใจเท่านั้นเอง
แต่ก็ไร้ผล.. พูดเท่าไหร่ ก็ไม่เข้าหัว มีแต่เทปเป้คนเดียว ที่เหมือนจะสงสารยังกุมินิดๆ แต่สุดท้ายก็ตามพรรคพวกออกจากห้องไป
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
ตามสัญญาที่ให้กับคาเมะ.. คุมิโกะทำงานพิเศษจำพวกใช้แรงงานหนัก ทั้งขุดถนน โบกรถ ตอนกลางคืน ขณะที่ตอนกลางวันก็ต้องไปสอน ทั้งๆที่ไม่มีใครสนใจฟังเลย (น่าฉงฉาน โถๆ)
จนในที่สุด ก็ได้ สามแสนเยนมาอยู่ในมือ.. เข้าไปที่ร้าน เพื่อหวังจะไถ่ตัวคาเมะ
"คืนโอดากิริ มาได้แล้ว"
"เรื่องนั้น.. จะเอาไงดีล่ะริว".. คนหนึ่งในแก๊งหันไปทางเคาวเตอร์
"อยู่หรอกเหรอ... จากนี้ ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วนะ"...
ริวเดินเนิบๆมาหา...
"ชั้นไม่ได้กังวลอะไรนิ" ตอบหน้าตาย
"กลับด้วยกันเถอะ"
คาเมะปรายตามองเงินสามแสนที่วางกองอยู่บนโต๊ะ..
"คุณครูหามาให้แหนะ ฮ่าๆ ๆ ๆ" ไอ้พวกเวรที่คลับพูดจบก็หัวเราะเยาะคุมิโกะด้วยความสะใจ
"...โอดากิริ.." คุมิโกะอึ้ง
"งั้นจะรับไว้ด้วยความขอบคุณนะ" จื๊ดดดด... สายตาอัน *** ของริว (เลวเจงๆ)
"หรือว่า.... นายหลอกงั้นเหรอ..."
คุมิโกะโดนจับโยนออกจากร้าน กลับบ้านไปด้วยความเจ็บช้ำสุดๆ ทั้งๆที่ทำเพิ่อทุกคนขนาดนี้
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
กลับไปในคลับ ริวและพรรคพวกกำลังเมาท์เรื่องยังกุมิกันมัน
คุมะซึ่งรู้เห็นเหตุการณ์มาตลอด เอาอาหารเข้าไปส่งที่คลับพอดี..
"รู้งี้บอกไปซักล้านก็ดี ฮ่าๆ ๆ ๆ" คนนึงในกลุ่มพูดขึ้น คุมะมองด้วยความแค้นใจ
"มือนี้ผมเลี้ยงเอง" ริวออกปาก และเดินมาจ่ายเงินคุมะ
"เงินถอนไม่ต้อง" ชะ.. นังเต่า
คุมะด้วยความสงสารอาจารย์ เลยด่าซะ
"โทษทีนะ.. เงินนี่เราคงรับไม่ได้"... เงินนี่น่ะ อาจารย์นายหามาด้วยความยากลำบากขนาดไหน รู้บ้างรึเปล่า เค้าเพื่อนายนะ!
ไงคะ เต่าอึ้ง.... สำนึกบ้างมั๊ยแก
คุมิโกะ กลับบ้านไปร้องไห้คนเดียว (น่าสงสาร) คุณตาเดินมาปลอบ
"อะไรเกิดขึ้นตาก็ไม่รู้หรอกนะ... แต่อย่าลืมนะ ว่าหลานมีตาอยู่ ร้องไห้ให้เต็มที่ไปเลย.. แล้วเริ่มต้นพรุ่งนี้ใหม่"
"คุณตา.. ขอบคุณนะ"...
แต่รุ่งขึ้น... ริวก็แสดงให้เห็นถึงความดีในตัว
เอาเงินมาคืนยังกุมิ
"มีส่วนที่ใช้ไปแล้ว แต่ทั้งหมดที่เหลือนี่ เอาคืนไป..."
"โอดากิริ"... คุมิโกะมองอย่างไม่เชื่อสายตา
"อย่าได้มาเข้าใกล้ชั้นอีกนะ"... พูดจบ คาเมะก็เดินจากไป
"พวกนั้นน่ะ... เป็นเพื่อนนายจริงๆเหรอ?...นั้นเป็นที่ของนายจริงๆน่ะเหรอ?!"
ยังกุมิตะโกนไล่หลังไป
"จนกว่านายจะมาโรงเรียน ชั้นจะไม่ยอมแพ้หรอก!!" คุมิโกะประกาศอย่างมาดมั่น
แต่ก็ไร้การตอบรับจากคาเมะ..
ขณะที่ตะโกนๆอยู่นั้น พวกจินก็เดินผ่านมาพอดี
"อ่าว นั่นมันริวนี่"... เพื่อนในกลุ่มพูดขึ้น พอจินปลายตาไปเจอ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที
"ยามางุจิน่ะ.." ทาเคดะ(เทปเป้)กำลังจะพูดถึงยังกุมิ แต่จินก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินหนีไปทันที...
คาเทดะ.. ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่สนใจใยดีริว
คาเคดะมายืนรอคาเมะ.. ยังกุมิเดินผ่านมาพอดี
"มีอะไรรึเปล่าคาเทดะ"
"ริว... จะมามั๊ยนะ"
"นาย.. สนใจเรื่องโอดากิริรึ? คุมิโกะถามด้วยความสนใจ
"เพราะฉัน...ฮายาโตะ และก็ริว เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมันม.ต้น.. เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอด.. "
เทปเป้พูดด้วยเสียงเศร้าๆ
"เพราะงั้น.. ถึงไม่อยากให้จบการศึกษาไปทั้งๆที่สองคนนั้นยังผิดใจกันอยู่.."
"งั้นเหรอ".. ยังกุมิมองมาที่เทปเป้อย่างมีความหวัง
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ.. ฉันจะทำให้โอดากินิมาโรงเรียนให้ได้"...
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
หลังจากที่คาเมะไปนอนบิ้วอารมณ์คิดทบทวนสิ่งที่ยังกุมิพูดกลางทุ่งได้ซักพัก
ก็ไปที่คลับ เพื่อขอลาออก...
"จะออกจากลุ่มพวกชั้นงั้นรึ?"
"พูดอะไรอยู่ นายคงรู้ตัวอยู่นะ"
และแล้ว..... ก็เตรียมโดนหิ้วไปตามระเบียบค่ะ
คุมะเจ้าเก่า เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี เห็นท่าคาเมะจะแย่เลยโทรไปบอกยังกุมิ...
คุมิโกะตามไปช่วยริวที่โกดัง แต่สายไปหน่อย คาเมะจังโดนรุมซะเละไปแล้ว โฮ ๆ ๆ
ตอนแรกๆ คุมิโกะก็เข้าไปพูดดีๆ
บอกว่าริวเป็นนักเรียนคนสำคัญ เพิ่งอายุ18 ยังต้องเจออะไรอีกมากมาย ฉันยังมีเรื่องที่ต้องสอนเค้ากองเป็นภูเขา บลา ๆ ๆ เพราะงั้น ขอร้องล่ะ คืนริวมาเถอะ
แต่ก็ไร้ผล.. พูดดีๆไม่รู้เรื่องก็บู๊ใส่ซะ เดี๊ยงกันไป..
คาเมะมองผ่านม่านเลือดอย่างอึ้งๆ โอว ครูกรูเจ็งมาก...
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
"มาทำไม" หนอย ไอ่เต่า รอดตายออกมาได้ทำเป็นปากดี "ชั้นหลอกเธอนะ!"
"ก็สญญาไว้แล้วไง" ยังกุมิพูด
"สัญญา?"
"ก็บอกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะปกป้องเสมอ"
"เธอบ้ารึไง!"
"สัญญาน่ะ เป็นสิ่งที่ต้องรักษานะ นายพูดเอง ว่าถ้าได้สามแสนแล้ว จะเลิกคบกับพวกนั้นได้ จะไปโรงเรียนได้.."
"ใครๆก็รู้ว่าไอ้เรื่องอย่างงั้น มันเชื่อไม่ได้"
"แต่ฉันไม่ใช่ครูธรรมดานี่ แล้วผิดตรงไหนล่ะ ถ้าครูจะเชื่อนักเรียน"...
ถึงพูดอย่างนั้น คาเมะก็ยังเชื่อในความคิดเดิมๆของตัวเอง.. ไม่เชื่อใจ
"จากนี้ตลอดไป ชั้นจะเชื่อในตัวนายนะ... นายน่ะ ก็เลิกคบพวกนั้นด้วยตัวเองนี่.. " ส่งสายตาหวานซึ้ง (มันเป็นครูกะนักเรียนจริงป่าววะเนี่ย)
"ชั้นไม่เชื่อครูหรอกนะ... ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นแหละ..." แล้วก็หันหลัง เดินจากไป...
"ชั้นเชื่อนาย โอดากิริ"... (อย่างแปล ยิ่งอายาชี่ ^^'')
★－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－－★
และแล้วรุ่งขึ้น.. ริวก็มาโรงเรียน ท่ามกลางความตื่นตระหนกของทุกคน
(แม่เจ้าว้อย ท่าเดินมันยังเท่ห์)...
"อรุณสวัสดิ์ โอดากิริ.. มาจริงๆด้วยนะ" ยังกุมิพูดด้วยความดีใจ
"ชั้นไม่ได้มาเพื่อเธอซักหน่อย" ตอบอย่างเชิดๆ
แน่นอน จินไม่มีทางอยู่เฉย...
"ไม่ได้เจอกันนานนะ..." เหมือนจะทักดีๆ.. แต่แล้ว
"ชั้นน่ะ ไม่มีทางยกโทษให้นายหรอกนะ!!!" ผลั่วะ...จากจินไปเต็มรัก โถ.. เมะชั้น โดนแต่เช้า
ต้องถึงมือยังกุมิ จัดการ สาดน้ำตู๊มม.... เรียกสติ
"ทำอะไรวะ!" จินยัวะ ผมกรูเสียทรง
;ดี.. อย่างงี้ค่อยมีระเบียบกันได้ซะที" ยังกุมิเหาะไปด่าบนดาดฟ้า
"ฟังให้ดีนะ.. ชั้นน่ะ ไม่ยอมให้นายจบม.ปลายไปทั้งอย่างงี้เด็ดขาด ชีวิตม.ปลายน่ะมีครั้งเดียว ในชีวิตอีกยืนยาวของพวกนาย ช่วงเวลานี้มันจะเป็นสิ่งสำคัญขนาดไหน ชั้นจะสอนให้พวกนายเข้าใจอย่างลึกซึ้งเอง!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น