Fic prince of tennis

ลำดับตอนที่ #1 : [L'Children 1]ยังเป็นบ่อเกิดของความรักที่เรียบง่าย

[L'Children 1]
ยังเป็นบ่อเกิดของความรักที่เรียบง่าย
one




[Sakuno]

"เกโซ~~~"
เสียงร้องของโทโมะดังอยู่ไม่ห่าง เสียงนี้ดังมากและดังพร่ำเพรื่อ

"เกโซ~~~"
ใช่ มันพร่ำเพรื่อ..

"เก.."
"โทโมะ ฉันกำลังทำงานอยู่"
ฉันหันไปเอ็ดเสียงเบาแต่ทรงอำนาจในขณะที่มือยังถือปากกาดิสนีย์จรดเนื้อสมุดต่อไป เสียงเกโซนั่นมันมาจากอนิเมชั่นใช่ไหม แล้วมาติดอะไรกันตอนนี้!-*-
"อะไรแก นี่มันมาจากอนิเมชั่นสุดฮิตเลยนะ! แล้วจะทำการบ้านทำไม เพิ่งจะเปิดเทอม ม.2เอ้งง"
"อืม ทำต่อไปเถอะ ถ้ายังอยากโดนอาจารย์คาริวเอาไม้หน้าสามมาเคาะหัวอ่ะนะ"
"เอิ่ม   งั้นหยุดก็ด้ะ!.."
ฉันกลับมาคิดคำนวนตัวเลขในหนังสือต่อ หลักการที่ครูเขาพูดน้ำลายกระดอนมาทั้งชั่วโมงก็ไม่เข้าใจ ขนาดตอนนี้ตายังค้างอยู่ที่หน้าหนังสือก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี  เอ เป็นเพราะอะไรน้า... อืม นั่นสิ เพราะอะไร  หรือว่าเพราะวิบครีมที่กินวันนั้นในร้านไอศกรีมมันอร่อยติดปากดี? แต่ว่ามันก็ไม่ถึงขนาดนั้นเพราะที่ร้านประจำยังอร่อยกว่าตั้งเยอะ ไม่น่าหลวมตัวไปกินเลย  รู้งี้น่าจะเอาเงินไปซื้อปากกาลายดิสนีย์อันใหม่ดีกว่า ว่าแต่จะเอาลายอะไรดีล่ะเนี่ย   สีก็มีเยอะแยะอีก เอ้อ ...

.ใจลอยอีกละ

ออดดดดดดดด
"โอ้ะ หมดเวลาแล้วนี่นา"
ปึ้ก..!  ฉันพูดพร้อมกับปิดสมุดการบ้านที่น่าหนักรอยหยักในหัวลงแล้วเหวี่ยงใส่กระเป๋า แล้วก็เหวี่ยงกระเป๋าขึ้นหลัง ก่อนจะเหวี่ยงตัวออกมาจากโต้ะอย่างว่องไว พร้อมที่จะออกจากห้องไปเป็นคนแรก
"เฮ้ย เดี๋ยว จะไปชมรมฉันไปด้วย!"
ถ้าไม่ติดว่ามีโทโมะเรียกยั้งไว้ก่อน รู้ตัวอีกทีตัวเองก็ยืนเหงื่อตกหน้าแดงอยู่หน้าประตูซะแล้ว
 หืม.. นี่เราเป็นอะไรไป?
.
.
.

"ไม่อยากจะเชื่อเลย แกเกือบจะทิ้งฉันไว้บนห้องทั้งๆที่อยู่ชมรมเดียวกันแท้ๆ"
ป๊อก
"เอาน่า  ฉันลืมไปว่าแกออกจากชมรมถ่ายรูปแล้วนี่นา"
ป๊อก!
"ก็ออกเพราะแกเหวี่ยงไม้มาโดนเดอะคาเมร่าพิ้งค์ของฉันจนฝันสลายไม่ใช่รึไงยะ "
ป๊อก!!!
ฉันกับโทโมะพูดถกกันทั้งๆที่อยู่ในสนามของชมรม  บ่นไปก็ตีหนึ่งปั้ก บ่นมากๆก็ตีหนึ่งตู้ม
เออสิ เห็นเดอะกล้องสำคัญกว่าเดอะเพื่อนที่มีคนเดียวของมันก็ให้รู้ไป!

"ขยันกันดีจริง"
รุ่นพี่โมโมะพูดขณะที่ยังนั่งพักและมีเหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้า   ข้างๆมีกัปปิตันไคโดกำลังนั่งหลับอยู่เหมือนกัน พวกพี่เค้าฝึกซ้อมกันหนักมากเลยล่ะในแต่ละวัน  ขนาดฉันพยายามสุดใจสิ้นแล้วก็ยังเล่นไม่พ้นคอร์สฝึกหนักของพวกเขาซักครั้ง   แต่ยังไงซะฉันก็ปกติดีแล้วละ พวกพี่นั่นแขนขาเสริมใยเหล็กกันมารึเปล่าก็ไม่รู้ 
ฉันหันไปมองพวกพี่เขาเป็นเชิงมารยาทก่อนจะหันกลับมาตบตีกับเพื่อนรักต่ออย่างสนุกสนาน?
จะว่าไปลูกมันแรงขึ้นรึเปล่า-*-
"อย่าตีแรงนักสิ"
ฉันเอ่ย รู้สึกว่าอารมณ์เดือดของยัยนี่จะเป็นพิษภัยต่อสิ่งแวดล้อม....
ซึ่งสิ่งแวดล้อมนั่นก็คือมนุษย์ชาติอย่างฉันนี่แล และเพื่อหยุดยั้งภัยภิบัติ คงต้องตีลูกเบาๆไปให้มันสักครั้ง..T^T
ป้อก~

"'ทำไปเพราะดีเดือด!!'"
ป๊อกกกกกกก!!!
มันตบแสมชเฉยเลย
"กรี้ดด!!"
ลูำกตบของยัยแรงถึกนั่นก็สุดๆ มันตัดอากาศแล้วก็พุ่งมาโดนกลางหน้าผากของฉันอย่างพอดี
.......แสมชบ้าอะไรไม่กดลงพื้นแต่กดใส่หน้าคนฮะ!!

"อุ้บส์ โทษที เป็นไรป้ะ"
โทโมะทำหน้าสำนึกผิด (ไม่ก็เหยียด) เดินเข้ามาถามฉันที่นั่งอยู่  ขลุกฝุ่นมาแล้วเรียบร้อย...  เพื่ออะไรก็ไม่รู้
ชุดเปื้อนเลยเนี่ยดู ทั้งๆที่ฉันเพิ่งจะได้รับชุดคลุมของชมรมไว้ใส่บ้างแท้ๆ
แค้นนี้มันต้องชำระ
"เพื่อนบ้า!"  ฉันพูดพร้อมตั้งท่าชักไม้เทนนิสขึ้นจะตบหน้ามันให้แหก  ก็แค่กะหลอกให้ตกใจกลัวหน่อยๆ
แต่ว่า
"เฮ้ย !! อย่า  ท่านเรียวมะช่วยด้วยยย!!!"
...ทะ..ท่านเรียวมะ!!!?!! เรียวมะมาแล้วหรอ!!
...
ด้วยความที่ฉันขี้ตกใจนิดหน่อย(?) มือที่ชักไม้ขึ้นเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยไปข้างหลังฝึ่บ!  มันลอยอย่างแรงและอาจจะตกใส่หัวรุ่นพี่ไคโดที่หลับอยู่จนแหลกได้ ถ้า..  เรียวมะที่ฉันกลัวไม่โผล่มารับมันไว้ก่อน พอดีเป้ะที่มือขวา


... ดูดีสุดๆ


"นี่คือคำทักทายใช่ไหม -_- "
เขาทำหน้าตาย
"สวัสดียามเย็น ริวซากิ โอซาคาดะ "
"ขอโทษค่ะเจ้าชาย~  ยัยโนะมันทำไปเพราะดีเดือด"
อนิเมชั่นเรื่องไหนยะ ไอ้ประโยคเริ่มเรื่องที่ว่า'ทำไปเพราะดีเดือด'เนี่ย!!

"อืม ระวังหน่อยนะ"
เขาเดินเข้ามาและยัดไม้ลงในมือฉันที่กำลังเหวอ  เพราะยิ่งระยะใกล้เท่าไหร่ หน้าตาของเรียวมะก็ดูดีขึ้นมากเกินรับไหวเท่านั้น 
ปุ..
"แรงเยอะดีนี่ริวซากิ ...แล้วนั่นหน้าผากไปโดนอะไร-*-.."
"เอ่อ..ไม่มีอะไรจ้ะ...." ฉันรับไม้ไว้และยิ้มปริ่มราวกับอาซิ้มจะร้องไห้.. เขาไม่ได้สนใจอะไรต่อและหันหลังไปเรียกรุ่นพี่ตัวดี
ดีกรีเพ็ด เพ็ดดีกรีนั่นแหละ
"รุ่นพี่โมโมะ เลิกพักซักที.."
"เออ ไปดวลกันซักนัดเหอะ~"
"อืม"

เขาทำท่าจะหันหลังไปที่สนามอื่น แล้วก็ชะงักก่อนจะหันมาอีกที

"ห้องพยาบาลอันใหม่ จำทางได้มั้ย?"
"..จำได้สิ ไปบ้อยบ่อยเนอะ..แหะๆ"

ฉันปั้นหน้ายิ้มตอบ  พนันได้เลยว่าหน้าคงเหมือนอาซิ้มที่ทำไหโบราณแตกนั่นแหละ.. .. แหม มันเขิน ไม่ปั้นหน้าเป็นเด็กสาวผู้หื่นกระหายไปเมื่อกี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว..  อีกอย่าง รู้สึกฉันเนี่ยไปห้องพยาบาลได้อาทิตย์ละหลายๆครั้งเลยนะ ต้นเหตุมันก็เพราะความดีเดือดของเพื่อนรัก คละเคล้ากับความซุ่มซ่ามของฉันอย่างลงตัวเลยแหละ วันนึงแผลถลอก อีกวันแผลช้ำมีให้ได้ตลอด

"งั้นก็...ไปอีกครั้งแล้วกัน"

"เอ่อ....อืม..."

หรือว่าหน้าผากฉันกลายเป็นสีม่วงละเนี่ย ท่าทางเรียวมะดูเป็นห่วงเป็นใยมากมาย

"จีบสาวอยู่นั่นแหละ มาได้เแล้วน่า" รุ่นพี่ที่รอจนเก้อตะโกนด้วยเสียงที่ดังมากจนเด็กในชมรมหันมา... นี่แหละฉันถึงให้สมยานามเขาว่าเพ็ดดีกรี  "OK ไปแล้วน่า" เรียวมะคุงตอบแล้วก็เดินไปใส่แท่งสองกิโลที่ขา  ท่าทางหนักพอดู  เสร็จแล้วก็ไปที่สนามเลยทันที ไม่มีทักทายอะไรให้ฉันได้เข้าข้างตัวเองบ้างอีก
'จีบสาว'หรอ ความจริงแล้วหนูก็ยังเด็กอยู่นะคะรุ่นพี่
.
"เอาล่ะนะ รับให้ดีๆล่ะ" เรียวมะเสริฟพร้อมกับทำสีหน้าราวกับปลาที่ได้น้ำมาหล่อเลี้ยง
มองแปบเดียวก็รู้สึกว่า'ดูดี' มันเป็นอาการชอบ..สินะ์?  รู้สึกว่าฉันจะชอบเขาเข้าไปแล้วสินะ?
อืม
"เอาไปเลย  แสมชของฉัน วะฮ่าๆๆๆ!!"
ป้อกกก!!!!
"อ่อนหัดน่า"
..=_= อืม
.. เขาคงไม่สนใจจะมาจีบคนแบบฉันหรอก ดูก็รู้แล้ว... เรียวมะให้ฉันเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ฉันก็พอใจที่จะเป็นอยู่อย่างนี้ ถึงจะอยู่คนละห้องกัน  แต่ทุกๆกลางวันก็จะได้นั่งกินข้าวในชมรมด้วยกันเสมอ ทุกๆเย็นก็จะได้เจอกันแบบนี้  ฉันในเวลานี้ พอใจแล้วล่ะ

..

..



มั้งนะ?