คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 5 (3/5)
ลัทปิประูรถให้ท่านประธานแล้วเินอ้อมมาประำในำแหน่นับ
พอสาร์รถนเรื่อยน์เิเสียั รถยน์สีบรอน์ันหรู็เลื่อนัวออไปโยมีรุเทพฯเป็นุหมายปลายทา
ใน่วเวลาระหว่าที่ล้อำลัหมุนอย่าเพลิเพลิน ายวัยลานไ้ละสายาาหน้าอแท็บเล็อมพิวเอร์นาประมาเท่าฝ่ามือมาเห็นรอยเียว้ำรมุมปาอนับรถที่สะท้อนในระมอหลั ็เลยเอ่ยถาม
“ไปโนอะไรมา”
“ถู้อมรับ” นับรถอบามร “เ้าหนี้อแม่”
“เ้าหนี้อแม่รึ”
เรียไพศาลว่าเ้าหนี้็ไ้อารม์ี ็เามีพฤิรรมามิอย่าับเ้าหนี้ามิลูหนี้ริๆ นี่นา “ิ๊บๆ รับ ินแล้ว” ลัทว่าแล้ว็ยิ้มหน้าเป็น แม้รูปปาออะูพิลึ ้วยไม่อาเหยียยิ้มไ้อย่าเ็มที่เพราะเ็บ
“เ็บัวเพราะแม่ถึนานี้แล้ว รัแม่ไหม”
“รัสิรับ” อบเร็วปรื๋อ “็แม่อผมนี่รับ” พอเห็นว่าผู้ฟัพยัหน้าเออออ ายหนุ่ม็ว่า่อ “ือว่าแม่เป็นนสวยรับ” น้ำเสียไม่สบายในัับำว่า ‘เป็นนสวย’ “แล้ว็มีอาีพเป็นนัร้อลาืน ็เลยเป็นธรรมาที่มัะมีพวอาเสี่ยมายื่น้อเสนอ่วยเหลือเินทอ” เล่าพลาบัับพวมาลัยหัหลบรถที่แสวนมาอย่าำนา “แ่แม่็ปิเสธ้อเสนออย่าไม่ใยี ไม่เยใ้ร่าายแ้ไปัหาวามยาน” ผู้ฟัำลัเพลินในารรับฟั ะผู้พู็ไม่มีทีท่าว่าะหยุพู “ผมว่าแม่ะรัพ่อที่เสียไปแล้วมา”
“อ้อ” นฟัพลอยพยัหน้า ะายหนุ่มบัับพวมาลัยให้แรถันหน้าที่ับ้าเป็นเ่าลานอย่าสบายๆ
ื๊...- ื๊...-
พลันบทสนทนาถูััหวะ้วยเสียโทรศัพท์ พอรับ วายุ็ไ้ยินเสียล่าวรายานเรื่อวามเลื่อนไหวในารทำานอรอประธานบริษัท “เ้าใแล้ว”
วายุพึมพำ่อนวาสายไป เผลอในึถึอนเฝ้ามอูนที่ำลันอนหลับสนิทโยมีมือห่อ้วยเฝือหนาวาบนอ มือที่เลื่อนริ้วรอยเหี่ยวย่นามวัยเอื้อมไปัระับผ้าห่มให้้วยวามห่วใย เาไม่ไ้ั้ใะทำร้ายบุรายแม้แ่น้อย ภาพมือสั่นริๆ อย่าบัับไม่ไ้อลูายยัสะเทือนอยู่ในหัวออนเป็นพ่อ ในยามนั้นศีรษะอนที่ำลัหลับลึ็ถูลูบเบาๆ ้วยวามรัเหลือเิน
“ันไม่่อยมีเวลาให้ลู ้ำยัทำร้ายเา” ายวัยลานเผลอระบายำพูออมา “เาะรู้ไหมว่าันรัเา”
“น่าะรู้นะรับ”
ายหนุ่มอบออมาโยไม่ไ้ิอะไรมา ะายวัยลานั้ใฟัำอธิบาย
“็น้อหมาน้อแมวยัรู้เลยรับว่าใรรัมัน”
ำอบทำเอาท่านประธานหัวเราะพรือย่าลั้นไม่อยู่
ายหนุ่มมอูอาารหัวเราะอบใในระมอหลั “เมื่อเ้าท่านประธานบอว่านหัวเราะือนที่มีวามสุ นี่ท่านประธานหัวเราะแล้ว แสว่าท่านประธานำลัมีวามสุหรือรับ” วามอบอุ่นอ่อนโยนระบายอยู่บนใบหน้าะพู“วามสุเป็นสิ่ที่ี ผมอให้ท่านประธานมีวามสุลอเวลาเลยรับ”
วามผูพันอันแปลประหลาโยใยนสอนนลายเป็นวามเอ็นู “พ่อเธอไปไหนเสียล่ะ”
“เสียไปนานแล้วรับ” อบพลาเหลือบูู่สนทนา้วยแววาเารพนับถือ “ถ้าเป็นไปไ้ ผมอยามีพ่อแบบท่าน”
“หือ”
“็ท่านูภูมิาน”
หึๆ ายสูวัยหัวเราะ ออะปลื้ม
“ใี้วย”
หึๆ ออะปลื้มไปว่าเิม
“ผมพูอะไร ทำอะไรผิพลาไป ท่าน็ไมุ่ผม”
“ใรๆ ็บอว่าันุ”
“ไม่เห็นุผมนี่รับ”
หึๆ ออะปลื้มไปันให่ ับพลันแสไฟสว่าวาบ “ระวั!!!”
วยาร่วหล่นาระเป๋าเสื้อสูทอายวัยลานลไปในอมุมหนึ่อรถ ะนับรถบัับหมุนวพวมาลัยหัหลบรถที่แสวนมานพ้นไปไ้อย่าหวาเสียว ่อนะเหลียวลับมายิ้มอย่าว้าวา ... ทว่าเป็นเวลาอึใให่ทีเียวว่าท่านประธานะเป่าลมออมาาส่วนที่ลึที่สุอปออย่าโล่อ
ความคิดเห็น