คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
วันทร์ลอยเ็มวอยู่ลาท้อฟ้า สาทอแสนวลผ่านรอบประูระใสบานู่สูให่ึ่เปิแ้มเอาไว้ สายลมโยพัพาเอาวามเย็นเยียบ่ำหนาวลูบไล้ผิวเนื้อเปลือยเปล่าอายหนุ่มและหิสาว ู่ฮันนีมูนบนเียนุ่มำลัปล่อยใสู่สรวสวรร์ให้สมับารมาฮันนีมูนในห้อพัสุสวีทหวานอโรแรมระับหาว เมือแห่มวลหมอ
บรู๋ววววว
สุนััวโโ่อแหนหายระบายเสียวัเววิเววนไหวหวั่น ราวับว่ามันำลัร่ำรวหวนไห้ วามโหยหวนำเนิน่อไปอย่ายาวนาน นทั้สอเยหน้าออาันและัน ลับมาสู่โลแห่วามริ ราวับถูเสียโหนสูแสนเศร้าสร้อยสุ่มเรียหา เสียเห่าหอนอสัว์ สัาาิบอันไม่ผิพลาลาเลื่อนออไปาเื้อสายเผ่าพันธุ์ ำรอยู่อย่าภัี่อธรรมาิริแท้
“หมา” ายหนุ่มเอ่ยออมาอย่าหัวเสีย “มันะหอนอะไรนัหนา”
“ไปปิประูระเบียเถอะ” หิสาวสะิบอ “หนวหู”
เายันิ่เย ะหล่อนบ่นออมาอีหลายำทำนอว่าเสียสำเนีย่อให้เิวามรู้สึใอหหู่ สรุปรวมวามว่า... “เสียอารม์”
นั่นล่ะ สาระสำั เสียหอนโหยหวนอสัว์รบวนิรรมแห่วามสำราอมนุษย์
“ไ้อารม์ีออ”
“บ้า” มืออหิสาวีลไปบนแนอายหนุ่ม เาหัวเราะร่วน หล่อนผลัไสเบาๆ “ไป ลุไปปิประู เร็วเ้า”
“ไม่เอาอะ” เาอิออ เอื้อนเอ่ยอย่าอ้อยอิ่ “ผมไม่อยาะห่าาุไปเลยสั้าวเียว”
นฟัแสร้ทำ้อนใส่อย่าูล้ายว่าะไม่พอใ แ่แท้ที่ริแล้วอบ หล่อนัวน “ปะ ไป้วยัน”
นทัู้่พาันลุมร่าาย้วยผ้าห่มเนื้อนุ่มหนา เินเลียลอ ุไ้ ระเ้าเย้าแหย่ ระเถิบระแะ นระทั่ไปถึที่หมาย
ายหนุ่มับหิสาว่า็ำลัะับบานประูให้ับปิเ้าหาัน พลันลมพัมาวูบ
... สายลมพัเสยให้นทั้สอเยหน้ามาพบบาสิ่บาอย่า ....
วามมืมิอท้อฟ้าในยาม่ำืนห่อหุ้มวามเหลือเรือนวลอวันทร์วลม ภายใ้วันทร์ หิสาวในุนอนแบบระโปรลุมยาวยืนอยู่บนราวระเบีย้วยเท้าเปลือยเปล่า วามาวอเนื้อผ้าที่พลิ้วไหวไปามสายลมัันับเส้นผมำลับยาวสยาย ระแสลมพัพาเส้นผมเลื่อนไหวระัระาย ปร ร รุรั
ผู้มีเลือเนื้อทั้สอมอผะ เบื้อหน้ามีร่าหนึ่ึ่ราวับรู้ัวว่าถูมอ ใบหน้าที่ำลัเหม่อ่อยๆ หันมา นทัู้่ ผู้ที่ยัมิอาะยับเลื่อนไหวร่าายให้้าวออาวามหวาสะพรึไ้ ยาะหลีเลี่ยหลบไปไหนในราวสายลมพัเส้นผมเปิให้เห็นใบหน้าเหลวเละ!
ไม่มีใรรอสิไ้อีแล้วในยามที่สายาู่นั้น้อรมา ายหนุ่มับหิสาวในผ้าห่ม นหนึ่สลบร่วลไป ส่วนอีนหนึ่รวบรวมวามล้าทั้หมที่มีแล้ววิ่หนีออไป เสียนวิ่ออาห้อพัพลาร้อไม่เป็นภาษาในอนลาึไ้ปลุผู้นให้ื่นึ้นมามู้วยวามพิศว
ความคิดเห็น