คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part : : Two
กรุก...กรัก...กรุก...กรัก...
เสียงของล้อเกวียนดังขึ้นเป็นระยะๆ....บรรยากาศทิวทัศน์ที่แตกต่างออกไปจากเดิม....แต่ยังคงสวยงามเสมอสำหรับผู้ที่ไม่เคยออกมาชมโลกภายนอก
"ว้าว!...เฟริคอากาศดีจังเลย"เสียงแจ้วๆของคนตัวเล็กที่ไม่ยอมเข้าไปนั่งในเกวียนดังขึ้น....ทำเอาคนขับเกวียนข้างๆแอบอมยิ้มกับความไร้เดียงสา
"ชอบไหม....อง...เอ้ย!...เรย์วิส"เสียงที่ดูวิตกกังวลมิใช่น้อย...ทำเอาคนตัวเล็กแอบขำ.....
ด้วยสัญญา 3 ข้อขององค์ชายจอมยุ่ง ที่ถ้าเฟริคทำตามแล้ว....องค์ชายจะไม่ดื้อไม่ซน...
"ข้อหนึ่ง อยู่นอกปราสาทเรียกชื่อเราเฉยๆ ห้ามมีคำว่าองค์ชาย!" ซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับเฟริคพูดที่เรียกคำว่า "องค์ชาย" มาทั้งชีวิต!
"ข้อสอง ห้ามใช้คำราชาศัพท์เด็ดขาด!"
"ส่วนข้อสาม นอนกับเราด้วย ทุกคืน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน!" คำสัญญาข้อสามที่มันจะดูแปลกพิลึก......แต่เล่นเอาคนฟังกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่.....
"แฟนพ่อหนุ่มนี่น่ารักดีนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"คำพูดของคุณลุงขับเกวัยนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่....เล่นเอาคนฟังหน้าขึ้นสีทั้งคู่!
"เอ่อ.....คือลุงพูดอะไรออกมาน่ะครับ...คือ…."ฝ่ายร่างสูงที่ดูอึกอักจนเกินเหตุ....ทำให้คนข้างๆหน้าหมองลง
รังเกียจกันขนาดนั้นเลยรึ.....เฟริค.....
"เฟริค....ผมง่วง...ขอตัว!"เจ้าคนงอนไม่รู้สาเหตุ เล่นเอาคนที่ได้รับบทง้อตั้งคำถามแทบไม่ทัน
ชักเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกวันแล้ว....เรย์วิส.....
"เอ้า!ไปง้อสิ...บางทีเราไม่ต้องปฏิเสธออกมาก็ได้นะ ถ้าเค้าไม่ได้โต้แย้งอะไร" คำพูดที่ทำเอาคนฟังยิ้มแก้วปริ.....รีบรับบทง้อแล้วเดินเข้าไปในเกวียน
ร่างเล็กนั่งชันเข่าอยู่ที่หัวมุมเกวียน....ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดกับใคร....แต่ในใจมีคำถามตั้งมากมายที่ก่อขึ้น
.........เราโมโหทำไมที่เขาปฏิเสธ........
...........เราเสียใจทำไมที่เขาไม่อยากเป็นคนรัก.......
.............น้อยใจทำไมที่เขาไม่เข้าใจความรู้สึกเรา........
...............เรางอนเพื่ออะไร........
"อ๊ะ...!"ยังไม่ทันได้ตั้งตัว....ร่างเล็กๆก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนรับบทง้อซะแล้ว
"อะไรของเจ้าน่ะ!"เสียงเล็กแว๊ดเข้าให้....ทำเอาคนฟังยิ้มมุมปาก....
"อยากให้ข้ารับบทแบบนี้ไม่ใช่หรอ"ดูเหมือนคนรับบทงอนจะไม่เข้าใจสถานการ์ณเอาซะเลย.....ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดที่ไม่มีทางหลุดออกมาได้ง่ายๆ
"บทอะไรของเจ้า....เราไม่เห็นรู้เรื่อง....เราง่วง!"
"ไม่เห็นนอนซะหน่อย"
"กำลังจะนอนอยู่นี่ไง"
"กำลังงอนซะมากกว่า"
"เอ๊ะ!เจ้านี่"คนชนะหัวเราะร่ากับการเถียงครั้งนี้....กระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม...
"คราวหลังจะไม่ปฏิเสธแล้ว....หายงอนนะครับ"ร่างสูงแนบแก้มของตนเข้ากับแก้มนุ่มของร่างบางอย่างง้องอน....ทำเอาคนรับบทงอนแทบลืมงอน.....ใบหน้าเนียนขึ้นสีระเรื่อ....แต่น่าดูชมสำหรับใครตอนนี้ซะมากกว่า.....
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่....มันเป็นสิทธิ์ของเจ้า"คนงอนยังปากแข็ง
"แน่ใจ?"คำถามย้อนที่ทำเอาเรย์วิสหน้าตูม.....ไม่เข้าใจเอาซะเลย....เจ้าบ้า!....
"ทำยังไงดีน้า....คนงอนเก่งถึงจะหายงอนคนง้อไม่เป็น"โยกตัวไปมาเบาๆเหมือนกล่อมเด็ก....ทำเอาคนในอ้อมกอดอดขำกับพฤติกรรมแปลกๆขององครักษ์ที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน
"ล้อเล่นฮะ...เราหายงอนแล้ว"พูดเสร็จก็หันมายิ้มหวาน....ทำเอาร่างสูงใจเต้นไม่เป็นระส่ำ....ใจเย็นไว้เฟริค.....
"เรย์วิส"
"หือ"คนถูกเรียกขานรับ...พลางเอียงคอมองอย่างฉงน
"อย่าทำหน้าแบบนี้ให้ใครอื่นนะ"
"ทำไมล่ะฮะ"
".....หวง..."สิ้นสุรเสียง...การสนทนาก็จบที่คนตัวเล็กเดินหนีออกมาด้วยความอาย.....
…….ความรักต่างชนชั้น.....เรามีมันไ้ด้ใช่ไหม.......?
"อ๊ากก.....!"ทันใดนั้นเสียงแหลมเล็กกรีดร้องดังลั่นทั่วทุกสารทิศ.....ทำให้บุรุษที่นั่งอยู่ในเกวียนถลาออกมาแทบไม่ทัน....
"เรย์วิส!"
"ช่วยด้วย!เฟริค"ร่างเล็กกรีดร้อง....ขณะที่เจ้าตัวประหลาดตัวใหญ่ใช้มือฟาดลงที่เกวียนอย่างหนัก.....
"หลบก่อนครับลุง"เฟริครีบพาร่างของคุณลุงขับเกวียนให้ไปหลบในที่ปลอดภัย....แล้วแบมือเรียกสิ่งของบางอย่าง
"ผ่าโลกัณฑ์!"
ชั่วพริบตา....ดาบแท่งยาวก็ปรากฏอยู่ในมือเจ้าของ....ดาบที่แปลกออกจากดาบทั่วไป.....ด้วยลายมังกรที่อยู่บนดาบนับพันตัว....ประกอบกับลูกแก้วสีเพลิงที่อยู่ระหว่างตัวดาบกับด้ามจับ....
ทันทีที่ผ่าโลกัณฑ์มาอยู่ในมือ....ร่างสูงกระโดดขึ้นแล้วฟันฉับลงที่แขนของเจ้าตัวประหลาด....ทำให้ร่างน้อยๆร่วงลงมา......
"อ๊ากก...."ร่างเล็กกรีดร้องลั่น....
......ไม่เจ็บแฮะ.....
"ไม่เป็นไรนะ"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยด้วยความเป็นห่วง....ทำเอาคนในอ้อมแขนยิ้มร่า....พร้อมกับส่ายหน้าดิ๊กๆ...
"ไม่เท่าไหร่"
"ทำเป็นพูดดีไป"ปล่อยเรย์วิสลงกับพื้น....ก่อนจะหันไปเผชิญกับเจ้าตัวประหลาดต่อ....
"มีเรื่องให้วุ่นแต่เช้าเลย"ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆ.....ก่อนจะกระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังตัวประหลาด........
.............ควับ!...........
ศีรษะของเจ้าปีศาจร่วงลงมากลิ้งกรุกๆอยู่บนพื้น.....เล่นเอาคนที่ยืนดูกลืนน้ำลายเอือก.....
ร่างสูงปัดเสื้อผ้าเล็กน้อยก่อนจะเดินมาหาเรย์วิสที่ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่......น่าขัน....
"เป็นอะไรไป"มือใหญ่ลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
"เฟริคน่ากลัวชะมัด"เจ้าตัวดียิ้มแหยๆ....ทำเอาคนฟังหัวเราะออกมาเบาๆ
"เอาน่ะ....เดี๋ยวก็ชิน"เรย์วิสทำหน้ามุ่ยก่อนจะอุทานเหมือนนึกอะไรออก
"คุณลุงเป็นอะไรึเปล่าฮะ"พาร่างเล็กของตัวเองวิ่งไปหาคุณลุงขับเกวียนที่นอนพิงต้นไม้อยู่
"ไม่เป็นไร"ชายชราเงยหน้ามองเฟริคอย่างไม่เชื่อฝีมือ.....จะใช่เด็กหนุ่มคนนี้รึเปล่านะ.....ที่เขาร่ำลือกัน......
"งั้นเดี๋ยวผมไปหาน้ำที่อยู่ในเกวียนให้นะฮะ"เรย์วิสยิ้มให้ชายชราบางๆก่อนจะเดินไป
"พ่อหนุ่ม....ข้าขอทราบชื่อเจ้าได้ไหม"
"เฟริค...ข้าเฟริค..…โคลเนอร์..."เฟริคตอบอย่างฉะฉาน
"สนใจทำงานเป็นองครักษ์ให้ไฮคิงไหมล่ะ…..เงินดีนะ"
"………."ร่างสูงนิ่งไปสักพักราวกับคิดอะไรบางอย่าง
"เจ้าไม่ต้องทำอะไรมากหรอก....ฝีมือขนาดนี้....สบาย.....แถมได้อยู่ในวังด้วย"ชายชราแนะนำ
"ไม่ดีกว่า....เพราะตอนนี้....ข้าก็เป็นองครักษ์ของว่าที่ไฮคิงอยู่แล้ว....และเป็นงานที่ข้าต้องทำตลอดชีวิตด้วย"สายตาอ่อนโยนส่งไปยังร่างเล็กๆที่พยายามค้นซากปรักหักพังที่ผ่านการต่อสู้มาเมื่อกี้
ชายชราหันไปมองตามสายตาของเฟริค....พลางยิ้มบางๆออกมา....
"ข้าก็พูดไปงั้น........แล้วง้อเขาได้หรือยังล่ะ?"
"……………"
เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ....มีเพียงรอยยิ้มบางๆเท่านั้นที่ส่งผ่านมา.......
"งั้นเดี๋ยวข้าไปตามเจ้าตัวยุ่งก่อนนะ"เฟริคเดินไปตามเรย์วิส....โดยมีสายตาอีกคู่ที่จ้องมองอยู่.....
-------------------------------------------------
"ขอบคุณนะฮะ...ที่มาส่ง"ร่างบางยิ้มหวานให้ชายชราข้างหน้า
"บ้านลุงอยู่เมืองนี้หรอ"เฟริคถามพลางมองเข้าไปในเมืองที่ช่างดูเงียบสงบ.....มีเพียงเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนเพียงเล็กน้อยที่เดินไปมา......
"เปล่าหรอก....บ้านข้าน่ะ....เมืองนู้น"ชายชราชี้ไปที่เมืองตรงข้ามที่ดูแตกต่างกับเมืองนี้ลิบลับ....เสียงจอแจของผู้คนที่เดินพลุกพล่าน.....
"นี่เฟริค...ทำไมเราไม่ไปอยู่เมืองนู้นล่ะ"คนตัวเล็กดึงชายเสื้อร่างสูงเบาๆ
"เอ่อ...."
"จะว่าไป....พวกเจ้าก็มาอยู่บ้านข้าสิ"ชายชราแนะ
"ไม่เป็นไร....ขอบคุณ"เฟริคตอบยิ้มให้บางๆ
"ไม่ต้องเกรงใจ....ข้าอยู่คนเดียว....แถมเมืองไม่เงียบเหงาด้วย"ชายชราพูดโดยมีร่างบางเออออตาม
"ข้ามีธุระกับคนที่นี่....และไม่อยากรบกวนลุงหรอก"เฟริคตอบเด็ดขาด.....ทำเอาชายชราหน้าเจื่อน
"ไม่เห็นต้องปฏิเสธคุณลุงเค้าขนาดนี้เลยนี่นา!"ร่างบางเริ่มแหว
"ไม่เป็นไรเจ้าหนู....เค้าเกรงใจข้าน่ะ"มือใหญ่ที่จะยื่นมาลูบหัวคนตัวเล็กแต่........
"ไปรบกวนเค้าไม่ได้....ขอบคุณมากครับสำหรับที่ผ่านมา....ลาก่อน"ร่างสูงรีบตัดบทแล้วลากคนตัวเล็กที่ทำหน้าตูมไปด้วย.......
"อะไรของเจ้าน่ะ!"เรย์วิสสะบัดแขน
"องค์ชายไม่เห็นหรอพะย่ะค่ะ"ร่างเล็กงงที่อยู่ๆเฟริคดูเครียดขนาดนี้
"เห็นอะไร...."
"ชายคนนั้น....ไม่ใช่คนเดียวกับตอนแรกพะย่ะค่ะ"ร่างสูงโอบไหล่ร่างบางราวอย่างหวงแหน
"หมายความว่าไง.....คนของท่านพ่อหรอ....เค้าส่งมาฆ่าเราใช่ไหม"ร่างเล็กเริ่มตัวสั่น
"ไม่แน่ใจ...แต่ก็อาจจะใช่.....อย่าพึ่งด่วนตัดสินใจ"รั้งเรย์วิสที่ตัวสั่นด้วยความกลัวเข้ามาในอ้อมกอด......
"แล้วที่....."
"ใช่....ในมือของชายคนนั้นมียาพิษอยู่....หวังจะทำร้ายองค์ชาย....แต่ข้าพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแล้ว....กลัวเรื่องจะบานปลาย....ท่าทางจะมีพวกอยู่เมืองข้างๆ"มือใหญ่ลูบหัวเรย์วิสเชิงปลอบใจ
"เฟริค...."
"หืม…?"
"เจ้าผิดสัญญา.....เจ้าใช้คำราชาศัพท์....เจ้าเรียกเราว่าองค์ชาย"ร่างบางผละออกจากอ้อมกอด.....ยิ้มทะเล้น.....
"ที่สำคัญ....เจ้าฉวยโอกาส!"สัญญาแปลกประหลาดข้อสุดท้าย....ทำเอาร่างสูงหน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้......
"ขะ...ข้า....มะ...ไม่"เฟริคพูดตะกุกตะกัก.....รีบปล่อยมือที่โอบกอดออกราวกับต้องของร้อน....ทำเอาคนขี้แกล้งหัวเราะร่า
"เรย์วิส!!"เขาถูกแกล้งซะแล้ว....ดูสิ....เจ้าตัวยุ่งวิ่งหนีไปแล้ว!
"แน่จริงก็ตามให้ทันสิ"คนขี้แกล้งวิ่งหนีพลางหัวเราะลั่น
"ถึงจะเป็นองค์ชาย.....ข้าก็ไม่ให้อภัยหรอก!"เฟริควิ่งตามเจ้าตัวยุ่งไป
สถานที่ที่ควรจะเงียบสงัด....แต่กลับมีเสียงหัวเราะดังก้องเข้ามาแทนที่
ขณะที่สองชีวิตกำลังมีความสุขอยุ่นั้น...ทว่ามีบุคคลที่อยู่ในมุมมืดของเมืองกำัลังแอบดูทุกอิริยาบถอย่างไม่ละสายตา.....ฝ่ามือนั้นกำแน่นราวกับมีเรื่องคับคั่งใจ......
"องค์ชาย....งั้นหรอ"
-------------------------------------------------
จบไปอีกตอน ^o^! คิดว่าสั้นไปไหม แต่เราว่าไม่นะ -*-
จะพยายามมาอัพยาวๆ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีคนอ่าน ^O^!! แต่อยากให้มันอยู่ในหน้าเว็บไปงั้นๆ
ถ้าใครเข้ามาอ่านก็แสดงความคิดเห็นติชมกันด้วยนะคะ
จะพยายามต่อไปค่ะ!
ความคิดเห็น