คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part : : One
เสียงกรีดร้องอันโหยหวนดังกระหึ่มไปทั่วทุกสารทิศ ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก โลหิตท่วมทุกสายธาร มีเพียงชีวิตเดียวที่เหลืออยู่ ชีวิตนั้นกำลังใช้วัตถุปลายแหลมฟาดฟันมนุษย์อย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเพลิงไร้ซึ่งความปรานีที่เคยมี......ผมสีฟ้าอ่อนสลวยบัดนี้เต็มไปด้วยคราบโลหิตที่สาดกระเซนมาจากวัตถุปลายแหลมที่ฟาดฟันมนุษย์มานับแสน.....
“หยุดเถอะเพคะ องค์ชาย”
“ได้โปรดเพคะ ก่อนที่ท่านจะเสียใจภายหลัง”
เสียงวิงวอนขอร้องของสนมทั้งหลายดังขึ้นไม่หยุด แต่มิสามารถทำให้การกระทำนั้นสงบลง
“ออโดริโทส!”สุรเสียงเอ่ยดังขึ้น
ชั่ววินาทีนั้นแสงสว่างสีทองเกิดขึ้นจากปลายคฑาสีคราม แสงที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างจบลง
แสงนั้นพุ่งไปที่ร่างที่ไร้สติ ทำให้ร่างนั้นส่งเสียงกรีดร้องด้วยความทรมาน
“อ๊ากกก!....!!”สองพระหัตถ์ยกขึ้นกุมศีรษะพลางดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย
“…..ข้าเสียใจ....”
ทันทีที่สิ้นพระสุรเสียงนุ่ม.....ร่างที่ทุกข์ทรมานก็หยุดนิ่ง.....นอนแผ่ราบไปกับพื้นไร้การเคลื่อนไหว และ...ไร้ซึ่งลมหายใจ.......
.......ความรู้สึกนี้คืออะไร.....
.....รู้สึกร่างกายเบาหวิว....ความเจ็บปวดเมื่อครู่หายไป…..
.....นี่ใช่ไหม.....ความตาย!?......
…………….จบสิ้นกันเสียที..................
......คำอธิษฐานไม่เป็นผล.....
“แค่ต้องการความรัก พระเจ้าให้ไม่ได้หรอก”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
สายลมอ่อนๆพัดเข้ามาในห้องบรรทมสีขาวบริสุทธิ์ ทำให้ผ้าม่านลายดอกสีฟ้าอ่อนปลิวไสวไปตามแรงลม
บนแท่นบรรทม มีร่างๆหนึ่งบรรทมสงบนิ่งไม่ไหวติง ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ พระอุราขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
“องค์ชายเรย์วิส จะบรรทมไปถึงไหนพะยะค่ะ”สุรเสียงนุ่มดังขึ้น....เจ้าของเสียงเดินไปดึงผ้าม่านออก ทำให้แสงสว่างยามเช้าสอดส่องเข้ามาจะร่องผ้าม่าน...ทำเอาเด็กชายที่กำลังจะย่างเข้าสู่วัยรุ่นต้องพลิกตัวหนี
องค์ชายลืมพระเนตรช้าๆ พลางมองทุกอิริยาบถของชายหนุ่มที่เข้ามาขัดความสุขของเขา
“ยังไม่ลุกอีกหรือ”ชายหนุ่มหันมาทำสายตาตำหนิ เมื่อพบว่าองค์ชายตัวยุ่งยังไม่เสด็จออกจากแท่นบรรทม แถมยังจ้องเขาตาแป๋วอีก มันน่านักนะ
“ทำไมคนแรกที่เราเห็นทุกเช้า ถึงเป็นเจ้านะ”สุรเสียงเล็กเอ่ยถามขึ้น ทำเอาคนฟังแอบยิ้มเพราะความไร้เดียวสา
“เพราะท่านมีข้าคนเดียวในพระราชวังนี้ไงพะยะค่ะ”
“เฟริค!!!!”เรย์วิสตะโกนขึ้นพร้อมกับพระหัตถ์ที่หยิบหมอนขึ้นมาทุบตีองครักษ์เอกจอมทะเล้น
“ทำไมต้องตีข้าด้วยล่ะพะยะค่ะ”องค์รักษ์หนุ่มรีบใช้มือป้องกันตัวเองเป็นพัลวัน
“ถึงเจ้าไม่อยู่ เราก็อยู่คนเดียวได้!!”พระพักตร์ขององค์ชายน้อยหน้าหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“แน่พระทัยหรือพะยะค่ะ?”แววตาจริงจังจนน่าตกใจ....ทำเอาคนฟังชะงักการกระทำไปชั่วครู่
“...อ๊ะ!!...”ทันใดนั้น องค์รักษ์เจ้าเลห์ก็รวบตัวองค์ชายไว้ในอ้อมอกกว้าง
“จับได้แล้ว…องค์ชาย”
“ควรระวังตัวให้มากกว่านี้นะพะยะค่ะ”เฟริคพูดยิ้มๆทำเอาคนในอ้อมกอดทำหน้าตูม
“เพราะเป็นเจ้าน่ะสิ เราถึงวางใจตลอดเวลา”คราวนี้กลับเป็นองค์รักษ์หนุ่มที่ชะงักแทน เพราะแค่คำพูดที่เอื้อนโอษฐ์ออกมาโดยองค์ชายน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด
“อ๊ะ..โอ้ยย!!!”ยังไม่ทันไร พระหัตถ์น้อยพุ่งเข้าที่ท้องน้อยอย่างจัง พร้อมกับพระวรกายเล็กที่วิ่งดุ๊กๆออกมาจากอ้อมแขนกว้าง ที่บัดนี้เปลี่ยนไปกุมจุดที่โดนต่อยไปเมื่อครู่............โดนเอาคืน...........
“เจ้าน่ะสิ ควรระวังตัวให้มากกว่านี้”พระพักตร์แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม....เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นไม่หยุด...
“เพราะเป็นท่านเหมือนกันแหละ ข้าถึง...อูย...เจ็บ...แรงมิใช่น้อยนะพะยะค่ะ”
“เจ้าแกล้งเราก่อนนี่”รอยยิ้มเจ้าเลห์ผุดขึ้นบนพระพระพักตร์รูปงาม
........ก๊อก.....ก๊อก......
“ใครน่ะ”เรย์วิสหันไปมองบานประตูไม้สีลูกโอ๊คอย่างฉงน
“องค์ชายเรย์วิส พระราชาเชิญเสด็จไปเข้าเฝ้าเพคะ”
“หา?...อืม...เข้าใจแล้ว”
“เป็นอะไรไปพะยะค่ะ”
“ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากให้เราเข้าเฝ้า....วันนี้มาแปลก”เรย์วิสเดินไปนั่งที่แท่งบรรทม....พลางกอดอกทำท่าคิด
“สงสัยพระราชาท่านทรงคิดถึงองค์ชายเรย์วิสกระมัง”เฟริคเอ่ย
“ไม่มีทาง ท่านพ่อต้องกินยาผิดแน่ๆ”
“อย่าคิดในแง่ร้ายนักสิ รีบไปแต่งตัวก่อนที่พระราชาจะพิโรธเถอะพะยะค่ะ”
“อื้อ”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ขอจงทรงพระเจริญพะยะค่ะ เสด็จพ่อ”เรย์วิสโค้งคำนับให้กับพระมหากษัตริย์ของประเทศ
“อืม เงยหน้าขึ้นเถิดเรย์วิส”
“เสด็จพ่อเรียกข้ามาพบ มีธุระอะไรหรือ”เรย์วิสเอ่ยถามพระราชาเสียงเบา
“หึ...ยังฉลาดไม่เปลี่ยนเลยนะ...เรย์วิส”
“ขอบพระทัยพะยะค่ะ”ร่างเล็กก้มหัวคำนับให้อีกครั้ง
“แต่ว่านะ...การที่ข้าเรียกลูกชายตัวเองมาพบหน้าดูตาเนี่ย....มันแปลกนักเชียวหรือ”
“สถานะข้าไม่เหมาะสมกับการเป็นโอรสท่านนักหรอก”
“ฮ่า...ฮ่า...ถ่อมตัวได้ดีเยี่ยม...งั้นข้าไม่อ้อมค้อมแล้วนะ”พระเนตรสีชาจ้องมองพระพระพักตร์ของพระราชาอย่างสงสัย
“เจ้ารู้ใช่ไหม...ว่าจะมีการคัดเลือกเจ้าชายองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์แทนข้า”พระพักตร์งามพยักหน้าเป็นคำตอบ
“ดังนั้น...เจ้าก็รู้ใช่ไหม...ว่าตัวเจ้าตอนนี้ยังไม่มีฝีมือพอที่จะปกครองประเทศนี้ได้”เรย์วิสชะงักกับคำพูดเสียดแทง...ที่ออกมาจากพระโอษฐ์ของผู้ที่เรียกว่าพ่อบังเกิดเกล้า..พระหัตถ์น้อยคอยบีบเป็นจังหวะ...เพื่อบรรเทาอารมณ์ขุ่นมัว
“ดังนั้นข้าจะให้เจ้าไปอยู่นอกเมืองสักพัก....เพื่อให้โอรสจากต่างเมืองขึ้นครองราชย์แทน”
“แน่นอน....ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องภายใน....ยังไงซะ....โลกภายนอกก็ไม่รู้จักเจ้าอยู่แล้ว....ข้าจะให้เจ้าออกไปนอกพระราชวังอย่างเงียบๆ.....เมื่อพิธีเสร็จสิ้น....แล้วข้าจะให้เจ้ากลับมาในฐานะอะไรก็ได้....แล้วแต่สะดวก....”
“เนรเทศข้า....งั้นเหรอ”สุรเสียงเบาเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น.....พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่เต็มเบ้า
“ไม่เชิง....แต่เจ้าจะกลับมาในฐานะคนดูแลสวนก็ได้นะ....ไม่ว่ากัน”เมื่อพระราชาเอ่ยจบ....พร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะที่ตามมา....พระบาทเล็กก็วิ่งออกมาโดยไม่คิดเกรงกลัวว่ามันจะไร้มรรยาทสักแค่ไหน......
“ที่ผ่านมา....แค่ไม่เคยได้รับ....‘สิ่งนั้น’...กลับคืนมา”
“อ้าว...เข้าเฝ้าเสร็จแล้วหรือพะยะค่ะ”เฟริคเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นองค์ชายเรย์วิสเดินมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ฮึก....ฮึก....ฮือออ.....”พระวรกายเล็กโผเข้าหาร่างสูงอย่างเจอที่พึ่ง
“หวา...เป็นอะไรไปพะยะค่ะ”เฟริคลุกลี้ลุกลน
“เขาไม่ใช่.....ฮึก....ท่าน..ฮึก...พ่อของเรา”
“หา...องค์ชายใจเย็นนะพะยะค่ะ....ค่อยๆพูด...บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น”
บ่อยครั้งที่เฟริคคอยปลอบเราเสมอ เมื่อเรายามมีทุกข์และน้ำตา
แม้จะไม่ใช่ภาษาที่ดีเลิศ....แต่กลับทำให้เราอบอุ่นอยู่ทุกครา
“ทำไมนะ....เจ้าถึงยอมอยู่เคียงข้างเรา”
“ฮืออ.....ไม่มีใครรักเรา....เขาเห็นเราเป็นแค่ตัวดักแด้...ที่คอยมองดูการเจริญเติบโต....เมื่อไม่ได้ดั่งใจก็โยนทิ้ง”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิพะยะค่ะ....ถ้าเขาเห็นองค์ชายเป็นแค่ดักแด้ที่พร้อมจะโยนทิ้งไปเมื่อไหร่ก็ได้....ทำไมองค์ชายถึงยอมให้เขาทิ้งๆขว้างๆอย่างนั้นล่ะ”เฟริตพูดกับเด็กชายในอ้อมกอดพลางลูกศีรษะเป็นเชิงปลอบใจ
“เราไม่อยากให้เขาเห็นเรามีค่าแค่นั้น”
“องค์ชายก็ทำตัวให้มีค่าขึ้นมาสิพะยะค่ะ....โดยที่ไม่ต้องพึ่งใคร”ดวงเนตรสีชาจ้องมองพระพักตร์เรียวอยู่สักพัก
“เราจะทำได้หรอ”
“แน่พระทัยเป็นอย่างยิ่ง”เฟริคยิ้มหวาน
“แต่พรุ่งนี้เราก็ถูกเนรเทศแล้ว...เราคงไม่ได้อยู่กับเจ้าแล้ว”
“ใครบอกว่าข้าจะทิ้งองค์ชายให้อยู่เดียวดายล่ะพะยะค่ะ”
“แต่...เจ้าไม่ต้องมาลำบากกับเรา....เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเจ้า”
“ข้าเคยบอกท่านแล้วนี่...ว่าข้าอยู่เคียงข้างองค์ชายเสมอ”นัยเนตรทั้งสองจ้องมองกันสักพัก
“ดื้อ...!!”สุรเสียงเล็กเอ่ยออกมาก่อนที่จะเดินหนีไป...เพื่อซ่อนยางอายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
“ใครกันแน่พะยะค่ะที่ดื้อ!”เฟริคตะโกนกลับแบบขำๆ....พลางส่ายหัวให้กับความน่ารักขององค์ชายตัวยุ่ง
-------------------------------------------------
“ฮึก....ฮึก....ฮืออ.....”เสียงเล็กๆที่ครางออกมาจากห้องบรรทมเบาๆ....แต่ก็ไม่สามารถปิดไว้มิดสำหรับองค์รักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง
..............แอ๊ด..........
“ใครน่ะ!”สุรเสียงเล็กชะงักเล็กน้อย....พระเนตรเบิกกว้่างเล็กน้อย....ก่อนจะก้มหน้าลงไปซบกับเข่า........
“ร้องไห้ทำไมพะยะค่ะ”ฝ่ามือใหญ่ลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน
“เปล่า....เราไม่ได้ร้อง”เตียงยุบตามน้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมาของร่างสูง....ทำให้ร่างบางรู้สึกเกรง......
“ปากแข็งไม่ดีนะพะยะค่ะ”
“………….”
“กังวลรึ?”มือหนาช้อนคางของร่างบางขึ้นหมาย....พระพักตร์ที่เปรอะไปด้วยน้ำตา...ยังคงสวยอยู่ตลอดเวลา....
พระพักตร์น้อยๆส่ายหน้าช้าๆ....พร้อมกับเอนศีรษะเล็กให้พิงกับอกกว้าง....
“ไม่เป็นไร....เรายังมีเจ้าอยู่.....เจ้าจะอยู่กะเราตลอดเวลาใช่ไหม....เฟริค?”องครักษ์หนุ่มยิ้มบางๆ.....เอ็นดูคนคนนี้เสียเหลือเกิน.....ไม่ว่ายังไง....ก็จะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวเด็ดขาด.....
“พะยะค่ะ....แน่นอนที่สุด”สิ้นสุรเสียง....ลมหายใจของคนในอ้อมอกก็เข้าออกอย่างแผ่วเบา....ซึ่งหมายถึง....ได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว.....
ร่างสูงช้อนคนตัวเล็กให้นอนราบกับเตียง....ก่อนจะห่มผ้าให้อีกครั้ง.....สำรวจใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างไม่เชื่อว่าเป็นเด็กผู้ชาย....ริมฝีปากอิ่มแนบลงกับหน้าผากเล็กของร่างบางเบาๆ.......
“หลับฝันดีพะยะค่ะ องค์ชายน้อยของผม”
---------------------------------------------------------------
แหง่ก! =O=!! ใช้คำอะไรผิดไปขออภัย เนื่องด้วยข้าน้อยมีสมองอันน้อยนิดที่พระเจ้าให้มาอยู่แค่นี้
พยายามสุดความสามารถแล้ว โหะๆ สนุกไม่สนุกวิทจาร์ณกันด้วยนะคะ! ^O^!!
แล้วใครมีอะไร ติดต่อได้ที่ honest-23@hotmail.com นะคะ ส่วนอันที่อยู่ข้างบนไม่ต้องไปสน
เราใช้ของเพื่อนสมัคร เนื่องด้วยของตัวเองสมัครบ่ได้! ไม่ทราบสาเหตุ TOT!!
ยังไงก็ขอฝากผลงานด้วยนะคะ ดูก่อนว่าจะจบหรือไม่ อยู่ที่คนเมนท์ค่ะ Bye Joop!!
ความคิดเห็น