คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ ๖
ตอนที่ ๖
“พวกเจ้าว่าอย่างไรนะ?! จนป่านนี้แล้วยังหาองค์ชายไม่เจออีกงั้นเรอะ?!!” เกลน หัวหน้าองครักษ์ที่อารักขาองค์รัชทายาทแห่งแคว้นลิมารินเอ่ยเสียงหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนจะเป็นปม
“ขอรับ เราตามหาจนทั่วซูราและรอบๆเมือง รวมไปถึงเขตป่าในละแวกนั้นก็ไม่พบขอรับ แต่เราเจอกับร่องรอยการต่อสู้ในป่า คาดว่าเป็นการต่อสู้เมื่อไม่กี่วันก่อน” นายทหารคุกเข่ารายงานสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน
“ฮึ่ย! ให้มันได้แบบนี้สิ ปล่อยให้องค์ชายห่างสายตาได้ไม่นานก็หายวับไปกับตาเสียแล้ว แบบนี้จะมีหน้าไปพบกับเจ้าครองแคว้นได้อย่างไร!!” เขาสบถออกมาด้วยความขุ่นมัว “ใกล้พลบค่ำข้าจะนำกำลังออกนอกซูราไปค้นหาเบาะแสในป่าด้วนตัวเอง เจ้าคุมคนแฝงตัวไปกับชาวเมืองแล้วค้นหาอย่าก่อเรื่องวุ่นวาย”
“ขอรับ” เมื่อรับปากเสร็จนายทหารหนุ่มก็ออกไปเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งผู้เป็นนายอย่างเคร่งครัด
“องค์ชายเรเวน...ขอให้ท่านปลอดภัย”
------------------------
“โอ๊ย เบื่อ!”
เรเวนนอนกลิ้งไปมาบนเตียงขนาดใหญ่ สีหน้าเซ็งสุดขีดนั้นบ่งบอกอารมณ์ได้ดียิ่งกว่าสิ่งใด
“เจ้าพูดคำนั้นเป็นรอบที่สิบแปดแล้วนะเรเวน” เจ้าหุบเขาผู้มีงานท่วมหัวแต่ทำตัวเหมือนว่างทั้งวันนอนเท้าคางมองทุกอากัปกิริยาของเรเวนไม่ละสายตา
“เจ้าก็บอกจำนวนรอบที่ข้าพูดตั้งแต่รอบที่ห้าแล้ว เป็นเจ้าหุบเขาไม่ใช่หรือ? ทำไมเจ้าไม่ไปจัดการกับการก่อความวุ่นวายในซูราล่ะ? ข้าได้ยินข่าวบ่อยๆว่ามีเรื่องเป็นประจำ”
“หึๆ ที่ซูราน่ะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะเรเวน” ได้ยินดังนั้นเรเวนก็พลิกตัวนอนหันมาหาเซเรส
“แล้วอะไรที่เป็นเรื่องดีๆของซูราบ้างล่ะ?”
“ตามข่าวลือที่คนนอกสาธยายไว้ว่าซูราเป็นเมืองของหุบเขามณีแดง ถูกปกครองด้วยหุบเขา เต็มไปด้วยอาชญากรและการต่อสู้รวมไปถึงของผิดกฎหมาย นั่นเป็นเรื่องถูกต้องทุกประการ”
“ฮึ! แล้วมีอะไรดีแน่ล่ะ?”
“ซูราเป็นเหมือนเมืองหน้าด่านของหุบเขามณีแดง นั่นจึงทำให้ได้รับความคุ้มครองจากเรา เจ้าอยากรู้เรื่องของซูราใช่รึไม่? หึ อีกสองวันจะมีเทศกาลประจำปีพอดี ถ้าเจ้าอยากรู้ถึงเรื่องดีๆของซูราก็อย่าได้พลาด”
เรเวนตาลุกวาวกับคำว่า เทศกาล รอยยิ้มตื่นเต้นแพรวพราวประดับอยู่บนใบหน้า เทศกาล...เทศกาลที่เขาหวังว่าอยากจะเดินเที่ยวให้สนุกโดยไม่ต้องมีทหารอารักขาทั้งสี่ทิศทุกฝีก้าว
“แต่...” เซเรสทำเสียงเจ้าเล่ห์ เรเวนเหมือนถูกดับฝันอันหวานชื่นด้วยความร้ายกาจที่สัมผัสได้
“ตะ แต่อะไร? มีเงื่อนไขอะไรงั้นเหรอ?”
“หึๆๆ เจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่ เพราะข้าอายุเยอะกว่าเจ้าหกปี”
“หา?”
“เจ้าอายุสิบเก้า ส่วนข้ายี่สิบห้า...เจ้าต้องเรียกข้าว่าพี่ เรียกแล้วข้าจะพาไป” ว่าจบก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะสะใจเช่นทุกที เรเวนถึงกับสะอึก เทศกาลก็อยากไป แต่ต้องมาเรียกคนตรงหน้านี่ว่า พี่ แลกกับการได้เที่ยว
“พูดสิเรเวน เจ้าอยากจะเที่ยวอย่างมีอิสระไม่ใช่หรือ? เรียกสิ...เรียกข้าว่าพี่” เลยขั้นเจ้าเล่ห์ เซเรสเหมือนคนโรคจิตสำหรับเรเวนไปเสียแล้ว
“...ทะ...”
“เร็วสิ”
“เจ้าก็อย่าเร่งเร้าข้าสิ!”
“เจ้าก็รีบๆเรียกสิ”
“งื้อ...ทะ ท่านพี่เซเรส”
งื้อออออออออออ ทำไมน่ารักกันอย่างนี้ เจ้าหุบเขากลายเป็นคนโรคจิตสำหรับเรเวนไปเรียบร้อยแล้ว โอ๊ย ทำไมเซเรสเป็นเคะแบบนี้ ทำตัวให้สมเคะหน่อยลูก กรี้ดดดดด พี่เซเรส รุกหนักกว่านี้อีกสิคะ จับเรเวนขย้ำเลยสิคะ #นาทีนี้หลงเคะรุกเคะหล่อเคะโรคจิตเคะหื่นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วค่า
ความคิดเห็น