ขุนโจรพิชิตรัก YAOI

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ ๒

ตอนที่ ๒

“เจ้าหุบเขา” เสียงเข้มเรียกคนที่นั่งกึ่งนอนบนฟูกหนานุ่มปูด้วยขนสัตว์หลังม่าน “เรียกข้ามาด้วยเรื่องใดหรือ?”

“เหตุใดเจ้าจึงมาผู้เดียวล่ะโรฟอน? เรน่าหายไปไหน?” เขาไม่ได้ตอบคำถามโดยทันทีแต่ถามกลับเมื่อเห็นหนึ่งในฝาแฝดที่ตัวติดกันทั้งวันมาพบเขาแค่คนเดียว

“เรน่ายังเมาค้างเพราะท่านมอมเหล้าอย่างหนักเมื่อคืน สักช่วงบ่ายคงตื่นมาให้ท่านจิกหัวใช้ได้”

เจ้าหุบเขากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เช่นนั้นข้ามีถุงผ้าแพรมอบให้ เมื่อเรน่าตื่นพร้อมที่จะออกไปนอกหุบเขาแล้วก็จงไปตามหาของที่เขียนไว้ในถุงผ้าแพร ข้าให้เวลาสามวันคงไม่เกินความสามารถของพวกเจ้ากระมัง? หึๆ ถุงผ้าแพรอยู่ที่เรือนของเจ้าแล้ว”

“แล้วองค์ชายมนุษย์ผู้นั้นเล่าเจ้าหุบเขา? เขาหลับมาสองวันเต็มแล้วนะ อีกอย่างท่านยังไม่บอกข้าเลยว่าได้ตัวเขามาได้เช่นไร ท่านคงไม่ได้ลักตัวเขามาหรอกนะ?” โรฟอนกอดอกถาม ยิ่งคำตอบที่ได้รับเป็นเสียงหัวเราะต่ำในลำคอก็ยิ่งทำให้อดระอาไม่ได้ “เจ้าหุบเขา ท่านก็รู้ว่าเจ้าครองแคว้นหวงบุตรชายคนโตขนาดไหน”

“เอาเป็นว่าเรามิได้ลักตัวเขามา และเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ที่มาที่ไป ตอนนี้เจ้าควรเตรียมตัวออกตามหาของในถุงผ้าแพรนั่นให้ทันเวลาเสียจะดีกว่า”

โรฟอนถอนหายใจยาวเหยียดแต่ก็ต้องขอตัวกลับออกมาจากตำหนักทับทิมอันเป็นที่พำนักของเจ้าหุบเขา การจะเข้าไปพบเจ้าหุบเขานั้นถือว่ายากพอสมควร เนื่องด้วยเจ้าหุบเขาไม่ใคร่พบปะผู้ใดมากนัก แต่สำหรับหัวหน้ากองคนสำคัญอย่างโรฟอนจึงไม่ใช่เรื่องยาก

เจ้าหุบเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่?

--------------

ดวงตาสีม่วงเข้มค่อยๆปรือขึ้นรับแสงอ่อนๆที่มากระทบม่านตา เขาค่อยๆปรับการมองเห็นที่ยังพร่ามัวเล็กน้อยให้ชัดเจน เรเวนพบว่าสถานที่ที่เขาตื่นนั้นช่างแปลกตา เขาไม่เคยเห็นห้องแบบนี้มาก่อน

รอบเตียงขนาดใหญ่มีม่านบางเบาเนื้อมันเงา เขามึนงงอยู่พักใหญ่ ทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้าดีอีกครั้ง เขารับพระราชบัญชาจากเจ้าครองแคว้นให้นำเครื่องบรรณาการมามอบให้แก่หุบเขามณีแดง เมื่อมาใกล้กับซูราเขาแยกจากองครักษ์ที่ติดตามมา และถูกนักฆ่าไล่ล่า จากนั้นก็ถูกโจมตีด้วยอาวุธลับ เมื่อสติใกล้ดับก็มีคนเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน

ดวงตาคมเบิกกว้างแล้วผุดลุกขึ้นนั่งอย่างไม่เจียมสังขาร อาการปวดแปลบๆจากไหล่ขวาถึงกับทำให้เขาร้องโอดโอยอย่างห้ามไม่ได้

“ตื่นแล้วหรือ?” เสียงกระซิบถามอยู่ใกล้หูทำให้เรเวนหันขวับไปมอง และต้องเบิกตากว้างทำหน้าตระหนกเมื่อพบบุคคลหนึ่งซึ่งมาอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้!!

“จะ เจ้าเป็นใคร?” เขากระถดตัวหนีตามสัญชาตญาณ จะให้ไว้ใจคนที่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้ได้เช่นไรกัน?!

“จำข้าไม่ได้แล้วหรือ? ก็คนที่เจ้านอนกอดทั้งคืนไงเล่า” อีกฝ่ายทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวและหัวเราะต่ำในลำคอด้วยรอยยิ้มมุมปาก แต่ฝ่ายเรเวนเบิกตากว้างกว่าเดิมแทบถลน

นะ นอนกอด...ทั้งคืน?

-----------------

เอาละเหวย เริ่มรุกซะแล้ว ฮุๆๆๆๆๆๆ(อย่าได้ถือสากับเสียงหัวเราะอันพิลึกกึกกือของจีเลยค่ะ มันเป็นฟีลลิ่ง!)