คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Help Me Please!! :: Chapter 1
Chapter 1
โรงเรียน(?)
.
.
.
เสียงคนคุยกันเป็นนกกระจอกแตกรังดังน่ารำคาญภายในลานกว้างหน้าตึกหอพักขนาดใหญ่ ผู้คนทั้งหญิงทั้งชายเดินกันขวักไขว่บ้างก็พากันจับกลุ่มคุยกันกับเพื่อนใหม่เพื่อทำความรู้จักกัน ผมเดินอย่างหัวเสียเพื่อเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง เสียงก็ดัง คนก็เยอะ เฮ้อออออออ
อ้อ ลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อว่า นีอาห์ ครับ ที่ๆผมอยู่ตอนนี้น่ะคือโรงเรียนของผมเอง ถึงจะบอกว่าเป็นโรงเรียนก็เถอะนะแต่มันก็เป็นโรงเรียนที่เน้นภาคปฏิบัติมากกว่า แต่เด็กนักเรียนก็เก่งทั้งภาคทฤษฎีทั้งปฏิบัติ
“นี่น้องสาว ให้พี่ไปส่งที่ห้องเอามั๊ย?”
ปึด!!
เหมือนเส้นเลือดในสมองจะขาดอย่างกะทันหันเมื่อมีเสียงห้วนๆดังทักขึ้นจากข้างหลังพร้องกับมือสากๆวางแปะลงที่ไหล่บาง น้องสาวงั้นหรอ? หึหึ ผมน่ะ เกลียดที่สุดเลยเวลามีคนมาว่าผมเป็นผู้หญิงน่ะ
ผมปัดมือสากออกจากไหล่แล้วทำท่าว่าจะเดินต่อแต่มีมือมาคว้าข้อมือไว้ เมื่อหันไปมองก็เจอกับกลุ่มผู้ชาย 3-5 คนกำลังมองผมอย่างแทะโลม ทั้งหมดอยู่ในเครื่องแบบของโรงเรียนเรา คาดว่าคงเป็นพวกปีหนึ่ง สังเกตได้จากเนคไทสีแดงบ่งบอกชั้นปี
[ภายในโรงเรียนแบ่งออกเป็นสี่ชั้นปี เริ่มจากชั้นปีที่หนึ่งใช้เนคไทสีแดง ชั้นปีที่สองใช้เนคไทสีส้ม ชั้นปีที่สามใช้เนคไทสีเขียว ชั้นปีที่สี่ใช้เนคไทสีน้ำเงิน ส่วนเครื่องแบบเหมือนกันแต่สีกางเกงและเสื้อจะแตกต่างกันไปตามสาขาที่เรียน]
“จะไปไหน ไปเที่ยวด้วยกันหน่อยสิ”
เสียงแหบดังขึ้นจากคนที่จับข้อมือผมเอาไว้ คาดว่าเป็นคนที่หน้าตาดีที่สุดในกลุ่มเลยล่ะครับ ในกลุ่มแต่ละคนก็อยู่ในระดับดูดีทีเดียว หรือโรงเรียนนี้มันจะคัดหน้าตาด้วยเพราะตั้งแต่เดินมามีแต่คนหน้าตาปานกลางขึ้นทั้งนั้น =___=
“ไปเที่ยว?ถ้าจะไปเที่ยวในนรกฉันจะช่วยส่งพวกนายไปก็ได้นะ”
ผมพูดพลางบิดข้อมือตัวเองออกจากมือตุ๊กแกที่เกาะแน่นยิ่งกว่ากาว แต่มันก็ไม่ยอมปล่อยซ้ำยังดึงผมเข้าไปหาตัวจนตัวผมกับร่างมันแนบชิดกันอีก
“ปล่อย”ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่อารมณ์มันไม่เรียบเหมือนเสียง ดวงตาคมสีดำขลับมองตาขวาง ถ้ามันยังไม่ปล่อยผมจะกลายเป็นคนใจดีแจกตั๋วทัวร์นรกให้ยกกลุ่มแน่ๆล่ะ
“ปากดีนักนะ อยากรู้จริงๆว่าจะหวานด้วยหรือเปล่า?”ร่างสูงกว่าว่าพลางเหยียดยิ้มมุมปาก เสียงผิวปากหวีดหวิวถูกใจกับคำพูดของเพื่อนร่วมกลุ่ม
“นายคงเป็นหัวโจกพวกนี้สินะ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามแบบฉบับเวลาไม่พอใจ ดูๆแล้วก็คงเป็นหัวโจกจริงๆนั่นแหละ
“แล้วคิวว่าไงล่ะครับ คนสวย”
ปึด!!!
เส้นเลือดในสมองเส้นที่สองขาดผึง ถ้าขาดครบสามเส้นเมื่อไหร่ผมคงได้ส่งไอ้พวกนี้ลงไปเที่ยวในนรกแบบไม่หวนคืนมาอีกจริงๆแน่ =___=**
“นี่!!!พวกนายจะทำอะไรอาจารย์กันฮะ!!!!”เสียงแหลมแปดหลอดแสบสันจนแก้วหูอันบอบบางของคนในบริเวณนั้นแทบจะแตกแหลกละเอียดกระเด็น(?)ออกมาอยู่ด้านนอก
“หะ?อาจารย์?พูดอะไรของเธอน่ะยัยรุ่นพี่สารวัต”เสียงเข้มที่พูดจาเลี่ยนๆกับผมเมื่อครู่หันไปพูดกับนักเรียนหญิงรุ่นพี่ปีสามสาวสวยเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่มีคนมาขัดจังหวะ
“...”ผมเงียบรอดูสถานการณ์รอบตัวไปอีกสักพักว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป อาจารย์ที่เธอเรียกน่ะคือผมเอง อาทิตย์ที่แล้วผมก็ 24 ปีแล้วครับ ผมสอนอยู่ที่นี่มาสามปี คนเขาบอกมาว่าผมหน้าเด็กเหมือนเด็กนักเรียน โดยเฉพาะเวลาที่แต่งตัวด้วยชุดไปรเวทแบบที่ผมสวมอยู่นี้
“ก็นั่นไงล่ะอาจารย์ ถ้าไม่รีบปล่อยตอนนี้อย่าหาว่าไม่เตือน”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเชิงตักเตือนแต่ใบหน้าหวานสวยกลับซีดเผือดยามดวงตากลมโตมองมายังร่างโปร่งบาง
ยังไม่ปล่อยอีก =___=***
ผมลองนับหนึ่งถึงหนึ่งพัน(?)ในใจเพื่อระงับอารมณ์เอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด เตือนตัวเองเอาไว้ว่ายำนักเรียนใหม่ตั้งแต่วันแรกคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่นัก
มือใหญ่ที่โอบอยู่บริเวณหลังผมอย่างเนียนๆและมือที่จับข้อมือผมอยู่ปล่อยออกไปอย่างรวดเร็วแล้วถอยหลังออกไปหลายก้าว ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตระหนกตกใจพลางมองสำรวจผมตั้งแต่ปลายเท้าจรดหัว
ว่าแต่ทำไมต้องมองจากเท้าขึ้นมาที่หัวล่ะ =___=???
นักเรียนชายทั้งกลุ่มที่แทะโลมผมเมื่อครู่จากไปด้วยสีหน้าเหวอไม่หายโดยเฉพาะหัวโจกหนุ่มหล่อผมสีดำสนิทและดวงตาสีเขียวอ่อนสดที่เบิกกว้าง
หน้าหล่อๆเท่ๆที่เคยทำมันจะกลับมารึเปล่านะ?
“ขอบใจมากกีเซียร์”ผมหันไปบอกนักเรียนสาวที่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาแล้วหลายครั้งทั้งในและนอกห้องเรียนพลางแย้มรอยยิ้มบางๆส่งให้กับเธอ
“มะ ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ...อะ...อาจารย์”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก สองข้างแก้มใสแดงระเรื่อและบิดไปมาตัวเล็กน้อย
ผมบอกลากับเธอเพื่อเอาของขึ้นไปเก็บที่ด้านบนและให้นักเรียนสาวไปทำหน้าที่สารวัตนักเรียนของเธอต่อไป ไม่งั้นผู้อำนวยการได้ตำหนิผมแน่ๆล่ะ
>Hellnight<
ตอนที่หนึ่งมาแล้ว ใช้เวลาในการแต่งตอนนี้หลายชั่วโมงอยู่ แต่ไม่มีอะไรยากเกินกว่าความสามารถและสมองน้อยๆของจี ช่วงนี้มันน่าปวดหัวมากเลย
ความคิดเห็น