คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ ๗
ตอนที่ ๗
บุรุษร่างสูงโปร่งกวาดดวงตามองรายชื่อสิ่งของที่ยังไม่ได้ถูกขีดฆ่าบนกระดาษแผ่นเล็ก คิ้วเรียวสีอ่อนขมวดเข้าหากันตรงกลางหว่างคิ้ว มันคือของที่เจ้าหุบเขาวานให้ไปหามาให้ แต่จะไม่อะไรหากมันไม่เยอะขนาดนี้และแต่ละอย่างหาได้ยากเย็นแบบนี้!!
“เหลืออะไรบ้างโร? ข้าว่าเราหามาได้เยอะมากแล้วนะ เจ้าหุบเขาจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไรกัน? ทั้งเกล็ดกิ้งก่าไฟ เขาหมีบิน น้ำผึ้งขม แต่ละอย่างพิสดารๆทั้งนั้น” เบื้องหลังคือหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาละม้ายคล้ายกันหอบหิ้วถึงผ้าห่อของสารพัดอย่าง
“ก็คงทำอะไรแปลกๆเหมือนอย่างเคย รายนั้นไม่มีใครเดาความคิดออกหรอก ถึงมีก็คงมีแค่ฮาเดรียนที่มาแนวเดียวกัน”
“เหอะๆๆๆ จริงด้วย แต่เราไม่ได้รวมตัวกันครบสิบสองคนมานานแล้วนะ ตั้งแต่ที่เซเรสกับฮาเดรียนเกือบฆ่ากันตายเมื่อสิบปีก่อน ฮะๆๆๆ อยากอยู่พร้อมกันทุกคนอีกจังนะ” นางยิ้มอย่างมีความหวัง หวังที่ว่าจะได้เจอใครบางคนที่นางหลงรัก
“อีกสองสามวันที่ซูราก็มีเทศกาล หลังเทศกาลก็มีวันสำคัญอีกหนึ่งวันนะ เจ้าคงได้เจอเออาสมใจอยากแล้วล่ะเรน่า” โรฟอนหันมายิ้มล้อเลียนพี่สาวแฝดคนละฝา ฝ่ายนั้นได้ยินก็หน้าแดงก่ำและก้มหน้าหลบ
“ขะ ข้าไม่ได้อยากเจอเออาเสียหน่อย...อย่ามามั่ว!” เรน่าแกล้งผลักไหล่โรฟอนกลบเกลื่อนความอาย เสียงหัวเราะต่ำในลำคอยิ่งทำให้นางหน้าแดงด้วยความเขินอายยิ่งกว่าเดิม
“หึๆๆๆ”
“กะ ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!! แล้วเจ้าน่ะ ข้าถามว่าเหลืออะไรบ้างที่เรายังไม่ได้หา?” นางบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นที่คิดว่ามันน่าจะสำคัญกว่า
ชายหนุ่มทำสีหน้าจริงจัง “เหลือเห็ดผู้เยาว์...เห็ดที่กินเข้าไปแล้วจะหวนคืนสู่ความเยาว์อีกครั้ง”
เรน่าฟังอย่างงๆ เอียงคอมองน้องรักราวกับขอคำอธิบายเพิ่ม
โรฟอนอมยิ้มเล็กๆที่มุมปากแล้วให้ข้อมูลแก่หญิงสาว “เห็ดผู้เยาว์เป็นพืชหายาก มันคือคำสาป ใครที่กินมันเข้าไปร่างกายจะกลับสู่ความเยาว์วัย เห็ดพวกนี้ถึงจะหายากหน่อยแต่ก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้ เพราะมันจะมีลักษณะเหมือนเห็ดดอกหญ้า และจะอยู่รวมปะปนกับเห็ดดอกหญ้า”
“อ้าว แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าอันไหนเห็ดผู้เยาว์อันไหนเห็ดดอกหญ้า? คงไม่ใช่ว่าต้องเก็บไปทั้งหมดแล้วให้เจ้าหุบเขาแยกเองนะ” ดวงตากลมโตสีครามอ่อนๆมีแววสงสัย หากต้องทำแบบนั้นจริงกว่าจะได้กลับคงอีกสองสามวันแน่ๆ
“หึๆ ไม่หรอก...จุดสังเกตของเห็ดผู้เยาว์ก็มี ทั่วไปแล้วเห็ดดอกหญ้าจะมีสีขาว แต่เห็ดผู้เยาว์เป็นสีขาวนวลจนถึงสีครีม แต่ในบางพื้นที่เห็ดดอกหญ้าก็มีสีเดียวกับเห็ดผู้เยาว์”
เรน่ายิ่งงงหนักกว่าเดิม เสมือนยิ่งมีข้อมูลมากแต่ก็ไม่ช่วยอะไร ซ้ำร้ายยังเข้าตำราความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด “แล้วจะหากันยังไงล่ะ?”
โรฟอนยิ้มเจื่อนพูดตามความจริง “ข้าเองก็ไม่รู้”
สองศรีพี่น้องมองหน้ากัน สุดท้ายแล้วก็ต้องไปตามหาเห็ดทั้งสองชนิดให้ได้ก่อนแล้วค่อยหาวิธีพิสูจน์อันแสนพิสดาร
3 ชั่วโมงผ่านไป โรฟอนนอนจมกองเห็ดสีขาวนวลหลายขนาด ไม่คิดเลยว่าการหาอะไรสักอย่างมันจะยากเย็นขนาดนี้ เส้นผมสีเงินละเอียดยุ่งเหยิงจากการทึ้งหัวกระเซอะกระเซิง
“โรฟอน!! ข้าว่าต้องเป็นอันนี้แน่ๆเลย” เรน่ายื่นเห็ดอีกดอกมาให้ด้วยสีหน้าจริงจัง
“เจ้าพูดแบบนั้นมา 52 ครั้งแล้วนะเรน่า”
“น่านะโร ลองกินอีกนิดเดียวเอง ต้องเป็นอันนี้แหละ” นางพยายามรบเร้า
“ถามจริงๆเถอะ...อะไรทำให้เจ้ามั่นใจขนาดนั้น?” คิ้วเรียวสีอ่อนเลิกขึ้นประกอบคำถาม
“สัญชาตญาณ”
พอได้ฟังคำตอบโรฟอนแทบลมจับ นางไม่คิดจะห่วงบ้างหรือว่าเห็ดนั่นอาจจะมีพิษอยู่ด้วยก็ได้
“เอ้า! ข้าไปตามหาทางนู้นนะ” นางชี้มือไปอีกทางแล้วเดินลิ่วๆหายไป
ไหนนางบอกว่ามั่นใจว่าเป็นอันนี้ แล้วทำไมไปหาอีกล่ะ?!!
ชายหนุ่มมองเห็ดดอกเล็กสีขาวนวลที่ถูกยัดใส่มือ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ช่างเถอะ...จะลองกินอีกสักอันก็คงไม่เป็นอะไร แต่โรฟอนคิดผิด!! หัวใจเขาเต้นกระตุก ลมหายใจขาดห้วง เลือดในกายสูบฉีดรุนแรง ทั้งร่างปวดร้าวเหมือนถูกบีบ ร่างกายเขาเหยียดเกร็ง ดวงตาคมเบิกกว้าง
“โอ๊ย...เกิดอะไรขึ้น?” หลังจากรู้สึกว่าร่างกายหายเกร็งแล้วเริ่มกลับสู่สภาวะปรกติ โรฟอนกวาดสายตามองไปรอบด้าน แต่ทุกอย่างเหมือนมันจะใหญ่ขึ้น!! เขาก้มลงมองสภาพตนเองก็ถึงกับแทบกลั้นหายใจอีกรอบ
“เรน่า!!!!!!!!!!!!”
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน จีกลับมาแล้วค่ะ พอดีต้องกลับต่างจังหวัดกะทันหัน ไม่มีเน็ตใช้ มีแต่โน๊ตบุ๊คเก่าๆคู่ใจกับโทรศัพท์เน็ตห่วยๆที่ลมพัดทีหายวับไปกับตา อัพได้แค่ตอนนี้แล้วต้องเว้นช่วงไปอีกสักหน่อยนะคะ เพราะกำลังจะย้ายบ้านกลับต่างจังหวัดถาวร ต้องรอติดเน็ตก่อนแล้วถึงจะอัพได้ตามปรกติ
ตอนนี้แลดูอึนๆมึนๆ เพราะจีเองก็มึนๆอึนๆอยู่ค่ะ โรฟอนจะเป็นอย่างไรต้องตามไปอ่านตอนต่อไป(เดี๋ยวๆ แล้วมันอยู่ไหนฟะ?)
มีของมาฝากค่ะ เป็นภาพของแฟนนิยายคนหนึ่งที่วาดมาให้ จีรู้จักกับน้องเขามานานแล้วล่ะ น้องบอกว่านี่คือพี่เซเรส กรี้ดดดดดดด พี่เซเรสขา มาเป็นเมียจีเถอะค่ะ
ความคิดเห็น