คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Help Me Please!! :: Chapter 2
Chapter 2
อาจารย์ห้องพยาบาล
.
.
.
เฮ้อออออ
ที่ๆผมอยู่ ณ ตอนนี้คือห้องของผมเอง เป็นห้องพักของอาจารย์ในหอพักนักเรียน โรงเรียนเรามีเขตที่แบ่งออกเป็นหอพักนักเรียนจำนวนสี่หอ เป็นหอพักตัวตึกสีขาวขนาดใหญ่ห้าชั้นที่ชั้นสี่ของทุกหอมีทางเดินเชื่อมถึงกันอยู่
ไม่ต้องห่วงเรื่องการขึ้น-ลงหอเพราะเราจะมีลิฟต์ที่ใช้เวทย์ลอยตัวเป็นการฝึกให้นักเรียนใช้เวทย์พื้นฐานไปในตัวด้วย และมีบันไดสำหรับคนที่ยังใช้เวทย์ไม่ได้ด้วย
ผมเป็นอาจารย์ประจำหออยู่ที่ห้องสุดทางเดินของชั้นสาม อาจารย์แต่ละห้องจะอยู่กันสองคน แต่อาจารย์คนก่อนที่อยู่กับผมได้ลาออกไปแล้วเพราะต้องเกษียน ถึงจะเป็นอาจารย์แก่ๆแต่ร่างกายยังเด็กมาก เวลาไปไหนมาไหนกับผมเหมือนเป็นเพื่อนกันเลยล่ะ
รู้สึกว่าผู้อำนวยการจะบอกว่ามีอาจารย์ห้องพยาบาลมาใหม่ให้ผมลองไปทักทายดูบ้าง เผื่อว่าจะได้สนิทกันมากขึ้นเพราะผมส่งนักเรียนเข้าห้องพยาบาลต่อสัปดาห์ก็หลายคนอยู่ แล้วอาจารย์ประจำห้องพยาบาลใช่ว่าจะมีกันเยอะ(ในโรงเรียนมีแค่สี่คนประจำอยู่ที่หอพักสองคนอาคารเรียนสองคนรวมที่มาใหม่แล้ว)
คิดได้ไม่นานผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นแบบฟอร์มของอาจารย์เพื่อกันไม่ให้นักเรียนใหม่เข้าใจผิดอีก จากนั้นก็เปิดประตูห้องและเดินตรงไปที่บันไดทางลงไปชั้นสอง ห้องของผมที่สุดทางเดินชั้นสามอยู่ตรงกับห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นสองแบบพอดิบพอดี อันที่จริงผมจะปีนหน้าต่างลงไปก็ได้แต่ผมคิดว่าคงไม่ใช่ความคิดที่ดีเสียเท่าไหร่นัก
ถ้าผมปีนลงไปแล้วเป็นอาจารย์แก่ๆจะไม่หัวใจวายตายก่อนหรอ นี่มันชั้นสามเลยนะ
ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูห้องพยาบาลเล็กน้อยแล้วเปิดเข้าไปโดยที่ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับ สิ่งแรกที่เปิดเข้าคือโต๊ะประจำของอาจารย์ห้องพยาบาล แผ่นหลังกว้างสวมชุดกราวสีขาวสะอาดตาปรากฏให้เห็นแก่สายตา
เส้นผมสีเงินพลิ้วไสวตามแรงลมจาบานหน้าต่างที่เปิดอ้าทิ้งไว้ ผมว่าคุ้นๆนะ หรือคิดไปเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาหันมามองทางผมเล็กน้อย เสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาตกกระทบกับแสงแดดดูนุ่มนวล ดวงตาคมสีฟ้าสดเหลือบมองผมก่อนเบิกตากว้างอย่างไม่น่าเชื่อก่อนหันหน้ามามองผมตาโต
มะ หมอนี่มัน!!!
“นาย!!!!”ผมร้องลั่นพร้อมชี้นิ้วไปทางนั้นโดยอัตโนมือ มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมล่ะอยากจะถอยออกไปจากห้องแล้วปิดประตูและใส่กุญแจล็อกอย่างแน่นหนา แต่คงทำไม่ได้เพราะตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว จะวิ่งหนีก็คงไม่ทัน
ซวยจริงๆ
T___T
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาหาผม ผมก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆโดยอัตโนมัติ แต่จู่ๆประตูห้องก็ปิดไปเองโดยไม่เบานักและลงกลอนล็อกประตูอย่างรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน อะไรอีกวะเนี่ย!!!
ในขณะที่ผมยืนนิ่งหน้าซีดอยู่ที่เดิมร่างสูงก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมรอยยิ้มพราวอ่อนโยน แต่สำหรับผมมันคือรอยยิ้มอาบยาพิษดีๆนี่เอง ใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาทีเขาก็เข้ามายืนประชิดตัวผมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“ได้เจอกันอีกแล้วนะ”เสียงเข้มน่าหลงใหลดังขึ้นจากอีกฝ่ายที่ดึงผมเข้าไปหาตัวเมื่อผมกำลังจะถอยหนี รอยยิ้มแพรวพราวนุ่มนวลไม่ได้ลดความสงสัยของผมเลยแม้แต่น้อย
ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
หรือว่าหมอนี่จะเป็นอาจารย์พยาบาลคนใหม่?
แต่เดี๋ยวนะ...ดัฟฟ์บอกผมว่าอาจารย์พยาบาลคนใหม่จะมาอยู่ห้องเดียวกันกับผม
คะ คงไม่ใช้หมอนี่หรอกนะ
ขออย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่!!”ผมถามเสียงดัง ดวงตาสีดำขลับจ้องมองตรงไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่ยังมีรอยยิ้มพราวประดับประดาบนใบหน้าเช่นเดิม
“เรื่องนั้นค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้เรามาลำลึกความหลังกันก่อนดีกว่านะ”ร่างสูงเปลี่ยนจากรอยยิ้มพราวมาเป็นรอยยิ้มมุมปากอันน่าขนลุกฉบับของเจ้าตัว
“ลำลึกความหลัง?จะลำลึกอะไรก็ช่างแต่อย่ามายุ่งกับฉัน!!!”ผมดันตัวออกแต่แขนกำยำใต้เสื้อกราวสีขาวกลับคว้าเอวไว้มาแนบชิดกันมากกว่าเดิมจนผมรับรู้ถึงกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นๆของอีกฝ่าย
“อ๊ะ!”คนที่อยู่ด้านหลังยกตัวผมขึ้นและพาไปวางไว้ที่บานหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดทิ้งไว้อย่างรวดเร็วแล้วเอาลำตัวมาแทรกไว้ระหว่างขาของผมเพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้
--เนื้อหาส่วนนี้ถูกตัดออกไปเพราะเป็นฉากที่ไม่เหมาะสมกับเว็บไซต์
ใครที่มีความต้องการอ่านเนื้อหาในส่วนนี้ให้คลิกที่ลิงค์ด้านล่าง--
http://helpmeyaoi.blogspot.com/2014/04/help-me-please-chapter-2.html
>Hellnight<
120%เย้ๆๆๆๆกลับมาแล้วกับฉากเอ็นซี อาจจะแต่งไม่ถูกใจใครก็ขออภัยด้วย อยากจะแจ้งหนึ่งเรื่องว่าพรุ่งนี้ไม่ได้อัพเพราะไม่ได้เรียนพิเศษแล้ว (ที่เรียนพิเศษมีwifiและเอาโน๊ตบุ๊คสุดรักไปได้ด้วยก็เลยได้อัพ) อีกสามวันถึงจะอัพตามปกติได้
ความคิดเห็น