คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ก่อกวนครั้งที่ 2
ก่อกวนครั้งที่ 2
“โอ๊ย!!! เบาๆสิวะ”
ตอนนี้ปฐมนิเทศจบแล้วครับ แต่จบด้วยการเจ็บตัวของผม
โคตรคุ้มค่า
ผลัวะ
ฝ่ามือขาวๆของไอ้เงียบที่มีนามว่า ไนเจล เพื่อนสนิทของผมฟาดเข้าที่กลางกบาล มันกำลังนั่งทำแผลที่ชายโครงให้ผมอยู่ในห้องของมัน บริเวณชายโครงของผมมีรอยแผลขนาดใหญ่แต่แค่เฉียดๆไปไม่ลึกแค่พอเลือดไหล
ไนเจลหันไปหยิบผ้าพันแผลสีขาวสะอาดมาจัดแจงอ้อมแขนข้างหนึ่งมาด้านหลังผมแล้วส่งไปอีกมือพันรอบตัวผมก่อนจะทำแบบเดิมซ้ำ
“ยกมือขึ้น!”
เสียงเย็นออกจะดุๆสั่งผมเมื่อแขนข้างที่ยกขึ้นตั้งแต่ไอ้เงียบนี่ล้างแผลให้เริ่มลดความสูงลง ผมรีบยกแขนขึ้นทันทีเมื่อสายตาคมดุดันสีทองมองขึ้นสบกับผม
เมื่อยเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย!!
เหมือนจะรู้ความคิด สายตาดุดันนั่นแข็งกร้าวขึ้นมามากกว่าเดิม
ผมจะโดนสาปมั๊ย?
จริงๆไนเจลเป็นคนสวยนะครับ สวยในแบบผู้ชายเซ็กซี่ มาดนิ่งโหดๆดุดัน ขวานผ่าซาก และท่าทีเย็นชานั่นเป็นเสน่ห์ชวนค้นหา เป็นคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มผมถึงมันจะสูง 179 ซม. ก็เถอะ แต่ยังไงซะก็เตี้ยกว่าพวกผมที่ 185 อัพ ไอ้เงียบตรงหน้าผมนี่มันทั้งสวยทั้งหล่อแบบกลางๆไม่เบี่ยงไปทางใดทางหนึ่งมากกว่ากัน
เมื่อผมเงียบและทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายไนเจลก็ก้มลงพันผ้าให้ผมต่อ เส้นผมสีแดงเพลิงขัดกับนิสัยเจ้าตัวอย่างแรงตัดสั้นคลอเคลียต้นคอขับผิวขาวอมชมพูให้ดูนุ่มนวล
อ๊ะๆ อย่าเข้าใจผิดไปว่าผมคิดอะไรกับไนเจลหรือเปล่า เปล่าเลย เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่แปดขวบ ถ้าผมจะชอบไนเจลก็คงไม่รอดจนถึงตอนนี้หรอกนะ เราแค่สนิทกันถึงขนาดมองตาก็รู้ใจกัน
ผมถอนหายใจ
จะว่าไปผมก็ไม่น่าจะไปกวนประสาทหมอนั่นจริงๆนั่นแหละ
[ราวๆสองชั่วโมงก่อน]
“แล้วถ้าแหกกฎล่ะครับ”ผมพูดขึ้นเสียงดังอย่างกวนๆจนทุกคนให้ความสนใจหลังจากที่หัวหน้าสารวัตนักเรียนบนเวที ดวงตาคมสีท้องทะเลทรงเสน่ห์ตวัดมามองผมอย่างเชือดเฉือน
น่ารักดีครับ J
ผมยิ้มทะเล้นใส่อย่างไม่สนใจสายตาจากคนทั้งหอประชุมส่งให้บนเวที ริมฝีปากบางสีสดเผยอขึ้นช้าๆและเหยียดยิ้มใส่
“หึ!!”
โป๊ก!!
“โอ๊ย!”
ผมร้องลั่นเมื่อร่างระหงส์ที่อยู่บนเวทีมาอยู่ต่อหน้าในเวลาชั่วพริบตา และตามมาด้วยเข่าแข็งๆของอีกฝ่ายพุ่งเข้าใส่ข้างขมับจนรู้สึกปวดหนึบทั้งหัว ตามมาด้วยของเหลวสีแดงและกลิ่นคาวเลือดสดๆลอยมาแตะจมูก
“ก็โดนแบบนี้ไง”หลังจากที่ลงไปยืนบนพื้นตรงหน้าผมเรียบร้อยแล้วก็พูดเสียงเย็นออกจะสะใจจนปิดไม่มิด แต่ที่สะใจยิ่งกว่าเห็นจะเป็นไอ้เงียบเพื่อนผมที่นั่งแสยะยิ้มหัวเราะหึหึกับสภาพผม
บอกเลยว่าตอนนี้ผมแทบจะไม่ได้สนใจเพราะมัวสนใจอยู่กับแผลสดที่ข้างขมับนี่ นอกจากจะเจ็บมากแล้วยังปวดหัวมากด้วย ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมแผล ไอ้เงียบเพื่อนนรกของผมเห็นทีว่าเลือดไม่ยอมหยุดเลยลุกขึ้นและฉุดผมไปด้วย
“ผมคิดว่าปฐมนิเทศคงจบแล้ว ขอตัว”พูดได้แค่นั้นมันก็ลากผมกลับขึ้นห้องมากับมันแต่ก็ยังไม่วายมาสมน้ำหน้าผมอยู่ดี
“ทำไมนายไปกวนประสาทเขาล่ะ?เมื่อเช้าก็ทีนึงแล้วนะ”เสียงเย็นชาถามผมขณะเดินไปยังลิฟต์เวทย์มนต์
“เห็นน่าแกล้งดี”ผมตอบอารมณ์ดีและสิ่งที่ได้รับต่อไปคือ...
ผลัวะ!!
กำปั้นหนักๆซัดเข้าให้ที่มุมปากของผม กลิ่นเลือดในปากคละคลุ้งจนน่าเอียน หน้าผมหันไปตามแรงอย่างรวดเร็ว
“ทำบ้าอะไรวะ!!”ผมหันมาโวย หน้าผมคงเละไปเรียบร้อยแล้วนี่ ถ้ามีคนถามก็คงจะตอบไปว่าฟัดกับหมามา แถมสองตัวซะด้วย!
“...”อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ส่งยิ้มเย็นๆมาให้ และมันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองมีน้ำแข็งแทรกซึมไปทั่วหัวใจเลยล่ะ
“อย่าก่อเรื่องวุ่นวายนัก ฉันขี้เกียจไปนั่งจ้องตากับเหล่าฝูงพี่ชายของนาย”พูดจบก็หันหลังและเดินจากไป แต่เมื่อรับรู้ว่าผมไม่เดินตามไปก็หันมาคว้าแขนแล้วฉุดกระชากลากถูผมออกไปตามทาเดิน
นี่คนเจ็บนะเฟ้ย!!
ผมได้แต่ตะโกนอยู่ในใจเพราะถ้าอีกฝ่ายนี่ได้ยินเข้าผมคงมีสภาพที่เอ่อ...
เละกว่านี้หลายเท่า
ผมโดนฉุดกระชากลากถูมาสักพักก็มาถึงห้องๆหนึ่งบนชั้นสี่ ไนเจลล้วงมือหากุญแจในกระเป๋ากางเกงไม่นานก็หยิบมันขึ้นมาไขประตูและถีบผมเข้าไปภายใน
พลั่ก!!
“โอ๊ย!!อีกแล้วนะ ฉันเจ็บตัวมาเยอะแล้วถนอมกันหน่อยสิวะ”ผมโวยออกไปทันทีที่ก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรง อย่าลืมนะครับผมมีแผลที่บริเวณขมับอยู่น่ะ แล้วตอนนี้ถึงเลือดจะเริ่มแห้งบ้างแล้วแต่ก็มีบางส่วนไหลออกมาอยู่ดี
ไนเจลเชิดหน้าหนีแล้วเดินหายไปไม่นานก็ออกมาพร้อมผ้าพันแผลจำนวนหนึ่งและอุปกรณ์ทำแผลอีกไม่มากนักซึ่งผมจำได้ว่าแม่ของผมเป็นคนยัดมันให้ไนเจลเผื่อเวลาผมก่อเรื่องจนมีแผลแบบนี้
ดวงตาสีทองเหลือบมองผมเป็นเชิงสั่งให้ลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงเดี่ยวมุมหนึ่งของห้องจะได้ทำแผลกัน แต่คุณคิดหรอว่าผมจะลุก ใช่ ผมนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมและสะบัดหน้าเชิดหนี
งอน!
ผมนั่งอยู่แบบนั้นนานจนสังเกตเห็นเงาของไนเจลที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ๆตามด้วยเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไนเจลย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับผม
“จะนั่งให้รากงอกเลยไหม?”เสียงเหนื่อยหน่ายดังขึ้นใกล้ๆ ไอ้เราก็นึกว่าจะมาง้อ ที่ไหนได้ ฮึ่ม!
ไอ้เพื่อนรักสุดประเสริฐ
มือขาวๆของอีกฝ่ายยื่นมาให้ผมแล้วกระดิกเล็กน้อยเหมือนกับ...
“เอ้า!ขอมือหน่อย”
!!!
ผมหันขวับมามองหน้าไนเจลพร้อมอ้าปากค้าง อยากจะด่าไปแต่เสียงก็ไม่ออกมาสักแอะ สังเกตเห็นที่มุมปากบางๆนั่นยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
สนุกเลยนะไอ้บ้า!!
เมื่อเห็นผมไม่พอใจหนักก็ถอนหายใจอีกครั้งแล้วฉุดแขนผมลุกขึ้น จังหวะนั้นเองความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในสมองน้อยๆนี่
“เฮือก!!”
ไนเจลสะดุ้งสุดตัวเมื่อผมเอื้อมมือไปจิ้มที่เอวแรงๆ ผมชักมือกลับแล้วหัวเราะดังๆที่ได้แกล้งคืน
ไอ้เตี้ยนี่น่ะมันบ้าจี้ที่เอวครับ โดยเฉพาะที่เอวกับแถวๆสะโพก เรื่องนี้ผมรู้ดีเพราะแกล้งมันแบบนี้บ่อยๆ และเมื่อรู้ได้ถึงจิตสังหารรุนแรงสุดๆผมเลยชะงักไป
ไนเจลยืดตัวยืนเต็มความสูง เหมือนจะเห็นประกายตาอันอมหิตที่เปล่งออกมา เท่านั้นล่ะความทรงจำบางอย่างก็ผุดพรายเข้ามาในหัวทันที
ความทรงจำที่ว่านั้นก็คือเหตุการณ์หลังจากที่ผมเคยจี้เอวไนเจลไปแล้ว และมันกำลังจะฉายซ้ำอีกรอบ
“ฮะ เฮ่ย ไนเจล ฉะ ฉันขอโทษจริงๆ นายเก็บดาบลงไปเถอะนะ”ผมพูดเสียงตะกุกตะกักเมื่อไนเจลเรียกดาบยาวคู่ใจออกมาถือในมือ
และค่อยๆถอดฝักดาบออกช้าๆ ผมไม่เคยรู้สึกว่าคิดถึงพวกพี่ๆของผมมาก่อนเลย ผมขอโทษนะครับพี่ที่ผมเหลวไหล ถ้าเกิดชาติหน้าฉันใดขอให้เราเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ทุกคนครับ
เข้าใจตรงกันนะ...
>Hellnight<
อย่าได้สงสัยว่าทำไมถึงอัพดึกๆหรือไม่ก็เช้า(?)วันใหม่เลย ซ้อมดนตรีไทยค่ะ พอดีเป็นมือใหม่แต่อาจารย์เคี่ยวจนเป็นน้ำซุปชั้นดี(?)ให้ทันก่อนได้ขึ้นเล่นจริงในอีกไม่นานทั้งเช้าทั้งเย็นจนกลับบ้านดึกก็เลยมาแต่งตอนดึกๆนี่แหละเลยอัพซะ...
คาร์วินจะเป็นเช่นไรต่อไป...
(ช่วยผมด้วยยยยยย)
ความคิดเห็น