คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก่อกวนครั้งที่ 1
ก่อกวนครั้งที่ 1
น่ารำคาญ น่ารำคาญที่สุดเลยยัยผู้หญิงพวกนี้
ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ขนาดพอดีตัวที่ตั้งเรียงรายกันเป็นระเบียบเรียบร้อยภายในหอประชุมขนาดใหญ่ที่คาดจากสายตาก็ได้ราวๆหลายร้อยคนเลยล่ะ และที่อยู่ในนี้ก็คงมีสักสองร้อยกว่าคน
ผมนั่งอยู่บริเวณด้านหน้าใกล้ๆกับเวทีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ดูดีมีระดับอยู่ไม่น้อยเลย มันจะไม่น่ารำคาญเลยถ้าพวกยัยผู้หญิงใส่กระโปรงสั้นๆจนเห็นต้นขาอ่อนหรือไม่ก็แหวกขึ้นแทบจะเห็นชั้นในปลดเนคไทและกระดุมจนเห็นเนินอกรำไรมานั่งยั่วยวนผมด้วยทั้งสายตาและท่าทางอยู่แบบนี้
ไม่ใช่ไม่น่าสนใจนะ แต่ผมเห็นแบบนี้มาตั้งแต่สิบห้าสิบหกแล้วล่ะ พวกลูกสาวขุนนางหรือพวกไฮโซที่อยากยกระดับต้องการเชิดหน้าชูตามากขึ้นถวายตัวโดยพวกพ่อแม่หรือไม่ก็ทำเองจนน่าเอียน
“นี่คาร์วินคะ เย็นนี้ว่างมั๊ย?นินเน่จะชวนไปทานข้าวน่ะค่ะ พอดีคุณพ่อมาที่เมืองนี้พอดี”
เสียงหวานยั่วยวนดังขึ้นเรียกความสนใจจากผม ผู้หญิงใบหน้าเรียวรูปไข่สวยจัดแต่งหน้าจัดจ้านได้แสบทรวงสุดๆนั่งกอดแขนผมไว้ข้างหนึ่ง ดวงตากรีดขอบตาจนเฉี่ยวคมติดขนตาหนาให้ตาโตกว่าเดิม ริมฝีปากอวบอิ่มแต้มด้วยสีแดงสดยิ้มยั่วนั่งที่เก้าอี้ข้างผม
คาร์วินที่เธอเรียกน่ะผมเองล่ะ
“คงต้องขอโทษด้วยนะครับพอดีผมไม่ว่างมีธุระนิดหน่อย”
ผมตอบยิ้มๆตามแบบฉบับรักษาน้ำใจเธอ เธอชื่อว่านินเน่เป็นลูกสาวขุนนางของเมืองข้างๆ เธอหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มยั่วๆมาให้ผมอยู่เหมือนเดิม แขนเรียวสวยยกขึ้นกอดต้นแขนผมแล้วบดเบียดหน้าอกอวบมาแนบชิด
“เอาไว้คราวหน้าผมว่างๆแล้วจะไปด้วยนะครับ”ผมบอกเธอไปแล้วหนหน้าไปหาเธอ แต่สายตาก็สอดส่องหาเจ้าเพื่อนตัวดีสามตัวที่ทิ้งผมไว้กับไอ้เงียบประจำกลุ่มที่นั่งอ่านหนังมือรอเวลาเปิดปฐมนิเทศลืมโลกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับผม ไม่ใช่ว่ามันหน้าตาไม่ดีนะ แต่บรรยากาศรอบตัวที่แช่แข็งทุกอย่างทำให้ไม่มีใครเข้าใกล้
แต่ก็นะ...
ไม่นานก็มีใครสักคนเดินขึ้นมาบนเวที ตำแหน่งที่ผมนั่งอยู่ทำให้ผมมองเห็นใบหน้าหวานสวยบนเวทีนั่นได้อย่างชัดเจน เขาคืออาจารย์ที่ผมเข้าไปคุย(ไปลวนลามนิดหน่อยน่ะ)เมื่อเช้า
หากย้อนไปสักประมาณชั่วโมงก่อนกลุ่มของผมสะดุดตาเข้ากับใครบางคนในชุดไปรเวทสบายๆเดินผ่านกลุ่มผมไปด้วยสีหน้าหงุดหงิดหนึ่งในกลุ่มผมก็เลยเข้าไปทัก(ลวนลาม)นิดๆหน่อยๆ ไม่นานก็มีรุ่นพี่มาบอกว่าเป็นอาจารย์
ให้ตายเถอะกล้วยอบน้ำผึ้งแช่แข็งลนไฟเผาหัวใจเธอ(?)
ตอนนี้อาจารย์คนนั้นอยู่ในแบบฟอร์มอาจารย์ของโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว เขาเดินหน้านิ่งมายืนอยู่กลางเวทีและตามด้วยอีกสองคนที่สวมชุดนักเรียนเรียบร้อยแต่มีไอเทมเสริมเป็นปลอกแขนคนละแบบที่แขนซ้ายเดินไปยืนอยู่ด้านหลัง
“สวัสดีครับนักเรียนทุกคนที่อยู่ในหอประชุมแห่งนี้”
เสียงทุ้มลึกปนหวานหน่อยๆดังขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ใช้เครื่องกระจายเสียง คงใช้เวทย์กระจายเสียงแทนสินะ
“ผมชื่อ นีอาห์ เป็นตัวแทนจากผู้อำนวยการให้มาเปิดงานปฐมนิเทศ ที่อยากจะพูดก็ไม่มีอะไรมาก เมื่อเข้ามาอยู่ที่นี่จะไม่มีการแบ่งชนชั้นหรือชาติพันธุ์ พวกคุณทั้งหมดจะเป็นฟาริส สุดท้ายนี้ก็...ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียนฟาริส!!!”
จบคำพูดสิ่งที่ตามมาคือเสียงปรบมือดังกระหึ่มจากนักเรียนทั้งหอประชุม คนที่ยืนอยู่กลางเวทีก้าวถอยหลังและเดินลงจากเวทีไปอย่างรวดเร็ว
เดี๋ยวนะ นีอาห์ คงไม่ใช่อาจารย์สุดโหดที่เคยเรียนรุ่นเดียวกับเหล่าพี่ชายของผมหรอกนะ ยังบอกกับผมอยู่ด้วยว่าเคยเป็นนักเรียนดีเด่นพ่วงตำแหน่งสารวัตนักเรียนสุดโหดรุ่นก่อน ถ้าใช่ผมคิดว่าผมคงโชคดีมากที่ยัยรุ่นพี่สารวัตนักเรียนนั่นเข้ามาช่วยเมื่อเช้า(ตอนที่ผมไปแกล้งอาจารย์นิดๆหน่อยๆ)
ไม่งั้นผมคงไม่ได้มานั่งให้สาวยั่วอยู่ตรงหนี้หรอกนะ
และคนที่ขึ้นมายืนแทนตำแหน่งกลางเวทีด้วยร่างสูงหนาของคนที่ใส่ยูนิฟอร์มของสภานักเรียนเรียบร้อย บริเวณแขนข้างซ้ายมีปลอกแขนสีแดงที่มีตัวอีกษรประดับเด่นชัดว่า ประธานสภา ฟาริส บ่งบอกว่าเป็นประธานนักเรียนได้เป็นอย่างดี
สิ่งที่ดึงดูดความสนใจจากคนทั้งหอประชุมก็คือใบหน้าหล่อเหลาล้อมกรอบด้วยเส้นผมตัดสั้นสีม่วงเข้มตัดกับดวงตาคมเฉี่ยวปลายเฉียงสีน้ำตาลอ่อน ถึงปากยิ้มปานเทพบุตรแต่ผมก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่กดดันรอบตัว
คาร์นสัมผัสได้(?)
“สวัสดีครับ...”เสียงเข้มดงขึ้นกระทบโสตประสาท เสียงกรี้ดแสบแก้วหูดังขึ้นกลับเป็นคำตอบแต่คนบนเวทียังยืนยิ้มพิมพ์ใจอยู่เหมือนเดิม
“ผม เฟธ ประธานนักเรียนนะครับ ก็อย่างที่อาจารย์นีอาห์ได้พูดไปก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อเข้ามาอยู่ที่นี่ทุกคนมีสิทธิ์และศักดิ์เทียบเท่ากัน ไม่ว่าคุณจะเป็นเชื้อพระวงศ์ ลูกขุนนางชั้นสูง มหาดเล็ก ลูกพ่อค้าแม่ค้า หรือเป็นเด็กกำพร้าคุณก็เท่าเทียมกัน”
หลังพูดจบประโยคชื่อนี้ก็เข้ามาในสมองน้อยๆของผม เฟธ...ไอ้ประธานนักเรียนที่ออกกฎสุดจะกวนประสาทนั่นเอง
เสียงกรี้ดกร้าดของเหล่าหญิงสาวและสาว(เหลือ)น้อยยังดังกระหึ่ม ถ้าแก้วหูผมแตกอย่าได้สงสัยกันเลยทีเดียว ส่วนเหล่าผู้ชายที่มีมากกว่าบางคนนั่งหมั่นไส้ บ้างก็ทำเป็นไม่สนใจรอคนสวยผมสีน้ำเงินเข้มยาวประบ่าด้านหลังนั่นท่ามกลางความสงสัยว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย
“จงอดทนให้ถึงที่สุด...ยินดีต้อนรับครับ”
จบเสียงเข้มด้วยสายตาหยาดเยิ้มจากเหล่าหญิงสาว(?)ทั้งหลายก็หันหลังถอยห่างออกไปเล็กน้อยและตามมาด้วยร่างระหงส์ที่พอมองใกล้ๆนั่นก็ยิ่งทวีความทรงเสน่ห์มากขึ้น
ใบหน้าเรียวสวยเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ขดกับดวงตาคมคู่สวยสีน้ำทะเลอ่อนๆที่ทอประกายแข็งกร้าว ดูก็รู้ว่ารั้นขนาดไหน จมูกโด่งรั้นได้รูปสวยบ่งบอกนิสัยเจ้าตัว ริมฝีปากบางเฉียบสีสดตามธรรมชาติน่าสัมผัสเผยอขึ้นเล็กน้อยแล้วถอนหายใจก่อนใช้ดวงตาสองข้างนั้นข่มคนทั้งหอประชุมได้
“ผมชื่อไทริค เป็นหัวหน้าสารวัตนักเรียนที่นี่ ขอให้ทุกคนปฏิบัติตามกฎที่โรงเรียนได้ตั้งเอาไว้ด้วย ไม่ว่าคุณจะมาจากที่ไหนผมก็ขอให้อยู่ในกฎเกณฑ์ด้วยครับ”
ร่างเพรียวนั่นกล่าวเสียงเย็นแต่ก็ยังน่าขนลุกสำหรับคนขวัญอ่อน แต่สำหรับผมมันกลับไปกระตุ้นบางอย่างออกมา
สิ่งนั้นก็คืออารมณ์ที่ทำให้ผมอยากจะกำราบท่าทางนั่นเสียจริง
รู้หรือเปล่าว่าผมก็เหมือนแมงเม่าเล่นไฟ...ที่มันคิดว่าปีกที่ติดไฟของมันงดงาม...หารู้ไม่ว่าจะนำความตายมาสู่ตน...
แต่ผมไม่ยอมตายกับการเล่นไฟกองสวยที่ลุกโชนนี่หรอก
แค่ได้เห็นก็ใจเต้นแล้ว
>Hellnihht<
ตอนที่1ค่ะ เป็นไงกันบ้างเอ่ย มาแนะนำตัวผู้เขียนและนิยายกันเลย
คนเขียนชื่ออะไรบอกไปแล้วนะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แยกออกมาจาก ที่นี่ ค่ะ จิ้มไปอ่านกันดู รับรองว่าเอ็นซีกระจายแน่นอน แต่เรื่องนี้ไม่แน่ใจว่าจะมีหรือเปล่า
แล้วเจอกันใหม่นะคะ :D
คอมเมนต์สักนิดคงไม่เสียเวลานะคะ
ความคิดเห็น