คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 :: Blacklist
2
-- Blacklist --
เปลือกตาสีมุกกระพริบปริบขึ้นช้าๆรับกับแสงของดวงอาทิตย์ในยามเช้า คนหน้าหวานขยับกายลุกตื่นขึ้นนั่งพร้อมกับขยี้ตาเล็กน้อยก้มมองแผลที่ต้นขาเจ้าปัญหาที่ทำให้เขาอาบน้ำอย่างทุลักทุเลเมื่อคืน
เพราะกลัวว่าแผลจะเปียกและมันทำให้เขาไม่อยากจะอาบน้ำในเช้าวันนี้เลย
ก็อกๆๆ
“เข้ามาเลยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนประตูบานเล็กจะเปิดออกพร้อมกับแม่บ้านในชุดยูนิฟอร์มสีสะอาดตา เธอโค้งให้ชานยอลก่อนจะส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้
“คุณผู้ชายให้มาถามว่าคุณสะดวกที่จะทานมื้อเช้าบนเตียงหรือว่าจะลงไปทานที่โต๊ะอาหารคะ?”
“ลงไปทานที่โต๊ะก็ได้ ขอบคุณมากนะครับ” ร่างโปร่งตอบยิ้มๆ แม่บ้านเอ่ยตอบรับก่อนจะโค้งเล็กน้อยแล้วเดินกลับออกไป ชานยอลจึงค่อยๆขยับตัวทิ้งขาลงข้างเตียง เขารู้สึกไม่ดีขึ้นจากเมื่อวานเลย แผลยังเจ็บอยู่เหมือนเดิมแต่เพราะไม่อยากลำบากรบกวนใครจึงตอบออกไปแบบนั้น
มือขาวคว้าไม้คล้ำข้างเตียงที่คริสเอามาวางไว้ให้เมื่อคืนมายึดพยุงร่างตัวเองไว้พาเดินไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันจัดการธุระตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยๆเดินลงมาข้างล่าง ดวงตาคมเจ้าของบ้านมองร่างโปร่งตั้งแต่เดินลงบันไดจนมานั่งยังเก้าอี้ตรงหน้าเขา
“ทั้งๆที่ขายังเจ็บอยู่ก็ไม่ยอมให้แม่บ้านเอาข้าวขึ้นไปให้ข้างบน มัวแต่เกรงใจอยู่นั่น” คริสเอ่ยขึ้นมาลอยๆไม่ได้มองหน้าหวานเลยสักนิดแต่ความหมายของประโยคมันก็ชี้ชัดอยู่แล้วว่าหมายถึงใคร
“แต่ก็ช่างเถอะ ฉันรู้ว่านายมันดื้อ ..แล้วนี่เจ็บแผลมากรึป่าว?” ดวงตาคมสื่อความห่วงใยออกมาอย่างเห็นได้ชัด ชานยอลอมยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับ เขาไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงเวลาเห็นมุมน่ารักๆของคริสแบบนี้ แต่สำหรับเขามันดูอบอุ่นชะมัด
“ยิ้มอะไร?” มุมปากเล็กตกลงทันทีที่ถูกทัก นี่ชานยอลเผลอยิ้มจนสังเกตได้เลยหรอ
“ป่าวครับ ผลแค่คิดว่าพี่น่ารักดี..”
เคร้ง!
เสียงช้อนหลุดจากมือใหญ่กระทบจานดังขึ้นทันที่ที่ประโยคจบลง คริสเงยหน้ามองชานยอลด้วยความแปลกใจ เมื่อกี้เขาอาจจะหูฝาดไปก็ได้
“หืม เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?” ถ้าเป็นผู้ชายสูง ขาว ตี๋ ดีกรีหนุ่มเกาหลีฟรุ้งฟริ้งน่ะอาจจะโดนชมแบบนี้มาจนชินหู แต่สำหรับหนุ่มจีนหน้าคมอย่างคริสมันคงไม่ใช่แน่ สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครชมเขาว่าน่ารักเลย มีแต่ หล่อ คม เท่ ร้อนแรงอะไรเมือกนั้นเวลาวาดลีลาบนเตียง.. นี่ถือเป็นคำชมใช่มั้ย?
“พี่คริสน่ารักดีครับ” หน้าหวานพูดเน้นย้ำให้ฟังอีกครั้งพร้อมส่งรอยยิ้มหวานประมาณว่าแฟนบอยลงไปนอนดิ้นตายได้ อ่อย! ชานยอลคนขี้อ่อย -^-
“หึ...” ไม่มีทางที่คนอย่างอู๋อี้ฟานจะหลุดมาด หน้าคมหัวเราะในลำคอพร้อมยกยิ้มมุมปากให้ด๔แบดเข้าไปอีกแปดสิบเปอร์เซ็อนต์ได้ แม้ในใจกำลังกรีดร้องอย่างหรรษาก็ตาม
เพราะความเขินอายจากเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาอีก บรรยากาศจึงอึมครึมกลายเป็นต่างคนต่างรับประทานอาหารเช้ากันไป มีบ้างที่คริสตักกับข้าวให้ชานยอลและทุกครั้งหน้าหวานจะก้มหัวเบาๆเป็นการขอบคุณ
“เช้านี้ฉันจะอาบน้ำให้นะ”
“อึก! แค่กๆๆ” จู่ๆร่างสูงก็พูดสวนความเงียบขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยประโยคที่ทำให้หน้าหวานถึงกับสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่ม
“ทำไมต้องอาบให้ละครับ? ผมอาบเองๆได้หน่า” ชานยอลเอ่ยถามอย่างสงสัย ก็จริงอยู่ที่เวลาอาบน้ำมันลำบาก แต่จะให้คริสมาอาบให้เนี่ยนะ เขินแย่ -////-
“แต่มีคนอาบให้ก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่หรอ” เมื่อคืนคริสเข้าไปหาชานยอลในขณะที่เจ้าตัวกำลังอาบน้ำ เสียงโวยวายเพราะกลัวแผลจะเปียกดังออกมาจนเขาได้ยิน คิดแล้วก็ขำ เสียงอย่างแมน -..-
“แต่ว่า.. มัน.. จะดีหรอครับ?” ชานยอลพูดเสียงเบา เขาทั้งเขิน ทั้งเกรงใจ
“ถ้าฉันจะทำให้นายจะปฏิเสธฉันได้หรอชานยอล” น้ำเสียงคริสเข้มขึ้นด้วยความจริงจัง หน้าหวานรู้ดีว่าต่อให้เขาดื้อดึงสักแค่ไหนยังไงก็แพ้ผู้ชายเจ้าบงการตรงหน้านี้อยู่ดี
“ก็ได้ครับ” ...ก็แค่นี้แหละ
------------------- Belong to you --------------------
หลังจากที่ไม่สามารถต่อกรกับคนเจ้าบงการได้ปาร์คชานยอลเลยต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ บนเก้าอี้ตัวน้อยในห้องน้ำกว้างด้วยร่างกายเปลือยเปล่ามีเพียงซับในสีเข้มปกปิดส่วนล่างเอาไว้
"นายก็ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำละ" หน้าหวานพยักหน้ารับอีกคนแผ่วเบา ก้มหน้างุดๆด้วยความเขินอาย ความจริงมันก็ไม่ได้ลำบากขนาดที่ต้องรบกวนให้คนอื่นมาอาบน้ำให้หรอกนะ แต่ดูท่าทีหน้าคมรั้นจะทำให้เสียเหลือเกินแล้วคนอย่างเขาจะขัดได้ยังไง งานการก็ไม่มีให้ไปทำหรือไงก็ไม่รู้ -///-
"พี่คริสครับ.. คือ.. ผมอาบเองก็ได้นะ"
"....." ไร้เสียงตอบรับจากหน้าคม ชานยอลควรทำใจแล้วว่าเหตุการณ์นี้มันคงต้องดำเนินต่อไป ก็ได้แต่หวังว่ามันจะหยุดอยู่แค่การอาบน้ำน่ะนะ เพราะเขาเองก็คงยังไม่พร้อมสำหรับเหตุการณ์อย่างอื่นเช่นกัน
สัมผัสอุ่นจากมือใหญ่ทาบลงบนแผ่นหลังขาวพร้อมกับสายน้ำเย็นจากฝักบัวไหลชโลมผิวกายให้ค่อยๆซับน้ำจนชุ่มชื้น ชานยอลเกร็งตัวเล็กน้อยเมื่อมือหนาลากไล้ลงมาตามแผ่นหลัง ถึงจะเคยผ่านเรื่องอย่างว่ากันมาแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะชิน คริสยีผมเขาเบาๆเพราะรู้สึกได้ว่าเด็กน้อยซื่อๆคนนี้คิดยังไง
"ไม่ต้องกลัวหรอก นายยังไม่หายดี" หน้าคมกระตุกยิ้มน้อยๆ เขาควรรับค่าตอบแทนไม่ใช่หรอ? ในเมื่อไม่มีเงินก็ต้องเอาอย่างอื่นมาแลก..
"หมายความว่าถ้าผมหายดีแล้ว..." ปากเล็กเอ่ยถามเมื่อเริ่มเข้าใจความนัยของประโยค ใบหน้าคมเลื่อนลงมากระซิบแผ่วข้างใบหูชวนให้ขนลุก
"ชานยอลอ่า.. ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆหรอกนะ ถ้านายหายดีเมื่อไหร่ ฉันก็จะมาเอาค่าตอบแทนเมื่อนั้น" คริสไล้มือไปตามเอวคอดที่น่าหลงใหล ยอมรับเลยว่ามันน่าประทับใจกว่าเอวผู้หญิงบางคนเสียอีก หน้าหวานสะดุ้งตัวจากสัมผัสวูบวาบ พวงแก้มใสเริ่มขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย อ่า.. ค่าตอบแทนที่ว่านี่มัน .////.
ปฏิกิริยาตอบรับของร่างโปร่งนี่มันน่าจับไปฟัดให้จมเตียงเสียจริง ยิ่งดวงตากลมโตนั่นล่อกแล่กไปมา ริมฝีบางบางสีสดที่ถูกเม้มเข้าหากันบ้าง ถูกงับเบาๆจนขึ้นสีเข้มขึ้นบ้าง แก้มขาวที่ซับสีชมพูหวานนั่นยิ่งเข้าไปใหญ่ทำเอาความคิดของคนที่มองเตลิดเปิดเปิงไปไกลเลยทีเดียว ยิ่งอู๋อี้ฟานคนนี้ที่ยืนอยู่ใกล้เพียงลมหายใจแล้วละก็อยากจะจัดมันตรงนี้เลยละครับ ให้ตายสิ!
"อื้อ!.. พี่คริสครับ" ชานยอลร้องออกมาเมื่อมือหนาเผลอบีบเอวขาวซะจนเกิดรอยแดง ..เขากำลังอดทน ใช่.. ชานยอลรู้ว่าคริสกำลังอดทนข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ ใบหน้าใสซื่อที่ใครๆต่างก็กล่าวขานว่าช่างบริสุทธิ์นั่นมันก็แค่หน้ากาก เขาไม่ใช่ลูกคุณหนูที่เติบโตมาในโลกแสนสวยที่รายล้อมไปด้วยแม่บ้านสวมชุดยูนิฟอร์มสีขาวแล้วเอาแต่ห้ามว่า 'คุณหนูคะ ดิฉันว่าอันนี้มันไม่ควร' 'คุณหนูคะแบบนี้คงไม่งาม' หรอกนะ ถึงแม้จะไม่จัดเจนเรื่องอย่างว่าแต่ก็ผ่านเรื่องเอาตัวรอดจากสถานการณ์ล่อแหลมมาเยอะ แล้วยังงี้จะไม่รู้ได้ไงว่าหน้าคมต้องการอะไร
"อ่า ขอโทษที" คริสชักมือกลับพร้อมกลืนน้ำลายตามกิริยาของคนพยายามควบคุมอารมณ์หวาม โถๆๆ ดูเจ้ามังกรน้อยที่ค่อยๆตื่นนั่นสิ ชานยอลอยากจะหัวเราะให้ลั่นแต่ก็ทำได้เพียงก้มหน้าเขินอายต่อไป
ทำยังไงได้ คนเรามันก็ต้องมีหน้ากากไว้ปกป้องตัวเองกันทั้งนั้นแหละ
เมื่อสายน้ำใสไหลผ่านผิวกายขาวชำระล้างสิ่งสกปรกออกไปเสร็จได้เพียงไม่นานเสียงเคาะประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นขณะที่ร่างสูงกำลังจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
"เจ้านายครับ ผมเอง" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกฟากของประตู เสียงที่คุ้นเคย เจ้าของเสียงเป็นคนที่คริสไว้ใจ
"เข้ามาสิจงอิน ประตูไม่ได้ล็อค" หน้าคมตอบรับออกไปเพียงเสี้ยววินาทีประตูบานเล็กก็เปิดออกปรากฏร่างผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าดูเจ้าเล่ห์แต่กลับมาเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามยิ่งนัก รูปร่างที่แสนดึงดูดรับกับผิวแทนสุดเซ็กซี่ ภายในดวงตาปรือไม่ต้อนรับทุกอย่างบนโลกกลับเต็มไปด้วยความมาดมั่นและหยิ่งผยอง เขาคือ คิมจงอิน ลูกน้องมือขวาคนสนิทที่คริสสุดแสนจะไว้ใจ
จงอินค้อมหัวให้คนเป็นเจ้านายเล็กน้อยพร้อมสายตาคมที่จ้องมองไปยังอีกคนที่นั่งเปลือยแผ่นหลังมาทางเขาและก็ดูเหมือนว่าอีกคนจะเหลือบหางตามามองเขาไม่ต่างกันก่อนทุกอย่างจะจบลงเมื่อคนตัวสูงคลุมผ้าสีสะอาดตาปิดบังแผ่นหลังนั้นพร้อมบดบังทุกอย่างราวกับไม่ต้องการให้ใครอื่นเห็น จงอินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนายของเขาที่ยืนหันหน้ามาหาพร้อมกอดอกซ่อนอีกคนไว้เบื้องหลัง
"มาหาฉันมีอะไรจงอิน" คริสเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาคมปรากฏความรู้สึกบางอย่างเด่นชัดจนสังเกตได้..
หวง
จงอินแสยะยิ้มบางที่มุมปากพร้อมสบถในลำคอแผ่วเบา ดูเหมือนคนๆนี้จะสำคัญกับเจ้านายไม่น้อยเลยนะถึงเกิดความรู้สึกบ้าๆแบบนั้นขึ้นมาได้ คงจะเด็ด...
"ผมแค่จะมาบอกว่าเจ้านายมี'นัดสำคัญ'ตอนบ่ายสอง แล้วตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้ว นายควรเตรียมตัวให้พร้อมกับนัดครั้งนี้เพื่อจะได้ไม่มีช่องโหว่น่ะครับ" คริสพยักรับ ..นัดสำคัญที่ไม่ควรจะทำพลาดแม้เสี้ยวเดียวไม่อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำมาจะพังทลายและนั่นหมายถึงชีวิตของเขาด้วยเช่นกัน
"โอเค นายไปเตรียมรถให้พร้อมแล้วเดี๋ยวฉันจะตามลงไป" จงอินโค้งให้เจ้านายก่อนจะเดินออกไปทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายโดยมีสายตาหนึ่งกำลังเหลือบมองเขาด้วยความอยากรู้ ดวงตากลมลุกลี้ลุกรนพยายามจ้องมองลูกน้องคนสนิทของคริสแต่ก็เห็นแค่เพียงแผ่นหลังที่ลับตาไปในที่สุด ภายในหัวยังก้องเสียงของเขาคนนั้นพร้อมหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกวินาที
เสียงที่โหยหามาเนิ่นนาน
เสียงที่ทำให้กลัว ทำให้ร้องไห้ และทำให้ยิ้ม
เจ้าของเสียงที่ทำให้ปาร์คชานยอลไม่เคยลืม
คิมจงอิน.
คริสพยุงร่างโปร่งกลับเข้ามานั่งในห้องนอนก่อนจะจัดหาชุดมาให้ใส่ซึ่งมันดูใหญ่ไปสักหน่อยเมื่ออยู่ในร่างของชานยอล ยิ่งสะโพกกับเอวบางๆนั่นทำให้กางเกงของหน้าคมหลวมไปถนัดตาจนต้องคาดเข็มขัดจนเกือบสุด
"ฉันต้องออกไปทำงานคงจะกลับมาเย็นๆ ระหว่างนี้ถ้านายอยากได้อะไรก็บอกกับแม่บ้านนะ แต่ฉันไม่อนุญาตให้นายออกไปไหนเพราะนายยังไม่หายดี" หน้าหวานยู่ปากขัดใจกับคำพูดของอีกคนเงียบๆ แต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ คนมาขออาศัยอยู่อย่างเขาคงไม่มีสิทธิ์
"ฉันไปแล้วนะ" คริสเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมทำท่าหันหลังจากเดินออกไป แต่แล้ว...
"พี่คริส!" ชานยอลร้องโวยวายทันทีเมื่อแก้มใสของเขาถูกจมูกคมฝากฝังลงมาสูดกลิ่นหอมเข้าอย่างเต็มปอด
"ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันต้องอาบน้ำให้นายนะ" คนฉวยโอกาสยกยิ้มก่อนจะเดินออกไปทิ้งคนหน้าเห่อร้อนด้วยความเขินอายไว้ลำพัง ไม่ได้ขอเลยนะ คนบ้า -////-
------------------- Belong to you --------------------
ชานยอลนอนคิดวิตกกังวลและชั่งใจกับเสียงของผู้ชายคนนั้นพร้อมพลิกไปมาบนเตียงหลายต่อหลายชั่วโมงด้วยความเบื่อหน่ายจึงตัดสินใจหอบสังขารตัวเองลงมาข้างล่างอย่างทุลักทุเลก่อนจะกวาดสายตามองหาบุคคลในความคิดเผื่อเขาจะยังอยู่ในบ้านหลังนี้แต่ก็ไม่เจอใคร ในบ้านเงียบสนิทมีเพียงแม่บ้านสองสามคนที่ทำความสะอาดอยู่ตามมุมต่างๆของบ้าน พลันสายก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา
"อ้าว ว่าไงคนปากเก่ง" ผู้ชายหน้าสวยเอ่ยทักเขาทันทีที่เจอหน้าด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท นิ้วมือยังแกว่งกุญแจรถเล่นและเคี้ยวหมากฝรั่งชิลๆ
"สวัสดีครับ" ชานยอลยิ้มน้อยๆและเอ่ยทักเป็นมารยาทกับคนที่อาจขึ้นชื่อเป็นเจ้าของบ้านอีกคน
"ฉันไม่รับว่ะ กองมันไว้ตรงนั้นแหละ" ลู่หานยกยิ้มร้ายกาจกลับคืนมาให้ก่อนจะเดินมากระแทกไหล่ผ่านชานยอลไปอย่างหาเรื่อง
อ่า.. เตี้ยแล้วยังไม่เจียมตัวอีก นี่เขาต้องอยู่กับคนประเภทนี้ไปจนถึงเย็นเนี่ยนะ?
คริสฮยองอ่าจะพยายามไม่สร้างเรื่องแล้วกันนะครับ
...........................................................................................................
#ฟิคของคุณ
มาต่อให้ตามสัญญานะคะ
คอมเมนท์อะไรก็ได้ ด่าที่เราดองก็ได้นะ ยอมรับผิดแต่โดยดี ._______.
ติดแท็กในทวิตด่าเราก็ได้นะ 5555555555 แค่อยากเห็นแท็กฟิคของคุณบ้างน่ะ
ขอบคุณที่ยังรอนะ
เจอกันตอนหน้า กราบสวัสดี
ความคิดเห็น