คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -5- คนในความลับ
“อะไรของแก ห๊ะจั่น! ชั้นต้องรีบไป เอมรออยู่”
ห้ามร้องบอกเมื่อถูกจักจั่นลากตัวเข้ามาหลังตึกเรียน ซึ่งมันก็ค่อยข้างเงียบไม่มีผู้คน เมื่อมาถึงจักจั่นชี้ไปทางด้านหลังของน้ำ น้ำได้แต่มึนงง ก่อนจะหันไปมอง จักจั่นลากน้ำมาหลบมุมตึกที่จะเห็นกระกระทำของใครบางคนที่จั่นอยากให้น้ำได้เห็น
“เห็นไหม ว่าเขาสองคนรู้จักกัน”
คำพูดของจักจั่นดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เบื่อกันไม่ให้คนที่ถูกจับจ้องได้ยิน น้ำได้แต่จับจ้องภาพของชายหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้า แต่เธอมั่นใจว่านั่นคือพี่โก้ กำลังนั่งคุยกระหนุงกระหนิงอยุ่กับใครอีกคน ซึ่งคนคนนั้นน้ำรู้จักดี ถึงแม้จะเห็นเพียงด้านหลังก็เถอะ สมองประติดเรื่องราวต่างๆมากมาย ก่อนที่จะหัวใจจะขัดแย้งกับความคิดว่าคนคนั้นไม่ใช่เอม เมื่อน้ำเชื่อหัวใจมากกว่า น้ำจึงรั้งข้อมือของจักจั่นแล้วออกตรงนั้นไป
“ลากชั้นออกมาทำไม ไม่เห็นหรอว่าเอมนะรู้จักกับพี่โก้”
“นั่นไม่ใช่เอม…”
“ขนาดนี้แกยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าเอมเป็นคนทำให้นัตตี้ต้องฆ่าตัวตาย….โอเคถ้าแกมั่นใจนัก งั้นมาลองดูกัน แกลองไปที่ที่แกนัดกับเอมไว้สิ ถ้าเอมอย่ที่นั่นแสดงว่านั่นไม่ใช่เอม แต่ถ้าเอมไม่อยู่แกก็ต้องรับความจริง”
เมื่อไม่มีทางใดจะพิสูจน์ได้ดีกว่าการที่น้ำ จะไปหาเอมในที่นัดหมายเพื่อดุว่าเอมอยู่ที่นั่นจริงหรือเปล่า ความรีบร้อนอยากจะรู้ว่าสิ่งที่จักจั่นพูดมันผิด ไม่นานร่างบางก็มาหยุดตรงที่นัดหมาย นั่นคือห้องดนตรี สองมือค่อยๆจับไปที่ลูกบิดประตู ก่อนที่มันจะค่อยๆออกแรงหมุน แล้วเปิดประตูเดินเข้าไป ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้น้ำยิ้มออกมาในทันที
“เอม!”
หญิงสาวที่นั่งหันหลัง หันกลับมาตามเสียงเรียก รอยยิ้มผุดขึ้น ก่อนที่เธอจะเดินตรงมาที่เพื่อนสาวที่ยืนอยู่
“เอมมานานหรือยัง”
“ก็พักใหญ่ๆแล้วละ”
“เอมอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรอ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วส่งยิ้มมาให้ นั่นทำให้น้ำผุดยิ้มมุมปากโดยที่สายตาจับจ้องไปที่แขนเสื้อของหญิงสาวที่บ่งบอกว่าที่เธอพูดมันคือเรื่องโกหก แขนเสื้อของหญิงสาวมีรอยปากกาแดงเช่นเดียวกับแขนเสื้อของผู้หญิงคนนั้นที่เธอเห็นอยู่กับรุ่นพี่ที่ชื่อโก้ น้ำได้แต่ยิ้มฝืนๆ แล้วเดินไปนอนลง ตรงม้านั่งที่ตั้งไว้ติดกำลัง หญิงสาวพลิกตัวเข้าหากำแพง นั่นสร้างความมึนงงให้กับเอมเป็นอย่างมาก
“เราง่วงอ่ะ ขอนอนแปปนะ ถ้าเอมจะกลับปลุกเราด้วย….”
มือบางดึงรูปออกจากมือชายหนุ่มแทบจะทันทีที่รู้ว่าเขาคือใคร และสงสัยตาว่างเปล่าไปให้ชายหนุ่ม ที่มองเธอด้วยสายตาสำนึกผิด
“บังเอิญจังนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอน้ำ”
“บางทีความบังเอิญมันก็มาผิดเวลาเหมือนกันนะคะ”
“น้ำขอตัวนะคะ”
‘พี่โก้…’
ยังไม่ทันที่น้ำจะก้าวเท้าออกจากร้าน ก็มีหญิงสาวพรวดเข้ามาซะก่อน น้ำยิ้มแห้งๆออกมาทันที่ ที่เห็นเอมมาถึงร้านนี้ เธอหันไปมองคนทั้งสองสลับกัน ทั้งคู่ต่างมีสีหน้าเศร้าลงงอย่างเห็นได้ชัด ไม่แม้จะกล้าสบตาน้ำซะด้วยซ้ำ รูปที่อยู่ในมือน้ำถูกมือบางกำจนยับหยู่หยี่ ก่อนที่น้ำจะก้าวเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเอม แต่หญิงสาวกับหลบสายตา
“เหอะ..”
“นี่สินะ ที่เรียกว่าบังเอิญ….. บังเอิญจริงๆที่ได้เจอทั้ง หญิงร้าย ชาย….”
คำสุดท้ายถูกเอยออกด้วยเสียงลมเท่านั้น เนื่องด้วยนี้มันอาจจะดูหยาบเกินไป ก่อนที่น้ำจะมองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะร้องไห้ ความรู้สึกบางอย่างที่สั่งให้เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่ก็มีความรู้สึกอีกความรู้สึกที่แรงกว่าสั่งให้น้ำ เดินออกมาจากตรงนั่น ก่อนที่อะไรมันจะปะทุขึ้นเผาห้างซะก่อน
คำโบราณที่ว่ายิ่งหนียิ่งเจอ คงจะถูกสำหรับน้ำ เพราะเธอยิ่งหนีเท่าไหร่สุดท้ายตัวเองก็ต้องกลับมายังที่เดิมทุกที หญิงสาวในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนจ้องบ้านหลังคุ้นเคย ก่อนที่จะตรงเข้าไปในบ้าน และเหมือนเดิมทุกครั้งที่ จะมีใครอีกคนกำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ และเป็นอีกครั้งที่เธอมักจะมองเอมเป็นอากาศธาตุแล้วเลี่ยงขึ้นไปนอนบนห้อง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันทุกอย่างยังคงหมุนวนอยู่แบบเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างกับมีใครกดปุ่มเล่นซ้ำ
แต่กลับวันนี้ผิดแปลกไปที่เอมและน้ำต้องอยู่ซ้อมร้องเพลงด้วยกันเนื่องพวกเธอทั้งสองยังร้องเพลงไม่เข้ากันสักที เพื่อนๆในกลุ่ม จึงตกลงว่าจะให้น้ำและเอมซ้อมกันแค่สองคน แต่น้ำกลับไม่ลงมาจากห้องนอน เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในนั้น
“น้ำ!”
หญิงสาวถอดหูฟังออก แล้วยันตัวลุกขึ้น เมื่อเห็นเอมเดินเข้ามาภายในห้อง น้ำได้แต่มองด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะทำท่าลุกออกไป แต่ก็ถูกมือของเอมรั้งไว้
“มาตามชั้นไปซ้อมไม่ใช่หรอ”
น้ำเอยถามเมื่อเห็นหญิงสาวยังคงจับข้อมือเอไว้แน่น และดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ น้ำหันไปมองอย่างไม่เข้า ว่าหญิง
สาวตรงง่ายๆ จากแรงบีบที่เบากับแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เธอหลุดการรั้งไว้ได้
“เรื่องนัตตี้…..”
คำพูดแผ่วเบาที่เอยออกมาจากปากหญิงสาว ทำให้น้ำใช้มืออีกข้าดึงแขนที่จับข้อมือของเธอไว้ออก แต่เหมือนจะไร้ผล เพราะเอมดูจะแข็งแรงมากกว่าเธอ
“ชั้นขอโทษ…ชั้นไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายแบบนี้”
น้ำหยุดนิ่งแล้วมองหญิงสาวตรงหน้า จากดวงตาที่ว่างเปล่า แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่โกรธเกรี้ยว มือที่พยายามจะแกะมือของหญิงสาวออก ถูกปล่อยลงแนบข้างตัว เธอกำหมัดแน่น!
“ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอ!….”
“ไอ้ที่ส่งคนไปรังแก จนเธอกลัว นอนร้องไห้ทุกคืน!!”
“โทรไปข่มขู่เธอทุกคืน!!”
“ทำให้เธอกลายเป็นคนโดดเดี่ยวไร้เพื่อน !?”
“ส่งพี่โก้แฟนของเธอมาหลอกนัตตี้!”
“หรือแม้แต่….”
“…..ส่งคนมาขืนใจเธอ จนเธอฆ่าตัวตาย ทั้งๆที่ตัวเองตั้งท้องกับไอชั่วนั้นได้ 2 เดือน!!??? แบบนี้อะหรอที่เรียกว่าไม่ตั้งใจ!!??”
ไม่รู้อะไรสั่งให้น้ำได้มายืนอยู่หน้าบ้านของเพื่อนรักอย่าง นัตตี้ อาจจะเป็นเพราะความรู้เรื่องราวต่างๆ ที่เธอควรจะรู้ สองขาก้าวเขาไปในตัวบ้านอย่างกล้าๆกลัว โชคดีที่แม่ของนัตตี้คุ้นเคยกับเธอ จึงอนุญาตให้เธอ เข้าไปในห้องของนัตตี้ได้ ภายในห้องทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม มีเพียงเจ้าของห้องที่ไม่อาจได้กลับมาใช้ห้องนี้อีกแล้ว หญิงสาวสำรวจไปทุกที ความคิดถึงก่อตัวขึ้น เมื่อเห็นรุปของเพื่อนสาวบนหัวนอน เธอจ้องมองรูปนั่นอย่างเนิ่นนาน แต่เธอก็ต้องละสายตา เมื่อมีอะไรบางอย่างตกลงมาจากหลังตู้เสื้อผ้าของนัตตี้ น้ำวางกรอบรูปแล้วเดินไปหยิบมันขึ้นมา
‘โทรศัพท์มือถือ’
ไม่รู้อะไรดลใจให้น้ำตามหาที่ชารทแบตโทรศัพท์เครื่องนี้ แล้วจัดการเปิดมัน เมื่อหน้าจอสว่างขึ้น กลับมีบางอย่างแจ้งเตือนขึ้นแทบจะทัน มันเป็นวีดีโอบางอย่างที่เด้งขึ้นมา น้ำกดมันเข้าไปอย่างอยากรู้ว่ามันคืออะไร คลิปปรากฏตัวขึ้นเป็นภาพเคลื่อนไหวของหญิงสาวที่นั่งอยู่มุมห้อง โดยที่สภาพของเธอนั้นเหมือนคนที่พึ่งผ่านเรื่องทะเลาะตบตีมา ก่อนที่น้ำจะคิดอะไรไปไกล เสียงหญิงสาวก็เอยขึ้น
“ไม่รู้ว่า คนที่เห็นคลิปนี้จะเป็นใคร แต่ชั้นอยากให้เป็นแกนะน้ำ ชั้นรักแกนะน้ำ เมื่อแกเห็นคลิปนี้ชั้นคงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว ชั้นถ่ายคลิบนี้เพื่อจะบอกเธอว่า เพื่อนสนิทใหม่ของเธอ…..เอมน่ะ เขา……………เขาร้ายกว่าที่เธอคิดนะ เธอเห็นสภาพชั้นไหม …..ใช่เป็นฝีมือเอม แล้วเธอจำแฟนเก่าชั้นได้ไหม เอมคบกับมันมาก่อนชั้น เอมคิดว่าชั้นไปแย่งแฟนเขามา ทุกๆๆชั้นจะโดนสะกดรอยตาม ถูกข่มขู่ หรือถูกเพื่อนร่วมห้องตีตัวออกห่าง จนในที่สุดชั้นเหลือตัวคนเดียว แล้วเธอรู้ไหมเขายังส่งคนของเขามาหลอกชั้น ให้ชั้นรัก และทิ้งชั้น….นั่นยังไม่เจ็บปวดมากกว่าการที่มันส่งคนมาขมขืนชั้น เธอไม่ได้ยินผิดหรอก เอม! ส่งคนมาขมขืนชั้น จน….ตอนนี้ชั้นท้องได้ 2 เดือนแล้ว เธอคงไม่อยากจะเชื่อเลยใช่ไหมว่าผู้หญิงอย่างเอมจะทำแบบนั้นกับชั้นได้….”
มือบางกำโทรศัพท์ไว้แน่น น้ำตาไหลพลั่งพรูออกมา เมื่อเห็นคลิบสุดท้ายของเพื่อนสาว ที่ถ่ายไว้เพื่อบอกความจริงกับเธอ และเธอไม่มีเหตุผลจะไม่มีเชื่อ เพราะทุกอย่างก็แจ่มแจ้งพอ
“………ชั้นมีอีกเรื่องที่จะบอกแก ชั้นพึ่งได้ยินไอ้โก้มันคุยกับเอมว่าที่เอมคบกับแก เพราะ…..”
ยังไม่ทันจบประโยคดี คลิปก็ถูกตัดซะดื้อๆ น้ำพยายามจะเล่นมันซ้ำๆ แต่มันก็ไม่มีประโยคที่หายไปเลย แต่น้ำก็ไม่ได้สนใจกับมัน สิ่งที่เธอสนใจที่สุดตอนนี้คือคนที่ทำร้าย เพื่อนเธอ
ร่างบางนั่งลงบนโต๊ะม้าที่อยู่ในสนามเด็กเล่นไม่ไกลบ้านเธอสักเท่าไหร่ มันกลายเป็นที่นัดหมายของเธอกับเอมเป็นที่เรียบร้อยในตอนนี้ และไม่นานหญิงสาวที่เธอนัดหมายก็มาถึง น้ำหันไปมองเธอด้วยสายตาเกรี้ยวกราดจนเอมสะดุ้งเธอก่อนจะนั่งลงข้างๆ ไม่มีคำพูดใดถูกเอย มีเพียงมือถือที่กดเล่นคลิปถูกส่งให้ เอมรับมันมาดู ไม่นานคลิปก็จบลง พร้อมกับความเงียบ
“เธอทำ ทำไม..”
เสียงสั่นเอยถามหญิงสาวตัวการ ที่ยังคงก้มหน้านิ่ง ดวงตาของน้ำแดงกร่ำขึ้นเรื่อย ยิ่งอดกลั้นเท่าไหร่ น้ำตามันก็ยิ่งไหลมากขึ้นทุกที จนหญิงสาวทันไม่ไหว ใช่มือฉุดร่างของเอมให้ลุกขึ้นขึ้น มือทั้งสองจับที่ไหลของหญิงสาวอย่างแรง จนเอมร้องออกมา
“ชั้นถาม! ว่าเธอทำทำไม! ตอบมา“
“เธอทำทำไม่!!”
“เธอทำทำไม!!”
“เธอทำทำไม่!!”
“ไม่ได้ยินหรอ….ตอบชั้นมาสิ”
“ว่าเธอทำทำไม!!”
เหมือนความรู้สึกทุกอย่างมันก่อตัวขึ้น ทำให้หญิงสาวผลักเอมล้มไปนอนกับพื้น เอมร้องไห้ออกมาโดยที่น้ำไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าเอมก็ร้องไห้ไม่ต่างกับเธอ น้ำทรุดตัวร้องไห้ลงกับพื้น ฝนที่ตั้งเคล้าอยู่ก่อนหน้า ก็ตกลงมาซะดื้อๆ ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของน้ำที่ดังสะท้านไปทั่ว
“เธอมันเลว!”
“เธอมันชั่ว!”
“เธอมัน…..”
ยังไม่จบประโยคร่างบางก็สลบไปนองกอบพื้น ที่บันนี้ถูกน้ำฝนทำให้กลายเป็นโคลนไปซะแล้ว เอมเห็นดังนั้น จึงลุกขึ้นมาประคองร่างน้ำไว้ในอ้อมกอดทันที เอมได้แต่ใช้มือตบเรียกสติของร่างบาง
“น้ำ!”
“น้ำอย่าเป็นอะไรนะ เราขอโทษ!....”
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกที โลกทั้งใบก็หมุนกลับด้านไปหมด เอยถามกับผู้เป็นแม่ แม่ก็บอกข่าวร้ายกับเธอ ว่าเธอป่วยเป็นไมเกรนขั้นรุนแรง นั่นไม่ไม่ร้ายเท่าที่คนที่ทำร้ายนัตตี้ เป็นคนพาเธอมาส่งโรงพยาบาล น้ำรักษาตัวในโรงพยาบาลไม่นาน เธอก็ขอกลับบ้านซะก่อน เธออ้างด้วยเหตุไม่อยากขาดเรียนเยอะหากแต่จะเรียนไม่ทันเพื่อน ทุกอย่างเหมือนจะกลับมาเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือน้ำที่ตีตัวออกห่างจากเอมเรียกได้เลยว่าไม่คุยกันเลย จากที่กลับบ้านด้วยกัน ไปหากันที่บ้าน น้ำกับทำเหมือนเอมไม่มีตัวตน เป็นคนที่เธอไม่เคยรู้จักไป
“แบบนี้เรียกว่าไม่ตั้งใจของเธอเหรอ ถ้าตั้งใจเธอคงไม่ฆ่านัตตี้ด้วยมือของเธอเองเลยละ”
“ชั้น…ชั้นส่งคนไปข่มขู่นัตตี้จริงๆ แต่ชั้นไม่ได้สั่งให้มันข่มขืนนัตตี้ ชั้นไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น แล้วชั้นก็สำนึกผิดตั้งแต่วันที่ชั้นเลิกกับพี่โก้แล้วนะ ชั้นสำนึกผิดจริงๆนะน้ำ….”
“พูดจบหรือยัง!..... ปล่อย! ”
มือบางแกะมือของเอมออก เธอมองใบหน้าของเอมที่เต็มไปด้วยน้ำตา และแววตาของรู้สึกผิด แต่ถึงกระนั้นน้ำก็ไม่เชื่อแต่อย่างใด เธอกับมองว่ามันคือการเล่นละครฉากหนึ่ง เหมือนที่เอมเคยทำกับเธอแบบที่ผ่านๆมา
“ถ้าอยากให้ชั้นให้อภัย……”
“หายไปจากชีวิตชั้นซะ!!!”
“หรือถ้าเธอไม่หายไปจากชีวิตชั้น…..ชั้นจะเป็นคนไปเอง!”
น้ำเอยคำพุดสุดท้ายก่อนจะเดินออกไป โดยที่ไม่แน่แสคนที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้อง น้ำหยิบกระเป๋าของเธอ แล้วเดินออกจากบ้านหลังนั้นไป ทิ้งไว้แต่เสียงสะอื้นของใครบางคน
ร่างบางก้าวเข้าบ้านของตนอย่างช้าๆ ใบหน้าที่บวมเป้งผ่านจากการร้องไห้ ถูกปิดด้วยแว่นตาสีน้ำตาล แต่มันก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของผู้เป็นพี่ชายไปได้ น้ำเงยหน้ามองพี่ชาย ก่อนจะสวมกอดพี่ชายไว้แน่น น้ำตาที่เหมือนจะหยุด กับไหลลงมาอีกครั้ง ไม่มีคำพูดใดๆออกมา มีเพียงเสียงสะอื้นและน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมา ไม่มีทีท่าจะหยุด
ทวงฟิค
twitter ; @jeanfeawjf
ความคิดเห็น