Love not sugar. รักนี้ไม่มีน้ำตาล

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

ณ กรุงโซล ประเทศเกาหลี

"สวัสดีคะ หมอ" พยาบาลทุกคนต่างพูดทักทายฮโยยอนที่พึ่งกลับมาจากการดูงานที่ประเทศไทยได้สองวัน
"วันนี้มีคนไข้เคสสำคัญๆมั้ย" ฮโยยอนเอยถามทันที
"ไม่มีนะคะ" พยายาลสาวตอบอย่างนอบน้อม
"งั้น เคสที่ไม่หนักหมอยกให้พวกคุณจัดการ อ่อหมออยู่ในห้องพักถ้าไม่จำเป็นอย่าให้ใครมารบกวนละ" ฮโยยอนพูดจบก็เดินตรงไปยังห้องทำงานทันที เธอทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้าทางใจ  ในหัวมีแต่ภาพคนรักเก่าที่ยังคงวนเวียนอยู่ตลอดเวลา
"เธออยู่ไหนกันนะ ซอฮยอน.." ฮโยยอนพูดพร้อมกับหลับตาลง และเข้าสู่ห่วงนิทราอย่างสมบูรณ์
"วันนี้พี่ไม่อยู่นะ ไม่ต้องรอกินข้าว" คังอินเดินลงบันไดมาพร้อมกับบอกน้องสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา
"ค่า รู้แล้วคะว่าพี่สาวคนนี้งานเยอะ จนทิ้งน้องให้อยู่คย้ดียวทุกวัน" ทิฟฟานี่พูดด้วยความน้อยใจ
"ก็เราเหลือกันแค่สองคนพี่น้อง พี่ก็ต้องทำงานหนักสิ อีกอย่างพี่บอกให้น้องไปบริหารโรงพยาบาลจะมีงานทำ น้องก็ไม่ทำ" คังอินเดินเข้ามาใหล้ทิฟฟานี่และใข้มือจับหัวน้องสาวเขา
"รอบที่เท่าไหร่แล้วคะ? ที่พูด" ทิฟฟานี่หันมาถามพี่ชายของตัวเอง
"นับไม่ถ้วน..." คังอินตอบด้วยเสียงเอือยๆ ก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป
"กุญแจรถละ!??" ทิฟฟานี่พูดขึ้น คังอินยื่นนิ่งด้วยความงงกับสิ่งที่ทิฟฟานี่พูด
"เอ้า!! จะไปโรงพยาบาลลลลลล ก็ต้องขับรถไป หรือจะให้เดินไปละคะ"คังอินหยิบกุญแจรถขึ้นมาทิฟฟานี่เดินมาหยิบมันและเดินออกไปทันที คังอินได้แต่ยืนอึ้งกับการกระทำของน้องสาวเธอ
"ร้อยวันพันปี ไม่เคยคิดอยากจะไปเหยียบโรงพยาบาล วันนี้ป็นอะไร" คังอินเกาหัวหงิกๆและเดินออกไป

ณ โรงพยาบาล

"นี่สินะ โรงพยาบาล หึ..เราได่เจอกันแน่" ทิฟฟานี่พูดและเดินเข้าไปทันที ทุกคนต่างก้มหัวให้เธอเพราะรู้จักเธอดี มีเพียงหมอไม่กี่คนที่ไม่รู้จักเธอและพี่ชายเพราะเธอกับพี่ชายก็แทบไม่ได่เข้ามาเลย
"ห้องของคุณหมอคนนี้ไปทางไหนคะ" ทิฟฟานี่เอยถามพยาบาลคนหนึ่ง ที่เอยทักทายเธอ
"เดินตรงไปเลี้ยงขวาคะ " ทิฟฟานี่พยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงไปยังจุดหมาย เธอเดินมาหยุดตรงหน้าห้องที่มีป้ายติดอยู่ว่า "แพทย์หญิง คิมฮโยยอน"  ทิฟฟานี่ค่อยบิดลูกบิดและเปิดประตูเดินเข้าไปอย่างเบามือ เธอเดินตรงเข้าใาเธอก็พบเจ้าของห้องนอนฟลับอยู่ตรงโซฟา
"หลับหรือนี่ เวลาหลับก็มีมุมน่ารักเหมือนกันแหะ" ทิฟฟานี่เดินตรงเข้าไปและค่อยๆย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาข้างๆฮโยยอนที่ฟลับอยู่ ทิฟฟานี่จ้องมองใบหน้านั้น ก่อนจะค่อยๆใช้มือจับที่แก้มของฮโยยอน และอแกแรงหยิกจนเข้าตัวสะดุ้งตื่นในที่สุด
"โอ้ย!!! เธอมาได้ไง!!" ฮโยยอนเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที และมอทิฟฟานี่ที่กำลังหัวเราะที่แกล้งเขาได้สำเร็จ
"ฮ่าๆๆ ขำชะมัด ฮ่าๆ" ทิฟฟานี่ยังคงไม่หยุดขำ ฮโยยอนทำหน้าไม่พอใจอย่างมาก
"ไม่ตลก มาได้ไง ใครพามา!!" ฮโยยอนพูดด้วยความไม่พอใจทำให้ทิฟฟานี่หัวเราะในทันที เธอกลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"มาไม่ได้หรอ ทำไมต้องตะคอกกันด้วยเล่า!!!" ทิฟฟานี่พูด พร้อมๆกับน้ำสีแดงข้นไหลออกมาจากโพรงจมูก ฮโยยอนส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกระดาษทิชชู่ แล้วเธอก็นั่งลงพร้อมกับซับเลือดที่ยังคงไหล
"ตอบมาได้ยัง ว่ามาได้ไง มาทำอะไร? " ฮโยยอนถามพลางเช็ดเลือดที่ยังไหลออกจากโพร่งจมูกของทิฟฟานี่อยู่
"มาทำงาน!" ทิฟฟานี่พูดก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาเพื่อให้เลือดหยุดไหลง่ายขึ้น
"งาน?! ที่นี่เนียนะ พูดเป็นเล่น!" ฮโยยอนส่ายหน้าอย่างไม่มี ทิฟฟานี่จึงหยิบนามบัตรของตนเองให้กับฮโยยอน เมื่อฮโยยอนเห็นก็ตกใจในทันที
"เชื่อยัง ว่ามาทำงานนนน" ทิฟฟานี่มองหน้าฮโยยอนแล้วยิ้มให้
"รู้ได้ไงว่าฉันเป็นหมอของที่นี่ แล้วทำไมถึงมาที่ห้องฉันละ ห้องเธอก็มี" ฮโยยอนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเอยถาม และเธอก็รู้คำตอบเมื่อทิฟฟานี่ยื่นนามบัตรอีกใบที่มีชื่อของฮโยยอนอยู่
"แวะมาหาเฉยๆ มาขอบคุณที่ช่วยเหลือตอนที่อยู่ที่ไทยอ่ะ" ทิฟฟานี่พูดแล้วดันตัวลุกขึ้นเมื่แเลือดหยุดไหล เธอเดินไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานของฮโยยอน ฮโยยอนมองตามอย่างไม่เข้าใจ
"อ่า~ ฉันต้องไปจัดการเอกสารละ  ตอนเที่ยงเคลีย์เคสคนไข้นะ  แล้วไปกินข้าวกัน  โอเคนะ!" ทิฟฟานี่พูดจบก็เดินออกไปในทันที ฮโยยอนส่ายหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
"ห้องนี้ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ" ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับกับเดินไปหยิบกรอบรูปที่มีครอบครัวเธอก็คือตัวเธอ พี่ชายและพ่อแม่ของเธอ ถึงท่านจะไม่อยู่บนโลกแล้ว แต่พี่ชายและเธอก็จะยังเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวกับท่านไว้
"มาวันแรก ได้นั่งเก้าอี้ท่านประธานเลยหรอ เธอนี่จริงๆ" เสียงหญิงสาววัยเดียงกับเธอพูดขึ้น ทิฟฟานี่หันไปมองทันที
"ไง ไม่ได้เจอกันนานเลย จะมาหาเรื่องอะไรฉีนอีกละ" ทิฟฟานี่เอยถามลูกพี่ลูกน้องของเธอ ซึ่งมีนามว่าเจสสิก้า จอง เธอเป็นลูกของป้าแท้ๆของทิฟฟานี่ แต่ทิฟฟานี่และพี่ชายไม่เคยคิดจะนับญาติด้วยเพราะ2แม่ลูกจ้องจะแย่งสมบัติของเธอ
"อะ เอกสาร.....เซ็นซะ"เจสสิก้าโยนเอกสารวางบนโต๊ะ ทิฟฟานี่มองหน้าเจสสิก้าก่อนจะก้มลงเซ็นโดยไม่อ่านเลย เพราะเธอไม่อยากจะอยู่2ต่อ2กับผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่
"เสร็จละ รีบๆไปซะสิ ฉันมีธุระต้องทำต่อ" ทิฟฟานี่ทำท่าไล่เมื่อเห็นเจสสิก้ายังคงจ้องอยู่
"หึ ฉันรู้ว่าเธอจะไปไหน ขอเตื่อนอย่าคั่วหมอมั่วตัว ที่นี่มันถิ่นฉัน" เจสสิก้าพูดจบก็เดินออกไปในทันที
"ท่าจะบ้า มันที่ของฉันต่างหาก เชอะ! เที่ยงแล้วนี่" ทิฟฟานี่พูดจบก็รีบหยิบกระเป๋าแล้วออกมาทันที เธอเดินตรงมายังห้องฮโยยอน
"มาไหลอะไรตอนนี้เนีย" ทิฟฟานี่พูดเมื่อเลือดค่อยๆไหลจากโพร่งจมูกของเธอรกครั้ง ทิฟฟานี่หยิบกระดาษทิชชู่ที่เธอต้องพกติดตัวตลอดเวลาขึ้นมาเช็ด แต่ทิฟฟานี่ก็ต้งหยุดการกระทำเมื่อเห็นบุคคลที่เธอมาหาได้เปิดประตูออกมาพอดี
"หมอ...." ทิฟฟานี่เอยเรียกฮโยยอนหันมองในทันที
"ยืนยิ้มอยู่นั่นละ จะไปไหมกินข้างอ่ะ"ฮโยยอนพูดเมื่อเห็นทิฟฟานี่ยืนยิ้มอยู่ ทิฟฟานี่พยักหน้าก่อนทั้งคู่จะพากันเดิยมาตามทางเพื่อจะไปยังร้านอาหาร
"คุณทิฟฟานี่คะ รองประธานต้องการพบคุณคะ" พยาบาลคยหนึ่งเดินมาดักหน้าคนทั้งคู่และชี้ไปทางหญิงสาววัยกลางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"รอฉันตรงนี้นะหมอ" ทิฟฟานี่พูดจบก็เดินตรงไปยังหญิงทีขึ้นชื่อว่าเป็นป้าของเธอ ฮโยยอนได้แต่มองไปที่คนทั้งคู่
"มาทำงานวันแรกสินะ" ป้าของทิฟฟานี่เอยทักและมองทิฟฟานี่
"คะ วันแรกและจะมีวันต่อๆไป" ทิฟฟานี่ยิ้มให้
"อ่างั้นเธอก็ยังไม่รู้สินะ ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะสั่งจ่ายยาให้ใครก็ได้!!....."ป้าของทิฟฟานี่ตะคอกใส่มิฟฟานี่ ทำเอาคนรอบข้างพุ่งจุดสนใจมายังทั้งสองคน รวมถึงฮโยยอนด้วย
"ป้าพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ"ทิฟฟานี่ทำหน้าไม่เข้าใยในสิ่งทีาป้าของเธอพูด
"อย่ามาไร้เดียงสาเลยนะ เอกสารนี่เธอเป็นคนเซ็นใช่มั้ย!!!"ซึงฮีพูดตะคอกใส่หลายของตัวเองอีกครั้งทิฟฟารี่มองดูเอกสารนั้นถึงเข้าใจว่าเธอโดนเจสสิก้าเล่นงานอีกตามเคย
"ป้าอยากรู้ไหมละคะ ถามอีนังบ้าเอาเองสิ เธอเป็นคนเอามาให้เซ็น.."ทิฟฟานี่พูดและยิ้มมุมปาก ซึงฮีมีอารมณ์โมโหในทันทีที่ได้ยินทิฟฟานี่ด่าลูกสาวสุดที่รักของตน
"แกนี่มัน!.."
เพี้ย! เสียงนี้ไม่ใช่เสียงตบ แต่เป็นเสียงฝ่ามือของฮโยยอนจับเข้ากับมือของซึงฮี เมื่อซึงฮีทำท่าจะยกมือขึ้นจะตบทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่มองการกระทำของฮโยยอนด้วยความตกใจ
"เธอพึ่งมาทำงานวัยแรก มันก็ต้องผิดพลาดกันบ้างละคะ และที่นี่คือโรงพยาบาลไว้รักษาคนไข้ ไม่ใช่ที่ไว้ให้ใช้กำลัง" ฮโยยอนพูดพร้อมกับจ้องใบหน้าซึงฮี
"เธอไม่เกี่ยว!!" ซึงฮีสะบัดมือของฮโยยอนทิ้งในทันที
"อีกอย่าง คุณเจสสิก้าเป็นจัดเตรียมเอกสาร และเธอก็น่าจะรู้ดีว่าเอกสารไหนควรให้ใครเซ็นไม่ใช่หรอคะ" คำพูดของฮโยยอนทำให้สีหน้าของซึงฮีดูแย่ลง ฮโยยอนยิ้มมุมปากก่อนจะคว้ามือทิฟฟานี่ออกไปทันที

ณ สวนสาธารณะของโรงพยาบาล

"นั่งลงสิ" ฮโยยอนพูดเมื่อเห็นทิฟฟานี่ยังคงยืนนิ่ง
"ที่หลังจะเซ็นเอกสารอะไร หัดอ่านซะบ้างนะ" ทิฟฟานี่ทำปากมุ้ยเมื่อโดนฮโยยอนเอ็ด
"ใครจะไปรู้ละคะคุณหมอ ว่ายัยบ้านั่นจะเล่นแสบขนาดนี้" ทิฟฟานี่พูดเบ้ปากปาก
"อะ หยุดพูดปล้วกินซะ" ฮโยยอนล้วงหยิบขนมปังที่เธอใส่ไว้ในเสื้อกาวน์ออกมาแล้วส่งให้ทิฟฟานี่
"ขนมปัง!? ฉันอยากกินอาหาร~~"  ทิฟฟานี่ลากเสียงยาว
"เป็นหมอมันไม่มีเวลาว่างพอจะไปกินอาหารที่อื่นหรอกนะ คนไข้มีตลอดทั้งวัน" ฮโยยอนบ่นพร้อมกับยัดขนมปังใส่มือทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่ได้แต่ทำหน้ามุ้ยและยอมแกะมันกิน
"แล้วหมอละไม่กิน?!" ทิฟฟานี่หันไปถามเมื่อเห็นฮโยยอนนั่งนิ่ง
"ก็มีชิ้นเดียว!" ฮโยยอนตอบพร้อมกับมองไปบริเวณรอบๆ แต่เธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆทิฟฟานี่ก็ยื่นขนมปังมาจ่อปากของเธอ
"กินสิ ฉันไม่ยอมอ้วนคนเดียวหรอกนะ" ทิฟฟานี่หยักคิ้วและยิ้มให้
"เอาน่า รังเกลียดเหรอ" ทิฟฟานี่ทำสีหน้าน้อยใจ ฮโยยอนส่ายหน้าก่อนจะก้มลงกัดขนมปังไปคำหนึ่ง ทิฟฟานี่เห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมา

ตึ๊ด~~ ตึ๊ด~~

ฮโยยอนรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอขึ้นมา แต่เมื่อเห็นเบอร์ผู้โทรเข้าสีหน้าของฮโยยอนก็แย่ลง
"ยอโบเซโย" ฮโยยอนพูดขึ้น
"อ่า เธออยู่ไหนเนีย มาหาฉันที่ร้านกาแฟของโรงพยาบาลหน่อยสิ ฉันมีธุระด่วยแหละ" เสียงปลายสายไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจสสิก้า ฮโยยอนกดวางสายในทันที เธอหันไปมองหน้าทิฟฟานี่
"พอดีมีคนไข้ฉุกเฉินนะฉันต้องไปก่อน " ทิฟฟานี่พยักหน้าและยิ้มให้ ฮโยยอนเห็นดังนั้นจึงเดินออกมา

ณ ร้านกาแฟ

"มีธุระอะไร? " ฮโยยอนเอยถาม
"นั่งลงก่อนสิ" เจสสิก้าพูดเมื่อเห็นฮโยยอนยืนนิ่งฮโยยอนนั่งลงบรเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับเจสสิก้า
"ฉันสั่งเค้กช็อกโกแลตของโปรดเธอมาให้นะ กินสิ" เจสสิก้ายิ้มในแบบที่เธอชอบยิ้มเวลาอยู่กลับฮโยยอน
"ฉันไม่หิว" ฮโยยอนนั่งจ้องหญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อเรื่องของเขาและเธอมันจบไปตั้งเกือบ10ปีแล้ว
"ฉันว่าเธอพูดธุระมาเลยดีกว่า" เจสสิก้ายิ้มและไม่ยอมพูดใดๆออกจากปาก แต่เธอกลับใช้สายตาจ้องใบหน้าฮโยยอนแทน
"นี่นะ คนไข้ด่วน ชิ!" ทิฟฟานี่ที่เดินตามฮโยยอนเห็นจึงบ่นออมาก่อนจะเดินเข้าตัวตึกมาทันที
"โกหกได้ไงว่าทีคนไข้ด่วน ผิดจรรยาบรรณแพทย์นี่หว่า ทีบอกให้ไปกินอาหารที่ร้านไม่ไป แต่กับยัยเงิงบ้านั่น พาไปร้านกาแฟหรูเชียว " ทิฟฟานี่เดินบ่นพึมพำมาตลอดทาง และทำท่าทางไม่พอใจ แค่สายตาของเธอก็เจอกับใครบางคนที่คุ้นเคย
"ยูริ!" ทิฟฟานี่เอยเรียกทันที
"ทิฟฟานี่! มาได้ไง!?" หมอยูริเอยทักเมื่อเห็นทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่ยิ้มก่อนจะสวมกอดยูริทันที
"แกนั่นแหละ แกก็รู้ว่าฉันเป็นอะไรกับโรงพยาบาลนี่ ฉันต้องถามแกมากว่าว่าเป็นไงถึงมาเป็นหมอในโรงพยาบาลของฉัน" ทิฟฟานี่ถามในทันทียูริยิ้มออกมา ก่อนจะดันเพื่อนรักออกจากอ้อมกอด
"ก็อยากเจอเพื่อนนี่หว่า เลยมาที่ไง แต่นี่ก็ทำมาหลายปีละ พึ่งเจอแกนี่ละ" ยูริพูด
"อ่านะ เออๆแกหมอไรอ่ะ" ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับใช้มือกระตุกเสื้อกาวน์ของยูริ
"หมอสรวงอก ทำไมหรอ" ยูริชักสีหน้าสงสัย
"แกรู้จักหมอฮโยยอนป่ะ ศัลยแพทย์ระบบประสาทอะ" ยูริพยักหน้ารับในทันที
"ทำไม? สนใจ?" ยูริยิ้มและจ้องหน้าทิฟฟานี่ในทันที
"ป่าวๆ ฉันแค่อยากรู้ว่ายัยเงิง เอ้ย! ยัยสิก้ามีความสัมพัธ์ยังไงกับหมอคิมเขาเฉยๆ" ยูริพยักหน้าทั้งๆที่รู้ริสัยของเพื่อนรักเธอดี
"แฟนเก่านะ เขาทั้งสองเคยคบกัน แต่ก็ต้องเลิกกันเพราะสิก้าเลือกที่จะทำตามแม่ขอคือไปเรียนต่อเมืองนอกและเลิกกับหมอคิม" ทิฟฟานี่พยักหน้ารับ
"แล้วผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยๆ เด็ก สูงๆ ที่ฉันเห็นในรูปละ" ทิฟฟานี่สงสัยขึ้นมาทันที
"ก็แฟนเก่าของหมอคิมนั่นละ หลังที่หมอคิมเลิกกับสิก้า หมอคิมกับน้องซอก็ได้รู้จักกัน เธอเป็นคนไข้ที่เคยมารักษานะ แล้วความสัมพันธ์ก็พัฒนามาเป็นความรัก แล้วคนคู่กับคบกันน" ทิฟฟารนี่นั่งฟังเรื้องทั้งหมดโดยที่ภายในสมองยังคงประมวณเรื่องราว
"แล้วเธอไปไหนซะแล้วละ ซอนะ" ทิฟฟานี่หันมาถามด้วยความสงสัย
"เธอหนีไป!" ยูริตอบสั้นๆ ทิฟฟานี่มองหน้ายูริในทันที
"เธอป่วยเป็นเนื้องอกใสสมอง เธอรักษาตัวกับหมอคิมแฟนของเธอ แต่เธอรักษาตัวได้ไม่ถึงเดือน เธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ หรือจากโลกนี้ไปแล้ว" ทิฟฟานี่พยักหน้ารับ ในสมองคิดเรื่องนี้วนไปวนมาหลายสิบรอบ
"ฉันมีผ่าตัดต่ออ่ะ ไปก่อนนะค่อยเจอกัน"  ยูริลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที มีเพียงทิฟฟานี่ที่ยังคงนั่งคิดเรื่องราวต่างๆ

ตอนแรกมาละ
ฝากติดตามด้วยน้า
เม้นๆเยอะๆ เม้นมา ตอนต่อไปมาจ้า

>>>>@jeanfeawNf<<<<

ทวิตเตอร์ฟอลมาทวงได้ๆ จ้า