คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter -1-
chapter
-1-
“วันจันทร์” ใครๆก็เกลียดวันนี้กันทั้งนั้น รวมถึงหญิงสาวหน้าหมวยในชุดนักเรียนสีขาวแขนสั้น มีเนคไทผูกอยู่กลางลำตัว กระโปรงลายสก็อตสีแดงแบบเดียวกับที่เธอเคยเห็นในประเทศเกาหลีหรือญี่ปุ่น เพียงแต่เสื้อของเธอมันแตกต่าง ไม่ได้มีแจ็กเกตอะไรคลุม มีเพียงเสื้อนักเรียนแขนสั้น ชายเสื้อปล่อยให้ปิดส่วนบนของกระโปรง ที่กำลังยืนนิ่งอยู่หน้าสถานที่ที่เรียกว่ารวมเยาวชนของชาติไว้ นั้นก็คือ โรงเรียน ศิรินยืนมองโรงเรียนแห่งนี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ต่างจากคนอื่นๆที่รีบวิ่งเข้าโรงเรียนกันเนื่องด้วยเวลาที่กำลังเดินเข้า แปดโมงตรง นั่นคือกฎของโรงเรียนหากเข้าเรียนช้าประตูอัตโนมัติของโรงเรียนก็จะเลื่อนปิดเองแบบที่มันกำลังทำอยู่ตอนนี้
ศิรินมองประตูรั่วเหล็กที่กำลังเคลื่อนตัวปิด จนในที่สุดมันก็ผิดและล็อกอัติโนมัติ นั่นหมายถึงเธอไม่สามารถเข้าไปโรงเรียนนี้ได้! ถ้าเป็นนักเรียนธรรมดาจะต้องร้อนรนและหาวิธีทางเข้าไปในโรงเรียนให้ได้ แต่ผิดกลับศิรินเธอไม่ได้อยากเข้าโรงเรียนนี้เลย ศิรินยิ้มออกมา แล้วก้าวถอยหลัง หวังจะหวังจะวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่แล้วกลับมีใครบางคนวิ่งมาชนเธอจนล้มลงไปกองกับพื้น
“ไอเด็กบ้า!”
ศิรินเอยร้องออกมาพร้อมก้นของเธอกระเข้ากับพื้นถนนอย่างแรง และโทรศัพท์ของเธอก็ตกลงกระแทกพื้น
“ขอโทษทีนะ….”
ศิรินดันตัวเองลุกขึ้น ก้มหยิบโทรศัพท์มือถือมา เมื่อพบว่าเครื่องยังติด ไม่ได้พังแต่อย่างได้ ศิรินจึงเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า และเมื่อสายตาสบเข้ากับคนที่ชนเธอ เธอก็ต้องร้องออกมาพร้อมกัน
“เธอ/ยัยเด็กบ้า”
“ฮัลโหลเจี๊ยบ แกอยู่ไหวว่ะ ชั้นรอแกอยู่ในร้านนานแล้วนะ”
ศิรินเอยถามปลายสายที่เป็นคนนัดเธอมาที่ผับแห่งนี้ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอต้องมาฉลองวันคริสต์มาสกับกลุ่ม ไม่งั้นจะโดนแบน! แต่พอศิรินมาถึงกับไม่พบเจ้าตัว ศิรินเลยเดินมาที่หน้าห้องน้ำ แล้วโทรถามเพื่อนตัวแสบ ที่นัดให้เธอมา และที่สำคัญนี่เธอรอมา 3 ชม.แล้วนะ!
“เออๆ โทษทีว่ะ ชั้นติดธุระ แกกลับบ้านได้เลยไม่ได้รอ….”
ปลายสายรู้ดีหากยังคงคุยต่อจะต้องโดยยัยหมวยด่าเป็นชุด ปลายสายจึงตัดสายไปซะดื้อ ศิรินที่ยังไม่ทันได้เอยด่า ก็ต้องถอนหายใจออกมา แล้วจำใจก้าวเดินออก หวังว่าจะเดินออกจากร้านแต่แล้วร่างของเธอก็ต้องเซติดพนัง เมื่อมีใครบางคนชนเธออย่างแรง ศิรินหัวเสีย เงยหน้ามองคนที่ชนเธอ แล้วเธอก็ต้องตกใจ เมื่อคนตรงหน้าเป็นเพียงเด็กนักเรียนมัธยมปลาย!
“นี่เธอ เข้ามาในที่แบบนี้ได้ยังไง!”
หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้เอยตอบเพียงแต่ทำท่าทีบอกให้เธอเงียบเสียงซะ แต่มีเหรอคนอย่างศิริน จะยอมฟัง
“นี่! ที่แบบนี้เขาห้ามเด็กต่ำกว่า18 เข้า รู้…..”
ยังไม่ทันที่ศิรินจะเอยอะไรจบ แขนของเด็กก็โดนหญิงสาวคนนั้นลากเธอเข้ามาในห้องน้ำแล้วจัดการล็อกประตูเสร็จสรรพ ด้วยขนาดของห้องน้ำที่แคบ นั่นทำให้คนทั้งสองใกล้ชิดกันมาก มากจนทำให้ศิรินได้รู้ว่าหญิงสาวในมัธยมนี้สูงกว่าเธอเกือบสิบเซ็นได้
“คือ….ชั้นไม่ทำอะไรหรอกนะคะพี่ แต่พี่ช่วยเงียบก่อนแปปหนึ่งน่ะ ถ้าชั้นโดนจับได้ ชั้นต้องตายแน่เลย”
หญิงสาวร่างสูงเอยบอก ก่อนหันหน้ามามองคนที่ตัวเล็กกว่าเธอด้วยสีหน้าอ้อนวอน ศิรินไม่มีทางเลือกจึงได้แต่เงียบตามที่คนตรงหน้าบอก เพราะถึงเธอร้องเรียกไปก็เหมือนจะไม่มีใครอยู่ข้างนอกเลย แต่แล้วฟ้าก็เข้าข้างเธอ เมื่อเสียงรปภ. กลุ่มหนึ่งเดินมาหยุดหน้าประตูและคุยอะไรกันอยู่ ศิรินจึงใช้โอกาสนั้นให้เป็นประโยชน์
“ช่วย…….อุ๊บ!”
ไม่ทันจะจบประโยค คำพูดทั้งหมดถูกกลืนลงคอ เพราะตอนนี้ริมฝีปากสีชมพูอิ่มน้ำของศิรินถูกทาบทับด้วยริมฝีปากของคนร่างสูงตรงหน้าเธอ ศิรินเบิกตากว้างก่อนที่สมองเธอจะประมวลผลให้เธออกแรงผลักคนตรงหน้าออก แล้วตบเข้าไปที่หน้าของร่างสูงแรงๆหนึ่งที
“เธอทำบ้าอะไรของเธอ!”
ศิรินเอยออกมาเธอไม่รอฟังคำตอบ ศิรินเปิดประตูแล้ววิ่งออกจากตรงนั้นทันที ทิ้งไว้เพียง เด็กสาวในชุดมัธยมปลายที่ยืนจับแก้มของตัวเองอยู่
“อ้าวที่แท้ก็เด็กนักเรียนเหมือนกัน! แถมยังชั้นเดียวกันด้วย!”
นิ้วเรียวชี้ไปที่เข็มรูปดาวที่บอกชั้นเรียน ซึ่งมันก็คือชั้นเดียวกับร่างสูง ร่างสูงส่งยิ้มไปให้กับหญิงสาวหน้าหมวย แต่เหมือนคนตรงหน้าจะไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ศิรินมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วศิรินก็ต้องยิ้มแยะๆออกมา เพราะการแต่งเครื่องแบบชุดนักเรียนของคนตรงหน้ามันผิดระเบียบทั้งหมด ไม่ว่าจะเสื้อนักเรียนที่ชายถูกป่ะด้วยแท็กทูผ้าลายการ์ตูนซึ่งมันผิดกฏ เนคไทยที่ควรจะผูกให้เรียบร้อยกับเหมือนใส่ไว้คล้องคอเฉยๆ รองเท้าผ้าใบที่ควรจะเป็นสีขาวหรือไม่ก็สีดำ แต่นี่เป็นสีแดง และที่สำคัญ ซองบุหรี่ที่โผล่มาจากกระเป๋าเป้นั่น ร่วมทั้งกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมาจากตัวของร่างสูง นั่นบ่งบอกได้ดีว่าเธอไม่ควรจะยุ่งกับคนตรงหน้า ศิรินจึงเลือกที่จะเดินหนี
“เราชื่อ บี!”
ขายาวๆขยับเข้ามายืนขวางข้างหน้าของศิริน ศิรินได้แต่มองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ แต่เธอจะทำอะไรได้นอกซะจากพยักหน้าอย่างเบื่อหน่าย แล้วหันเดินไปอีกทาง แต่ร่างสูงก็ยังคงเดินมาขวางหน้าเธอเช่นเดิม ศิรินช้อนตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ศิรินขมวดคิ้วแล้วเอียงหน้าเป็นเชิงถาม
“เธอยังไม่บอกชื่อเราเลย…เราบอกชื่อเธอแล้ว”
ศิรินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“คริส….”
เสียงแหบๆเอยบอกก่อนที่จะเดินไปอีกทาง แต่ก็ยังคงถูกอีกคนมาขว้างไว้เช่นเดิม ได้แต่ส่งสีหน้าไม่พอใจไปอย่างนั้น
“ชั้นบอกชื่อแล้ว! จะเอาอะไรอีก….ให้บอกอายุเลยไหมล่ะ!?”
“คริสนี่ตลก คริสอยู่ชั้นเดียวกับบี คริสก็ต้องอายุเท่าบีไหมล่ะ ไม่สิบีตกไป สามปี บีก็ต้องแก่กว่าคริสสามปี ถึงจะถูก นั่นหมายถึงคริส 17 บี20 แต่ไม่ต้องเรียกบีว่าพี่หรอกนะ มันดูแก่ ฮ่าๆ”
น้ำทิพย์เอยออกมาพรางหัวเราะรัวๆ จนศิรินอยากจะชกเข้าที่หน้ายังไงยังงั้น ดูมั่นใจกับการพูดเรื่องตกชั้นเรียนได้ออกมาอย่างภาคภูมิใจ แล้วไหนจะไอ้ที่มาเรียกกันอย่างสนิทสนมนี่มันอะไรกัน ทั้งที่พึ่งเจอ….. ‘ชั้นไปสนิทกับแกเมื่อไหร่กันไอ้เด็กบ้า!’ แต่ศิรินก็ทำได้แต่งถอนหายใจเฮือกใหญ่
“โอเคๆ บีไม่เล่นแล้ว บีจะบอกว่าคริสไปทางผิด โรงเรียนอยู่ทางนี้”
‘ก็ชั้นไม่ได้จะเข้าโรงเรียนเว้ย! ชั้นจะกลับบ้าน’
“ป่ะ ไปกัน”
ยังไม่ทันที่ศิรินจะเอยท้วงติงอะไร เธอก็ถูกน้ำทิพย์ลากไปตามแรงของน้ำทิพย์ ซึ่งน้ำทิพย์ก็พาเธอมาหยุดตรงหลังโรงเรียน น้ำทิพย์หันมายิ้มให้เธอก่อนจะเดินตรงไปยังประตูเหล็กเก่าๆ แล้วไขกุญแจออกอย่างว่าง่าย
“เนี้ย! ทางลับ ไม่มีใครรู้นอกจากบีคนเดียวเลยนะ ห้ามไปบอกใครล่ะ”
น้ำทิพย์เอยบอก แล้วคว้ามือของศิรินให้เดินตามเธอไป ศิรินได้แต่ทำหน้างุ้ย เหมือนเด็กถูกบังคับไงงั้น แต่เธอก็ต้องจำใจเดินตามร่างสูงมาถึงห้องเรียน และน้ำทิพย์ก็พึ่งได้รู้ว่าศิรินคือนักเรียนใหม่
“น้ำทิพย์ไปนั่งที่ก่อนเลย เดี๋ยวครูขอคุยกับนักเรียนใหม่แปปหนึ่ง”
ครูสาวสวยเอยบอกน้ำทิพย์ น้ำทิพย์พยักหน้าอย่างว่าง่าย แตกต่างกับศิรินที่แทบอยากจะวิ่งกลับบ้านไงงั้น
“ยัยคริส! ชั้นคิดว่าแกจะไม่มาซะแล้ว!”
เสียงสองของครูสาวถูกเอยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้ม สองมือจับเข้าที่แขนของศิรินพร้อมกับเขย่ามันเบาๆ
“ก็ตอนแรกจะไม่มา! แต่ถูกยัยเด็กนั่นลากมา!”
เพียงเท่านั้นครูสาวก็หัวเราะออกมาอย่างขำขัน จนศิรินอยากจะกระโดดตบหน้า ถ้าไม่ติดว่าเธอกำลังอยู่ในฐานะนักเรียน
“แกนี่อยู่ในชุดนักเรียนก็น่ารักดีเนอะ ชั้นยังดูไม่ออกเลยว่าแกอายุ 26 แล้ว! ชั้นโคตรอิจฉา…อยากหน้าเด็กแบบแกมั่ง”
“ถ้าหน้าเด็กแล้วต้องมาอยู่แบบนี้ ชั้นขอหน้าแก่ดีกว่าเว้ย! ยัยเจน……ชั้นไม่ไหวแล้วนะเว้ย นี่ขนาดแค่ยัยเด็กบ้านั้นคนเดียว แล้วถ้าชั้นต้องเจอกับเด็กทั้งห้อง ชั้นต้องบ้าตายแน่ๆ แกชั้นไม่ทำแล้วได้ไหม หาคนอื่นมาแทนชั้นเถอะนะ ขอร้องงงงงง”
ศิรินเอยด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเธอไม่อยากต้องมานั่งเรียนหนังสืออะไรแบบนี้อีก และอีกอย่างถึงเธอจะรักเด็ก แต่เธอก็รักแต่เด็กเล็กๆ ไม่ได้รักเด็กวัยสาวแบบนี้!! ให้ทำอะไรแบบนี้ เธอขอกลับไปเป็นจิตแพทย์เหมือนเดิมดีกว่า…
“ไม่ได้เว้ย! นี่มัน งานราชการ ชั้นมีหน้าที่รับเอกสารส่งตัว และดูแลแกแค่นั้น อีกอย่างแค่มาสำรวจพฤติกรรมเด็กม.ปลาย ว่ามีพฤติกรรมติดยาหรือเปล่าแค่นั้นเอง!”
ศิรินอยากกระโดดตึกตายเดียวนี้ เธอผิดเองที่ดันเลือกมาเป็นหมอตำรวจ ราชการสั่งให้ทำอะไรเธอก็ต้อง แล้วคราวซวยก็ดันมาตกที่เธอ เพราะเมื่อกรมตำรวจสั่งให้คัดสรรบุคลากรหน้าเด็กๆ เพื่อที่จะมาแฝงตัวอยู่กับเด็กม.ปลาย โดยให้เวลาหนึ่งเทอมในการ เก็บข้อมูลเกี่ยวกับพฤตกรรมเด็กว่ามีการติดยาเสพติดหรือไม่ แล้วต้องทำรายงานส่งราชการ…..แล้วศิรินดันซวยเมื่อใบหน้าตัวเองดันเด็กเหมือนวัยเด็กม.ปลาย เธอจึงจำต้องมาทำสิ่งนี้
“เอาน่ายัยคริส! ชั้นอยู่นี่ทั้งคนเว้ย แกไม่ต้องกลัว….แต่ตอนนี้แกเข้าห้องไปก่อน เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย”
ศิรินได้แต่พยักหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเดินตามยัยเจนเพื่อนสาวของเธอที่ตอนนี้อยู่ในฐานะครูที่ปรึกษาห้องเธอ
“เด็กๆ วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแน่ะนำ…คริสจ๊ะมาแนะนำตัว”
ศิรินเดินตามเสียงเรียกของเพื่อนสาว เพียงแต่เธอก้าวเท้าเข้ามาเท่านั้น ภายในห้องกลับมีเสียงซุบซิบมากมาย กลุ่มผู้ชายมากมายต่างส่งเสียงวี๊ดวิ้วให้เธอ จนศิรินอยากจะตะโกนด่าให้ ‘ไอ้เด็กบ้า เอาเวลาหรี่สาวไปอ่านหนังสือสอบไหม!!’ แต่ศิรินก็ทำได้แต่คิดไว้ในใจเท่านั้น
“สวัสดี เราชื่อศิริน หอวังนะ หรือจะเรียกว่าคริสก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
ศิรินเอยบอกแล้วฉีกยิ้มในฉบับของเธอส่งไปให้กับทุกคน นั่นก็ส่งผลให้เกิดเสียงมากมายกับมา เนื่องด้วยใบหน้าสวยๆของเธอ ทำให้ทั้งผู้ชายแท้ และชาวหล่อต่างสนใจ
“คริสจ๊ะ คริสไปนั่งกับบีนะ”
เท่านั้นแหละที่จากใบหน้ายิ้มหวานๆ กับกลายเป็นหน้างุ้ย แล้วหันไปส่งสายตาๆค้อนให้เพื่อนสาว แต่ศิรินก็ทำอะไรไม่ได้นอกซะจาก เดินไปนั่งลงที่ข้างๆของยัยเด็กนั่นอยู่ดี
ศิรินรู้สึกเบื่อหน่ายกับการนั่งเรียนวิชาต่างๆ มากมายที่แค่เธอไม่ต้องเธอก็ตอบได้หมด แค่นี้จิ๊บๆสำหรับเด็กเกียตินิยมอย่างเธอ แต่ แต่ไอเรื่องไม่จิ๊บคือการต้องมานั่งข้างๆไอ้เด็กบ้า….อย่างบีน้ำทิพย์ มีทีไหนหลับตั้งแต่คาบแรกจนถึงคาบพัก! นี่มาเรียนหรือมาหลับ!!
เสียงออดดังขึ้นบ่งบอกว่าเป็นเวลาพักเที่ยง ศิรินไม่รีรอที่จะเก็บตำราเรียน(ที่เธอไม่สนใจ) ลงประเป๋า แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของเธอ ศิรินหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยหวังจะไปตามนัดของเพื่อนสาวของเธอเอง แต่ศิรินก็ต้องหยุดชะงัก เพราะภายหน้าเธอกลับมีกลุ่มสาวหล่อและกลุ่มนักเรียนชายสองสามคนเดินเข้ามาดักหน้าเธอ
“ดีนะคริส เราชื่อเจ เที่ยงนี้เธอไปกินข้าวกับเราได้เปล่า เราจะพาเธอเดินดูโรงเรียนเอง”
ทอมบอยคนหนึ่งเอยขึ้น ศิรินได้แต่ทำหน้าเอือมๆให้กับคนตรงหน้า นี่ถ้าศิรินไม่ใช่จิตแพทย์ที่เรียนรู้การกักเก็บอารมณ์มา เธอสาบานว่าเธอจะตะโกนออกไปดังๆว่า! ‘ชั้นไม่ใช่เพื่อนพวกเธอ ชั้นแก่กว่าเธอกี่ปี หัดมีสัมมาคาราวะหน่อย!’ ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ยังไม่ทันจะเอยอะไร แขนเรียวกับถูกใครอีกคนคว้ามันไปซะดื้อๆ
“โทษนะ คริสต้องไปกินข้าวกับชั้น”
ศิรินหันไปมองอย่างตกตะลึง คนที่ฟุบหลับอยู่กับตกบัดนี้ น้ำทิพย์ตื่นขึ้นมาแถมยังกำลังลากเธอไปอีกครั้ง โดยที่เธอพยายามขัดขืนแต่เหมือนน้ำทิพย์จะไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย
น้ำทิพย์ลากเธอเข้ามายังหลังโรงเรียนที่มันค่อนข้าเงียบเชียบและไม่มีใคร ศิรินถูกน้ำทิพย์ใช้มือดันไหล่ทั้งสองข้างให้นั่งลงบนม้าหินอ่อน แล้วตัวเองก็เดิน ไปนั่งโต๊ะตัวตรงข้าม ศิรินมองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อยแต่กลับหยิบมวลบุหรี่มวลสุดท้ายขึ้นมาจากซอง แล้วคาบไว้ที่ปาก จัดการจุดไฟ
ศิรินสาบานว่าสายตาของเธอแอบเห็นดวงตาของน้ำทิพย์ เธอบอกได้เลยว่าคนตรงหน้านั่นมีบางอย่างซ่อนอยู่ บางอย่างที่เก็บไว้และส่งผลให้เจ้าตัวสร้างพฤติกรรมแบบนี้ขึ้นมา และเธอคิดว่า เด็กคนนี้ควรได้รับการรักษา
“ทำอะไร”
น้ำทิพย์เงยหน้ามองศิรินที่บัดนี้ศิรินได้แย่งมวลบุหรี่จากปากของน้ำไปเป็นที่เรียบร้อย
“ชั้นขอถามคำถามเธอ 2 ข้อ เธอตอบชั้นถูก ชั้นจะให้บุหรี่เธอคืน”
ศิรินยังคงถือบุหรี่นั้นไว้ในมือ สิ่งที่เธอต้องการถือสิ่งที่อยู่ภายในของเด็กคนนี้ จริงๆเธอก็ไม่อยากจะยุ่งอะไรกับเด็กคนนี้มากมาย แต่อาจเป็นวิชาชีพจิตแพทย์ของเธอมันอยู่ในสายเลือด มันถึงทำให้เธอเลือกที่จะใช้คำถามจิตวิทยาหลอกถามเด็กสาวตรงหน้า แทนที่จะบอกให้เลิกด้วยนิสัยแบบเดียวกัน
“คริสอยากจะถามอะไรล่ะ ถ้าบีตอบได้ บีก็จะตอบ”
“ถ้าเธอเจอหมาตัวใหญ่ 2 ตัว กำลังจะกัด เธอจะทำยังไง”
ศิรินเอยคำถามออกมา น้ำทิพย์หัวเราะออกมาให้กับคำถามที่ถ้าใครได้ยินต้องคิดว่ามันเป็นคำถามระดับอนุบาลเลยล่ะ
“ก็วิ่งสิ”
“แล้วทำไมเธอต้องวิ่ง”
“ก็ถ้าไม่วิ่ง จะอยู่ให้มันกัดหรอ”
“แล้วชั้นบอกหรือยังว่ามันกำลังกัดเธอ….”
ศิรินเอยด้วยน้ำเสียงหัวเราะ ก่อนที่จะปล่อยมวลบุหรี่สู่พื้น แล้วใช้เท้าของเธอเหยียบแล้วบี้มัน น้ำทิพย์แต่มองอย่างไม่เข้าใจ
“การที่เธอเลือกที่จะวิ่งหนี ก่อนที่จะดูให้แน่ใจว่ามันจะกัดกันเอง หรือมันทั้งสองอาจจะกำลังแค่ขู่คำลามใส่กัน… มันก็เหมือนกับเธอเลือกที่จะหนีปัญหา ก่อนที่จะได้รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือปัญหาจริงๆหรือเปล่า เธอควรจะหันกลับมา แล้วหาทางออกที่ดีกว่าการวิ่ง การที่หนีปัญหา หรือทำร้ายตัวเองมันไม่ใช่สิ่งที่ดี การแก้ปัญหาแล้วทำตัวดีๆสู้กับปัญหามันคือสิ่งที่ควร…..”
ศิรินหันมายิ้มกับน้ำทิพย์ที่ยังคงมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ ศิรินไม่เข้าใจว่าน้ำทิพย์จะเข้าใจคำที่เธอบอกหรือไม่ แต่เธอมั่นใจว่าคนอย่างน้ำทิพย์ฉลาดพอ….ศิรินมั่นใจว่าจิตแพทย์อย่างเธอดูคนไม่ผิด
“ลากชั้นมาแล้ว ไม่คิดจะรับผิดชอบท้องชั้นหรอ”
“เลี้ยงข้าวชั้นด้วย!”
twitter:
@jeanfeawjf
ความคิดเห็น