คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
หลังจากที่ข่าวการลาออกจากวงการของยูริกระจายไปทั่วโลก ทุกคนต่างมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ต่างมีข่าวลือเกิดขึ้นมากมายถึงเหตุผลของการลาออกแบบกระทันหัน บ้าก็เชื่อว่ามีปัญหาภายในวง บ้างก็ถูกข่มเหงจากทางค่าย แต่มันก็เพียงข่าวลือ เรื่องจริงนี่สิที่กำลังทำร้ายพวกเธอ
“มันจบแล้วจริงๆสินะ” เจสสิก้าพูดในขณะที่เดินตามทางริมฟุตบาทท่ามกลางบรรยากาศของกลางคืน สายตาเธอจดจ้องไปที่ป้ายโฆษณามากมายที่เป็นรูปเหล่าสมาชิกโซชิ ถึงจะไม่ใช่ประเทศเกาหลี แต่ประเทศก็มีรูปพวกเธอเยอะเหมือนกัน
“ขอโทษนะโซวอน ที่ฉันรักษาสัญญาไม่ได้” เจสสิก้านั่งลงบนป้ายรถเมล์ น้ำไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เจสสิก้าใช้มือปาดน้ำตานั้น แต่แล้วก็มีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอหันไปมองคนที่ส่งมันมา เธอก็พบกับฮโยยอน
“รับไปสิ” เจสสิก้ารับมันก่อนที่จะใช้เช็ดคราบน้ำตานั้น ฮโยยอนยอิ้มก่อนจะย่อนตัวนั่งลงข้างๆเจสสิก้า
“หายดีแล้วหรอ” เจสสิก้าเอยถามพร้อมกับหันไปมองหน้าฮโยยอนที่นั่งข้างๆ เพราะเมื่อวันก่อนเธอยังเห็นฮโยยอนนอนซมอยู่เลย
“อื้ม…..เรื่องวง ฉันว่าชั่งมันเถอะ เรามาทำคอนครั้งสุดท้ายที่นี่ให้ดีที่สุดเถอะ” ฮโยยอนหันมายิ้ม พร้อมกับชูกำมัดขึ้นมา เจสสิก้ายิ้มให้กับการกระของฮโยยอน ก่อนที่ตนจะเส่มองไปทางอื่น
“สำหรับฉัน เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยล่ะ แต่การเลื่อนสถานะฉันกลัวเหลือเกิน กลัวที่จะต้องเสียเพื่อน เสียใจอีก…” เจสสิก้าได้แต่ยิ้มส่งกลับไปให้ฮโยยอน ในใจต่างมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอก อยากพูด แต่มันก็ทำได้แค่เพียงพูดในใจ เจสสิก้ายังคงส่งย้มไปให้ฮโยยอนโดยที่ไม่ได้เอยอะไรเลย ทั้งคู่ต่างนั่งทอดส่ายตามองออกไปกลางถนน
วันรุ่นขึ้น
บรรดาเหล่าสมาชิกคนที่เหลือ ต่างมารวมกันทีที่จัดแสดงคอน แต่ทุกคนกับมีสีหน้าไม่แจ่มใส ด้วยเหตุการณ์ต่างๆมากมาย ทุกคนต่างมีความในใจมากมายที่อยากจะตะโกนถาม แต่ก็ทำได้แค่เพียงเก็บไว้ในใจ ในเมื่อมันต้องจบ มันก็ต้องจบคงทำอะไรไม่ได้ อีกอย่างพวกเธอสัญญาไว้แล้วว่า ไม่ใครคนใดคนหนึ่งหายไป พวกเธออก็ต้องออกตามด้วย จะไม่มีการออกไปเพียงคนเดียว
“มาทำครั้งสุดท้ายให้ดีที่สุดกัน!!” เมเนเจอร์ตะโกนนบอกสมาชิกทั้งแปดที่อยู่บนเวที ทุกคนต่างพยักหน้า และหันไปมองหน้ากัน และยิ้มเพื่อเป็นการให้กำลังใจกัน ไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้น โดยท่อนร้องของยูริถูกแทนด้วยฮโยยอน เพลงต่างๆเล่นไปที่ละเพลง ทีเพลง จนจบเพลงกำหนด ทุกคนก็พากันมานั่งพักยังขอบเวทีด้วยความเมื่อยล้า
“อะน้ำ” ฮโยยอนยื่นน้ำในมือให้กับเจสสิก้าที่นั่งอยู่ เจสสิก้ารับมา ยกดื่มด้วยความกระหาย
“ฉันยังทำใจไม่ได้เลย ไม่สิยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเลยนะ” เจสสิก้าเอยพร้อมกับมองไปยังสมาชิกอีกหกคนที่ต่างคนต่างพักผ่อน
“ไม่มีใครรู้อนาคตหรอก ไม่แน่สักวันพวกเราอาจจะเป็นโซนยอชิแดอีกครั้งก็ได้” ฮโยยอนพูดเพื่อเป็นการให้กำลังใจทั้งตนแล้วก็เจสสิก้า
“อื้ม” เจสสิก้าพูดออกเพียงสั้นๆ ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ทั้งคู่ต่างหวนนึกถึงวันเก่าของการใช้ชีวิตในนามโซนยอชิแด พวกเธอรวมกันฝ่าฝันมาเยอะ ไม่ว่าจะแอนตี้ แบล็กโอเชี่ยน กระแสวิพากวิจารณ์ต่างๆ และเวลาที่พวกเธอได้มีความสุขรวมกัน ได้ไปเที่ยวทะเล ได้ร้องเพลง ได้เต้น ได้หนีเที่ยว หรือแม้แต่การได้นอนรวมห้องกัน พวกเธอคงหาความรักแบบนี้ไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว
“ฮโยยอนนนน พรุ่งนี้เราไปเที่ยวด้วยกันมั้ย” คำชวนถูกเอยจากปากของเจสสิก้าฮโยยอนหันไปมองในทันทีที่ได้ยิน เจสสิก้าหันมาส่งยิ้มให้ฮโยยอน
“อื้ม!! ไปสิ” ฮโยยอนตกปากรับคำ ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่จะพากันไปทำการซ่อมคอนต่อ ภาพบรรกาศซ่อมคอนต่างเป็นไปอย่างราบรื่น แต่พวกเธอไม่รู้เลยว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังจับตามองทุกการกระทำของพวกเธอ
“เชอรีน เชอรีน!!” เพื่อนสาวเอยเรียกเพื่อนสนิท ที่กำลังเดินเหม่อลอยโดยไม่สนใจเธออยู่ เชอรีนเงียบมาตอลดทาง แม้แต่ในเวลาเรียนเธอกับเม่อลอย ไม่สนใจที่ครูสอน
“เชอรีน!!!!!!!!!!!” เธอตะโกนสุดเสียงและก็ได้ผล เชอรีนสะดุ้ง ก่อนจะหันมามองทางเธอ แต่สายตาที่มองนั้นกับเต็มไปด้วยวังวนมากมาย ที่ยากจะเข้าใจ
“เป็นอะไรหรือป่าว ห๊ะ!!” เชอรีนส่ายหน้า พร้อมกับส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะกับไปก้มหน้าก้มตาเช่นเคย
“ฉันไปก่อนนะ” เชอรีนพูดจบก็เดินไปในทันที สายตาของเธอไม่ได้จดจ้องอยู่กับทางเลยสักนิด เธอก้าวเท้าเดินไปยังไม่มีจุดหมาย โดยไม่เกรงบกลัวว่าจะสะดุดหรืออะไรสักนิด
“เชอรีน!!” เสียงหญิงสาวอันคุ้นเคย ทำให้เชอรีนต้องหันไปมอง เธอพบกับทิฟฟานี่ที่ชะโงกหัวออกมาจากรถตู้คันหนึ่ง หญิงสาวผมแดงส่งยิ้มหวานมาให้ มันยากที่จะไม่มองกลับไป
“อนนี่!!” เชอรีนเอยเรียกเมื่อเห็นทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่ประตูลงมาจากรถตู้คันนั้น โดยมีสมาชิกอีก6คนที่เหลือจ้องมองมาที่ทั้งคู่
“เจอเธอพอดีเลย ว่างมั้ย” ทิฟฟานี่เอยถามขึ้นในทันที ที่ตนลงมาจากรถ
“คะ!?” เชอรีนเอยถามด้วยความสงสัย
“ไปเที่ยวกัน” ทิฟฟานี่ไม่ว่าเปล่า เธอจัดการคว้ามือเชอรีนและยัดเชอรีนขึ้นรถตู้ไปในทันที เชอรีนได้แต่นั่งนิ่งๆเงียบๆบนรถ เพราเกรงกลัวต่อสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามที่จ้องมาที่เธอ
“ย๊า!! เลิกจ้องเชอรีนแบบนั้นสักทีได้มั้ยห๊ะ” ทิฟฟานี่หันไปตะคอกเพื่อนๆของเธอในทันที
“ไม่จ้องก็ได้ แต่ตอบทุกคำถามมา” ซูยองเอยพูด และทุกคนต่างก็ยิงคำถามต่างๆที่ตนสนใจ ทิฟฟานี่ตอบทุกอย่างแทนเชอรีนโดยที่เจ้าตัวได้แต่นั่งนิ่งๆ
“อ่อ คนเดียวกับที่ขโมยจูบแรกของฮโยยอนนี่เอง~~” ซูยอง ซอฮยอน แทยอน ซันนี่ พูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้เชอรีน ฮโยยอน เจสสิก้า ทิฟฟานี่สะดุ้งและหันมามองกันโดยไม่ได้นัดหมายในทันที
“อะ แฮ่ม!!” แทยอนเมื่อเห็นตาของคนทั้งสี่ที่ส่งให้กันเธอก็กะแอ่มเพื่อเป็นบอกกล่าวให้เลิกจ้องกันแบบนั้นสักที
“จ้องกันนานละ เดี๋ยวท้องหรอก” ซันนี่เอยและขำออกมาและมันก็เรียกเสียงขำให้สมาชิกที่เหลือได้เป็นอย่างดี
“อะไร ใครจ้อง ฉันแค่มองเฉยๆ” ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับส่ายหน้ารั่ว แต่ก็ยากจะปิดบังเพื่อนๆของเธอได้
“หรอ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอนะจ้องยัยเด็กนั่นไม่ละสายตา” ซูยองที่นั่งข้างๆทิฟฟานี่กระซิบข้างหูของเธอ ทิฟฟานี่ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะฟุบลงกับเบาะรถในทันที แต่กับฮโยยอนยังคงเพ่งมองไปที่เชอรีน
“วันนั้น เธอบอกว่ายูริสั่งมาใช่มั้ย งั้นเธอก็ต้องรู้นะสิ ว่ายูริอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง” ฮโยอนเอยถาม พร้อมกับจ้องมามาที่เชอรีน เช่นเดียวกับทุกคนที่ต่างหันมาจ้องเชอรีน เชอรีนได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง และยังคงไม่กล้าพูดอะไร
“พี่ยูริ…..” เชอรีนจัดการเล่าปัญหาทั้งหมดที่เธอได้รับรู้เมื่อไม่นานมานี้ และเหตุนี้มันทำให้เธอมีอาการเหม่อลอยไงละ
“งั้นแสดงว่า ที่ยูริลาออก เพราะไม่อยากให้พวกเราเดือดร้อนนะสิ”ทุกคนต่างทำหน้าครุ่นคิด แต่แล้วก็มีบางสิ่งเรียกความสนใจให้ทุกคนมองไปทางนอกหน้าต่าง เมื่อมีมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งขับเบียดรถของพวกเธอ
“นั่นมัน!” ทิฟฟานี่ร้องขึ้น เมื่อเห็นคนในรถ คือคนคนเดียวกันกับคนที่พาเธอไปถ่ายหนังสดบ้าๆนั้น
เอียด~~! ตุ๊บ~! รถของพวกเธอถูกยิงที่ล้อจนรถเสียหลักพุ่งชนต้นไม้เต็มๆ มันทำให้ให้ทุกคนบนรถต่างกระแทกเข้ากับเบาะ
“ลุงคะ ลุง!” เชอรีนลุกขึ้น พร้อมกับพยายามเรียกลุงคนขับรถ แต่เหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจนสลบไปแล้ว
“ทำไงดีละ” แทยอนเอยถาม เมื่อเห็นชายสองคนนั้นเดินตรงมายังงรถของพวกเธอ เชอรีนหันไปมองชายคนนั้นในทันที
“ล็อกรถ!!!” ทุกคนพยักหน้าหร้อมกับทำตามคำบอกของเชอรีน แต่เหมือนทุกอย่างจะช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้ ในเมื่อชายสองคนนั้นกำลังจพใช้มือเร่งมาที่พวกเธอ เชอรีนพยายามมองหาทางหนีที่ดีที่สุด และแล้วสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับบ้านหลังสีฟ้าหลังหนึ่ง ซึ่งนั่นก็คือบ้านล้าง
“พวกพี่เห็นบ้านหลังนั้นมั้ย” เชอรียเอยถาม ทุกคนต่างมองไปตามมือของเชอรีน และพากันพยักหน้ารับ
“ถ้าฉันบอกให้ไป พวกพี่รีบแยกกันวิ่งหนีไปคนละทางเลยนะ แล้วสุดท้ายเรามาเจอกันที่บ้านหลังนั้น” เชอรีนเอยบอก ทุกคนพยักหน้ารับเช่นกัน ในเมื่อไม่มีทางอื่นอีกแล้วนี่ เชอรีนหันมายิ้มให้กับทุกคนก่อนที่ตนจะปลดล็อกรถ แล้วค่อยๆเปิดประตูรถลงมา
“อ้าวพี่ เจอกันอีกแล้วเนอะ” เชอรีนยิ้ม เมื่อเจอโจทย์เก่าที่ตนเคยขังพวกมันไว้
“แน่นอน และครั้งนี้พวกแกไม่รอกแน่” เชอรีนพยักหน้ารับก่อนจะเบ้ปาก
“มากันแค่สองคนหรอคะ อื้ม…แต่พวกเรามีกันตั้งแปดคน ” เชอรีนพูด นั่นทำให้คนทั้งสองหันไปมองหน้ากันในทันที
“ฉันว่าพวกพี่เลือกไปสองคนดีกว่านะ” เชอรีนพูดพร้อมกับหลีกทางให้คนทั้งสอง ชายหนุ่มหันไปมองหน้าแล้วพยักหน้าให้กับความคิดเห็นของเชอรีน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้ามาใกล้บรรดาเหล่าโซชิ เหล่าโซชิต่างถอยหน้าด้วยความกลัว เชอรีนใช้โอกาสตอนที่คนทั้งสองเผลอ ตนจัดการเทของที่อยู่ในกระเป๋าทั้งสองลูกของตนออก และค่อยๆเดินไปใกล้ชายทั้งสอง และใช้ประเป๋าคุมหัวชายทั้งสองในที่สุด
“หนีไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เชอรีนตะโกนสุดเสียงเท่าที่มี ทุกคนต่างจับคู่แล้ววิ่งหนีไปคนละทิศคนละทางตามคำบอกเชอรีนในทันที เชอรีนใช้แรงเฮือกสุดท้าย มัดปากกระเป๋าทั้งสองให้ติดกันจนแน่นยากเกินกว่าจะแกะออก จนชายทั้งสองลงไปกองบนพื้น เชอรีนมองผลงานตนเองก่อนจะ หยิบโทรศัพท์ในรถ แต่บางสิ่งกลับทำให้เธอไม่พอใจ
“อนนี่!! ฉันบอกให้หนีไปไงเล่า!” เชอรีนเอ๊ดใส่ทิฟฟานี่ที่ยังคงนั่งบนรถ ทิฟฟานี่ยิ้มแหยะส่งมาให้เชอรีน
“ก็ฉันไม่คู่หนีง่ะ” ทิฟฟานี่ยิ้มให้เชอรีน เชอรีนชักสีหน้ากับคำตอบของทิฟฟานี่ “หนีนี่ต้องมีคู่ด้วยหรอ เต็มมั้ยนี่!” เชอรีนส่ายหน้า ก่อนจะรีบกดโทรศัพท์หาปลายทาง แต่ทุกอย่างต้องหยุดชะงักเมื่อชายทั้งสองหลุดจากการถูกกระเป๋าครอบหัว
“วิ่ง!!” เชอรีนไม่รอช้าที่จะคว้ามือทิฟฟานี่แล้ววิ่งไปในทันที ชายทั้งสองต่างแยกกันวิ่งตามพวกสาวๆไป
“ฮึก! หือ! พอก่อนๆ ฉันเหนื่อย” เจสสิก้าร้องขึ้น พร้อมกับทรุดลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อย ฮโยยอนมองไปรอบๆด้วยความกลัวว่าพวกนั้นจะตามเธอทัน
“พวกเราวิ่งมาไกลแล้วนะ เอาไงต่อ” เจสสิก้าเอยถาม ด้วยเสียงหอบเหนื่อย
“เราต้องหาทางกลับไปที่บ้านหลังนั้น” ฮโยยอนพยายามมองหาทางที่จะกลับไปยังบ้านที่นัดหมายไว้ แต่ที่นี้ทันเหมือนกันไปหมดจนยเธอไม่รู้ต้องไปทางไหน
“พวกมันตามมาแล้ว!!” เจสสิก้าพูดเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งมาทางเธอ ฮโยยอนไม่รอช้า เธอคว้ามือเจสสิก้าและวิ่งหนีในทันที
“ไปไหนแล้วละ ไวชะมัด” ชายหนุ่มบ่น เมื่อหญิงสาวที่เขาได้วิ่งตามนั้นหายไป ชายหนุ่มพยายามจะมองหาแต่ก็ไม่พบ สุดท้ายจึงวิ่งไปอีกทาง
“หู้~ รอดสักที ขึ้นมาสิ” ฮโยยอนกระโดดออกจากถังขยะที่ตนหลบซ่อนอยู่ เธอหันไปส่งมือให้กับเจสสิก้าที่หลบอยู่ในถังขยะอีกใบ เจสสิก้ายื่นมือมาจับก่อนจะดันตัวให้ลุกขึ้น แต่แล้วขาของตนก็สะดุดเข้ากับเชือกเส้นหนึ่ง ทำให้เธอเสียหลักล้มทับฮโยยอน
“โอ้ย!” ทั้งคู่ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด แต่แล้วสายตาของทั้งคู่ก็สบกัน ต่างคนต่างมันแววตาของกัน มองทะลุเขาไปเหมือนหาคำตอบไรสักอย่าง
“ขอโทษนะ” เจสสิก้าหลบสายตาของฮโยยอนและดันตัวลุกขึ้นยืน ฮโยยอนได้แต่มองก่อนจะลุกขึ้นตาม
“ไปกันเถอะ” ฮโยยอนคว้ามือเจสสิก้าและพาเธอเดินตามทางไปเพื่อหาบ้านเป้าหมาย เจสสิก้าได้แต่มองมือของตนที่ถูกฮโยยอนกุมไว้ตลอดเวลา
“มันวิ่งตามเราไม่หยุดเลยอ่ะ” ทิฟฟานี่บ่นอุบเมื่อพวกเธอทั้งสองวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต แต่ก็ถูกชายหนุ่มคนนั้นตามมาติดๆ
“เพราะใครละ บอกให้หนีไม่หนี เลยเป็นแบบนี้ไง” เชอรีนพูดพร้อมกับออกแรงวิ่งเร็วกว่าเดิม ทิฟฟานี่ทำหน้ามุ้ยเมื่อโดยเชอรีนบ่น
“อนนี่!!” เชอรีนหยุดฝีเท้าลง ทิฟฟานี่ได้แต่ด้วยความสงสัยว่าเชอรีนจะหยุดวิ่งทำไม
“อยากเล่นอะไรสนุกๆ สนุกๆมั้ย” เชอรีนเอยถามแต่ส่ายตายังคงมองไปที่กระสอบและเชือกเส้นใหญ่ที่ถูกทิ้งไว้
“เห้ย! ไปไหนแล้ววะ” ชายหนุ่มบ่นแต่ยังคงไม่หยุดวิ่ง
ตุ๊บ!! ร่างชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้นทันทีที่ขาของตนสะดุดเชือเส้นหนึ่ง เชอรีนเห็นดังนั้นไม่รอชา เอากระสอบและรังมดแดงที่ตนเตียมไว้คุมหัวชายหนุ่ม ทิฟฟานี่จึงใช้เชือกเส้นข้นพันรอบตัวของชายหนุ่ม
“นี่แหนะ สมน้ำหน้า” เชอรีนถีบชายหนุ่มหนึ่งทีก่อนจะ จับชายหนุ่ม ไปมัดกับต้นไม้ใหญ่
“โชคดีนะพี่ชาย!!” เชอรีนโบกมือลา โดยมีทิฟฟานี่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
“ขำอีก รีบไปกันเถอะ” เชอรีนไม่รอช้าคว้ามือทิฟฟานี่แล้ววิ่งอย่างสุดชีวิต เพื่อให้ทันต่อการหนี
เป็นคำขอโทษละกันที่หายไปนาน
ยังไงจะลงให้นะคะ แต่ขอเม้นเยอะๆหน่อย
ไรท์เริมหมดกำลังใจละ
ความคิดเห็น