Destiny โชคชะตาแห่งรัก AimNam

ลำดับตอนที่ #8 : -8- การมาของใครคนหนึ่ง

           










          “นะ…น้ำ”

          เสียงแห่บพร่าเอยเรียกคนที่กำลังหันหลังเดินออกไป น้ำหยุดชะงัก แต่ยังคงหันหลังให้หญิงสาวเช่นเดิม

          “อย่าไปได้ไหม….”

          “เอมขอแค่วันนี้วันเดียว อยู่กับเอม จนกว่าจะเช้าได้ไหม..”

           “ถ้าเช้าแล้ว น้ำอยากจะไป เอมจะไม่รั้งน้ำไว้อีก….”

          “ถือว่าเอมขอเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนที่เราจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน….”
           

          "ได้ไหม......."

          เสียงแหบพร่าที่ออกมาจากริมฝีปากที่ซีดเผือกร้องขอคนที่ยืมหันหลังให้เทอ อย่างมีความหวัง แต่กลับไม่มีคำตอบใดๆ น้ำยังคงยืนนิ่งเฉย ดูเหมือนจะคิดอะไรสักอย่างก่อนที่น้ำจะหันกลับมาแล้วเดินตรงมานั่งบนเตียวข้างๆหญิงสาว สร้างรอยยิ้มให้กลับคนป่วยได้ในทันที


         ร่างอันอ่อนแรงดันตัวเองขยับเข้ามาใกล้น้ำ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนตักของน้ำอย่างอ่อนแรง มือซีดเผือกกุมไปที่มือบางที่ดูเหมือนจะอึ้งๆกับการกระทำของเทอ

       

          "ขอแค่วันนี้วันเดียวนะ......."

     
 
           แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าสาดส่องลงมากระทบตาคมที่กำลังกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับการมองเห็น บวกกับอาการปวดหัวที่ยังคงเล่นงานเทอไม่เลือดแต่สิ่งแรกที่เทอกังวลและคิดเป็นสิ่งแรกกับไม่ใช่สิ่งพวกนั้น แต่กับเป็นคนที่ให้เทอยืมตัว และมืออุ่นมากอดและเป็นหมอนให้ตัวเทอเมื่อคืน  ร่างบางใช้แรงที่มีดันตัวลุกขึ้น และกวาดสายตามองหาใครคนนั้น แต่มันกลับว่างเปล่า ไม่มีแล้ว.....คนที่ให้เทอยืมตักนุ่มๆหนุน มืออุ่นให้กอบกุม หรือแม้แต่ความอบอุ่นที่อยู่ใกล้... มันไม่มีอีกแล้ว.....

     


            กว่าที่ความคิดจะล่องลอยไปไกล ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมๆกับคนที่พึ่งหายไปกลับมาพร้อมกับชามข้าวต้มในมือ ใบหน้าเรียบเฉยมองหญิงสาวที่กำลังนั่งยิ้มส่งมาให้เทอ โดยที่เทอไม่คาดคิดว่าหญิงสาวบนเตียงจะตื่นขึ้นมาเร็วขนาดนี้ ในตอนแรกเทอคิดจะกลับเพื่อที่จะไม่ทันเจอเจ้าตัวตอนตื่น....แต่จะให้ทิ้งคนป่วยไว้แบบนี้มันคงใจร้ายเกิน เทอจึงคิดจะทำข้าวต้มทิ้งไว้ให้คนป่วยกินตอนตื่นแล้วเทอก็กลับ ใครจะไปคิดว่า.....มันจะไม่เป็นอย่างที่คิด

  
         
             ถ้วยข้าวต้มร้อนๆ ถูกวางลงบนโต๊ะข้างเตียงของเอม โดยที่คนวางไม่ได้พูดจาอะไรสักคำ
 

         "ขอบคุณนะ ที่อยู่ดูเอม..."

          "อย่าขอบคุณเลย มันคือข้อแลกเปลี่ยนที่เทอยื่นมันมาต่างหาก...."

          "และตอนนี้ก็หมดหน้าที่ฉันแล้ว...."

           น้ำเอยบอกด้วยเสียงเรียบ โดยที่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ผิดกับอีกคนที่ขอบตาร้อนพร้าว มีน้ำตาคลออยู่ที่ตาคม เมื่อน้ำหันหลังให้เทอ เทอก็ต้องเงยหน้าห้ามไม่ให้หยดน้ำตามันไหลลงมา 

            "อ่อ...หวังว่าเทอจะทำตามที่พูดนะ" 

             ขาเรียวก้าวออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างรวดเร็ว มือซ้ายจับกุมหัวใจที่มันเต้นเร็วซะจนน่ากลัว ไม่รู้ทำไมต้องรู้เจ็บหัวใจทุกครั้ง ที่เห็นหญิงคนนั้นมีน้ำตาหรืออ่อนแอ ทั้งที่เทอหญิงคนนั้นเป็นทำร้ายหัวใจเทอแท้ๆ  
  

              หญิงสาวทรุดลงนั่งกับม้านั่งหน้าบ้านทันที เพราะขาของเทอมันอ่อนแรงเดินกว่าจะพยุงตัวเองให้เดินต่อไปได้ แต่แล้วเทอก็ต้องใช้แรงที่เหลือลุกขึ้นอีกครั้ง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นบุคคลปริศนา ที่กำลังยืนเหมือนมองหาอะไรสักอย่างในบ้าน และที่ทำให้น้ำสงสัยยิ่งขึ้นว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใคร เพราะบ้านที่หญิงสาวคนนั้นกำลังยืนอยู่คือบ้านของเทอ

   


             น้ำค่อยๆ ย่างก้าวเข้าใกล้บุคคลเข้าใกล้บุคคลปริศนา แต่เทอก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อหญิงคนนั้นรู้ตัวว่าว่ามีคนจ้อง เทอก็หันกับมาทันที  แต่นั่นกับทำให้น้ำเบิกตากว้าง ด้วยความตกใจ

             "ไม่เจอกันนานเลยนะ  สวยกว่าแต่เดิมเยอะเลยนะ...."

              "บ้านน้องสาวเทอก็อยู่ตรงนี้ แต่ทำไมถึงมายืนชะเง้ออะไรหน้าบ้านฉันละ" เสียงเรียบเอยถามเมื่อเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ 

              "ก็ฉันอยากเจอคนรักของชั้นนิ"  ไม่พูดเปล่าหญิงสาวตรงหน้ากลับเดินเข้ามาจนร่างกายแนบชิดกับอักคน จนได้ยินเสียงลมหายใจของใครอีกคนิย่างชัดเจน นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามแก้มซาลาเปาของคนหน้าหมวยอย่างหยอกเย้า

              "เจอกันแค่สองครั้ง แต่ขี้ตู่ว่าชั้นเป็นคนรักเทอ....มันไม่ปัญญาอ่อนไปหน่อยหรอ"

             "เอามือเทอออกไป~"

         


               "ชั้นไม่ใช้มือก็ได้ แต่ชั้นจะใช้ปากชั้นแทน"

 


           ใบหน้าขาวนวลค่อยๆขยับใบหน้าเข้ามาใกล้คนนหน้าหมวย ยิ่งคนหน้าหมวยขยับหนีเท่าไร่ เทอก็ใช้มืออีกข้างจับที่ท้ายทอยของอีกคนไม่ใผ้ขยับหนีไปได้ ริมผีปากของคนทั้งคู่ห่างกันเพียงก้านไม่ขีดกั้นแค่นั้น หญิงสาวเจ้าของใบหน้าขาวนวลยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อยขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ จนจะประกอบริมฝีปากของอีกคน

            "พะ....พี่ซานิ!!"

            เสียงเรียกของใครอีกคนทำให้ซานิต้องละจากริมฝีปากที่อยู่ตรงหน้าแล้วหันมามองคนเรียกอย่างหัวเสียนั่นเป็นโอกาสให้น้ำรีบพลักซานิออกไปจากตัวเทอ

             "พี่กลับมาทำไมไม่โทรบอกเอมก่อนละคะ"

             "ถ้าชั้นบอกแก ชั้นจะได้เจอกับหมีน้อยของชั้นไหมล่ะ"

             เอมได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้กับพี่สาวของเทอ พวกเทอไม่เหมือนกันสักอย่าง ทั้งทางสายเลือด และนิสัยทั้งๆที่ควรจะเหมือนกันเพราะทั้งสองก็ถูกเลี้ยงมาเหมือนๆกัน  เอมมักเป็นคนตรงไปตรงมา บางคนอาจจะดูแรงๆ แต่จริงแก่นแท้ของเทอไม่ได้เลวร้ายกว่าที่ใครคิด แต่กับซานิ ภายนอกเป็นคนเรียบร้อย แต่ใครจะรู้ว่าแก่นแท้ของเทอมันเลวร้ายเพียงใด

             "พี่นิ ไม่รอปั๊มเลยนะ"

 



            เสียงหญิงสาวอีกคนดังขึ้น เรียกความสนใจคนทั้งสามเป็นอย่างมาก และเมื่อน้ำเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่เข้ามาใหม่ นั่นทำให้น้ำถึงกับต้องตกใจอีกครั้ง ทั้งยังเกิดคำถามมากมายผุดขึ้นมามากมาย

'ทำไม .....ถึงมีท่าทีสนิทกับซานิ?!'



'ทั้งสองรู้จักกันงั้นหรอ'

'แล้ว....ทำไมคนที่ควรจะรู้จัก กับถึงมีท่าทีเหมือนเหมือนคนแปลกหน้า ไม่เคยรู้จักกัน..'

           ไม่ว่าจะคิดซักเท่าไหร่มันก็ไม่ช่วยให้น้ำเข้าใจทุกสิ่ง ภาพเมื่อเย็นมันยังคงแจ่มแจ้งเพื่อหาข้อข้องของเทอ ถึงมันจะหลายปีผ่านมาแล้วแต่เทอก็จำได้ดีว่า หญิงสาวคนนั้นคือคนที่แอบถ่ายรูปเทอกับเอม และยังเป็นสารภาพทุกอย่าง เทอมั่นใจว่าใช่ปั๊มแต่นอนถึงปั๊มจะจำเทอไม่ได้ก็ตาม.... แต่ทำไม...คนที่บอกกับเทอว่าเอมเป็นคนสั่งให้ตัวเองแอบถ่าย กลับทำท่าทีเป็นคนแปลกหน้า กับคนที่ไม่ควรรู้จัก กับดูสนิทสนมกันเป็นพิเศษ~

         "นัดพี่มา...มีอะไรจะด่าพี่อีกงั้นหรอ"

          "เรื่องของนัตตี้~  เราทุกคนต่างอโหสิให้กันแล้วคะ แต่สิ่งที่น้ำจะมาถามกับพี่....คือเรื่องของเอม"

  


            รูปถ่ายสองใบที่เทอพึ่งไปร้องขอกับโรงเรียนมัธยมเก่าของเทอถูกยื่นมาให้ชายหนุ่มที่เทอนักเขาออกมาเพื่อจะไขข้อข้องใจกับคำถาม

           "พี่โก้รู้จักสองคนนี้ไหมคะ"

           "รู้จัก.....รู้จักดีเลยล่ะ"

         ชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่ลังเลใจสักนิด เขาวางรูปถ่ายก่อนจะขมวดคิ้วมองใบหน้าของหญิงสาวที่มีเครื่องหมายคำถามอยู่บนใบหน้าเต็มไปหมด

          "ซานิ.....พี่สาวของเอม ไม่ใช่พี่สาวแท้..."

         

             "อันนี้น้ำรู้คะ..."

              "แต่ที่น้ำอยากรู้ คือผู้หญิงคนนี้คือใคร มีความเกี่ยวข้องกับเอม และซานิ...."

            รูปของหญิงสาวอีกคน ถูกยื่นกลับไปให้ชายหนุ่มอีกครัั้ง เป็นจังหวะที่พนักงานของร้านยกเครื่องดื่มมาเสริฟให้กับคนทั้งสอง

           "อ๋อ.....ปั๊มนะ  เป็นรุ่นน้องที่สนิทของซานิเขานะ ถ้าจำไม่ผิด น่าจะสนิทกันมาตั้งแต่อมริกาน่ะ พวกเขาเคยเรื่องด้วยกัน   ส่วนกับเอม....ไม่เคยรู้จักกันนะ ไม่แม้จะเจอกันด้วย~"

       เพล้ง!~

            ทันทีที่ประโยคนั้นถูกเอยออกจากปากชายหนุ่ม แก้วโกโก้ร้อนที่อยู่ในมือของหญิงสาวกับล่วงหล่นบนพื้นจนแตกในทันที

'นี่มันเกิดอะไรขึ้น เด็กคนนั้นหลอกชั้นงั้นหรอ ทำไมกัน ทำไมต้องโกหกว่าเอมเป็นคนสั่ง ทำไมกัน....'

"น้ำ!"

''น้ำ!!"

ปึก!

          หนังสือสามเล่มหนาๆ ถูกฟาดเข้ากลางหลังของหญิงสาวแต่แรงที่ฟาดก็ไม่ได้หนักหน่วงมากเท่าไหร่นัก จึงทำให้หญิงแค่มีสติกลับเท่านั้น

           "แกเหม่ออะไรห๊ะ ชั้นเรียกตั้งนานแล้วนะ"

           


             "อ่อเปล่า เวย์คาบบ่ายฝากลาอาจารย์ให้ด้วยนะ ชั้นปวดหัวนิดหน่อย"  น้ำพูดจบก็เก็บข้าวของตนเองแล้วเดินออกจากห้องเรียนในทันที  โดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อนสาวแม้แต่น้อย ไม่รู้สติของเทอกระเจิงไปตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีร่างของเทอก็ชนกับใครบางคนจนล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ซะแล้ว

             "ขอโทษคะ"  เสียงเอยขอโทษถูกเอยขึ้นพร้อมกัน แต่คำพูดเหล่านั้นแทบจะถูกกลืนลงคอไปในทันที เพราะคนตรงหน้าเทอคือเอม... หญิงสาวได้แต่ส่งยิ้มมา แล้วเดินจากไปผิดแปลกกับแต่ก่อนที่เอมมักจะเข้ามาตรวจร่างกายเสมอว่าเป็นอะไรไหม น้ำได้แต่มองตามหลังหญิงสาว จนลับหายเข้าไปในห้อง น้ำเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนะสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไป แล้วจึงเดินออกไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีใครอีกคนกำลังแอบมองเธอจากภายในห้องนั่น

             เช้าตรู่ของวันใหม่ที่แสนเงียบเหงา มีเพียงสายลมยามเช้าพัดพาใบไม้ปลิวสไหว นี่ก็ร่วมอาทิตย์แล้วที่เธอเลือกที่จะหลบหน้าใครอีกคน ทั้งๆที่อยากเจอแทบตาย~  แต่จะให้ทำไงได้ มันจบแล้วนิ

             
              "จดหมายครับ...." 

             เสียงชายหนุ่มในชุดสีแดง มีตราไปรษณีที่อกเสื้อ เขาเอยดังขึ้น  ก่อนจะวางจดไม้ลงช่องรับจดหมายของบ้าน สาวผิวเข้ใตางเข้าจุดเดียวดันนั้น ก่อนจะหยิบซองหลากสีที่จ่าถึงชื่อเธอ และใครอีกคน

           
             "อะไรน่ะ!"

       


         ว่าแล้วเจ้าของชื่ออีกคนก็โผล่ออกมา แล้วแย่งของในมือจากหญิงสาวไป~

             "งานเลี้ยงรุ่น โรงเรียนมัธยมหรอ~ "

              "ค่ะ"

            หญิงสาวตอบเพียงสั้น แต่ดูเหมือนหญิงสาวตรงหน้าจะกำลังคิดอะไรอยู่ รอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ที่เธอเห็นที่ไรมันก็มักตามมาด้วยเรื่องอันตรายเสมอ

             "หวังว่าพี่คงไม่คิดจะไปใช่ไหมคะ พี่ซานิ..."

เอมเอยถาม ด้วยเสียงแห่บพร่า คงไม่ดีนักถ้าจะต้องกลับไปที่ที่มีตราบาปของเธอสองพี่น้องอยู่ เธอกลัว....กลัวว่าพี่สาวจะทำอะไรที่มันจะซ้ำรอยแบบ "นัตตี้" อีก และครั้งนี้น้ำคงจะไม่ให้อภัยเธอไม่จนตาย...

            "ชั้น...จะไป!"

             มือบางเอื้อมไปขวาแขนของผู้เป็นพี่ที่หันกลับจะเดินเข้าบ้าน  เอมออกแรงกำข้อมือนั้นแน่น จนหญิงสาวร้องออกมา

          "พี่จะไปไม่ได้นะ!"

          "ทำไม!?"

           "พี่กลับไป ทุกคนก็ต้องจำพี่ได้สิ แล้วถ้าทุกคนเอาเรื่องพี่มาแฉ..พี่จะทำยังไง"

             "ชั่งมันสิ เพราะที่ชั้นไป ชั้นจะไปหาน้ำ~"

             เมื่อชื่ออันคุ้นเคยถูกเอย หญิงสาวกับนิ่งงันไปชั่วครู ก่อนที่ริมฝีปากบางจะค่อยๆเอยพูดบางอย่างออกมา

             "อย่ายุ่งกับน้ำนะ!"

            เรียวขาที่กำลังเดินกับหยุดแล้วหันมามองผู้เป็นน้อง ก่อนจะยิ้มมุมปาก

           "ชั้นจะยุ่งกับใคร มันก็เรื่องของชั้น!? แกไม่มีสิทธิห้าม..."

         
            "ถ้าพี่ทำอะไรน้ำ เอมจะแฉ......"

           "เอมจะบอกกับทุกคน"

           
            "ว่าเรื่องทั้งหมด"

            "มันเป็นฝีมือพี่....."

           "โดยเฉพาะนัตตี้! พี่เป็นคนฆ่าเธอ!"

            เพล้ง!

              โทรศัพท์ยี่ห้อหรูหล่นจากมือสวย ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเข้ามาใกล้คนที่เอยคำพูดเมื่อกี้ออกมา

             "แกพูดบ้าอะไร!"

             
              "อย่านึกว่าเอมไม่รู้นะ.....ว่าวันนั้นพี่ทำอะไรกับนัตตี้ จนนัตตี้จ้องไปฆ่าตัวตาย เอมรู้ว่าที่นัตตี้กระโดดตึกตาย...มันเป็นฝีมือพะ......"

             เพี้ยะ!!!

           ฝ่ามือของซานิฝาดเข้าลงบนใบหน้าคมของหญิงสาว เกิดรอยนิ้ว และเลือดซิบที่มุมปากอย่างเห็นได้ชัด มือบางจับแก้มของตัวเอง ด้วยความเจ็บ น้ำหยดใสๆไหลอาบรินลงมา.....

            "ถ้าแกยังพูดอะไรออกมาอีก ชั้นไม่เอาแกไว้แน่!"

           นิ้วเรียวชี้มาที่หน้าของหญิงสาวก่อนจะออกแรงกดไปที่หน้าผากจนร่างบางเซ

             "อ่อ....ชั้นคิดว่าแกรู้แล้วซะอีก ว่าอะไรที่ชั้นอยากได้ก็ต้องได้ แต่ถ้าชั้นไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะมีใครได้   ใครมันสะเออะมายุ่งกับของของชั้น มันต้องพลจุดจบแบบ อีนัตตี้!

เธอจะให้ฉันรักยังไง…

ในเมื่อสมองของชั้นไม่เคยลืม

ภาพยังคงหลอนใจอยู่ทุกวันคืน….

                เสียงเพลงถูกเปิดขึ้นภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยชื่อดังมากนัด จึงทำให้มีนักศึกษามากมายพากันมานั่งลิ้มลองเค้กหรือกาแฟของร้าน ผิดกลับหญิงสาวหน้าหมวย ที่ไม่มามีจุดประสงค์จะมาลิ้มรสกาแฟหรือเค้กแต่อย่างใด แต่เพราะเธอ “ไม่มีที่ไป” ต่างหากละ เธอถึงพาตัวเองมาอุดอู้อยู่ที่นี่เกือบทุกวัน จนจะสนิทกับพนักงานในร้านไปซะละ

          “มานั่งทำอะไรคนเดียว…”

            “ก็อย่างที่แกเห็น”

                น้ำตอบเพื่อนสนิทของเวย์ไปด้วยเสียงเรียบ เพื่อนสนิทส่ายหน้าไปมา ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนสนิท

             “แกมีอะไรข้องใจ หรือมีอะไรให้ต้องคิดงั้นหรอ”

             “แกรู้….”

              “ชั้นเป็นเพื่อนแกมากี่ปีละ!? เวลาแกนั่งเขี่ยเค้ก ซึ่งเป็นของโปรดแกเนี้ย แสดงว่าในใจแกต้องมีอะไร…เล่ามา….”

               เมื่อถูกรู้ทัน หญิงสาวจึงจำยอมเล่าทุกอย่างให้เพื่อนสนิทฟัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เทอไม่เคยเล่าให้เวย์ฟังมาก่อน แม้จะต้องเก็บมันคนเดียวมาตั้งสามปีแล้วก็ตาม แต่สำหรับวันนี้มันไม่ไฟสำหรับเธอจริงๆ

              

             “ที่แกเล่ามา….เอมเป็นคนทำทั้งหมด เอมเป็นคนทำให้เพื่อนที่แกเคยแอบรักตาย  แล้วแกก็ดันมารักเอมในตอนนั้น….”

                “อื้ม….”

                “แล้วจู่ๆ พอแกกลับมาเจอเขาอีกครั้ง มันก็มีคนปริศนาโผล่มา…..ซึ่งแกก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาก็ต้องเกี่ยวกับเรื่องนัตตี้….”

                “อื้ม…”

                “แกเลยไม่แน่ใจว่าเอมหรือบุคคลปริศนาใครเป็นทำ หรือทั้งสองจะร่วมมือกัน? …..”

                “อื้ม”

                “ชั้นจะถามแกอีกคำถามเดียวนะน้ำ แกต้องตอบตรงๆนะ”

                “แกยังรักเอม อยู่หรือเปล่า….”

                  เมื่อคำถามที่ตรงประเด็นของเวย์ถูกเอยถาม น้ำได้เงียบงันไป มองหน้าเพื่อนสาวที่มีแววตาอยากรู้จ้องมา เธอทำได้แค่พยายามหลบตาจับผิดคู่นั้น

                “ชั้นเพื่อนแกนะ รู้สึกยังไงบอกชั้นมาสิ ถ้าแกไม่บอกอะไรกับชั้นเลย ชั้นก็ไม่รู้จะช่วยแก….”

                “ชั้นไม่รู้….ชั้นไม่รู้จริงว่ะเวย์ ไม่รู้จริงๆเว้ย!”

                จากที่เงียบ กลับกลายว่าหญิงสาวร้องไห้ออกมา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่สร้างความตกใจให้เพื่อนสาวเป็นอย่างมาก และโชคยังดีที่ตอนนี้ในร้านมีแค่พวกเธอสองคน

                “ชั้นไม่รู้ต้องทำยังไง ชั้นไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่….”

                “ใช่ ชั้นยังรักเขา…”

                “แต่แกจะให้ชั้นทำยังไงว่ะ แกจะให้ชั้นไปรักกับคนที่ทำลายทุกอย่างในชีวิตชั้นงั้นหรอ เขาเป็นคนทำร้ายนัตตี้นะเวย์ เขาเป็นคนทำลายความรู้สึกดีของชั้นไปหมดแล้ว…..”

                “ชั้นควรทำยังไงดี ชั้นต้องทำยัง….”

                ไม่รู้เมื่อไร่ที่เวย์ลุกขึ้น แล้วตรงมากอดเพื่อนสาวที่สติหลุดร้องไห้ฟูมฟายพูดสิ่งที่อัดอั้นทั้งหมดออกมา

                “แกจะให้ชั้นรักเขายังไงว่ะ ชั้นรักเขาไม่ได้ ”

 




               “และ ชั้นก็เลิกรักเขาไม่ได้”