รักวุ่นวาย ฉบับซุป'ตาร์เกาหลี

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6

ร่างบางที่ค่อยๆหลุดตากความฝัน เธอค่อยๆลืมตาขึ้นแต่เมื่อเธอลืมมตาขึ้น เธอต้องลืมตกใจแลลืมตากว้างเมื่อภาพที่เธอเห็นคือใบหน้าของนิชคุณอยู่ตรงหน้าเธอห่างกันไม่ถึงมิล ยูริรีบลุกขึ้นในทันที
"หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนีย แล้ว..."ยูริสำรวจตัวเอง พร้อมกับมองที่นิชคุณที่กำลังหลับอยู่
"ตื่นๆ" ยูริสกิดนิชคุณ นิชคุณค่อยๆลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงยูริปลุก
"นายมานอนได้ไงตรงนี้อ่ะ" ยูริถามด้วยความสงสัย
"ก็เธอหลับ ฉันก็เลยนั่งรอเธอตื่นจนหลับเลยไง"นิชคุณพูดพร้อมกับขยี้ตา ยูริพยักหน้ารับก่อนจะสำรวจเวลาที่นาฬิกา
"10โมง!! ตายละ กลับบ้านๆ" ยูริพูดพร้อมกับคว้ามือนิชคุณขึ้นมา
"ไม่ต้องรีบหรอก กอนข้าวก่อนสิ นู้นลูกน้องเธอทำอาหารไว้ให้แล้ว" นิชคุณชี้ไปทางข้างพัดสองกล่องที่วางอยู่ ยูริต้องยอมปล่อยมือมันทีเพราะท้องเธอร้องเรียกอาหารเช้า
"อะ กินแล้วค่อยกลับ" นิชคุณจัดการแกะกล่องอาหารมาให้ยูริ ยูริรับมาและก้มลงจัดการทันทีด้วยความหิว นิชคุณได้แต่มองแล้วยิ้มกับท่าทีการกินของยูริ
"ยัยลูกไม่รักดีอยู่ไหน เรียกมันออกมาทีสิ!!!" เสียงหญิงสาวตะโกนลั่นเรียก นั่นทำให้ยูริถึงกับสะดุ้งเพราะเธอรู้ดีว่านี้คอเสียงแม่ของเธอ
"ยูริ แกอยู่ไหน ออกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะ!!"เสียงเอะอะโวยวายยังดังลั่นไม่หยุด ยูริหันไปมองหน้านิชคุณก่อนจะลุกขึ้นและเปิดประตูออกมา
"ปล่อยมือจากคนของหนูเดี๋ยวนี้!!" ยูริตะโกนลั่นเมื่อเธอเห็นคนของแม่เธอกำลังจับตัวพนักงานของเธอไว้
"ออกมาได้แล้วสินะ!"

เพรี๊ย!!

คุณควอนพูดพร้อมกับเดินตบหน้ายูริในทันที
"คุณแม่ทักทายลูกสาวคนโตด้วยแบบนี้หรือคะ" ยูริยิ้มมุมปาก และเธอใช้มือเช็ดเลือดที่ไหลจากมุมปาก
"แกคิดจะทำอะไรห๊ะ รู้มั้ยว่าทำพ่อเขาลำบากขนาดไหนห๊ะ!" คุณควอนพูดพร้อมกับปาเอกสารการฟ้องที่เขารับทั้งหมดใส่หน้ายูริทันที
"มันไม่ใช่พ่อหนู มันก็แค่พวกหน้าตัวเมียที่ชอบแอบอยู่ใต้กระโปรงของแม่ไงคะ" ยูริพูดพร้อมหับมองออกไปยังรถที่จอดอยู่หน้าร้าน โดยมีนายซึงวูนั่งดูเหตุการณ์อยู่
"นี่แก!!" คุณนายควอนทำท่าจะง้างมือตบแต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อนิชคุณพูด
"ถ่าคุณคิดจะทำร้ายร่างกายเธออีก คุณได้นอนคุกแน่ " นิชคุณพูดพร้อมกับชี้ไปทางกล้องวงจรปิด คุณนายควอนทำสีหน้าไม่ใจ ก่อนจะเดินออกไปทันที หลือเพียงลูกน้องของนายซึงวู ยูริเห็นดังนั้นเธอจึงเดินเจ้าดึงคยเจ้าเธออกมาจากการจับตัวของลูกน้องนายซึงวู ยูริจับไปที่มือของลูกน้องซึงวู
"ฝากบอกเจ้านายแกด้วย อีกไม่นานเราคงได้เจอกัน อ่อ ช่วยซื้อกระโปรงให้เจ้านายแกใส่ด้วยนะ" ยูริยิ้มก่อนจะปล่อยมือแล้วดึงลูกน้องเธอออกทันที
"สงครามเริ่มขึ้นแล้วสินะ" ยูริพูดพร้อมกับมองไปที่นิชคุณทันที
"ช่วยเอากล้องวงจรปิดทุกซอกทุกมุม ช่วงเดือนที่อิมยุนอามาบริหารที่นี่ให้ฉันที" ยูริหันไปสั่งกับลูกน้องอีกคนก่อนที่เธอจะเดินข้าหลังร้านไป

กรี๊ด!!!! ปัง! ตุ๊บ!

พนักงานหันไปตามเสียงทันที ทุกคนรู้ดีว่ายูริโกรธและอารมณ์เสียขนาดไหน
"เอาเทป เดี๋ยวฉันเอาไปให้เธอเอง" นิชคุณรับเทฟทั้งหมดก่อนจะเดินตามยูริเข้ามา เมื่อเขาเข้ามานิชคุณก็ได้แต่ส่ายหน้า เมื่อเอกสารทุกอย่างกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด นิชคุณมองไปทางยูริที่ยั่งกุมขมับ
"นี่เทปวงจรปิด" นิชคุณวางมันไว้ข้างๆ ตัวยูริก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบกล่องยา
"เคลียดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก มานี่ผมทำแผลให้" นิชคุณใช้มือทั้งสองของตน จับไปที่แก้มของยูริ เพื่อนให้เธอเงยหน้าขึ้นมา นิชคุณบรรจงทางยาลงบนมุมปากของเธออย่างแผ่วเบา
"ขอบคุณนะ" ยูนิยิ้มให้นิชคุณก่อนที่เธอมองสภาพห้องที่ตัวเองทำลงไป ยูริจึงลุกขึ้นและเก็บเอกสารทั้งหมด
"เธอจะทำยังไงต่อ"นิชคุณเอยถามทันที
"เดินหน้าต่อ ฉันมาไกลเกินกว่าจะกลับหันหลังแล้วละ" ยูริพูดพร้อมกับเอาเอกสารทัหมดมาวางบนโต๊ะ
"กลับบ้านกันเถอะ"นิชคุณเอยพร้อมกับคว้ามือยูริในทันที แต่ยูริกับยืนอยู่นิ่ง
"นายพาฉันไปที่หนึ่งก่อนได้มั้ย" ยูริพูดและส่งสายตาร้องขอ
ทั้งคู่พากันมายังบริษัทของนายซึงวู ยูริเดินลงมาจากรถเธอยืนมองบริษัทนั่น ภาพความทรงจำที่เกี่ยวกับพ่อเธอยังคงวนเวียนอยู่
"ให้ผมเข้าไปด้วยมั้ย" นิชคุณเอยถาม ยูริส่ายหน้าก่อนที่เธอจะเดินเข้าบริษัทนั้นไป มีเพียงนิชคุณที่ยืนอยู่คนเดียว
"ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย" ยุนอาพูดขึ้นเมื่อเห็นนิชคุณยืนพิงรถอยู่ นิชคุณค่อยๆหันมามองยุนอาในทันที
"คุยตรงนี้ก็ได้ อะกาแฟรสโปรด" ยุนอาพูดพร้อมกับโยนกาแฟรสเข้มข้นให้กับนิชคุณ และเธอก็เดินมายืนพิงรถข้างนิชคุณ
"ขอจับมือหน่อยได้มั้ย" ยุนอาเอยเมื่อเห็นนิชคุณยังคงไม่พูดอะไร เธอคว้ามือนิชคุณมาในทันที
"มือนายยังอุ่นเหมือนเดิมเลยเนอะ" ไม่รู้อะไร ทำให้น้ำตาค่อยๆไหลอาบสองข้างแก้มของยุนอา
"ยุนอา~~~"พูดเอยเรียกอย่าแผ่วเบา
"ฉันรักนาย.... ฉันคงไม่พูดช้าไปใช่มั้ย" นิชคุณเมื่อได้ยินเขาก็ดึงยุนอามาสวมกอดในทันที

"ฉันคิดว่าคุณคงอยากเจอฉัน" ยูริยิ้มมุใปากส่งให้นายซึงวูที่นั่งอยู่ทันที
"รู้ทันนี่..."นายซึงวูยิ้มมุมปาก
"เธอนี่เก่งกว่าที่ฉันคิดนะ!" ยูริยิ้มออก แต่แววตายังเต็มไปด้วยความแค้น
"ฉันเก่งได้มากกว่าที่คุณคิด เพราะแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับคุณ" ยูริพูดในทันที
"เข้าเรื่องเลยละกัน" นายซึงวูพูดจบก็โยนเอกสารให้กับยูริ ยูริหยิบมันขึ้นมาดู ในนั้นมีรูปเพื่อนๆเธอทั้ง7ทุกการกระทำ
"แกคิดจะทำอะไร" ยูริถามในทันที
"ถอนฟ้องซะ!!" ยูริกำเอกสารทั้งหมดแน่นด้วยความโมโห
"ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันถอนฟ้อง และฉันไม่มีวันปล่อยให้แกทำอะไรพวกเธอ!!" ยูริพูดและปาเอกสารทั้งหมดใส่หน้านายซึงวู ก่อนจะเดินออกไปทันที
"ปล้วเราได้เห็นดีกัน" นายซึงวูพูดจบเขาก็ควักโทรศัพท์แล้วต่อสายไปยังลูน้องเขา
"จัดการตามแผน!" นายซึงยิ้มมุมปากเมื่อเขาคิดจะบีบให้ยูริถอนฟ้องเขา
"เชอรีน ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ" ยูริต่อสายถึงเชอรีนเมื่อออกมาจากห้องของนายซึงวู
"คะพี่ยูริ มีอะไรหรือป่าวคะ" ปลายสายตอบกลับมา
"ช่วยเช็คตารางงานวันนี้ของทุกคนให้พี่ทีเอกสารอยู่ในกระเป๋าที่เธอแพ็คมา" ยูริพูดอธิบายบอกปลายสาย
"คะๆ เจอแล้ว แล้วยังไงค่อคะ" เชอรีนเอยถาม
"เช็คดูนะว่าวันนี้ใครไปทำงานที่ไหน แล้วเธอช่วยสะกดรอยตามแทนพี่ที เพราะพี่คงไปไม่ทัน" ยูริพูดพร้อมกับก้าวออกมาจากบริษัท แต่ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอต้องหยุดยืนอยู่กับทีทันที
"พี่ยูริคะ ฟังอยู่หรือป่าวคะ" ปลายสายยังคงร้องเรียกเมื่อยูริได้เงียบไป ยูริกดสายทิ้ง แต่สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปทางยุนอาและนิชคุณที่กำลังยืนกอดกัน
"ยูริ!"นิชคุณร้องขึ้นเมื่อเห็นยูริยืนมองอยู่ นิชคุณรีบดันตัวยุนอาออกในทันที
"ฉันอยากกลับละ" ยูริพูดขึ้นพร้อมกับเดินขึ้นรถไปในทันที มีเพียงยุนอาที่ยืนมองรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไป ตลอดทางที่รถแล่นไปมันปกคลุมไปด้วยความเงียบ ยูริได้แต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา เช่น้ดียวกับนิชคุณ



"อะไรของเขา จู่ๆก็ตัดสายไป" เชอรีนบ่นพร้อมกับโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง
"วันนี้มีใครรับงานอะไรบ้างหรอ อื้ม
...." เชอรีนจดๆจ้องๆกับการดูตารางงานของเมมเบอร์โซชิตามที่ยูริได้ให้เธอช่วย
"อ่า... ทิฟฟานี่อนนี่ถ่ายโฆษณาน้ำหอม ส่วนคนอื่นๆว่าง" เชอรีนพูดเมื่อเธอตรวจดู
"งั้นสะกดรอยตามทิฟฟานี่อนนี่ก่อนละกัน ถือซะว่าเป็นยามเฝ้ากางให้แทยอนอนนี่ งิงิ" เชอรีนพูดติดตลกก่อนที่เธอรีบเดินทางมายังหน้าที่พักของโซชิทันที
"พี่คะ ตามรถคันนั้นไปเลยคะ"เชอรีนเอยบอกคนขับแท็กซี่เมื่อเธอเห็นทิฟฟานี่ขึ้นรถคันนั้นไป
"เหมือนเราจะแฟนซาแซงเลยง่ะ  พี่ยูลนะพี่ยูลให้ทำแะไรก็ไม่รู้ เค้าจะโดนการ์ดลุมกระทืบไหมเนีย" เชอรีนพูดโดยไม่สนใจเลยว่ารถของทิฟฟานี่กำลังขับออกนอกเสันทาง
"สตูถ่ายมันไปทางนู้นไม่ใช่อ่อ แปลกๆแหะ" และยิ่งแปลกหนักเมื่แรถคันนั้นได้เลี้ยวเข้าโรงแรมแห่งหนึ่งไป
"ถ่ายโฆษณาน้ำหอมในโรงแรม บ้าละ!!!! พี่คะ จอดคะจอด!" เชอรีนรีบลงจากรถในทันที เธอค่อยๆเดินตามทิฟฟานี่ไป แต่ก็ต้องคลาดกันเมื่อลิฟท์ที่ทิฟฟานี่ขึ้นได้ปิดและเคลื่อนไปเรียบร้อย
"ทำไมถึงมาถ่ายในโรงแรมละคะ" ทิฟฟานี่เอยถามผู้กำกับโฆษณาด้วยความแปลกใจ
"สปอนต์เซอร์เขาต้องการนะ" ผู้กำกับตอบออกมาแต่ทิฟฟานี่ก็ยังคงสงสัย
"แล้วเมเนเจอร์ของฉันละคะ" ทิฟฟานี่ถามเมื่อเธอไม่เห็นเมเนเจอร์ตามขึ้นมาเลย
"เดี๋ยวเขาตามขึ้นมานะ" ทั้งคู่พากันเดินมาห้องห้องหนึ่งก่อนที่ผู้กำกับจะสั่งให้ทิฟฟานี่เข้าไปนั่งรอในห้อง แล้วเขาก็ออกไปโดยล็อกห้องจากภายนอกในทันที
"ทำไมไม่เห็นมีอุปกรณ์ถ่ายเลยล่ะ" ทิฟฟานี่ได้แต่บ่นกับตนเองด้วยความสงสัย ทิฟฟานี่ลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปเปิดประตู แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อประตูมันถูกล็อก
"ทำไมเปิดไม่ออกละ" ทิฟฟานี่พยายามจะเปิดปต่ก็เปิดไม่ออก
"มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยคะ ช่วยด้วยคะ!"ทิฟฟานี่ตะโกนลั่นแต่ก็ไม่มีใครตอบกลับ
"จุ๊ๆ อย่าตะโกนไป" เสียงผู้กำกับดังขึ้น มิฟฟานี่ได้แต่สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ช่วยเธอ
"ผู้กำกับคะ เปิดประตูให้ฉันหน่อย" ทิฟฟานี่เอยบอกแต่ผู้กำกับก็ยังไม่มี่วี่แววจะช่วยเหลือ
"ใจเย็นๆ รู้มั้ยเธอกำลังจะได้เล่นหนังสดเลยนะ" ผู้กำกับพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"คุณพูดอะไรอ่ะ" ทิฟฟานี่กลินน้ำลายในทันที
"ก็หนังสดไง หนังสดที่ทุกคนได้เห็นเธอในทุกซอกทุกมุม" ทิฟฟานี่ส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้ในทันที
"แล้วเจอกันนางฟ้า" เสียงผู้กำกับพูดและเดินไปในทันทร
ทิฟฟานี่พยายามจะหาทุกช่องทางเพื่อให้ตัวเองหลุดรอดไปได้ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะโทรศัพท์ถูกตัดสาย ทั้งหมด ทิฟฟานี่นั่งลงบนเตียงอย่างหมดหวัง

ตุ๊บ!

"อ่าเจ็บชะมัด" เชอรีนร้องขึ้นเมื่อเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอจึงใช้วิธีเปิดห้องข้างๆแล้วปีนเข้ามา
"ใครนะ!"ทิฟฟานี่ร้องด้วยความตกใจเมื่อเธอได้ยินเสียง
"ชู่!! เบาๆคะ หนูมาช่วยพี่ จำหนูได้นะ" เชอรีนเอยเมื่อเห็นทิฟฟานี่มองเธออย่างไม่ไว้ใจ
"เธอคนนั้น.."ทิฟฟานี่ร้องขึ้นด้วยความดีใจทันที

ก๊อก!

ทิฟฟานี่และเชอรีนต่างหันไปมองทางเดียวกัน เมื่อมีคนกำลังไขกุญแจเข้ามา เชอรีนจึงคว้ามือทิฟฟานี่ไปแอบหลังตู้ใหญ่
"มันหายไหน!" เสียงตะคอกถามเมื่อเขาเข้ามาแล้วๆม่พบกลับเป้าหมาย
"ผมล็อกดีแล้วนะครับ หรือว่าเธอจะปีนหนีไป" เสียงผู้กำกับคนนั่นดังขึ้น
"รีบหาสิ มันคงยังไปไม่ได้ไกล แกเฝ้าหน้าห้องไว้" ทั้งพากันอแกไปตามหาทิฟฟานี่ในทันที เชอรีนเมื่อเห็นว่าพวกนั้นออกไปกันหมดแล้ว เธอจึงดีงทิฟฟานี่ออกมา
"มันไปกันหมดแล้วใช่มั้ย" ทิฟฟานี่ถามในขณะที่ตัวยังสั่นเทาด้วยความกลัวน้ำตายังคงไหลอาบสองข้างแก้ม
"พี่กลัวมากเลยหรอ" เชอรีนหันไปถามทิฟฟานี่ทันที มิฟฟานี่พยักหน้ารับ ในขณะที่ยังจับมือเชอรีนไว้แน่น
"พี่ไม่กลัวนะ ฉันจะพาพี่หนีเอง" เชอรีนยิ้มให้ก่อนจะมองไปรอบๆ
"เราคงออกทางประตูไม่ได้ มีคนเฝ้าอยู่ เราคงต้องปีนไปห้องข้างๆ พี่ไหวมั้ย" ทิฟฟานี่กลืนน้ำไหล และมองความสูงของตึกก่อนจะพยักหน้ารับ ในเมื่อไม่มีทางอื่นแล้วนิ
"งั้นพี่จ้าไปก่อนเลย" เชอรีพูดพร้อมกับช่วยยันร่างทิฟฟานี่ให้ปีนไปยังห้องตรงข้าม แล้วตนก็ปีนข้ามไปเช่นกัน
"พี่ช่วยไปดูหน้าประตูให้ฉันที ว่ามันยังอยู่มั้ย" ทิฟฟานี่พยักหน่ารับพร้อใกับเดินไปดู
"มันยังอยู่อ่า" ทิฟฟานี่หันมาบอกเชอรีน เชอรีนทำท่าครุ่นคิดก่อนจะหยิบแจกันขึ้นมา
"พี่คอยดูไว้นะ" เชอรีนหันมาบอกดก่อนจะเดินไปท่ระเบียง

เพร้ง! เพร้ง!

เชอรีนจัดการโยนแจกันเข้สไปในห้องทันที
"มันเข้ามาเข้าในหรือยัง" เชอรีนหันไปถามทิฟฟานี่ที่คอยดูพวกมันอยู่
"มันเข้าไปภายในห้องแล้ว" ทิฟฟานี่หันมาบอกทันที
"อนนี่ ทำตามที่ฉันบอกนะ  พอฉันนับหนึ่งถึงถามแล้ว พี่เปิดประตูแล้ววิ่งออกไปเลยนะ แล้วฉันจะวิ่งตามไป"เชอรีนพูดพร้อมกับกำไม้เบสบอลแน่น
"วิ่งไปไหนอ่า" ทิฟฟานี่เอยถามด้วยสีหน้าซีด
"วิ่งไปไห้ไกลที่สุด วิ่งให้สุดกำลัง โอเคนะ" ทิฟฟานี่พยักหน้ารับ และกำลูกบิดแม่น เชอรีนมองหน้าทิฟฟานี่ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก
"1.......2........" ทิฟฟานี่หลับตาและเตรียมตัววิ่งเต็มที่
"....3!!!!!" ทิฟฟานี่เปิดประตูและวิ่งออกไปในทันที เชอรีนเห็นดังนั้นจึงวิ่งมาและปิดประตูและล็อคแน่น เธอไม่ได้วิ่งตามมิฟฟานี่ไป แต่กลับขังตัวเองไว้ในห้อง เชอรีนหันกลับไปมองทางระเบียง เธอก็พบว่าพวกมันได้ปีนข้ามมาแล้ว
"ไว้จัง...." เชอรีนบ่นกับตัวและมองไปที่ชายตัวใหญ่3คน
"พี่ พี่มีกันแค่นี้เองหรอ" เชอรีนเดินหลีกไปทางประตูระเบียง ก่อนจะหันมายิ้มให้ผู้ชายทั้ง3คน
"โหพี่ ไม่คิดจะพูดไรหน่อยหรอ" เชอรีนเอยถามก่อนที่ตนจะค่อยๆเดินก้าวถอยหลัง
"นางนั่นอยู่ไหน" ชายคนหนึ่งเอยถาม
"หนูจะรู้มั้ยพี่ " เชอรีนพูดกลับ ชายทั้งสามคนทำหน้าอารมณ์เสียในทันที
"อ่ะๆ บอกก็ได้  อยู่ข้างในห้องน้ำคะ" ชายทั้งสามหันมองหน้ากัยก่อนจะเดินเข้าไผในห้องน้ำ เชอรีนจึงภือโอกาสเดินออกมาสุดระเบียง ปละล็อกประตูระเบียงจากด้านนอก ก่อนที่เธอจะปีนข้ามไปอีกห้องหนึ่ง และเธอก็ตรงมาบังหน้าห้องเดิม เชอรีนจัดการล็อกประตูจากด้านนอกอีกเช่นเคย
"ฮ่าๆ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับไอ้เชอรีน" เชอรีนหัวเราะออกมาทันที
"เห้ย!! เปิดประตูนะ" เสียงชายทั้งสามตะโกนออกมาทันที
"ปล่อยให้โง่อ่อ เชิญอยู่ถ่ายหนังสดกันเองละกัน ถ่ายเองเล่นเอง สนุกน่าดู ชิ!ใครใช่ให้มายุ่งกับพี่สาวหนูละ!!" เชอรีนพูดพร้อมกับปากุญแจห้องทิ้งลงในถังขยะ ก่อนที่ตนวิ่งออกตามหาทิฟฟานี่

"นี่ไกลที่สุดแล้วอ่อ น่ารักจริงๆ" เชอรีนพูดเมื่อเธอ้ห็นทิฟฟานี่หลบอยู่ข้างถังขยะที่อยู่ถัดจากห้องนั้นไปแค่3ห้อง
"อนนี่!! ฉันบอกให้วิ่งไปไกลไง"เชอรีนเดอนเข้าไปหาทิฟฟานี่ทันที
"ก็เธอไม่วิ่งตามออกมานิ ฉันกลัวนะ" ทิฟฟานี่พูดด้วยความกลัว
"ทีนี่ได้เวลาวิ่งของแท้ละ!!" เชอรีนพูดเมื่อเห็นลูกน้องพวกมันกำลังเดินมาหาพวกเธอ
"วิ่ง!!" เชอรีนตะโกนสุดเสียงก่อนจะคว้ามือทิฟฟานี่วิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต พวกเธอทั้งสองวิ่งมายังหน้าโรงแรม เชอรีนหยูดวิ่งก่อนจะหันกลับไปทางเดอนเธอก็พบว่าพวกมันยังวิ่งตามพวเธออยู่ เชอรีนจึงพาทิฟฟานี่วิ่งออกมาริมถนนก่อนจะเรียกแท๊กซี่และขึ้นไปทันที
"เหยียบให้สุดเลยพี่ เหยี่ยบให้มิด" เชอรีนสั่งคนขับแท๊กซี่ คนขับพยักหน้าก่อนจะทพตามที่เชอรีนบอก



ณ บ้านนิชคุณ

"พี่พักที่นี่ก่อนนะ ตอนเช้าค่อยกลับ" เชอรีนเอยบอกพร้อมกับคว้ามือทิฟฟานี่เดินเข้าไปในบ้าน
"ทิฟฟานี่!" ยูริเอยเรียกก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดทิฟฟานี่ทันที ทิฟฟานี่ปล่อยโฮออกมาทันทีที่ยูริโอบกอดเธอ
"เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย" ยูริพูดพร้อมกับสำรวจร่างกายของเพื่อนเธอ
"ฉันไม่เป็นอะไร.."ทิฟฟานี่ยิ้มและส่ายหน้า
"พักผ่อนเถอะ" ยูริพูดพร้อมกับพาเพื่อนของเธอขึ้นไปบนห้องเชอรีน
"เธอนอนนี่กับเชอรีนนะ เดี๋ยวไปนอนห้อง.......แม่นะ" ยูริอธิบาย
"ขอบใจนะ" ทิฟฟานี่ยิ้มก่อนที่จะล้มตัวลงนอน ความจริงเธอก็อยากจะถามยูริหลายๆเรื่อง แต่เธอก็ไม่อยากทำให้ยูริไม่สบายใจ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ เอี๊ยด!

"คืนนี้ฉันของนอนด้วยนะ" ยูริพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องทันที
"ยูริ!" นิชคุณเอยเรียกยูริทันทีที่เธอล้มตัวลงนั่งบนที่นอน ยูริหันหน้ามามองนิชคุณในทันที
"เรื่องเมื่อบ่าย..." นิชคุณยังไม่ทันที่จะเอยจบ ยูริก็นอนลงทันที
"นอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว" ยูริพูดจบเธอก็หลับตาลวทันที นิชคุณได้แต่มองร่างนั้นอยู่ห่างๆ ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนข้างๆยูริ
เช้าวันต่อมา
"ขอบใจนะเชอรีน ไว้พี่จะเอาของมาตอบแทนเธอ" ทิฟฟานี่หันมายิ้มให้เชอรีนก่อนที่จะหันไปมองยูริทันที
"ฉันไม่รู้ว่าเธอหนีมาด้วยเหตุผลอะไร แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องพวกนี้กับใคร โชคดีนะ" ทิฟฟานี่พูดพร้อมกับขึ้นรถแท๊กซี่ไปในทันที มีเพียงยูริที่มองการจากไปจอเพื่อร ซึ่งไม่รู้ว่าจะไดพบกันอีกเมื่อไหร่
"ขอโทษนะทิฟฟานี่ ฉันไม่อยากให้พวกเธอมาเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อีก" ยูริพูดพร้อมกับกดส่งอีเมลฉบับนั้นลงในทวิตเตอร์และไอจีของเธอ

ตึ๊ด~ ตึ๊ด~

ผู้คนทั่วโลกต่างต้องตลึงเมื่อๆได้อ่านข้อความที่ยูริได้อัพถึงการยุติการเป็นศิลปิน รวมถึงโซวอนต่างก๋ตกใจกับเหตุการณ์ที่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

การเป็นศิลปินมันที่ใฝ่ฝันของใครหลายๆคน แต่สำหรับฉันฉันยอมรับนะ ว่าฉันรักการเป็นศิลปินมาก ฉันรักเพื่อนๆของฉันทุกคน ฉันรักโซวอน จนแทบจะตายแทนกันได้ แต่เมื่อฉันได้พบเจอกับความรักที่เป็นสิ่งต้องห้าม ความเห็นแก่ตัว ความเอาแต่ใจนับวันมันก็เริ่มเพิ่มพูลขึ้นภายในตัวของฉัน ฉันอยากจะเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เพื่อจะมอบความให้กับคนที่ฉันได้อย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่ต้องมาคำนึงว่าจะทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ต้องเกรงใจใคร และวันนี้โอกาสที่ฉันจเป็นคนธรรมดาก็มาถึง ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะใช้ชีวิตเป็นแค่ยูริ ไม่ใช้ยูริโซนยอชิแด ขอโทษนะ แทยอน ซูยอง ยุนอา ซันนี่ ทิฟฟานี่ ซอฮยอน เจสสิก้า  และม๊า ยูลขอโทษที่ทำตามคำสัญญาของพวกเราไม่ได้ ขอให้พวกเธอเดินตามความฝันของพวกเธอไปนะ ฉันจะรอดูความสำเร็จของพวกเธอเอง โซวอน ขอบคุณนะที่ได้ให้ความรักความอบอุ่นต่อฉัน ฉันขอโทษที่ไม่สามารถให้ความสุขกับพวกคุณได้เลย นับแต่วันนี้พวกคุณลืมฉันเถอะนะ ขอให้โซวอนจงรักเพื่อนๆทั้ง8คนของฉันให้ดี เขาสำคัญต่อฉันมาก รักพวกเขาให้มากๆ ดูแลเขาแทนฉันทีนะโซวอน ฉันว่าฉันคงไม่เหมาะแก่การเป็นสมาชิกโซนยอชิแดหรอก อย่าเสียใจ อย่าร้องไห้ มันไม่ใช่ความผิดของพวกคุณ มันเป็นความผิดของฉันต่างหาก  สุดท้ายไม่มีความอื่นใดจะพูดนอกจาก ฉันขอโทษ.......

----------------------------

"มะ...มันไม่จริงใช่มั้ยคะ" เชอรีนเอยถามทันที ที่ยูริเดินเข้ามาภายในห้อง
"พี่ขอโทษ" ยูริเอยด้วยเสียงแผ่วเบา และมองเชอรีนที่มีแต่หยดน้ำตาไหลออกมา
"ไหนพี้บอกแค่มาพักผ่อนไง ไหนบอกว่ามันคือวันหยุด" เชอรีนพูดพร้อมค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ยูริแต่ยูริก็ได้ยืนนิ่งเงียบ
"ทำไมพี่ถึงได้เห็นแก่ตัวขนาดนี้อ่ะ" เชอรีนพูดน้ำตาค่อยไหลอาบสองข้างแก้ม
"ออกไปคะ ออกไป!" เชอรีนพูดจบเธอก็พลักยูริออกไปจากห้องและล็อคทันที
"เชอรีน! ฟังพี่ก่อน เชอรีน!" ยูริพยายามจะเคาะประตูเรียก แต่ก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย
"ไม่มีประโยชน์หรอก ปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียวสักพัก แล้วเชอรีนจะต้องเข้าใจทุกอย่าง" ยูริหันมามองนิชคุณก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดนิชคุณในทันที น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาไม่หยุดยั้ง
"ฉันมันเห็นตัวมากเลยใช่มั้ย หือๆ ฮือๆ" ยูริพูดพร้อมกับโอบกอดนิชคุณแน่นกว่าเดิม นิชคุณทำได้แค่รับฟังและกอดตอบ