คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -7- เพื่อนเก่า
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอตกเป็นสายตา และตกเป็นที่นินทาของคนทั้งโรงเรียน แล้วไหนจะไอ้คลิปบ้าๆ ที่ใครไม่รู้ถ่ายเหตุการณ์ในครั้งไว้ ครบทุกอย่าง ตั้งแต่การพูดคุย และ จูบนั้น หลุดออกมาอีก ตั้งแต่วันนั้นที่ครูเขาไปพบเธอก็โนพักการเรียนไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ กว่าจะตกลงกับพ่อแม่ได้ ก็เล่นเธอแทบแย่
“ว่าไง โดนพักไปตั้งอาทิตย์หนึ่ง นอนอยู่บ้านสบายเลยดิ”
ไม่ต้องถามว่าเสียงใคร มีคนเดียวเท่านั้น ที่ยังคงเสมอต้นเสมอปลายกับน้ำตลอด ไม่ทิ้งเธอไปไหน
“ไอ้จั่น! แกเคยตายป่ะ”
“โอ๋ๆ ขอโทษ ชั้นแค่อยากให้แกอารมณ์ดี แค่นั้น”
“ชั้นไม่ได้เครียด ทำไมต้องเครียด”
จักจั่นส่ายหน้าไปมา เพราะไม่อยากต่อความปากแข็งของเพื่อนสาว แค่เธอดูก็รู้ว่าในหัวของคนตรงหน้าคงมีเรื่องมากวิ่งอยู่ไปหมด สมองคงใกล้จะระเบิดเต็มแก่
“เออ….ชั้นรู้ละนะว่าใครถ่ายคลิบที่แกโดยเอมขโมยจูบได้อ่ะ”
“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นได้ป่ะ…..”
“เออ….คนถ่ายคลิปเป็นรุ่นน้องม.3 ห้อง2 ชื่อปั๊ม”
น้ำพยักหน้ารับ ก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อเพื่อนสาว จับหน้าเธอให้หันไปตามทางที่เพื่อนสาวต้องการ
“นั่นไง คนถ่าย และคนปล่อย”
เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่ถ่ายคลิปและปล่อยมันออกมา เธอก็อยากจะคุยให้รู้เรื่องว่าทำไมต้องปล่อยมันออกมา
“ขอโทษนะ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม!?”
เหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ตัว เพราะเมื่อรู้ว่าน้ำเป็นเจ้าเสียงที่เอยเรียกคือเสียงน้ำ ตนจึงทำท่าจะเดินหนี แต่ก็ถูกน้ำลากตัวเข้ามายังหลังตึกในทันที หญิงสาวที่มีสีหน้ากังวลมองมาทางน้ำด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน เหมือนกำลังกลัวความผิดที่เธอได้กระทำไปก่อนหน้า
“พี่ไม่อยากจะทำอะไรน้องนะ แต่พี่อยากจะรู้ว่าว่าน้องทำแบบนี้ทำไม”
“ปั๊ม…ไม่รู้ว่าพี่กำลังพูดถึงอะ…”
ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะเอยจบ แบงค์สกุลเงินบาทสีแดงจำนวนสิบใบก็ถูกยื่นมาตรงหน้าของหญิงสาว
“ยัยนี่ต้องเอาเงินล่อ”
จักจั่นยิ้มให้น้ำ เมื่อเพื่อนสาวมองอย่างงกับการกระทำของตนเอง และเธอก็ต้องชักสีหน้าเอื้อมหยิงสาวในเครื่องแบบนักเรียนม.ต้น เพราะทันทีที่เธอยื่นแบงค์สกุลบาทนั่นให้ หญิงสาวหยิบมันไปทันที
“ก็…พี่สาวคนนั่น…คนที่จูบกับพี่อ่ะ เป็นคนจ้างหนูให้มาถ่าย…….แล้วไอ้เหล้านั่นนะคือของหนู”
ทันที่ทุกอย่างเปิดเผย มือถือเครื่องสวยของหญิงสาวหน้าหมวยก็ล่วงลงพื้นซะดื้อๆ มืออีกข้างที่จับไหล่ของเด็กสาวก็ถูกปล่อยซะง่ายๆ
“เอาง่ายๆนะพี่ คือพี่สาวคนนั้นนะ เขาแค่แกล้งเมา แล้วไม่ขโมยจูบพี่ แล้วก็ให้หนูถ่ายคลิปมาปล่อย เรื่องมันก็มีแค่นี้……”
“หนูบอกพี่หมดแล้ว หนูไปนะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ดึงใครบางคนหลุดออกจากความคิดในอดีต ร่างบางพยายามดันตัวเองลุกขึ้น เดินไปเปิดประตูห้องรับใครบางคนที่กำลังเคาะมันอย่างไม่หยุดยั้ง
“มีคนมีมาหานะ”
น้ำพยักหน้ารับ แล้วเดินตามพี่ชายของเธอไป เมื่อมาถึงที่หมายเธอก็เห็นใครบางคนนั่งรอเธอที่สวนของบ้าง มองจากด้านหลังมันทำให้เธอคุ้นมันมาก ทันทีที่หญิงสาวคนนั้นหันมา ก็เรียกรอยยิ้มให้น้ำได้เป็นอย่างดี
‘น้ำ!’
ร่างบางถูกคนตรงหน้าสวมกอด จนเธอจะผละออกเนื่องจากมันแน่นจนหายใจไม่ออก
“จั่น! แกมาได้ไงเนีย”
‘มารถ’
“เคยตายป่ะ!”
‘ล้อเล่น….ก็วันนั้น…วันที่แกไปเยี่ยมนัตตี้กับเอมอ่ะ วันนั้นฉันเจอแกพอดี แต่เรียกไม่ทัน ฉันเลยขับรถตามแกมาไง ถึงได้รู้ว่าบ้านแกอยู่ที่นี่ ว่าแต่อกกับเอมดีกันแล้วหรอ ไปคุยกันตอนไหนห๊ะ’
เหมือนมีขวานเล่มใหม่เจาะเข้ากลางหลังของน้ำแบบจังๆ มันจุกแบบพูดไม่ออก ได้แต่แสดงออกทางสีหน้า
‘เห้ย! น้ำชั้นขอโทษ….’
เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนสาว เศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด จั่นได้แค่เดินเข้ากอดเพื่อนสาว
“ชั้นไม่รู้ว่าแกกับเอมยังไม่โอเค ชั้นคิดว่าแกกับเอมเข้าใจกันแล้ว….”
“…มันไม่มีทางโอเค ชั้นกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางจะกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ”
“น้ำ…ชั้นรู้ว่าที่ผ่านมา แกเจอกับอะไรมาเยอะแยะ แกแบกรับมันทุกอย่าง แต่แกก็ผ่านมันมาได้…..แม้กับเรื่องเอม….แกก็ยกโทษให้เขาไม่ได้หรอ”
“ชั้นเข้าว่ามันทำยาก…แต่ความรักมันต้องควบคู่กับการให้อภัยไม่ใช่หรอ”
“แกเคยบอกชั้นเองไม่ใช่หรอ… ว่าเวลาเรารักใครสักคน ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนแบบไหน ดี เลว หรือเคยทำเรื่องอะไรมา ถ้ารักกัน เราย่อมมองข้ามและให้อภัยในสิ่งที่เขาทำเสมอ……เพราะคำว่ารักมันสำคัญกว่าอดีต”
“และปัจจุบันเอมก็เปลี่ยนไปแล้วนะ แกให้อภัยเขา แล้วทำตามใจเสียงของหัวใจแกแทนสมอง เพื่อความสุขของแก….และชั้นก็คิดว่านัตตี้ก็อยากให้คนที่มันรักมีความสุขเหมือนกันนะ”
ใครว่าคนเราเมื่อเจอเรื่องร้ายๆมามันมักจะมีเรื่องดีๆตามมาเสมอ แต่มันคงไม่ใช่กับครั้งนี้ หญิงสาวในชุดมัธยมปลายก้าวข้ามผ่านกำแพงกั้นชั้นดาดฟ้า ปลายเท้าของเธออยู่ริมขอบปูนของชั้น เบื้องล่างเป็นพื้นปูนสำหรับจอดรถของตัวตึกแต่บัดนี้เต็มไปด้วยเด็กนักเรียน และคุณครูมากมายยืนเงยหน้ามองเด็กสาวอยู่ หลังของหญิงสาวชิดกำแพงที่เธอพึ่งข้ามผ่านมันมา ในมือถือไอพอดอันคุ้นเคยที่มีสายหูฟังต่อ และตัวหูฟังถูกใส่ที่หูทั้งสองข้างของหญิงสาว เสียงที่เล่นผ่านตัวเครื่องส่งผ่านมาทางหูฟัง ถูเปิดเล่นซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งมันถูกเล่นมากเท่าไหร่ เท้าของหญิงสาวหญิงก้าวออกไปอย่างช้าๆ
“น้ำ เรานัตตี้เองนะ ช่วงนี้เราไม่เจอเธอเลย ได้ข่าวว่าเธอได้เพื่อนใหม่ เราก็ดีใจด้วยนะ แต่ที่วันนี้เรามีบางอย่างจะบอกเธอ น้ำ….เราสองคนเป็นเพื่อนกันมานานแล้วเนอะ ถ้าจำได้ก็ตั้งแต่เด็กเลย ชั้นยังจำเวลาที่เราไปเที่ยว ไปเล่น หรือเดินไปโรงเรียนทุกวันด้วยกัน…ชั้นยังจำมันได้ดี ไม่รู้ว่าเทอจำมันได้หรือเปล่า เทอคงจะลืมมันไปแล้วสินะเพราะเทอได้เพื่อนใหม่ไปแล้ว….แต่ไม่เป็นไร ชั้นโอเค….เอาละชั้นเข้าประเด็นเลยนะ…. ชั้นว่า….. ชั้น…… รักแกว่ะ ชั้ยไม่รู้ว่าแกจะคิดเหมือนชั้นหรือเปล่า เย็นนี้ชั้นจะรอแกที่ดาดฟ้า ชั้นจะรอคำตอบจากแกที่นั้น แกต้องมานะ…..”
“ชั้นขอโทษ…ชั้นขอโทษที่ชั้นก็รักแกเหมือนกัน ขอโทษที่ชั้นทรยศในความรักไปรักคนอื่น ไปรักคนที่ทำร้ายแก ชั้นขอโทษ….”
“น้ำ! อย่านะ!”
เสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับการมาของคุณครู และเพื่อนๆของเธอ แต่น้ำก็ได้สนใจไม่ เธอกลับหันมามองหน้าเอมด้วยสายตาว่างเปล่า
“เลิกเสแสร้งสักที…..”
“น้ำพูดอะไรอ่ะ เข้ามาคุยกันดีๆ เถอะนะน้ำ อย่าทำแบบนั้นเลย”
“วันนั้นถ้าเธอเอาไอพอตที่นัตตี้ฝาก มาให้ชั้น ทุกอย่างมันคงไม่แย่ขนาดนี้ แล้วถ้าชั้นไม่ไปตามหาเทอที่ห้องดนตรีเพื่อที่จะคุยเรื่องรูปที่เธอมารยาแกล้งเมามาจูบชั้น ชั้นคงไม่เจอไอนี้ เทอเห็นชั้นเป็นอะไรห๊ะเอม…เทอสนุกมากสินะ….เทอมันเลือดเย็น….”
“ถ้าชั้นต้องอยู่แล้วเจอคนแบบเธอ……
ชั้นขอตายดีกว่า!!”
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!
ตุ๊บ!!
บรรยากาศในชั้นเรียนเต็มไปด้วยเสียงเฮฮาของกลุ่มเพื่อนมากมายที่ต่างเม้ามอยเรื่องราวต่างๆมากมาย เว้นเพียงคนเดียวที่ไม่อาจละสายตาไปจากโต๊ะเก้าอี้เปล่าที่ปราศจากเจ้าของมาอาทิตย์กว่าๆ เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เป็นเหตุการณ์ที่กระทบจิตใจของใครหลายคนมาก หนึ่งในนั้นก็คือน้ำ……. โชคดีที่เอมวิ่งเขาไปกอดแล้วออกแรงพาตัวของเธอและน้ำตกลงมาในตัวตึกถึงจะไม่ได้ตกตึกสูงแต่อย่างใด แต่เนื่องจากคนทั้งสองล้มลงพื้นอย่างแรง ทำให้น้ำหัวกระแทกพื้นแล้วหมดสติไปในทันที
“เอ้าๆๆ เลิกคุยกันได้แล้ว วันนี้ครูมีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบ”
เสียงครูประจำชั้นเอยบอกกับเด็กทุกคน ทุกคนในห้องต่างเงียบเสียงและรอคำบอกของครู แต่เหมือนครูจะทำสีหน้าเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด จนทุกคนต่างหันไปคาดเดากับเพื่อนต่างๆนาๆ
“เมื่อสักครู่เพื่อนของพวกเรา กัญญกุลนัช ได้มาพบครู และตัดสินใจที่จะลาออกและย้ายไปต่างจังหวัด…. ก็ครูมีเรื่องจะบอกแค่ เอาหนังสือเรียนขึ้นมาได้”
บรรยากาศในห้องเงียบในทันที เมื่อได้ยินถึงการจากลาของใครบางคน ทุกต่างหันมามองต้นเหตุ แต่ต้นเหตุกับไม่สนใจรอบข้างเลย เธอลุกขึ้นยืนแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องเรียนทันที จุดหมายเธอคือห้องปกครอง ที่คาดว่าบุคคลคนนั้นจะอยู่ แต่มันกลับว่างเปล่า มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานแข่งกับอากาศภายนอก หญิงสาวยืมจ้องในความว่างเปล่า แขนขาแทบอ่อนแรงทรุดลงไปกองกับพื้น แต่หัวใจมันกับสั่งให้ขาวเรียวออกแรงวิ่งอย่างรีบเร่งมายังบริเวณลานจอดรถที่อยู่หน้าโรงเรียน และเป็นอย่างที่เธอคาดไว้ คนที่เธอหวงหาสุดหัวใจในหันหลังอยู่ในรถหรูคันสีแดง ที่กำลังจอดอยู่ตรงป้อมยาม ต้องขอบคุณระบบรักษาความปลอดภัยของโรงเรียนที่ทำให้การจากลาของเขาช้าลงไปอีก….
จากแววตาดีใจ กลับเป็นแววตาเศร้าหมอง เมื่อรถคันดังกล่าวกำลังจะออกตัวไป ร่างบางออกแรงวิ่งตามรถคันนั้น แต่เหมือนจะป่วยการ มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้
ฟิ๊ว….
ตุ๊บ.....
เอี๊ยด!!!....
รองเท้านักเรียนปริศนาทุกปาใส่รถคันหรุสีแดงอย่างจัง เป็นเหตุให้คนขับรถต้องหยุดรถกะทันหัน แล้วลงมาดูต้นเหตุ เช่นเดียวกับหญิงสาวในชุดนักเรียน แต่ไม่ใช่ของโรงเรียนนี้อีกต่อไป ทั้งลวดลาย และสีของชุดบ่งบอกชื่อเสียงของโรงเรียนได้ว่า เป็นโรงเรียนนานาชาติ ที่แตกต่างกับโรงเรียนนี้ลิบลับ สายตาว่างเปล่าของคนหน้าหมวยทอดมองมายังตัวการที่ปารองเท้าใส่รถเทอ สายตาเย็นชาถูกส่งไปให้อย่างไม่ลดละ เมื่อรู้ว่าคนทำเป็นใคร เทอแทบจะหันกลับขึ้นรถทันที ถ้าไม่ติดว่า ใครคนนั้นวิ่งเข้ามารั้งแขนเทอไว้
“ปล่อย….”
“น้ำ น้ำอย่าไปเลยนะ อย่าย้ายเลยนะ อยู่กับเอมนะ เอมขอร้อง”
“ปล่อย!”
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมานอกจากคำบอกและการกระทำที่พยายามจะหลุดจากการเกาะกุมของเอม แต่เมื่อพยายามดูเหมือนจากแค่เกาะแขนธรรมดากลับกลายมาเป็นกอด
“เอมขอโทษ ขอโทษจริงๆ เอมรักน้ำนะ ให้โอกาสเอม อย่าไปไหนเลยนะ ให้เอมทำอะไรก็ได้อ่ะ เพื่อที่จะไถ่โทษจริงที่เอมได้ทำไว้”
“ทุกอย่างเลยงั้นหรอ”
“อื้ม ทุกอย่างที่น้ำต้องการ เอมจะทำให้…”
“………”
“ออกไปจากชีวิตชั้น แล้วลืมไปซะว่าเราเคยอยู่จักกัน ต่อจากนี้…..”
“เรา….”
“ไม่รู้จักกัน….”
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เทอกลับมาที่นี่ จากที่ต้องการจะนั่งรถเล่นไปเรื่อยเปื่อย รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดที่บ้านแห่งความทรงจำที่นี่ซะละ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทั้งๆที่ตั้งกฏกับตัวเองว่าจะไม่มาเหยียบมันอีก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องกบฏต่อคำพูดของตนเองจนได้
“หนูน้ำ…”
เสียงใครบางคนเรียกให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองตามเสียง คิ้วเรียวขมวดทันทีเมื่อพบกับชายวัยกลางคนที่เทอคุ้นตาอยู่บ้านแต่ไม่ยักจะจำได้
“นี่พ่อเอง พ่อของเอมไง”
“อ่อ.. สวัสดีคะ”
“โตขึ้นเยอะเลย แถมสวยขึ้นอีกต่างหาก”
คำเอยชมถูกเอยมาไม่หยุด หญิงสาวทำได้เพียงยิ้มรับคำชมที่ถูกเอยมานั้น
“หนูน้ำอย่าหาว่าอย่างั้น อย่างี้เลยนะ พ่อมีเรื่องให้ช่วยหน่อยจะได้ไหม”
จะปฏิเสธก็ไม่ได้ ด้วยคนตรงหน้าเป็นถึงเพื่อนสนิทของพ่อเทอ หญิงสาวจึงได้แต่พยักหน้ารับคำขอของคนตรงหน้า โดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าคนตรงหน้าจะให้เทอช่วยอะไร
“คุณลุงมีอะไรให้น้ำช่วยหรอคะ”
“คือ….เอมไม่สบายหนักมาก นอนซมอยู่บนห้อง แล้วลุงต้องไปธุระข้างนอก เลยอยากให้หนูน้ำไปช่วยดูแลลูกลุงให้หน่อยได้ไหม แค่แปปเดียว…”
หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งจะทำไงได้ปฏิเสธิก็ได้ไม่ได้ ได้แต่ยอมรับชะตากรรม เมื่อตบปากรับคำของชายวัยกลางคน หญิงสาวจำใจต้องเข้ามาดูและลูกสาวของคนนั้น สองขาวก้าวย่างขึ้นบันไดมาอย่างช้าๆ จนมาหยุดตรงห้องเป้าหมาย สองมือจับลูกบิดและหมุนเปิดออกอย่างช้าๆ ทันทีที่เปิดห้อง เทอก็พบร่างของหญิงสาวนอนราบอยู่บนเตียง โดนที่หน้าผากของเทอมีเจลลดไข้ติดอยู่ สองขาก้าวเข้าไปอย่างย่องเบา เพื่อจะไม่รบกวนคนที่นอนอยู่ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่สายตาเย็นชากลับกลายเป็นสายตาเป็นห่วง โดยที่เจ้าตังเองก็ยังไม่รู้ มือบางที่เดิมถูกสอดไว้ในเสื้อแจ็คเก็ท กลับยื่นออกมา แล้วแตะไปที่แก้มของหญิงสาว น้ำแทบจะชะงักมือออกมาทันที เนื่องจากอุณหภูมิที่ร้อนพร่าวราวกับน้ำร้อนที่ต้มจนเดือดลวกมือเทอ
“ทำไมไม่ไปหาหมอ…”
แต่ถึงจะเอยถามอย่างนั้น แต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่รอฟังคำตอบ สองขาเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนออกมาพร้อมถุงร้อน กับผ้าชุบน้ำ มาประคบตามตัวของหญิงสาว เมื่อผิวขาวซีด ถูกกระทบด้วยผ้าชุบน้ำ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะขยับร่างกายของตน
“อื้อ…. ปวดหัว…”
เสียงแหบพร่าถูกเอยออกมา ทั้งๆที่ยังคงไม่ได้สติด้วยซ้ำ ไม่รู้อะไรดลใจให้น้ำวางทุกอย่างลง แล้วขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้น ก่อนจะใช้ทั้งสองมือนวดไปที่ขมับของหญิงสาวอ และมันก็ได้ผลเมื่อจากที่หญิงสาวบ่นว่าปวดหัวกลับนอนนิ่งไป มีเพียงลมหายใจร้อนพร่าวที่กระทบกับแทนของน้ำ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่น้ำต้องมาทำหน้าที่พยาบาลจำเป็นที่ดูแลคนไข้ รู้ตัวอีกที เทอก็เผลอหลับข้างเตียง จนล่วงเลยมาเป็นเวลาเที่ยงคืนซะแล้ว แต่ที่ทำให้น้ำรู้สึกแปลกๆกับหัวใจเทอต่างหากที่มันกลับไปเต้นไม่เป็นจังหวะ แค่เพียงเห็นมือของเธอที่กอบกุมอยู่กับมือคนป่วย น้ำสะบัดไร่ความรู้สึกบ้าๆนี้ออกไปก่อนจะใช้มืออีกข้างจับมือของคนป่วยมาว่างไว้ข้างลำตัว ตอนนี้เทอรู้เพียงว่าเทอต้องไปจากตรงนี้ก่อนที่หญิงสาวบนเตียงจะตื่นขึ้นมาเห็นเธอ
“นะ…น้ำ”
เสียงแห่บพร่าเอยเรียกคนที่กำลังหันหลังเดินออกไป น้ำหยุดชะงัก แต่ยังคงหันหลังให้หญิงสาวเช่นเดิม
“อย่าไปได้ไหม….”
“เอมขอแค่วันนี้วันเดียว อยู่กับเอม จนกว่าจะเช้าได้ไหม..”
“ถ้าเช้าแล้ว น้ำอยากจะไป เอมจะไม่รั้งน้ำไว้อีก….”
“ถือว่าเอมขอเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนที่เราจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน….”
"ได้ไหม......."
ความคิดเห็น