รักวุ่นวาย ฉบับซุป'ตาร์เกาหลี

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5

"นี่มันก็เดือนกว่าแล้วนะ ที่ยูริหนีไป  พวกเธอคงต้องทำอะไรสักอย่างแลัวละ" ชายหนุ่มผู้ที่เป็นตัวแทนของค่ายมาคุยกับพวกเธอ
"เราจะทำอะไรได้คะ เธอไปไหนพวกเราก็ไม่รู้" แทยอนอธิบายในฐานะหัวหน้าวง
"พวกเธอจะยอมมั้ย ถ้าหัวหน้าจะให้พวกเธอทำวงต่อไปในฐานะโซนยอชิแด 8คน" ทุกคนต่างตกใจกับคำพูดของชายคนนี้
"พวกเราสัญญากันแล้วคะ ว่าถ้ามีใครคนหนึ่งลาออก พวกเราก็จะออกคะ เราจะจับมือกันออกพร้อมกันคะ" ทิฟฟานี่เอยและหันไปมองเพื่อนๆเธอทั้ง7คน
"พวกเธอจะทิ้งความฝันหรอ" ชายคนนั้นเอยถาม
"ความฝันของพวกเราคือ พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปคะ พวกเราจะอยู่ด้วยกัน9คน และแฟนๆจะต้องเข้าใจเราคะ" ทุกพยักหน้าตามคำพูดของซันนี่
"ในเมื่อตัดสินใจกันแล้ว พร้อมเมื่อไหร่ เซ็นมันแล้วเอามาให้ฉัน " ชายคนนั้นยื่นเอกสารยุติสัญญาการเป็นนักร้องให้กับคนทั้ง8คน ทุกคนต่างรับมาและกำมันไว้แน่น
"ส่วนเรื่องแฟนๆ หัวหน้าให้พวกเธอเป็นคนประกาศมันเองในคอนเสริต์ที่นี่ ที่กำลังเกิดขึ้นในเดือนหน้า" ทุกคนพยักหน้า ชายคนเห็นจึงไม่อยากรบกวนเวลาของพวกเธอเมื่อเขาเดินออกไปทุกอย่างกลับสู้ความเงียบ ไม่รู้อะไรทำให้น้ำตาของคนทั้ง7คนไหลออกมาพร้อมกันได้โดยไม่ต้องนัดหมาย
"จบแล้วสินะ" ซูยองพูดและเดินขึ้นห้องตัวเองไปทันที
"ไปพักกันเถอะ เหนื่อยกันมามากแล้ว" แทยอนเอยพูดเมื่อเห็นทุกคนต่างน้ำตาคลอ แต่ก็ไม่มีใครคิดจะลุกขึ้นไปเลย
"นี้คือคำสั้ง ขึ้นห้องพักไปซะ!!" แทยอนตะคอกเสียงใส่กับทุกคน ทุกคนปาดน้ำตาและค่อยๆเดินขึ้นห้องไป เหลือแค่เพียงเจสสิก้า ฮโยยอนและแทยอนที่ยังคงนั่งเงียบ
"พวเธอสองคน รีบเคลีย์กันซะนะ อีกไม่นานก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว" แทยอนหันมายิ้มให้คนทั้งสองก่อนจะลุกเดินไปข้างนอกทันที ทิ้งไว้เพียงแค่คนทั้งสองที่ยังคงนั่งเงียบ ไม่มีวี่แววจะพูดหรืออะไรเลย
"ขึ้นห้องเถอะ ดึกละ"ฮโยยอนเอยปากพูดพร้อมกับคว้าแขนเจสสิก้าที่ยังคงนั่งเงียบ
"ทำไม ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลยละ มันแค่รู้สึกคิดถึง แบบเพื่อนเท่านั้น" เจสสิก้าหันมามองหน้าฮโยยอนอย่างไม่เข้าใจตนเอง
"ไม่มีใครตอบได้หรอก มีแต่หัวใจของเธอเท่านั้นแหละ" ฮโยยอนพูดและชี้ไปทางหัวใจของเจสสิก้า
"มันตอบฉันตั้งแต่ยูริไปแล้วละ มันตอบว่าฉันกับยูริเราไม่เคยรักกัน มันแค่ความผูกพันธ์" เจสสิก้าหันมายิ้มให้ฮโยยอนที่ยังคงยืนงงอยู่
"ฮโยยอนอ่า~"  เจสสิก้าเอยเรียกอย่าแผ่วเบา
"ฉันก็คิดว่า เธอก็คงเป็นแบบเดียวกับฉัน ทุกๆอย่างมันคือความผูกพันธ์ ตัดใจจากฉันเถอะนะ" เจสสิก้าเดินและกุมมือทั้งสองของฮโยยอน ฮโยยอนได้แต่ตกใจ
"เธอรู้..." ฮโยยอนถาม ในขณะที่น้ำตาค่อยๆไหลอาบสองข้างแก้ม
"ขอโทษนะ ฉันไม่พร้อมที่จะผิดหวังเสียใจอีก" เจสสิก้าพูดจบก็เดินไปในทันที ฮโยยอนได้แต่ยืนนิ่งน้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุดยั้ง

เช้าวันต่อมา

"ตื่นได้แล้วคะพวกพี่ๆ"ซอฮยยอนเดินไปปลุกพี่สาวของเธอทุกๆคน มีเพียงแค่ฮโยยอนและแทยอนที่ยังคงหลับนิ่ง
"กลิ่นเหล้าหึ่งเลย พี่แท พี่ฮโย ทำไมมานอนกองกันตรงนี้คะ" ซอฮยยอนยกขวดเหล้าขวดใหญ่ขึ้นมาก่อนจะใองทางแทยอนที่เริ่มขยับตัว
"พี่ดื่มหรอคะ" ซอฮยอนถามและชี้ไปทางขวดเหล้า
"ใช่พี่ ดื่ม แต่เหล้าขวดนั้นไม่ใช่ของพี่นะ" แทยอนส่ายหัว ในเมื่อเธอแค่ดื่มไปแค่แก้วเดียวเพื่อจะให้นอนให้หลับ และเธอก็ไม่สามารถกินเหล้าแรงๆแบบนั้นได้
"นั้นก็ของพี่ฮโยอะสิ" ซอพูดพร้อมกับวางขวดเหล้า และตรงไปที่ฮโยยอนที่ยังคงนอนนิ่ง
"ตัวร้อนจี๋เลย พี่ฮโยๆ" ซอฮยอนพูดขึ้นเมื่อธอสัมผัสตัวของฮโยยอน
"พี่ๆคะ พี่ฮโยแย่แล้ว" ทุกคนที่ได้ยินค่างเจ้ามาช่วยพยุงฮโยไปนอนบนเตียง โดยมีซูยองเช็ดตัวให้ฮโยยอน ทุกต่างช่วยในการทำให้ไข้ของฮโยลด มีเพียงเจสสิก้าที่ยืนเกาะประตูมองดูฮโยยอนห่างๆ
"เป็นห่วง ทำไมไม่เข้าไปละ" ทิฟฟานี่พูดเมื่อเห็นเพื่อนของเธอยื่นดูอยู่
"โกหกคนอื่น แตาเธอโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ รีบจัดการซะแค่นี้ก็เจ็บกันมากพอละ" ซันนี่เดินมาสมทบอีกคน
"ฉันยังไม่พร้อม ขอเวลาฉันหน่อยนะ"  เจสสิก้าพูดพร้อมกับเดินออกไปในทันที

ณ 7-11

"อ่า ต้องจัดสต็อกซะหน่อยละ" ยูริเดินเข้าภายในสต็อก ก่อนจะเริ่มลงมือจัดของ เธอปีนขึ้นบันไดไป2ชั้นอย่างลำบาก แต่แล้วจริงไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อบันได้ได้เอนและทำท่าจะล้ม
"ระวัง!!"นิชคุณที่เห็น เขารีบวิ่งไปรับร่างของยูรอในทันที ร่างของยูริทับร่างของนิชคุณ  โดยที่ยูริยังอยู่ในอ้อมกอดของนิชคุณ
ทั้งคู่สบตากัน แต่นิชคุณก็ต้องละสายตาออก เมื่อ้ขาเห็นว่ามีลังใหญ่ลังหนึ่งกำลังจะตกลงมากระแทกตังยูริ เขาจึงดันตัวให้ยูริไปนอนร
าบกับพื้น โดยที่นิชคุณใช้หลังของเขารับแรงกระแทกลังนั้น
"โอ้ย!"นิชคุณร้องเมื่อได้รับแรงกระเข้าที่หลัง ยูริได้แต่ตกใจ
"นายทำบ้าอะไรเนีย เอาหลังมารับลังแทนฉันทำไม ห๊ะ" ยูริพูดพร้อมกับผลักนิชคุณ ไม่รู้อะไรสั่งให้น้ำไหลอาบสองข้างแก้มของยูริ
"ร้องไห้อีกละ ฉันไม่เลยจริงๆที่เธอร้องไห้" นิชคุณพูดแล้วใช้มือของเช็ดน้ำตาของยูริ ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นกับคนทั้งสองตั้งแต่เมื่อ แต่ที่แน่ๆ ความรักเริ่มเกิดขึ้นกับคนทั้งสองแล้วละ
"ลุกขึ้นเลย ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล" ยูริพูดพร้อมกับคว้าแขนของนิชคุณให้ลุขึ้น เธอพยุงเขาตรงมายังหน้าร้าน
"ฝากเคลีย์สต๊อกด้วย เดี๋ยวฉันมา" ทุกคยต่างพยักหน้ารับ ยูริขับรถพานิชคุณมายังโรงพยาบาลในทันที ไม่นานนักนิชคุณก็เดินออกมา
"เป็นไงบ้าง" ยูริทำหน้าสงสัย
"ไม่เป็นไรแล้วละ เธออะหิวมั้ย" นิชคุณถาม ยูริพยักหน้ารับ
"ปะ ไปหาอะไรกินกัน"นิชคุณพูดจบก็คว้ามือยูริไปในทันที พวกเขาทั้งสอง พากันมายังร้านบะหมี่ข้างทาง และจัดการสั่งอาหาร ทั้งคู่ต่างอยู่ในความเงียบ
"ฉันตัดสินใจจะลาออกจากวงการแล้วละ" ยูริพูดแทรกขึ้นมา ทำให้นิชคุณหยุดการกระทำในทันที
"อื้ม เธอตัดสินใจดีแล้ว ฉันก็ไม่ห้ามเธอหรอก"ยูริยิ้มออกมา
"ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันจะฟ้องร้องพวกเขา อีกไม่นานก็คงเริ่มการฟ้อง ฉันคงไม่ว่างพอที่จะมาทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว" ยูริพูดพร้อมหับมองหน้านิชคุณ
"นายสัญญากับฉัยได้มั้ย ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายเลือกอยู่ข้างฉันยืนข้างฉัน " ยูริมองหน้านิชคุณอย่างรอคำตอบ
"แน่นอนสิ ก็เธอเป็นเจ้านายฉัน" ยูริยิ้มออกก่อนจะก้มหน้าก้มตากิน เมื่อทั้งต่างจัดการกับอาหารตรงหน้ายูริและนิชคุณก็พาหันมายัง7-11เพื่อมาจัดการสั่งงานให้เสร็จ
"นายไปต้องเจ้าไปหรอก รอฉันอยู่นี่ละ" นิชคุณพยักหน้า ยูริเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปภายในทันที "เคลียสต๊อกเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย" ยูริเอยถามพนักงานทันที
"เรียบร้อยแล้วคะ" พนักงานตอบรับ ยูริจึงยิ้มให้แล้วทำท่าจะเดินเข้าไป
"คุณยูริคะ" ยูริหันมามองด้วยความสงสัยทันที
"นี่คะ หนูเจอมันอยู่ในกองขนม" ยูริรับซองเอกสารสีน้ำมาอย่างมึนงงก่อนจะเปิดมันออก ยูริตกใจในทันทีเมื่อเอกสารนั่นคือพินับกรรมตัวจริงของพอเธอ ยูริรีบเก็บมันและเดินเข้าไปหลังร้านและรีบกดโทรศัพท์หาอาทนายความทันที
"คุณอาคะ ยูลเจอพินัยกรรมแล้ว คุณจัดการเลยคะ" ยูริพูดพร้อมกับกำพินัยกรรมไว้แน่น
"เธอพร้อมที่จะรับทุกอย่างนะ อย่าลืมว่านายอิมซึงวู มันเป็นมาเฟียในคราบนักธุรกิจนะ มันพร้อมที่จะฆ่าหนูเมื่อไหร่ก็ได้" ปลายสายพูด แต่ยูริก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลย
"หนูไม่กลัวหรอกคะ คุณอาช่วยจัดการพรุ่งนี้เช้าเลยนะคะ หนูอยากให้พวกเขาได้รู้และรู้สึกคะว่าเวลาตื่นมาแล้วต้องพบกับเรื่องร้ายๆมันเป็นยังไง" ยูริพูดในหัวมีแต่ภาพแม่อึนจูที่แขวนคอตาย และภาพพ่อของเธอ
"หนูจะทำให้พวกมันพังพินาศคะ" ปลายสายรับปากก่อนจะกดตัดส่ายไปทันที
"พ่อคะ แม่อึนจูคะ หนูกำลังมอบความพินาศให้พวกนั้นคะ รอดูนะคะ" ยูริกำพินัยแน่น เธอยิ้มมุมปากขึ้นมาทันที
นิชคุณที่รออยูริอยู่ เมื่อสังเกตุว่ายูริเข้าไปนานผิดปกติเขาจึงเดินลงมาจากรถเพื่อจะเข้าไปหายูริ แต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่เขาไม่อยากจะพบเจออีก
"ไม่เจอกันนาน สบายดีนะ" ยุนอาทักขึ้นเมื่อเห็นนิชคุณ นิชคุณพยักหน้าเป็นเชิงตอบ
"เธอมาที่นี่ทำไม" นิชคุณเอยถามทั้งๆทีใจก็หวั่นไหว แต่มันก็หวั่นไหวแบบไม่เหมือนเก่า
"ฉันจะมาหาพี่ยูริ เรื่องวงน่ะ"ยุนอาอธิบาย
"อย่าพึ่งเข้าไปตอนนี้เลย ให้เวลาพี่สาวเธอได้คิด แล้วเขาคงจะกลับไปเอง" ยุนอาพยักหน้ารับ นิชคุณจึงทำท่าจะเดินเข้าไป
"เรื่องของเรา มันยังเหมือนเดิมอยู่หรือป่าว"
ยุนอาเอยถามทำให้ขาของนิชคะณหยุดอยู่กับที ปต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบ
"ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะคิดว่าเหมือนเดิม" ยุนอาพูดอีกครั้ง แต่นิชคุณก็ยังไม่ตอบ เขาเดินเข้าไปในทันที
"ขอโทษนะ มันคงเหมือนเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว" นิชคุณได้แต่พูดอยู่ในใจ โดยไมากล้าปริปากเอยความจริงให้ยุนอาได่รับรู้
"นานไปละ ไหนบอกแปปเดียว" นิชคุณเอยทักแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นยูริฟุบหลับบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย
"หลับซะละ" นิชคุณส่ายหน้าเขายิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างยูริที่หลับอยู่ เขาจ้องใบหน้านั่นเนินน่าน นิชคุณใช้นิ้วเกลี่ยผมที่ปิดใบหน้าของยูริอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆก้มลงจุมพูดที่แก้มของยูริอย่างแผ่วเบา เขานั้งลงข้างร่างยูริและฟุบลงนอนกับโต๊ะข้างๆยูริทันที ทั้งที่เขายังคงจ้องใบหน้าของยูริอยู่
"ไม่อยากให้เธอกลับไปอยู่บนสวรรค์เลย ฉันคงไม่อาดเอื้อมไขว้คว้าเธอได้ ฉันอยากไห้เธอเป็นเธอแบบนี้ต่อไป ควอนยูริ" นิชคุณพูดในขณะที่ยังจ้องใบหน้าของยูริอยู่