รักวุ่นวาย ฉบับซุป'ตาร์เกาหลี

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4

การเป็นศิลปินมันที่ใฝ่ฝันของใครหลายๆคน แต่สำหรับฉันฉันยอมรับนะ ว่าฉันรักการเป็นศิลปินมาก ฉันรักเพื่อนๆของฉันทุกคน ฉันรักโซวอน จนแทบจะตายแทนกันได้ แต่เมื่อฉันได้พบเจอกับความรักที่เป็นสิ่งต้องห้าม ความเห็นแก่ตัว ความเอาแต่ใจนับวันมันก็เริ่มเพิ่มพูลขึ้นภายในตัวของฉัน ฉันอยากจะเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เพื่อจะมอบความให้กับคนที่ฉันได้อย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่ต้องมาคำนึงว่าจะทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ต้องเกรงใจใคร และวันนี้โอกาสที่ฉันจเป็นคนธรรมดาก็มาถึง ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะใช้ชีวิตเป็นแค่ยูริ ไม่ใช้ยูริโซนยอชิแด ขอโทษนะ แทยอน ซูยอง ยุนอา ซันนี่ ทิฟฟานี่ ซอฮยอน เจสสิก้า  และม๊า ยูลขอโทษที่ทำตามคำสัญญาของพวกเราไม่ได้ ขอให้พวกเธอเดินตามความฝันของพวกเธอไปนะ ฉันจะรอดูความสำเร็จของพวกเธอเอง โซวอน ขอบคุณนะที่ได้ให้ความรักความอบอุ่นต่อฉัน ฉันขอโทษที่ไม่สามารถให้ความสุขกับพวกคุณได้เลย นับแต่วันนี้พวกคุณลืมฉันเถอะนะ ขอให้โซวอนจงรักเพื่อนๆทั้ง8คนของฉันให้ดี เขาสำคัญต่อฉันมาก รักพวกเขาให้มากๆ ดูแลเขาแทนฉันทีนะโซวอน ฉันว่าฉันคงไม่เหมาะแก่การเป็นสมาชิกโซนยอชิแดหรอก อย่าเสียใจ อย่าร้องไห้ มันไม่ใช่ความผิดของพวกคุณ มันเป็นความผิดของฉันต่างหาก  สุดท้ายไม่มีความอื่นใดจะพูดนอกจาก ฉันขอโทษ.......
ตัวอักษรมากมายถูกพิมพ์ขึ้นในอีเมลฉบับร่าง ยูริกดเซพมันเพื่อรอวันส่งให้จุดหมาย น้ำตาค่อยไหลอาบสองข้างแก้ม

"นั่งทำอะไรอยู่คนเดียว"นิชคุณที่กลับมาจากที่ทำงานเอยถามยูริที่นั่งเหม่อลอยอยู่
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" ยูริพูดและหันไปมองนิชคุณที่หอบหิ่วเอกสารมากมายมา
"อ่ะ นี่เอกสารต่างๆของร้าน " นิชคุณพูดพร้อมกับวางเอกสารมากมายไว้บนโต๊ะ
"ถ้าฉันจะอยู่ที่นี่สักพัก นายคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย" ยูริพูดะร้อมกับมองหน้านิชคุณอย่างรอคำตอบ
"เธออยากจะอยู่ก็ไปสิ ก็ฉันทำเธอเสียหายขนาดนั้น ปล่อยให้เธอไปพักที่อื่น นักข่าวก็ตามแย่" นิชคุณพูด
"ขอบใจนะ" ยูริหันมายิ้มให้นิชคุณก่อนทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ
"กลับมาแล้วค่า" เชอรีนที่ได้รับคำขอให้ไปเอาของของยูริ ก็กลับมาถึง นั้นทำให้นิชคุณตกใจเป็นอย่างมา
"อ่า ขอบใจนะเชอรีน" ยูริพูดพร้อมกับลุกขึ้นตรงไปหาเชอรีน
"กว่าจะได้มา รีนก็เกือบโดนพี่สาวทั้ง8ฆ่าตายเหมือนกันคะ" เชอรีนชักหน้ากลัวจนยูริต้องหัวเราะออกมา
"พี่คุณ ยืนตาค้างอยู่นั้นละ มาช่วยพี่ยูลยกของเลย" เชอรีนพูดพร้อมกับตะโกนเรียกพี่ชายของเธอ นิชคุณสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบมาช่วยหิ้วข้าวของ
"พี่ยูลนอนห้องไหนคะ" ยูริหยุดยืนนิ่งและส่ายหน้าในทันที เพราะเมื่อคืนเธอนอนห้องนิชคุณ
"งั้นไปนอนห้องรีนคะ ป่ะไปกัน" เชอรีนคว้ามือยูริและพาเข้าห้องตังเองไปทันที
"ได้ทีเอาใหญ่นะ ยัยตัวแสบ!" นิชคุณส่ายหน้าและเดินตามคนทั้ง2ไป
"อ่า เด็กๆกินข้าวแล้วจ้าา" แม่ของนิชคุณตะโกนเรียกคนทั้ง3เะอให้ลงมาทางอาหารที่เธอจัดเตรียมไว้ ไม่นานนักคนทั้ง3ก็ลงมา
"อ้าวหนูยูริ มานั่งนี่สิจ๊ะ" แม่ของนิชคุณพูดพร้อมกับพายูริมานั่งข้างตนซึ่งมันเป็นที่ประจำของนิชคุณ นิชคุณมองแล้วไม่พอใจ
"หว้า! ลูกชายตกกระป๋องซะละ" เชอรีนพูดขึ้นทำให้ทุกคนขำออกมา
"กินข้าวไปเลย ยัยเชอรีน!!"เชอรีนแลบลิ้นให้และรีบวิ่งไปนั่งเก้าอี้ข้างแม่ของตนอีกฝั่ง
"กินเยอะๆนะ อาหารไทยหนูกินได้ใช่มั้ยจ๊ะ" ยูริพยักหน้ารับก่อนจะห้มหน้าก้มตาทานอาหาร ไม่นานนักอาหารก็หมดภายในพริบตา
"เดี๋ยวยูลไปเคลีย์งานก่อนนะคะ" ยูริพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปทันที เธอจัดการเปิดเอกสารทั้งหมด
"อ่า ภาษาไทยนี่ อ่านไงเนีย" ยูริใช้มือขยุ้มผมเมื่อเอกสารทั้งหมดมันเป็นภาษไทยทั้งนั้น
"เชอรีนน" ยูริหันไปหวังจะเรียกให้เชอรีนลุกมาช่วยเธอ แต่เชอรีนกัลหลับไปเรียบร้อย ยูริส่ายหน้าก่อนจะหอบเอกสารทั้งหมดตรงมายังห้องของนิชคุณ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"มาแล้วครับ" นิชคุณพ๔ดพร้อมกับเปิดประตูออกเขสก็พบกับยูริที่ยืนถือเอกสารอยู่
"เอกสารมันเป็นภาษาไทยอ่า ฉันอ่านไปออก นายช่วยฉันหน่อยสิ" ยูริพูดพร้อมกับยกเอกสารขึ้น นิชคุณพูดและพยักหน้า
"เข้ามาสิ" นิชคุณหลีกทางให้ยูริเดินเข้าไปข้างใน ยูริเดินตรงมาภายในห้อง เธอมิงสำรวจห้อง ที่แทบจะประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาว แตกต่างกับห้องเชอรีนสิ้นเชิง
"นั่งสิ" นิชคุณพูดพร้อมกับนั่งลงบนโต๊ะ ยูรินั่งลงตาม และวางเอกสาร
"เธอมีหน้าที่ฟังนะ ฉันจะแปลให้ฟัง มีอะไรถามหรือท้วงได้"ยูริพยักหน้ารับ และตั้งใจจดเป็นภาษที่เธออ่านออก นิชคุณเริ่มอธิบายเกสารต่างๆมาหลายอฟ้ม ทุกแฟ้มที่อ่านไปไม่มีสิ่งใดปกติ จนมาถึง2แฟ้มสุดท้าย
"แฟ้มการเงิน ล่าสุดการอนุมัติเงินคือ การโปรโมทสินค้า10000บาท ซ่อมเชลฟ์10000 เงินเดือนพนักงาน10000 และสุดท้ายค่าซ่อมแซ่มร้าน 1,000,000บาท..." นิชคุณหยุดพูดเมื่อพบสิ่งผิดปกติ
"บัญชีรายจ่ายเบ็ดเตล็ด10,000,000" นิชคุณเงยหน้าขึ้นมองยูริในทันที
"ทางร้านไม่ได้มีการซ่อมร้านมานานหลายปีแล้ว... เธอว่ามันผิดปกตอมั้ย" ยูริพยักหน้าในทันที
"ใครเป็นคนบริหารช่วงเวลานี้!"ยูริถามในทัน นิชคุณกลืนน้ำลายในทันที
"ยุนอา..." ยูริกำหมัดแน่น ก่อนจะมองไปที่เอกสารมากมาย
"นายช่วยไปเอาเอกสารการเงิน รายจ่าย รายได้ แล้วช่วยแปลมาให้ฉันที  ฉันขอพรุ่งนี้นะ" เมื่อเห็นว่านิชคุณรับปากเธอก็ออกมาจากห้องเขาทันที
ยูริหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมา ก่อนจะกดหาหมายเลขจุดหมายทันที
"คุณอาคะ ถ้ายูลจะฟ้องเอาของที่เป็นของยูลคืนต้องทำยังไงบ้างคะ" ยูริพูดออกไปให้ปลายสายที่เป็นทนายฟัง
"ตัดสินได้แล้วใช่มั้ย เดี๋ยวอาจัดการ หน้าที่ของเราคือหาพินัยกรรมตัวจริงเท่านั้น" ปลายส่ยพูดก่อนจะตัดสายไปทันที
"พวกคุณบีบให้ฉัน ทำแบบนี้เองนะ" ยูริพูดจบเธอเดินเข้าไปในห้องทันที

รุ่งเช้าวันต่อมา

7-11

ยูริมายังเซเว่นที่ตัวเองเป็นเจ้าของตั้งแต่เช้าตรู่ เธอตรงเข้ามาข้างในด้วยการแต่งคัวสบายๆ กางเกงยีนส์และเสื้อยืด อาจจะมีแว่นดำที่ช่วยปกปิดความเป็นตัวเอง
"ช่วยเอาชถดพนักงานเข้าไปให้ฉันทีนะ" ยูริถอดแว่นดำออกและพูดกับพนักงานที่ฟังภาษาอังกฤษออก และก็เดินเข้าไปข้างหลังร้านในทันที 
"นี่คะ ชุด..คุณจะเอาไปทำอะไรคะ" พนัดงานทำหน้าสงสัย ยูริไม่ตอบอะไร เธอจัดการสวมชุดเซเว่นทับ และยิ้มให้พนักงานคนนั้น
"ขอฉันเป็นคนธรรมดาบ้างนะ จำไว้ว่าต่อจากนี้ฉันคือคนธรรมดา โอเค!?" ยูริเดินเข้าไปจับไหล่พนักงานคนนั้นก่อนที่เธอจะเดินออกมายังหน้าร้าน พนักงานทุกคนต่างมองเธอด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงทำตังเหมือนพนักงานทั่วๆไป ซึ่งแตกต่างกับยุนอาที่เป็นเจ้านายแอบอ้าง ยุนอาแทบไม่เคยใส่ชุดพนักงาน หรือแตะต้องงานอื่นนอกเหนือจากเอกสาร และการชี้นิ้วสั่ง การทำงานของยูริทำให้เป็นที่พึ่งพอใจกับพนักงานทุกๆคน ยิ่งนานวันพนักงานทุกคนก็ยิ่งหลงรักเธอ

วันนี้มาลงให้ 2 ตอนนะ
แล้ววันหลังจะมาอัพอีก สัญญา
ใครไม่เม้นขอให้ไม่ได้เป็น1ใน30คน มีทแทยอน นะ
เพี้ยง!!