รักวุ่นวาย ฉบับซุป'ตาร์เกาหลี

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3

แสงแดดจ้า ส่งผ่านผ้าม่านสีขาว สัญญาลักษณ์ที่เตือนเข้ารุ่งเช้าแล้ว ร่างสูงที่ถูกแสงแดดกระทบเข้ากับเปลือกตา ค่อยๆบิดตัว และลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ อาจด้วยเพราะอาการเมาค้างจากที่เธอดื่มหนักในเมื่อคืน เลยทำให้เธอต้องลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก  ร่างสูงลืมตาขึ้นและเธอก็ต้องตกในเมื่อเห็นร่างของหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องเธอ
"ตื่นแล้วหรอ ปวดหัวหรือป่าว" หญิงวัยกลางคนพูดและยิ้มออกมาก่อนจะ ใช้มือแตะเข้าที่หน้าผากยูริ ยูริตกใจเล็กน้อย เธอทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งตัวเกร่ง
"พูดเกาหลีได้เหรอคะ" ยูริเอาถามด้วยความสงสัย
"แม่เคยไปทำงานที่เกาหลีนะเลยพูดได้บ้าง" หญิงวัยกลางคนพูดและยิ้ทให้ยูริ
"ที่นี้ ที่ไหนคะ" ยูริพูดพลางมองไปยังบริเวณรอบๆตัว ซึ้งมัยก็ไม่คุ้น
"ห้องของนิชคุณนะ อะนี่กินซะนะ ยาแก้ปวดหัว" แม่ของนิชคุณพูดพร้อมกับส่งยาและแก้วน้ำมาให้ ยูริรับมันมาและจัดการกิน
"ข้าวต้มได้แล้วครับแม่" นิชคุณพูดขึ้นและเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยข้างต้มในมือ ยูริเห็นก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นีได้
"อ่า~~ ดีเลย มาหนูเดี๋ยวแม่ป้อน" แมนิชคุณรับถ้วยข้าวต้มมาและทำท่าจะป้อน แต่ยูริก็ทำท่าปฎิเสธไว้
"เดี๋ยวหนูกินเองก็ได้คะ" ยูริพูด ทำท่าจะรับถ้วยข้าวต้มมา
"ไม่เป็นไร หนูยังไม่มีแรง ให้แม่ป้อนดีกว่า" ยูริได้แต่ยอมที่จะให้แม่นิชคุณป้อน  ยูริรู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยได้รับความอุ่นจากผู่เป็นแม่ของเธอเลยก็ได้
"อิ่มแล้วละคะ" ยูริยิ้มให้ก่อนจะยกน้ำมาดื่ม
"อ่อ เรื่องที่สนามบิน แม่ต้องขอโทษแทนลูกชายแม่ด้วยนะ  ที่ทำให้หนูเดือดร้อน เอาเป็นว่าแม่ให้หนูอยู่ที่นี่จนกว่าจะสบายใจกับปัญหาต่างๆละกัน" แม่นิชคุณพูดทำให้นิชคุณเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"แม่ต้องไปก่อนละ พักผ่อนนะ" ยูริพยักหน้ารับ แม่นิชคุณหันมายิ้มให้ทั้งนิชคุณและยูริ ก่อนเดินออกไป ภายในห้องเหลือเพียงเขาแค่2คน
"ขอบใจนะ" ยูริหันไปพูดกับนิชคุณ นิชคุณพยักหน้ารับ
"ผมต้องไปทำงานละ คุณพักผ่อนเถอะ" นิชคุณพูดและทำท่าจะเดินออกไป แต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อยูนิที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาดึงแขนเขาไว้
"เรื่องเมื่อคืน ที่ฉันเล่า เพราะฉันไว้ใจนายนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นนายจะช่วยฉันและยู่ข้างฉันใช่มั้ย" ยูริเอยถาม นิชคุณได้แต่ยืนเงียบ
"อื้ม! ผมทำคุณเสียหาย ผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว วางใจเถอะ" ยูริพยักหน้ารับ ก่อนจะปล่อยมือนิชคุณไป เธอถอนหายใจ และนั่งลงบนเตียง

ตึ๊ด~~~ตึ๊ด~~

เสียงโทรศัพท์เครื่องสวนดังสนั่น ยูริเดินไปหยิบในทันที แต่เธอก็ต้องกดปิดเครื่องเมื่อในหน้าจอขึ้นเบอร์ของเหล่าเมมเบอร์ของเธอรวมไปถึงเบอร์ทางค่ายและผู้จัดการ
"ขอโทษนะ ขอให้ลืมเถอะว่าฉันคือโซชิ ต่อจากนี้ฉันจะเป็นแค่ยูริ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง" ยูริพูดอย่างแผ่วเบาและกำโทรศัพท์แน่น
ณ โรงแรมโซชิ
"ติดต่อไม่ได้เลย" แทยอนบ่นเมื่อเธอพยายามจะต่อสายถึงยูริ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย
"ยูริดจะเล่นอะไรนะ พรุ่งนี้ต้องกลับเกาหลีแล้วด้วย!!" ซันนี่บ่นออกมา ทุกคนได้นั่งเงียบ โดยเฉพาะเจสสิก้า


ตึ๊ด~~ตึ๊ด~~

เจสสิก้าสะดุ้งทันทีเมื่อโทรศัพท์เธอและเพื่อนๆดังพร้อมกัน เจสสิก้าเปิดในที
"เราเลิกกันเถอะ" ประโยคสั้นๆ ทำให้เจสสิก้าร้องออกมา แต่แปลกที่เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
"ต่อจากนี้ ขอให้พวกเธอใช้ชีวิตในนามโซชิ นางฟ้าเกาหลีทั้ง8คนได้อย่างสนุกนะ " ขอความนี้ถูกส่งมายังโทรศัพท์เมมเบอร์โซชิทุกคน
"อะไรกัน!!!"ทุกคนโว้ยวายออกมาในทันที ที่อ่านข้อความนั้น
"ฉันจะไปตามตัวยูริกลับมา" ซูยองพูดและทำท่าจะเดินไปแต่ก็ถูกทุกคนลั้งไว้
"แต่พรุ่งนี้เราจะกลับเกาหลีแล้วไม่ใช่หรอ" ซอฮยอนพูดขึ้น
"ก็ไม่ต้องกลับ เพราะยังไงเดือนหน้าก็ต้องมาเล่นคอนที่นี่อยู่แล้ว"ทิฟฟานี่แทรกทุกคนต่างๆพยักหน้ารับ

ณ บ้านนิชคุณ

"ฉันตัดสินใจถูกแล้วสินะ" ยูริเดินออกจากห้องนอนมายังตรงบันได้ แต่เธอก็ต้องหยุด เมื่อทุกส่วนของบ้านถูกแต่งเติมไปด้วยโปสเตอร์ SNSD ที่มีเธอเป็นหนึ่งในนั้น อยู่เดินตามไปยังห้อง ห้ งหนึ่งที่มีภาษาเกาหลีเขียนติดอยู่หน้าห้อง ยูริจึงเปิดเข้าไป ยูริยืนนิ่งกับสิ่งที่เห็น คือห้องถูกตกแต่งด้วยสีชมพู บนผนังมีรูปโซชิติดอยู่ ในตู้โชว์ มีอัลบัมของโซชิอยู่มากมาย
"โซวอนหรอ ใครกัน" ยูริพูดและพยายามมองหาเจ้าของห้องแต่ก็ไม่มีวี่แวว ยูริจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องเพื่อที่จะออกมา แต่เธอก็เข้ากับหญิงสาวในชุดมหาลัยอยู่อยู่หน้า และเธอกำลังตาค้าง ยูริจึงยิ้มให้ในทันที
"ยะ..ยูริ" เชอรีนเอยพูด แชะหมดสติไปในทัน ร่างของเธอล้มไปกองกับกับพื้น
"เป็นอะไรหรือป่าว??" ยูริพูด และพยายามพาร่างนั้นมานอนบนเตียง ไม่นาน เชอรีนก็ฟื้นขึ้น
"ฝันไปใช่มั้ย ใช่ๆต้องฝันไปแน่ๆ" เชอรีนพูด พยายามใช้มือตบหน้า แต่ก็ถูกมือใครบางคนจับมือไว้ เชอรีนตกใจ และหันไปมองทันที
"ฝันๆ  ตื่นๆ ฝันไปฝันไป" เชอรีนพยายามจะเรียกสติตัวเอง
"ไม่ได้ฝันหรอก " ยูริพูดและใช้เมือจับไปที่หน้าของเชอรีนเพื่อให้มองหน้าเธอตรงๆ เชื่อจ้องมองใบหน้านั้นอย่างเนิ่นนาน
"เชื่อหรือยังว่าไม่ได้ฝัน..." ยูริยิ้มให้แล้วปล่อยมือจากหน้าเชอรีนในทันที
"ไม่ได้ฝันจริงๆ ด้วย" เชอรีนลุกขึ้นนั่ง และหันมามองหน้ายูริในทันที
"มีรายการแอบถ่ายหรือป่าว กล้องๆ ต้องมีกล้อง" เชอรีนลุกขึ้นและทำท่าหากล้อง ยูริส่ายหน้าและยิ้มให้กับความน่ารักของเชอรีน
"ไม่มีกล้องหรอก..นี่เลิกหาเถอะ" ยูริลุกขึ้นไปจับที่ข้อมือเชอรีน เชอรีนหันมามอง
"ละ แล้วอนนี่.
.มาได้ยังไงคะ" เชอรีนถามด้วยเสียงสั้นเครือ
"ทีพี่ชายเรายังมาขอโมยจูบพี่ที่สนามบินได้ พี่ก็ต้องมาเอาเรื่องได้เหมือนกันแหละน่า" ยูริยิ้มออกไป
"งื้อออ. อย่าเอาพี่ชายหนูเข้าคุกเลย พี่คุณไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ" เชอรีนทำท่าออดอ้อน ยูริหัวเราะออกมาในทันที
"พี่ไม่จับเขาเข้าคุกหรอก แค่มีข้อแลกเปลี่ยน ที่ให้พี่มาพักที่นี่นะ" เชอรีนตกใจกับคำพูดของยูริ แต่เธอก็ไม่กล้าถามอะไรมาก
"อะเออ...จะว่าอะไรมั้ย ถ้าจะ ...ขะขอกอด หน่อยคะ"เชอรีพูดอย่างเขินๆ ยูริพยักหน้ารับและเธอก็สวมกอดเชอรีนในทันที
"ช่วยอะไรพี่อย่างได้มั้ย" ยูริผละเชอรีนออก
"อะไรหรอคะ" เชอรีนถามด้วยความแปลกใจ ยูริยังคงเงียบไม่ยอมบอก
ณ โรงแรมโซชิ
เชอรีนที่ถูกยูริให้มาเก็บของโรงแรม เธอยืนมองโรงแรมก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ทำไมไม่มาเอง กะอีแคลาพักผ่อน ทำยังกับหนีอะไร" เชอรีนพูดและส่ายหน้าออกมา ก่อนจะทำใจและเดินไปยังโรงแรม เธอชูคีย์การ์ดให้กับยามดู และเธอก็ผ่านมันมาอย่างง่ายดาย
"ห้องนี้สินะ" เชอรีนยืนมองห้องของยูริ
"งั้น..ข้างๆก็ต้องเป็นห้องโซชิที่เหลืออะดิ อ๊าย!??ห้องนี้ห้องใครอ่ะ" เชอรีนเดินไปยังห้องข้างๆ
"ถ้าให้เดา คงจะเป็นฮโยสิก ซอยุน ซูซัน แทนี่ ส่วนพี่ยูลนอนคนเดียว"
เชอรีนยิ้มออกมาอย่างเลศใน เชอรีนจินตนาการภาพมากมายออก แตาเธอก็ต้องหยุดภาพนั่น เมื่อประตูห้องที่เธอยืนอยู่กำลังจะเปิดออก เชอรีนจึงรีบไปเสียบคีย์การ์ดและเข้าห้องของยูริไปทันที 
"เห้อ~~ เกือบไป" เชอรีนถอนหายใจ
"เก็บของๆ เอาอะไรบ้างละ ทุกอย่างเลยละกัน" เชอรีนจัดการแพ็คของทุกอย่าง ใส่ในกระเป๋าเดินทาง
"ห้ามให้ทุกคนเห็นนะ!!"เสียงยูริที่กำชับเธอดังขึ้น ถึงเชอรีนจะส่งสัยแต่เธอได้แต่ทำตามที่ร้องขอ
"เยอะจัง เห้อ~~" เชอรีนนั่งพักลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อเธอแพ็คของใกล้จะเสร็จ
"สุดท้ายละนะ..." เชอรีนลุกขึ้นไปหยิบเอกสารต่างๆบนโต๊ะ
"งื้อ..... ไหนพักงาน แต่ทำไมในตารางบอกว่ามีงานละ แปลกๆแหะ แต่ช่างเถอะ" เชอรีนเก็บเอกสารต่างๆ ใส่กระเป๋า และเธอก็ต้งหยุดเมื่อเธอเจอเข้ากับรูปหลายภาย ซึ่งมันเป็นรูปคู่ระหว่าง ฮโยยอนกับยูริ
"ฮโยยูล!!" เชอรีนตะโกนออกมาอย่างดังลั่น เธอจึงต้องรีบปิดปากตัวเอง
"เสียงใครอยู่ข้างในอะ" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องทัก ซึ่งเชอรีนก็รู้ดีว่าเสียงนั้นคือเสียงของฮโยยอน
"เอาแล้วไง เชอรีนเอย!" เชอรีนพูดและมองไปที่ประตู เธอต้องรีบหาที่ซ่อนทันที เมื่อประตูห้องกำลังจะถูกเปิดออก
"ยูริเหรอ....เธอใช่มั้ย" ฮโยยอนเอยเรียกและค่อยๆเดินเข้ามา ฮโยยอนยิ่งมั่นใจว่าคนข้างในต้องเป็นยูริ เนื่องด้วยมีกระเป๋าเสื้อผ้ามากมาย กองอยู่
"ซวยแล้วสิ!!" เชอรีนบ่นกับตัวเอง
"ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันขังเธอนะ" ฮโยยอนพูดพร้อมกับจับประตูตู้ที่เชอรีนหลบอยู่ ฮโยยอนถือ กุญแจทำท่าจะล็อก เชอรีนเห็นเธอทำอะไรไม่ถูกเธอจึงรีบผลักประตูตู้ออกมา แต่ด้วยความซวยเมื่อเธอเปิดประตูตู้อแก ร่างเธอกับปะทะเข้ากับร่างฮโยยอน จนทั้งคู้ล้มไปกองกับพื้น
"โอ้ย!!!" ทั่งสองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด บรรดาเมมเบอร์ที่ได้ยินก็ต่างพากันเข้ามาดู พวกเธอต่างก็ต้องตกใจเมื่อภาพที่เห็นคือ มีหญิงสาวปริศนาล้มทับร่างฮโยยอนอยู่
"ฮโยยอนอนนี่ ขอโทษ...." เชอรีนรีบลุกขึ้นทันที และเข้ามาพยุงร่างฮโยยอน
"เธอเป็นใครกัน!!"ทั้ง8ต่างถามออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
"อะเอ่อ..."เชอรีนกระอักกระอ่วม
"ซาแซงแฟนใช่มั้ย เธอนะ" แทยอนร้องถามในขณะที่พวกเธอทั้งเจ็ดค่อยๆก้าวถ่อยหลังโดยมีแค่ฮโยยอนที่ยืนอยู่ข้างๆเชอรีน
"ไม่ใช่นะ!! ไม่ใช่!! หนูไม่ใช่ซาแซง!" เชอรีนโต้ตอบในทันที เมื่อเห็นพี่สาวทั้งหลายต่างกลัว
"แล้วเธอมาทำอะไรในห้องยูริ แล้วเข้ามาได้ยัง" ทิฟฟานี่เอยถาม เชอรีนลังเลก่อนจะค่อยๆล่วงคีย์การ์ดในกระเป๋า และส่งให้ซอฮยอนไป
"นี่คะ ยูริอนนี่ให้หนูมา" เชอรีนเอยบอกทุกคนต่างมองหน้ากัน
"เขาให้หนูมาเก็บของคะ" เชอรีนอธิบายและชี้ไปทางของ

ตึ๊ด~~ ตึ๊ด~~

เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของเชอรีนดังขึ้น เธอจึงละสายตาจากทุกคน และกดรับ
"เชอรีน~~ ในเกะจะมีกระเป๋าตังพี่อยู่  ขากลับซื้อโทรศัพท์กับซิมมาให้พี่ใหม่นะ" ยูริบอก เชอรีนฟังก่อนจะเดินไปยังเกะและเปิดมันออก และมันก็มีกระเป๋าตังจริงๆ ดธอขึ้นมา
"เจอแล้วคะ" เชอรีนเอยบอกกับปลายสาย ทำให้เหล่าโซชิรู้ในทันทีว่าปลายคือยูริ ซูยองใช้ความไวมายึดโทรศัพท์ไปจากเชอรีนทันที
"ยูริ!! เธออยู่ไหน กลับมาเถอะ ยูริ ยูริ!!" ยูริตกใจ เธอได้แต่เงียบและฟังซูยองพูด ไม่นานเธอก็ตัดสายทิ้ง
"หนูคงต้องไปก่อน.... ปะไปละคะ" เชอรีนเดินมาหยิบโทรศัพท์จากมือซูยอง และลากกระเป๋าออก  ทุกคนได้แต่เงียบและมองตามเชอรีนออกไป
"มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆๆ" เชอรีนบ่นเมื่อทุกอย่างมันแปลกจนน่าสงสัย
"แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยฉันก็ได้กอดกับโอ้ปป้ายูริ ได้เจอพี่ๆครบ9คนแบบใกล้ชิด  โดนพี่ไจับมือ ไหนจะได้หอมแก้มกับฮโยอนนี่ ถึงจะอุบัติเหตุ แค่นี้ก็ฟินสุดๆละ ใรจะโชคดีเท่าเชอรีนคนนี้  ไม่มี!! 555 มีความสุขโว้ย!!" เชอรีนร้องตะโกนสุดเสียงจนทุกคนต่างหันมามอง แต่เธอก็ไม่คิดจะอายสักนิด