คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2
ตอนที่2
“พี่คุณ~~ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ” เชอรีนพยายามดึงแขนของพี่ชายที่นอนอยู่บนเตียง
“อะไร พี่จะนอน…” นิชคุณพูดพร้อมกับหันไปทางอื่น
“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ตัวเองทำผิดอะไรไว้ มารับผิดชอบเดี๋ยวนี้เลย” เชอรีนพูดพร้อมกับชูหนังสือพิมพ์ขึ้น นิชคุณพยายามลืมตาขึ้นและมองไปที่หนังสือพิมพ์
“เห้ย!!!” นิชคุณลุกขึ้น และดึงหนังสือพิมพ์ที่เชอรีนถือทันที
“ซุป’ตาร์เกาหลี โดนโซวอนไทยพรากจูบ กลางผู้คนนับหมื่นที่สนามบิน”
“วันนี้หนังสือพิมพ์ทุกฉบับลงข่าวพี่กับยูริออนนี่ของหนูหน้าหนึ่ง ตัวเบอเล้อ!!!!!!” เชอรีนพูดพร้อมกับส่งสายตาโกรธเคืองไปให้นิชคุณที่กำลังตกใจกับข่าว
“พี่ต้องไปขอโทษเขา….. ไม่รู้ยูริออนนี่จะเป็นยังไงบ้าง” เชอรีนพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“จะขอโทษยังไงล่ะ ก็ชีเล่นเข้าใกล้ยากขนาดนั้น” นิชคุณพูดพร้อมกับยกขึ้นยืน
“แต่พี่ก็พรากจูบเขามาแล้วนิ อย่าลืมดิว่าโทรศัพท์พี่อยู่ที่เขา” เชอรีนพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆพี่ชาย
“เออ แหะ!! ก็เราเล่นไปพรากจูบเขา ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็เป็นผู้หญิง(ที่ชอบผู้หญิง) เราก็ต้องไปขอโทษ” นิชคุณพูดพร้อมกับมองไปที่โปสเตอร์รูป snsd ที่แปะอยู่ที่ผนัง
ณ โรงแรงสุดหรูแห่งหนึ่งในประเทศไทย
“โอ้ยๆๆ” ยูริร้องขึ้นและลุกขึ้นนั่ง
“ลืมๆไปสักทีสิ เขาเป็นใครก็ไม่รู้” ยูริพูดเมื่อในสมองมีแต่ภาพที่เธอโดนพรากจูบไป
ตึ้ด~~~~ ตึ๊ด~~
“ใครโทรมาเนีย!!” ยูริพยายามควานหาโทรศัพท์ของตัวเอง
“ยอโบเซโย~~” ยูริพูดไปยังปลายสาย แต่ปลายสายก็ยังคงเงียบ
ตึ้ด~~ ตึ้ด~~~
“อ้าวไม่ใช่เครื่องนี้นี่หว่า แล้วมันเสียงโทรศัพท์ใคร” ยูริหันซ้ายหันขวาเพื่อมองต้นตอของเสียง สายตาของเธอไปจบลงที่โทรศัพท์เครื่องสีดำที่อยู่บนพื้น ยูริหยิบมันขึ้นมา และมองด้วยความมึนงง ก่อนจะจำเรื่องราวได้ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของคนที่พรากจูบเธอ เธอมองไปที่สายโทรเข้ามันเม้มชื่อด้วยภาษาไทย ซึ่งเธอไม่เข้าใจเลยสักนิด ยูริเลยกดตัดสายนั่นทิ้งและโยนมันไปบนที่นอนก่อนเธอจะเดินไปยังระเบียง เมื่อเธอเดินมายังระเบียงและมองออกไป เธอก็ต้องตกใจ เมื่อมีนักข่าวเป็น100 มาอยู่หน้าโรงแรมเธอ พวกเขาทั้งหลายฮือทันทีเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงระเบียง
“อะไรกันเนีย!!” ยูริบ่นขึ้นพร้อมกับรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้อง
“ทำไมนักข่าวเยอะแยะขนาดนี้ โอ้ยไม่เอาแล้ว~~” ยูริก่อนจะกระโดนขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับเปิดเพลงดังลั่นห้องก่อนจะห่มโปง ยูริพยายามจะข่มตาหลับ แต่เธอก็มีความรู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในห้องเพียงคนเดียว เหมือนมีใครสักคนจ้องมองเธออยู่
“ใครกัน โจรแน่!!” ยูริพูดพร้อมกับหยิบหมอนเพื่อเตรียมปาใส่บุคคลปริศนา
“ย๊า!!!~ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!” ยูริเปิดพาห่มออกและพุ่งตัวไปที่บุคคลปริศนา เธอใช้หมอนตีเขาแบบไม่ยั่ง
“คุณๆ นี่ผมเอง พอได้แล้ว ผมเอง~~” นิชคุณพูดขึ้นพร้อมกับจับแขนทั้ง2ของยูริ ยูริหยุดและมองหน้านิชคุณอย่างมึนงง ไม่นานนักภาพชายที่พรากจูบแรกเธอไปก็ฉายขึ้นในสมอง และก็เป็นคนคนเดียวกับคนตรงหน้า
“คะคุณ…มาทำอะไรในห้องฉัน” ยูริพูดพร้อมกับสะบัดมือที่ถูกนิชคุณจับออก
“ผมจะมาเอาโทรศัพท์ของผม” นิชคุณพูดพลางชี้ไปที่มือถือที่อยู่บนที่นอน
“แค่โทรสัพคุณต้องขึ้นมาห้องฉันเลยหรอ นี่คุณไม่กลัวติดคุกข้อหาขโมยบางหรือไง” ยูริพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปล็อกประตูห้อง
“ความจริง ผมจะมาขอโทษคุณเรื่องวันนั้นด้วย…ผมไม่ได้ตั้งใจจะ..” นิชคุณพูดแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีใครสักคนเคาะประตูห้องถึงในห้องจะเปิดเพลงดังลั่น แต่ก็พอจะได้ยินเสียงคนเคาะประตู ยูริหันมามองหน้านิชคุณก่อนจะเดินไปดูที่ตาแมวว่าใครกันที่มาเคาะประตู
“โอปป้า~~” ยูริร้องขึ้นก่อนจะเดินมาหานิชคุณ
“คุณต้องรีบออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!!!!” ยูริพูดพร้อมกับดันตัวให้นิชคุณออกไปทางระเบียง
“เดี๋ยวแต่ทางนั้นมีนักข่าวนะ!” นิชคุณขืนตัวไว้ ก่อนจะหันไปมองหน้ายูริ
“ถ้านายไม่ไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้เราทั้ง2คนซวยแน่ๆ ไปสิ!!” ยูริพูดพร้อมกับมองไปทางประตู แต่เหมือนจะไม่ทันการ ประตูถูกเปิดออกด้วยฝีมือเมเนเจอร์ของวง
“โอ้ปป้า!!!!” ยูริร้องขึ้นในขณะที่เธอยังจับมือกับนิชคุณ
“ยูริ!! นี่มัน!!!!!!!!!!!!” เมเนเจอร์พูดดวยความโมโห
“เรามีเรื่องต้องคุยกันยูริ” เมเนเจอร์พูดจบก็ลากคนทั้ง2ไปยังห้องนอนของเมเนเจอร์ ทั้ง2ยอมตามมาแต่โดยดี ยูรินิชคุณนั่งลงบนโซฟาของห้อง โดยมีเมเนเจอร์นั่งอยู่ตรงหน้า
“แค่ที่สนามบิน เธอยังฉาวไม่พอใช่มั้ย!!!??” เมเนเจอร์พูดพร้อมกับโยนหนังสือพิมพ์ทั้งฉบับของไทยและเกาหลีใส่หน้ายูริ นั่นทำให้ยูริตกใจเล็กน้อย นิชคุณตกใจเช่นกัน
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะค่ะโอปป้า ” ยูริพยายามจะอธิบายทุกๆอย่างแต่เหมือนจะไม่ได้ผล
“มันจะเป็นยังไงถ้ามีคนรู้ว่าเธอพาผู้ชายเข้าห้อง และผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนเดียวกันกับคนที่จูบเธอกลางสนามบิน……….” เมเนเจอร์พูดขึ้นและมองไปทางนิชคุณที่กำลังก้มหน้า
“เธอทำให้บริษัทเสื่อมเสียชื่อเสียง บริษัทเดือดร้อนก็เพราะเธอ!!!!!!!!!!” ยูริเงยหน้ามองเมเนเจอร์ทันที
“จริงแล้วผม…………” นิชคุณยังพูดไม่ทันจบ ยูริก็ไปฉุดเขาไห้ลุกขึ้นยืน ยูริหันมามองหน้าเมเนเจอร์ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ใช่!! ฉันเป็นคนเรียกเขามาเอง ฉันเป็นพาเขาเข้าห้องเอง ถ้าบริษัทจะห่วงหน้าตาของบริษัทนัก ก็สั่งแบนฉันสิค่ะ เพราะยังไงบริษัทก็ไม่เคยแคร์ฉันอยู่แล้ว!!!!!!!!!” ยูริพูดขึ้นนั้นทำไห้เมเนเจอร์โกรธมาก
“ยูริ!!!!!” เมเนเจอร์กัดฟันเรียกชื่อของยูริด้วยความโกรธ
“หมดธุระแล้วฉันขอตัวนะค่ะ” ยูริพูดจบก็ฉุดแขนนิชคุณออกมาจากห้อง เมื่อเธอเปิดประตูห้องออก ยูริก็ต้อ
งหยุดฝีเท้าเมื่อเพื่อร่วมวงของเธอทั้ง8คนยืนอยู่หน้าเธอ และเหมือนพวกเธอทั้งหมดจะรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายในห้อง ยูริมองพวกเธอทั้ง8คน ก่อนจะรีบฉุดมือนิชคุณเดินออกไปทันที
“เธอทำแบบนั้นทำไม…” นิชคุณหันไปถาม
“มันไม่ใช่เรื่องของนาย!! นายแค่บอกมาก็พอว่าบ้านนายอยู่ที่ไหน” ยูริพูดด้วยน้ำสียงเย็นช้า
“รังสิต…” เมื่อยูริได้ยินดังนั้นจึงบิตเครื่องด้วยความเร็ว ก่อนจะมาจอดอยู่ริมถนน
“จอดทำไมล่ะ” นิชคุณถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นยูริจอดรถกะทันหัน
“เออ…..รังสิตมันอยู่ส่วนไหนของโลกอ่ะ” ยูริหันมาถามก่อนจะใช้มือเกาหัว
= =’ “โถ่…… มานี่ผมขับเอง” นิชคุณพูดจบก็รีบสลับที่นั่งกับยูริทันที ไม่นานนักรถก็แล่นมาจอดที่หน้าย้านของนิชคุณ
“นี่ล่ะ ถึงละ” นิชคุณพูดจบก็เดินลงจากรถไปทันที
“จะไม่ชวนลงไปกินน้ำหน่อยหรอ” พูดขึ้นทันทีที่เห็นนิชคุณทำท่าจะเดินเข้าบ้าน
“คุณลืมไปหรือป่าว ว่าคุณเป็นใคร คุณเป็นถึง โซนยอชิแดยูริเชียวนะ” นิชคุณหันมาพูดพร้อมทำสีหน้าเม
“นายเลิกเรียกฉันว่าโซนยอชิแดยูริสักทีได้ม๊ะ ฉันเบื่อคำนี้เต็มทน!!!” \ยูริพูดจบก็บิดรถขับออกไปทันที
เธอขับรถมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าร้าน7-11 แห่งหนึ่ง ด้วยที่คนเยอะ ยูริจึงเลือกที่จะสวมแว่นดำและหมวกเพื่อปิดบังหน้าตาที่แท้จริง แต่ก็ไม่พ้นที่จะให้ทุกสายตาจ้องมองมาที่เธอด้วยเพราะการแต่งตัว ยูริเดินตรงเข้าภายในร้าน และเดินตรงมายังแคสเชียร์
“คุณพูดอังกฤษ ได้มั้ยค่ะ” ยูริถามพนักงานที่ยืนอยู่ที่แคสเชียร์
“อ่า ได้ค่ะ มีอะไรให้ช่วยหรอค่ะ” พนักงานตอบรับทันที
“อ่อ ที่นี่ยังรอผู้จัดการคนใหม่ใช่ไหมค่ะ งั้นก็มีแค่รองผู้จัดการสินะ” คำพูดของยูริทำไห้พนักงานคนนั้นถึงกับมึนงง เพราะเรื่องภายในมีแค่ไม่กี่คนที่รู้…
“คุณเป็นใคร ทำไมถึงรู้??? ” พนักงานถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอกค่ะ ต่อจากนี้ที่นี่ฉันจะเป็นคนดูแล ต่อจากพ่อฉัน” ยูริพูดจบก็ถอดแว่นและหมวกออกทันที นั้นทำให้ทุกคนภายในร้านแตกตื่นเป็นอย่างมาก
“โซนยอชิแด……..” เสียงลูกค้าคนหนึ่งร้องขึ้น และอีกหลายๆคนก็ต่างพยายามจะเดินเข้ามา ทำให้พนักงานคนนั้นลากตัวยูริเข้ามาภายในหลังร้าน
“คุณบอกว่าคุณคือ ควอนยูริ ลูกของ ควอนจีฮง เจ้าของที่นี่ที่พึ่งเสียไป??” รองผู้จัดการที่รับเรื่องมาจากพนักงานคนหนึ่ง เข้ามาถามยูริที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ใช่!” ยูริตอบเพียงสั้นๆ นั้นทำให้รองผู้จัดการถอนหายใจก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารอะไรสักอย่างและโยนให้ยูริ
“นี่เป็นรูปของกิจกรรมไม่กี่เดือนที่ผ่าน ซึ่งคุณควอนยูริก็ไปร่วมงานนี่ด้วย!!” ความพูดของรองผู้จัดการทำให้ยูริตกใจรีบเปิดเอกสารดูทันที เมื่อเปิดดูภายในเป็นรูปกิจกรรมต่างๆมากมาย แต่ที่ตกใจคือทุกรูปเป็นรูปของยุนอา
“ยุนอา…..” ยูริร้องขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นยืนและมองหน้าทุกคนทันที
“นั่นละคุณควอนยูริ!!” รองผู้จัดการคนนั้นอธิบายนั้นทำให้ยูริยิ่งโมโห
“พวกคุณโดนพวกเขาหลอกล่ะ ฉันคือควอนยูริตัวจริง และนี่คือหลักฐาน” ยูริพูดจบก็โยนบัตรประจำตัว และพาสปอร์ตให้กับพวกพนักงานดู เมื่อพวกพนักงานดูก็ตกใจ
“แล้วคนนี่ล่ะ” รองผู้จัดการเมื่อได้รู้ความจริงก็ถามขึ้นมาทันที
“คืนนี้ ช่วยเตรียมเอกสารทั้งหมดของที่นี่ ในรอบ2-3เดือนมาให้ฉันที” ยูริสั่งออกไป พนักงานทุกคนพยักหน้ารับแต่โดยดี
“ส่วนคนนี้ฉันจัดการเอง ฝากร้านด้วย” ยูริพูดจบก็เดินมาที่รถ และขับรถออกมาทันที เธอขับตรงมายังบริษัทแห่งหนึ่งที่เคยเป็นของพ่อเธอ แต่บัดนี้มันตกเป็นของพ่อเลี้ยงของเธอไปเรียบร้อย ยูริเดินตรงมายังห้องของประธานบริษัทก่อนจะเปิดประตูเข้าไปทันที เมื่อเข้าภาพที่เห็นคือ แม่ของเธอกำลังนั่งทานอาหารอยู่กับยุนอาและพ่อเลี้ยงของเธอ
“เหอะ! อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะค่ะ” ยูริพูดพร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดัง
“อ้าว ยูริมาแล้วหรอลูก มาๆมาทานข้าวด้วยกัน” อิมซีงวูที่ได้ชื่อเป็นพ่อเลี้ยงของเธอเดินเข้ามาจับมือของเธอ
“อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน!!” ยูริสะบัดออกอย่างแรง นั้นทำให้ผู้เป็นแม่โมโหและลุกขึ้นมา
“แกเป็นอะไรของแกหะ!!!” คุณนาย ควอนลุกขึ้นมาพร้อมทำท่าจะตบ แต่ก็ถูกยุนอาห้ามไว้
“ใจเย็นๆค่ะคุณแม่ ” ยุนอาห้ามพร้อมกับมองไปที่ยูริ
“หนูต่างหากละค่ะ ที่ต้องถามว่าพวกคุณกำลังจะทำอะไร ”
“ยุนอาลูกรักของคุณควอน สนุกสินะกับการปลอมตัวเป็นฉัน สนุกมากสินะที่ได้ใช้ชื่อฉัน ได้หลอกทุกคนว่าเป็นฉัน สนุกมากใช่มั้ย!!!ห๊ะ!!!!!ที่แย่งทุกอย่างไปจากฉัน!!!!!!!!!!!!!!!!!” ยูริพูดขึ้นพร้อมกับปาเอกสารที่มีรูปใส่หน้ายุนอา นั่นทำให้หัวของยุนอาแตกและเลือดไหล
“พี่..ยูริ” ยุนอาพูดพร้อมกับใช้มือเช็ดเลือด น้ำตาค่อยๆไหลอาบ2ข้างแก้ม
“แก ทำอะไรของแกห๊ะ!!~ ” “เพลี๊ย!!!!! เพลี๊ย!!! เพลี๊ย!!!!” คุณนายควอนใช้มือตบไปที่หน้าของยูริอย่างแรง3ที ทำให้แก้มทั้ง2ข้างของยูริแดงเป็นรอยมือ และมีเลือดออกที่มุมปาก
“หนูไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณคิดจะทำอะไร แต่อย่ายุ่งกับ7-11แห่งนี้ มันสิ่งสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ไห้หนู ไม่สิ..มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่พวกคุณไม่สามารถโกงมันไปได้!! ถ้าพวกคุณยังมายุ่งกับชีวิตฉัน ฉันไม่ปล่อยคุณไปแน่!!!” ยูริพูดจบก็เดินออกมาจากมาทันที เธอขับรถกลับมายัง ร้าน7-11 ที่เดินก่อนเดินเข้าไปข้างใน พนักงานทุกคนต่างตกใจที่เห็นยูริกลับมาในสภาพแบบนี้
“คุณยูริค่ะ ไหวมั้ย??” รองผู้จัดการเดินมาประคองยูริก่อนจะพาไปนั่งยังข้างหลังร้าน เมื่อเปิดประตูเข้าไป ยูริก็ต้องตกใจอีกครั้ง
“นิชคุณ นาย….??” ยูริร้องขึ้นเมื่อเห็นนิชคุณกำลังยกของ แต่นิชคุณกลับไม่ตกใจ เพราเขารู้เรื่องทุกอย่างทั้งเรื่องยุนอาปลอมตัวมา และเรื่องที่ยูริเป็นเจ้าของ
“อ่อ มาถูกแล้วสินะ” นิชคุณพูดพร้อมกับยกของไปไว้ที่
“เขาเป็นผู้จัดการฝึกหัดนะค่ะ รู้จักกันด้วยหรอค่ะ ” รองผู้จัดการถามขึ้น ยูริเพียงหยักหน้ารับเท่านั้น
“นายเข้ากะดึกใช่ม๊ะ” ยูริปล่อยมือจากรองผู้จัดการก่อนจะเดินตรงเข้าไปหานิชคุณ นิชคุณพยักหน้ารับ
“รองผู้การ!!!!!!! ไปเอาเหล้ามา3ขวด เอาเหล้าที่ดีที่สุดเลยนะ” ยูริหันไปสั่งรองผู้การ
“แต่….” รองผู้การอึกอักแต่ก็ไม่ทันจะได้โต้
“ไม่มีแต่ ฉันจ่ายเอง และคืนนี้ห้ามใครเข้ามาหลังร้าน จนกว่าฉันจะเรียกเข้าใจมั้ย” ยูริยังคงออกคำสั่ง ทุกคนทำได้เพียงหยักหน้าและเอาเหล้ามาให้เธอ
“ส่วนนาย วันนี้ฉันไห้หยุดหนึ่งวัน ไปกินเลห้าเป็นเพื่อนฉัน” ยูริพูดจบก็ลากนิชคุณเข้าไปในสต๊อกเก็บของ และจัดการกับขวดเหล้าข้างหน้าทันที นิชคุณทำได้เพียงมองเธอดื่ม
“นะนาย..ไม่ดื่มอ่อ” ยูริที่มีอาการเมาหันไปถามนิชคุณยังคงนั่งมองเธอ
“ไม่อะ มันไม่มีต่อสุขภาพ เธอนะก็พอได้แล้ว ผู้หญิงกินเหล้ามันไม่ดี” นิชคุณพูดพร้อมกับแย่งแก้วเหล้ามาจากมือยูริแต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันจะดื่ม ดื่มให้ตายไปเลย ฉันเบื่อกับโลกนี้เต็มที่ละ”ยูริพูดพร้อมกับกระดกเหล้าแก้วใหญ่เข้าปาก นิชคุณทำได้แค่มองเพราะเขาพอรู้เรื่องราวมาบ้าง ก็จริงอย่างเธอว่า ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงฆ่าตัวตายไปนานละถ้าเจอเรื่องแบบนี้
“นายรู้ไหมฉันโตมาโดยไม่เคยได้เห็นหน้าแม่ พ่อถามพ่อพ่อก็ตอบว่าแม่ไปทำงานเดี๋ยวก็กลับ ฉันกลับพ่อเฝ้ารอผู้หญิงคนนั้นกลับมา รอแล้วรออีกเขาก็ไม่กลับมา ตอนนั้นฉันส่งสารพ่อที่สุด พ่อเฝ้ารอหวังให้คนที่เขารักกลับมา ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าโดนเขาหลอก พ่อก็ยังรอด้วยความหวัง…….. จนฉันอายุได้7ขวบ พ่อตัดสินใจแต่งงานกับแม่อึนจู แม่คนนี้ดีกับฉันมากเลยล่ะ ฉันน่ะดีใจที่ได้เรียกเขาว่าแม่ ดีใจที่จะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นกับคนอื่นสักครั้ง แต่แล้วฟ้าก็แกล้งฉัน พ่อป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันกับแม่อึนจูใจมาก ก่อนที่พ่อจะตาย ฉันกับแม่อึนจูตกลงกันที่จะไปบอกผู้หญิงใจร้ายคนนั้น เพราะอย่างน้อยเขาควรจะได้รู้ว่าคนที่รักเขาที่สุดกำลังจะตาย ………………………….” ยูริสะอึ้นเล็กน้อย น้ำตาไหลอาบ2ข้างแก้มไม่ขาดสาย เธอกระดกเหล้าที่อยู่ในมืออึกใหญ่อึกหนึ่ง
“แม่อึนจูพาฉันมาที่ไทยเพื่อมาหาผู้หญิงคนนั้น แม่อึนจูให้ฉันขึ้นไปหาเขาคนเดี๋ยว เพราะถ้าแม่อึนจูขึ้นไปมันคงไม่เหมาะ ตอนนี้ลิพท์กำลังซ้อม ฉันเลยรีบวิ่งขึ้นบันไดจากชั้น1มายังชั้น23 มาด้วยความหวัง แต่เมื่อฉันฉันเปิดประตูเข้าไป นายรู้ไหม….ภาพที่เห็น เขานั่งกินข้าวกับสามีแลลูกของเขา นั่งกินกันอย่างมีความสุข หยอกล้อกัน แต่ที่ทำฉันเจ็บ คือเด็กผู้หญิงที่อ่อนกว่าฉัน1ปี เธอได้ทุกอย่างที่ฉันไม่ได้ เธอมีทุกอย่างที่ฉันไม่มี ทั้งๆทีฉันควรจะได้รับมัน ฉันเห็นภาพนั้น ฉันเลยไม่คิดจะบอกเขา ฉันบอกกับแม่อึนจูเพียงว่าไปแล้วไม่เจอ พวกเราสองคนกลับมาหาพ่อ แต่ก็ไม่ทันเวลาพ่อเสียไปก่อนหน้าเราจะมาได้1ชั่วโมง ภาพที่ฉันเห็นคือร่างของพ่อนอนกอดรูปแต่งงานระหว่างพ่อกับผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ในมือยังคนกำสร้อยที่ใส่รูปของพ่อและผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นฉันกลัวว่าแม่อึนจูจะเสียเลยไปเอามันออก…………..” ยูริหยุดพูดก่อนจะกระดกเหล้าไปอีกอึกหนึ่ง นิชคุณได้แค่รับฟังเรื่องราวของยูริ
“ในงานศพวันสุดท้าย ทนายความเปิดพินัยกรรม และแน่นอนเขาพาสามีและลูกสาวเขามาด้วย พินัยกรรมระบุว่าทุกอย่างจะตกไปอยู่ในมือของผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เพราะวันที่พ่อเขียนพินัยกรรม พ่อให้ฉันอ่าน ความจริงพ่อยกทุกอย่างให้แม่อึนจูเพียงคนเดียว และข้อสุดท้ายพินัยกรรมระบุว่าฉันต้องไปอยู่กับเขา แน่นอนว่าฉันไม่ไป แม่อึนจูก็เช่นกันแม่อึนจูตัดสินใจพาฉันย้ายออกมาจากบ้านของพ่อที่ตอนนี้กลายเป็นของผู้หญิงคนนั้น แม่อึนจูพาฉันมาอาศัยกับแม่คุณที่อินชอน เราอย่ากันสุขสบาย พออยู่พอกิน แต่ไม่นานนักผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาทำร้ายชีวิตพวกเรา เธอจ้างธนายความฟ้องแม่อึนจูเพื่อเรียกร้องสิทธิผู้เป็นแม่ แม่อึนจูพยายามสู้คดีทุกๆ จนตัวเองล้มละลาย และฉันก็ถูกผู้หญิงคนนั้นพามาอยู่ด้วย ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าแม่อึนจูเป็นยังไงบ้าน ฉันตัดสินใจหนีออกมาเพื่อมาหาแม่อึนจู แต่เมื อฉันมาถึง ทุกอย่างกับชุลมุน ตำเยอะไปหมด แต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิน ฉันรีบวิ่งขึ้นไปหาแม่อึนจู แต่สิ่งที่ฉันเห็น คือร่างของแม่อึนจูลอยอยู่เหนือพื้น แม่อึนจูผูกคอตาย!!!!” ยูริกระดกเหล้าเข้าไปเพิ่มอีก น้ำตาที่กลั้นไว้ค่อยๆไหลออกมาไม่ขาดสาย
“หลังจากที่แม่อึนจูฆ่าตัวตาย ชีวิตฉันกำไม่เหลือใครอีกเลย ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด อยู่ทนดูไอ้คนพวกนั้นพลาญเงินของพ่อฉัน………..” ยูริจบประโยคด้วยเสียงสั่น
“เธอเมามากแล้ว กลับได้แล้ว” นิชคุณพูดเมื่อเห็นทีท่าว่ายูริจะไม่ไหว เขาจึงพยายามจะพยุงให้เธอลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผล และโทรศัพท์ยูริก็ร้องดังขึ้น เมื่อเปิดดู มันขึ้นชื่อว่า เมเนเจอร์ นิชคุณจึงตดสินใจรับ
“ยอโบเซโย!” นิชคุณเอยขึ้น
“คุณเป็นใคร ทำไมมารับโทรศัพท์ยูริ แล้วยูริไปไหน!!!!!!!” เสียงปลายสายถามด้วยเสียงเข้ม
“ตอนนี้เธอเมามากเลยครับ ช่วยมารับเธอกลับหน่อยได้มั้ย?” นิชคุณพูดตอบไปพลางมองยูริที่หลับด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่ซัดเข้าไป
“ตอนนี้อยู่ไหนล่ะค่ะ ช่วยส่งตำแหน่งGPS มาให้หน่อยได้มั้ย” ปลายสายถามด้วยความร้อนรน ก่อนนิชคุณจะวางสายและส่งจุดGPSไปให้
“ฉันไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงแบบเธอ จะยืนอยู่บนโลกอันแสนโหดร้ายได้ด้วยตัวคนเดียว สามารถทำให้โซวอนทุกคนเห็นมุมอ่อนหวาน น่ารัก ทั้งๆที่มันเป็นเพียงการปิดบังความเจ็บปวดทั้งหมด เธอนับว่าเก่งจริงๆ แต่วันนี้มันก็ให้ฉันเห็นแล้วว่าผู้หญิงอย่างเธอก็มุมอ่อนแอ แต่เธอจะทำยังไงต่อละ เห็นทีฉันต้องช่วยซะละ” นิชคุณพูดพร้อมกับใช้มือปัดผมของยูริที่ตอนนี้ยุ่งเหยิง
“ยุนอา….. เธอต้องการอะไรกันแน่นะ”
ผ่านไปถึง3ชั่วโมง รถสปอตคันหรู ถูกจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ ทุกสานตาต้องหันมามองกันตามระเบียบ
“ยัยเจส ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าเอารถนี่มา มันหรูเกิน เห็นมั้ย คนมองตรึม” ทิฟฟานี่ที่นั่งมาด้วยพูดขึ้น แต่เจสสิก้าก็ไม่ได้สนใจคำพูด เธอรีบลงจากรถไปทันที โดยไม่ได้สวมแว่นและใส่หมวก นั่นทำให้ทุกคนแตกตื่นยิ่งกว่าเดิม ทั้งฮโยยอนและทิฟฟานี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบวิ่งตามเจสสิก้าเข้าไปทันที
“ฉันมาหายูริ ยูริอยู่ไหนค่ะ” เจสสิก้าตะโกนถามทันทีที่เข้าไปข้างใน ทำให้ทุกคนภายในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกันหมด และทุกๆคนก็ต้องแตกตื่นเพราะเห็นพวกเธอทั้ง3ที่เป็นถึงโซนยอชิแดเข้ามา
“คุณยูริไม่ได้อยู่ที่นี่ล่ะค่ะ นิชคุณพาเธอไปส่งแล้ว พวกคุณรีบกลับกันไปเถอะค่ะ” รองผู้จัดการร้านเดินมาพร้อมกับพูดกับคนทั้ง3
“แต่เขาให้พวกเรามารับนะค่ะ” ทิฟฟานี่พูดเป็นภาษาอังกฤษตอบกลับไปทันที
“ก็พวกคุณมาช้านี่…ค่ะ แต่ที่แน่ๆตอนนี้พวกคุณรีบกลับกันไปก่อนเถอะค่ะ” รองผู้จัดการพูดเมื่อเห็นท่าไม่ดีว่าทุกคนต่างพากันมองมาที่ตรงนี้
“ไปเถอะสิก้า เดี๋ยวยูลเขาคงกลับไปเองอ่ะแหละ” สิก้าไม่พูดอะได้แต่ยอมเดินตามฮโยยอนไปแต่โดยดี มีหรือที่สิก้าจะไม่เชื่อฮโยยอน ทิฟฟานี่ได้แต่มองตามหลังคนทั้งสองด้วยสายตาสงสาร และเห็นใจ
“ทำไมความรักของพวกเธอมันช่างเศร้าขนาดนี่ ยัยสิก้า…แกจะรู้บางมั้ยว่าจริงๆแล้วคนที่แกรักไม่ใช่ยูริแต่เป็น ฮโยยอนที่ยืนข้างแกมาตลอด……” ทิฟฟานี่บ่นพึมพำก่อนจะเดินตามทั้งคู่ขึ้นรถกลับไป
อีกด้านหนึ่ง
“โอ้ยหนักเป็นบ้าเลย” นิชคุณพูดในขณะที่แบกอยู่ยูริเดินเรียบถนนมายังบ้างของตน
“ดีน่ะที่บ้านผมอยู่แถวนี่ นี่ถ้าไม่คิดว่า ทำคุณฉาวไว้น่ะ ผมจะโยนคุณทิ้งเดี๋ยวนี่ล่ะ” นิชคุณยังคงบ่นตลอดทางจนมาถึงยังหน้าบ้านของเขา เขาต้องหยูดทันที เพราได้ยินเสียงเพลงเกาหลีดังออกมาจากบ้านของเขาเอง ซึ่งไม่ใช่เลยที่เปิดนั่นก็คือเชอรีนน้องสาวตัวแสบของเขาเพลงที่กำลังเปิดมันคือเพลง Gee และที่สำคัญหนึ่งในนักร้องที่ร้องเพลงนี้กำลังหลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์อยู่บนหลังผม
“ตายล่ะ ถ้ายัยเชอรีนเห็นตายแน่ๆเลย ทำไงดีล่ะ” นิชคุฯยืนคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจ อ้อมไปเขาหลังบ้านและย่องขึ้นไปยังห้องของเขา
“เห้อ~~ นอนนี่ไปก่อนละกัน” นิชคุณพูดเมื่อวางร่างของยูริลงบนเตียงของเขา ก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก
คิดถึงกันมั้ย เม้นกันเยอะๆ แล้วตอนอื่นๆจะตามมาค่ะ
รักรีดเดอร์ทุกๆคน
ความคิดเห็น