คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15
ตอนที่ 15
“มันจะเผยไต๋ไห้เราจริงๆหรอ” ฮโยยอนเอยถาม เมื่อตอนนี้เธอกับแทยอนพากันมาจับตาดูยุนอา
“เสือยังไงมันก็เป็นเสือวันยันค่ำอะแหละ” แทยอนเอย และมองไปที่หญิงสาวที่ยังคงเดินไปตามริมฟุตบาท แทยอนและฮโยยอนย่างก้าวตามหญิงสาวไปอย่างเบาเท้า เพื่อไม่ไห้ถูกจับได้ หญิงสาวเหมือนจะรู้ตัว เธอหยุดนิ่ง แล้วหันมามอง แต่โชคดีที่ฮโยยอนและแทยอนต่างพุ่งตัวหลบหลังถังขยะ
“นั่นมันคุยโทรศัพท์กับใครกัน” ฮโยยอนเอยถามเมื่อเห็นหญิงสาวกับหยุดนิ่งแล้วควักโทรศัพท์ขึ้นมา ฮโยยอนและแทยอน ต้องเบี่ยงตัวหลบอีกรอบ เมื่อหญิงสาวกับหันมามอง แต่เมื่อแทยอนและฮโยยอนชะโงกมองไปที่เดิมกับไม่พบยุนอาอีกแล้ว แต่พวกเธอกับรุ้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่จี้อยู่ที่เอวของคนทั้งสอง
“อยากเจอฉันงั้นหรอ” หญิงสาวผมแดงเอยบอก พร้อมกับกระชับกระบอกปืนในมือ
“เหอะ! ไม่อยากก็ต้องเจออยุ่แล้วไม่ใช่” ฮโยยอนเอยพูดพร้อมกับมองไปที่หญิงสาวทั้งสองที่กำลังใช้ปืนจี้เอวเธอ
“มันก็จริงของเธอ….ชักไม่สนุกซะแล้วสิ” หญิงสาวร่างเล็ก ที่มีใบหน้าถอดแบบออกมาแบบเดียวกับแทยอนเดะๆ แทยอนใช้ทีเผลแ เธอจัดการหมุนตัวเตะเข้าไปที่เอวของหญิงสาว แต่ไม่ได้ผม หญิงสาวกับเตะเธอจนไปนอนกองกับพื้น
“อื้ม…….ฉันยังจะไม่ฆ่าพวกเธอ แต่เรามาเล่นเกมส์สนุกๆดีกว่า ” หญิงสาวผมแดง กระซิบข้างหูของฮโยยอนอย่างแผ่วเบา แต่มันก็ทำไห้แทยอนที่นอนอยู่กับพื้นได้ยิน
“เกมส์อะไร” ฮโยยอนเอยถาม
“นางเอกผู้เสียสละไง” คำพูดของหญิงสาวผมแดงกับทำไห้ทั้งแทยอนและฮโยยอนมึนงง
“จะเป็นยังไงน่า……… ถ้าคนใกล้ชิดของเธอค่อยๆตายไปทีละ ทีละคน โดยเฉพาะพี่สาวฝาแฝดของฉัน” ฮโยยอนเมื่อได้ยินคำพูดเธอกับดิ้นเพื่อจะไห้หลุดจากการจับกุม
“ยัง……..ยังมีทางรอดสำหรับพวกเธอ…………นั่นคือยอมส่งตัวทิฟฟานี่มาไห้พวกฉัน แล้วทุกคนก็จะรอด จากเกมส์นี้”
“หรือไม่ พวกเธอก็ต้องฆ่าพวกฉัน ซึ่งมันมีทางเป็นไปได้” หญิงสาวร่างเล็กเอยบอก
“เป็นไปได้สิ!”
ปัง! ปัง!
เสียงปืนนั่นมาจากฮโยอน ที่จัดการซอกเข้าที่หน้าของหญิงสาวที่จักเธออยู่ ก่อนจะยิ่งปืนใส่คนทั้งสอง จนคนทั้งสองนั่น ล้มเสียหลักไปกับพื้น
“แกคิดเหรอ….ว่าพวกฉันจะค้องพลาดท่าพวกทุกครั้ง”แทยอนยิ้มเยาะอย่างมีชัยชนะ เพราะก่อนหน้านี้เธอเตรียมการมาอย่างดีในการสู้กับคนทั้งสอง
“เก่งเหมือนกันนี่ แต่ยังเก่งไม่พอ” สิ้นเสียหญิงสาว กับมีรถยนต์ ขับมาด้วยความเร็ว แล้วปาดหน้าพวกเธอ เมื่อแทยอนเห็นเธอกับมั่นใจว่าคนขับคือยุนอา
ปัง!
ปัง!
เสียงปืนยังดั่งสนั่น แต่นั่นกับทำอะไรไม่ได้เลย เมื่อแทยอนและฮโยยอนกับทำได้แค่มองรถคันนั้นพาหญิงทั้งสองคนไป ทิ้งไว้เพียงคาบเลือดที่กองอยู่บนพื้น
“พลาดอีกจนได้ นี่เท่ากับเราไม่ได้อะไรเลย” แทยอนส่ายหน้าไปมาอย่าหัวเสีย
“ได้สิ ” ฮโยยอนเอยพูดในขณะที่กำลังสำรวจกองเลือดของหญิงสาวทั้งสอง
“นี่และ จำพาเราไปสู่ตัวตนที่แท้จริงของพวกมัน”
“อื้อ………..” หญิงสาวครางออกมาด้วยอาการปวดตึ๊บที่หัว นี่เธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้ เธอจำได้เพียงว่า เธอนั่งรอทิฟฟานี่หน้าประตูทั้ง หลังจากนั้นทุกอย่างก็หายไป
“ตื่นแล้วหรอคะ” เสียงหญิงสาวเอยขึ้นเรียกความสนใจไห้ยูริหันไปมอง
“ฉันเป็นอะไร แล้วที่นี่ที่ไหน..” ยูริเธอเอยถามเจสสิก้า ที่กำลังทำอะไรสักอย่าง
“คุณไข้ขึ้นสูงมากหลับไปวันเต็มๆ แล้วที่นี่ก็ห้องนอนของทิฟฟานี่คะ” หญิงสาวเอย พร้อมกับยิ้มออกมา
“แล้วทิฟฟานี่ละ!” หญิงสาวสะดุ้งโหย่งเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เธอรัก
“ไปทำงานคะ เธอฝากไห้ฉันดูแลคุณจนกว่าจะฟื้น อ่อ…..แล้วเธอยังสั่งอีกด้วยว่าไห้พาคุณกับห้องของคุณไปทันที เมื่อคุณฟื้น” เจสสิก้าอธิบาย นั่นกับทำไห้ยูริทรุดไปนั่งบนทีนอนอีกตามเคย
“งั้นบอกละกันว่าฉันยังไม่หายไข้ แล้วก็ยังไม่ฟื้น ” หญิงสาวไม่รอช้า เธอกับล้มตัวลงนอน แล้วห่มโปงหลับไปอีกครั้ง
“ยังไงก็โชคดีนะคะ อ่อฝากบอกทิฟฟานี่ด้วย ว่าคืนนี้ฉันจะไปช่วยแทยอนและฮโยยอนตรวจสอบบ้างอย่าง อาจจะนอนที่บ้านฮโยยอนเลย” เจสสิก้าเอยสั่ง คนใต้ผ้าห่มขยุกขยิกราวกับพยักหน้ารับ เจสสิก้าหัวเราะออกมา แล้วจึงเดินไปในทันที
“เล่นอะไรแพลง ไงสมได้แผลกับมาเลย” ทิฟฟานี่บ่นในขณะที่กำลังนั่งทำแพลไห้กับฮโยยอน
“แต่มันก็คุ้มไม่ใช่หรอ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของไอ้ร่างเงาของพวกเธอสองคนนะ ” ฮโยยอนเอยบอกโดยมีแทยอนพยักหน้าเห็นด้วยอีกคน
“แล้วนี่ดีกันแล้วหรอ” ฮโยยอนและแทยอนต่างหันมามองหน้ากัน แล้วหยักหน้ารับคำของเพื่อนสาว
“ดีแล้ว ทำงานจะได้ไม่ตะขิดตะขวงใจกัน” ทิฟฟานี่ยิ้มไห้คนทั้งสอง ก่อนที่เธอจะเดินกล่องยาไปเก็บที่
“แล้วเธอกับยูริละ ”ทิฟฟานี่หันมามองฮโยยอนในทันที เมื่อได้ยินคำถาม ทิฟฟานี่กับเงียบไม่ตอบใดๆทั้งสิ้น
"มันไม่โหดไปเหรอ เธอเล่นนอนที่ทำงาน แล้วปล่อยยูริไว้แบบนั้น....อย่างน้อยเธอน่าจะ................." ฮโยยอนเอยพูดความรู้ทั้งหมดออกมา แต่ยังไม่ทันพูดจบ ทิฟฟานี่ก็ลุกพรวดพราดขึ้นมา
“ฉันบอกแล้วเธอแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าอยากเป็นเพื่อนกับฉัน อย่าพูดชื่อนั้น” ทิฟฟานี่ทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงไห้เห็นมากนัก
“ทิฟฟานี่……….ถามอะไรอย่างสิ” แทยอนเอยพูดหลังจากที่เงียบไปนาน
“มีอะไรงั้นหรอ” ทิฟฟานี่มองเพื่อนสาวด้วยความสงสัย
“สมมุตินะถ้าพวกนั้นมันต้องการตัวเธอ เพื่อแลกกับการที่พวกฉันปลอดภัย เธอจะยอมเดินเข้าไปหามันมั้ย” แทยอนเอยถาม ด้วยสีหน้าจริงจังผิดกับคำพูด
“ยอมสิ ฉันไม่มีวันที่จะปล่อยไห้พวกเธอเป็นอะไรหรอก ชีวิตฉันก็ไห้ได้” แทยอนและฮโยยอนต่างพยักหน้ารับ พวกเธอต่างมีสีหน้าที่ซีดลงจนเห็นได้ชัด ในใจคนต่างทั้งสองต่างบอกตัวเองว่าคิดถูกแล้วที่ไม่บอกเรื่องนั่นไห้ทิฟฟานี่รู้
“มีอะไรกันหรือป่าว” ทิฟฟานี่ที่เห็นเพื่อนๆมีทีท่าไม่สบายใจ เธอจึงเอยถาม
“อ่อ……ป่าวอ่ะ” ทั้งคู่ต่างส่ายหน้าไปมา
“ห้องดับจิต…………..” เสียงแห่บพร่า ดังขึ้นข้างหูของแทยอน นั่นคือลางบอกเหตุที่หญิงสาวนามคริสตัลบอกเธอ
“เกิดเรื่องแล้ว ไปห้องดับจิตกัน!”
หญิงสาวทั้งสามต่างรีบวิ่งมายังห้องดับจิตด้วยความร้อนรน เมื่อเข้ามาเธอก็ต้องตกใจ เพราะในห้องบัดนี้ถูดทำร้ายข้าวของทุกอย่าง ศพต่างๆที่รอการชันสูตรกับลงนอนกับพื้น
“ใครทำบ้าอะไรเนีย!” ทิฟฟานี่ตะโกนออกไป เTอเอนสายตาไปยังร่างโปร่งแสงที่อยู่ในห้องนี้ ทุกคนต่างมีท่าทีหวาดกลัว
ฟี๊ด…………ปึ๊ก!
ร่างของฮโยยอนกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง เหมือนมีแรงดึงดูด ร่างของฮโยยอนบัดนี้กับอลยขึ้นเหนือพื้นดิน
“ฮโยยอน!” แทยอนทำท่าจะรุดเข้าไปช่วย แต่ก็มีพลังบางอย่างกระแทกตัวของแทยอนจนตัวของแทยอนกระแทกกับกำแพงอย่างจัง แทยอนที่ลงไปนอนดิ้นกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เธอกำหมัดแน่น ก่อนจะพยายามลุกขึ้น
“ละ…..ลุงชินเฮ” ทิฟฟานี่เอยเรียกเมื่อร่างโปรงแสงที่กำลังบีบคอฮโยยอนปรากฎตัวขึ้นตรงหน้า
“ไงหลานรัก” นายชินเฮเอยเรียกด้วยเสียงก้องกังวาน
“ปล่อยฮโยยอนเดี๋ยวนี้!” ทิฟฟานี่ร้องบอก เธอไม่ว่าเปล่า กับหยิบปืนขึ้นมา ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าทำอะไรร่างโปรงแสงนั่นไม่ได้
“ห่วงตัวเองก่อนมั้ย………..” สิ้นเสียงของนายชินเฮ ร่างของทิฟฟานี่กับมีพลังงานบางอย่างดูดตัวเอง เข้าไปชิดกับกำแพงอีกคน ร่างโปรงแสงอีกร่างปรากฎขิ้น
“แก!! ไอ้แจวอน” ทิฟฟานี่เอยเรียกเมื่อร่างน่าขยะแขยง เปรียบดังศพเน่า ใช่ เขาคือศพที่กลับมาชีวิตอีกครั้ง
“ฉะ…..ฉันไม่ไหวแล้ว” ฮโยยอนร้องขึ้น เมื่อแรงบีบคอเพิ่มขึ้น ลมหายใจใกล้จะหมดเต็มแก่
“ปะ….ปล่อยเพื่อนฉันด้วยนี้!” ทิฟฟานี่เอย แต่นายแจวอนกับไม่ทำตามที่เธอสั่ง นายแจวอนใช้มืออีกข้าง สัมผัสไปที่เรือนผมของทิฟฟานี่ ทิฟฟานี่สะบัดหน้าหนีด้วยความรังเกลียด ใบหน้าของทิฟฟานี่กับซีด และมีเหงือไหลไม่หยุด
“ไม่ต้องกลัว….” เสียแห่บพร่ายังคงถูกเอยออกจากปากของศพเดินได้อย่างนานแจวอน ทิฟฟานี่จ้องไปในดวงตาของมัน เธอรู้สึกถึงพลังบางอย่าง ที่มันแทยอจะฆ่าเธอไห้ตายได้ซะตอนนี้
แทยอนมองเพื่อนสาวและคนรักของเธอที่กำลังถูกทำร้าย เธอฝืนใจลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด แต่เธอกับทำอะไรพวกมันไม่ได้เลยสักนิด เพราะพวกมันเป็นร่างโปรงแสงที่มีพลังจิต ที่มนุษย์อย่างพวกเธอไม่อาจจะต่อกรได้ นอกเสียจากเอจะมีพลังจิตเช่นเขาแทยอนตัดสินใจ ที่ลองทำตามที่ยูริเคยบอกเธอถึงเรื่องพลังจิตไว้ก่อนหน้านี้ แทยอนจ้องไปยังมีดผ่าศพมากมายที่วางที่บนโต๊ะริมหน้าต่างเธอพยายามจะบังคับไห้มันขยับตามพลังจิตที่เธออยากไห้เป็น แต่มันกับไม่ขับเลยสักนิด แต่แล้วมันกับขยับได้ เมื่อเธอละสายไปแล้ว แต่ยอนจึงไห้ไปมองด้านหลัง เธอก้พบกับยูริ ที่กำลังใช้พลังจืตบังไห้มีดนั้นไปตามที่ต้องการ
“หึ! แกคิดว่าแกมีพลังจิตแค่คนเดียวงั้นหรอ” พูดจบ ยูริใช้พลังจิตที่เธอเคยเรียนมาทั้งหมด บังคับไห้ไปวิ่งออกไปสองทาง และมันเป็นผล เมื่อมีถูกถูกปักเข้าที่ศพของนายแจวอน แต่กับนายชินเฮ มีดกับวิ่งผ่านเขาไปเนื่องจากนายแจวอนนั่นเป็นศพ สามารถจัยต้องไห้ แต่กับนายชินเฮ เขาเป็นเพียงร่างโปรงแสง เมื่อนายแจวอนถูดมีดนั่นปักไปที่ร่างของเขา เขากับร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วจึงหายไปในทันที ทิฟฟานี่จึงลงไปกองกับพื้น เหลือเพียงฮโยยอนที่ยังคงดิ้นทุรนทุรายอยู่ยนอากาศ
“ลุงชินเฮ....... ฉันจัดการเอง” เมื่อทิฟฟานี่หลุดจากการทำร้ายของนายแจวอน ทิฟฟานี่ไม่รอช้า เธอกับเดินไปที่โต๊ะของเธอ แล้วจึงหยิบบางอย่างขึ้นมา นั่งก็คือเข็มฉีดยา ที่บรรจุยาบางอย่างไว้เต็มหลอด
ทิฟฟานี่เดินตรงไปยังศพของนายชินเฮที่กองอยุ่กับพื้น
“เธอจะทำอะไร” ร่างโปรงแสงของนายชินเฮกับร้องถามด้วยความหวาดกลัว
“ก็ทำแบบนี้ไง” ทิฟฟานี่ไม่รอช้า เธอปักเข็มฉียดยาที่มียาบางอย่างเต็มหลอด เธอฉีดมันเข้าไปในศพของนายชินเฮจนหมดหลอด
“โอ้ย! โอ้ย!” บางอย่างเกิดขึ้นกับร่างโปร่งแสงของนายชินเฮ เขาร้องด้วยความเจ็บปวด และในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยฮโยยอนออกจากกับเกาะกุม ฮโยยอนลงไปกองกับพื้น ร่างที่ไร้เรียวแรงได้แต่งนั่งเหนื่อย และสูบอากาศหายใจอยู่อย่างนั้น
“พวกแก…..อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ร่างนั้นดิ้นทุรนทุราย สิ้นเสียงร้องโอดครวญครั้งสุดท้าย ร่างโปรงแสงนั้นก็แตกสลายกลายเป็นปุยผงไป ทิฟฟานี่ตกใจกับภาพที่เห็น เธอไม่คิดว่ายาตัวนี้จะมีสิทธิ์ทำไห้ร่างโปรงแสงของลุงเธอสลายไปได้ แต่เมื่อความรุ้สึกที่เธอเคยเจ็บปวดเพราะยานี้มาถึง2ครั้งแล้ว เธอจึงเข้าใจกับภาพที่เห็น เพราะขนาดเธอได้รับยาไม่ถึงครึ่งหลอด เธอก็แทบจะตายทั้งเป็น แต่นี่ทั้งหลอด คงทรมารกว่านี้หลายสิบเท่า ทิฟฟานี่ทรุดไปนั่งกับพื้น เธอหอบเหนื่อยด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งแทยอน ฮโยยอนและยูริ ก้เช่นเดียวกัน ถึงตอนนี้อยากจะเอยถามถึงเรื่องยานั่น ก็ไม่มีใครมีแรงที่จะเอยปากถามไปได้ ได้เพียงแต่งส่งสายตาไปถามทิฟฟานี่ และเหมือนเธอจะรู้คำถาม เธอพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกว่าเดี๋ยวเธอจะเล่าไห้ฟัง
ความคิดเห็น