The eyes of love and revenge.2 เงามรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

กริ๊ง!!

"ทำไมไม่มาเปิดประตูนะ" หญิงสาวบ่นพึมพำ เมื่อเธอกดกริ่งเรียกเจ้าของห้องนานนม ด็ยังไม่มีวี่แววจะมาเปิด

กริ๊ง!!!!!

หญิงสาวยังคงกดกริ่ง แล้วเคาะประตูเรียกอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเจ้าของห้อง เธอจึงคัดสอนใจลองบิดลูกบิด และก็ปรากฎว่ามันไม่ได้ล็อกเธอจึงถือวิสาสะเดินเข้ามา ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้ามาภายในห้อง และสอดส่องมองหาหญิงผมทองเจ้าของห้อง และเธอก็ถึงบางอ้อ เมื่อหญิงสาสที่เธอมองหา ตอนนี้กำลังนอนหลับบนโซฟา โดยที่หูทั้งสองข้าของเธออุดหูฟังอยู่

"นั่นสิ กดตั้งนานสองนาน...." แทยอนบ่นออกมา ก่อนที่เธอวางของที่ถือมาด้วย และเดินตรงไปยังร่างที่ยังนอนบนโซฟา เธอจัดการเอาหูฟังทั้งสองข้างออกจากหูของคนที่นอนอยู่ ทำให้คนถูกกระทำสะดุ้งและลืมตาขึ้น

"เอ้า! มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ" เธอเอยถามด้วยความมึนงง เมื่อเห็นแทยอนนั่งอยู่ข้างๆเธอ
"สักพักละ แล้วนี่ทำไมไม่ล็อกห้อง" แทยอนเอยถามพร้อมกับมองไปทางฮโยยอน เธอทำหน้างงเล็กน้อย
"หื้มม.....ฉันล็อกนะ  ฉันล็อกแล้วจริงๆๆ" ฮโยยอนเอยบอก เพราะทุกครั้งเธอจะล็อกห้องเสมอ 
"เธอก็น่าจะรู้ ว่าเรื่องนี้ฉันไม่เคยลืม" แทยอนพยักหน้ารับ และมองไปบานประตู สายตาของเธอเหมือนหาบางสิ่งบางอย่าง
"แล้วถ้าเธอล็อก ใครละที่เปิดมัน..."แทยอนเอยอย่างแผ่วเบา พลางมองไปทางประตูของห้อง ฮโยยอนส่ายหน้า และมองไปยังจุดเดียวกับแทยอน

"อย่าคิดมากน่าา เธอก็ไม่เห็นวิญญาณใครนิ ประตูอาจจะแค่เสีย" ทิฟฟานี่เอยบอกเพื่อนสาวปลายสายที่โทรมาเล่าเรื่องราวให้เธอฟังทั้งหมด
"ใช่ฉันไม่เห็น แต่เธอไม่รู้สึกแปลกบ้างหรอ ว่าอะไรๆมันกำลังจะกลับมา ฉันรู้สึกงั้น" แทยอนเอยบอก 
"รู้สึกนะ รู้สึก แต่อะไรละที่เธอว่ามันจะกลับมา อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าพวกนั้น...."
ทิฟฟานี่เอยถามด้วยความตกใจ เมื่อภาพของชายแก่ทั้ง3ไหลเข้ามาในสมองเธอ
"อื้ม.....ความรู้สึกฉันมันบอก"แทยอนเอยบอกอย่างแผ่วเบา
"พวกนั้นมันตายไปแล้ว "ทิฟฟานี่ยังคงเอยปากเถียงกลับไปยังปลายสาย
"ทิฟฟานี่.....เธอไม่แปลกใจหรอ เวลาเธออยู่กับศพของนายแจวอน และนายชินเฮ ทำไมเธอไม่เห็นวิญญาณพวกเขา ทั้งทีศพอื่นเธอเห็นหมด.." คำพูดของปลายสายเล่นเอาทิฟฟานี่ไปต่อไม่เป็น เพราะที่เขาพูดมาทั้งหทดก็มีส่วนถูก เพราะเธอไม่เห็นวิญญาณพวกนั้นจริงๆ 
"เอาว่าฉันจะเชื่อว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่เธอบอกละกัน แค่นี้นะ"
ตุ๊ด! ตุ๊ด!
เมื่อสายถูกตัดไป ทิฟฟานี่ได้แต่ยืนคิดถึงคำพูดของแทยอนที่เอยบอกเธอ เธอตัดสินใจก้าวเท้าตรงมายังห้องดับจิต ที่เก็บศพของทั้งสามคนที่ทำร้ยพวกเธอ สิ่งที่เธอเห็นคือ นายฮโยจินเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ในมุนห้อง กลับไร้วีแววของนายแจวอนและนายชินเฮ

"หาตั้งนาน อยู่นี่นี่เอง" เสียงหญิงสาวเอยทัก ทิฟฟานี่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปตามเสียง เธอก็พบหญิงสาว สูงอยู่ในชุดหมอ ใช่!ยูริเป็นหมอ แต่ไม่ใช่ผ่าตัดเหมือนนานะที่เคยอยู่ในร่างนี้ หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง อยู่ที่ได้เข้าร่างของนานะ เธอได้ทุกอย่างควรเป็นของเธอตั้งแต่แรกกละบคืนมา  และเผะอก็ตั้งสินใจที่จะจบอาชีพหมอศัลยกรรม มาเอาดีทางด้านจิตแพทย์ตามที่เธอเคยเรียนมา
"อ่อ ฉันมาดูอะไรนิดหน่อย แล้วยูมิละ" ทิฟฟานี่เอยพร้อมกับพยายามมองหายูมิเด็กที่ยูริรับมาเลี้ยงดู
"ไปโรงเรียนแล้วละ ฉันพึ่งไปส่งมา" ยูริเอยบอก  ทิฟฟานี่เพียงพยักหน้าตอบและยังคงจ้องมองเข้าไปในห้อง
"แปลมั้ย ที่ฉันจะบอกว่า บางทีสิ่งที่พวกเราคิดมาตั้งแต่ต้น มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด" ทิฟฟานี่เอยบอกทั้งๆที่สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่ศพสองศพภายในห้อง
"หื้ม......" ยูริทำน่าสงสัยกับคำพูดของทิฟฟานี่ 
"ฉันหวังว่า มันคงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดในตอนนี้นะ" ทิฟฟานี่ยังคงเอย ก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ยูริ 
"ไปกันเถอะ ฉันหิวละ" ทิฟฟานี่ไม่รอช้า เธอฉุดมือยูริและเดินไปในทันที
 

"บางครั้งสิ่งที่เราคิด อาจจะไม่เป็นที่เราคิด 
บางสิ่งที่เราเห็น มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น  
แล้วคุณแน่ใจได้อย่างไร ว่าสิ่งที่คุณได้พบเจอในทุกวันนี้
มันคือความจริง!!" @JeanfeawNf