ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #6 : : : 6 ---

              พนักงานในนี้กว่า10คนที่เขาไม่คุ้นหน้า ดูเหมือนบริษัทจะรับพนักงานหน้าใหม่เข้ามมาเยอะเหลือเกินในช่วง1อาทิตย์ที่เขาหายไป มีหญิงคนหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตานั่งประจำอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา  หล่อนกำลังตั้งหน้าตั้งตาวาดบางอย่างลงบนกระดาษ

“ขอโทษครับ”

หล่อนแหงนหน้าขึ้นมามองหน้าของฟิล ก่อนจะยิ้มให้

“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมค่ะฟิล” เสียงหวานดังขึ้นจากหญิงสาว

                ฟิลยิ้มแห้งๆ เขานึกสงสัยว่าเธอผู้นี้เป็นใคร ทำไมพนักงานใหม่ถึงดูคุ้นกับเขามากกว่าที่จะเป็น มันทำให้ฟิลนึกไม่ออกว่าจะพูดอย่างไรกับเธอดี เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะสังเกตเห็นสองอย่าง  อย่างแรกคุณโรบินสันเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของเขาแล้ว และดูเหมือนเขาคงต้องการความเป็นส่วนตัวโดยปิดผ้าม่านจนมิด อย่างที่สองนั้น เขาเห็นดีเอโก้นั่งหมุนปากกามองออกไปนอกหน้าต่าง ท่าทางดีเอโก้คงจะช่วยใน สถานการณ์นี้ได้

“ทำงานต่อเถอะ ผมไม่กวนแล้ว”

หล่อนยิ้มให้ก่อนจะลงมือทำงานของตัวเอง

ฟิลออกเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงโต๊ะของดีเอโก้แล้ว

“ดีเอโก้ นายรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร” ฟิลลิปส์ชี้มือไปทางโต๊ะที่เขาพึ่งจะเดินจากมา

        ดีเอโก้ทำหน้าสงสัย

“แผลที่หัวของนายมีผลขนาดนี้เชียวเหรอ”

                ฟิลแสดงท่าทีว่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ซารินา ธอมป์สัน เธอมาทำงานกับเราเกือบหนึ่งปีแล้วนะ นายจำหล่อนไม่ได้เหรอ” ชายอ้วนเตี้ยใส่แว่นบอก

“ฉันจำเธอไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว” ฟิลตอบ

“ตั้งแต่นายโพกหัวมาสำนักงานนายก็ทำให้ฉันแปลกใจอยู่เรื่อย”

                ฟิลเลื่อนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของดีเอโก้ออกมาเพื่อนั่ง ตอนนี้เขานั่งเผชิญหน้ากับดีเอโก้อยู่สองคน ดูเผินๆแล้วเค้าสองคนคงจะกำลังคุยเรื่องงานกันอยู่ แขนทั้งสองของฟิลเท้าอยู่บนโต๊ะทำงาน ผู้คนรอบๆเดินผ่านไปมาอยู่ 2-3 คน  

“ตอนที่ฉันอยู่โรงพยาบาลน่ะ หมอบอกว่า สมองฉันได้รับการกระทบกระเทือนและความทรงจำบางส่วนของฉันหาย ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะไม่มีปัญหา ดูท่าตอนนี้ปัญหามันเริ่มมาทีละนิดซะแล้ว” ฟิลร่ายยาว

“อะไรที่นายคิดว่า มันคือปัญหาของนายบ้างล่ะ”

“นายไม่เห็นเธอเหรอ” ฟิลชี้ไปที่โต๊ะของซารินา

“หล่อนชื่อซารินา”  

“นั่นแหละ”

“ซารินา ทักทายฉัน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกว่าฉันเคยเห็นหน้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย แล้วอยู่ดีๆหล่อนมานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของฉันได้ยังไง”

“ตั้งแต่หล่อนเข้ามาทำงานที่นี่ เมื่อ11เดือนที่แล้ว นายก็ย้ายไปนั่งที่นู่น” เขาชี้มือไปทางด้านหลังของฟิล

                โต๊ะตัวนั้นยังว่าง ไม่มีคนนั่ง ของถูกจัดระเบียบอย่างเรียบร้อย ฟิลได้แต่ทำปากเบ้

“ฉันว่าหัวของนายมีปัญหาแล้วล่ะ ฉันยังสงสัยอยู่ว่าทำไมนายถึงจำฉันได้ จำทางมาสำนักงานได้”

“ไม่รู้สิ ฉันจำได้ว่าฉันมาทำงานที่นี่ตั้ง6ปีมาแล้ว แล้วฉันก็รู้จักกับนายมา6ปีพร้อมกับที่ฉันทำงาน”

“แล้วนายจำตอนเด็กๆได้ไหม ว่าเรียนที่ไหน ความเป็นอยู่เป็นอย่างไร”

“ได้สิ” ฟิลตอบสั้นๆ

“ฉันเดาว่า ความทรงจำของนายหายไปเป็นช่วงๆเท่านั้น”

“ฉันคิดว่าความทรงจำที่หายไปอาจจะเป็น11เดือนก่อนหน้านี้นะหรือมากกว่านั้นนิดหน่อยน่ะ”

ดีเอโก้ทำท่าคิดก่อนที่จะพูด“ก็มีสิทธ์นะ ต้องรอดูต่อไปก่อน”

                เวลาทำงานหมดลงไปอย่างรวดเร็ว ส่วนใหญ่แล้วฟิลไม่ได้เอาเวลามาทำงานมากเท่าใดนัก ดูเหมือนวันนี้เขาพยายามนั่งนึกเรื่องราวในอดีต เขาแทบจะไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวเองสูญเสียความทรงจำในช่วงสั้นๆ เพราะเขาแทบจะจำได้ทุกเรื่องเลย ยกเว้นเรื่องบางเรื่องเท่านั้น เช่น เรื่องของมีน่า บราเธอวิค  เรื่องของโต๊ะทำงาน และเรื่องเล็กน้อยอีกนิดหน่อย

                แน่นอนล่ะ เรื่องของโต๊ะทำงาน ดีเอโก้ไขข้อข้องใจไปแล้ว ส่วนเรื่องของมีน่า เขาเก็บไว้ในใจไม่ปริปากบอกดีเอโก้แม้แต่น้อย เขายังไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงไม่บอกดีเอโก้ แต่ในใจของเขากลัวว่าถ้าบอกไปแล้วจะได้รับความจริง แค่คิดเท่านั้นมันก็ทำให้ใจเขาสั่นเร็วอย่างน่ากลัว

                ความทรงจำในอดีตยากที่จะค้นหา อยู่ๆใบหน้าของมีน่าก็ล่องลอยเข้ามาในความคิดของเขา หญิงสาวกำลังยืนค้ำอยู่หน้าประตูกลับเข้ามาในหัวสมอง กลิ่นน้ำหอม ร่องรอยของริมฝีปากที่ประทับอยู่บนปากของเขา เขาอยากจะเจอมีน่าอีกแทบใจจะขาด แต่ไม่สามารถติดต่อได้ แน่นอนละ เขาลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ แล้วเขาจะไปรู้จักที่อยู่หรือเบอร์โทรศัพท์ได้อย่างไร

        อยู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะในช่วงกำลังใช้ความคิด เบอร์ที่โทรมานั้นเค้าไม่ได้รู้สึกคุ้นเลยแม้แต่น้อย ดูท่าคงจะเป็นโทรศัพท์สาธารณะ ซึ่งเขาก็ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าไหร่ในการหยิบมันขึ้นมารับ

“สวัสดีครับ”

“ฟิล” เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นที่จะคุย เมื่อเสียงที่ได้ยินมานั้น มันคือเสียงที่เขาอยากได้ยิน

“ครับ” เขายังพยายามทำตัวให้ดูเรียบปกติ แต่มันสังเกตไม่ยาก เนื่องจากเขายิ้มไม่หุบ

“รีบกลับนะค่ะ ฉันจะเตรียมอาหารคอยคุณอยู่ที่ห้อง” เสียงที่กลับมาช่างอ่อนหวาน อย่างที่เขาอยากได้ยินมาทั้งวัน

“อืม แล้วผมจะรีบกลับ”