ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #5 : : : 5 ---

          กับเช้าวันที่มีแสงแดดสาดส่องไปทั่วห้อง เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างขี้เกียจ เวลาในตอนเช้านั้นหมดไปกับการแต่งตัวมากกว่าการทำความสะอาดร่างกายเสียอีก วันนี้ฟิลเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีครีมแขนสั้นดูสบายๆเข้าคู่กับกางเกงยีนส์สีเข้มรองเท้าหนังคู่โปรด ซึ่งมีรอยเก่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาแทบไม่ได้ใส่เครื่องประดับอะไรเลยนอกจากนาฬิกา ซึ่งมันได้บอกเขาว่าใกล้ถึงเวลานัดแล้ว โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆนาฬิกาลงไปอยู่ในกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว

เวลา  10: 32 นาฬิกา

        ตึกสูง 36 ชั้น สูงตระหง่านอยู่ท่ามกลางความจอแจของความเจริญมากมาย สิ่งปลูกสร้างย่านนี้ดูจะแออัดยัดเยียดมาก  นี่เป็นย่านการค้าของที่ประเทศนี้เลยทีเดียว หน้าจอโฆษณาขนาดยักษ์ถูกติดตั้งอยู่ตามตึกเต็มไปหมด นี่ยังไม่รวมถึงป้ายโฆษณาแบบแปลกๆของสินค้าอีกหลายยี่ห้อ ฟิลเดินเข้าไปในตึกสูงนั้น ดูเหมือนมันจะเป็นอาคารสำนักงานอะไรสักอย่าง ภายในเป็นการตกแต่งแบบทันสมัย มองไปทางไหนดูจะต้องมีเทคโนโลยีมาเกี่ยวข้องอยู่เสมอ  ด้านขวามือของเขาเป็นประชาสัมพันธ์ประจำอาคาร ด้านซ้ายมีมุมนั่งเล่น ดูเหมือนจะมีคอมพิวเตอร์เอาไว้บริการให้กับพนักงานของอาคารอยู่ที่มุมนี้ด้วย เขาเดินต่อไปจนสุดทางเดิน มีลิฟต์เรียงกันอยู่ 5ตัว เขายืนรออยู่ข้างหน้าพร้อมๆคนอีก6-7คน

เสียงแหลมดังขึ้นชั่วอึดใจ มัน เป็นสัญญาณบอกว่าลิฟต์มาถึงแล้ว

                ทุกคนมุ่งหน้าเข้าสู่ลิฟต์พร้อมๆกัน แต่ละคนดูเหมือนจะมีจุดหมายที่แตกต่างกันไป เขาไม่ได้ใส่ใจกับเป้าหมายนั้นมากนัก ไม่นานลิฟต์ก็เคลื่อนตัวขึ้นไป ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็พบว่าเขาอยู่ที่ชั้น32และพนักงานคนสุดท้ายเดินออกไปแล้ว ตอนนี้เขาหันมาสนใจกับแป้นกดมากขึ้น เขาลองใช้นิ้วไล่เรียงหาเป้าหมาย มือของเขาไปสะดุดอยู่ที่ชั้น36

 ชั้น  36  บริษัท  ปีเตอร์ แอนด์ คอฟแมน   จำกัด

                ภายในดูเหมือนจะมีความวุ่นวายเป็นอย่างมาก แต่ละคนเดินขวักไขว่แทบไม่ได้สังเกตเห็นฟิลลิปส์  แม้ว่าพนักงานของที่นี่จะมี ไม่ถึง 30 คน แต่ส่วนใหญ่ล้วนนั่งไม่อยู่กับที่ มีเพียงส่วนน้อยที่ยังนั่งอยู่กับโต๊ะก้มหน้าก้มตาทำงานที่กองอยู่ สายตาของฟิลพยายามมองไปรอบๆ แต่เขาก็รู้สึกแปลกใจที่เขาไม่ได้ลืมสำนักงานนี้เลย มันเป็นที่ทำงานของเขามาเกือบ6ปีแล้ว ดูแล้วสำนักงานแห่งนี้ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย เช่น การวางตัวของโต๊ะทำงานบางตัวเท่านั้น

“เฮ้ !ฟิล นายเป็นอะไรไปน่ะ” ชายร่างอ้วนเตี้ย ใส่แว่นหนาเตอะ เขามาทักพลางชี้ไปที่ศีรษะของเขาเอง

                ดีเอโก้ แคมป์เบล เพื่อนสนิทของเขานั่นเอง ช่างพูดช่างจา  บางเวลาแล้วดีเอโก้น่ะเป็นคนพูดมากไปเสียด้วยซ้ำ เขาแทบจะพูดไม่หยุดในเวลาที่เขาอารมณ์ดี เขาไม่ค่อยมีสมาธิมากเหมือนมนุษย์ทั่วไป ความที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัย พูดอะไรตรงๆ เป็นเหตุผลหนึ่งที่ดีเอโก้เข้ากับฟิลลิปส์ได้เป็นอย่างดี

                ฟิลยกมือขึ้นทักทายดีเอโก้เล็กน้อย ก่อนจับผ้าพันแผลที่อยู่บนศีรษะ

“อุบัติเหตุน่ะ” เขาตอบอย่างยิ้มๆ

“นายหายไปตั้ง 1 อาทิตย์ ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่” ตอนนี้เพื่อนๆในสำนักงานเริ่มหันมาสนใจฟิลมากขึ้นทีละคนสองคน

“ฉันอยู่โรงพยาบาลนี่ ลืมโทรมาบอกให้เอาของไปเยี่ยม”

“นั่นคงเป็นโชคดีของฉันแล้วล่ะ ที่นายไม่โทรมาหาฉัน” ....... “แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าล่ะ”

“ภายนอกล่ะไม่เท่าไหร่ แต่ภายในของฉันดูเหมือนจะเป็นมากนะ”  ฟิลยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

“ทำอย่างกับคนอกหักเลยนะ”

                ฟิลขมวดคิ้วเข้าหากัน “มันก็ไม่เชิงหรอกนะ”

        สีหน้าของดีเอโก้เปลี่ยนไป เขาดูสงสัยในคำถามนั้น ก่อนจะยิ้มออกมา

“นี่นายมีใหม่ไม่บอกฉันเหรอ? สมน้ำหน้านายแล้วล่ะ”

“ดูเหมือนว่าคุณ วีค ต้องการจะเริ่มงานให้เร็วที่สุดที่จะทำได้นะ คุณ แคมป์เบล” เสียงทุ้มต่ำดูมีอำนาจ เจ้าของคำพูดนั้นโผล่มาจากข้างหลังของดีเอโก้ 

                ดีเอโก้โบกมือพลางยิ้มเยาะให้ฟิล ก่อนจะเดินจากไป

“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคุณวีค”… “ผมนึกว่าคุณจะลาออกไปแล้ว” เขาเว้นหายใจเล็กน้อย

                คุณปีเตอร์ โรบินสัน รอยหน้ามีรอยเหี่ยวย่นให้เห็นเป็นจุดๆ ผมสีขาวเริ่มแซมกับผมสีดำ ดูไกลๆแล้วเหมือนเขาจะมีผมสีเทาซะอีก เจ้าของสำนักงานรับออกแบบโฆษณาแห่งนี้

“คุณพร้อมจะเริ่มงานหรือยังล่ะ” เสียงค่อยๆพูดอย่างช้าๆ ดูสุขุม

“ครับ” ฟิลยิ้มให้ก่อนเดินจากไป เขาได้ยินเสียงของ คุณโรบินสันอวยพรให้เขาโชคดีหลังจากที่เขาเดินจากออกมาแล้ว