ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #4 : : : 4 ---

           สีเขียวสลับกับดอกไม้สีชมพูอ่อนๆทำให้สวนเล็กๆแห่งนี้ดูอบอุ่นมากขึ้นในยามที่อากาศช่วงนี้หนาวเย็น มันเป็นสวนที่มีต้นไม้ใหญ่ดอกสีชมพูอ่อนเพียง10-15ต้นเท่านั้น แต่มีพุ่มไม้เป็นจำนวนมากสอดแทรกอยู่บริเวณโคนต้นไม้ของแต่ละต้น  ทางยาวคดเคี้ยวไปมาปูด้วยก้อนอิฐสีแดงสลับน้ำตาลลายตารางหมากฮอส โดยมีม้านั่งไม้สำหรับ2คนวางอยู่ตามทางที่คดเคี้ยวนั้น  สวนนั้นถูกปิดกั้นด้วยอาคารขนาด7-10ชั้นอยู่3ด้าน ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้นติดกับถนน

                ทั้งคู่เดินอย่างสบายอารมณ์ไปตามทางเรื่อยๆ

“คุณจำได้ไหมว่าเราไม่ได้มาเดินเล่นที่นี่ด้วยกันนานขนาดไหนแล้ว” มีน่าถามโดยที่ใบหน้ายังคอยรับลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาหา

                ฟิลหันไปมองหน้ามีน่าอย่างหวั่นๆ แต่มีน่าก็อ่านสีหน้านั้นออก

“เอ่อ ขอโทษที ลืมไปว่าคุณจำไม่ได้เกี่ยวกับตัวฉัน” มีน่ายิ้ม

“แต่ผมก็อยากจะรู้นะว่าตอนนั้นเราสองคนเป็นอย่างไรบ้าง” ฟิลหันมาบอกกับมีน่า

                เธอเดินนำฟิลไปหนึ่งก้าวเพื่อมาหยุดพักที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ที่ดูแล้วน่าจะใหญ่ที่สุดในสวนแห่งนี้แล้ว ฟิลเดินเข้าไปนั่งข้างๆบนเก้าอี้ตัวนั้น

“สมัยก่อนน่ะคุณชอบอุ้มฉันแล้ววิ่งไปทั่วสวนนี่เป็นประจำแหละ” มีน่าเริ่มบทสนทนา ก่อนที่ทั้งสองจะเงียบไปสักพัก

“คุณน่ะเป็นคนอ่อนไหวนะรู้รึเปล่า” มีน่าเริ่มพูดต่อหลังจากได้รับรอยยิ้มตอบรับจากฟิล

“มีวันหนึ่งฉันเอานิยายให้คุณอ่านอยู่ดีๆน้ำตาคุณก็ไหลออกมา”

“สงสัยตอนนั้นฝุ่นคงเข้าตาผมน่ะ” ฟิลเริ่มตอบโต้

                มีน่าหัวเราะออกมาหลังจากได้ยินคำตอบ

“วันนั้นคุณก็ใช้ข้ออ้างแบบนี้นะ ซึ่งฉันคิดว่าข้ออ้างนี้มันเหมือนละครน้ำเน่าที่เขาใช้กันมากกว่า”

            ฟิลยิ้มอย่างอายๆ

“เออนี่ ฉันยังไม่ได้ถามเลยนี่ ว่าคุณออกจากโรงพยาบาลมานานรึยัง”

                ฟิลทำหน้างงกับคำถาม

“เมื่อวานนี้เอง ผมน่ะขอเขาออกมาก่อน เพราะเห็นว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก” ฟิลพักหายใจ

“แล้วคุณไปที่ทำงานบ้างรึยังล่ะ” มีน่าถาม

“ยังหรอก ผมต้องรักษาตัวนะ” ฟิลขึ้นเสียงสูง “จริงแล้วผมก็ขี้เกียจไปด้วยล่ะ” แล้วกลับลงมาใช้เสียงโทนต่ำ

                มีน่ายิ้มตอบ  อยู่ดีๆเขาก็รู้สึกว่ามีเสียงเพลงเบาๆแทรกขึ้นมาในบรรยากาศนั้น

“ค่ะ จะรีบไปค่ะ”

                ฟิลหันกลับมาเห็นมีน่ากำลังคุยโทรศัพท์มือถือ ดูท่าทางเธอเร่งรีบหลังจากที่เธอเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าใบเล็กที่เธอสะพายมา

“ฉันคงต้องรีบไปแล้วล่ะ เจ้านายโทรตามอีกแล้ว คือ...ฉันต้องไปต้อนรับแขกคนสำคัญทางบริษัทน่ะ” มีน่าลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวไป

“ให้ตายสิ คุณเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยนะ” คำพูดของฟิลนั้นทำให้มีน่าชะงักไปสักพัก แล้วหันมามองหน้าฟิลอีกครั้ง

“เอ่อ  ... สงสัยว่าคุณจะทำอย่างนี้กับผมบ่อยนะ” ฟิลยิ้มให้ “ดูสิ ผมจำขึ้นใจเลย”

“นี่ความทรงจำของคุณเริ่มกลับมาแล้วหรือ”มีน่ามองหน้าฟิลด้วยความหวัง

“ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าอยู่ดีๆคำนั้นมันก็หลุดออกไปเองน่ะ…” รอยยิ้มของฟิลเริ่มกว้างขึ้น

“ฉันหวังว่าพบกับคุณคราวหน้าฉันจะช่วยคุณรื้อฟื้นความทรงจำนั้นนะ” มีน่าก้มลงจูบที่ริมฝีปากของฟิลเบาๆก่อนจะเดินจากไป