ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #3 : : : 3 ---

          เขายังคงพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่เสียไป ความปวดอย่างรุนแรงค่อยๆทยอยเกิดขึ้นมาทีละน้อยๆ แล้วก็หายไปในเวลาไม่นาน เสียงของหล่อนยังคงสะท้อนก้องอยู่ในหัวของเขา เขาควรจะถามกลับอย่างไรดี เพื่อที่จะถนอมน้ำใจของหล่อน เขาสับสนที่จะถามเธอ เธอมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเขากันแน่ เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานรึป่าว หรือ เธอจะเป็น....

“คุณพอจะจำฉันได้ขึ้นมาบ้างหรือยัง” เธอชิงถามฟิลอย่างไม่ทันตั้งตัว

                ฟิลได้แต่ส่ายหน้าโดยตายังดูลอยๆ มองไปทางอื่น เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว แต่หล่อนไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้ว เธอลุกออกจากโซฟาเดินตรงไปยังโทรทัศน์จอแบน29นิ้วเครื่องใหญ่  จริงๆแล้วเธอพยายามที่จะไปหยิบหนังสือในผนังข้างๆทีวีที่ถูกเจาะเข้าไปข้างในเพื่อทำเป็นชั้นเก็บหนังสือที่มีความสูงมากกว่าตัวเธอประมาณ1ช่วงแขน เธอไล่มองดูหนังสือที่ละชั้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้พลาดเล่มที่เธอควรจะหยิบมันออกมา ไม่นานนักหลังจากดูจากชั้นบนมาเพียง2ชั้นในชั้นที่3นั้นเองทำให้เธอเจอเล่มที่เอต้องการ หล่อนค่อยๆใช้นิ้วชี้เขี่ยที่สันหนังสือออกมาอย่างระมัดระวัง หนังสือเล่มนั้นดูหนาใหญ่ ปกแข็ง ปกด้านหน้าและด้านหลังมีสีที่เหมือนกันคือ ครึ่งหนึ่งเป็นสีเหลืองส่วนอีกครึ่งนั้นเป็นสีชมพู สิ่งเดียวที่แบ่งด้านหน้ากับด้านหลังคือ ด้านหน้านั้นมีตัวอักษรสีดำเขียนอยู่บนปกว่า ‘MY ALBUM WITH ….’ ตัวอักษรตัวเขียนที่ดูเหมือนจะถูกเขียนขึ้นมาอย่างบรรจงโดยปากกาว่า MENA ถูกเขียนต่อจากประโยคนั้น เธอถือมันเดินมาที่โซฟา แล้ววางลงที่โต๊ะ

                ฟิลมีสีหน้าที่งงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้เห็นชื่อ มีน่าบนปกอัลบัม ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นของเขาเอง เขาเลื่อนหนังสือเล่มนั้นมาอย่างช้าๆ มือขวาเริ่มพลิกทีละหน้า เขาหันไปมองมีน่าอย่างสงสัย ในเมื่อ5หน้าแรกที่ผ่านมานั้น มีแต่รูปเขากับเธอถ่ายคู่กันในสถานที่ต่างๆ

                ฟิลกับมีน่ายืนอยู่หน้าวิหารแห่งหนึ่ง ฟิลใส่เสื้อกันหนาวสีเทาเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวลายทางสีน้ำเงิน ผมสีดำเข้มหยักศกเล็กน้อยตัดกับ ใบหน้าสีขาวจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางๆ  ส่วนมีน่านั้นอยู่ในชุดเสื้อยืดคอเต่าแขนยาวสีชมพู ผิวขาว ผมสีดำยาวหยิกเป็นลอนเล็กน้อยที่ปลาย ใบหน้าแหลม ดูเธอจะเตี้ยกว่าฟิลเล็กน้อยเท่านั้น  ทั้งยืนกอดใบหน้าแนบชิดติดกัน สีหน้าและรอยยิ้มดูมีความสุข บนลานกว้างหน้าวิหาร  มีนักท่องเที่ยวคนอื่นอยู่ภายในนั้นอยู่ไม่มากเท่าใดนัก

            ฟิลละสายตาออกจากหนังสือทันที ตอนนี้ดวงตาของฟิลจับภาพอยู่ที่ใบหน้าของมีน่า  เขาไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดีกันแน่  15นาทีที่ผ่านเขายังไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้แม้แต่น้อย แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเขาได้พัฒนาไปได้ไกลจากเมื่อ15นาทีที่ผ่านมา ความเจ็บปวดแปลบๆที่สมองเกิดขึ้นมาเป็นระยะๆ เขาพยายามอย่างมากที่จะดึงความทรงจำที่หายไปกลับคืนมา แต่มันก็ไม่มีผลใดๆเกิดขึ้น เขายังไม่รู้สึกว่าจำผู้หญิงคนนี้ไดมากนัก ยกเว้นแต่เขารู้สึกคุ้นเคยกลับผู้หญิงคนนี้มากขึ้น

“คือ ผมก็ยังจำคุณไม่ได้อยู่ดีน่ะมีน่า” เขาเริ่มใจกล้าพอที่จะเรียกชื่อมีน่าอย่างสนิทสนม

            มีน่าส่งยิ้มให้ฟิล ก่อนที่จะยื่นมือไปจับมือของฟิล  ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจฟิลมากขึ้นในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งที่เกิดอุบัติเหตุทำให้ความทรงจำหายไปบางส่วน แต่ดันโชคร้ายมากที่สุดตรงที่ความทรงจำที่หายไปนั้นเป็นความทรงจำที่เกี่ยวกับแฟนของตัวเอง ความทรงจำที่ดูไร้สาระแต่มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่มนุษย์จะดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขเมื่อได้รับความรัก   

“เราลงไปเดินเล่นที่สวนด้านหลังก่อนเป็นไง”...