ความทรงจําที่หายไป

ลำดับตอนที่ #2 : : : 2 ---

"บนหัวคุณเป็นอะไรหรอ" เธอถามยิ้มๆ

"อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ" เขาตอบเก้ๆกังๆ

"คุณจะไม่ชวนฉันเข้าไปในห้องหน่อยหรือฟิล" เธอเริ่มบ่นหลังจากยืนอยู่นาน

            เธอเรียกเขาว่าฟิล เธอเรียกเขาด้วยความสนิทสนม เธออาจจะเป็นใครก็ได้ที่อยู่ในความทรงจำที่หายไป

"เอ่อ คือขอโทษนะครับ คุณ..." ฟิลอึ้งไปสักพัก เนื่องจากเขาไม่กล้าที่จะถามไปตรงๆว่า คุณเป็นใคร

                หญิงสาวเลิกคิ้วให้  เป็นการถามในเชิงแสดงออกทางสีหน้า

"คุณ.....มีธุระอะไรครับ" ฟิลยังเขินอายก่อนที่รวบรวมความกล้าที่จะถามไป เขาคิดว่ามันคงเป็นคำถามที่ปัญญาอ่อนมากหลังจากที่เขาได้ถามออกไป เธอเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนม แต่ฟิลกลับถามเหมือนเธอมาทักผิดห้องอย่างไรอย่างนั้น

            ฟิลยืนตัวติดกับประตู พยายามหลบซ่อนความเขินอายที่เขามีอยู่ไว้ภายหลังประตูบานนั้น มือขวาหลบซ่อนอยู่หลังประตู ส่วนมือซ้ายของเขานั้นจับขอบประตุแน่น มันเป็นวิธีที่แก้เขินได้เป็นอย่างดี

"ไม่เอาน่าฟิล มุขนี้มันไม่ได้ผลหรอกนะ" เธอดันตัวของฟิลเข้าไปเบาๆ ทำให้มือขวาที่จับอยู่ที่ขอบประตูหลุดออก ก่อนที่จะมีช่องระหว่างตัวเขากับขอบประตู หล่อนเดินแทรกเข้าไปโดยไม่สนใจฟิลแม้แต่น้อย

            ฟิลยังทำตัวไม่ถูกที่อยู่ดีๆมีหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องของตัวเอง เธอเดินโฉบไปอย่างรวดเร็วเป้าหมายของเธอคงเป็นโซฟาที่ตั้งอยู่ในห้องใหญ่ แต่ความรู้สึกแบบนี้เขายังรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้างเล็กน้อย ไม่ได้รู้สึกแตกต่างออกไปสักทีเดียว เขาเริ่มรู้สึกที่จะต้องรื้อฟื้นความจำส่วนน้อยๆที่หายไปออกมา เขาพยายามอย่างมากขณะที่กำลังเดินตามหญิงคนนั้น  หล่อนนั่งลงบนโซฟาของเขาอย่างสบายใจ  ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ในเมื่อในหัวสมองของเขาไม่รู้จัก ฟิลยังคงยืนมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา ดูเหมือนหล่อนจะเริ่มรู้สึกมีอะไรแปลกออกไปจึงหันมามองเขา

"มีอะไรผิดปกติหรือป่าว" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถาม

                ฟิลยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีในเมื่อยังไม่มีความแน่ชัดในหัวสมองของเขา เขายังคงจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้  ทุกๆคำถามเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ลอยขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว

"ผมขอพูดกับคุณตามตรงเลยนะ" ฟิลพยายามที่จะอธิบายอะไรหลายๆอย่าง หลังจากที่รวบรวมความกล้าอยู่นาน

"คุณเป็นใครกันแน่ ผมจำคุณไม่ได้จริงๆ ผมเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ หมอบอกผมว่า ผมสูญเสียความทรงจำบางอย่างไป ซึ่งนั่นทำให้ผมไม่แน่ใจ ความทรงจำที่ผมเสียไปนั้นอาจจะเป็นเรื่องของคุณก็ได้ ผมหวังว่าคุณคงจะเข้าใจ" ฟิลพูดรวดเดียวจบโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาสังเกตเห็นน้ำที่เอ่อล้นดวงตาออกมาเล็กน้อย นั่นทำให้เขารู้สึกผิด เพราะบางทีสิ่งที่เขาพูดออกไปนั่นคงทำร้ายจิตใจเธออยู่ไม่น้อย

"คุณจำฉันไม่ได้จริงๆน่ะเหรอ" เธอลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาตัวนั้น มองหน้าเขาอย่างสงสัย

ฟิลเงยหน้าขึ้นไปเพื่อที่จะพยักหน้าตอบในคำถามนั้น

 "ผมสาบานได้เลยว่าผมจำคุณไม่ได้จริงๆ" ฟิลยังคงตอบอย่างซื่อๆ

เธอเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจนัก

"เอาล่ะ ผมว่าคุณต้องใจเย็นลงอีกหน่อยนะ"

"บางทีคุณอาจจะโกรธ หรืออะไรก็แล้วแต่ทำทำให้คุณถามผมอย่างนั้น ผมคงต้องบอกคุณว่าใจเย็นลงหน่อยแล้วฟังผมอย่างช้าๆนะ" เขาหยุดพักหายใจ

"บอกผมสิว่าคุณน่ะเป็นใครแล้วเกี่ยวข้องอะไรกับผม แล้วที่สำคัญผมยังคิดไม่ออกเลยว่าผมจะโกหกคุณไปทำไม" เขาพูดอย่างช้าๆ เหมือนกำลังสอนเด็กให้พูดทีละคำ

                หล่อนขมวดคิ้วเข้าหากัน ความเคลือบแคลงสงสัยยังคงมีอยู่บ้างเล็กน้อย เธอพยายามที่จะใจเย็นลง เธอทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้งก่อนที่จะถามฟิล

"ฉันชื่อมีน่า" หล่อนมองหน้าเขาเหมือนรอให้เขาถามคำถามกลับมาอีก แต่เขาก็ไม่ได้มีสิ่งตอบรับกลับมา นอกจากเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวตัวใกล้ๆ "มีน่า บราเธอวิค" หล่อนย้ำชื่ออีกที